Ένα μοντέλο απ' την Βραζιλία, μία μωβ γούνα και πολύ πολύ πολύ τροφή για σκέψη

Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς δεν διαβάζω το Vanity Fair τόσο συχνά όσο θα ήθελα. (το βρίσκω λίγο ακριβό να πω την αλήθεια… 11 ευρώ ρε πούστη μου ασταδγιάλα…)

Ευτυχώς, θεγκ γκόντ έχω ένα φίλο που το αγοράζει σχεδόν κάθε μήνα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο φίλος μου ζει στην επαρχία οπότε δεν έχω την πρόσβαση στο περιοδικό που θα ήθελα… αλλά και πάλι, κάτι καταφέρνω.

Χτες λοιπόν, που έφτασα στην Κέρκυρα για να επισκεφτώ τον φίλο μου, περίμενα πως και πώς να έρθει η ώρα που θα κλειστώ στο δωμάτιό μου με το Vanity Fair – και πόσο δίκιο είχα να περιμένω, πόσο δίκιο…

Το τεύχος είναι γεμάτο ενδιαφέροντα άρθρα. Αλλά το καλύτερο όλων είναι αυτό που αναφέρεται στον μεγάλο θεατρικό συγγραφέα τον Arthur Miller (ο θάνατος του εμποράκου, Οι μάγισσες του Σάλεμ) και τον «κρυφό» του γιο, τον Daniel που γεννήθηκε με σύνδρομο Down (είναι αυτό που λέμε «μογγολάκι» δηλαδή).

Όσο και αν ακούγεται καρακατασοκαριστικό ο μεγάλος συγγραφέας όταν το διαπίστωσε αυτό αποφάσισε να σβήσει το μωρό από την ζωή του, μέχρι του σημείου να μην μιλήσει σχεδόν σε κανέναν για αυτόν.

Το άρθρο είναι εξαιρετικό. Όχι μόνο παρουσιάζει όλα τα γεγονότα που σχετίζονται με την υπόθεση, αλλά επιπλέον θέτει και φοβερά ερωτήματα αλλά και δίνει και προεκτάσεις που απλά μου ανατίναξαν το μυαλό.

Η ιστορία έχει ως εξής:Αφού ο Arthur Miller χώρισε με την Marilyn Monroe το 1961, παντρεύτηκε την φωτογράφο Inge Morath με την οποία έμεινε μαζί ως το θάνατό της. Την είχε γνωρίσει στα γυρίσματα των Αταίριαστων, μίας ταινίας με πρωταγωνίστρια την Merilyn για την οποία ο Miller είχε γράψει το σενάριο.

Ο Arthur και η Inge έκαναν το πρώτο τους παιδί, την Rebbeca, το 1962 (είναι η τωρινή σύζυγος του μεγάλου αλλά εξαφανισμένου γμτ ασταδγιάλα ηθοποιού Daniel Day Lewis) Το δεύτερο παιδί, ένας γιος ο Daniel γεννήθηκε το 1966. Όταν οι γιατροί τους είπαν πως ο γιος τους είχε το επιπλέον χρωμόσωμα που χαρακτηρίζει όσους γεννιούνται με το σύνδρομο Down ο Arthur Miller φρίκαρε και παρά το γεγονός ότι η γυναίκα του δεν το ήθελε αποφάσισε να τον κλείσει σε ίδρυμα.

Ο μικρός Daniel μεγάλωσε στο ίδρυμα (το οποίο, κατά τα λεγόμενα της μητέρας του που πήγαινε να τον επισκεφτεί αρκετά συχνά, ήταν σαν πίνακας του Ιερώνυμου Μπος). Ο Miller δεν πήγαινε σχεδόν καθόλου να τον δει – και δεν ήθελε και να του πολυμιλάνε για αυτόν. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι στην αυτοβιογραφία του ούτε που τον αναφέρει.

Προς το τέλος της ζωής του τον συνάντησε μερικές φορές (που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) και επίσης του άφησε και το κομμάτι της περιουσίας του που του αναλογεί. Αλλά πως έφτασε να το κάνει αυτό; Και γιατί;

Το άρθρο είναι σούπερ ενδιαφέρον. Όχι μόνο επειδή αναφέρεται σε έναν άνθρωπο του πνεύματος, διάσημο και ιδιαίτερο, αλλά γιατί διηγείται μία ιστορία πολύ πολύ εντυπωσιακή. Νομίζω ότι θα το ρούφαγα με την ίδια λαχτάρα ακόμα και αν αναφερόταν σε έναν Οκλαχωμιότη οδηγό λεωφορείου. Αν σου αρέσει να διαβάζεις χορταστικές ωραίες ιστορίες τότε να το διαβάσεις οπωσδήποτε.

Εκεί όμως που βγάζω το καπέλο στην δημοσιογράφο που έγραψε το άρθρο, την Suzanna Andrews, είναι στα ερωτήματα που θέτει με αφορμή την ιστορία και τις προεκτάσεις που δίνει:

Ξεκινά το άρθρο αναρωτώντας: Πως ένας αγωνιστής της ελευθερίας, της ισότητας, ένας τέτοιος ειρηνιστής, ένας άνθρωπος με τόσο υψηλά ηθικά standards έφτασε στο σημείο να κλείσει ένα γιο με ειδικές ανάγκες σε ίδρυμα; Πως έφτασε στο σημείο να τον κρύβει από γνωστούς και φίλους; Είναι υποκριτής, ένας αδύναμος ναρκισιστής;

Η μήπως υπάρχει κάτι άλλο από πίσω; Μήπως ας πούμε, είναι άρνηση; …αλλά και πάλι, ποια δύναμη άρνησης είναι τόσο ισχυρή ώστε να οδηγήσει έναν άνθρωπο στο σημείο να καταφέρει την γυναίκα του αλλά και την κόρη του (που είχαν ενδιαφέρον για το παιδί) να δέχονται τον εγκλεισμό και να μην τον στηλιετεύουν για το ότι δεν τον θέλει;

Και, βέβαια, το πιο συγκλονιστικό ερώτημα από όλα: Μήπως ο μεγάλος συγγραφέας «θάβοντας» τον με σύνδρομο Down γιο του, «έθαψε» και κάθε πιθανότητα να ξαναγράψει ένα πραγματικά μεγάλο θεατρικό έργο; Φαίνεται κουλό το ερώτημα, αλλά η δημοσιαγραφάρα στοιχειοθετεί το γιατί το θέτει.

Το άρθρο είναι απλά εξαιρετικό. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌ. Να το διαβάσεις οπωσδήποτε. Όχι μόνο θα το χαρείς, αλλά επιπλέον θα σε κάνει και πιο πλούσιο άνθρωπος. Θα σκεφτείς για το μεγάλο γνωστό δίλημμα «καλός σαν δημιουργός vs κακός σαν άνθρωπος», θα συγκινηθείς για τα φοβερά «δράματα» που γράφει η ζωή και είναι κλάσεις ανώτερα από το καλύτερο θεατρικό του Miller, θα απορήσεις, θα ενημερωθείς, θα δεις πως τίποτα δεν είναι μόνο μάυρο ή μόνο άσπρο στην ζωή...

…και όλα αυτά, από ένα άρθρο στο Vanity Fair

που στο εξώφυλλό του έχει την διάσημη Βραζιλιάνα Giselle με …μωβ γούνα.