Να γιατί πρέπει να διαβάζεις βιβλία

μου αρέσουν πάρα πολύ τα διηγήματα. είναι σαν σφηνάκια - σαν μικρά ευχάριστα τσιμπηματάκια.

Ενώ το μυθιστόρημα απαιτεί δέσμευση, "υπευθυνότητα", το διήγημα είναι πιο ανάλαφρο - το ξεκινάς και μετά από λίγη ώρα το έχεις τελειώσει, χωρίς να χρειαστεί καν να βάλεις σελιδοδείκτη.

Ταυτόχρονα έχουν την ίδια δύναμη να σε χώνουν τόσο βαθιά σε ένα κόσμο, όπως και τα μυθιστορήμα τα τρίτομα.

ΑΧ ΒΑΧ. αγαπώ διηγήματα.

Αυτές τις μέρες διάβασα μία συλλογή με διηγήματα του Γκράχαμ Γκρην το "μπορείς να μας δανείσεις τον άντρα σου:".

Μου άρεσε πάρα πολύ. Πολύ την χάρηκα! Να την διαβάσεις. Τα διηγήματα έχουν ωραία πλοκή, ευφάνταστη, είναι γλυκόπικρα και πικρόγλυκα - [επιπλέον bonus αν είσαι πουσταριό: ο συγγραφέας αγγίζει σε δύο τρία από τα διηγήματα και το θέμα της ομοφυλοφυλίας με έναν αρκετά "αξιοσημείωτο" τρόπο... ]

Είχε μέσα και δύο τσιτάτα που έπαθα μεγάλη ταύτιση:

το πρώτο: φανερή αμαρτία είναι μισή αμαρτία. κρυφή αρετή, είναι μισή αρετή!!! (γαμώ ε;)

το δεύτερο: μεγαλώνοντας διαπιστώνεις ότι από όλες τις μορφές "αγάπης" που φέρνουν κοντά δύο ανθρώπους (sex, κοινωνία, συμφέρον, βόλεμα, you name it...) η πιο δυνατή στην φθορά του χρόνου είναι εκείνη που βασίζεται στην ανάγκη του ανθρώπου για συντροφιά.

respect respect respect!