Thursday, September 02, 2010

Αρχιτεκτονική του εγκεφάλου

Όταν ήταν περίπου 19 χρονών, σε μία παραλία που πήγαινε μόνος για μπάνιο τα καλοκαίρια της εφηβείας του, γνώρισε μία κωλοπετσωμένη, λαϊκή, 35άρα. Ήρθε κ του έπιασε κουβέντα ενώ διάβαζε ξαπλωμένος στην πετσέτα του.

“Τι κάθεσαι κ διαβάζεις... στην ηλικία σου δεν κάνουν καλό τα βιβλία! Εσύ θα έπρεπε να ασχολείσαι μόνο με κορίτσια, να μην έχεις καθόλου χρόνο για διάβασμα”. Ήταν πολύ μαυρισμένη από τον ήλιο, μακρυμάλλα, με φωσφοριζέ μαγιό, λίγο μικρότερο από ότι έπρεπε, με μεγάλα βυζιά. Το χαμόγελό της του φάνηκε κάπως χαζό, αλλά γλυκό και αθώο.

Της απάντησε ευγενικά κ ψυχρά, με ένα καλαμπούρι, σαν εκείνη να μην το εννοούσε αυτό που του είχε πει για τα βιβλία - όταν την γνώρισε περισσότερο, όμως, κατάλαβε πως το πίστευε ότι κάνουν κακό. Δεν γούσταρε που τον διέκοψε, αλλά ήταν μικρός ακόμα κ δεν ήξερε να είναι αυστηρά ευγενικός για να της κόψει τον αέρα. Μετά, εκείνη, κάθισε δίπλα του, χωρίς να τον ρωτήσει, κ άρχισε να τον ρωτά για την ζωή του. Που μένει, αν έχει τελειώσει το σχολείο, αν θέλει να μπούνε να κολυμπήσουν μαζί...

Αυτός απαντούσε ντροπαλά, κοφτά. Αισθανόταν αντιφατικά. Του είχε χαλάσει την ησυχία του, ναι, αλλά και τον κολάκευε που μία γυναίκα “περπατημένη” τον είχε προσέξει κ είχε έλθει να του πιάσει κουβέντα. [Θα προτιμούσε βέβαια να του είχε μιλήσει ένα άλλο από τα κορίτσια στην παραλία, ένα στην ηλικία του με μαύρο μαγιό, που όμως δεν του είχε ρίξει ούτε μία ματιά.]

Κατά το απόγευμα, γύρω στις 6, η νέα του παρέα προσφέρθηκε να τον πάει στο σπίτι του με το αυτοκίνητό της - να μην επιστρέφει σπίτι με το λεωφορείο. Δέχτηκε. Φτάνοντας στην Αθήνα, δεν το κατάφερε να αντισταθεί, ανέβηκε στο σπίτι της, ένα διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο, κ πηδήχτηκαν.

Την πήδηξε 3-4 φορές ακόμα εκείνο το καλοκαίρι. Κ αυτή η σύντομη σχέση ήταν η πρώτη του που μπορούσε να την περιγράψει ως "χυδαία". Αν κ δεν του άρεσαν οι χοντροκομμένες λέξεις, μετά, που θυμόταν την γνωριμία του αυτή χρησιμοποιούσε επίτηδες λέξεις όπως “πηδάω” και “πίπα” και "γαμούσα". Από την πρώτη στιγμή είχε καταλάβει ότι εκείνος κ αυτή δεν είχαν τίποτε κοινό - ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε περισσότερο από το να πηδιούνται. Η υποκρισία του να κάνει ότι δεν έβλεπε αυτή την ασυμβατότητά τους, ήταν που τον έκανε να νομίζει χυδαία την όλη κατάσταση.

Αλλά και η σεξουαλική επαφή τους δεν είχε καμία συναισθηματική πτυχή, τίποτα πέρα κ πάνω από το καθαρά σωματικό. Καταρχήν αισθανόταν σαν να της έκανε λίγο χάρη, πράγμα που δεν απείχε κ πολύ από την πραγματικότητα, αν σκεφτείς ότι ήταν ένας ωραίος δεκαεννιάχρονος, κ εκείνη όχι όμορφη. Όμως η αλήθεια είναι αυτό που τον ξενέρωνε δεν ήταν η μέτρια της εμφάνιση... στο μέλλον θα ερωτευόταν γυναίκες που ήταν, για παράδειγμα, πιο παχουλές, ή έμοιαζαν περισσότερο κουρασμένες από την ζωή. Εκείνο που απέκλειε κάθε πιθανότητα να κάνει κάτι μαζί της ήταν ότι, απλά, δεν του ταίριαζε, δεν ήξερε τις να της πει, δεν ήξερε τι να απαντήσει σε αυτά που του έλεγε, δεν μπορούσε να γελάσει μαζί της ή να σκεφτεί να της πει κάτι αστείο. Κ αυτό τον έκανε να την βλέπει σχετικά άσχημη.

Τον υποδεχόταν φορώντας κάτι φτηνιάρικα προκλητικά εσώρουχα, κ την ώρα που την "πηδούσε" του έλεγε διάφορα, υποτίθεται για να τον φτιάξει. Ήταν φράσεις από ελληνική πορνοταινία της δεκαετίας του 70. Φυσικά, δεν ήταν ούτε οι ατάκες ούτε κ τα εσώρουχα που τον έφτιαχναν - εκείνο που τον ερέθιζε ήταν το ότι δεν νοιαζόταν ούτε στο ελάχιστο για εκείνη, για την εικόνα του στα μάτια της, για το αν της αρέσει πως την πηδάει, αν έμπαινε βαθιά, αν ήταν μεγάλος γαμιάς κ την ξέσκιζε, αν της πέταξε τα μάτια πάλι έξω σήμερα. Ό,τι κ να νόμιζε για αυτόν του ήταν απολύτως αδιάφορο, γι’ αυτό και ότι έκανε μαζί της δεν είχε μπλοκαρίσματα, ανασφάλειες και αγωνίες. Ασήμαντο, άρα εύκολο.

Ήταν φυσικό λοιπόν, κ του ήρθε αβασάνιστα, μετά τις 4-5 φορές που την είδε, να εξαφανιστεί. Είχε βεβαιωθεί ότι δεν θα έβγαινε τίποτε από όλο αυτό - αλλιώς ονειρευόταν τις σχέσεις του.

Από τότε, τύχαινε να την δει σπάνια, μία φορά κάθε δύο τρία χρόνια, σε καφετέριες στην πλατεία ή τυχαία στον δρόμο. Μία φορά την είχε πετύχει σε ένα μπαρ, ήταν μεθυσμένος. Την χαιρετούσε ευγενικά κ αμήχανα, ντρεπόταν που είχε εξαφανιστεί χωρίς αιτιολόγηση. Αυτή κάθε φορά του θύμιζε: “εξαφανίστηκες” ή “μαύρα μάτια” ή “δεν σου κάναμε, σου πέφταμε λίγο”.

Περάσαν τα χρόνια.

Στα 37 του περίπου, Αύγουστος ήταν και δεν είχε φύγει διακοπές, την πέτυχε ξανά σε ένα μπαράκι. Αυτήν την φορά δεν ήταν μαζί της ψυχρά ευγενικός κ αμήχανος. Της μίλησε ζεστά, για ώρα, και της ζήτησε το τηλέφωνό της. Εκείνη ούτε καν εξεπλάγη με την ερώτησή του πότε να την πάρει, “όποτε θες” του απάντησε, λες κ δεν είχε καταλάβει καθόλου την τοτινή του αμηχανία, την επιθυμία του να μην την ξαναδεί, την χαμηλή εκτίμηση που της είχε - (“όχι γι αυτό που ήταν”, επαναλάμβανε στον εαυτό του, δεν απαξίωνε τους ανθρώπους, δεν ήθελε, “αλλά γιατί δεν μου ταίριαζε”). [Αν κ πιο καλή περιγραφή θα ήταν να λέγαμε ότι δεν... ήθελε, με τίποτε δεν ήθελε, να του ταιριάζει και να του αρέσει μία τέτοια προσωπικότητα, ένας τέτοιος χαρακτήρας.]

Ωστόσο εκείνο τον καιρό, στα 37 του, περνούσε μία φάση, που κράτησε πολύ, που του ήταν αδύνατο να κάνει την παραμικρή σύνδεση με κάποια γυναίκα. Μοναξιά μεγάλη. Ζούσε χωρίς έρωτα κ χωρίς επιθυμία. Δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε κανένα ερέθισμα γύρω του, τόσο που καμιά φορά καθόταν κ κοιτούσε το σώμα του στον καθρέφτη, όταν σκουπιζόταν μετά το μπάνιο, κ λυπόταν.

Είχε χωρίσει με μία κοπέλα μετά από περίπου 2 χρόνια, καλά ήταν μαζί της, αλλά εκείνη κατάλαβε ότι αυτός την ήθελε χλιαρά κ, υπερήφανη, του ζήτησε να το διαλύσουν. Τον πόνεσε αυτό, όχι επειδή έχασε κάποιαν που αγαπούσε, δεν την αγαπούσε, το μόνο ήταν ότι την είχε συνηθίσει κ στεκόταν καλά δίπλα του κοινωνικά. Πόνεσε, όμως, γιατί κατάλαβε πως έκανε λάθος να πιστεύει ότι μόνο αυτός ήξερε το πρόβλημα του. Ήταν ήσυχος πως τα κορίτσια με τα οποία είχε κάνει σχέση μέχρι τότε δεν είχαν καταλάβει την αναπηρία του να συνδεθεί μαζί τους βαθιά, ούτε ότι τις είχε επιλέξει ακριβώς επειδή δεν τον συγκινούσαν πολύ, άρα δεν θα του στοίχιζε να τον απορρίψουν. Όμως η τελευταία κοπέλα το είχε καταλάβει. Και μήπως το είχαν καταλάβει κ οι υπόλοιπες;

... ... ... ... ... ... ... ...

Είχε γνωρίσει στην ζωή του κ μερικές, λίγες, γυναίκες που του έκοβαν την ανάσα, που ήθελε να τις πάρει στην αγκαλιά του, να τις ανακαλύψει πως κοιμούνται, πως περπατάνε, πως κάνουν έρωτα, που ζουν, τι άρωμα έχει το χάδι τους, τι γεύση έχει το να κάνουν έρωτα. Ήθελε να του δώσουν σημασία, να τις γοητεύσει, να τον ερωτευθούν παράφορα, να κάνουν μαζί παιδιά, ταξίδια, καυγάδες. Όμως ήταν απολύτως ανίκανος να το διαχειριστεί όλο αυτό το πράγμα, αυτό το φούσκωμα στον στήθος που ένοιωθε για αυτές δεν ήταν ανάταση, δεν ήταν έρωτας, ήταν ασφυξία, ήταν αγωνία που τον παρέλυε. Έκανε κάποιες τρομαγμένες απόπειρες να τις προσεγγίσει αυτές τις γυναίκες, κάποιες από τις οποίες έμοιαζαν να είναι και εκείνες γοητευμένες από αυτόν, αλλά έτσι νευρικά κ φοβισμένα που τις προσέγγιζε δεν είχε καμία ελπίδα - κ μετά σταμάτησε να μπαίνει καν κ στον κόπο να κάνει απόπειρες... Ερωτευόταν, σιωπηλά, στιγμιαία, εσωτερικά, φοβισμένα. Και για λίγο.

Πίστευε πως από κατασκευής δεν είχε άλλη επιλογή παρά μόνο τις άλλες γυναίκες, αυτές που τις έβρισκε απλά χαριτωμένες κ ομορφούλες, αλλά που δεν του έκοβαν την ανάσα. Κ έκανε μαζί τους σχέσεις κ τις αγκάλιαζε μηχανικά κ σαν από υποχρέωση, γιατί έτσι πρέπει να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι σε μία σχέση. Όμως όταν η τελευταία κοπέλα του είπε ότι “δεν νομίζω ότι με αγαπάς πραγματικά ή ότι με αγάπησες” και τον πανικόβαλε, ξαφνικά άρχισε να φοβάται να προσεγγίσει και κάποια “ασήμαντη”, νόμιζε πως η υποκρισία του, που ήταν το καλλίτερο που μπορούσε να κάνει, ήταν φανερή πια σε όλους. Κ μπλόκαρε χειρότερα. Σε αυτή τη φάση ήταν που συνάντησε την παλιά του γνωριμία.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..

Δυο μέρες μετά που την συνάντησε, της τηλεφώνησε. Μιλήσανε 10 δευτερόλεπτα όλα κ όλα “είσαι σπίτι;” “ναι, θες να περάσεις;” “εντάξει, θα τα πούμε σε μισή ώρα, θα κάνω ένα ντους κ ξεκινάω”. Δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο, εισαγωγές κ προσχήματα ήταν περιττά. Δεν έλειπαν σε κανέναν από τους δύο.

Την ώρα που έκανε ντους κ σκεφτόταν ότι θα την πηδήξει, ότι θα ξαναπηδήξει επιτέλους μετά από τόσο καιρό, καύλωσε. Χάρηκε γι αυτό, είχε βδομάδες να του συμβεί να ερεθιστεί. Του έφτιαξε η διάθεση, κ όταν λίγο μετά χτυπούσε το κουδούνι της πολυκατοικίας μετά από τόσα χρόνια, η αίσθηση του παλιακού που τον πλημμύρισε, του παρελθόντος που δεν υπήρχε λόγος να το φέρει στην επιφάνεια, δεν κατάφερε να βγάλει το χαμόγελο από το πρόσωπό του.

Αυτή του άνοιξε την πόρτα της με ένα εσώρουχο σαν αυτά που φορούσε κ τότε. Το σώμα της είχε αλλάξει, ήταν πενηντάτρα πια, πιο γεμάτη. Στο πρόσωπο είχε ρυτίδες. Αλλά το ίδιο όχι προς το καλλίτερο είχε αλλάξει και εκείνος. Του το είπε.

“Πόσα χρόνια έχουν περάσει; 15; 20; Παχύναμε κ οι δύο, μεγαλώσαμε”. Του φάνηκε πως του μίλησε με χαιρεκακία, για να του χτυπήσει ότι τώρα πια είχε χάσει το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε κάποτε, την φρεσκάδα των 19 ετών. Δεν έδωσε σημασία όμως, αντίθετα, “δεν έχεις αλλάξει καθόλου, είσαι τόσο όμορφη όσο πάντα”, της είπε.

Είχε φέρει ένα μπουκάλι ουίσκι, να είναι τυπικός κ ευγενικός, κ βάλανε ένα ποτό. Το ήπιαν καθισμένοι αντικριστά, στις παλιακές πολυθρόνες του σαλονιού, αυτός με τα ρούχα, αυτή με τα εσώρουχα κ ένα διάφανο ρομπάκι από πάνω. Είπανε τα νέα τους, χωρίς πολλές πολλές λεπτομέρειες (είμαι λογιστής - εγώ υπεύθυνη παραγγελιών σε ένα σούπερ μάρκετ - δεν παντρεύτηκα - δεν παντρεύτηκα - όπως τα ξέρεις - όλα καλά - συνηθισμένα - ρουτίνα - μένω ακόμα εδώ - εγώ έχω κάνει μερικές μετακομίσεις ) κ μετά πιάσανε να μιλάνε περί ανέμων κ υδάτων. Άρχισε ξανά να διακρίνει πόσο διαφορετική ήταν από αυτόν, πόσο ελάχιστα πράγματα είχαν κοινά, πόσο καθόλου δεν μπορούσε να μιλήσει στο μυαλό του κ στην ψυχή του. Αλλά αποφάσισε να το αγνοήσει. Όπως τότε.

Λίγο μετά εκείνη σηκώθηκε κ με προκλητικό χαμόγελο του είπε “πάμε μέσα”; Αυτός γδύθηκε, ακούμπησε τα ρούχα του πρόχειρα διπλωμένα στην πολυθρόνα, έβγαλε το σταυρουδάκι που φορούσε, έβαλε το κινητό στο αθόρυβο... προχώρησαν προς το δωμάτιό της. Απέναντι από το ημίδιπλο κρεβάτι βρισκόταν η ίδια τηλεόραση που θυμόταν από τόσα χρόνια πριν, στα παράθυρα οι ίδιες κουρτίνες, τα ίδια διακοσμητικά στο τραπεζάκι, άδεια μπουκαλάκια καλλυντικών κ αρωμάτων, από τότε, πάνω στην τουαλέτα της.

Ξάπλωσαν για λίγο δίπλα δίπλα στο κρεβάτι, αυτή με το σλιπάκι, αυτός γυμνός πήγε να νιώσει αμμηχανία αλλά ευτυχώς εκείνη έσκυψε προς το πέος του να το πάρει στο στόμα. Χάδια, φιλιά, τρυφερότητες, προσχήματα, δεν χρειάζονταν.

15 λεπτά μετά είχαν τελειώσει. Της ζήτησε μία πετσέτα, συνεσταλμένα λίγο, η καύλα είχε φύγει και άρχισε να αισθάνεται άβολα. Καθώς σκουπιζόταν του ήρθε μία ελαφριά μυρωδιά μούχλας κ υγρασίας από την πετσέτα. Μία μυρωδιά που του φάνηκε ότι ταίριαζε στην αίσθηση της στιγμής που είχε μόλις ζήσει.

Δε επέστρεψε στο κρεβάτι. Πήγε στο σαλόνι κ ντύθηκε, κ την περίμενε να πλυθεί για να την χαιρετήσει κ να φύγει. “θα τα πούμε”.

Δεν έμεινε πολύ η μυρωδιά της μούχλας από την συνάντησή τους. Όταν καύλωσε την ξαναπήρε τηλέφωνο 10 μέρες μετά για να πάει να την δει. Επανάληψη... Λίγες κουβέντες στο σαλόνι, κ μετά πέρασαν στην κρεβατοκάμαρά. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο γυμνή κ ρηχή η επαφή τους, αυτός ένοιωθε σαν να ήταν εκεί μαζί της αλλά και να μην ήταν, κάπως σαν να έπρεπε όχι μόνο να κάνει ότι κάνει αλλά και να παρατηρεί τι συμβαίνει κ να το καταγράφει.

Την τρίτη φορά που την πήρε τηλέφωνο για να βρεθούνε, αυτή ήταν λίγο τσαγκή μαζί του, απότομη, “θέλεις να τα πούμε;” τη ρώτησε “άντε, καλά έλα” του απάντησε, με έναν δισταγμό σαν να το σκεφτόταν: “να του πω ναι ή όχι;”. Λες κ τώρα του έκανε αυτή χάρη.

Του άνοιξε κ ήταν φουριόζα κ βιαστική, “δεν έχω να σε κεράσω τίποτε” είπε, μπηχτή που είχε έλθει με άδεια χέρια, κ πήγε κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρα. Πηδήχτηκαν, σιωπηλά, όχι μαζί, ήταν ταυτόχρονα κ ήταν στον ίδιο χώρο, αλλά όχι πραγματικά μαζί. Μετά, αυτός δεν ήταν σίγουρος ότι εκείνη είχε χύσει, κ αυτό τον πείραξε. Αλλά εκείνη φαινόταν σαν να μην την νοιάζει, πετάχτηκε από το κρεβάτι κ άρχισε να ντύνεται, “έχω να πάω σε κάτι γενέθλια των παιδιών ενός συναδέλφου” του είπε. Σηκώθηκε κ αυτός κ μέσα σε 3 λεπτά είχε φύγει. Περίμενε για κανένα 20λεπτα κάτω από την πολυκατοικία της κ δεν την είδε να κατεβαίνει για να πάει στα γενέθλια.

Παρόλα αυτά, την ξαναπήρε τηλέφωνο, κ οι επόμενες συναντήσεις τους, κάθε 10-15 μέρες, ήταν στο ίδιο κλίμα, χωρίς πολλά πολλά λόγια, κ με ένα απωθημένο να περιφέρεται στον αέρα. Λες κ αυτός ήταν πικραμένος που είχε πάλι ξεπέσει σε αυτήν και εκείνη που τον έβλεπε το ίδιο μηχανικό, σκληρό κ διεκπαιρεωτικό, και να μην της δίνει τίποτε περισσότερο από αυτά που της έδινε όταν ήταν δεκαεννιά κ όμορφος.

Μία μέρα του είπε μόλις τον είδε στην πόρτα της “πάλι με άδεια χέρια ήλθες;” κ “την επόμενη φορά θα βρεθούμε στο δικό σου σπίτι”. Όση ώρα ήταν μαζί ήταν εντελώς σιωπηλή κ θυμωμένη. Μετά από αυτό πήγε σπίτι της άλλες δύο φορές κ μετά δεν της ξανατηλεφώνησε, αλλά ούτε κ εκείνη - δεν ήθελε να την βάλει στο σπίτι του.

... ... ... ... ... ... ... ...

Κ όμως, όλο αυτό, την αμηχανία, την υποκρισία, την χωρίς συναίσθημα συνύπαρξη, την έλλειψη επικοινωνίας, του φαινόταν πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστεί από το να διεκδικήσει μία γυναίκα που να του του αρέσει πραγματικά.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Το σπίτι, σε μία μικρή επαρχιακή πόλη είναι επιπλωμένο φτωχικά. Έχει δύο δωμάτια. Στο πιο μεγάλο, το βασικό του σπιτιού, μία νέα γυναίκα, όμορφη, ντυμένη με φθαρμένα ρούχα, καθαρίζει πατάτες. Είναι αφοσιωμένη. Από μία παλιά ξύλινη κούνια μωρού που στηρίζεται σε μια κατασκευή από τούβλα, στην γωνία του δωματίου, αρχίζει να κλαίει, σιγανά, ένα μωρό. Η γυναίκα, η μάνα του είναι, σηκώνει το κεφάλι για λίγο, δυσανασχετεί, τι θέλει πάλι, μόλις το έβαλε για ύπνο. Πάει, το κοιτάει, είναι καθαρή η υφασμάτινη πάνα του, είναι κ ταϊσμένο, επιστρέφει στις πατάτες να τελειώνει, έχει πολλές δουλειές.

Το μωράκι συνεχίζει να κλαίει, όλο κ πιο δυνατά. Η μαμά του αρχίζει να εκνευρίζεται. Δεν θέλει να πάει να το σηκώσει να το ταχταρίσει, δεν θα την κάνει ό,τι θέλει. Κλαίει, κλαίει το μωρό, όλο κ πιο δυνατά, λαχανιάζει. Η μάνα του μαζεύει τα φλούδια από τις πατάτες, πιάνει να κάνει άλλη δουλειά. Το αγνοεί.

Μετά από μισή ώρα το παιδάκι γέρνει κ αποκοιμιέται κουρασμένο από τα κλάματα. Ήθελε κάτι; Πονούσε; Ζητούσε αγκαλιά; Δεν έχει σημασία. Πάντως, κουράστηκε να κλαίει χωρίς αποτέλεσμα τόση ώρα και σταμάτησε. Επιτέλους, ησυχία στο σπίτι - εκτός που πότε πότε ακούγεται ένα λαχάνιασμα, ένας σιγανός λυγμός από το κοιμισμένο, πια, μωρό.

Η μητέρα χαμογελά. Να μαθαίνει το μωρό, να μην την έχει σήκω σήκω - κάτσε κάτσε.

Το μωράκι καθώς μεγαλώνει, κλαίει αρκετά συχνά, ζητάει, απαιτεί, χωρίς η μητέρα του να του δίνει σημασία παρά μόνο όταν εκείνη θεωρεί ότι υπάρχει πρακτικός λόγος. Κ μετά, κάποια μέρα, το παιδί μαθαίνει το μάθημα, να μην κλαίει, να μην ζητάει δηλαδή, τι νόημα έχει, κανείς δεν θα το ακούσει αν πει τι θέλει κ πως το θέλει. Κ μένει με αυτή την βεβαιότητα για όλη του την ζωή.

... ... ... .... .... .... .... .... ... .... ... .... ...

αν μάντεψες ότι το μωράκι του τότε κ ο 37χρονος άντρας είναι το ίδιο πρόσωπο, καλά μάντεψες

53 comments:

Angelis said...

πόσο ωραία τα λες. μπράβο.

Takis X said...

Λάτρεψα..

Anonymous said...

And in the end, the love you take is equal to the love you make....
Αν δε σου μάθουν την αγάπη, πώς να την αναζητήσεις και να την ζήσεις και να την χαρείς?

ΥΓ.1.Όμορφο γράψιμο πρόβατε, μπραβο!
Υ.Γ.2. Από επιστημονικής απόψεος, δεν είμαι σίγουρη ότι ο τίτλος είναι ο πλέον κατάλληλος....(συγγνώμη, η διαστροφή του επιστήμονα μιλά...)

Φιλάκια
Σοφία

Anonymous said...

Που είναι το κουμπί like να το πατήσω;

Anonymous said...

Ενώ άμα νομίζει το βρέφος ότι όλος ο κόσμος γυρνάει γύρω από τα καπρίτσια και τα θέλω του θα μεγαλώσει ευτυχισμένο...

Κούνια που το κούναγε το βρέφος :-)

lazaros said...

Όλες οι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως αίτιο ένα από τα εξής επτά: τύχη, φύση, παρόρμηση, συνήθεια, λογική, πάθος, πόθο. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ....................................................................... ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΜΟΥ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ (ΕΓΩ)

Anonymous said...

Καταπληκτικό το κείμενο,
αν και πιστεύω κι εγώ το ίδιο, αν είναι κακομαθημένο το παιδί από την κούνια έτσι θα συνεχίσει να είναι και στην υπόλοιπη ζωή του.
Εξαιρετική γραφή, αγαπώ πρόβατο!

Drmakspy said...

Κινδυνεύοντας να αργήσω στην δουλειά, και είναι η δεύτερη μέρα μου μόνο, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω πριν φτάσω στο τέλος και προσθέσω σχόλιο.... Με ξάφνιασες απίστευτα.... Βρήκα κομμάτια από νμένα μέσα στο κείμενο... Είναιν ότι πιό ωραίο διάβασα από σένα και ίσως από πολλούς τελευταία... Απλά υπέροχο...

Drmakspy said...
This comment has been removed by the author.
Hfaistiwnas said...

Ναι το μάντεψα..
Όλα έχουν τις ρίζες τους, δυστυχώς, όλα πιο βαθιά προερχόμενα..
Διαμόρφωση εκ του μηδενός του χαρακτήρα.. και μετά κυνήγι μέχρι το τέλος..

Ωραία ιστορία, ωραία ανάλυση ψυχοσύνθεσης και συναισθημάτων..
Μπράβο Πρόβατε!

Dorian_Gray said...

Υπέροχο κείμενο!!!
Εξίσου μίζερο με το να μήν προσπαθούμε να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε, είναι και το να σνομπάρουμε ότι μας έρχεται στο πιάτο...

Υ.Γ Τη θεωρούσε "λαικιά" την τύπισσα ο λόρδος, ε?

fieryfairy said...

Αχ προβατάκο μου, είχα να μπω πολύ καιρό και με το καλημέρα με συγκλόνισες και πάλι. Η ιστορία has a haunting quality, in a sense.

Glayki said...

Τελικά τα πάντα λειτουργούν ωσμωτικά ανάμεσα στο παιδί και στους γονείς του...και έρχεται κάποια στιγμή που σαν να ενεργοποιείς μια κασσέτα συμπεριφοράς...ανάλογα με την περίσταση ,πατάς το play....
θαυμάζω για άλλη μια φορά τη λεκτική και συγγραφική σου ικανότητα προβατούκο...

un (presque) Français à Londres), said...

Εύγε προβατενιε μου! Να το'χές γράψει λίγο πιο νωρίς, θα το γυρίζαμε και θα το στέλναμε ταινία μικρού μήκους στη Μόστρα!

un (presque) Français à Londres), said...
This comment has been removed by the author.
YO!Reeka's said...
This comment has been removed by the author.
Noilly Prat said...

ναι στην πράξη βέβαια, αυτό πρέπει να γίνεται μέχρι ενός έτους, γιατί μετά αν τρέχεις πίσω από κάθε κλάμα του παιδιού, αυτό παραφράζει αναπόφευκτα την αγάπη ως υποχρέωση υπακοής των άλλων. anyway, i got the point! touching story, indeed.

smalltowngirl said...

stenaxori i elleipsi sinaisthimaton.. to exo pathei se kairous pou den antexa allo strimogma kai ekei evriska ti lisi

Anonymous said...

Νομίζω ότι καλυτερο έχεις γράψει. Ειδικά το κομμάτι με το μωρό έκανε την καρδιά μου να πονέσει...
Αν και η γνώμη μου είναι ότι συνεχίζουμε όλοι να κλαίμε αλλά από μέσα μας.

Σ' ευχαριστώ

Anonymous said...

San mwromana,me pethanes me to teleutaio...
Apo ta kalutera keimena sou!Euge!

Unknown said...

Δεν το μάντεψα. IQ=5 σου λέει
Αχ είμαι που είμαι τις τελευταίες μέρες, θα μας στείλεις έτσι ωραία και μελαγχολικά που γράφεις..
Το φοβάμαι πολύ να μην καταλήξω έτσι συναισθηματικά ανάπηρος.

Ερμής said...

Γράψε ένα βιβλίο γαμώ το κέρατο μου! Τελειότητα!

Anonymous said...

Spiegel:
ΤΡΕΜΟΥΝ ΚΑΙ οι γερμαναραίοι για το ΤΕΛΟΣ του πετρελαίου από ΦΕΤΟΣ!...
http://www.spiegel.de/international/germany/0,1518,715138,00.html
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/09/blog-post_45.html
Οι φοβικοί τύραννοι δεν είναι παντοδύναμοι, αφού ηττήθηκαν σε Βιετνάμ και Αφγανιστάν ενώ αλληλομισιούνται επίσης. Ούτε τον ήλιο, τα ηφαίστεια ή τις βαρυχειμωνιές μπορούν να ελέγξουν, κι ας περιαυτολογούν...
Νέοι Τιτανικοί, Βιετνάμ και Αφγανιστάν έρχονται όσο ακριβαίνουν τα καύσιμα:
Πετρέλαιο-βενζίνη αυξήθηκαν 50% μέσα σε ένα χρόνο… ΤΙ θα τρώμε μόλις φτάσουν τα 3-4 ευρώ το λίτρο;
Έκθεση των δολαριανών στρατηγών (Γκάρντιαν, 11-4-2010*) ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ότι με 30 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ετήσια κατανάλωση για 7 δισεκατομμύρια καταναλωτές, όχι μόνο δεν πρόκειται να αντληθούν ούτε τα μισά από τα υπάρχοντα κοιτάσματα (αφού όσο λιγοστεύει το πετρέλαιο ΑΚΡΙΒΑΙΝΕΙ και γίνεται ΑΣΥΜΦΟΡΗ η άντλησή του σε ολοένα ΑΣΤΑΘΕΣΤΕΡΕΣ συνθήκες – το ίδιο και οι ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ-ΑΣΥΜΦΟΡΕΣ ψευτοεναλλακτικές ΣΥΣΚΕΥΕΣ, που φτιάχνονται με σπατάλη καυσίμων-μετάλλων…), αλλά το 2012 ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ αποθέματα καυσίμων και θα αρχίσει παγκόσμιο χάος (μιας και οι εγωμανείς δε νοιάζονται για αποκέντρωση σε ΑΥΤΑΡΚΗ χωριά).
Αφού επί αιώνες λύσσαξαν οι πολεμοκάπηλοι για υπερπληθυσμό αναλώσιμων μισθοφόρων-καταναλωτών, τώρα νομίζουν οι ματαιόδοξοι ότι με φοροεξόντωση, αντί για ειρηνικό έλεγχο των γεννήσεων, θα μας αραιώσουν για να απομείνουν με τα τελευταία βαρέλια πετρελαίου. Λογαριάζουν χωρίς τη γνωστή ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ να ελέγξουν τυφώνες, ήλιο, ηφαίστεια και πολλά άλλα!
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ για να συνεχίσουμε μετά την ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ των εγωμανών!
http://www.youtube.com/watch?v=EGYDNM0M4XE
*http://www.guardian.co.uk/business/2010/apr/11/peak-oil-production-supply
http://library.tee.gr/digital/m2069/m2069_foskolos.pdf

STELIOS PENTARVANIS said...

εισαι άπαιχτος,εξαιρετικό κείμενο.

Anonymous said...

εξαιρετικό.
ξαφνιάστικα, διαπιστώνοντας πόσο με αφορά..
ωραίο στήσιμο, αφτιασίδοτο, τίμιο με τον κάθε "εαυτό" και το υλικό του.
συγχαρητήρια.
δημήτρης μενοίκιος

Kwlogria said...

Χάλια είναι ο άνθρωπος. Χρειάζεται βοήθεια. (Είμαι μαλάκω χαχαχαχαχα-γαμάτο αλλά θλιβερό ρε παιδάκι μου, ήμαρτον, χάθηκε να βάλεις ένα happy end?)

€lisavet said...

Yπέροχο προβατάκο!
Είθε να διεκδικούμε ό,τι επιθυμούμε και ό,τι μας ανήκει!

Aphrodite said...

"Μη ρε μάνα... κι ακόμη και τα mercy fucks μου θα είναι σκέτη ντεκαντάντσια..."

:)))))


ΥΓ1- δεν έχεις και πολύ άδικο. Χωνόμασταν κάποτε μ'έναν τέτοιο τύπο, να φανταστείς ότι ήμανε και η chosen one του (Μη.Χέσω.)! Κάτι δε μου κόλλαγε όμως, παρ'όλο που δεν είχα δει το βάθος το αμέτρητον. Μέχρι που κάποια στιγμή γνώρισα την Mother (Alien) του. Σε μισό λεπτό είχε περάσει η ζωή του από τα μάτια μου. Κι έφυγα Κεντέρης... Ακόμη αναρωτιέμαι αν έχει τ'αρχίδια του κορνίζα μαζί με το απολυτήριο και το lower του στο σαλόνι, ή τελικά τα έκανε μαρμελάδα στο κομοδίνο της, με μπλε ετικέτα "Σκασμός! 1990τόσο"...

ΥΓ2- κι αν ήτανε έτσι όλοι οι str-8, I'd go gay any given day!

ΥΓ3- ένα βιβλίο κλαίει στη γωνιά, περιμένει να το γράψεις!

Pan said...

Καλημέρα.

Κάτι μου θυμίζει...κάτι μου θυμίζει...

Pink_Fish said...
This comment has been removed by the author.
Pink_Fish said...

Υπάρχει μια σχετική επιστημονική θεωρία, δε θυμάμαι τώρα ποιός την υποστηρίζει, που λέει ότι αν το μωρό δεν πάρει τους πρώτους 8 μήνες της ζωής τους αρκετή αγάπη από τη μάνα, τότε μαθαίνει σε ένα είδος συναισθηματικής αναπηρίας. Αυτό μου θύμισε το διήγημα σου...Και νομίζω ότι αυτή η θεωρία έχει αρκετή δόση αλήθειας. Η βρεφική-παιδική μας ηλικία μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό

Pink_Fish said...

Υπάρχει μια σχετική επιστημονική θεωρία, δε θυμάμαι τώρα ποιός την υποστηρίζει, που λέει ότι αν το μωρό δεν πάρει τους πρώτους 8 μήνες της ζωής τους αρκετή αγάπη από τη μάνα, τότε μαθαίνει σε ένα είδος συναισθηματικής αναπηρίας. Αυτό μου θύμισε το διήγημα σου...Και νομίζω ότι αυτή η θεωρία έχει αρκετή δόση αλήθειας. Η βρεφική-παιδική μας ηλικία μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό

Black Dahlia said...

Είναι πραγματικά ό,τι πιο άσχημο μια σωματική επαφή να καταντά σαδιστική-μαζοχιστική διαδικασία, που περνά μες' απ' το θυμό και τη εκδίκηση.Είναι όμως σύνηθες κυρίως σε σχέσεις που πλησιάζουν στο τέλος τους.Δεν προσφέρει τίποτα όμως σε κανέναν απ' τους δύο. Μόνο την επιβεβαίωση για το πόσο πάτο έχεις πιάσει.Ωραία το περιέγταψες.

sstamoul said...

Με συγκίνησες (πάλι)!

Δεν ξέρω αν είναι bad blogging ethics να βάλω link εδώ (αν θέλεις σβήσε το σχόλιο), αλλά κάτι αντίστοιχο μ' αυτό που λες το είχα διαβάσει κάποτε στο National Geographic:
http://asterakislings.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html

Anonymous said...

Πήγα μέσα και (ξανά)αγκάλιασα τα παιδιά μου.
Σταδιάλα.... με συγκίνησες.
Μου θύμισες στο τέλος την μητέρα μου που δεν μας έπερνε αγκαλιά μην και γίνουμε πούστηδες.

aggeliki said...

ta grapta sou exoun enan tropo na me stoixeiwnoun..exoun dikio oi filoi sou...grapse kati megalytero!!

Chichipiru said...

συμφωνώ με Ερμή! Πότε βάζεις μπρος να γράψεις βιβλίο επιτέλους;

Littlewind said...

I like it! Γέλασα με την επεξήγηση "για όσους δεν κατάλαβαν" στο τέλος!

Anonymous said...

το γράψιμο εξαιρετικά αδέξιο. Συνέχισε όμως, ίσως γίνεις και συγγραφέας κάποτε πέρα από το να κρατάς ημερολόγιο....
Η σύλληψη εξαιρετική
Το τέλος με τις επεξηγήσεις τα κατέστρεψε όλα !

(αλλοίμονο αν χρειάζονται εξηγήσεις σε κάτι που διεκδικεί λογοτεχνική υπόσταση)


Λίλα-Λαλί-Λα

Τουλουμπα said...

Ντίαρ πρόβατε,
γιου σπόουκ στρέητ του μα χάρτ..τόσο πολύ που καταντεί τρομακτικό..
Είμαι αυτό το άτομο ρε..και αυτό ήταν η ζωή μου, χωρίς υπερβολή.
Φοριέται πολύ παντως το κόμπλεξ από ότι διαβάζω στα κόμεντς..καλό/κακό το επεξεργάζομαι ακόμα..

amalthia said...

μμμ...ναι.αυτό ήταν όντως μεγάλο ποστ!

να πεις του 37χρονου ότι δεν γταίνε για όλα οι μανάδες,κάποια στιγμή μεγαλώνουμε και παρατηρούμε τον κόσμο γύρω μας και πράττουμε όπως νομίζουμε οι ίδιοι...

Sanny Dot said...

Δεν ξέρω πως μου βγήκε τώρα εμένα, αλλά με τα χίλια ζόρια κρατιέμαι να μη κλάψω. Μου άρεσε πολύ!

Provato said...

angelis σε ευχαριστώ πολύ :-)

takis x xxxxxx

σοφία, ευχαριστώ πολύ :-). Όσο για τον τίτλο είμαι σίγουρος ότι δεν είναι σωστός από επιστημονικής απόψεως, αλλά επικαλούμαι της ποιητικής αδείας και σε αφοπλίζω χεχεχε :-))

Happy Pessimist χεχεχε, είσαι όσομ! :-)

Provato said...

anonymous έλα έλα, δεν εννόησα αυτό, άντε, μην κάνεις που δεν καταλαβαίνεις :-)

lazare ωραίος ο Αριστοτέλης, πρέπει κάποια στιγμή να τον διαβάσω πιο αναλυτικά

αιωνία ερωμένη, γκρ γκρ γκρ δεν μιλώ βρε για κακομάθημα, μιλώ για μάθημα στην ανταλλαγή αγάπης χεχεχε xxxx ευχαριστώ αγαπημένη μου :-)

drmakspy αχ τι τιμή μου περιποιείς, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε και σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να γράψεις :-)

Provato said...

Ηφαιστίωνα αααα πολύ χαίρομαι που σου άρεσε, θέγκζ φορ τέληνγκ μη σο! :-)

Dorian Gray α, να μία "οπτική γωνία" που δεν μου είχε περάσει καθόλου από το μυαλό, χεχε, σε ευχαριστώ πολύ :-)

fieryfaerie ουχ, τι να πω, χαίρομαι που σου άρεσε σε ευχαριστώ πολύ xxxx

glayki xxxxxxx ζετέμ εντατίκ :-)

Provato said...

un (presque) Français à Londres :-) αχ από το στόμα σου και στου θεού το αυτί! xxxxxx

εσύ που σε συγκίνησα, αχ, τι να πω, ευχαριστώ, πήρα το σχόλιο, ναι, θα παώ να χεστώ :-))

noilly ευχαριστώ πολύ, δεν ήξερα ότι υπήρχε ηλικιακό όριο, βέρη γιούσφουλ ήνφο, xxxx

smalltown girl δεν νομίζω ότι υπάρχει ποτέ έλλειψη συναισθημάτων, υπάρχει αδυναμία (από άμυνα) να τα βγάλουμε στην επιφάνεια, xxxx

Provato said...

anonymous 10:32:00 PM 2010 ποπο, τι να πω, εγώ σε ευχαριστώ - όσο για το εσωτερικό κλάμα, χμφ χμφ χμφ ίσως να συνεχίζουμε να κλαίμε, αλλά υπάρχουν τρόπου να το διαχειριστούμε, όχι; :-)

anonymous 07:14:00 AM 2010 :-) να μου τσιμπήσεις τρυφερά το μωράκι σου, χιχιχιχι ευχαριστώ πολύ

George για να καταλήξεις εσύ συναισθηματικά ανάπηρος, θα πρέπει πρώτα να έχει καταστραφεί το σύμπαν, σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου για το σχόλιο!

ερμή μου αγαπημένεεεεεεεε αχ μακάρι από το στόμα σου και στο θεού το αυτί! xxxxx

Provato said...

anonymous 09:47:00 θα με τρελάνεις!

the wrong man πολύ χαίρομαι που σου αρέσει, μεγάλη περηφάνεια σε ευχαριστώ πολύ! :-)

δημήτρε μενοίκιε σε ευχαριστώ πάρα πολύ :-)

κωλόγρια, και όμως έχεις δίκιο, χεχεχε :-)

Provato said...

elisavet αχ από το στόμα σου και στου θεού το αυτί xxxx

Aphrodite :-) μπηγκ λαβ αγάπη, τι απέγινε ο γκόμενος;

pan, τι; τι σου θυμίζει, μη με τρομάζεις!!!!!

pink fish, νομίζω πως είναι αποδεδειγμένη θεωρία, xxxxx

Provato said...

black dahlia :-) καλά τα λες κ εσύ, ενδιαφέρουσα η πτυχή αυτή!

sstamoul Καθόλου μπαντ έθηκς, ευχαριστώ για το λιγκ! :-)

anonymous 11:23:00 :-) τι τυχερός να αγκαλιάζεις συχνά τα παιδιά σου!

aggeliki ναι, ναι, θα το κάνω απρόμης, σε ευχαριστώ πολύ! :-)

Provato said...

chichipiru σύντομα (φτου γκάρληξ, χεχεχε) :-) xxxxx

littlewind θέγκζ (ουχ, δεν ήταν για να γελά ο κόσμος η "εξήγηση" μαλακία έκανα μάλλον ε;)

Λίλα-Λαλί-Λα και τότε γιατί το διάβασες όλο, ουουοουουου ψεύτη, σου άρεσε και το ζήλεψες άλλα ντρέπεσαι να το πεις :-))

Provato said...

τουλούμπα, αχ, με στεναχώρησες, αλλά και με χαροποίησες που το επεξεργάζεσαι ακόμα, μη σταματήσεις ποτέ σε φιλώ γλυκά! :-)

amalthia ναι, θα του το πω, αλλά μην ξεχνάς και την "αρχιτεκτονική του εγκεφάλου"!

Sanny Dot ωχ, ελπίζω να μην σε μελαγχόλησα πολύ, σε ευχαριστώ πολύ :-)

Provato said...

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ:

συγγνώμη για την απίστευτη καθυστέρηση στην απάντηση των σχολιών.... δεν ξέρω ακριβώς, δεν έχω χαρτογραφήσει γιατί και πως, αλλά κάτι μου έκανε αυτή η ιστορία και δεν ήθελα να λίγο καιρό να ασχοληθώ μαζί της.... χμφ χμφ χμφ.


Δεν περίμενα βέβαια να περάσουν 3 μήνες, αλλά μάλλον το χρειαζόμουν... τι να πω.


Και πάλι ευχαριστώ και συγγνώμη για την τρομερή καθυστέρηση :-)