Και μετά σου λέει ότι οι γαμωγάτες είναι εφτάψυχες my ass!!!

Το blogging είναι πρωτίστως για εξομολόγηση, για να πούμε τα πράγματα που έχουμε μέσα μας και μας βαραίνουν και δεν μπορούμε να τα πούμε αλλού γιατί δεν έχουμε φίλους σλάσ χρόνο να ασχοληθούμε μαζί τους σλασ ικανότητα έκφρασης λεκτικής σλας γουατέβερ.

Έτσι και εγώ σήμερα θα σας πω πως δολοφόνησα ρούθλεσλη το γατί ενός γκόμενού μου...

Φύγαμε.

Με τον Ξ. γνωριστήκαμε σε μία διαδήλωση κατά της κατάργησης της χρήσης γούνας για παλτά. Ο Ξ. πρωτοστατούσε στις διαμαρτυρίες, ούρλιαζε συνθήματα δυνατότερα από όλους, οργάνωνε το όλο πράγμα γενικά αφού ήταν βασικό στέλεχος της φιλοζωϊκής οργάνωσης.

Εγώ πάλι... χμφ χμφ χμφ ήμουν στο αντίθετο στρατόπεδο. Βλέπεις τότε τα είχα με έναν γουναρά ο οποίος δούλευε σε ένα εργοστάσιο ξεπετσιάσματος μωρών φώκιας και όπως καταλαβαίνεις δεν ήθελα με τίποτε να χάσει την δουλειά του εξ' αιτίας των γαμωοικολόγων. Είχαμε έξοδα, σκοπεύαμε να μείνουμε μαζί και με τον γουναρά άνεργο αυτό δεν θα ήταν δυνατό.

Είμαι λοιπόν στην διαδήλωση και έχω χωθεί ανάμεσα στους φιλόζωους και καλά ότι είμαι με το μέρος τους. Στόχος μου είναι να προσπαθήσω να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους ώστε τελικά να μπορέσω να κάνω δολιοφθορά.

Την ώρα που είμαι και ανοιγοκλείνω το στόμα (αλλά χωρίς να βγάζω φωνή εννοείται) κάνοντας ότι φωνάζω συνθήματα εναντίον της γούνας βλέπω από μακριά τον Ξ. Τρελό μωρό. Τρελό. Μου έφυγε το τσερβέλο. Πήγε να μου σκιστεί το xl σωβρακάκι από τον πόθο...

Η αλήθεια είναι ότι ο πρώτος λόγος που τον πρόσεξα ήταν το τέλειο σύνθημα που έγραφε το πλακάτ που κρατούσε... "ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΙΣ ΤΡΙΧΕΣ... ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΝΗΚΟΥΝ...". αισθάνθηκα ότι απευθυνόταν σε μένα...

...καυλ καυλ εντατίκ καυλ καυλ ποθ ποθ εντατικ ηδον ηδον εντατίκ...

Έτσι, του έπιασα γνωριμία. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα, όταν μου είπε ότι ακούει Γαλάνη, ότι την ρουφούσε την μπομπονέλα... Μου είπε ότι δεν είχε σχέση. Όταν με ρώτησε αν έχω εγώ του είπα ψέματα ότι δεν έχω και φυσικά τον κάλεσα αμέσως να βγούμε.

Αποδέχτηκε την πρόκλησή μου αφού τον διαβεβαίωσα ότι δης γουοζ νοτ α σεκς θηγκ και 25 λεπτά μετά μου έκανε πίπες πίσω από ένα θάμνο και ποιος την γαμεί την κωλοδιαδήλωση και τα γαμωζώα με τις γαμωγούνες τους.

Έτσι τα φτιάξαμε. Επειδή είμαι άνθρωπος που πάντα σκέπτεται τον άλλο και τις ανάγκες του, έστειλα ένα εσεμέσ στον γουναρά ότι χωρίζουμε γιατί "χρειάζομαι λίγο χρόνο να βρω τον εαυτό μου" και διότι "είσαι καλό παιδί δεν σου αξίζω" και όλα καλά. Το σημαντικό είναι τα βράδια να κοιμάσαι με ήσυχη συνείδηση και εγώ αυτό το έχω κατακτημένο.

Πέρασε ο καιρός, η σχέση με τον Ξ. ήταν τέλεια. Ο Ξ ήταν πρώτος στο ξεσκι. Πρώτος. Αλλά και εγώ. Κύριος δίπλα του. Κύριος με π κεφαλαίο. Όταν ξενοπηδούσα πάντα φορούσα καπότα για να μην υπάρχει άμεση επαφή με το δέρμα του άλλου, και δεν φιλούσα στο στόμα. Δηλαδή δεν ήταν απάτη αφού πρόσεχα αυτά τα δύο πράγματα. Όχι, έχω να το λέω. Δεν τον απάτησα πότε τον Ξ. Και, να σου πω κάτι; Αυτό αντικατοπτριζόταν στην σχέση η οποία πήγαινε όλο και καλλίτερα, αφού υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και εμπιστοσύνη. Έτσι γίνεται.

Μέχρι που ένα φρικτό έγκλημα άλλαξε την ζωή μας σε χρόνο dt... τα θυμάμαι και μαύρα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου...

Ο Ξ. είχε ένα γατί. Ήταν όμορφο κεραμιδόγατο, χαδιάρικο, τους εμπιστευόταν όλους, θυμάμαι το άγγιζα και άρχιζε να γουργουρίζει. Είχε κάτι ματάρες όλο τρυφερότητα. Το μισούσα.

Ένα απόγευμα έχω πάει από το σπίτι του Ξ. για να να πηδηχτούμε. Αφού τελειώσαμε μετά από κανένα τρίωρο (σε όλη την διάρκεια του οποίου ήμουν ντούρος και ακμαίος, παρακαλώ να σημειωθεί) ο Ξ. σηκώθηκε να με αφήσει να κοιμηθώ λιγάκι και να μαγειρέψει να έχω κάτι να φάω όταν ξυπνήσω. Άρχισα να βυθίζομαι σε ένα ύπνο γλυκό όταν ξαφνικά άκουσα το νερό από την κουζίνα που ο Ξ. έπλενε τα πιάτα.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι, πήγα στην κουζίνα, έριξα μπινελίκια και μία κλωτσιά στον Ξ. να κάνει πιο ήσυχα και γύρισα να τον πάρω πάλι. Ο ανόητος αυτό που δεν πρόσεξα ήταν ότι όσο κλώτσαγα και έβριζα τον Ξ. που με ξύπνησε, στο δωμάτιο είχε μπει το γατί του. Το οποίο γαμώγατο είχε χωθεί κάτω από το πάπλωμα που σκεπαζόμουν.

Κλαψ λυγμ.

...όπως είμαι ξαπλωμένος, και νιώθω πάλι την γλυκιά του ύπνου να απλώνεται στα βλέφαρά μου... ... .... αχ τα θυμάμαι και κλαίω... σομπ σομπ... όπως είμαι λοιπόν χωμένος κάτω από το πάπλωμα που χωρίς να το ξέρω είναι χωμένο και το γατί του Ξ, κάνω ότι πιο φυσιολογικό μπορεί να κάνει κανείς κάτω από το πάπλωμά του.

Αμολάω μία μεγάλη ηχηρή non-tzoufia μεγάλης διαρκείας κλανιά. Από αυτές που φέρνουν τον θάνατο στο περιβάλλον αλλά την υπέρτατη ανακούφιση σε αυτόν που την αφήνει.

...ξαλαφρωμένος, κοιμάμαι...

Ξυπνάω μετά από λίγη ώρα από τα υστερικά κλάματα του Ξ. ο οποίος έχει μπει στο δωμάτιο να με ξυπνήσει και έχει βρει την γάτα του νεκρή στο κρεβάτι. Το γατί φαίνεται ήπιε όλη την βρωμοπόρδα, του ήρθε ο ντουβρουτζάς, προσπάθησε να βγει από το πάπλωμα, τα κατάφερε λίγο, αλλά το χτύπημα ήταν πολύ δυνατό και ξεψύχησε.

Το κορμάκι του στα χέρια τους Ξ που ήταν σε κατάσταση υστερίας ήταν τόσο εύθραυστο, τόσο πληγωμένο. Η ροζ γλωσίτσα του κρεμόταν από το μισάνοιχτο νεκρό στόμα. Τα ματάκια του είχαν πεταχτεί από τις κόγχες του από την ασφυξία... θλιψ θλιψ αφορητ θλιψ θλιψ αφορητ

Φυσικά εγώ έκανα τον ανήξερο. Μάλιστα είπα στον Ξ. ότι και καλά είχα διαβάσει το wired για μία αρρώστια που ανακάλυψαν οι επιστήμονες, το ΣΑΘΓ (σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου γάτας) και η οποία έχει πάρει και καλά επιδημικές διαστάσεις και δεν ξέρουν που οφείλεται και μούμπλε μούμπλε γιάγκαντι γιάγκαντι. ευτυχώς με πίστεψε.

Άφησα τον Ξ να κλαίει, έβαλα σώβρακο πανταλόνη πουκάμισο και εξαφανίστηκα. Δεν μπορούσαν το χειριστώ αυτό το πράγμα, ήταν του ματς για μένα. Ο Ξ. με πήρε μερικές φορές τηλέφωνο, στην αρχή δεν του απαντούσα και μετά όταν του απάντησα του είπα ότι "χρειάζομαι λίγο χρόνο με τον εαυτό μου" και ότι "είναι καλό παιδί και δεν του αξίζω" και ότι "δεν είμαι έτοιμος να δεθώ και ώριμος" και έτσι χωρίσαμε.

...Πριν από μερικές μέρες πέτυχα τον Ξ. στο δρόμο. Ήταν ένα ναυάγιο της ζωής. Μου είπε ότι δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το ΣΑΘΓ που έπαθε το γατί του... άρχισε να πίνει, να κάνει μπάφους. Έχασε την δουλειά του, καταστράφηκε οικονομικά, αναγκάστηκε να πάει να μείνει με τους γονείς του... η ψυχολογική του κατάσταση ήταν χάλια.

Του έδωσα δύο ολόκληρα ευρώ και του είπα ότι ήμουν τυχερός που χωρίσαμε, φαντάσου να ήμουν μαζί του σε όλη αυτή την κατρακύλα... φυσικά δεν του αποκάλυψα ότι εγώ ήμουν η αιτία του θανάτου του γατιού.

για αυτό τα γράφω εδώ... γιατί κάποια πράγματα βαραίνουν την ψυχή μας, μας κάνουν να πονάμε. και πρέπει κάποια στιγμή να τα βγάζουμε από μέσα μας. Για να γίνουμε καλλίτεροι άνθρωποι αν μη τι άλλο. Και εγώ αυτό το παλεύω να το καταφέρω.