Διαβάζοντας στον κινηματογράφο

Ένας 15χρονος Γερμανός, γύρω στο 1955, γνωρίζει μία 35άρα εισπράκτορα στο τραμ με την οποία κάνει σχέση.

Αυτή, όποτε βρίσκονται - δηλαδή κάθε μέρα, εκτός από το να την γαμάει καλά, του ζητά και να της διαβάζει μεγάλα έργα λογοτεχνίας. Έτσι οι συναντήσεις τους γίνονται ένα αρχετυπικό ανακάτεμα από σεξάκοι και Τσέχωφ, μπάνια για δύο και Όμηρο, γύμνια και κλασικούς συγγραφείς.

Η επαφή τους κρατά περίπου ένα καλοκαίρι. Ώσπου μία μέρα η Χάνα εξαφανίζεται, με μεγάλο κόστος για τον πιτσιρικά.

Τα χρόνια περνάνε. Ο μικρός έχει γίνει φοιτητάκι, σπουδάζει νομική στο Πανεπιστήμιο της Χαιδελβέρης. Μία μέρα, ο καθηγητής του τους πηγαίνει εκπαιδευτική εκδρομή, να παρακολουθήσουν την δίκη 6 γυναικών που κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν φρουροί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ανάμεσα στις κατηγορούμενες, και η Χάνα... μα, γουνταφάκ συμβαίνει;

Το "σφραγισμένα χείλη" (χριστέ μου τι Φ.Ρ.Ι.Κ.Τ.Ο.Σ. ελληνικός τίτλος - ε, φίλε που της έδωσες όνομα, δεν σου ζήτησαν να ονομάσεις το τελευταίο σηντή της Παπαρίζαινας, έλεος. Γιατί δεν κράταγες τον ελληνικό τίτλο του βιβλίου τουλάχιστον "διαβάζοντας στην Χάνα";) είναι μία ταινία σούπερ πλούσια.

Μέτρα λόγους:

Σχεδόν πριν πέράσουν 5 λεπτά από την αρχή της, βλέπεις τέλειο κολαράκι και πουλάκι από μικρό γερμανικό ζαμπονάκι. Και μάλιστα πολλές φορές.

Η ιστορία της δεν είναι μόνο καθηλωτική και γεμάτη στροφές και εξελίξεις τέλειες, αλλά επιπλέον λειτουργεί και σε 1031391814765582592952050025 επίπεδα (καλό από μια άποψη, αλλά έλεος παιδιά, πονοκέφαλος με έπιασε σε όλο μου το σώμα από το σκεψ σεκψ εντατίκ).

Η Kate Winslet είναι εξαιρετική. Εξαιρετική!! Παίρνει όλο το έργο πάνω της. Το μόνο που με στεναχώρησε είναι ότι δεν το περίμενα ο άνθρωπος που έσωσε ο Ντικάπριο στον Τιτανικό θυσιάζοντας τον εαυτό του, να καταλήξει φρουρός στα SS! Τσάμπα πήγε η θυσία του Λεονάρντο; Μα να γλυτώνεις από το ναυάγιο του Τιτανικού για να γίνεις ναζί; Γουνταφάκ! Α, επίσης, δεν βρίσκω και πολύ ικανοποιητική την μεταμόρφωσή της σε γιαγιά. να δες:

Με συγκίνησε πολύ η πολλαπλή αναφορά στην Κυρία Με το Σκυλάκι, ένα από τα πιο γλυκόπικρα και αριστουργηματικά διηγήματα του Τσέχωφ. Ο τρόπος που παρουσιάζεται στο έργο η λογοτεχνία και η επίδραση της στον άνθρωπο, είναι από τα σημεία του που με έπιασαν περισσότερο.

Γενικότερα το έργο είναι συγκινητικό πολύ. Αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο... λιγότερο συναισθηματικό και προερχόμενο από το θυμικό μας και περισσότερο "εγκεφαλικό".

Να το δεις, οπωσδήποτε. και αν διαβάσεις και το βιβλίο θα είσαι μεγάλος λεβέντης και θα το χαρείς πολύ!

(έξτρα τιπ κάγκουρα: μετά το έργο, καθώς πηγαίναμε με τον φίλο μου που το είδαμε προς το Γκάζι για φαγητό, σκεφτόμασταν να είχε λέει γίνει θαύμα και η ταινία να ήταν να γυριστεί ελληνικά. Και προσπαθούσαμε να μαντέψουμε οι φωστήρες του ελληνικού κάστιγκ σε ποιους ηθοποιούς θα δίναν τους ρόλους στο έργο. Και κλασικά καταλήξαμε στα εξής, όμως διάβασε με δική σου ευθύνη:
- μικρό γερμανάκι ο Τσιμιτσέλης ή ο Ρουβάς
- γερμανάκι μεγάλο ο Φιλλιπίδης (είναι εμπορικός, τι θα πει δεν ταιριάζει στο ρόλο, ασταδγιάλα άσε με να κάνω την δουλειά μου θα σου έλεγε ο casting director αν του έλεγες ότι hellooooo δεν είναι καλή επιλογή)
- για γερμανίδα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ θα βάζαν τη Ζέτα Μακρυπούλια (μου τα έχεις πρήξει, φυσικά και θα βάλω την Ζέτα, φέρνει εισιτήρια και έχει παίξει στο παρά πέντε ΣΚΑΣΕ)
- εβραία στο τέλος εννοείται θα έβαζαν την Κάτια Δανδουλάκη, χαχαχαχα!

και για αυτό το κάστιγκ θα ένοιωθαν πράουντ. ειδικά για το ότι επέλεξαν την Ζέτα).