Thursday, June 11, 2009

Ο χρόνος είναι ένα παιδί που γλύφει

Πήγα ο άθρωπας ο δύσμοιρας πριν από λίγο στο περίπτερο εδώ στην εταιριολάνδη που εργάζομαι, να πάρω ένα παγωτό.

Τι το ήθελα; από εκείνη την ώρα με έχει πιάσει μία μαύρη κατήφια, ένα εσωτερικό λυγμ, ένα σνιφ άνευ προηγουμένου... νομίζω ότι πρέπει να πάω να αγοράσω μαύρα σώβρακα από το Marks N Sparks για να συνέθλω αλλά και πάλι αμφίβολο το βρίσκω.

αχ βαχ...

πάω λοιπόν στο ψυγείο, το ανοίγω... και αρχίζω να διαλέγω το παγωτό μου. Βλέπω ένα με βανίλα και επικάλυψη crunch, ξέρεις, την σοκολάτα με το ρύζι! "αυτό είναι" λέω στον εαυτό μου, "το έχουμε, ότι πρέπει", γλύκα τσεκ, βανίλια τσεκ, σοκολάτα τσεκ, δίαιτα τσεκ (καλά, αυτό είναι λίγο λαιμαργιακή αδεία), ξυλάκι τσεκ.

Παίρνω λοιπόν το παγωτό, το πληρώνω και αρχίζω να το τρώω πηγαίνοντας σιγά σιγά προς την δουλειά...

και τότε, την ώρα που τρώω το παγωτό, τρώω και φοβερή φλασιά.

ΚΡΑΤΣ!

και θυμάμαι: Πόσο απίστευτα διαφορετική και δυνατότερη εμπειρία ήταν το να πάρω παγωτό όταν ήμουνα πιτσιφρικάκι τρυφερό... και διαπιστώνω: πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου.

Καταρχήν, το να πάω να πάρω παγωτό ήταν ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ γεγονός. ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! μπορούσε να μου φτιάξει μία ολάκερη εβδομάδα. Ενώ τώρα... απλά μου ήρθε να φάω κάτι γλυκό και δροσερό, βκι έτσι έβαλα το χέρι στην τσέπη, παίρνω τα ποδαράκια μου και σε μερικά λεπτά, η επιθυμία μου γίνεται πραγματικότητα. χμφ 1ο

Τότε, όμως, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. ...έπρεπε να πείσω τον μεγάλο στην ζωή μου να μου δώσει λεφτά να πάρω το παγωτό... και αυτό, αφού τον είχα πείσει ότι επιτρέπεται να φάω παγωτό, και φυσικά ότι δεν θα λερωθώ.... χμφ 2 χμφ 3

Και πες ότι έπαιρνα την άδεια και τα χρήματα για να πάρω παγωτό. Μετά άρχιζε άλλος γολγοθάς. Να διαλέξω ΤΙ παγωτό θα πάρω.

Να πάρω αυτό που μοιάζει με πατούσα κι έχει πεντανόστιμα δαχτυλάκια, ή να πάρω το τσόκο μπανάνα, άλλο κλασικό αγαπημένο; Ή μήπως να χτυπήσω ένα λάκι καπ που έχει και δώρο... μετά από περίπου 4 ώρες, και αφού ο περιπτεράς είχε τηλεφωνήσει στον φίλο του τον Ηρώδη να με μαζέψει που του άφηνα τόση ώρα το ψυγείο ανοιχτό, αποφάσιζα τι θα πάρω....

και το έπαιρνα. και ύστερα άρχιζε άλλο βάσανο. Πως να το φάω ώστε να μεγιστοποιήσω την απόλαυση από την μία, και από την άλλη να ελαχιστοποιήσω την ΦΡΙΚΤΗ πιθανότητα να πέσει κανένα κομμάτι από την επικάλυψη στο πεζοδρόμιο (το να χάσεις κομμάτι από την επικάλυψη είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί αν είσαι πιτσιφρίκι, ακόμα χειρότερο κ από το να σε παρατήσουν οι γονείς σου στο ορφανοτροφείο επίτηδες) αλλά κ την πιθανότητα να λερωθώ...

Πως όμως να καταφέρεις να μην λερωθείς, όταν το παγωτό είναι πιο μεγάλο από σένα τον ίδιο; Βλέπεις όταν είσαι πιτσιφρίκι μικρό, εννοείται ότι θα αγοράσεις το μεγαλύτερότεροτεροτεροτερο παγωτό που σου επιτρέπει το χαρτζηλίκι σου...

με αποτέλεσμα να καταλήγει, ο άμοιρος διαβάτης, να περπατά στο δρόμο και ξαφνικά να βλέπει ένα κινούμενο παγωτό πίσω από το οποίο μόλις που διακρίνεται ένα ζευγάρι πόδια αδυνατούλικα (στο ρόλο του πόδια αδυνατούλικα ο Γιώρζ Τρούλη). και κάθεται να δει πως σταδγιάλα είναι δυνατόν ένα παγωτό να περπατά μόνο του, και όταν το παγωτό έρθει δίπλα του βλέπει το πιτσιφρίκι το μικροσκοπικό που κρύβεται από πίσω...

Το οποίο πιτσιφρίκι είναι δοσμένο, με προσήλωση επιστήμονα που ερευνά το φάρμακο κατά του Aids, στο γλύψιμο του παγωτού. Σλουρπ Σλουρπ, Γλυψ Γλυψ, Σλουρπ Σλουρπ, Γιάμη Γιάμη... και όλα αυτό να συνεχίζεται για ώρες, για ώρες, για ώρες, γιατί πως αλλιώς να φας ένα παγωτό που είναι τρεις φορές το μέγεθος σου;

ενώ τώρα...

αχ τώρα το παγωτό, ακόμα και το οικογενειακό, μπορώ να το κρατήσω με το ένα χέρι και να το φάω με μία χαψιά...

δεν με πειράζει αν λερωθώ, κανείς δεν θα με μαλώσει... και μου χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να διαλέξω τι θα πάρω.

Και φυσικά, αν τα σκέφτηκα όλα αυτά είναι γιατί το παγωτό το είχα φάει σχεδόν τρία λεπτά αφού το αγόρασα. χμφ χμφ χμφ

και αναρωτιέμαι... είναι καλό που έχω (έχουμε) ξεπεράσει όλα τα πράγματα που κάποτε ήταν γεγονότα σημαντικά;

και ακόμα μήπως φταίμε εμείς που τα καταναλώνουμε όλα γρήγορα;

30 comments:

ΦΟΥΛΗ said...

Αυτό το φλας να γράψεις για το παγωτό, το έφαγες για την πιο κάτω ανάρτηση, που μετρούσαμε τόσα μπάνια τόσα παγωτά........θυμάσαι
Προβατούκο πολύ αληθινή η ανάρτησή σου και τρίμερα όμορφη!!!
Ξέχασες το σπρώξε γλείψε μαζί με την πατούσα καιτό λάκι καπ.....
Άρε όμορφα χρόνια πιτσιφρίκι;;;;

Jimmy Rose said...

πάντως δεν πρέπει να έχουμε παράπονο. το "Σλουρπ Σλουρπ, Γλυψ Γλυψ, Σλουρπ Σλουρπ" για ώρες, της παιδικής μας ηλικίας μας προετοίμασε για να τα βγάλουμε πέρα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε σήμερα (που μεγαλώσαμε πια)...
Νομίζω?
Καλησπέρα

Anonymous said...

Εγώ εξακολουθώ να τα κάνω όλα αυτά σαν παιδί, με τη μόνη διαφορά ότι όποιος κοιτάει βλέπει έναν μαντράχαλο να τρώει παγωτό :Ρ

Πάω να πάρω ένα τώρα. Μου άνοιξες την όρεξη και μου χάλασες τη δίαιτα πρόβατο, ελπίζω να είσαι φχαριστημένος :Ρ

[Germanos] said...

Ολα ειναι μια ψευδαισθηση , ο χρόνος , τα παγωτά (κυριως τα Light)

Anilikos said...

@πρόβατο, πολύ νοσταλγικός φιλαράκι...

@pessimist δίαιτα; παρακαλώ; :Ρ

Ελένα Μπαμπούσκα said...

Είναι λογικό όταν είσαι παιδί να μην έχεις και καμια σοβαρή ανησυχία, και να απασχολείς το μυαλό σου μόνο με το τι παγωτό θα φας και πως θα καταφέρεις να πείσεις τους γονείς σου να σε αφήσουν ως αργά να παίζεις μπάλα στην πλατεία. Τώρα όλοι έχουμε βουτηχτεί ως τα μάτια στους προβληματισμούς και τα άγχη. Πάντως είναι πολύ καλό να θυμάσαι ακόμα τι σκεφτόσουν όταν ήσουν παιδί. Πέρα από το όλο νοσταλγικό του θέματος, η αθωότητα αυτή που σε κατακλύζει κάνει καλό στο μυαλό σου γιατί σου θυμίζει την ικανότητα του να δίνεσαι 100% και στις πιο μικρές απολάυσεις.

Hfaistiwnas said...

λαιμαργιακή αδεία;; χμμ νέος όρος! Να ενημερώσουμε Μπαμπινιώτη!
ουυυυ έχουν περάσει χρόνια, τι τα θυμάσαι ντε;; Πάντως ήταν όντως απόλαυση όταν τρώγαμε μικρά παγωτό... μία φορά στο τόσο και αν..
Και όπως είπες χαιρόμασταν για μέρες..

sCaTterBraiN said...

αμάν βρε πρόβατε, μελαγχόλησα... πόσο δίκιο έχεις. αν και, ακόμα μου παίρνει ένα τέταρτο μέχρι να διαλέξω παγωτό (ευτυχώς τώρα πια έχουν του διαφανές καπάκι και δεν με κυνηγάνε οι περιπτεράδες).

*gis said...

Αχ τι ρομαντικούλι που είσαι βγε!!!

Εμένα ο μπαμπάς μου δεν με άφηνε να τλώω πολλά παγωτά γιατί ήμουν τετλάπαχο απο μικλό... :*(

Lina said...

αχ παγωτό! εγω επαιρνα ή πατουσιτσα (η οποια ακομα κυκλοφορει)ή το άλλο το "Ο.Κ." που τωρα εχει εμοτνομαστει σε "Hi FI" και ήταν ο οργασμος σοκολατας: με σοκολατα εξω, σοκολατα μεσα και αληθινη πλακα σοκολατας στο κεντρο =Ρ

η έναρξη της παγωτοφαγίας δε, ξεκινουσε το Μ. Σάββατο, μετα την θεια κοινωνια (ειδες πως καταληγουν τα παιδια που κοινωνανε;)ή αν ημουν σουπερ λάκυ (όχι καπ) μετα το τελος της παρελασης της 25ης Μαρτίου

Κώστας said...

Πάρα πολύ ωραία ανάρτηση, φίλε μου! Είδες που στα τόσο απλά πράγματα κρύβεται η ευτυχία!; Και πως έτσι όπως κάνουμε πλέον τη ζωή μας τόσο πολύπλοκη, ούτε εμείς ούτε τα παιδιά πλέον μπορούν να τη γευτούν! Πάσχα, Χριστούγεννα, δωρα και τόσα άλλα έχουν χάσει τη χαρά και τη 'γεύση' που είχαν κάποτε. Όταν τα έχεις όλα, δε νοιώθεις τίποτα!

mariw said...

Αχ αυτή η πατούσα τη νόστιμη που ήταν. Και τον 15αύγουστο, στη γιορτή μου, ένας ολόκληρος πύραυλος παγωτό ήταν δικός μου. Καλά, μούρτζος σε δευτερόλεπτα! Η μαμά μου τσίριζε, γιατί λέρωνα πάντα το καλό μου φουστανάκι… χιχιχχι.

Ακόμα και τώρα, το παγωτό αποτελεί τεράστια χαρά για εμένα, είναι το αγαπημένο μου φαγητό βλέπεις. Φρέσκο γιαουρτοπαγωτό με λιωμένη σοκολάτα και ολόκληρα φουντούκια μμμμμμ! κολασοπαράδεισος σε λέω!!!

Tanila said...

Aυτό το παγωτό πατούσα πολύ με προβληματίζει. Είναι ενδεικτικό ποδο-φετιχισμού η επιλογή του, ή μήπως η επιλογή του οδηγεί εκεί;
(η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;)
Θέλω να πω, όταν μαθαίνεις από τρυφερή ηλικία ότι το να γλύφεις μια πατούσα είναι κάτι γλυκό και και ηδονικό, υποσυνείδητα πόσο αναζητάς την πατούσα στην ερωτική σου ζωή ως ενήλικος;
Πόσοι από σας που τρώγατε παγωτό πατούσα γίνατε φετιχιστές ποδολάγνοι αργότερα;
Ήταν άραγε ποδολάγνος αυτός που έφτιαξε το παγωτό;
Εγώ ας πούμε δε το έχω γλύψει ΠΟΤΕ. Το απέφευγα επειδή μου θύμιζε - έστω και σχηματικά-ποδαρίλες.

guideline said...

ΑΧ ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ!!ΘΥΜΑΙΜΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ ΟΛΟΗΜΕΡΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (ΜΕ ΓΟΝΕΙΣ) ΚΑΙ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΣΟΥΠΕΡ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΦΑΩ ΔΥΟ ΠΑΓΩΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ!!ΑΚΟΜΑ ΚΑΝΩ ΠΟΛΥ ΩΡΑ ΝΑ ΨΑΞΩ ΤΙ ΠΑΓΩΤΟ ΘΕΛΩ.ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΦΑΩ ΕΠΙΣΗΣ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΤΑ ΧΟΥΜΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ΛΟΓΩ ΗΛΙΚΙΑΣ

Είδωλο said...

o Χρονος ειναι μια σαδομαζοχιστικη πουτανα που μας εδωσε "παγωτα" αλλα ξεχασε να μας πει ποσο γρηγορα θα λιωσουν

Ετσι παιζεται ποσο θα γλυψει ο καθενας και ποτε θα τελειωσουν.

κόκκινο μπαλόνι said...

ξαναταυτίστηκα!!!!
πηγαίναμε διακοπές στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά, και η μάνα μου είχε δώσει ρητή εντολή: 1 παγωτό τη βδομάδα, κάθε Κυριακή! Με τα καλά μας ρούχα να διαλέγουμε χίλιες ώρες (πού πάντα κατέληγε στα κλασσικά 3 που αναφέρεις και στο κοκτέιλ). Η μόνη διαπραγμάτευση που δέχτηκε ήταν ότι θα τρώγαμε κι άλλο, μόνο αν κάποιος μας κέρναγε (για λόγους ευγένειας, μη πούμε όχι).
ααααχχχ!
Ο θεός των μικρών πραγμάτων! Των πραγμάτων που σε κάνουν να πετάς!

maryalice said...

vre provato (sorry gia ta greeklish, taxei paixei to pc), kamia fora, de xairesai pou exoume mnimi?

ΚΙΜΩΝ said...

βρε προβατινι, ολα μεσα στο μυαλουδακι μας ειναι... το πως βλεπουμε τον κοσμο εννοω...αν θυμασαι καθαρα και ξαστερα εκεινη την πελωωωωωωρια λαχταρα* για παγωτο (*ποιος θυμαται απο που ειναι αυτο το σλογκανακιον; κερδισατε ενα νεσκουικ..) ...τοτες μπορεις να την ξαναζησεις, ολακερη, ζωντανη, αληθινη και συνειδητη...! και να δεις τι ωραια θα ναι, ολη δικια σου και η χαρα και η ευτυχια...
εγω ετσι γλιτωνω...ή ειμαι μηπως ολιγον γκα;;

φιλια σοκολατενια
κιμων εκ βερολινου

Litanie des Saints said...

Ναι, ΑΛΛΑ (λέει ο αντιρρησίας αισιόδοξος), έχουμε βρει άλλα πράγματα που αντικαθιστούν τα σημαντικά! Τυχαίο παράδειγμα: τότε δαγκώναμε το παγωτό, τώρα δαγκώνουμε την λαμαρίνα...

Anonymous said...

Ρε φίλε, μην το πάρεις για φιλοφρόνηση, αλλά με πιάσαν τα ζουμιά...χίλια χρόνια να ζήσεις και νόμιζα ότι μόνο εγώ κάνω κάτι τέτοιες σκέψεις...να σαι καλά.

Lina said...

υ.γ. ο τιτλος του ποστ θα μπορουσε να ναι τιτλος τραογυδιου του πλιάτσικα =ΡΡΡ

Anonymous said...

Καλή η χαρά από το παγωτό πατούσα, μα ασύγκριτος ο οργασμός από τις ηδονηστικές πατούσες!!!!

Τουρνέ στα νησιά said...

αχ βρε πρόβατο τι αναδρομή ήταν αυτή?!
Υ.γ το άλλο με την μπανάνα και σοκολάτα το "τονγκό" το θυμάσαι?

Provato said...

φούλη τέλεια χρόνια πιτσιφρίκι, τέλεια (ή μήπως όχι;) χεχε

Jimmy και τα δύο γλυψίματα ενηλίκων πάντως που μου έρχονται στον μυαλό είναι όντως πολύ απαραίτητα... χεχε

happy pessimist αχ, τι σημασία έχει η δίαιτα μπροστά στην απόλαυση να είμαστε παιδιά!

Germane το έπιασες το νόημα εσύ νωρίς... δύσμοιρε αλί και τριςαλί...

ανηλικάκο μου πολύ χάρηκα με το σχόλιό σου ελπίζω να είσαι καλά ρε συ! πολλά φιλιά και φροντίδες! :-) xxxx

Provato said...

Ελένα yes indeed! yes doctor of logic!

ηφαιστίωνα να πάρω Μπαμπινιώτη εγώ ή θα πάρεις εσύ; χεχεχε! φιλιά!

mr e. έλα, φάε ακόμα ένα παγωτό και η μελαγχολία θα εξαφανιστεί για πάντα!

επί γης μην κλαις, από αγάπη και ενδιαφέρον ο μπαμπάς σε καταπίεζε! xxxx

Lina μα από την 25 Μαρτίου; τόσο νωρίς που ζούσες στην Αφρική και έκανε ζέστη; ζουλεύω ρε πόυστη μου.

Provato said...

Κώστα πολύ σωστή παρατήρηση ότι με την δική μας την χαζομάρα ούτε καν τα παιδιά σήμερα μπορούν να γευτούν την ζωή, πολύ πολύ σωστή! ευχαριστώ για τα καλά λόγια! :-))

mariw "κολασοπαράδεισος" μα τι τέλειος όρος χεχε! :-)

Τανίλα, εμ όταν ζεις μέσα στην ποδαρίλα, πως να μη βλέπεις παντού ποδαρίλα; (αυτό που έχεις μυαλό φετιχιστικό χωρίς να έχεις κάνει ακόμα σεξ είναι πολύ του γιατρού να το ξέρεις). φιλάκια!

guideline όντως τα δύο παγωτά σε μία μέρα ήταν το απίστευτα special, σαν Oscar ένα πράγμα! ομαγκόντ!

x-oyranoy βάλε τον φιλόσοφο στο ψυγείο (των παγωτών).

Provato said...

κόκκινο μπαλόνι αχ το κοκτέιλ πως πως πως το ξέχασα ήταν άλλο κλασικό αγαπημένο! ναι, ναι, ο θεός των μικρών πραγμάτων... :-)

maryalice μα πάντα πάντα ΠΑΝΤΑ χαίρομαι που έχουμε μνήμη το συζητάς, είναι ό,τι πιο υπέροχο!

κιμωνάκο έχεις δίκιο από μία πλευρά, αλλά από την άλλη είναι το μυαλό μας τόσο υπερφορτωμένο, που χρόνος και διάθεση να ξαναζήσεις την στιγμή υπό τις τότε συνθήκες... δύσκολο... τα φιλιά μου, πολύ χαίρομαι με τα ωραία σου σχόλια! :-))

Litanie πολύ πολύ ΠΟΛΥ σωστός! 12 points for you! :-)))

Provato said...

Anonymous 06:24:00 PM 2009 ευχαριστώ πολύ, αχ ελπίζω να συνήλθες τώρα χεχε φάε ένα παγωτό ναι; Πολλά φιλιά! :-))

Lina θεός φυλάξοι λολ λολ xxxx

anonymous 10:40:00 PM 2009 τι να πω, όπως τη βρίσκει κανένας, καλή επιτυχία, η ηδονή είναι δικαιωμένη! :-))

τουρνέ, το θυμάμαι, λέει; το έχω γλύψει άπειρες άπειρες φορές, ήταν κλασικό και αγαπημένο πολύ! :-))

Hfaistiwnas said...

Άσε θα πάρω εγώ! ;)

breezer said...

Η επικάλυψη για μένα συνεχίζει να είναι το καλύτερο μέρος του παγωτού! Αυτό που μου την δίνει πλέον είναι ότι αναρωτιέμαι όχι πιο μου αρέσει πιο πολύ αλλά πιο έχει λιγότερη ζάχαρη, λιγότερες θερμίδες και θα αν έχει πολλά συντηρητικά! Άντε απόλαυσέ το μετά.