Μεσ' την πισίνα η ζωή πολυπλοκεύει, κάθε μου σκέψη πιο πολύ και με μπερδεύει

Χτες είμαι στο κολυμβητήριο.

Είμαι πτώμα. Δεν δουλεύω το τελευταίο διάστημα και χωρίς πρόγραμμα δεν έχω πειθαρχία, οπότε κάθε βράδυ ξενυχτάω να διαβάζω, να γράφω, να βλέπω dvd. Σκληρό gay πορνό, ντοκυμοντέρς για τα νησιά Γκαλαπάγκος (λέω να κάνω μεταδημότευση τόσα που ξέρω πια), αμερικάνικα σήριαλ.

Γενικά το ξενύχτι με κόβει. Δεν το πολυαντέχω και σωματικά και ψυχολογικά.

Είμαι λοιπόν πτώμα εχτές πριν πέσω στην πισινά. Έχω κοιμηθεί στις 4 το βράδυ της Δευτέρας, είμαι και κακοδιάθετος, αγχωμένος και λοιπά και λοιπά.

Για κακή μου τύχη (...όχι που νόμιζες...) πετυχαίνω στο τζημ τον Βασίλη, τον προπονητή που, με έκανε άνθρωπο κολυμβητικά μεν, είναι, δε, αρκετά απαιτητικός και όποτε με πετυχαίνει μου βάζει να κάνω κάτι προγράμματα που μου πέφτουν τα αυτιά από την κούραση.

"κλαψ λυγμ γαμώτο σομπ σομπ" σκέφτομαι ουρλιάζοντας από πανικό μέσα μου. "Ήταν ανάγκη σήμερα να είναι εδώ που είμαι τόσο κουρασμένος; ΑΣΤΑΔΓΙΑΛΑ ρε πούστη μου κλαψ λυγμ λυγμ".

Να μην τα πολυλογώ, επειδή ο Βασίλης δεν είναι να του φέρεις αντιρρήσεις όταν σου βγάζει προπόνηση, πέφτω στο νερό εντελώς χωρίς όρεξη, αλλά έχοντας να κάνω ένα πρόγραμμα που δύσκολα θα το έβγαζα ακόμα και μία καλή μέρα.

Παρόλα αυτά ξεκινάω να κολυμπάω. Το πρόγραμμα αποτελείται από 6 400άρια. Το πρώτο, το τρίτο και το τελευταίο είναι απλό ελεύθερο, τα άλλα δύο είναι τύπου ασκήσεις (ξέρεις, μόνο πόδια, ή όλα τα στυλ με σανίδα και τέτοια...).

Τα απλά 400άρια ελεύθερο έχω καταφέρει μετά από ενάμιση χρόνο προπονήσεων να τα κάνω περίπου σε 8 λεπτά. Όταν είμαι πολύ ξεκούραστος και ορεξάτος κάνω 8λεπτο ακριβώς - μία συνηθισμένη μέρα κάνω 8 και κάτι δευτερόλεπτα (ποτέ πάνω από 8 min και 10 secs όμως).

εχτές λοιπόν που ήμουν κομμάτια αρχίζω να κολυμπάω τόσο κουρασμένα που σκέφτομαι ότι θα σπάσω κάθε ρεκόρ σαπιοκοιλίασης και θα κάνω το 400άρι του ζεστάματος σε 10 λεπτά.

και όχι τίποτ' άλλο αλλά ποιος τον ακούει το Βασίλη μετά, ο οποίος σε κοιτάει με ένα βλέμμα λες και είσαι αδερφή, λέγοντας σου με τα μάτια του "τισκ τισκ τισκ... άντρας είσαι εσύ ή η ξαδέλφη της Μαρίας της αδύναμης;". ...ναι το ξέρω ακούγεται υπερβολικό αλλά αυτά ΑΚΡΙΒΩΣ τα λόγια σου λέει με τα μάτια του και το βλέμμα του.

τελειώνω λοιπόν το πρώτο τετρακοσάρι και κοιτάζω το ρολόι προετοιμασμένος για το χειρότερο, να έχω κάνει δηλαδή κανένα 10λεπτο... και τι να δω; ο χρόνος μου ήταν... 7 και 54!!!! ...δεν το πίστευα. δεν το πίστευα!

το 7 και 54 είναι ίσως προσωπικό ρεκόρ! και σίγουρα είναι τέλειος χρόνος τόσο κουρασμένος που ένοιωθα. πως τον πέτυχα; έλα μου ντε...

Μάλλον λόγω τεχνικής. έχω μάθει να κολυμπάω σωστά πια μετά από ενάμιση χρόνο, το sexy κορμί γλυστρά στο νερό σωστά, το στιβαρό χέρι κάνει μεγάλες απλωτές, το τριχωτό stocky θεληματικό μπούτι και το ερωτικό πέλμα χτυπούν το νερό με δύναμη και κύρος, οπότε έχω ταχύτητα ακόμα και όταν κολυμπάω ανόρεκτα.

Να σου πω το εντυπωσιακό; ακριβώς ίδιο χρόνο έκανα και το δεύτερο 400άρι. ενώ το τρίτο, το έκανα σε 7 και 49 δευτερόλεπτα!!! Δηλαδή ακόμα καλύτερα. Σου θυμίζω ότι το τρίτο το έκανα στο τέλος της προπόνησης, δηλαδή ακόμα πιο κουρασμένος και μπαϊλντισμένος από ότι όταν μπήκα στο νερό...

Γιατί στα λέω όλα αυτά και σε ζαλίζω; τρεις οι λόγοι:

A: για να σου πω έμεσσα ότι έχω γίνει τρελός κολυμβηταράς. πέσε και παίρνε ρησπέκτς. ΤΩΡΑ.

Βου: γιατί δικό μου είναι το blog, ότι θέλω το κάνω, άμα γουστάρω του ρίχνω ιό και το καίω που θα σου δώσω και λογαριασμό.

Γου και σημαντικότερο: ...έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο υποκειμενική είναι τελικά η πραγματικότητα; ...αν εχτές δεν είχα το ρολόι στο χέρι μου και δεν μετρούσα τον χρόνο μου θα μπορούσα να ορκιστώ ότι τα 400άρια ήταν πολύ αργά, πολύ ανόρεκτα, και ότι δεν ήμουν καθόλου αποδοτικός. αν βασιζόμουν στην όρεξη με την οποία κολουμπούσα, και στην κούραση που ένοιωθα ψυχολογικά τε και σωματικά, θα θεωρούσα την χτεσινή μία χαμένη μέρα προπόνησης...

Και όμως, όχι μόνο χαμένη δεν ήταν αλλά έσπασα και 2 φορές το προσωπικό μου ρεκόρ.

και λέω ρε πούστη μου: ούτε τα νιωσίματά μου δεν μπορώ να εμπιστεύομαι; ούτε τη διάθεσή μου; ούτε τις ενδείξεις που έχουν γέννηση στον ίδιο μου τον εαυτό; γμτ, αυτή η ζωή γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη όσο μεγαλώνω.

τελικά ξέρεις τι μένει; να κάνεις κάθε φορά το περισσότερο που μπορείς. χωρίς να αναρωτιέσαι για το μετά. χωρίς να αναρωτιέσαι για το πως και το αν. χωρίς να υπονομεύεις τον εαυτό σου με αμφιβολίες και ανησυχίες.

και πότε πότε να κάνεις ένα τσικ περισσότερο από το περισσότερο που μπορείς ώστε να "εξασκείς", να "τεντώνεις" το "πόσο μπορείς" σου και να γίνεται λίγο περισσότερο.

πω πω ρε πούστη, γράφω φοβερά ακαταλαβίστικα. σόρη αγαπημένε αναγνώστη.

ΛΕΖΑΝΤΑ: πρωταθλητές της κολύμβησης, sexy, καυτά αγόρια κοιτάζουν με ζήλια το πρόβατο καθώς σκίζει τα νερά σαν δελφίνι. Στα ματιά τους ο φθόνος δεν κρύβεται. Φοβούνται, τρέμει το φυλλοκάρδι τους, ότι θα τους φάει την πρωτιά. Ένας από αυτούς είναι τόσο τρομαγμένος πο κοιτάζει κατευθείαν την κάμερα ενώ το βλέμμα του λέει: είναι τόσο καλός. φοβάμαι, τρέμω! θα μου φάει την πρωτιά!