Ξημερώρει, ξημερώνει Ανάσταση, μη μου λυπάσαι, είναι όμορφη, είναι όμορφη η ζωή, να το θυμάσαι...

Μερικές παρατηρήσεις από Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή.

Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης πήρα τα πόδια μου και πήγα σε 4 διαφορετικές εκκλησίες στο κέντρο της Αθήνας. Ξεκίνησα από τον Άγιο Νικόλαο στην γειτονιά μου τα Εξάρχεια, μετά πήγα στο εκκλησάκι που είναι στην Σόλωνος στο πνευματικό κέντρο, συνέχισα με τους Αγιούς Θεοδώρους πίσω από την Κλαυθμώνος και κατέληξα στον Άγιο Γεώργιο στην Χρήστου Λαδά.

Μην φανταστείς ότι γίνομαι κανένας θρησκόληπτος. Κανένα 10λεπτο καθόμουν σε κάθ' εκκλησία, άναβα ένα κεράκι, φιλούσα ένα δύο εικονίσματα και αυτό ήταν. έξω από την πόρτα.

Μου άρεσε πολύ η αίσθηση ότι σε τόσα πολλά και διαφορετικά σημεία στο κέντρο της υστερικής μεγαλούπολης υπάρχει ένας μεταφυσικός συντονισμός όλων εκείνων που άκουγαν τα 12 ευαγγέλια, που "έβλεπαν" τον Χριστό να σταυρώνεται.

Ξέρεις, δεν μου αρέσει να εκλογικεύω την πίστη μου αλλά ένα από τα πολλά καλά που επιτελεί είναι που μας θυμίζει ότι εκτός από το εδώ και το τώρα και την εκδοχή της ζωής που αισθανόμαστε με τις αισθήσεις μας, υπάρχουν και άλλα πράγματα, πέρα και πάνω και κάτω από εμάς. Που είναι το ίδιο "ζωή" όπως η ζωή μας.

Ένηγουεη.

Σήμερα πήγα επιτάφιο στον Άγιο Διονύση, στο Κολωνάκι. Μου άρεσε πολύ. Δεν είχα ξαναπάει. Υπάρχει μία μπάντα που παίζει ωραία εμβατήρια και δίνει τον ρυθμό στην πομπή. Έπαιζε ένα πολύ ωραίο ρυθμικό κομμάτι που με παρέσερνε.

Η περιφορά κάνει μεγάλο γύρο. Κατεβαίνει την Σκουφά, μετά πάει αριστερά την Σίνα, ανεβαίνει ανάποδα, δηλαδή τέλεια, την Σόλωνος, στρίβει αριστερά στην Κανάρη, μετά φτάνει Πλατεία με στάση για μίνι δοξολογία, αριστερά Αναγνωστοπούλου και στην Λυκαβητού στρίβει για να ξαναβγεί στην εκκλησιά. Ακουλούθησα όλη την περιφορά με έναν φίλο και μου άρεσε πολύ.

Είχε πολύ κόσμο, οι περισσότεροι καλοντυμένοι και φροντισμένοι, Κολωνακιώτες γαρ. Κάποια στιγμή όπως περπατούσα στο πλήθος "πάτησα" στην φτέρνα την νεαρή κυρία που περπατούσε μπροστά μου και της έβγαλα το δεξί της τακούνι.

Έπεσα πάνω της: "χίλια συγγνώμη, χίλια συγγνώμη" της είπα τρεις, τέσσερις φορές - εκείνη, αφού φόρεσε το παπούτσι της ξανά, γύρισε και με κοίταξε με ένα γλυκύτατο χαμόγελο, μου χαίδεψε το χέρι που το είχα απλώσει σε μία κίνηση "συγγνώμης" και μου είπε "δεν πειράζει". Είχε γλυκό βλέμμα, και δεν ήταν θυμωμένη. Αγκαζέ με τον άντρα της, στην ηλικία μου αυτός, εκείνη λίγο μικρότερη... μάλλον τους έπιασα σε καλή στιγμή, σκεφτόμουν μετά που αναρωτιόμουν γιατί δεν μου θύμωσε.

Εγώ αν μου έκανε κάποιος κάτι παρόμοιο (όχι να μου βγάλει το τακούνι χαζό λολ... δεν φοράω, or not) θα έκανα φοβερό σαματά "και τι πράγματα είναι αυτά, και τισκ τισκ τισκ, και ούτε στο χωριό σας να είσαστε, και ηρεμήστε και μήπως θα φύγει ο επιτάφιος και μούμπλε μούμπλε και για όνομα του Θεού και ασταδγιάλα"... Απωθημένα και επιθετικότητα, ανόητη και ρηχή. Ενώ η κοπέλα με την γλύκα και την ευγένειά της μου την τσάκισε την επιθετικότητα και άντε τώρα να μου ξανακάνουν χοντράδα αθέλητα και να το παίξω βαρύ πεπόνι. αδύνατο θα μου φανεί. Αδύνατο. λολ

Μετά, λίγο πιο κάτω κρυφακούω έναν νεαρό που εξηγεί από το κινητό στον συνομιλητή του πως να έρθει να τον βρει. Και λέει: "όπως είναι η πορεία είμαι δεξιά, ναι, ναι στην αρχή της πορείας, κοντά στην κορυφή, όχι όχι έχει πολύ κόσμο η πορεία μην χαθείς πρόσεχε... μούμπλε η πορεία δης, εν μούμπλε η πορεία δατ..." λολ, μα πορεία;;; λολ. Ήταν μικρό πιτσιρικάκι όμως, το πολύ 23 και δικαιολογείται. λολ παρόλα αυτά. άκου πορεία.

...και φτάνουμε στον Άγιο Διονύση. Και φεύγει ο πολύς κόσμος. Και λέμε καλή ευκαιρία να μπούμε στην εκκλησιά να προσκυνήσουμε τον επιτάφιο που με την πολυκοσμία δεν καταφέραμε. Και ανεβαίνουμε τα σκαλιά της εκκλησίας και στην πόρτα 4 κύριοι κρατάνε τον επιτάφιο για να περάσει από κάτω ο κόσμος (εντάξει, δεν μου πολυαρέσουν τώρα αυτά τα υπερβολικά μανηφεστέησιονς πίστης, αλλά και πού να διαμαρτυρηθείς, δεν υπάρχει σχετικό γραφείο παραπόνων, τα κάνω γαργάρα λοιπόν).

και παθαίνω τρελή πλάκα. Γιατί ποιος είναι ο ένας από τους 4 που κρατάνε τον επιτάφιο ψηλά; Ο Μάκης Βορίδης, ο πρωην ακροδεξιός και νυν βουλευτής του ΛΑΟΣ.

και παίρνει ανάποδες το μυαλό μου και αρχίσω να συλλογίζομαι εντατίκ εντατίκ και να λέω ρε γαμώτο κοίτα να "κρατά" τον νεκρό Ιησού ένας άνθρωπος που τα πολιτικά του πιστέυω είναι το εντελώς αντίθετο του Χριστιανισμού.

καθαρότητα, ελληνορθοδοξία, έξω οι ξένοι και οι αλλόθρησκοι λέει ο ένας...

αγαπάτε αλλήλους, όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα, αγάπη ακόμα και στην πουτάνα, τον τελώνη, τον λεπρό, τον Ρωμαίο εκατόνταρχο, είπε ο άλλος. Γιατί βεβαίως τον άθρωπα δεν τον κάνει η δουλειά του, το status του, τα λεφτά του αλλά το αν είναι άθρωπας. Και άθρωπας δεν είναι αυτός που θεωρεί τους άλλους άξιους με βάση το αν έχουν ελληνική καταγωγή, ορθόδοξη θρησκεία, και λοιπά και λοιπά.

ελπίζω να μην υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που θεωρούν ότι ο Βορίδης έχει την παραμιρκή σχέση με την αλήθεια της αγάπης που είναι ο Χριστός. Μπορεί να έχει με την εκκλησία... αλλά με την αγάπη του Χριστού όχι.

...αλλά και πάλι, ποιος είμαι εγώ να κρίνω; μπορεί να κάνω και λάθος με αυτούς τους συλλογισμούς μου. έτσι είμαστε όμως οι άνθρωποι. λαθεύουμε πότε πότε και άλλοτε είμαστε σωστοί.

αδέλφια καλή ανάσταση και χρόνια πολλά. το μεσημεράκι είναι η πρώτη ανάσταση. θα φάω ξανά τυράκι, κρεατάκι, γαλατάκι. λολ είμαι χαρούμενος.