Τρίτη Σήμερα

χαμός στο ίσιωμα.

Το πρωί ξύπνησα στις 7 και μισή για να πάω σε μία δουλειά που είχα για τις 8 και μισή.

Νύσταζα τόσο πολύ που δεν ξέρω πως τα κατάφερα να σηκωθώ...πραγματικά, θάυμασα την αυτοπειθαρχία μου.

Σύρθηκα μέχρι το μπάνιο, μπήκα στην μπανιέρα και δεν άρχισα να ξυπνάω παρά μόνο αφού είχα κάνει το δεύτερο χέρι λούσιμο (...για την ακρίβεια, την ώρα που σαπούνιζα το sexy κοιλάκι μου... αυτό το κοιλάκι ξυπνά πολλά πράγματα τελικά...).

Το ντύσιμο δεν μου πήρε πολύ ώρα... ούτε το να φτιάξω την τσάντα μου για το γυμναστήριο μου πήρε πολύ ώρα... ούτε να καλέσω το ασανσέρ μου πήρε πολύ ώρα...

απλά όλα αυτά μου φάνηκαν ΦΟ ΒΕ ΡΑ κουραστικά! κουρέλι σου λέω, λες και όλο το βράδυ αντί να κοιμάμαι δίπλωνα σώβρακα extra large!

... να μην στα πολυλογώ, έφτασα στο ραντεβού μου κανονικά στις 8 και μισή - και την στιγμή που πάω να χτυπήσω το κουδούνι, θυμάμαι ότι η συνάντηση είχε κανονιστεί για τις 9, και όχι για τις 8 και 30.

σκατά

Ξαφνικά, όπως στέκομαι στην είσοδο της πολυκατοικίας, βλέπω δεξιά και αριστερά μου να κατεβαίνουν τεράστια ηχεία από τον ουρανό από τα οποία ακούγεται:

Είμαι η Μαίρη η Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά
Δεν είμαι τίποτα το σπεσιαλ, το καταπληκτικό είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό...

μόνο που είναι διασκευή και πηγαίνει ως εξής:

Είμαι το πρόβατο το μηρυκαστικό, ένα εργαζόμενο τετράποδο, ένα sexy αρσενικό,
δεν είμαι τίποτα το special, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό.

…μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν βγει ο ήλιος δηλαδή καλά καλά,
λέω από μέσα «προβατάκι σήκω ντύσου, σε περιμένουνε δουλειές με τον κουβά!»
και τότε τρέχω για τα τσίσα, τα κακά μου, για τα δόντια και το ντους το πρωινό
και αναζητάω και το ρεμάλι να του πιάσω τον ποπό!

Παίρνω τους δρόμους για να φτάσω στο γραφείο ενώ σκέφτομαι «η μέρα έχει κουπί»
«έχω μεγάλη παρουσίαση στις δύο, σε μια πελάτισσα απίστευτα ξυνή»
«το αφεντικό έχει όλο νεύρα, οι συνάδελφοι, μου μοιάζουν σαν να είναι κάπου αλλού»
«αν συνεχίσει αυτό με βλέπω να …χρωστάω στην Μιχαλού»

Στην εταιρία πριν να φτάσω, πάω στο Starbucks για να πάρω έναν πελώριο καφέ
Να με κρατήσει στα ποδάρια μου, μην πέσω και λερώσω το σακάκι το κοτλέ
Λέω καλημέρα στο γραφείο, χαμογελώντας, με ευγένεια πολύ αληθινή
Και όλοι σκέφτονται «έχει κέφια πάλι η παλιοαδερφή»

Κι ύστερα αρχίζουν συναντήσεις, κι άλλες κόντρα συναντήσεις - κυκεώνας φοβερός
Να πάρω brief, να καταλάβω τον πελάτη, να φανώ ότι είμαι «δημιουργικός»
Να διορθώσω, να ελέγξω, να τσεκάρω, και στο boss να κάνω πάντα τον καλό
Αν και θα ήθελα στον καμπινέ να πάω να κρεμαστώ…

Ο πανικός ούτε στιγμή δεν ησυχάζει, να μην σου πω γίνεται όλο πιο πολύς
πως το αντέχω αναρωτιέμαι και απορώ που φτάνουνε τα όρια της αντοχής
όταν η μέρα μου τελειώσει με ενδαφέρει στο κρεβάτι μου να τρέξω να χωθώ
φιλοδοξίες όμως είχα ο τρελός να γυμναστώ!

Πάω στην πισίνα και φοράω το μαγιό μου, και είμαι θέαμα αστείο και θλιβερό
φαίνομαι ράκος και είμαι σούπερ κουρασμένος μα το παίζω και παγκόσμιο τεκνό
αναρωτιέμαι που το βρίσκω το κουράγιο και δυο χιλιόμετρα κάνω με απλωτές
όπως θα λέγαν στο γραφείο "έχουν κέφια οι αδελφές"!!!

ουφ! ωραίο τραγούδι! χάλια κούραση!