Sunday, November 11, 2007

Από το βάθος, ένας μουργόσκυλος με τεράστια, υγρά μουσούδια μας κουνούσε την ουρά.

Για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι που και πως γνωριστήκαμε με τον Φ. Προφανώς η γνωριμία μας ήταν τόσο μελανζέ και αδιάφορη όσο και το νταραβέρι μας. Ήμασταν 6 μήνες περίπου "μαζί" (ο Θεός να το κάνει... χμφ χμφ χμφ...) και δεν ήταν τίποτε σπουδαίο. Επιπλέον δεν θυμάμαι ούτε και τι έγινε και το διαλύσαμε. Μάλλον θα βρήκαμε κάτι καλύτερο να ασχοληθούμε, πράγμα που δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο, εδώ που τα λέμε... κοντολογίς ούτε ιδιαίτερα ερωτευμένοι υπήρξαμε, ούτε ιδιαίτερα καυλωμένοι.

Αφού το διαλύσαμε, κάναμε αρκετά χρόνια να ξαναπούμε. Αλλά όταν ξαναβρεθήκαμε, τίποτα δεν ήταν το ίδιο.

Ο Φ. ασθενούσε με AIDS. Και ήταν στα τελευταία του. Όταν ήρθε σε επαφή μαζί μου, μου τηλεφώνησε δηλαδή για να μου το πει, έμεινα μαλάκας από το βάθος της μελαγχολίας και της θλίψης του μπροστά στον θάνατο που ο ίδιος ο Φ. θεωρούσε δεδομένο ότι τον περίμενε λίγο πιο κάτω στον δρόμο.

Για κάποιο λόγο, που μάλλον έχει να κάνει με την ψυχολογική αλλά και πρακτική φάση που βρισκόμουν εκείνο το διάστημα, η περίπτωσή του με συγκίνησε πολύ. Καθώς είχα πολύ ελεύθερο χρόνο, αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί του όσο περισσότερο μπορούσα. Σχεδόν καθημερινά λοιπόν πήγαινα στο σπίτι του και κάναμε παρέα.

Είχα και μία "αποστολή". Ήθελα να τον κάνω να καταλάβει ότι ο παράγοντας ψυχολογία είναι σούπερ σημαντικός σε περιστάσεις σαν την δική του και ότι έπρεπε να μην θεωρεί την κακή κατάληξη κάτι δεδομένο. Όταν μου έλεγε τα χαζά του περί "του σίγουρου θανάτου του", του έβαζα τις φωνές και του έριχνα και καμία μπούφλα πότε πότε. Μάταια όμως, φοβάμαι. Ο μακαρίτης ήταν drama queen - και αυτό δεν του βγήκε σε καλό.

Ο Φ. καταγόταν από μία πόλη της Μακεδονίας. Η οικογενειακή του κατάσταση και ιστορία, κλασική για την εποχή και την χώρα μας δυστυχώς: Έφυγε από την πόλη του για να έρθει στην Αθήνα να σπουδάσει και να ζήσει ελεύθερος την gay ζωή, μετά κάπως έγινε και οι δικοί του έμαθαν ότι ο γιος τους τον ψιλοπαίρνει και έκτοτε δεν είχε καμία επαφή μαζί τους. Απολύτως καμία. Δεν υπήρχε καν αυτό το κλασικό "σχήμα" όπου κάποιος από το σόι, κρυφά και λαθραία από τους υπόλοιπους, διατηρεί επαφή με το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Ο φίλος μου ήταν ξεχασμένος από όλους και ξεγραμμένος.

Όταν όμως ήρθε αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του θανάτου του, αποφάσισε να κάνει μία απόπειρα επικοινωνίας με την αδελφή του και τον μπαμπά του που τους αγαπούσε πολύ. Δεν είχε το κουράγιο να τους τηλεφωνήσει, γι' αυτό αποφάσισε να τους στείλει ένα γράμμα.

Η ιδέα να γράψει γράμμα ήταν για να πω την αλήθεια δική μου - ο Φ. είχε αποφασίσει να προσεγγίσει τους δικούς του λίγο καιρό μετά που εγώ και αυτός είχαμε ξαναβρεθεί. Όταν στα δύο τηλεφωνήματα που τους έκανε απάντησαν κλεινοντάς του το στην μούρη, του πρότεινα να τους πει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η υγεία του με ένα γράμμα! Όταν του το είπα πρώτη φορά ο Φ. μου έβαλε τις φωνές που τόλμησα, αλλά σιγά σιγά και με πολύ μπίρι μπίρι (με ξέρεις τι ανελέητος είμαι στο μπίρι μπίρι...) τον έψησα ότι η ιδέα μου είναι καλή.

Να σου πω κάτι; Ξέρεις γιατί ήθελα να τους ενημερώσει πάση θυσία για την κατάστασή του; Όχι για τον Φ. - όχι! Για εκείνους. Φαντάσου, σκεφτόμουν, να πεθάνει ο Φ. και η οικογένειά του να το μάθαινε κατόπιν εορτής (... ... ...). Θα τους διέλυε αυτό, θα ήταν ένα από τα πράγματα που ποτέ κανένας δεν μπορεί να ξεπεράσει.

Και έτσι λοιπόν, ένα ωραίο απόγευμα καθήσαμε με τον Φ. και ξεκινήσαμε να γράφουμε το περιβόητο γράμμα. Έβαλα όλη την τέχνη του κειμενογράφου να είναι έτσι διατυπωμένο ώστε και ο Φ. να μην αισθάνεται ότι είναι μελό και εκβιάζει συναισθήματα, αλλά και να εξηγεί με σαφήνεια την σοβαρότητα της κατάστασής του στους δικούς του. Το γράψαμε μία φορά, το πετάξαμε, το γράψαμε δεύτερη φορά, το ξαναπετάξαμε, γραψ γραψ εντατίκ, σβησ σβησ εντατίκ, γραψ μανιώδ γραψ μανιώδ... να μην τα πολυλογώ, καμία βδομάδα μετά που βάλαμε την πρώτη αράδα στο χαρτί, το γράμμα ήταν έτοιμο και ικανοποιητικό.

Αν και ο Φ. δεν ήταν καθόλου στα καλά του, πήγαμε παρεϊτσα στο ταχυδρομείο για να ρίξουμε το γράμμα. Τα ΕΛΤΑ ήταν τρία τετράγωνα δρόμος από το σπίτι του, αλλά για να φτάσουμε χρειαστήκαμε ίσως περισσότερο από μισή ώρα! Τον έβαλα να κάτσει, ενώ εγώ στήθηκα στην ουρά για να πάρω γραμματόσημα.

Και μετά έζησα μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχω ποτέ ζήσει. Ο Φ. έκανε κάτι που υπό Κ.Σ. θα μου φαινόταν ανόητο και τόσο μελό και τόσο αμερικανιά... αλλά εκείνες δεν ήταν Κανονικές Συνθήκες (...ακόμα, δεν ξέρω κλαψ λυγμ, αν το έχεις πάρει πρέφα αλλά στην ζωή κανονικές συνθήκες δεν υπάρχουν...) και έτσι κάθε φορά που τον θυμάμαι να ακουμπά το φάκελο στο στήθος, να τον φιλάει και ύστερα να τον σταυρώνει πριν τον ρίξει στο κουτί, μαύρα πικρά δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου, από μόνα τους. σομπ σομπ - κλαψ λυγμ.

Περίπου 10 μέρες αφού είχαμε ταχυδρομήσει το γράμμα, μας ήρθε η απάντηση από τους δικούς του. Είχα βγει να πάρω γάλα και επιστρέφοντας τη βρήκα στην είσοδο της πολυκατοικίας του. Αμέσως κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά. Θέλω να πω, η κοινή λογική το λέει ότι αν οι οικείοι του Φ. είχαν ψαρώσει από τα νέα που τους έφερε το γράμμα που είχαν λάβει δεν θα του απαντούσαν με γράμμα. Θα τηλεφωνούσαν ή θα έπαιρναν το πρώτο αεροπλάνο για να έρθουν να τον δουν!

Υποκύπτωντας σε μία παρόρμηση της στιγμής, αποφάσισα να ανοίξω το φάκελο και να διαβάσω την απάντηση των δικών του Φ. 10 γραμμές ήταν όλη και όλη. Του έλεγαν ότι δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση μαζί του, πως αρκετό κακό τους είχε κάνει και νομίζω πως σε κάποιο σημείο υπαινίσσονταν πως η αρρώστια του ήταν η τιμωρία του... μαύρο γράμμα, πικρό, να λυπάσαι τον άνθρωπο και την σκληράδα του.

Ήταν γραμμένο από την αδελφή του, με αυστηρότητα, και πολύ πίκρα. Και αποκάλυπτε ακόμα μία πτυχή του δράματος. Ο πατέρας του Φ. είχε πάθει ένα αρκετά σοβαρό εγκεφαλικό και η αδελφή του του έγραφε ότι η ταραχή του που ο γιος του ήταν "αυτό που ήταν" ήταν αιτία.

Δεν χρειάζεται να σου γράψω ότι δεν είπα απολύτως τίποτα στον Φ. για το γράμμα από τους δικούς του. Σκατοκατάσταση. Ούτε και σκόπευα να του πω. Φαντάσου να έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος με όλη αυτή την σκληρότητα από την μεριά της οικογένειάς του, αλλά και με το νέο του εγκεφαλικού του πατέρα του (για να μην αναφέρω και την δική μου προδοσία που άνοιξα το γράμμα...). Σκεφτόμουν πως το πολύ πολύ να έκανα τον ανήξερο. Θεωρούσα ότι ήταν προτιμότερο να πιστεύει ότι τον αγνόησαν παρά να διαβάσει τι του έγραφαν.

Λίγε μέρες μετά ο φιλαράκος μου πέθανε. Δυστυχώς μόνος του. Ήμουν σπίτι του εκείνο το βράδυ, αλλά πέθανε μόνος. Η κατάστασή του πήγαινε όλο και πιο άσχημα μέρα την μέρα και σκοπέυαμε την επαύριο να πάμε στο νοσοκομείο. Αλλά δεν προλάβαμε. Ξεψύχησε. Τον καληνύχτησα και πήγα να χαζέψω λίγο τηλεόραση. Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ - όταν ξύπνησα μετά από κανένα δύωρο πήγα, όπως το συνήθιζα τα βράδια που κοιμόμουν εκεί, να ξαπλώσω δίπλα στον Φ.

Μπήκα στο δωμάτιο και είδα - μισάνοιχτο στόμα, το κεφάλι πεσμένο στο πλάι, σάλια είχαν τρέξει από την άκρη των χειλιών στο πηγούνι. Κατάλαβα και συγκλονίστηκα. Φοβήθηκα στην αρχή και φρίκαρα. Μετά έκανα το πιο ανεξήγητο πράγμα που έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου. Άνοιξα τα παράθυρα, το παντζούρι και τις κουρτίνες να μπει ο παγωμένος χειμωνιάτικος αέρας στο δωμάτιο, ξεσκέπασα τον Φ., του σήκωσα το t-shirt και ξάπλωσα με το κεφάλι πάνω στην κοιλιά του.

Έμεινα έτσι πολλές ώρες. Και σκεφτόμουν διάφορα παλαβά, ότι ο φίλος μου αφέθηκε να πεθάνει την μέρα που έφτασε το γράμμα από τους δικούς του επειδή αισθάνθηκε ότι δεν ήρθε αγάπη και φροντίδα από εκεί.... ιδεοληψίες, χαζές ιδεοληψίες μου.

Τι με συνέφερε; Είναι αστείο σχεδόν. ...είμαι με το κεφάλι ξαπλωμένο πάνω στο στομάχι του Φ. και σκέφτομαι και λυπάμαι και όλα και ξαφνικά ακούω από την κοιλιά του έναν ήχο. Πως κάνει το στομάχι μας όταν πεινάμε; ...ε, κάτι τέτοια άκουσα! Πετάχτηκα από τον τρόμο.... ... ... ... ... .... ... ... .... ...

Η ιστορία του Φ. σχεδόν έσπασε την καρδιά μου. Αλλά η ζωή στεγνώνει τα δάκρυα. Ακόμα και τα πιο μαύρα. Την θλίψη μου για το χαμό του φίλου μου την ξεπέρασα και ήρθαν χαρές, αυτές έφυγαν και ήρθαν άλλες λύπες, και τις ξεπέρασα και αυτές και μετά ξαναχάρηκα και πάλι... τα ξέρεις τα αέναα της ζωής.

Και αν τα θυμήθηκα πάλι όλα αυτά είναι γιατί πριν από μερικές μέρες, σε ένα συρτάρι, βρήκα το γράμμα από την οικογένεια του Φ. Το ξαναδιάβασα και πήγα να θυμώσω και να οργιστώ. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι δική μου δουλειά. Εμένα δική μου δουλειά είναι να θυμούμαι τον φίλο μου, να τον αγαπάω. Εμένα δική μου δουλειά είναι να υπερασπίζομαι την ακεραιότητα της ανάμνησής του, όχι να είμαι θυμωμένος και να επιτίθεμαι.

Έτσι το πέταξα το γράμμα. Χίλια κομμάτια. Και το ξεφορτώθηκα. Όσο πιο γρήγορα ξεχαστεί, τόσο καλύτερο.

... ... ... .... ... ... .... ... ... ... ... ... ... .... ... ... ...

Πριν από μερικές μέρες είνα πάει με τον μπε μου να δούμε την έκθεση του Πραξιτέλη στο αρχαιολογικό. Βγαίνοντας από το μουσείο, μάτωσε η καρδιά μου. Ένας 40χρονος μπαμπάς με το μικρό του γιο στους ώμους έμπαινε στο κτίριο. Ήταν ολόιδιος, ολόιδιος σου λέω ο Φ. Ολόιδιος! Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, ίσως να φταίει ότι έχω ξεχάσει τις λεπτομέρειες της εξωτερικής του εμφάνισης τόσα χρόνια που έχουν περάσει από τότε που πέθανε, και για αυτό να μου φάνηκε ότι του έμοιαζε ο μπαμπάς.

Πάντως με το που είδα τον άνθρωπο αυτό που τόσο έμοιαζε στον Φ. μία λύπη έσκασε σαν χημικό πυροτέχνημα μέσα μου - ..όμως λύπη που γρήγορα μετατράπηκε σε βαθιά χαρά και αγάπη ζωής.

Φαντάστηκα ότι αυτός ο όμορφος άντρας με το χαρούμενο χαμόγελο και τα πυκνά μαύρα μαλλιά (ο Φ. είχε χάσει όλα του τα μαλλιά πριν πεθάνει, και μερικά δόντια), αυτός ο άντρας που ζούσε την super ευτυχισμένη στιγμή να πηγαίνει τον γιο του να δει τα γλυπτά του Πραξιτέλη ένα κυριακάτικο απόγευμα... ΗΤΑΝ, πραγματικά ΗΤΑΝ ο νεκρός φίλος μου.

Φαντάστηκα πως ο Φ. δεν πέθανε εκείνο το βράδυ, δεν χάθηκε στην καλύτερη του ηλικία αλλά πως απλά είχε ρουφηχτεί από μία άλλη ζωή. Μία ζωή στην οποία θα πέθαινε σε βαθιά γεράματα, παππούς ευτυχισμένος με τον όμορφο γιο, που τώρα πήγαινε στο μουσείο, δίπλα του.

Φαντάστηκα πως όλοι οι άνθρωποι που μας αφήνουν, όλοι όσοι χάνονται γιατί πεθαίνουν... λοιπόν, όλοι αυτοί δεν χάνονται πραγματικά αλλά πως ζουν σε ένα άλλο σύμπαν ευτυχισμένοι, με μεγάλες αγαπησιάρικες οικογένειες, με κυριακάτικα τραπέζια με γιουβέτσι...

Φαντάστηκα ότι η λύπη είναι μόνο για αυτούς που μένουν εδώ.

Που είναι.

...έτσι δεν είναι;

Από το βάθος του κήπου του μουσείου, ένας μεγάλος μουργόσκυλος μας κουνούσε την ουρά εμένα και του μπε μου. έμοιαζε να μας λέει "μην σκέφτεσαι άλλο... ό,τι είναι, είναι - τι σημασία έχει για το εδώ και το τώρα σου;" (μλκ!!! σε αυτό το μπλογκ, μέχρι και τα σκυλιά φιλοσοφούν!!! χαχαχαχα!)

54 comments:

Legally Blonde said...

Εχω ζησει την ιδια ιστορια με τον θειο μου.Αυτος βεβαια ειχε εμενα και πολλους αλλους ανθρωπους να τον αγαπανε οταν ηταν αντιμετωπος με τον θανατο...Πολλες φορες για να παρηγορηθω-ηταν επιθυμια της γιαγιας να μην ανοιχτει το...(ξερεις-τελικα δυσκολευομαι ακομη) και επειδη πεθανε στο νοσοκομειο ξαφνικα ενω ειχε παει για εξετασεις, δεν τον εχει δει κανεις νεκρο...Σκεφτομαι πως απλα μας βαρεθηκε και την εκανε...Και ξερεις κατι? Κατα εναν μυστηριο τροπο, αυτο με ανακουφιζει!

(αν και πολυ θα τον ηθελα στην ζωη μου ρε γαμωτο...)

Με συγκινησες ρεεεεεε

ΠΑΥΛΟΣ said...

Σιχαμένε, ποταπέ και όλα αυτά που σου λέω κατά καιρούς, με συγκίνησες!!!

RESPECT, RESPECT, RESPECT, RESPECT

bill g. said...

...συγκινήθηκα κ γω με τη σειρά μου. κ φοβήθηκα κιόλας.

Θα το ξέρεις ήδη, αλλά θέλω να στο πω, είσαι πολύ καλό κ δυνατό προβατάκι. Ελπιδοφόρο προβατάκι.

BLUEPRINTS said...

α να χαθείς, πάνω που είπα δεν ξαναδιαβάζω σεντόνια το ρούφηξα μέχρι τελευταίας γραμμής, σε θεωρώ τυχερό μέσα στην ατυχία σου που μπορείς να ζεις ή να σκέφτεσαι τα πράγματα με αυτό τον τρόπο

ΗarryTsopanos said...

Μια με το ενα μια με το αλλο με εκανες παλι να χτυπιεμαι Μπεουλη

Erisadesu said...

Τώρα θυμήθηκα γιατί δεν διαβάζω το βλογκ σου.
Με συγκίνησες και όσο ζει μέσα στην καρδιά σου είναι ακόμη ζωντανός.

Αθήναιος said...

Ο αφηγητής, σκέφτηκε ποτέ να γράψει εκείνος ένα ψεύτικο γράμμα τάχα μου από την οικογένεια του ήρωα;

[Germanos] said...

Ναι , Οι λυπες ειναι για μας που μενουμε εδω κάτω , αυτο πιστευω τα τελευταια 30 χρόνια.

Anonymous said...

:-X

τσούτσουρος said...

σε ευχαριστώ πολύ για ότι διαβασα.. είναι μάθημα ζωής.. πραγματικά!

Anonymous said...

:( :/ :s :( :/ ...

Skouliki said...

μπου

Good As You said...

α ρε πρόβατο.. .α ρε προβατο τι με κανεις....

Anonymous said...

Άλλη μια συγκινημένη εδώ.. Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε όμως!! Είναι απορίας άξιο!

Anonymous said...

Θα ήταν ενδιαφέρον να πήγαινες να έβλεπες την οικογένειά του και να
τους έδινες ένα μάθημα ζωής.Να τους άνοιγες τα σκουριασμένα τους
μυαλά.

Κατά τα άλλα Chapeau!Βγάζω το καπέλο μου στον λυρικό μας
διηγηματογράφο.

Υπερμίκης

Anonymous said...

Όλα χάνονται
του καθενός έρχεται η ώρα
Όλα μένουν
εγώ φεύγω
εσείς να δούμε τώρα...
Ο. Ελύτης

Toymaker

ΥΓ/Respect Respect και πάλι Respect όπως είπε και ο pavlos

Anonymous said...

εζησες τέτοια ιστορία ρε θηρίο? και έβαλες το κεφάλι σου πάνω στο νεκρό του σώμα! εισαι και μπορείς να γίνεις τέτοιος φίλος? μπράβο σου ρε φίλε.

Anonymous said...

Κρατούσα το χέρι του πατέρα μου όταν πέθανε. Κι ακούμπησα πάνω στο στήθος του αμέσως μετά.
Αντε τώρα να εξηγήσω στο Διευθυντή μου γιατί κλαίω!!!
Τι μου θύμησες... Σε αγκαλιάζω γλυκά και σε φιλώ.

Jirashimosu said...

Μάλλον έχεις υπερ-stock αισιοδοξίας πρόβατε για να τη χωράς σε τέτοιες ιστορίες.

Ορκίζομαι, την είδα να ξεχειλίζει σε κάθε γραμμή.

Thanx για το "καλή βδομάδα".

Anonymous said...

Τι ωραία που τα λές..........

Marvin said...

...

Wrong Guy said...

για κάτι τέτοια σε διαβάζω...

τι άμο!

Anonymous said...

true stories sad stories lovely people

Anonymous said...

Βρε παιδιά, γιατί συγκινηθήκατε όλοι; Πιο χαρούμενη και αισιόδοξη ιστορία καιρό είχα να διαβάσω. Αν και για να πω την αλήθεια μικρέ μου, το προηγούμενο ποστ νομίζω ότι είναι νάμπερ 1 (μάι ναμπερ 1). Ωραία θάλασσα για βουτιές είσαι αγαπημένε....

One Big DJ said...

Πολύ πολύύύύύ ωραίο στόρυ με σαφέστατο μόραλ! Νομίζω πως ο ήρωας της ιστορίας έφυγε με τις καλύτερες προϋποθέσεις το να μην ξέρει δηλ. πόσο άκαρδη οικογένεια είχε. Sometimes ignorance is bliss don't you agree?

Φιλιά Σανσέι!

Me:Moir said...

λυγμ, λυγμ, λυγμ . . .

Χαζοχηνα said...

Σε ευχαριστω βρε Προβατουλι. Σ'ευχαριστω που δεν κωλωνεις και μοιραζεσαι τετοιες ιστοριες μαζι μας. Τρελα ρησπεκτ!

Unknown said...

Ρε μωρό μου, για πρώτη φορά δε μου 'ρχεται τίποτα να πω. Ξέρεις - τίποτα δεν είναι κατάλληλο, ή μάλλον δεν είναι αρκετό. Είναι ωραίο να σε μαθαίνει κανείς... Είσαι food for thought (και δεν εννοώ μόνο σαν παϊδάκια;-))

Πολλά φιλιά

Anonymous said...

πολυ ομορφο..

anorymous

Anonymous said...

προβλήματιστηκα πολύ με το κείμενο και νομίζω το ίδιο πρέπει να νιώσουν και όσοι το διάβασαν. Κάποιες φορές που όλοι ξεχνάμε την ανθρωπιά μας και γινόμαστε κυνικοί, έρχεται η σκληρή πραγματικότητα της ζωής και μας προσγειώνει απότομα.......

Anonymous said...

Εγινα εξαλλη. ΕΞΑΛΛΗ. Φοβος και μισαλλοδοξια, αγαπη μονο με ορους. Σκεφτομαι απλα οτι εμεινε ζωντανη μια οικογενεια που νοσει, που δεν μπορει να χειριστει τους φοβους και που ακρωτηριαζει τα συναισθηματα της. Ελπιζω η αδελφη να μην εχει και να μην κανει ποτε της παιδια. Αει σχτρ. Οχι, καμια δικαιολογια δεν βρισκω. Αει σχτρ...

snikolas said...

Προβατάκο ξέρεις γιατί ο θεός έχει δώσει τους φίλους; Για να τον συγχωρέσουν που έδωσε τέτοιους συγγενείς.

Παραδίδεις μαθήματα φιλίας. Respect.

Anonymous said...

Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και άσχετο αυτό που θα γράψω, και δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι "σχολιάζω" το κείμενό σου, είμαι όμως σίγουρη ότι συνεχίζω την προχθεσινή συζήτηση που είχα με φίλους, σχετικά με το αν θα πρέπει οι ομοφυλόφιλοι να υιοθετούν παιδιά. Σκορ: 6 "όχι", 3 "ναι". Αγώνας: ενδιαφέρων. Ο καθείς είχε την καλή του ντρίπλα, το εύστοχο -ή τουλάχιστον όχι αδιάφορο- επιχείρημά του. Σήμερα που διάβασα το post σου σκέφτηκα ότι, αν είχα παιδί κι έπρεπε κάπου να το αφήσω, αυτός θα ήσουν εσύ, κι όχι οι γονείς ας πούμε του νεκρού σου φίλου, ούτε η αδερφή του. Εσύ, με τον εκάστοτε σύντροφό σου, με το μίξερ-iPod σου, με τα σπαστικά "respect" σου, με το αφτί κολλημένο στη μηχανική δραστηριότητα των εντέρων ενός νεκρού. Να είσαι καλά.
Άννα

Anonymous said...

Προβατάκι....οι αισιόδοξες σκέψεις σου στο τέλος της αφήγησεις είναι τόσο πολύ εγώ! Μου φτιαξες τη βραδιά,σ΄ευχαριστώ φίλε, που το μοιραστηκες!!Ευτυχώς έχω αρκετούς φίλους που νοιώθω πως θα στεκόντουσαν τόσο θαρραλέα κοντά μου(ακούς legally blonde?). XXX, ΙΝΔΙΑΝΑΚΙ

YO!Reeka's said...

ουφ/. τελικά αν δεν ζήσεις μια κατάσταση δεν μπορείς να την καταλάβεις, ούτε από μακριά :(

Anonymous said...

δυσκολευτηκα να ξεκολλήσω την παλάμη μου από το στόμα για να σου γράψω 'ενα σχόλιο.
γαμότο...
πιασε ένα ζαρωμένο φιλάκι με αγάπη.

Aphrodite said...

"Προβατάκο ξέρεις γιατί ο θεός έχει δώσει τους φίλους; Για να τον συγχωρέσουν που έδωσε τέτοιους συγγενείς.

Παραδίδεις μαθήματα φιλίας. Respect."

Aυτό ακριβώς του snikolas ήθελα να γράψω κι εγώ... Αν και ξέρω ότι δεν κάνεις τίποτα από αυτά για να "παραδώσεις μαθήματα φιλίας", απλώς αναβλύζουν. Κι αυτό είναι πολύτιμο και ΤΟΣΟ χαμένο στις μέρες μας...

Τυχερός στην ατυχία του ο φίλος σου, να του συμπαρασταθείς έτσι, η οικογένειά του πάντως θέλει πνίξιμο, επιεικώς. Ο,τι μα ό,τι και να έχει συμβεί μεταξύ τους, αυτή η συμπεριφορά ξεπερνάει τα όρια του απάνθρωπου. Στο αδέσποτο δεν φέρεσαι έτσι, όχι στο παιδί και αδερφό σου!

:(((((

Anonymous said...

προβατε ενα απο τα καλυτερα βιβλία που εχω διαβάσει ειναι "η μεταμόρφωση" του Κάφκα. Νομίζω δηλαδη οτι αυτος ειναι ο τίτλος.
Ασχετο αλλα οπως ελεγε κι η Μαλβίνα, οταν υπάρχει ενας Κάφκα ενας Τζόυς, κάποιοι αλλοι ειναι σαν ...δεν θυμάμαι.
Το έχεις διαβάσει?

Μαρκησία του Ο. said...

Κι εγώ πολλές φορές νομίζω ότι η φίλη μου που έχασα το καλοκαίρι, είναι κάπου εκεί έξω...καμιά φορά βλέπω κορίτσια που της μοιάζουν και σκέφτομαι ότι κι αυτή, ίσως είναι σε ένα παράλληλο σύμπαν, με κυριακάτικα τραπέζια..και γιορτές, όπως έδειχε το Six Feet Under - την Κλερ να βολτάρει με τον νεκρό πατέρα της σε μια γιορτή.

πολύ συγκινητικό μπε..

ΧΧ

lee said...

Τοσο καιρο που σε διαβαζω, εχω εισπραξει αυτην την αισιόδοξη νότα που βγαζουν τα γραπτα σου. Το οτι τον φανταστηκες να ζει ακομα και μαλιστα εχοντας μια ομορφη & γεματη ζωη, ειναι 100% υγιης σαν σκεψη. Ειναι ενας ομορφος τροπος να τον αποχαιρετησεις.

Αρης Δαβαράκης said...

Δεν την ήξερα αυτη την πλευρά σου Πρόβατέ μου. Εχω μείνει κόκκαλο. Και για τον τρόπο που αντιμετώπισες την τραγωδία αυτή αλλά και για την απίστευτη ικανότητά σου να την διηγηθείς τόσο ζωντανά και...Τάχω χάσει. Δεν σχολιάζω την ουσία γιατί με ξεπερνάει. Αλλά γράφεις καταπληκτικά και κάτι πρέπει να κάνεις γι΄αυτό αμέσως και επειγόντως. Αυτό.

Anonymous said...

το ξαναδειάβασα ρε μπεε, τι φάκιν στόρι, νάισ ντιπ φακιν στορι. δεν έχω τέτοια @@. θέλει @@

revqueer said...

:-(

etalon said...

για πολλοστη φορα επιβεβαιωνεις οτι μονο μεσα απο τον βαθυ πονο μπορει να ξεπηδησει το εκλεκτο χιουμορ και η αισθηση του γελοίου.
respect απόλυτο και για την ιστορια, και για τον χειρισμο της και κυριως για την εγγραφη της.

βρε ταλαντουχε βγαλε βιβλιο εγω θα το πουλαω απο σπιτι σε σπιτι ...

Anonymous said...

Να κάνει στην πάντα ο Ερυθρός Σταυρός και η μητέρα Τερέζα γιατί περνάει το πρόβατο. 'Οταν δεν ερωτεύεται καρκινοπαθείς που μαζεύει από το πάρκο του Ευαγγελισμού (το άλλο γκραν σουξέ στην ιστορία του μπλόγκινγκ), ξημεροβραδιάζεται στο προσκέφαλο ετοιμοθάνατων οροθετικών (ευτυχώς που έτυχε να έχει ελεύθερο χρόνο εκείνες τις μέρες). Όλα αυτά λογοτεχνική αδεία φυσικά γιατί αλλιώς η μύτη του πινόκιο δεν θα πέρναγε από τις πόρτες. Πετάμε ενδιάμεσα και μερικά κουτάβια και μωρά για να πείσουμε όσους δεν μας γνωρίζουν για τις κολοσσιαίες ευαισθησίες μας και τον πλούσιο ψυχικό μας κόσμο. Και αυτοί πειθήνιοι στο ρόλο τους μας χειροκροτούν επευφημώντας με δάκρυα στα μάτια. Την επόμενη φόρά προτείνω να τα φτιάξεις με κανένα νεφροπαθή για να μην διαμαρτυρηθεί το σωματείο τους.

Θα αποτολμήσω μια ψυχαναλυτική ερμηνεία για όλο αυτό το ρεσιτάλ πονοψυχίας: δεν στάθηκες σε κάποιον που έπρεπε να σταθείς. Και σου έχει στοιχίσει.

nikisot said...

.......... epishs

Απολλώνια said...

σνιφ! ...

:ο)

προβατάκι πολύ μου αρέσεις.
:ο)

Ιφιμέδεια said...

Προβατίνι,

έρχεσαι ως άλλος Αριστοτέλης να μιλήσεις γι'αυτά τα "Μετά τα φυσικά" με τόση έλλειψη ενοχής που σε νιώθω ακόμη πιό κοντά...

alximist said...

A, re probate ti egrapses pali...

Anonymous said...

Γνωρίζω και το σενάριο και το σκηνοθέτη που το σκέπτονταν σοβαρα.Καλη ιστορία

mindstripper said...

Εδώ είναι ο παράδεισος
κι η κόλαση εδώ.

Σε φιλώ.

Anonymous said...

Η μεγαλύτερη λύπη και ταυτόχρονα η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή είναι λένε όταν αφήνεις έναν τόπο πίσω σου, ξεκινώντας για ένα καινούργιο προορισμό.
Η ιστορία σου είχε μέσα της αυτή τη γλυκιά θλίψη, και κάτι από την ανάλαφρη προσμονή του ορίζοντα.

Μπράβο σου!

APSOY said...

μου 'λειψες ρε συ...!!!
Είχα καιρό να μπω και πέτυχα τρελό κείμενο σου!
Τι να πω?
Σκάω...!

Provato said...

αχ ντρεπ ντρεπ εντατικ ντρεπ ντρεπ εντατικ. αλλά και χαίρομαι γιατί τελικά οι ιστορίες οι καλές έχουν τις τύχες τις καλές (τα σχόλια από τα καλύτερα παιδιά δηλαδή...). τι να πω.

ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. πολύ ευχαριστώ.

μπεεεε και πολλά φιλιά σε όλους.

xxx