Ο χρόνος είναι ένα παιδί που γλύφει

Πήγα ο άθρωπας ο δύσμοιρας πριν από λίγο στο περίπτερο εδώ στην εταιριολάνδη που εργάζομαι, να πάρω ένα παγωτό.

Τι το ήθελα; από εκείνη την ώρα με έχει πιάσει μία μαύρη κατήφια, ένα εσωτερικό λυγμ, ένα σνιφ άνευ προηγουμένου... νομίζω ότι πρέπει να πάω να αγοράσω μαύρα σώβρακα από το Marks N Sparks για να συνέθλω αλλά και πάλι αμφίβολο το βρίσκω.

αχ βαχ...

πάω λοιπόν στο ψυγείο, το ανοίγω... και αρχίζω να διαλέγω το παγωτό μου. Βλέπω ένα με βανίλα και επικάλυψη crunch, ξέρεις, την σοκολάτα με το ρύζι! "αυτό είναι" λέω στον εαυτό μου, "το έχουμε, ότι πρέπει", γλύκα τσεκ, βανίλια τσεκ, σοκολάτα τσεκ, δίαιτα τσεκ (καλά, αυτό είναι λίγο λαιμαργιακή αδεία), ξυλάκι τσεκ.

Παίρνω λοιπόν το παγωτό, το πληρώνω και αρχίζω να το τρώω πηγαίνοντας σιγά σιγά προς την δουλειά...

και τότε, την ώρα που τρώω το παγωτό, τρώω και φοβερή φλασιά.

ΚΡΑΤΣ!

και θυμάμαι: Πόσο απίστευτα διαφορετική και δυνατότερη εμπειρία ήταν το να πάρω παγωτό όταν ήμουνα πιτσιφρικάκι τρυφερό... και διαπιστώνω: πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου.

Καταρχήν, το να πάω να πάρω παγωτό ήταν ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ γεγονός. ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! μπορούσε να μου φτιάξει μία ολάκερη εβδομάδα. Ενώ τώρα... απλά μου ήρθε να φάω κάτι γλυκό και δροσερό, βκι έτσι έβαλα το χέρι στην τσέπη, παίρνω τα ποδαράκια μου και σε μερικά λεπτά, η επιθυμία μου γίνεται πραγματικότητα. χμφ 1ο

Τότε, όμως, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. ...έπρεπε να πείσω τον μεγάλο στην ζωή μου να μου δώσει λεφτά να πάρω το παγωτό... και αυτό, αφού τον είχα πείσει ότι επιτρέπεται να φάω παγωτό, και φυσικά ότι δεν θα λερωθώ.... χμφ 2 χμφ 3

Και πες ότι έπαιρνα την άδεια και τα χρήματα για να πάρω παγωτό. Μετά άρχιζε άλλος γολγοθάς. Να διαλέξω ΤΙ παγωτό θα πάρω.

Να πάρω αυτό που μοιάζει με πατούσα κι έχει πεντανόστιμα δαχτυλάκια, ή να πάρω το τσόκο μπανάνα, άλλο κλασικό αγαπημένο; Ή μήπως να χτυπήσω ένα λάκι καπ που έχει και δώρο... μετά από περίπου 4 ώρες, και αφού ο περιπτεράς είχε τηλεφωνήσει στον φίλο του τον Ηρώδη να με μαζέψει που του άφηνα τόση ώρα το ψυγείο ανοιχτό, αποφάσιζα τι θα πάρω....

και το έπαιρνα. και ύστερα άρχιζε άλλο βάσανο. Πως να το φάω ώστε να μεγιστοποιήσω την απόλαυση από την μία, και από την άλλη να ελαχιστοποιήσω την ΦΡΙΚΤΗ πιθανότητα να πέσει κανένα κομμάτι από την επικάλυψη στο πεζοδρόμιο (το να χάσεις κομμάτι από την επικάλυψη είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί αν είσαι πιτσιφρίκι, ακόμα χειρότερο κ από το να σε παρατήσουν οι γονείς σου στο ορφανοτροφείο επίτηδες) αλλά κ την πιθανότητα να λερωθώ...

Πως όμως να καταφέρεις να μην λερωθείς, όταν το παγωτό είναι πιο μεγάλο από σένα τον ίδιο; Βλέπεις όταν είσαι πιτσιφρίκι μικρό, εννοείται ότι θα αγοράσεις το μεγαλύτερότεροτεροτεροτερο παγωτό που σου επιτρέπει το χαρτζηλίκι σου...

με αποτέλεσμα να καταλήγει, ο άμοιρος διαβάτης, να περπατά στο δρόμο και ξαφνικά να βλέπει ένα κινούμενο παγωτό πίσω από το οποίο μόλις που διακρίνεται ένα ζευγάρι πόδια αδυνατούλικα (στο ρόλο του πόδια αδυνατούλικα ο Γιώρζ Τρούλη). και κάθεται να δει πως σταδγιάλα είναι δυνατόν ένα παγωτό να περπατά μόνο του, και όταν το παγωτό έρθει δίπλα του βλέπει το πιτσιφρίκι το μικροσκοπικό που κρύβεται από πίσω...

Το οποίο πιτσιφρίκι είναι δοσμένο, με προσήλωση επιστήμονα που ερευνά το φάρμακο κατά του Aids, στο γλύψιμο του παγωτού. Σλουρπ Σλουρπ, Γλυψ Γλυψ, Σλουρπ Σλουρπ, Γιάμη Γιάμη... και όλα αυτό να συνεχίζεται για ώρες, για ώρες, για ώρες, γιατί πως αλλιώς να φας ένα παγωτό που είναι τρεις φορές το μέγεθος σου;

ενώ τώρα...

αχ τώρα το παγωτό, ακόμα και το οικογενειακό, μπορώ να το κρατήσω με το ένα χέρι και να το φάω με μία χαψιά...

δεν με πειράζει αν λερωθώ, κανείς δεν θα με μαλώσει... και μου χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να διαλέξω τι θα πάρω.

Και φυσικά, αν τα σκέφτηκα όλα αυτά είναι γιατί το παγωτό το είχα φάει σχεδόν τρία λεπτά αφού το αγόρασα. χμφ χμφ χμφ

και αναρωτιέμαι... είναι καλό που έχω (έχουμε) ξεπεράσει όλα τα πράγματα που κάποτε ήταν γεγονότα σημαντικά;

και ακόμα μήπως φταίμε εμείς που τα καταναλώνουμε όλα γρήγορα;