Wednesday, May 23, 2007

Αφορισμός

όσο μεγαλώνω, φτάνω σε ένα μαγικό συμπέρασμα: ότι σε αντίθεση με την πρωτεύουσα, στην εποχή μας, νοοτροπία, πρέπει, τελικά να υπακούμε σε όρια...

αλλά όχι στα όρια που μας βάζει η κοινωνία, οι θεσμοί...

τα όρια που πρέπει να υπακούμε είναι εκείνα που μας βάζει ο εαυτός μας. το στομάχι, το μυαλό, η διάνοια, η καρδιά, η θλίψη, το γέλιο και η χαρά μας.

μάλιστα, διαπιστώνω ότι είναι και φοβερή μαλακία και ασέβεια προς τον εαυτό να μην υπακούμε τα όρια του. βρίσκει έναν απίστευτο τρόπο, υπόγειο, απροσδιόριστο και μας εκδικείται...

και μετά την πουτσίζεις για τα καλά.

20 comments:

Η Μικρή Ολλανδέζα said...

κι εγώ την έχω πουτσίσει παλιότερα.
Τωρα την πουτσίζουν άλλοι :)

Anonymous said...

Εξαιρετικό.

Και δεν είναι μόνο προσωπικό συμπέρασμα, είναι ολόκληρο κοινωνικό σχόλιο για το πόσο δικαιούται ο κάθε μπαγλαμάς να έχει άποψη για το πώς ζεις την ζωή σου.

Afrikanos said...

Ειδικά το στομάχι...έχει φτάσει στα όριά του!:-)))

Μπεεεεε!:-)))

Attalanti said...

Πόσο δίκιο έχεις... Λες κάτι δύσκολο πολύ όμορφα κι απλά.

φιλιά!

Rodia said...

...κι όποιος δεν βάζει όρια
μπαίνει στα περιθωρια..

:-)

g for george said...

Αυτό ακριβώς κάνω εδώ και λίγο καιρό. Αρχίζω να (υπ)ακούω στα όρια που θέτει ο ίδιος μου ο εαυτός. Υπήρχαν στιγμές που ένοιωθα σαν να μην ήμουν εγώ. Οπότε το τέλειωσα αυτό το παραμύθι και τώρα αισθάνομαι καλύτερα.

Συμφωνώ με την attalanti. Λες κάτι δύσκολο πολύ όμορφα κι απλά.

Lina said...

συμφωνώ και σε χειροκροτώ κιόλας αμα θες...

αλλά ακόμα και τα έξω όρια (βλ. νόμοι, θρησκείες κτλ) θεσπίστηκαν κάποτε γι αυτό το σκοπό, απλά αλλοτριώθηκαν στην πορεία.

οπότε ξαναγυρνάμε στα απολύτως προσωπικα όρια που έχει ο καθένας. Και τι θα γίνει που εμένα μ ενοχλούν τα όρια που έχει βάλει ενας τρίτος και κάνουν το δικό μου στομάχι να πονάει;

(οκ... πολύ το άπλωσα, ρητορική η ερώτηξις)

Anonymous said...

Ήθελα να 'ξερα ποιές εξαλλοσύνες σε οδήγησαν σε αυτό το φιλοσοφικό συμπέρασμα...
Πάλι ξεφτίλισες τα όριά σου και έρχεσαι μετά στο μπλογκ να πουλήσεις μεταμέλεια, έ;

Provato said...

μικρή, το σχόλιό σου μου θυμίζει το ρηθέν: εκεί που είσαι ήμουνα, και εκεί που είμαι θα έρθεις. τελικά, όλοι περνάμε από όλα. και μετά φεύγουμε και μετά τα ξαναπερνάμε! μπεεε μωρό μου!

mpampaki μπεεεεμπάκι μου! χεχε. μπεεεευχαριστώ.

αφρικάνε άσε κάτω το στομάχι μου. μπεεεε μπεεεε μπεεεε

attalanti μπεεεεε μωρό μου. φιλιά πολλά! :-)) xxxx

Provato said...

rodia έχεις απόλυτο δίκιο. και δεν υπάρχει χειρότερο από το να είσαι στο περιθώριο του εαυτού σου του ίδιου. Μπεεεεε :-))

g for george Μπεεεεε φίλε!!! μπεεεε μπεεεε μπεεεε :-)))

lina έθεσες το ΜΕΓΑΛΟ ερώτημα... νομίζω ότι εκεί ακριβώς, στο ότι μας "μαθαίνει" να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου, βρίσκεται η μεγάλη (μία από τις μεγάλες) χρησιμότητα της παιδείας, της καλλιέργειας, κ.λπ. κ.λπ. Μπεεεε :-)))

ksereis_poios... ξέρεις πολλά και δεν ξέρεις τι σε περιμένει... χεχεχε

APSOY said...

Ξέρω ακριβώς πως το εννοείς!!!
Μάτια υπνωτισμένα, ψυχή κάτω απ τα σκέλια και τυφλή υπακοή...!
Α, παραλίγο να ξεχάσω τις φωνές στο κεφάλι...!!!

Τεσπα!

Μόλις σε ανακάλυψα...!
καλώς σε βρήκα! :)))
(κοινώς; μ' αρέσεις...)
μπεεεεεεεεε...

s_k said...

υποθετω πως εννοεις τα ορια της διαισθησης της εμπειριας της σοφιας και του πονου.πολλοι δεν τα διαπιστωνουν ποτε.υπαρχουν και οι τυχεροι.

Provato said...

apsoy και εγώ μόλις σε ανακάλυψα και μου αρέσεις πολύ. μπεεεε :-))

αγαπημένε, αγαπημένε, αγαπημένε μου fuzzy... τι να πρωτοπώ πια για σένα. Λες και ήσουν μέσα στο μυαλό μου: ακριβώς αυτά τα όρια εννοούσα. Ανατρίχιασα όταν διάβασα το σχόλιό σου.

Πιστευω ότι θα συμφωνείς ότι οι "τυχεροί" είναι αυτοί που τα διαπιστώνουν τα όρια, όχι οι άλλοι. respect man!

YO!Reeka's said...

εμ τρως επτά πίτα γύρο απ'όλα στις δώδεκα το βράδι, εμ θέλεις και να κοιμηθείς

fevis said...

Τα όρια γενικά είναι μεγάλη ιστορία... Εγώ που είμαι της Αντλεριανής σχολής μάλιστα, έχω κάνει μαθήματα ολόκληρα πάνω στο πως τα θέτουμε και στο γιατί τα καταπατούμε...

Crucilla said...

"Αντιφάσκω με τον εαυτό μου , γιατί είμαι απεριόριστος"

τσιτάτο από Osho.
Και εκεί μάτια μου για τα καλά την πουτσίζεις.

Unknown said...

πόσο δίκιο έχεις, όμως πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο να τα διακρίνεις κι αν τα διακρίνεις να αποφύγεις τον πειρασμό να τα ξεπεράσεις

alximist said...

Πάντα υπακόυω στα όρια μου, τα οποία είναι πολύ διευρυμενα από τα κουτάκια των φίλων γνωστών μου κτλ, και για αυτό δεν συμβιβάστηκα και σήμερα ζω την ευτυχία που εγώ επελεξα για μένα.
Ωστώσο, το να σπάς αυτά τα όρια κάποιες φορές αξίζει, ακόμα και αν ξέρεις τις αναπόφευκτες συνέπειες μετά...ε?

Anonymous said...

Minima moralia
στο φουαγιέ του Σινε-Αβέρωφ

Provato said...

yo!reeka, εξαιρετικό το παράδειγμα. Μπεεεε :-))

fevis πρέπει κάποια μέρα να μας δώσεις μερικές από τις γνώσεις σου. Μπεεε μπεεε μπεεε :-))

crucilla τι είπες τώρα... φοβερός ο τύπος αυτός. xxxx :-))

streetάκο μου, πράγματι, πολύ σωστά λες ότι είναι μεγάλος πειρασμός το αν ξεπερνάς πότε πότε τα όρια σου. νομίζω επίσης ότι είναι και χρήσιμο... αρκεί να τα ξεπερνάς τόσο όσο... μπεεεε xxx :-))

alximistάκο έχεις απόλυτο δίκιο - ειδικά στο ότι αξίζει το να σπας τα όρια πότε πότε... μπεεεε φίλε

ανώνυμε δεν σε πολυκαταλαβαίνω να πω την αλήθεια...άμα θες κάνε μία διευκρινιστική!