είπα να πάω ένα σινεμά

Εχθές, μετά την δουλειά πήγα κ είδα το "Γράμματα στην Ιουλιέτα".

Είχα υπόψη μου ότι η ταινία είχε ανοίξει πριν από μερικές εβδομάδες αλλά δεν είχα ενδιαφέρον να την δω, αν κ μου αρέσουν οι ρομαντικές κομεντί, μέχρι που διάβασα πριν από μερικές μέρες ότι η Βανέσα Κοκκινοτάφου (Vanessa Redgrave) κατά πάσα πιθανότητα θα είναι υποψήφια για Oscar δεύτερου γεροντικού, ερμ γυναικείου, ρόλου για την ταινία.

Έτσι, είπα να πάω να την δω. Καλά έκανα.

Η ταινία δεν είναι κάτι φοβερά ιδιαίτερο - είναι όμως ένα παράδειγμα πως μία σχετικά απλή ιδέα αν αφορά τα αρχετυπικά συναισθήματα του άθρωπα κ έχει ψυχή μπορεί να υλοποιηθεί σε κάτι που θα φλερτάρει, τουλάχιστον, με έργο τέχνης. Κ, εντάξει, δεν είδα κανένα αριστούργημα, αλλά σαν έργο ήταν απείρως καλλίτερο από το Σεξεδεσέρε το 2 ή την άλλη καραμπινάτη παπάρα το Iron Man το 2.

Το σενάριο είναι εξυπνούλι. Η Amanda Seinfield (την λατρέυω λόγω Big Love αλλά κ διότι στο χτεσινό έργο χρησιμοποιεί συνεχώς την λέξη Όσομ κ Όσομ κ Όσομ), ερευνήτρια στο New Yorker, πηγαίνει προ-γαμιαίο ταξίδι του μέλιτος στην Βερόνα με τον μελλοντικό σύζυγό της.

εκεί έρχεται σε επαφή με το team των γυναικών που γράφουν τα γράμματα-απαντήσεις στα σημειώματα που αφήνουν οι ερωτοχτυπημένοι στον τοίχο κάτω από το "μπαλκόνι της Ιουλιέτας". Μία μέρα βρίσκει ένα γράμμα που κάποια γυναίκα έχει αφήσει το 1957 κ αποφασίζει να της γράψει την απάντηση, τόσα χρόνια μετά.

με αφορμή την απάντησή της η νέα του τότε έρχεται στην Ιταλία μαζί με τον εγγονό της για να βρει τον Λορέντζο στον οποίο αναφερόταν στο γράμμα της στην Ιουλιέτα. Γωρίζεται με την Amanda κ όλοι μαζί κάνουν ένα ταξίδι στην Τοσκάνη για να βρουν αν το γκομενάκι ζει...

ε κ κλασσικά η Amanda κ ο εγγονός ερωτεύονται, κ ο αρραβωνιαστικός της αποδεικνύεται κάγκουρας κ λοιπά κ λοιπά, δεν σου λέω άλλα να πας να την δεις την ταινία θα περάσεις καλά.

Σκεφτόμουν μετά: Οι εικόνες που βλέπεις από την Ιταλία, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα τοπία, οι γειτονιές είναι τόσο όμορφες. Τι ωραία θα ήταν να μπορούσαμε να βάλουμε τις ομορφιές τις Ελλάδας σε μία ταινία που να την δουν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι. Αυτό θα ήταν υπέροχη διαφήμιση για την χώρα.

Στο σινεμά ήμασταν 2 άτομα όλα κ όλα, εγώ κ μία κυρία η οποία μέχρι να μπω στην αίθουσα θα ήταν σίγουρη ότι θα την δει μόνη της την ταινία κ μετά εμφανίστηκα εγώ κ φαντάζομαι το ψιλοεγκεφαλικά που θα έπαθε να βλέπει τον σχεδόν σαραντάχρονο να εφανίζεται θεατής σε αυτό το έργο που λεγέται "γράμματα στην Ιουλιέτα".

Αφού να καταλάβεις είχα κάνει σενάριο στο μυαλό μου, σε περίπτωση που θα ερχόταν να με ρωτήσει τι κ πως. Ιδού:

Μοναδική Αστονισμένη Θεατής: Γειά σας, να σας ρωτήσω κάτι;
Γιώρζ Τρούλη: Γειά σας, παρακαλώ, γκο αχέαντ
ΜΑΘ: Καλά, είναι δυνατόν ολάκερος άντρας 40 χρονών, αξύριστος κ κοντά 100 κιλά να έρχεστε να δείτε ΑΥΤΗ την ταινία, που είναι τσηκ φληκ; απολογηθείτε παρακαλώ. μπρος, μπρος, απολογηθείτε
ΓΤ: ερμ ερμ. Γιού Μπητς μην πηδάτε τα συμπεράσματα. Μάθετε λοιπόν ότι καθόλου δεν ήρθα να δω αυτή την ταινία επειδή μου αρέσουν τέτοιες ρομαντικές κομεντή κ τις απολαμβάνω, κάθόλου δεν ισχύει αυτό, απλά είμαι κριτικός κινηματογράφου/επίδοξος σεναριογράφος/γιος του Ιταλού πρέσβη/μελετητής του Σέξ-πυρ κ ήρθα να δω τούτο δω το τσηκ φλήκ για επαγγελματικούς λόγους. έλεος, για ποιον με περάσατε για κανέναν που του αρέσουν οι ρομαντικές κομεντί;

Κ έτσι, στην φαντασίωσή μου η ΜΑΘ μπαίνει σούπερ όσομλη ταπεινωμένη στην θέση της - κ κυριολεκτικά κ μεταφορικά.

Κ μετά, στην πραγματικότητα πάμε πια, το πράγμα έγινε χειρότερο για κείνη γιατί είχα μαζί τσιπς-πατατάκια-φουντούνια-πακοτίνια-τσήτοζ-πίτσα μεξικάνα κ μπουτάκια κοτόπουλο ξεροψημένα πανέ, ευτυχώς δεν πρέπει να άκουγε τα σαγόνια μου να μασουλάνε γιατί είχα φροντίσει να καθήσω μακρυά.

Α, κ νομίζω ότι η κοπέλα η υπάλληλος του σινεμά με κοιτούσε υποτιμητικά καθώς έβγαινα από την αίθουσα, πράγμα που κ εγώ το ίδιο θα έκανα αν ήμουν στην θέση της, μη σου πω ότι θα με έδειχνα κ θα γέλαγα κ θα έπαιρνα τηλέφωνο στους φίλους μου να πω για τον παρανοϊκό που βλέπει το "Γράμματα στην Τζούλιετ".

Κ ναι η Βανέσσα Κοκκινοτάφου έπαιζε πολύ καλά, ήταν κ αβανταδόρικος ο ρόλος, αλλά όχι κ για Oscar

Πιεσ - μην ξεχάσεις να κερδίσεις βιβλία για τα πεντάχρονα του ντα σηπ!