Στο μάτι του κυκλώνα

Χτες το βράδυ ήμουν και σάπιζα στο σπίτι, ξαπλωμένος στον καναπέ ανάμεσα σε βιβλία περιοδικά τηλεκοντρόλ κουβέρτες σουβλάκια ένα κουτάβι λαμπραντόρ κοσμήματα κάλτσες ένα μαύρο σώβρακο (δικό μου, μην χαίρεσαι) μακαντέμια νάτ μπρίτλ και μπέηκον μάσρουμ μέλτς...

όταν ξαφνικά ο Αντέναζ διέκοψε το πρόγραμμα για να μεταδώσει την δολοφονία του πιτσιρικά στα Εξάρχεια.

Από τότε είμαι στο μάτι του κυκλώνα, και κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά.

Το σπίτι μου βρίσκεται δύο κτίρια παραδίπλα από το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων. Πριν από λίγο που επέστρεψα στο σπίτι είδα κάτω καμία 50 αστυνομικούς σε πλήρη εξάρτηση. Mην φανταστείς ότι είναι τσιτωμένοι ή κάπως πιο νευρικοί από ότι συνήθως... Αν εξαιρέσεις ότι είναι περισσότεροι και με πιο πολλά ειδικά ρούχα από ότι συνήθως, καμία άλλη δοαφορά δεν έχουν.

Κανονικά παιδιά είναι, 30άρηδες οι πιο πολλοί από αυτούς, συμπαθητικές φάτσες. 7 χρόνια, και, που μένω σε αυτό το σπίτι, έχω συνηθίσει πια την παρουσία τους, δεν με ενοχλεί, μάλιστα καμιά φορά βλέπω και κάτω από την στολή του ειδικού φρουρού, βλέπω τις φάτσες τους και είναι συμπαθητικά παιδιά, που καθώς περνάω από δίπλα τους πηγαίνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας μιλάνε για γκόμενες, τι θα παραγγείλουν να φάνε, τι έγινε στο ματς ή στέλνουν μηνύματα με το κινητό... (Όμως... όμως... ένας πιθανόν σαν και αυτούς έκανε την απίστευτη μαλακία εχτές...)

Χτες αργά το βράδυ, γύρω στις 2 αν δεν κάνω λάθος, άνοιξα την πόρτα της τουαλέτας και είδα μαύρο καπνό να ανεβαίνει από δύο σημεία του κέντρου (προς την κατεύθυνση της Ομόνοιας και της Πατησίων)...

Αυτή την στιγμή που γράφω μέσα στο σπίτι (ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ επαναλαμβάνω) μυρίζει δακρυγόνα!! Και μία φίλη μου που μένει επί της Χαριλάου Τρικούπη, κοντά στο σημείο που έγινε η δολοφονία και μένει χαμηλό όροφο, μου λέει ότι μέσα στο σπίτι της δεν μπορεί να αναπνεύσει. Ούτε αυτή, ούτε οι γονείς της.

Καθώς γράφω, ακούγεται το περιπολικό ελικόπτερο που πετά πάνω από το κέντρο.

Όλα αυτά είναι λίγα από αυτά που γίνονται έξω μου. Μέσα μου πάλι...

σκέφτομαι τον 15χρονο, τους γονείς του, έχω μία συνάδελφο που κόρες της πάνε στο ίδιο σχολείο που πήγαινε ο μικρός και μάλιστα μία από αυτές είναι και στην ηλικία του, όλα αυτά τελικά είναι τόσο κοντά μας ή τόσο εύκολο να έρθουν κοντά μας

που είναι ο πολιτισμός που φέρνει η πρόοδος;

πότε η ανθρωπότητα ξαναέχασε την μπάλα;

και γιατί η σκέψη "δυστυχώς, γίνονται αυτά, η κακιά στιγμή φταίει, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος..." δεν με παρηγορεί;

και κυρίως... πως θα γίνει να αλλάξουμε αυτό το σύστημα, αυτόν τον τρόπο σκέψης του οποίου προϊόντα είναι και ο δολοφόνος, και ο μικρούλης που δολοφονήθηκε, και το πιστόλι και η σφαίρα, και τα επεισόδια και οι φωτιές και οι καπνοί;

υπάρχει άραγε ελπίδα για αλλαγή; θα σταματήσει να σκοτώνεται κόσμος έτσι, για το τίποτε;

update: και όμως, κι όμως!!!! είδα στα μπλόγκζ μία φωτογραφία του ανθρώπου που πυροβόλησε τον μικρούλη. Και ναι, είναι ένας από αυτούς που μία στις τόσες έβλεπα να κάνει την υπηρεσία του στις δύο τρεις σκοπιές/πόστα που είναι γύρω από το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων... θυμήθηκα την φάτσα του... διάβασα ότι έχει και 3 παιδιά. τι θα γίνουν αυτά και η γυναίκα του; πως να είναι τώρα;

Είδα και το πρόσωπο του μικρούλη που δολοφονήθηκε. :-(

Είδα και τα 3-4 group που έχουν φτιαχτεί στο Facebook για "την τιμωρία των ενόχων"... με αυτό το τελευταίο δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω... ελπίζω πραγματικά να μην είναι η μοναδική πράξη όλων αυτών που γίνονται μέλη σε αυτά τα group κατά του συστήματος και της νοοτροπίας που γέννησε αυτήν την δολοφονία.

Και είδα και τις σιχαμένες προσπάθειες όσων προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός για δικές τους ωφέλειες (namely ακροαματικότητες... και μονάδες στις δημοσκοπήσεις).

...οι άνθρωποι αν θυμόμασταν ότι οι τραγωδίες γράφονται από και με ανθρώπους, δεν θα είχαμε τέτοια φαινόμενα τόσο συχνά.

Αισθάνομαι όπως τότε με την εθνική καταστροφή που κάηκε η Πάρνηθα.