gay friendly/hostile

Ο Βασίλης Π. και ο Ντίνος Π. ήταν συνάδελφοι εδώ και περίπου 7 μήνες. Από αυτούς, τους 6 τελευταίους ο πρώτος ήταν κρυφά ερωτευμένος με τον δεύτερο.

Δεν ήταν κανένας έρωτας φλογερός, κεραυνοβόλος, από αυτούς που αλλάζουν ζωές και συμπεριφορές... θα τον έλεγες απλό έρωτα, λίγων κυβικών, συνηθισμένο (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως συνηθισμένος έρωτας...), γλυκό και ενδοφλέβιο.

Και αν κάποιος ισχυριζόταν ότι ο Βασίλης είχε "κατασκευάσει" τον έρωτα αυτόν στον μυαλό του για να προσθέσει μία νοστιμιά στην εργασία του ίσως και να μην είχε πέσει τόσο πολύ έξω...

Ο Ντίνος δεν ήταν gay. Κάθε άλλο... Και μάλιστα αυτός ίσως και να ήταν ο βασικός λόγος που ο Βασίλης τον είχε επιλέξει να τον κάνει work-crush. Ήταν τόσο μακρυά από την επιτήδευση όλων των ομοφυλόφιλων του κύκλου του Βασίλη. Σε όλα του.

Και έγινε και βρέθηκαν σε μία πόλη του εξωτερικού για μία παρουσίαση. Για οικονομία, οι δύο τους χρειάστηκε να μοιραστούν το ίδιο δωμάτιο στο ξενοδοχείο τους.

Κανείς τους δεν έδωσε κάποια βαρύτητα στο γεγονός. Θα μοιράζονταν μία νύχτα το ίδιο δωμάτιο, σιγά το πράγμα, στο στρατό το ίδιο δεν γινόταν; Ούτε καν ο υπερβολικός και δραματικός Βασίλης δεν έκανε προεκτάσεις και ονειροπολήσεις με αφορμή την συγκατοίκηση - παρά τον "έρωτά του".

Και να ΄τοι τώρα οι δύο τους. Είναι απόγευμα, αργά, και κάθονται μπροστά από ένα λάπτοπ, δίπλα δίπλα στριμωγμένοι στο μικρό τραπεζάκι του δωματίου του ξενοδοχείου. Την επόμενη το πρωί είναι το ραντεβού στον πελάτη και τώρα βελτιώνουν την παρουσίαση που θα του κάνουν. Παιδεύονται μπροστά στο εξέλ, προσθέτουν στοιχεία και νούμερα, αλλάζουν φόρμουλες. Η δουλειά κυλά στρωτά και ήρεμα...

Ρε μαλάκα μήπως βάζαμε και αυτό; .
Ναι, ναι, παίζει... να, κάπως έτσι πάει η κουβέντα.

Και τότε ο Ντίνος σηκώνεται και βγάζει το παντελόνι του. Έτσι απλά, χωρίς καμία εισαγωγή, καμία επιτήδευση, καμία ερώτηση, καμία δήλωση.... Απλά, το βγάζει. Το πετάει στο κρεβάτι και κάθεται δίπλα στον Βασίλη... φοράει ένα μποξεράκι, μακρύ, σαν μαγιό, άνετα θα μπορούσε να είναι μαγιό...

Ο Βασίλης συνεχίζει να γράφει κάτι στο πληκτρολόγιό του. Δεν δίνει σημασία σε όλη αυτήν την σκηνή. Δεν την αφήνει να ριζώσει μέσα στο μυαλό του, να γίνει δέντρο, δάσος, σκοτεινή ζούγκλα καύλας και προσδοκιών. Όσο για τον Ντίνο συνεχίζει να φέρεται σαν να είναι καθισμένος δίπλα στον ξάδελφό του.

Αχ, όμως... Ξαφνικά, ο Βασίλης απλώνει το χέρι του και το ακουμπά απαλά στο μέσα μέρος του ποδιού του Ντίνου. Έτσι απλά, χωρίς καμία εισαγωγή, καμία επιτήδευση, καμία ερώτηση, καμία δήλωση.... Λίγο πιο πάνω από το γόνατο του. Με το που σταμάτησε την πληκτρολόγηση μία σιωπή πέφτει στο χώρο.

Είναι σιωπή μεγάλη και βαθιά σαν όλα αυτά που φοβάται και ελπίζει ο Βασίλης. Τόσο που αναρωτιέμαι: η αμηχανία που έπεσε είναι λόγω της κίνησης του αυτής καθ' αυτής ή λόγο του ότι σταμάτησε να ακούγεται ο θόρυβος των πλήκτρων;

Ο Ντίνος παγώνει. Αφήνει το χέρι του Βασίλη εκεί που είναι. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα. Κουνάει λίγο το πόδι του. Ο Βασίλης δεν παίρνει το χέρι του. Ο Ντίνος κουνάει λίγο περισσότερο το πόδι του. Τίποτε. Και τότε σηκώνεται από την καρέκλα.
Πάει στο κρεβάτι, παίρνει το παντελόνι του. Το φοράει. Πάει στο μπάνιο. Βγαίνει μετά από λίγα λεπτά. Και κάθεται δίπλα στον Βασίλη. Ό ήχος των χεριών του που αρχίζουν να πληκτρολογούν ξαναφέρνει την ισορροπία στο δωμάτιο.

... ... ... ... ... .... ... .... .... .... .... .... .... .... .... ...

Η παρουσίαση πήγε καλά την άλλη μέρα. Άλλα όταν γύρισαν στην Ελλάδα ο Βασίλης παραιτήθηκε από την δουλειά.

Μετά από πολλούς μήνες, ίσως και χρόνια, έτυχε να συναντήσει τον Ντίνο. Αφού χαιρετήθηκαν και είπαν τα νέα τους, ο Ντίνος τον ρώτησε...

- Γιατί έφυγες ρε από την δουλειά; ...δεν θα έλεγα τίποτε. Δεν έχω πει τίποτε σε κανέναν...

Ο Βασίλης, παίρνει το αυστηρό του ύφος, εξαφανίζει το χαμόγελο από το πρόσωπό του και λέει:
- ...ε; δεν καταλαβαίνω τι μου λες! δεν θα έλεγες; τι δεν θα έλεγες;