Black Swan - η απόλυτη κριτική

Σο, αυτές τις μέρες πρεμιέρωσε στην Ελλάδα μία από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του φετεινού χειμώνα το Black Swan του Αρονόφσκι.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πολύ έντονο press για τη ταινία, αλλά και όσοι πρόλαβαν και την είδαν λένε τα καλλίτερα! Και δώστου "τι τέλειος ο Αρονόφσκι, αρονό, α ρήλη ρονό(-φσκι) αν έχει υπάρξει τόσο τέλεια σκηνοθεσία ΠΟΤΕ ξανά" (οκ ηρέμησε και κράτα τα άλογά σου) και "τι κουκλάρα η Πόρτλαντ" (συμφωνώ) και "τι ακόμα πιο κουκλάρα η Κούνις" (συμφωνώ ακόμα περισσότερο). [Α και με την ευκαιρία μικρά βλαχάκια η κοπέλα προφέρεται ΚΟΥΝΙΣ όχι Κιούνις, τζήζας δηλαδή, χεστήκαμε αν το ΚΟΥΝΙΣ σου φαίνεται κακόηχο, τι πά να πει, πρέπει δηλαδή να χώσεις ένα ιώτα, αφού ΚΟΥΝΙΣ την λένε τι να κάνομε τώρα, ε μα πια, έχω αγανακτήσει ο άθρωπας, μία με τον Χέστον, τώρα αυτό. Ας μην μακρυγορώ όμως, ας επιστρέψω στο θέμα μου που είναι το Black Swan.]

Όλοι λοιπόν εκστασιάζονται με το Black Swan και επιπλέον καταλαβαίνω ότι είναι μεγάλο πράγμα 5 υποψηφιότητες για Oscar και επίσης η αλήθεια είναι το trailer φαίνεται πολύ τσίλικο, όμως... όμως.... όμως κάτι δεν μου πάει καλά. Κάτι δεν μου γεμίζει το μάτι. Κάτι με τρώει.

είναι όντως το Black Swan τόσο σπουδαίο; καλά κάνουν οι φίλοι μας και πέφτουν το ανάσκελο από θαυμασμό ή μήπως είναι απλά θύματα του hype; κοντολογίς, υπάρχει ουσία σε όλο αυτό το χαμό;

ευτυχώς, στα μυστικά υπόγεια προβατίσια εργαστήρια υπάρχει τρόπος να το μάθουμε, κ μάλιστα πολύ εύκολος. θα κάνουμε ένα battle of the bitches! θα κάνουμε συγκριτικό τέστ στο Black Swan και αν νικήσει... τότε ναι, θα έχει νικήσει!

όμως δεν θα είναι απλό αυτό το συγκριτικό τέστ. Διότι ο αντίπαλος του Μπλακ Ζβαν, δεν θα είναι αμελητέος... κάθε άλλο. Μιλάμε για έναν ογκόλιθο των ριγκ, μιλάμε για το πιο αγαπημένο Σβαν από όλα.... το Ζβαν το Ζαμπονάκι:


αν το Ζβαν Μαυράκι καταφέρει να αντισταθεί στην υπέρτατη, διαγαλαξιακή, σούπερ τρέντη δύναμη του Ζβαν Ζαμπονάκι, τότε ναι, θα το παραδεχτώ. Θα του αξίζουν και τα 5 Oscars!

Πριν ξεκινήσω το συγκριτικό τεστ να δηλώσω ότι κατά την διάρκεια του, όπως και κατά την διάρκεια συγγραφής αυτού του ποστ κανένα λάντσεον μητ ή/και Μίλα Κούνις δεν τραυματίστηκε ή ταλαιπωρήθηκε και ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με ανθρώπους ή καταστάσεις είναι συμπτωματική.

Και ξεκινάμε λοιπόν με το trailer του Ζβαν του Μαυράκι

Και εδώ, το trailer (διαφήμιση από την Αραβία) του Ζβαν του Ζαμπονάκι

συνεχίζουμε με poster του Ζβαν Μαυράκι
και εδώ το αντίστοιχο πόστερ του Ζβαν Ζαμπονάκι

η αλήθεια είναι ότι το Ζβαν Μαυράκι προς το παρόν κρατιέται πολύ καλά στο τεστ. Αλλά... αλλά... αλλά στην πραγματικότητα η μάχη είναι άνιση. Γιατί το ζαμπονάκι έχει κάτι που το Κυκνάκι δεν το έχει.... Το παρελθόν του, την ιστορία του!

Και το παρελθόν του Ζβαν Ζαμπονάκι είναι απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟ.

Τι να πρωτοθυμηθώ;

το γκομενάκι, όταν ήμουν 20χρονο πιτσιφρίκι, που στις πιο τρυφερές στιγμές μας με έλεγε "Ζβανάκι μου ζαμπονάκι πεντανόστιμο" και με γέμιζε ερωτική ΕΥΤΥΧΙΑ που όμοιά της έκτοτε δεν έχω ξανανιώσει;

ή μήπως να θυμηθώ τα φαντάρια που είχαν το σθένος να το παίξουν "κυριλέ" και να κάνουν τον δύσκολο στο πιάτο "πούστης με πατάτες" του στρατιωτικού μενού και να το παραμερίσουν με ξινισμένη μύτη "δεν θα το φάω, βαρέθηκα πια, βαρέθηκα" επειδή στον θάλαμο τους περίμενε μία κονσέρβα ζαμπονάκι Ζβαν που θα χόρταινε την πείνα τους;

ή μήπως να θυμηθώ τις υπέροχες διαφημίσεις του Ζβαν που βλέπαμε πιτσιφρίκια στα 80ζ, και ήταν ότι πιο τέλειο σε αναπαράσταση πυρηνικής οικογένειας αλλά και σε αναπαράσταση σάντουϊτς; Φακ μα φάμιλι φακ δεν μπορώ να βρώ καμία τώρα στο Youtube αλλά πιστεύω ότι αυτές οι διαφημίσεις, τόσο άσπιλες, τόσο υπέροχες, τόσο χορταστικές είναι η αιτία που η γενιά μου δεν κατάφερε ποτέ να κάνει ούτε οικογένεια ούτε σάντουιτς της προκοπής. Γιατί όταν κάναμε οικογένεια ή σάντουϊτς συγκρίναμε αυτό που είχαμε με αυτό που θυμόμαστε από τις διαφημίσεις Ζβαν και μία πίκρα, μία απογοήτευση τσάκιζε την ψυχή μας. Νιώθαμε τόσο λίγοι, τόσο ανάξιοι.... λυγμ. Να λοιπόν γιατί στην εποχή μας ταδιαζύγια πέφτουν βροχή...

ή μήπως να θυμηθώ την φάση που είχα κρύψει ένα Ζβαν στο σωβρακάκι μου, εκείνο το διάστημα που ήμουν κλεισμένος σε ένα κέντρο δίαιτας, και με αυτήν την μία κονσέρβα κατάφερα να μην λιμοκτονήσω to 15νθήμερο της κούρας μου; Είναι μεγάλη ιστορία το πως και γιατί έπρεπε να ρίξω το σέξυ κοιλάκι μου, θα σου πω την φάση κάποια στιγμή, πάντως ήμουν νομικά υποχρεωμένος... Τώρα απλά περιορίζομαι να αναφέρω ότι το σκηνικό, εγώ δηλαδή να περιφέρομαι με ένα Ζβαν Ζαμπονάκι κρυμένο στο σωβρακάκι μου, είναι η αιτία που η διάσημη star του Hollywood Γκλόρια Ζβαν-σον είπε την θρυλική ατάκα που πέρασε στην ιστορία "is that a Zwan in your pocket or are you just happy to see me?"

δεν περιγράφω άλλο, νομίζω είναι σαφές ποιός κερδίζει σε αυτή την μάχη. Λυπάμαι Αρονόφσκι, λυπάμαι Πόρτμαν, λυπάμαι Κούνις... αλλά το Ζβαν το Μαυράκι σας δεν πιάνει μία μπροστά στο Ζβαν το Ζαμπονάκι μας!

IKEA

Σο, αποφασίζω να πάω στο IKEA, να ξεβαρεθώ αγοράζοντας περιττά πράγματα που υποψιάζομαι ότι ο λόγος που έχουν τόσο χαμηλή τιμή είναι πως αυτοί που τα φτιάχνουν πληρώνονται πολύ πολύ πολύ λίγο... τόσο λίγο ώστε το να τα αγοράσουν, αυτά το τόσο φθηνά πράγματα, είναι όνειρο απατηλό (και αυτά και κάποια τρόφιμα και διάφορα άλλα που εμείς θεωρούμε δεδομένα).

Από την πρώτη πρόταση καταλαβαίνεις με τι διάθεση πήγα - ήμουν κάτι μεταξύ γέρου με ποδάγρα και ξυνίλα, κουμμουνιστή που θέλει να κάνει τρελό σεξάκι στο σύστημα αλλά και συνειδητοποιημένου δυτικού καταναλωτή - και φυσικά η βόλτα δεν μου βγήκε σε καλό. επέστρεψα με ακόμα μεγαλύτερη τρικιμία στο κρανίο.

Γενικά κάθε φορά που πάω στο IKEA ο μικρός κοινωνιολόγος μέσα μου παθαίνει αμόκ. Περισσότερο διασκεδάζω (με την μαζοχιστική έννοια) με αυτά που βλέπω γύρω μου, παρά με την απολαυστική, για τον πίθηκα μέσα μου, διαδικασία "ψώνια". Μου κάνει, ας πούμε φοβερά εντύπωση η προθυμία των πελατών να υπακούσουν στις οδηγίες του Σουηδού μεγάλου αδελφού ("βάλε εδώ το δίσκο" ή "πάρε από εδώ μολύβι και σημείωσε τι θες" ή "περπάτα προς αυτήν την κατεύθυνση" ή "κάτσε να να δοκιμάσεις την καρέκλα, ΚΑΤΣΕ ΕΙΠΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΓΚΝΕΘΑ ΜΟΥ μέσα ΓΑΜΩ").

Μα, ούτε ένας δεν θέλει να παρακούσει τις εντολές; Κανενού δεν του έρχεται να πάει βόλτα στο μαγαζί σε αντίθετη φορά από την συνηθισμένη, να μην βάλει το δίσκο του εκεί που θέλει ο Μπγιόρν, να μην κάτσει στην καρέκλα; Τόσο πολύ τους έχει πείσει η παραμύθα "κάνε ΣΤΑΤ ότι σου λέω γιατί γιατί αν κάνεις ότι και όπως σου το πω μειώνονται τα κόστη άρα θα συνεχίσουμε να είμαστε φθηνοί"; Λέεεεεεεημ!

εμένα πάντως όλα αυτά μου έρχονται, και ακόμα περισσότερα! Έτσι ΚΑΙ το μαγαζί το εξερευνώ ανάποδα, ΚΑΙ το δίσκο μου ΠΑΝΤΑ τον παρατάω στο τραπέζι αφού φάω (και όχι, αυτό δεν είναι εναντίον του εργαζόμενου, το εντελώς αντίθετο, αλλά θα στο εξηγήσω κάποια άλλη φορά γιατί, και μάλιστα με χάρντ έβηντενς) ΚΑΙ δεν κάθομαι στην καρέκλα για να την δοκιμάσω. Ειδικά για αυτό το τελευταίο τυχαίνει να ξέρω ότι η ανθρώπινη "ψυχολογία" (διάβαζε ικανότητα να συλλαμβάνει και να επεξεργάζεται ερεθίσματα) όταν βρίσκεται σε φάση τεσταρίσματος πράγματος/ανθρώπου/χουότέβερ είναι εντελώς διαφορετική από την ρεαλιστική φάση χρήσης του, άρα, όχι, δεν έχει νόημα να κάτσω στην καρέκλα γιατί όταν θα κάθομαι στο σπίτι μου θα είναι εντελώς άλλες οι περιστάσεις και οι ικανότητες μου αντίληψης... Γουατέβερ όμως - αν εσένα σου δίνει την ψευδαίσθηση του ελέγχου το να κάθεσαι 12 σεξ (secs) σε ένα πράγμα που όταν το αγοράσεις θα κατσικώνεσαι πάνω του για, πολλές φορές, 2 ώρες, μπη μαγκέστ!

Επίσης, μόνο εγώ το έχω προσέξει, αλλά μήπως, ΜΗΠΩΣ λέω, τα πράγματα του IKEA είναι σούπερ καλογυαλισμένα όταν τα βλέπεις στο κατάστημα αλλά εντελώς τσουρούτικα και ντεκαβλέ όταν τα βάζεις σπίτι σου; πήρα ας πούμε τις προάλλες ένα πράγμα ασημένιο για να στέκονται οι οδοντόβουρτσες όρθιες (ναι, ναι, είναι γνωστό ότι παθαίνουν τρομερό nausea όταν τις έχεις ξάπλα στο λαβομάνο τις οδοντόβουρτσες, μη χέσω...). Μα ήταν, θέμου, τόσο κιουτ στο μαγαζί - πλας έκανε μόνο 6,99, μην σου πω και λιγότερο... Και το φέρνω όλος χαρά στο σπίτι (ok, λέμε τώρα, μην φανταστείς ότι τραγουδούσα και το "τι γλυκό να σ αγαπούν" καθώς επέστρεφα) και το βάζω στο μπάνιο και ξαφνικά μου φάνηκε τόσο τσίπικο, τόσο εξιενενηνταεννιάρικο... χμφ χμφ χμφ χμφ - θα μου πεις, και θα έχεις και απόλυτο δίκιο, τι περίμενα να μου φανεί, σαρανταπέντεογδονταοχτώ αφού 6,99 έκανε, εξιενενηνταεννιά θα μου φαινόταν.

Το πράγμα, δε, έγινε ακόμα χειρότερο την άλλη μέρα το πρωί όταν είδα πάνω στο ασημένιο καινούργιο οδοντοβουρτσοστάντ λεκέδες από το άλατα που αφήνει το νερό όταν στεγνώνει! Είχε πιτσιλιστεί το προηγούμενο βράδυ που έπλενα το δόντι μου και το νερό είχε στεγνώσει και είχε φύγει, αλλά δυστυχώς, δεν είχαν φύγει και τα άλατα. ΓΟΥΑΝΤΑΦAΚ; δηλαδή οι τύποι έχουν φτιάξει πράγμα που η φυσική του θέση είναι δίπλα στο νεροχύτη του μπάνιου και δεν έχουν φροντίσει να μην πιάνει άλατα; Τζήζας, how more bad-product-development can you go??????? Όχι, όχι σου λέω το έχω τσεκάρει, ότι μοιάζει ωραίο στο ΙΚΕΑ δυστυχώς δεν είναι, τουλάχιστον πάντα, το ίδιο ωραίο στο σπίτι σου.

Και μιλώντας για το σπίτι σου, θα ήθελα να σου υπενθυμίσω πως ο,τιδήποτε έχεις από το IKEA το έχουν και μερικές ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη, και σίγουρα κάποιες χιλιάδες στην Ελλάδα. Που θα πει πως όταν έρχομαι επίσκεψη σπίτι σου πρώτη φορά, αν το έχεις φτιάξει α λα Σουηδέζα, η ξενάγηση είναι.... ερμ ερμ ερμ περιττή, του πουτ ητ μάηλντλη. Σόρη, αλλά όλα τα έχω όλα ξαναδεί, σε πολλά άλλα σπίτια. Σέηβ γιορ ένερτζη για να να είναι τουλάχιστον το φαγητό που μας μαγείρεψες κάπως ορήτζηναλ. Διότι η διακόσμηση του σπιτιού σου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. μπορεί να είναι πρακτική, μπορεί να θυμίζει το διαμέρισμα Ουπσαλιότη προύχοντα, μπορεί να είναι φθηνή ή οικονομική (εις βάρος του Κινέζου που το έφτιαξε με μισθό πείνας, πιθανόν) αλλά ορήτζηναλ ΔΕΝ είναι. Ούτε εμπνευσμένη.

Α και που είσαι, επειδή σε βλέπω έτοιμο να πετάξεις επιχείρημα υπεράσπισης εαυτού, ακόμα και αν συνδυάζεις πράγματα από το ΙΚΕΑ με έναν τρόπο που τον θεωρείς δικό σου και ιδιαίτερο και πρωτότυπο.... σόρη, ρογκ άνσερ εγκέην, αλλά όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί αντικειμένων από το IKEA έχουν ξαναγίνει και ξαναγίνει και ξαναγίνει και ξαναγίνει και ξαναγίνει. Σαντ, α νο. Μπατ τρου.

άλλο θέμα, σχετικό, για τους φωστήρες της φυσικής επιστήμης εκεί έξω. μάλτιπλ τσόισ κουέστχιον, ο νικητής κερδίζει έναν κατάλογο IKEA εντελώς δωρεάν. χωρίς λεφτά δηλαδή.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
Τι είναι το πιο βαρύ πράγμα στο σύμπαν;
ΔΙΑΛΕΧΤΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:
Α - το κέντρο μία μαύρης τρύπας που έχει μέγεθος 4 φορές τον γαλαξία μας
Β - η οδός Νεφέλης 88 της Χαρούλας Αλεξίου
Γ - τα κεφτεδάκια του IKEA

αν απάντησες το Γ, μπράβο, γιου γκό γκέρλ! γιου γκο μπόη, αζ γουέλ! Δηλαδή, αυτά δεν είναι κεφτεδάκια, είναι βόμβες που μπορούν, μία μόνη, να ρίξουν την οχύρωση της Ιεριχού, έλεος βρε παιδιά. Aπορώ πως μπορούν οι μάγειροι στο IKEA και σηκώνουν όλα αυτά τα ταψιά με τους κιοφτέδες, δεν πληγιάζει η μέση τους από το βάρος; Ήρωες, τέλος λέμε! Ακόμα περισσότερο, δε, απορώ πως ΚΑΘΕ ΜΑ ΚΑΘΕ φορά που πάω στο IKEA και παρά το γεγονός ότι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα το ξανακάνω, τρώω όχι 5, όχι 10, αλλά 20 κεφτεδάκια, μαζί με τις πατάτες τους. Και μετά, επιβιώνω για να το διηγηθώ. δηλαδή, πόσο πάουερ είναι το στομάχι μου, αρχίζω και το φοβάμαι... α κρηέτηντ α μόνστερ μαλάκα!

Έχω ακόμα να καταγγείλω με αφορμή την σημερινή μου επίσκεψη στο IKEA ότι:

το να πάει ζευγάρι μαζί στο IKEA έχει γίνει σημείο καμπής στην σχέση. Πως ας πούμε κάποτε όταν το πράγμα σοβάρευε γνώριζαν ό Μήτσος τους γονείς του Μανώλη και αυτό σήμαινε κάτι, ότι το πάνε σοβαρά, ότι αγαπιούνται; Ε τώρα πια, ο Μήτσος με τον Μανώλη αντί για τα πατρικά τους πάνε στο IKEA. Και στέκονται πάνω από έπιπλα και σκέφονται εαυτούς να είναι αγκαλίτσα κάτω από κουβρ'λι με την μίνιμαλ σκανδιναβίλα/διακόσμηση... και εσύ που στέκεσαι ανυποψίαστος λίγο πιο πέρα και το βλέπεις όλο αυτό απλά ξερνάς. Α! και μην νομίζεις ότι επειδή είσαι ετεροφυλόφιλο ζευγάρι την γλυτώνεις, το ίδιο εμετικό είναι το θέαμα (ok, αν υπάρχει κατηγορία πληθυσμού που δεν θα αποξενωθεί μετά από αυτό το ποστ, θέλω να τον γνωρίσω... αυτόν τον ένα άνθρωπο χεχεχεχε).

Και το πιο σπούκη από όλα που μου συνέβη σήμερα: Βλέπω γκομενάκι στο σέξιον γραφείο και πέφτω ανάσκελο "αυτό είναι" λέω "μάνα βάλε τον πατέρα να σφάξει τον μόσχο τον σιτευτό, παντρεύομαι, πάω να προβάρω ταξήντο". Κάνω ματάκια με πεάκια και όλα τα σχετικά τεχνάσματα κατάκτησης γκομενακίου - και στα πλαίσια της στρατηγικής, προχωρώ λίγο προς τα κάτω, αφήνοντας το γκομενάκι πίσω, τάχα μου να κάνω και λίγο τον αδιάφορο, με την σκέψη ότι δεν έχει παρά να με ακολουθήσει αναγκαστικά, αυτό είναι το καλό του IKEA, κανείς και τίποτε δεν χάνεται. (ναι, καλά μάντεψες για να ακολουθήσω το γκομενάκι αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω και ακολουθήσω την διατεταγμένη ροή εξερεύνησης του μαγαζιού, ντάμητ).

Περνάνε λοιπόν μερικά λεπτά, εγώ είμαι στο μεθεπόμενο σέξιον, και ανέμελα κοιτάζω γύρω τον κόσμο μαζεύοντας πράγματα να ψέξω (ίσως από τις πιο εύκολες ασχολίες στο σύμπαν) οπότε όπως το περίμενα σκάει το γκομενάκι. Και παθαίνω την τρελή πλάκα διότι, ερμ ερμ ερμ ερμ είναι ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ άσχημο, δηλαδή μιλάμε για απίστευτο τέρας. Μη φανταστείς, μία χαρά ήταν ρε παιδί μου απλά εντελώς off my taste ιν γκομενάκια. Ναι, ναι, αυτό το γκομενάκι που 10 λεπτά πριν ήταν το στεφάνι μου, 10 λεπτά μετά, κάτω από τον ίδιο φωτισμό και εν πολλοίς υπό τις ίδιες συνθήκες ήταν τόσο αδιαφοράσχημο που ούτε να μου σιδερώσει το σωβρακάκι δεν θα δεχόμουν. Πως το εξηγείς τώρα αυτό, μου λες;

εντάξει, μου έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν να αποστραφώ γκομενάκι αλλά τότε η ξαφνική αποστροφή ήταν απόρροια του ότι το σέξικο γκομενάκι είχε κάνει το λάθος να ανοίξει το στόμα του να μιλήσει! συνέχισα δηλαδή να το βρίσκω ελκυστικό σωματικά αλλά το άλλο ήταν τόσο χάλια που ακύρωνε όποια σωματική έλξη...

σήμερα όμως το πράγμα πήρε άλλη μορφή, νομίζω ότι έκανα ένα μεγάλο breakthrough σέξη βγιούερ, που η ιστορία θα δείξει τις επιπτώσεις του στο μέλλον.

Μυστήριο η ψυχή του άθρωπα. Και δη του γιορζ τρούλη. δεν περιγράφω άλλοοοοοο, δεν μπορώ

Παίχτης Νούμερο 1

Είμαι ερωτευμένος με τον συγγραφέα Douglas Coupland, δεν τίθεται θέμα πια, το ξέρω το ξέρω το ξέρω. Τον γνωρίζεις άραγε ή δεν είναι πια relevant; Καναδός, έκανε πάταγο με το πρώτο του βιβλίο το Generation X πριν από πολλά χρόνια (20, μλκ πως πέρασαν κιόλας, σαν χτες που βλέπαμε σε πρώτη μετάδοση το πρώτο επεισόδιο του Ρετιρέ, αχ) και έκτοτε σταθερά, κάθε ένα ενάμιση χρόνο βγάζει ένα καινούργιο. Κανένα από αυτά δεν έχει επαναλάβει την επιτυχία του πρώτου του, τα τελευταία του, δε, ούτε καν μεταφράζονται στα Ελληνικά. Παρόλα αυτά εγώ, επειδή όταν με στέλνανε αγγλικά παρακολουθούσα μάθημα και δεν γκομένιαζα όπως μερικές μερικές και μερικοί μερικοί, συνεχίζω να τον διαβάζω, στο πρωτότυπο. Τον αγαπώ, τον απολαμβάνω, με τρελαίνει. Plus, τον έχω και πρώτυπο, λέμε τώρα

Τις προάλλες, είχα πάει βόλτα στο κέντρο για βιβλία. Παίρνω κάποια πράγματα από την Πρωτοπορεία, και στο γυρισμό περνάω από τον Παπασωτηρίου να ρίξω μία ματιά αν είχε έρθει το τελευταίο τεύχος των Adbusters. Καθώς είμαι και χαζολογάω ανάμεσα στα βιβλία (ως συνήθως έψαχνα για προσφορές, είναι χρόνια πια που έχω να αγοράσω βιβλίο στην κανονική του τιμή, ακόμα και ένα καινούργιο που ψιλοκαίγομαι να το πάρω περιμένω να βγει με έκπτωση και μέχρι τότε διαβάζω τα εκατομμύρια αδιάβαστα που έχω, how more thrifty can you go? αλλά έχομε κρίση) πιάνω με την άκρη του ματιού μου σε ένα ράφι χωμένο στην άαααααααααλλη άκρη του μαγαζιού, πίσω από έναν κουβά με ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο, κρυμένο κάτω από πλήθος κόσμου, είχε και τραγική κίνηση και σκοτάδι.... Oh fuck enough already, βασικά αυτό που θέλω να πω είναι ξαφνικά πέφτω πάνω στο τελευταίο βιβλίο του Douglas Coupland το Player One.

Που δεν ήξερα καν ότι είχε βγει!... Ντροπ ον μη, ντροπ! Μα εγώ που υποτίθεται ότι είμαι φανατικός του να μην το έχω πάρει πρέφα καθόλου; Γουάτ δε φακ; στο τσακ δεν αυτομαστιγώθηκα εκεί στην μέση του Παπασωτηρίου.

Φυσικά το αγόρασα το βιβλίο, εχτές το ξεκίνησα και εχτές το τελειώσα κιόλας (μη με θαυμάσεις, περίπου 200 σελίδες είναι με μεγάλη γραμματοσειρά). Μου άρεσε πολύ.

Είναι πολύ ιδιαίτερο το στιλ του Coupland και στο Player One το πάει λίγο παραπέρα, με την έννοια ότι όλο αυτό το super updated, pop culture, web 2.0, μεταθρησκευτικό και τώρινο πράγμα που βγάζει και που πολλές φορές θεωρείτο κάπως ρηχό, τώρα φαίνεται σαν να έχει περισσότερο ειδικό βάρος.

Η ιστορία του βιβλίου ως συνήθως γειτονεύει με την Επιστημονική Φαντασία.

4 άνθρωποι αποκλείονται στο bar του ξενοδοχείου ενός μεγάλου αεροδρομίου την ημέρα που ο παλιός κόσμος αρχίζει να καταστρέφεται και ο καινούργιος κόσμος αρχίζει να γεννιέται. (δεν θα σου πω γιατί, μία φράση μόνο: πετρέλαιο=350 δαλλάργια το βαρέλι... χμφ χμφ χμφ χμφ)

Οι τέσσερις είναι: Ο ένας, ο barman του ξενοδοχείου
Ο άλλος, κληρικός που έχασε την πίστη του, μόλις έκλεψε τα χρήματα από το "παγκάρι" του ναού που διακόνευε και θέλει να κάνει σεξ
η τρίτη μία σχεδόν 40άρα νοικοκυρά που πάει να συναντήσει για πρώτη φορά έναν γκόμενο που γνώρισε από το Internet
και η τέταρτη μία καλλονή 20 ετών, που πάσχει από ανικανότητα να αναγνωρίσει πρόσωπα, να καταλάβει αφηρημένες αλλά και βαθειά ανθρώπινες έννοιες όπως το χιούμορ και η αγάπη και να γελάσει (μεταξύ άλλων).

Α, επίσης, παίζει και ένα άβαταρ, του ενός από τους 4 ήρωες, ο PlayerOne.

Αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι αποκλεισμένοι μέσα στο bar περνάνε όλο το σοκ της πρόσκαιρης κατάρρευσης του γύρω κόσμου, της αναρχίας και διαφόρων άλλων ατυχημάτων, αρχίζουν να διηγούνται τις ιστορίες τους, να γνωρίζονται και βέβαια να αλλάζουν σιγά σιγά στην αρχή και μετά όλο και γρηγορότερα. και ριζικότερα. μέσα σε όλο αυτό βάλε και λίγο "χημικό νέφος", "παρανοϊκούς δολοφόνους με Οιδιπόδειο", "εκρήξεις" και μερικά flash back.

Όπως κάθε βιβλίο του Coupland έτσι και αυτό είναι γεμάτο ορισμούς νέων φαινομένων της σύγχρονης ζωής και της Pop Culture, εξαιρετικά ενδιαφέροντες περιφερειακούς χαρακτήρες, και "συλλήψεις"/ιδέες/οπτικές γωνίες, που εμένα τουλάχιστον μου προκαλούν εκκενώσεις ηλεκτρικές στο μυαλό.

Ας πούμε, ήξερες ότι υπάρχει λέξη που περιγράφει το μπούχτισμα που αισθάνεται ο Θεός από το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι του ζητάνε συνεχώς να πραγματοποιήσει ένα ακόμα θαύμα; ή ότι ο λόγος που αγαπάμε όλο και περισσότερο εμείς οι σύγχρονοι άθρωπες τα generic, απλά και χωρίς πολλές φιοριτούρες σχήματα, όπως αυτά που βρίσκουμε στο Ikea, είναι διότι αυτό αποτελεί έναν τρόπο να απλοποιήσουμε μία ζωή που γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη από την υπερβολική πληροφόρηση;

σκεψ σκεψ σκεψ, όχι;
Νομίζω ότι στον Παπασωτηρίου υπάρχει ακόμα ένα αντίτυπο του βιβλίου, να το πάρεις, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Α και δες εδώ μία φωτό από το σαλόνι του Coupland, όπου ο συγγραφέας είναι παρέα με το στεφάνι του (καλοπαντρεύτηκε, αρχιτέκτονα πήρε, άλι σε μας τα τους τσιλιμπούρδες αιώνιους εργένηδες αααααααχ):

Αστείο ξε-αστείο

Συνάντησα τις προάλλες για καφέ μία φίλη μου, Σέρβα, που βρίσκεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Είχαμε καιρό να ειδωθούμε, μου έλεγε τα νέα της, της έλεγα τα δικά μου, ανάμεσα σε αυτά φυσικά δεν μπορούσα να μην της αναφέρω και ότι με βαραίνει (όπως και όλους μας) μία πολύ κακή ψυχολογία. Μία συλλογική κατήφεια που σχεδόν σαν να αισθάνεσαι ότι αιωρείται στην ατμόσφαιρα, νομίζω ότι το επόμενο στάδιο θα είναι να αποκτήσει αυτό το πράγμα, το πεσμένο ηθικό δηλαδή, και υλική υπόσταση...

Όπως περιγράφω την όλη κατάσταση, η φίλη μου με ακούει λίγο αποστασιοποιημένη, λίγο με μία "αυστηρότητα" να την πω; ναι, θα την πω. Σταματάω να μιλάω και περιμένω, αισθάνομαι ότι έχει κάτι να μου πει...

και μου λέει ότι όλα αυτά που βλέπει γύρω σχετικά με την "ελληνική κρίση" της φαίνονται "αστεία". Χρησιμοποιεί αυτήν την λέξη, "αστεία". Και μου εξηγεί πως η ίδια από το 1990 μέχρι το 2000 περίπου, που κάπως άρχισε να φτιάχνει το πράγμα στην Σερβία, θυμάται την μαμά της να σηκώνεται το πρωί από τις 6, για να πάει να στηθεί στην ουρά του super market και να περιμένει 3 ώρες ώστε να πάρει.... τι να πάρει; 2 λίτρα γάλα και ψωμί, ας πούμε. Τόσο απαραίτητα πράγματα, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης.

Εκείνη την δεκαετία η Σερβία ήταν σε εμπάργκο από την διεθνή κοινότητα (μη χέσω), εισαγωγές δεν γίνονταν στην χώρα, τα μαγαζιά ήταν άδεια, και όποτε μαθαίνονταν ότι κάπου κοντά στην γειτονιά κάποιο μαγαζί είχε φέρει κάποιο φαγώσιμο, έτρεχαν οι άνθρωποι να προλάβουν να πάρουν κάτι για την οικογένειά τους.

Μου είπε και μερικά ακόμα παραδείγματα ενός άλλου εντελώς τρόπου ζωής η φίλη μου. Ότι, ας πούμε, στο Βελιγράδι οικογένειες 5 και 6 ατόμων ζουν σε σπίτια 70 τετραγωνικών, χωρίς τα μέλη της ούτε να σφάζονται ούτε να δυστυχούν ούτε να καταθλίβονται που δεν έχουν τον προσωπικό χώρο τους να απομονωθούν. Ότι ακόμα και τώρα η έννοια του shopping ως διασκέδαση δεν υφίσταται στην χώρα της, ότι εκείνη το έμαθε εδώ να το κάνει αυτό...

Και επίσης μου είπε ότι όλες τις δυσκολίες του τότε, τις ζούσε σε μία χώρα που δεν έχει τον ήλιο της Ελλάδας, τη θάλασσα, τον καλό καιρό, την ζέστη που βγάζουν ακόμα και άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους και που συνεχίζει να κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση στους ξένους που μας επισκέπονται...

Θεωρεί η φίλη μου πως καλομάθαμε, και ότι ακόμα και υπό συνθήκες οικονομικής κρίσης δεν πα να πει ότι δεν έχουμε πράγματα γύρω μας που μπορούν και πρέπει να μας κάνουν χαρούμενους.

Μάλιστα, κάποια από αυτά, ευτυχώς, είναι και πιο αρχετυπικά/ουσιαστικά. Δηλαδή, μπορεί να μην μπορώ να ψωνίσω, λέμε τώρα, αλλά σε αντίθεση με άλλες χώρες μπορώ να βασιστώ στον ευρύτερο οικογενειακό μου κύκλο. Και μπορώ να βγω μία βόλτα κάτω από τον Αττικό Ήλιο και να απολαύσω μία ομορφιά ζωής.

Ίσως ακόμα να ακούγονται κάπως "άκυρα" αυτά. Πιστεύω ότι είμαστε στο στάδιο που, επηρρεασμένοι και από τα μέσα, κλαίμε ακόμα πάνω από το χυμένο γάλα της ευημερίας. Μετά ίσως (προσεύχομαι) βαρεθούμε την κατάθλιψη και την θλίψη, θυμηθούμε πως ζούσαν οι άνθρωποι πριν από 40 χρόνια (ή και πριν από 10 στην Σερβία, όπως μου θύμισε η φίλη μου) και αποφασίσουμε να αρχίσουμε να ξαναναζητούμε την χαρά με τα μέσα που μπορούμε να την έχουμε.

Το σίγουρο είναι ότι στην Σερβία 10 χρόνια από την πείνα δεν πέθανε κανείς. Ήταν δύσκολα, αλλά η ζωή συνεχιζόταν, oι άνθρωποι ερωτεύονταν, γέλαγαν, βρίσκονταν, έκαναν παρέα, παιδιά... Η ζωή πάντα συνεχίζεται - το πρόβλημα ξεκινά όταν η θλίψη σου για αυτά που έχασες ή η τοξικότητα των μέσων ή η έλλειψη ωριμότητας και γνώσης, γιου νέημ ητ σε κάνουν να μην μπορείς να δεις την δυνατότητα της ζωής να συνεχίζεται.

Κάπου εκεί ήμαστε τώρα πιστεύω. Προσδοκώ το επόμενο στάδιο, όταν καταλάβουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε πολλά, και ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε και την ζωή μας όπως παλιά, που λεφτά υπήρχαν. Αδημονώ για την εποχή που θα αρχίσουμε να αναζητούμε την χαρά με όποιο τρόπο μπορούμε να την έχουμε.

Η φίλη μου δεν είναι μουλάρα, ξέρει ότι αυτό που περνάμε είναι βαρύ. Δεν λέει "αστείο" το πρόβλημα. "αστεία" θεωρεί την άρνησή μας να καταλάβουμε τις αντοχές μας. και μάλλον έχει δίκιο...

τσουνάμια

πω πω κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς.

Πήγα τις προάλλες να δω το Hereafter, ελληνικός τίτλος Η Ζωή Μετά, την καινούργια ταινία του Όρσον Γουέλες, ερμ σόρη του Κλιντ Ήστγουντ ήθελα να πω (ε μα πια, μας τα έχουν κάνει τσουρέκια με το πόσο χιουτζ σκηνοθέτης είναι, μεγάλος ωτέρ μαη άσσ, μία χαρά είναι αλλά μέχρις εκεί).

Η ταινία δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο, αλλά επειδή όπως είπα δεν θεωρώ και τον Κληντ τίποτε ιδιαίτερο, δεν απογοητεύτηκα κιόλας με την μετριότητα. Είχε μερικές πολύ ωραίες στιγμές ομολογώ, ομολογώ εντατίκ, και κάποια καλά στοιχεία, αλλά νομίζω ότι της έλειπε μία λακωνικότητα, μία μεγαλύτερη ισορροπία και δεν ήξερε αν ήθελε να είναι εμπορικό μελό ή πχιοτικό δράμα, κατά την γνώμη μου πάντα που δεν είμαι Κρητικός αλλά από τον Βόλο, άρα τι ξέρω εγώ.

Ας είναι όμως, αλλού ήθελα να καταλήξω.

Από τις καλές στιγμές της ταινίας, η καλλίτερη είναι το πρώτο πεντάλεπτο. Όπου βλέπουμε την Σία Κοσιώνη της Γαλλίας, με το γκόμενο διακοπές σε εξωτικό μέρος, να πέφτει θύμα του... τσουνάμι, ναι ναι, του τσουνάμι που έγινε το 2004 και πέθαναν σχεδόν 300 χιλιάδες άνθρωποι. :-(

Όπου εγώ τότε που έγινε η τραγωδία, ομολογώ ότι αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν ένα κύμα να σκοτώνει τόσο πολύ κόσμο, έλεγα διάφορες μαλακίες του τύπου "μα καλά γιατί απλά δεν κολύμπησαν όταν κάλυψε νερό την στεριά, α! μάλλον δεν ξέραν μπάνιο γι αυτό" ή ξέρω 'γω "έλα μωρέ τώρα, οι κομμουνιστές/καπιταλίστες/δημοσιογράφοι/σατανιστές/ το κατασκεύασαν όλο αυτό, δεν έγινε τίποτε στην πραγματικότητα". Α νό, α νό, είμαι μεγάλος παπάρας, εγώ και η Μαρία Αντουανέτα, ξέρεις, με το "ας φάνε παντεσπάνι", αλλά έτσι σκεφτόμουν ο αδαής, να μην το πω; είναι και που είχαμε μόλις κάνει και τους Ολυμπιακούς τότε και την είχα δει κάπως, πολύ σίγουρος για την ομορφιά της ζωής και ότι δεν συμβαίνουν κακά πράγματα, όλα θα είναι καλά για πάντα... που να ήξερα, αχ που να ήξερα...

Μέχρι που πήγα στον Κληντ την προηγούμενη βδομάδα και τα κατάλαβα όλα, τι εστί καταστροφή τσουνάμι. Είδα τι θα πει να πέφτει σε παραθαλάσσια πόλη με χαμηλά σπίτια κύμα ύψους 30 μέτρων, είδα πόσο ορμητικό είναι το νερό από σεισμικό κύμα, είδα ότι δεν παρασέρνει στο διάβα του μόνο ανθρώπους αλλά και αυτοκίνητα, συντρίμμια, ολόκληρα δένδρα... που θα πει ότι, και να ξέρεις να κολυμπάς, αν δεν σε κάνει μπλέντερ η ορμητικότητα του κύματος, μπορεί να σου έρθει κανένα κομμάτι πολυκατοικίας στο κεφάλι, ή κανένα Ντάτσουν στη μούρη, άρα τι να το κάνει το να ξέρεις κολύμπι άμα έχεις πέσει λιπόθυμος;

Τέλος πάντων ας μη φλυαρώ, είναι συγκλονιστικές οι σκηνές του τσουνάμι στην ταινία του Clint Eastwood, μόνο και μόνο για αυτές άξιζε να την δω την μετριότητα.

Και επίσης θέλω να μου πω, γενικά άμα δεν ξέρεις, άσε τις εξυπνάδες τις άνετες, άκου λέει "μα καλά και αυτοί οι άνθρωποι σε παραθαλάσσιες χώρες ζούσαν, δεν μπορούσαν να μάθουν κολύμπι;", δηλαδή πόσο, ΠΟΣΟ, πόσο κάγκουρας;

(να πω εδώ προς υπεράσπισή μου, ότι την ίδια στιγμή που σκεφτόμουν όλες αυτές τις μαλακίες, είχα πάρει την πρωτοβουλία στην εταιρία που δούλευα τότε και είχα στείλε mail σε όλους του συναδέλφους, ήμασταν και πολλοί ζωή να έχουμε, και πήγα από γραφείο σε γραφείο και μαζέψαμε αρκετά λεφτά που την άλλη μέρα πήγα και τα έδωσα σε μία οργάνωση για την ενίσχυση των τσουναμιτσουρομαδημένων - κοντολογίς, είμαι λίγο μαλακάκος ώρες ώρες αλλά κατά βάθος καλό παιδί)

Μπαμ

Μπαίνω χθες το βράδυ στο ταξί για να πάω να πιω ένα ποτό στο Γκάζι (ξέρω, η πρωτοτυπία αυτής της πρώτης πρότασης ποστ σε πέθανε, παίζει να είναι και ότι πιο ορίτζιναλ αρχή ποστ που έχεις διαβάσει ποτέ στα μπλόγκια...).

Ο ταξιτζής μεσήλιξ κύριος, ψιλοκάγκουράς, ψιλοβρωμιάρης, μυρίζει και λίγο το ταξί μέσα, ω γαμώ το κέρατό μου λέω, τόσα άδεια ταξί έπρεπε να πέσω σε αυτόν; κουρνιάζω στο πίσω κάθισμα σε στάση εμβρυακή και αρχίζω να κουνιέμαι μπρός πίσω ενώ κάνω ήχους θρήνου (ok ok, υπερβάλλω πάλι λίγο, στην πραγματικότητα απλά στρέφω το κεφάλι έξω απ το παράθυρο και αντίθετα από ότι κάνω συνήθως με τους οδηγούς ταξί δεν λέω ούτε κουβέντα μετά τις οδηγίες για τον προορισμό μου).

Περνάνε μερικά λεπτά, ο ταξιτζής μου λέει κάτι χαζομαρούλες του τύπου "πάμε για ποτάκι;" (όχι, παρουσιάζομαι στο στρατό, κάγκουρα) "παρασκευή σήμερα..." (έλα δεν το πιστεύω...) εγώ μούγκα, απαντώ με ένα απλό μμμμμ, ναι, κ άλλα τέτοια εύγλωτα...

Μέχρι που ο κύριος κάνει το μεγάλο, μεγάλο, μεγάλο λάθος! γυρίζει και μου λέει την εξής ατάκα...

"πάντως, την βάζουμε την κολώνια μας λίγο μπόλικη, ε;"

ΓΟΥΑΝΤΑΦΆΚ; ΓΟΥΑΝΤΑΦΆΚ Α ΣΕΗ; μένω ενδόμυχα μαλάκας!!! διότι αυτές τις μέρες μου συμβαίνει το εξής... ανακάλυψα υπέροχη κολώνια υπέροχη, υπέροχη, δεν έχω λόγια πραγματικά (σιγά μη σου πω ποια είναι, χεχεχε, άντε καλά, θα σου πω αλλά στο τέλος του ποστ για να το διαβάσεις, χοχοχοχο) και όντως ειδικά χτες είχα βάλει πολλή, τι να κανω όμως έχω πάθει πλακάρα σου λέω, δεν παίζεται το άρωμα. δεν το χορταίνω.

Φαντάζεσαι λοιπόν την θέση μου, να φεύγω από το σπίτι με την υποψία ότι το έχω παρακάνει με την κολώνια και να γυρίζει να μου λέει ο πάσα εις, ποιος ποιανού εμένα, ότι έχω βάλει πολλή κολώνια.

Αυτό με ενόχλησε περισσότερο λοιπόν, ότι επιβεβαίωσε τους φόβους μου, παρά το ότι είπε κάνει που δεν είχε δικαίωμα να πει.

Δεν αφήνω όμως τον πανικό μου να φανεί, παραμένω ψύχραιμος και σχεδόν αυτόματα του λέω "ναι ειδικά όταν είναι να πάρω ταξί, βάζω μπόλικη για να γλυτώσω την βρώμα που συνήθως έχουν"...

ΜΠΑΜ

δεν ξαναμίλησε ο οδηγός μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, στο δρόμο ευτυχώς πήρε διπλή κούρσα, μία κοπέλα που επίσης πήγαινε Γκάζι, ελπίζω το επιπλέον έσοδο να τον παρηγόρησε λίγο, και ναι η αλήθεια είναι ότι από τότε σκέφτομαι μήπως ήμουν λίγο υπερβολικός στην αντίδρασή μου, θέλω να πω.... ε σε κάποιον που σε κλωτσά δεν απαντάς με πυρηνική βόμβά!!

Αν και όπως λέει ένας φίλος μου, ο τύπος μάλλον ούτε που κατάλαβε ότι ίσως να αναφερόμουν και σε αυτόν, τι να πω....

άντε σε αφήνω τώρα, πάνω να αρχίσω να βάζω κολώνια, σε μισή ώρα πρέπει να φύγω να πάω για φαγητό σε ένα φίλο μου και δεν προλαβαίνω να βάλω όση κολώνια θέλω έχω μόνο μισή ώρα, όπως είπαμε! Και όπως υποσχέθηκα, να η κολώνια που θα βάζω, equipage, Προφέρεται εκηπάζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ, πρόσεχε όμως, κάνε σιγουριά (make sure) ότι προφέρεις και τα 25 ζ, α και αν βρεθείς στον Hermes μύρισέ την, δεν θα πιστεύεις τα ρουθούνια σου, αμέηζηγκ:

Μαζί τα φάγαμε, αλλά....

Λοιπόν, ναι, ομολογώ, μπορεί να τα φάγαμε μαζί, συμφωνώ...

Αλλά εγώ και οι υπόλοιποι γύρω μου που δεν είναι χωμένοι στην πολιτική, κυνηγούσαμε, με όποιον τρόπο μπορούσαμε, ένα όραμα καλλίτερης ζωής και ευημερίας που ήταν σχεδόν σίγουρο ότι μπορούμε να το κυνηγάμε, που σύμφωνα με όσα βλέπαμε γύρω μας και όσα ακούγαμε, νιώθαμε ότι το δικαιούμασταν.

Επιπλέον και κυριότερα, ναι, δέχομαι ότι και εγώ έφαγα, ότι ήρθα και σε παρακάλεσα να με διορίσεις, ότι λαμόγεψα όταν και όποτε μπορούσα... έλα όμως που εγώ ΔΕΝ υποστήριξα ότι έχω την δυνατότητα να εξασκήσω δημόσια διοίκηση και πολιτική. ΔΕΝ υποσχέθηκα ότι μπορώ να οδηγήσω την χώρα σε καλλίτερες μέρες, ΔΕΝ ορκίστηκα ότι είμαι τόσο τίμιος και οργανωτικός/εργατικός/χαρισματικός ώστε να μπορώ να την διοικήσω.

ενώ εσύ, το έκανες. πολλές φορές. με όλους τους τρόπους.

Για αυτό μπορεί να τα φάγαμε μαζί, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, τώρα πρέπει να τις φας μόνος σου. Γιατί αν και μου έλεγες ότι ήθελες να με διοικήσεις, στην πραγματικότητα ήθελες να φας. Και επίσης διότι όλο και περισσότερο υποψιάζομαι ότι μαζί τα φάγαμε, αλλά δεν τρώμε μαζί και το "μνημόνιο"....

(and that's all I have to say about that)

τρίμπγιουτ στην Τασώ Καββαδία

Είμαι λοιπόν στο γυμναστηριάκι μου και κάνω ντύσιμο μετά από το τέλος της προπόνησης, όλα καλά, όλα ανθηρά.

λίγο παραπέρα, ντύνεται συνάδελφας κολυμβητής, με τον οποία έβρη νάου εν δεν ανταλλάσω μερικές κουβέντες γνωριμίας. Συμπαθητικός πολύ, ευγενικός, χαρωπός και σχετικά νόστιμος. Πρόσφατα έχει παντρευτεί, δεν έχω γνωρίσει την γυναίκα του, όπως είπα βλεπόμαστε με τον άνθρωπο μόνο στο γυμναστήριο, αλλά μου τα είπε όταν παντρεύτηκε, την αγαπά, είναι ευτυχισμένοι, παντρεύτηκαν από έρωτα, αχ αυτά είναι, αλί σε μας τους χωρισμένους και τους τζαναμπέτηδες.

Είναι αργά το βράδυ, 11 περίπου η ώρα, τα αποδυτήρια δεν έχουν πολύ κόσμο, άντε να είναι άλλα 5 άτομα εκτός από μένα και τον γνωστό μου. Ανάμεσα σε αυτούς τους 5 είναι και εκνευριστική αδελφουλίνα εκ Κύπρου, μεγάλη σακαφιορέτ, η οποία τυχαίνει να ντύνεται κοντά στον γνωστό μου. Όπως είπα ο γνωστός μου είναι ωραίο γκομενάκι, ξανθωπό, μεζεδάκι, και η αδελφουλίνα αποφασίζει να κάνει το καμάκι της.

Αρχίζει λοιπόν τα φσονγκ φσονγκ, συνεχίζει με τα φσουνγκ φσουνγκ, πιάνει τα σουσέλ και τα σουσφύγ... και να 'σου τα "που μένεις" και τα "πως σε λένε" και να οι ακισμοί και τα "πω πω τι κορμί έχεις κάνει με την κολύμβηση".... τζήζας δηλαδή, τόσο παλιομοδίτικο καμάκι ούτε στο Σμησθόνιαν.

Ο γνωστός μου εν τω μεταξύ, έχει πάρει πρέφα τι γίνεται, και απαντά με σχετική αμηχανία στην Επίθεση του Γιγάντιου Σεφταλιού. Ερμ ερμ, χμφ χμφ... αλλά η αδελφουλίνα τίποτε δεν παίρνει πρέφα, συνεχίζει ακάθεκτη. Εγώ ακούω βέβαια με το βιονικό μου συναισθησιακό αυτί τα ενδόμυχα "χελπ μη" και "σέηβ μη" και.... αποφασίζω να αναλάβω δράση.

Πηγαίνω προς την γωνία που βρίσκονται τα δύο παλικάρια και λέω του γνωστού μου

- >Φανούρη (τυχαίο όνομα) καληνύχτα καλή χρονιά και δώσε πολλές ευχές και στην γυναίκα σου!!!

Φυσικά, το "γυναίκα σου" το τόνισα big time, έβαλα βελάκι φωσφοριζέ να αναβοσβήνει στον τόνο της φωνής μου, και υπογράμμιση και bold και νέον και ξηρό καπνό... όλα τα έκανα για να πιάσει το μήνυμα ο Γιγάντιος Σεφταλιός. Επιπλέον για να πάρει το μήνυμα καθώς στρέφομαι του ρίχνω ένα βλέμμα όλο νόημα στον Γιγάντιο Σεφταλιό. Ποιό βλέμμα; Μα φυσικά αυτό:
... ... ... ...
Λίγη ώρα μετά, επιστρέφοντάς με τα πόδια στο σπίτι, κάτω από το ρομαντικό ψιλόβροχο στην Ηρώδου Αττικού όπου ήμουν η μόνη μη ένστολη ανθρώπινη παρουσία, αισθανόμουν μία βαθιά ικανοποίηση που είχα σώσει ένα γάμο. Δυστυχώς, δεν είχα φορτωμένο στο mp3 player μου, ώστε να το ακούσω, αυτό:

βασικά σκεφτόμουν ότι χάρη στην παρέμβασή μου γλυτώσαμε τέτοιες σκηνές και δράματα σαν αυτά που περιγράφει η Λέηντη στο τραγούδι, ξέρεις την γυναίκα του γνωστού μου να πηγαίνει να βρίσκει τον Σεφταλιά και να ρωτά τον άντρα της μετά "ποια θυσία" κ έτσι... ok ok, το ξέρω το παρατράβηξα λίγο α νο, α νο. είμαι λίίίίίίίγο υπερβολικός, το δέχομαι, ό,τι και να πεις έχεις δίκιο. Αλλά, από την άλλη, σώζω γάμους. Και επίσης αγάπα τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους. κ εσύ με αγαπάς, έτσι δεν είναι;

να το κάνω βουτυράκι, να το κάνω βουτυράκι

διαφήμιση για το αγαπημένο βούτυρο του γιόρζ τρούλη, το Lurpak. λειτουργεί καταπληκτικά, καταπληκτικά, διότι ναι μεν δεν έχει "ιδέα", αλλά έχει υπέροχη κινηματογράφιση και έχει και "αποστολή" - με την έννοια ότι το βούτυρο γίνεται πρεσβευτής της νοοτροπίας "φάε καλά, φρόντισε τον εαυτό σου, μην υποκύπτεις στο junk food". ρησπέκτ ρησπέκτ ρησπέκτ, δες την θα την χαρείς, α μπετ:

Μπαδεγουέη ιδού και μία απίστευτα γρήγορη και εύκολη συνταγή με Lurpak: Βράζεις μακαρόνι κανονικά - προτείνω ριγκατόνι και προτίμησε κάποια από τις gourmet μάρκες εκεί έξω - σουρώνεις, και ρίχνεις πολύ Lurpak και παρμεζάνα Reggiano όσο γουστάρεις. Το κόλπο είναι το Lurpak να φτιάξει σχεδόν κρέμα με το τυρί, άρα, ναι, ναι πρέπει να βάλεις πολύ! Ok το ξέρω δεν είναι ό,τι καλλίτερο για την αρτηρία, αλλά δεν το κάνουμε και κάθε μέρα το παράπτωμα. χεχεχε

Μετά τρίβεις πιπέρι, όσο θες, και έχεις φτιάξει υπέροχη πανεύκολη μακαρονάδα την οποία δεν υπάρχει άθρωπας που δεν την έχει λατρέψει από όσους τους την έχω κάνει. Όπου εγώ την κάνω από τεμπελιά και διότι βαριέμαι να φτιάχνω σάλτσες και αυτοί μένουν να θαυμαζουν τον "υπέροχο μάγειρα που καταφέρνει χωρίς σάλτσα να φκιάνει το καλλίτερο μακαρόνι που έχω φάει έβα" (έντερ πρόβατο). Και συνεχίζουν, ενδόμυχα, οι καλεσμένοι, ενώ τσομπ τσομπ νιαμ νιαμ: "Αυτό είναι παλλικάρι να τον βάλεις στο κρεβάτι σου - γιατί και μετά που θα σηκωθείτε πάλι, θα σου χαρίσει ικανοποίηση, λυγμ πόθου απύθμενου".

κατάλαβες μετά γιατί τα γκομενάκια πέφτουν σαν το χαλάζι;

η επιστροφή των γκέη άηκονζ

το καινούργιο τραγούδι της Britney Hold It Against Me κάνει πανικό στην Αμερική, τα twitter και τα Facebook. δεν έχει ούτε 48 ώρες που βγήκε και ήδη έχει "καεί" από την υπερέκθεση. Whatever. οk. Whatever. έχει ένα ωραίο σημείο, από το δευτερόλεπτο 2:47 μέχρι το δευτερόλεπτο 3:15. Δηλαδή μου αρέσει το 10% του τραγουδίδιου. χμφ. εδώ είσαι:

Ο Ricky Martin επιστρέφει με το πρώτο του video μετά την "είμαι gay" ανακοίνωσή του πριν από κάμποσο καιρό. Το The Best Thing About Me Is You, χάλια τραγούδι, καλλίτερο το video, είναι στην λογική "ισότητα, ελευθερία, αδελφοσύνη" - αυτό το τελευταίο και με τις δύο έννοιες. ξανά μανά χμφ, δεν κατάλαβα δηλαδή, για να δείχνουμε gay στην οθόνη πρέπει να υπερασπιζόμαστε μία αλήθεια μεγαλύτερη από την απλή ομοφυλοφιλία; μνήσθητί μου κύριε και έχω και το μωρό να κοιμάται μέσα και δεν μπορώ να αγανακτήσω, άλλος κρυφός ρατσισμός και αυτός. Τέσπα, εδώ είσαι:

τέλος ο αγαπημένος Ian Mckellen, ο δράκουλας στο video clip Heart των Pet Shop Boys, και Gandalf στην κινηματογραφική μεταφορά της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ανακοίνωσε σήμερα και επίσημα ότι θα ξαναπαίξει τον Gandalf και στην ταινία του βιβλίου prequel του Άρχοντα, Hobbit. Yey yey yey! ειδικά αν σκεφτείς ότι εκτός από αυτόν έχουν συμφωνήσει να παίξουν στο Hobbit ΚΑΙ η Cate Blanchett, ΚΑΙ ο Andy Serkis που έκανε το Σμήγκολ αλλά ΚΑΙ ο Elijah Wood!

ηθικό δίδαγμα - ένα gay icon μπορεί να εξαφανίζεται για λίγο καιρό, αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα επιστρέψει.