Thursday, September 27, 2007

Και έτσι έγινε και, χωρίς να βρέξει, πλημμύρισε η οδός Ακαδημίας...

Συχνά με πιάνει μελαγχολία. Πολύ συχνά. Και έχω ιδιαίτερη σχέση μαζί της...

Είχα την μεγάλη ευλογία Θεού, από πολύ μικρός, από θλιμμένο εφηβάκι ακόμα, να μάθω ένα πράγμα που είχε εξαιρετικά ευεργετικά επίδραση πάνω μου.

Τι ήταν αυτό; Να μην την φοβάμαι τη μελαγχολία, να μην τη διώχνω, να της επιτρέπω να κάνει το κομμάτι της κι εκείνη...

Τι εννοώ; (θα κάτσεις να στο εξηγήσω γιατί ασταδγιάλα μου τη δίνει να γράφω ασυνάρτητα).

Εννοώ ότι όταν είμαι μελαγχολικός αφήνομαι σε αυτό. Έχω συνείδηση της θλίψης μου και για αυτό φέρομαι και πράττω όπως αισθάνομαι να φερθώ, δηλαδή ...μελαγχολικά: απομονώνομαι λίγο, βαραίνω λίγω, δεν πολυμιλάω, δεν θέλω πολλά πολλά, αποτραβιέμαι στον εαυτό μου και ησυχάζω.

Αυτό που σίγουρα ΔΕΝ κάνω είναι "ψευτοευθυμίες" και "πνιξίματα". Δηλαδή δεν προσπαθώ να κουκουλώσω την μελαγχολία με παρέες, με φωνές, μουσικές, θόρυβο, φορσέ εξωστρέφεια, ούτε παριστάνοντας τον χαρούμενο και τον εύθυμο. Μην με παρεξηγείς, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω φίλους και δικούς... απλά όταν τους βλέπω και έχω μελαγχολία είμαι... μελαγχολικός και θλιμμένος.

Κάτι ακόμα που ΔΕΝ κάνω, και που και αυτό με έχει σώσει, είναι ότι δεν παίζω και τον υπερβολικά θλιμμένο. Δεν μιζεριάζομαι, δεν κάνω μελοδραματισμούς, δεν παίζω το θύμα, δεν χώνομαι βαθύτερα στα σκατά...

1η ευλογία λοιπόν: δεν θεωρώ την μελαγχολία στίγμα, μη-υγεία. έχω την άποψη ότι όπως, για παράδειγμα, το σώμα χρειάζεται τον ύπνο για να ξελαμπικάρει έτσι και η διάθεση, η ψυχή, όπως θες πες το, χρειάζεται πότε πότε να κατεβάσει ρολά, να ξαποστάσει... Αυτό το κάνει με την μελαγχολία (αρκεί, βέβαια να είναι παροδική, να μην γίνεται μόνιμη κατάσταση...).

2η ευλογία: Δεν επιβαρύνω την μελαγχολία μου, ούτε την καταπιέζω, ούτε την κουκουλώνω. Την αφήνω να αναπνεύσει, να εκφραστεί, να βγει από μέσα μου με την ένταση που πραγματικά έχει...

Αυτές οι δύο ευλογίες νομίζω πως παίζουν μεγάλο ρόλο η ζωή μου να προχωρά πιο γλυκά, πιο εύκολα, πιο στρωτά. Μην φανταστείς, δεν είναι πως δεν φυσάνε οι αέρηδες στην ζωή μου και εμένα και πως δεν έχω και εγώ τα πάνω και τα κάτω μου (μερικά από το οποία είναι αρκετά δραματικά - όπως και τα δικά σου εξάλλου...). Απλά όλα αυτά τα βιώνω με μία χαλαρότητα και με μία ετσεινηζωήτιδα που με βοηθάνε να τα καταφέρω και στα ζόρια και τα δύσκολα...

Τις προάλλες είχα βγει βραδυνό περίπατο. Περπάτησα πολύ, το είχα ανάγκη: Κατέβηκα από το Κολωνάκι στη Βουκουρεστίου, μετά βγήκα στην Βουλή, έφτασα στο Ζάππειο και ύστερα πίσω στην Πανεπιστημίου, Ιπποκράτους και σπίτι. Άκουγα μουσική και σκεφτόμουν. Σκεψ σκεψ εντατίκ, σκεψ σκεψ, θλιψ θλιψ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και τόσο καλά, αλλά όχι ότι με βάραινε κιόλας.

Λίγο πριν φτάσω στο σπίτι, στο Πάρκο του πνευματικού κέντρου την άραξα σε ένα παγκάκι. Ήμουν μελαγχολικός και μαγεμένος. Η Αθήνα, η Αθήνα μου, η πιο όμορφη πόλη του κόσμου, ήταν στα καλύτερά της. Άδεια από πεζούς, φωτεινή, ήσυχη...

Έκατσα στο παγκάκι και έκλεισα τα μάτια... Συγκεντρώθηκα στην μελαγχολία μου και φαντάστηκα. Φαντάστηκα ότι έρεε από μέσα μου, έβγαινε σε κύματα από το σωθικό μου ένα υγρό που κυλούσε πάνω στα ρούχα μου, μετά στο παγκάκι που καθόμουν, στις πλάκες του πεζοδρομίου και από κει στο δρόμο, την Ακαδημίας...

Έβγαινε, έβγαινε, έβγαινε από μέσα μου η μελαγχολία, έβγαινε...

Μετά από 10 λεπτά σηκώθηκα. Για κάποιο λόγο αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Και στα δέκα λεπτά που μου πήρε να φτασω στο σπίτι αναρωτιόμουν σκεψ σκεψ ερευνητίκ ερευνητίκ:

Πως γίνεται άραγε όλη αυτή την "δύναμη", την ενέργεια σκέψεων και συναισθημάτων που ονομάζουμε μελαγχολία να την δαμάσει κανείς; Πως γίνεται όλο αυτό το ακατέργαστο υλικό, θλίψης, σκέψης, σοφίας ζωής να το μεταπλάσεις σε κάτι άλλο; Να το κάνεις, ας πούμε, ιστορίες ή οτιδήποτε άλλο, να του δώσεις σχήμα και υπόσταση για να... για να τι άραγε;

Μήπως η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα να είναι και η τρίτη ευλογία; Πετ έτρ! Μέη μπη!

Δεν ξέρω, αλλά το ένστικτό μου μου λέει ότι αυτού του είδους η ενέργεια, αυτή που έχουμε συνδέσει με την θλίψη και την μελαγχολία, είναι τόσο απαραίτητη στον κόσμο μας και την ζωή μας όσο και η ενέργεια της χαράς και του "είμαι καλά"... Αυτή η ενέργεια θα τον έκανε καλύτερο!

αχ πάλι ασυναρτησίες ρε πούστη μου γράφω... γμτ γμτ γμτ.

27 comments:

xipasmenos said...

Καθόλου ασυναρτησίες προβατάκι μου, έχεις καταφέρει κάτι που λίγοι μπορούν και πολλοί το θέλουν. Και γω "γουστάρω" πολλές φορές να είμαι σκατά να μελαγχολώ, αλλά υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μου που δε μπορούν να καταλάβουν την ανάγκη μου να το περνάω αυτό. Εγω το θεωρώ σαν μια αυτοκάθαρση, καθαρισμος απο τις εντάσεις και τα έντονα συναισθήματα. Κάτι σαν restart ρε παιδί μου.
Και θα συμφωνήσω και σε κάτι άλλο, στο οτι η Αθήνα είναι η πιο όμορφη πόλη. Η πόλη αυτή έχει ένα απίστευτο vibe που αμα το αναζητήσεις θα διαπιστώσεις πόσο συναρπαστικη είναι αυτή η μητρόπολη, πολλές φορές περνω μια φωτογραφική και περπατάω στο κέντρο και την ζω σα τουρίστας. καθε φορα ανακαλύπτω κατι νέο, ενα όμορφο σοκάκι στα Αναφιώτικα, ένα μαγαζάκι σε κάποιο υπόγειο της πλάκας, ένα μαγαζί με αρώματα ανατολής στη πλατεία θεατρου, ζούμε σε μια φοβερή πόλη που η ασχήμια της σε συνδιασμό με τα απίστευτα μνημεία και τα γραφικα σοκάκια σου δίνει μια αίσθηση οτι βρίσκεσαι σε ένα puzzle πόλεων. Πήγα παρίσι και τι να λέει, μια μονότονια καλαίσθητων κτηρίων και όμορφων πάρκων. Γιν και γιανγκ, ουδεν καλό αμιγες κακού, για να εκτιμήσεις την ομορφιά πρέπει να ζεις και την ασχήμια. Οταν μπει η Ανοιξη περπατήστε την Αθηνας απο Δημαρχείο μέχρι μοναστηράκι και δείτε τις ανθισμένες μωβ αμυγδαλιές με φόντο το βράχο της ακροπολής και θα πείτε "Σε τι πόλη ζω ρε πούστη"

Ο παραπάνω παραλογισμός είναι για όλους όσους λένε οτι μισούν την Αθήνα αλλα δεν έχουν τα αρχίδια να φύγουν.........

Lina said...

τι γλυκό προβατέλι! Μια χαρά τα λες.

Την πρώτη ευλογία που λες κι εσύ την είχα κι εγώ.
Τη δέυτερη τώρα τελευτάια την καλλιεργώ.
Παλιότερα όταν ένιωθα να πέφτω ένιωθα τελείως μα τελέιως ανήμπορη να σηκωθώ, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν "όχι πάλι, όχι πάλι", για΄τι φοβόμουν μην κρατήσει πάλι 2 γαμημένα χρόνια η θλίψη.
Τα δυο έγιναν ένα, το ένα έγινε μήνες και όσο πάει μικράινει.
Τον τελευτάιο χρόνο νιώθω πιό ικανοποιημένη απ τον εαυτό μου από ποτέ, και ουσιαστικά άλαξε "μόνο " αυτό, το ότι δεν μουρμουρίζω "όχι πάλι, όχι πάλι", απλά το φωνάζω και ψιλοσυνέρχομαι.

Υγ. αυτό που λέει το xipaki για την αθήνα νομίζω ισ΄χυει παντού. Κάθε πόλη έχει τον ομορφόδρομο και μιζερόδρομο.
Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές κατέβηκα κλαμμένη στην παραλία της θεσσαλονίκης κι έβλεπα απ τη μια ερωτευμένα ζευγάρια, κι απ την άλλη ανθρώπους παραδομένους στη θλίψη τους. Α! ρε τι ΜΕ θύμησες βραδιάτικα =), φλυάρησα πάλι =*

wahia said...

Βασικά αν δεν υπήρχε η έννοια της μελαγχολίας δε θα υπήρχε και η έννοια της χαράς. Είναι αντίθετα άρα αλληλένδετα.(το'πα πάλι...τι κερδίζω;)

ΥΓ. Όλο φυσάω ξεφυσάω άλλα ο κόμπος δεν φεύγει; Βοήθεια κανείς;

Anonymous said...

"να του δώσεις σχήμα και υπόσταση" ναι

(γιατί όποτε σε ακούω θυμάμαι ότι "η σοφία επέχει απ' του νού τα πολλά";;)

bill g. said...

:-) προβατίνο, μπε για την απόδοχή της μελαγχολίας που έχεις καταφέρει. Και ξέρεις ποια μπορεί να είναι η απάντηση-τριτη ευλογία; η έμπνευση. Τουλάχιστον για μένα, η μελαγχολική περίοδος που με επισκέπτεται μάζι μμε το βαρύ καιρό, ως τα χριστούγεννα, βοηθά σαν χωνευτήρι ιδεών. Μέσα στις μαύρες σου (που σωστά λες ότι δεν ωφελεί να προσπαθείς να τις αποφύγεις), μπορείς να κατασταλάξεις πολλές απ'τις σκόρπιες σκέψεις του υπόλοιπου καιρού. Η δημιουργικότητα που εκφράστηκε στο παγκάκι, η φαντασία σου που δούλεψε και σε ξαλάφρωσε δείχνουν ότι έχεις βρει το δημιουργικό κομμάτι της μελαγχολίας σου. Χρησιμοποίησέ το.

Ασχετο: γράφεις ωραίες ασυναρτησίες. Μ' αρέσουν.

vales-koupa said...

αυτό το post θα μπορούσε να είναι και ένα manual μελαγχολίας ...με εκπλήσσεις περίεργα γιατί αυτή η ρευστή εικόνα στην Ακαδημίας που περιέγραψες είναι και μία δική μου...εικόνα -εννοώ ότι την έχω βιώσει έτσι ακριβώς κι εγώ κάποιες φορές ( αλλά σε άλλη οδό ή μάλλον λεοφόρο ).όσο για την ανυσηχία σου που πάει όλη αυτή η ενέργεια , το εμπνευσμένο κείμενο σου απαντάει σχεδόν από μόνο του αν το προσέξεις καλύτερα

fevis said...

Τώρα ήθελα να σου γράψω ένα σχόλιο πολύ περισπούδαστο και σοβαρό, αλλά νυστάζω τρελά και δεν νοιώθω καθόλου, αλλά καθόλου μελαγχολική γιατί αύριο πάω ταξιδάκι και γουστάρω απίστευτα.. Έλα όμως που μου αρέσουν πάντα τα όσα γράφεις, και τα αστεία, και τα σοβαρά, και τα γκομενικά,και τα χαρούμενα και τα λυπημένα.... Γι΄αυτό σου γράφω απλά πως σε διαβάζω... Κάθε μέρα... Και ας μην έχω, συχνά, τι να πω... Φταίει που τα λες όλα εσύ... Και τα λες τόσο ωραία, πανάθεμα σε... Φιλί και βέλασμα... Και καληνύχτα...

sikia said...

προβατούκο γλυκέ, μου θύμισες το αχαλίνωτο σεξ που κάναμε στην Ακαδημίας και με έπιασε μελαγχολία.

Anonymous said...

"..η ψυχη, οπως θες πες το, χρειαζεται ποτε ποτε να κατεβασει ρολα, να ξαποστασει..."

λιγα χρονια πριν, εμαθα κατι που εδωσε χωρο και μορφη σ' αυτο το αισθημα: οι Βεδουινοι στα μακρινα ταξιδια τους μεσα στην ερημο, ποτε-ποτε διακοπτουν την πορεια τους και κατασκηνωνουν, περιμενοντας την ψυχη τους να τους προφτασει.


anorymous

One Big DJ said...

Quand tout est gris
La peine est mon amie
Un long suicide acide
Je t΄aime melancolie

Me ayto ta leei ola to asma. An den ginei filos mas i melagxolia kai o ponos den tha mporesoume na ''anevoume'' epipedo. Einai poly isxyro to aisthima ayto kai den elegxetai panta eykola. Alla erxetai gia ena logo. Gia to vima ''parapera''. Egw tis xairomai aytes tis faseis otan moy symbainoyn. Den tis koinopoiw bebaia oute tis manifestarw giati pisteyw oti aforoun mono emena.
Bravo wraio keimeno.MPEEEE

One Big DJ said...

Elpizw na min pereksigises to ''manifestarw''!!loool

Anonymous said...

το " χαμογέλα, και θα σου χαμογελάνε όλοι, κλάψε και θα κλαίς μόνος σου" είναι η μεγαλύτερη σταλινική ισοπεδωτική μπουρδα που άκουσα ποτέ μου.

η κατακλείδα σου, sheep μου έχει ζουμι. όταν η μελαγχολία διοχετεύται δημιουργικά, τότε δεν είναι φότωμα, έχεις δικιο. και πρέπει να είμαστε χαλαροί και με τα δυο μας πρόσωπα

white sheep,black sheep, white sheep, black sheep, i m the same fucking ship, and i'm going straight ahead.

BLUEPRINTS said...

πέρασα για ένα γειά κι ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο μόνο...

s_k said...

ολοι μελαγχολουν.οι περισσοτεροι ισως το κρυβουν και απο τον εαυτο τους ακομα.ζωντας μια επιπλαστη ζωη.σκεψου πως μια ολοκληρη βιομηχανια κρυβεται πισω απο την προσπαθεια συγκαλυψης της συγκεκριμενης καταστασης.

vampiria said...

Κάθε συναίσθημα που βιώνουμε έχει αντίκτυπο και σημασία τη στιγμή που αναβλύζει από μέσα μας! Δε βρίσκω ότι λες ασυναρτησίες. Η μελαγχολία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, δεν είναι απαραίτητα "κακό" συναισθημα. Ισως γίνεται κίνητρο δημιουργίας ή καταλύτης για μια "βαλτωμένη" κατάσταση! Πολύ ενδιαφέρον το post σου!
Καλημέρες

elafini said...

Πως γίνεται άραγε όλη αυτή την "δύναμη", την ενέργεια σκέψεων και συναισθημάτων που ονομάζουμε μελαγχολία να την δαμάσει κανείς;

χρησιμοποιώντας την προς όφελός σου.."πετώντας" μαζί της και ζώντας τις στιγμες που σου προσφέριε μέχρι να φύγει...να φύγει όμως ε?
(thanks Doc)

(και για κάποιο λόγο το κείμενό του μου θύμισε τα βιντεάκια μου)

καλημέρα :))

ΠΑΥΛΟΣ said...

θέ μου, γράφεις τόσο τέλεια.

είσαι υπέροχος γκόμενος, έχεις τεράστιο καυλί, είσαι κούκλος, κάνεις τέλειο sex και επιπλέον γράφεις και τέλεια.


τι να πω πια. τι να πω...

όλα τα έχεις, όλα!

ΠΑΥΛΟΣ said...

Συγγνώμη Συκιά, ενέδωσα ο άνθρωπος.

xipasmenos said...

Πόσο χρεώνεις το σχόλιο Παυλο; :p

ΠΑΥΛΟΣ said...

Άστα αγόρι μου κάνε επίσκεψη σε λίγο στο μπλογκ μου και θα δεις ΛΟΛ

Αρης Δαβαράκης said...

Προβατακι μου αγαπημένο αυτό το πόστ σου εγω το νοιώθω και το καταλαβαίνω βαθειά. Οχι μόνο ασυναρτησίες δεν είναι αυτά που γράφεις, αλλά είναι και τα πρώτα σταθερά βήματα πρός την τρίτη λύση που ο ίδιος "υπονοείς", την μετεγγραφή των συναισθημάτων μας, μελαγχολία, χαρά, πόνος, ευδιαθεσία, οτι θές, σε λόγια. Είναι η έκφραση ρε αδερφέ, πώς αλλοιώς να το πώ. Είμαι κολλημένος τελευταία σ' αυτό το θέμα και σκέφτομαι συνέχεια οτι ο άνθρωπος είναι ενα ζώο (και μισό!) που έχει ανάγκη να εκφράζεται, να επικοινωνεί με τούς άλλους και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μ΄ένα χάδι, μ΄ένα βρισίδι, μ΄ένα κείμενο, μ΄ένα δωράκι, να τού μεταδίδει κάτι που είναι μέσα του κρυμμένο και δεν φαίνεται. Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς να εκφράζεται, είναι μισός άνθρωπος. Και για να εκφραστεί πρέπει ν΄αφήσει τον εαυτό του να νοιώσει αληθινά, να αφεθεί στον εαυτό του, να τον ακολουθήσει όπως έκανες εσύ παρακολουθώντας τον να κόβει μιά μεγάλη βόλτα στην Αθήνα και μετά να κάθεται σ΄ένα παγκάκι και να χύνεται, να χύνεται, να χύνεται στην άσφαλτο. Διότι, πως να το κάνουμε αδερφούλη μου, είναι υπέροχο να χύνεις, αλλά είναι απαραίτητο και να χύνεσαι. Να αφήνεις αυτό το ποτάμι της μελαγχολίας ή οποιουδήποτε άλλου αισθήματος να "βγεί" πρός τα έξω, να ενωθεί με τους άλλους, κι΄ας μην καταλαβαίνει τίποτα ο άλλος που σε βλέπει εκείνη την ώρα στο παγκάκι να κοιτάς το κενό. Η δουλειά έχει γίνει. Εχεις βγάλει τον εαυτό σου βόλτα και κάποιος περαστικός κάτι εισέπραξε απ΄αυτό κι΄ας μην το κατάλαβε ούτε αυτός ούτε εσύ. Εχει ενα συνεχές πάρε-δώσε αυτή ζωή και το "δώσε" είναι τελικά το σημαντικότερο. Κι΄εσύ το ξέρεις. Το ξέρω οτι το ξέρεις!

Provato said...

xipaki χαίρομαι πολύ που συμφωνούμε. πολύ ωραίο αυτό που είπες με το restart. επίσης συμφωνώ και με το μίσος για τους γκρινιάρηδες της Αθήνας. μπεεε φίλε :-)

lina είναι χρειάζεται τελικά να το φωνάζεις αυτό που νιώθεις για να να καταφέρεις να συνέλθεις. xxxx

wahia έτσι είναι όπως τα λες ακριβώς. ...γμτ στεναχωριέμαι που στεναχωριέσαι. Αλλά κάνε υπομονή και θα περάσει. Επίσης, βοηθά να βρεις καινούργιο γκομενάκι. μπεεε :-))

ksereis_poios σε λατρεύω. έχεις βρει έναν τρόπο να με ταπεινώνεις ακόμα και όταν με επικροτείς! χεχεχε that's my boy. :-)

bill g. έχεις δίκιο νομίζω. η έμπνευση είναι η αρχή της τρίτης ευλογίας... να σου πω, σου έχουν πει ότι έχεις ωραίο μάτι; :-))

vales-koupa για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρος ότι αυτό το Post θα σου μιλήσει εσένα ακόμα και όταν το ανέβαζα. φιλιά ρε! :-)) (ποιά είναι η λεωφόρος που πλημμυρίζεις εσύ; έλα, πες μας μην μας αφήνεις με την αγωνία...). :-))

Provato said...

fevis πολύ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. επίσης ζηλεύωζηλεύωζηλεύωζηλεύω ασταδγιάλα ρε πούστη μου γιατί διαβάζω πως περνάς υπέροχα γμτ φακ φακ φακ. :-))

sikia μεγάλε εραστή της ζωής μου, γιατί μήπως το sex στην πανεπιστημίου, την Βουκουρεστίου, την Φιλελλήνων, την Αλεξάνδρας, την Κηφισίας, την Μαρίνου Αντύπα δεν ήταν το ίδιο αχαλίνωτό; αχ, αχ...

anorymous αυτό με τους βεδουϊνους είναι απίστευτο. το διάβασα και μου κόπηκαν τα γόνατα. που το έμαθες αλήθεια; σε βιβλίο ή σε ταξίδι; για πες... :-))

one big έτσι είναι όπως τα λες. μπεεε φίλε. :-))

ammos sta malia μου πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψες. και το "σταλινική" αλλά και το άλλο με το άσπρο και το μαύρο sheep. Μπε φίλε.

blueprints καλά έκανες και πέρασες. να περνάς συχνά... xxxxx

Provato said...

fuzzy θα ήταν μεγάλο βήμα μπροστά για την ανθρωπότητα να μην χρειάζεται να κρύβουμε την μελαγχολία μας...

vampiria καλημέρα και σε σένα! τι ωραίο nick είναι αυτό! σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια. :-))

elafini ποιος είναι αυτό ο Doc που στα λέει τόσο ωραία;

pavlo με κάνεις και ντρέπομαι, λες και το έγραψα εγώ αυτό το σχόλιο. τι να πω, σε ευχαριστώ, και λίγα λες όμως. :-)) επίσης καλώς ήρθες στο στρατόπεδο της αλήθειας και της δικαιοσύνης.

xipaki ο παύλος είναι εντελώς αυθόρμητος.

αδελφέ μου άρη μας τι σχόλιο! ναι, όλο το παιχνίδι της ζωής στο πάρε δώσε κερδίζεται, το ειλικρινές και το με αγάπη. σε φιλώ πολύ αδελφέ μου και καλή αρχή αύριο, θα σκίσεις είμαι σίγουρος. xxxx

elafini said...

ο ψυχίατρός μου :PP
(ποιός άλλος;)

Anonymous said...

αυτο με τους βεδουινους το ακουσα απο εναν ανθρωπο που εχει διαβασει κι εχει ταξιδεψει πολυ. καμμια φορα μια συζητηση μπορει να μας φερει τα πολυτιμοτερα δωρα απο τα πιο μακρινα ταξιδια. :)

anorymous

Provato said...

elafini να μην τον εγκαταλείψεις ποτέ! ποτέ, ακούς; καλό μήνα! :-)

anorymous όντως η συζήτηση είναι, μπορεί να είναι μεγάλο δώρο. τα φιλιά μου στον γνωστό σου που σου είπε για τους βεδουϊνους! καλό μήνα