You have to stop, because you got enough.... Με αφορμή τον θάνατο του Michael Jackson

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί μας συγκινούσε πάντα τόσο πολύ. Ίσως επειδή εκφράζει τόσα μα τόσα πολλά αρχέτυπα:
το προικισμένο παιδί - τσεκ
ο άνθρωπος που αρνείται να μεγαλώσει - τσεκ
το τραγικό θύμα της ευλογίας του κ του ταλέντου του - τσεκ
η σούπερ παρεξηγημένη ιδιοφυϊα - τσεκ
Ο άνθρωπος που από την κορυφή του κόσμου βρέθηκε στον πάτο της αβύσσου - τσεκ.
και πολλά ακόμα που δεν μπορώ να απαριθμήσω (μπλόγκερ είμαι ρε πούστη μου, δεν είμαι κοινωνιολόγος!!!!)

Ξέρεις, σέξυ βγιούερ, αυτός ο άθρωπας είχε μία ικανότητα ό,τι μα ό,τι κάνει να γίνεται παράδειγμα αρχετυπικής συμπεριφοράς! Είτε επιτυχία, είτε γελοιότητα, είτε αποτυχία. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. μαλάκα, τι βάρος να το κουβαλάς πάνω στους ώμους σου. μπρ μπρ μπρ

Ναι, ομολογώ. Πολύ στεναχωρήθηκα που πέθανε. Ίσως επειδή, για κάποιον ο οποίος το να πάθει κάτι κακό δεν μας ανατρέπει πραγματικά το σύμπαν μας, "αφήνουμε" τον εαυτό μας να στεναχωρηθεί. Ίσως επειδή, κρυφά, πάντα ήλπιζα ότι θα καταφέρει να κάνει ένα μεγάλο κομ μπάκ κ τώρα μάλλον αυτό δεν παίζει... αρονό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Φλωρινιώτη να λέει σε μία συνέντευξη του "εγώ είμαι πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης και επενδύω στην τέχνη μου. Να φανταστείς με ράβει αυτός που ράβει και τον Μάηκωλ Τζάκσον" (έτσι ακριβώς το είπε, στο σταυρό που σου κάνω, στο ποστ που ανεβάζω...)

Η μεγάλη απορία είναι... η επιτυχία που γνώρισε είναι απόρεια της ψυχικής του ανισσοροπίας; ή μήπως η ψυχική του ανισσοροπία είναι αποτέλεσμα της τεράστιας επιτυχίας του που απλά καίει φλάτζες όταν είσαι 10-15 χρονών; αρονό.

δεν λέω κάτι νέο, αλλά είναι τραγικό το πως τα ΜΜΕ πάνε όπως φυσάει ο άνεμος! Διαβάζω στα μήντια που μέχρι χτες τον είχανε του κλώτσου κ του μπάτσου ξαφνικά να λένε για παράδειγμα "είμαστε σίγουροι ότι τα μολεστέησον τσάρτζης ήταν άδικα - απλά ήθελε να ζήσει την παιδικότητα που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία... δεν πείραξε σεξουαλικά τα παιδάκια" και λέω έλεος δεν είναι δυνατόν τέτοια υποκρισία... Και δεν σου μιλάω για τις ειδήσεις τοιυ Στάρ ή την Εσπρέσο. Μιλάω για το αξιοσέβαστο Time magazine!!!! ναι, αλήθεια.

Η ειρωνία είναι ότι ότι με αυτό το τραγικό τέλος ο μακαρίτης εξασφάλισε ότι θα παραμείνει φορ έβα εν έβα ένας σούπερ θρυλικός mega star σαν την Mairilyn, τον James Dean κ την Diana κ τον Elvis. Η τραγική 4άδα έγινε 5άδα πια.

Δεν υπάρχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. δεν υπάρχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, δεν υπάρχει πια αγιάτρευτο και πιο βαθύ τραύμα για τον άνθρωπο από το να χάσει την παιδική του ηλικία. τέλος.

Να μία απορία που ποτέ δεν θα καταφέρω να λύσω: Αυτή η Janet ή ο Jermain ή η La Toya, τα αδέλφια του μακαρίτη, όταν έβλεπαν στις τηλεοράσεις τα κουλά νέα κ τις περιπέτειες που μπλεκόταν ο αδελφός τους τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσαν να πάρουν το αμάξι κ να πάνε στο σπίτι του να του χτυπήσουν το κουδούνι, να του φτιάξουν μία σοκολάτα/χέμο/οβομαλτίνη, να τον αγκαλιάσουν και να τον ρωτήσουν "τι έχεις βρε αδελφέ μας"; "μπορούμε να κάνουμε κάτι για σένα'; τι να πω... συμπέρασμα - πατρίδα του άθρωπα είναι η οικογένειά του. Χωρίς πατρίδα, στο τέλος την πουτσίζεις.

Βλέπω video με τον Michael να τραγουδά κ να χορεύει σε ηλικία 10 χρονών. Ένα λυγμ μου ανεβαίνει και αναρωτιέμαι. Πόσα εκατομμύρια φορές ευχήθηκε να ήταν ένα παιδί χωρίς δουλειά, stardom και σουξέ; Μπανάλ και κλισέ το ξέρω, αλλά κ πάλι, αφού το νιώθω να μην το πω;

Το αστείο είναι ότι ακόμα και η δική μου η γενιά, που δεν είμαστε νιούδια, δεν έχουμε καταλάβει στο πετσί μας πόσο ΠΟΣΟ ΠΟΣΟ τεράστιος ήταν κάποτε. Λογικό, γιατί εμείς αρχίσαμε να έχουμε συνείδηση της υπάρξής του γύρω στο 89, αρκετά χρόνια μετά την εποχή της μεγάλης του άνθισης. Παρόλα αυτά πέσαμε εντελώς θύματα της ιδιαιτερότητάς του και της γοητείας του.

Νομίζω ότι η επιρροή του θα ξεπεράσει αυτή των Beatles και του Elvis ΜΑΖΙ. Γιατί; Μα διότι η καριέρα του, σε αντίθεση με τους άλλους δύο, είχε μεγάλο στήριγμα την εικόνα. Δεν υπήρχε τηλεόραση όταν μεσουρανούσαν οι άλλοι δύο, αντίθετα ο MJ έκανε την εικόνα μεγάλο όργανο επιτυχίας του. Αυτή είναι που θα τον κάνει είδωλο αξεπέραστο. Τραγικό λίγο, ένας τραγουδιστής να γίνεται θρύλος λόγω της τηλεόρασης, αλλά αληθινό.

Θυμάμαι τα απίστευτα καλά λόγια που έλεγαν κάποτε γι αυτόν άνθρωποι σαν την Λιζ Τέηλορ, τον Κουίνση Τζόυνζ, και πολλούς πολλούς άλλους. Και σκέφτομαι, με αφορμή ότι όλοι αυτοί χάθηκαν όταν ο άθρωπας φλίπαρε: είναι αδύνατον να διατηρήσεις καλή, ή έστω υπαρκτή, σχέση με οποιονδήποτε αν δεν έχεις ισορροπημένη σχέση με τον εαυτό σου.

Αν ποτέ με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι δεν είμαι φαν του Michael Jackson. Και όμως, έχω στην δισκοθήκη μου περίπου 10 albums/cd singles/7 inch singles/best of... από αυτό κ μόνο καταλαβαίνεις πόσο επιδραστικός και πελώριος ήταν ο μακαρίτης, όταν ένας "μη-φαν" του είχε τόσα πολλά δικά του πράγματα... χμφ χμφ χμφ χμφ

Η μεταφυσική δύναμη των λέξεων: Το πιο επιτυχημένο άλμπουμ του μακαρίτη ήταν το Thriller. Η ζωή του, για περισσότερα από 15 χρόνια, αποδείχτηκε ένα... Thriller.

Το τι κέφι έχω κάνει με το "don't stop till you get enough" με το "can you feel it" με το "beat it" και με περίπου 21425366647586746355 ακόμα κομμάτια του, απλά δεν χωράει ούτε σε βιβλίο. Για αυτό το κέφι που έχει χαρίσει σε μένα και σε 131244235367777 τρις άθρωπες ο μακαρίτης αξίζει να πάει στον παράδεισο. τέλος.

ας με σταματήσει κάποιος. είμαι ικανός να γράφω μέχρι την δευτέρα παρουσία.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
όταν ήμουν μικράκι μικράκι, ένα από τα πιο μυστικά και ανομολόγητα όνειρά μου ήταν κάποτε να καταφέρω να μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα moonwalking και whitegloving (ένας θεός ξέρει τι είναι αυτό, λολ)! Ξες, φανταζόμουν ότι θα γίνω σούπερ διάσημος και έτσι θα συνεργαστούμε σε κάποιο project που θα κάναμε μαζί και θα μου έδειχνε όλα τα σούπερ κουλ μυστικά του. στεναχωριέμαι που ξέρω ότι πια αυτό δεν θα γίνει ποτέ. γαμώτη μου. αρονό. πραγματικά αρονό. σνιφ. λυγμ. κλαψ.

κάθε άνθρωπος αξίζει να ησυχάζει μετά το θάνατό του. για κάποιο επιπόλαιο, star obssesed, κουλό και εντελώς μαλακισμένο λόγo, το ομολογώ, στην συγκεκριμένη περίπτωση του το εύχομαι από τα βάθη της καρδιά μου.