Μεγάλοι έλληνες, μεγάλες απορίες

Παίρνει κάτι το αυτί μου από τις συζητήσεις που γίνονται για την σειρά εκπομπών με θέμα τους Μεγάλους Έλληνες... και σκέφτομαι διάφορα.

Ας πούμε, πόσο σχετικά είναι όλα... όλο το θέμα για το πως αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα είναι καθαρά θέμα του... πως τα αντιλαμβάνεσαι!

Αναρωτιέμαι... Μπορούμε σε μία εποχή που το παγκόσμιο σύμπαν έχει γίνει ΤΟΣΟ μικρό να θεωρούμε μεγάλο/χοντρό/παχουλό/οτιδήποτε κάποιον που απλά ενίσχυσε την Εθνική ταυτότητα ενός έθνους; Νομίζω όχι.

Στην εποχή μας οι άνθρωποι δεν κατηγοριοποιούνται με βάση τις εθνικές τους καταβολές (ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να κατηγοριοποιούντάι έτσι). Θα μου πεις, και με βάση τι κατηγοριοποιούνται; Αρονό... πραγματικά αρονό... απλά όλο αυτό το εθνικοπατριωτικοθρησκευτικο χάηπ μου φαίνεται τόσο άκυρο... Δεν είναι ότι δεν θα υπερασπιστώ την χώρα μου αν χρειαστεί, ή ότι σε περιόδους κρίσεις δεν θα γίνω κατάσκοπος Νέλλος... αλλά αυτήν την στιγμή για μένα είναι πιο σημαντικό οι άνθρωποι να έρθον σε επαφή με την ανθρωπιά τους παρά με την εθνότητά τους.... σκέψου το λίγο.

Η μεγάλη μου όμως απορία είναι άλλη... Η εξής: Είναι σίγουρο ότι θα πρέπει εγώ και εσύ, και όλοι οι υπόλοιποι που κυκλοφορούμε κάτω από τον Ελλαδικό ήλιο, να αισθανόμαστε υπερηφάνεια με αφορμή όλους αυτούς τους τόσο σπουδαίους ανθρώπους;

Έχουμε άραγε σε καθημερινό, ανθρώπινο επίπεδο κάποια πνευματική συγγένεια μαζί τους; Αναζητάμε τους ίδιους στόχους με αυτούς; Ή η σχέση μας μαζί τους περιορίζεται στο ότι γεννηθήκαμε στην ίδια γεωγραφική περιοχή ή μιλάμε την ίδια γλώσσα ή γιουνέημ ιτ;

εγώ πάντως, όταν αναλογίζομαι όλους αυτούς δεν αισθάνομαι υπερηφάνια για αυτό που είμαι... κάθε άλλο...

Ντρέπομαι. Αλήθεια ντρέπομαι. Και δεν ντρέπομαι γενικά για την κατάντια του κόσμου γύρω μου (την ξέρεις, είμαι σίγουρος, την ξεράσογλου σχετική επιχειρηματολογία του τύπου "όλοι είστε σκατά γύρω μου, ασταδγιάλα, η κοινωνία έχει χαλάσει, ασταδγιάλα, ευτυχώς όμως που ΕΓΩ υπάρχω που είμαι σούπερ πχιότητα και αναγνωρίζω τι απέραντοι μαλάκες είστε όλοι, ασταδγιάλα").

Όχι, δεν ντρέπομαι ΕΤΣΙ - ντρέπομαι αλλιώς... για την δική ΜΟΥ την προσωπική κατάντια.

ντρέπομαι για το ποια είναι τα κίνητρα που με κινούν, τι πόσο λιγότερο σέβομαι και εκτιμώ τον συνάθρωπα από όσο θα μπορούσα, το πόσο λιγότερη από όση θα μπορούσα ευαισθησία έχω απέναντι στην κοινωνία και την φύση, για κάποιες από τις συμπεριφορές μου...

Για να μην πω για το πόσο το "έργο μου", ότι και αν είναι αυτό που αφήνω πίσω μου σε καθημερινό επίπεδο, είναι καρά-κατά-σούπερ-υπέρ-χιούτζ μακριά από την αξία του έργου των Μεγάλων Ελλήνων.

Συγκρίνω λοιπόν τον εαυτό μου με όλους αυτούς τους μεγάλους Έλληνες και ντρέπομαι. Πολύ μάλιστα.

Και μάλιστα ξέρω, ότι σε σύγκριση με πολλούς από τους ανθρώπους γύρω μας είμαι μάλλον σε καλλίτερη κατάσταση - ούτε λαμόγιας είμαι, ούτε πολιτικός, ούτε αργόμισθος, ούτε υποκριτής και κερατάς στις προσωπικές μου σχέσεις, ούτε ούτε ούτε ούτε... κάπως καταφέρνω και κρατώ ένα μπόσικο. Παρόλα αυτά, ντρέπομαι!

Εσύ; Αν συγκίνεις τον εαυτό σου με τα έργα και τις πράξεις των μεγάλων ελλήνων είσαι υπερήφανος που έχεις μία κάποια συγγένεια μαζί τους ή μήπως ψιλοντρέπουσαι;

(...πιστέυω ότι όποιος ντρέπεται έστω και λίγο, είναι πολύ πολύ πολύ ελπιδοφόρο, να το ξέρεις - και θα πρέπει να είναι περήφανος για τον εαυτό του - το οποίο είναι λίγο οξύμωρο, να είσαι περήφανος επειδή ντρέπεσαι, αλλά έτσι είναι η ζωή γεμάτη περιέργειες και ευελιξίες περίεργες).

Και, τέλος, επειδή το χέσαμε πάλι στις ερωτήσεις... άραγε αν ντρέπεσαι για κάτι, πόσο περιθώριο δίνεις στον εαυτό σου να το φτιάξεις; χμφ χμφ χμφ χμφ