Ανασκόπηση ενός Σαββατοκύριακου

Τα ξημερώματα του Σαββάτου η αδελφή αϋπνία μου έκανε ένα μεγάλο δώρο. Με έμαθε να φτιάχνω [άσχημα χιχι] ταινιάκια με την μουσική που μου αρέσει και με φωτογραφίες της ζωής μου. Το πρώτο που έφτιαξα είχε soundtrack το καινούργιο τραγούδι των Pet Shop Boys που μου αρέσει τόσο όσο πάρα πολύ καιρό είχε να μου αρέσει τραγούδι τους. (εδώ το κατεβάζεις το τραγουδίδιον και διαπιστώνεις τι τέλειο είναι, μικρό έρλη αντοπτεράκι μου)

Το δεύτερο ταινιάκι που έφτιαξα, θα το δεις στο τέλος του ποστ. Ελπίζω να σου αρέσει.

Το βράδυ του Σαββάτου ήμουν καλεσμένος σε ένα σπίτι. Πέρασα ωραία, με ωραία παρέα και φροντίδα. Κόψαμε και πίτα. Δεν μου έκατσε το φλουρί. Όμως επειδή το φλουρί έκατσε στο κομμάτι του οικοδεσπότη, εκείνος αντί να κρατήσει το δώρο, που πολύ ευγενικά είχε αγοράσει για να δώσει σε όποιον κερδίσει, το έδωσε... σε μένα! γιες! (ήμουν ο μικρότερος της παρέας, πλας απείλησα αν δεν μου το δώσει θα σκοτωθώ και αυτό το εννοούσα εκείνη την ώρα).

Έτσι βρέθηκα με υπέροχο ριγέ γαλάζιο σετ γραβάτα, μανικετόκουμπα και μαντηλάκι για την επιστήθια τσέπη (εντάξει, αυτό δεν θα το φοράω).

Μετά το πάρτι πήγα σε ένα γκέη κλαμπ και με αφορμή αυτά που είδα σκεφτόμουν πόσο αδικία είναι που στην Ελλάδα αρχίζει και διαμορφώνεται μία πραγματικότητα ότι bear=άθρωπας που εγκαταλείπει τον εαυτό του, άσχημος, σαπιοκοιλιάς, με μαύρους κύκλους, που βρωμοκοπάει καπνίλα. Ε, λοιπόν καμμία σχέση. Τα bears είμαστε οι ωραιότεροι άντρες, ακόμα και αν δεν είμαστε σφίχτες... Μην σου πω ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή δεν είμαστε σφίχτες! - και αυτό απαιτεί θυσίες, να προσέχεις τον εαυτό σου, να κάνεις υγιεινή ζωή, μάνι, πέτι και να μην τον εγκαταλείπεις.

το ξαναλέω, Bear δεν θα πει αφημένος και παρακμιακός χοντρέλας. ασταδγιάλα πια.

Αυτή την βδομάδα επιβεβαιώθηκε ακόμα μία φορά αυτό που ήξερα πολύ καλά. Την έλλειψη καλού ύπνου όχι μόνο δεν την αντέχω σωματικά αλλά την πληρώνω ακριβά και ψυχολογικά. Όλη σχεδόν την βδομάδα κοιμόμουν αργά, γύρω στη 1, κάποιες μέρες το έφτασα και στις 2... την παρασκευή, δε, και το Σάββατο ξεπέρασα τις 4... Το αποτέλεσμα: Μία ανορεξία, μία κούραση μόνιμη, όλες τις τελευταίες μέρες. Και σήμερα το μεσημέρι ξύπνησα με μία διάθεση απερίγραπτα κακή. Και μία θλίψη μεγάλη. Και ενοχή που δεν προσέχω τον ύπνο μου και κούραση βαθιά αρχετυπική.

Αλλά "έσφιξα τα δόντια"... βγήκα από το κρεβάτι και κατάφερα να πάω ως το γυμναστήριο όπου έκανα 2600 μέτρα, και μάλιστα με σωστή, προσεκτική τεχνική και καλή ταχύτητα. Μετά, δόξα τω Θεώ, αισθανόμουν καλλίτερα, πολύ καλλίτερα.

Εκεί στο γυμναστήριο διαπίστωσα ότι μάλλον αυτόν τον καιρό νιώθω μοναξιά - άκου πως: ήταν ένας συμπαθητικός κύριος στην ηλικία μου που κολυμπούσε κοντά μου και έπιασα τον εαυτό μου να εύχεται να μου πιάσει κουβέντα, έτσι για να πω καμία μαλακία. Αυτό δεν μου συμβαίνει γενικά συχνά, παρά μόνο όταν κάπου έχω χάσει την μπάλα στην επαφή με τους ανθρώπους. Άκου τώρα. Πάντως, δεν (μου έπιασε).

Δεν έχω όμως παράπονο. Μετά το γυμναστήριο πήγα για φαγητό με μία συνάδελφο και είπα λέξεις μπόλικες. ...όμως... όμως, ένα πράγμα ρε παιδί μου που με πιάνει. Καμία φορά θα ήθελα να ταίριαζα περισσότερο με τους ανθρώπους που κάνω παρέα.

Γύρισα νωρίς στο σπίτι - και από τότε χαζεύω τηλεόραση, σερφάρω... επίσης , έφτιαξα και αυτό:



πολύ μου αρέσει! αλλά αυτό μάλλον δεν είναι αντικειμένικο, απλά έχω χαρεί που έμαθα κάτι καινούργιο. δατς όλ.

Γίναν και άλλα τις τελευταίες μέρες. Μερικά ήταν απογοητευτικά και στεναχωρητικά. Άλλα όχι. Στην δουλειά είμαι λίγο ανήσυχος, δεν ξέρω τι περιμένουν από μένα και αυτό με αγχώνει πολύ. Σε σημείο αγωνίας. Σύγκρουση: Από την μία δεν θέλω να φαίνομαι αδιάφορος, από την άλλη δεν θέλω να μοιάζω και σπασικλάκι. Δυστυχώς η προσπάθεια να κάνεις πράγματα προάκτιβλη παρεξηγείται - ή μπορεί να παρεξηγηθεί. Και έχω μπλέξει σε ένα περίεργο σχήμα, "θέλω αλλά φοβάμαι" από την μία, "φρενάρομαι αλλά ανασφαλιάζω" από την άλλη. Θα προσπαθήσω να βρω την ισορροπία και πιστεύω θα τα καταφέρω...

Τέλος, ανακάλυψα ένα ακόμα πάτερν συμπεριφοράς μου. Με ενοχλεί λοιπόν απίστευτα οι άνθρωποι να κρίνουν και να επικρίνουν συμπεριφορές που έχω αναπτύξει ως μηχανισμούς επιβίωσης. Παράδειγμα: είμαι σχετικά νευρικός άνθρωπος. Πρόσεξε, δεν είμαι νευρικός εναντίον ανθρώπων, αλλά είμαι γενικά στην τσίτα, δυστυχώς πολύ συχνά. Αυτό είναι αποτέλεσμα κάποιων αγωνιών που είχα, όπως όλοι σε ένα βαθμό, για πολύ καιρό και τις οποίες προσπαθώ να τις χειριστώ. Το καταφέρνω μέχρι κάποιο σημείο. Όταν κάποιος μου την πει επειδή είμαι νευρικός, λοιπόν, με πιάνει απίστευτη πίκρα και θλίψη και αδικία... και τότε επιτίθεμαι άσχημα. Σκέφτομαι αρνητικά, πόσο ανόητο είναι να σου λέει ο καλοπερασάκιας ότι είσαι στην τσίτα όταν δεν ξέρει την ιστορία σου ή ακόμα χειρότερα όταν την ξέρει... και πως αν εγώ ήμουν καλοπερασάκιας θα ήμουν σαν τον Γκάντι και άλλα τέτοια... Ή λέω "ρε πούστη μου, δικοί μου άνθρωπες είναι, δεν καταλαβαίνουν πόσο το "προσπαθώ"; Θα μου πεις, εγώ το προσπαθώ να καταλάβω τα αντίστοιχα των άλλων; Μπα, φοβάμαι πως μπα. Ενηγουέη όλα αυτά δεν τα λέω για να βγει κάποια άκρη, τροφή για σκέψη και μελλοντική μέριμνα είναι.

Πάντως οι άνθρωποι είναι περείργοι, to put it mildly. Και έχουν ατζέντες. Θυμάμαι πριν από μήνες πολλούς, είχαν έρθει κάτι γνωστοί μου στο σπίτι μου και είχαν βαλθεί να μου λένε πόσο κακό και αρνητικό είναι που [όταν είμαι με άλλους ανθρώπους και δεν έχω κακή διάθεση] προσπαθώ να τους κάνω να περάσουν ωραία, να γελάσουν, κάνω αστεία, ασχολούμαι μαζί τους, τους πειράζω κ.λπ. Προσπαθούσαν να με πείσουν λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί που είχα καλέσει στο σπίτι μου σου θυμίζω, ότι είμαι "πειραγμένος" που το κάνω αυτό. Στην αρχή είχα επηρρεαστεί πολύ, ευτυχώς όμως μετά κατάλαβα τη μαλακία και αντέδρασα και κάπως τα κατάφερα και τους έβαλα στην θέση τους. Μου έχει μείνει όμως η εικόνα, δύο άνθρωποι που ελάχιστα με ξέραν και δεν είχαν ιδέα για μένα, να προσπαθούν να με πείσουν ότι ένα από τα καλά χαρακτηριστικά που έχω είναι στην πραγματικότητα πρόβλημα. Άκου τώρα. Πάντως εγώ αν είχα τόσο πρόβλημα με την συμπεριφορά ενός άθρωπα δεν θα έκανα προσπάθεια να τον αλλάξω και να του την πω. Απλά δεν θα τον έκανα κομμάτι της ζωής μου. Aλλά τι ζητάω κι εγώ...

τέλος πάντων, ευτυχώς ξεμπέρδεψα με την τόσο ξένη από μένα άποψή τους για την ζωή. δυστυχώς όχι αρκετά νωρίς και όχι αρκετά αναίμακτα, αλλά ξεμπέρδεψα.

επίσης: αχ γαμώτο, έχω να απαντήσω σε σχόλια εδώ περίπου 2432425536366 χρόνια. υπόσχομαι να γίνω καλό παιδί. μην με ξεσυνερίζεσαι, ναι;

ας τελειώσω με χαρούμενη νότα. Έπαθα τρέλα με το τραγούδι που ακούγεται στην διαφήμιση του TOYOTA IQ (αν είχα λεφτά θα το έπαιρνα αυτό το αμάξι τώρα, ΤΩΡΑ, τώρα) το οποίο είναι το Empty Streets των Late Night Alumni (Seamus Haji & Paul Emmanuel Remix). άμα θες να το ακούσεις ιν ήτς φουλ γκλόρη κάνε κλικάκι εδώ. μιλάμε για τρελή κομματάρα, πληζ πληζ πληζ ντιτζέης οφ Άθενζ αρχινήστε να το παίζεται, ιτ ρόξ, μην είστε μικρά βλαχάκια.