Wednesday, June 15, 2011

Αλληγορία κάπως άβολη - και ίσως και άστοχη...; μάλλον όχι, αμαφρέηντ

Φαντάσου λοιπόν. Έχεις έναν γνωστό που είναι βαριά άρρωστος (φτου γκάρλιξ, μακρυά από μας). Έχει μία μυστηριώδη ασθένεια, που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς, ούτε να εξηγήσει, άρα ούτε και να δώσει οδηγίες για την θεραπεία της. Όλοι βλέπουν μόνο τα συμπτώματα, αλλά όχι αιτίες.

Κάθε γιατρός λέει το μακρύ του και το κοντό του! Κάποιοι πιο επιτυχημένο μακρύ, κάποιοι πιο επιτυχημένο κοντό, γενικά υπάρχει μία αβεβαιότητα και ανασφάλεια για τον άνθρωπο ο οποίος, δεν είναι μόνο ότι είναι άρρωστος, επιπλέον έχει να αντιμετωπίσει και το σκοτεινό τέρας της άγνοιας, που συνοδεύεται από την αδελφή του την ανασφάλεια και την ξαδέλφη του την αβεβαιότητα.

Ο άρρωστος αυτός είναι στο νοσοκομείο. Όμως εκεί το πρόβλημα του δεν μετριάζεται. Το νοσοκομείο έχει πολλά προβλήματα, ρημαγμένες υποδομές, ελλείψεις σε φάρμακα, άσχημους νοσοκόμους μερικοί από τους οποίους δεν είναι καν gay (ομοντιέ ομοντιέ εντατίκ). Επιπλέον, και οι γιατροί του νοσοκομείου, αυτοί που κουράρουν τον άρρωστό μας, φαίνονται κάπως λαμόγια και αχρηστίδηδες. Είναι αναποφάσιστοι, δισταγμένοι, άβουλοι μπροστά στην άγνωστη αρρώστια.

Κοντολογίς, το όλο πράγμα είναι φακ φακ εντατίκ. Ο άνθρωπος είναι χάλια, δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, η αρρώστια δεν εξηγείται, το νοσοκομείο είναι τσαντήρι, οι γιατροί νύχτα το πήραν το δίπλωμα, οι νοσοκόμοι δεν είναι gay (ξανά μανά ομοντιέ), φάρμακα δεν υπάρχουν...

οι προβλέψεις είναι άσχημες για την έκβαση του πράγματος. Ο άρρωστος αισθάνεται όλο και πιο αποκαμωμένος, η ψυχολογία του πέφτει όλο και περισσότερο, άρα βυθίζεται ακόμα πιο πολύ στην μαυρίλα του. Και με τέτοια ψυχολογία πως να μην βυθιστεί περισσότερο και στην αρρώστια του;

Ο θάλαμος που νοσηλεύεται ο άρρωστος είναι ισόγειος, και ευτυχώς (να και κάτι καλό) έχει ωραία μεγάλα παράθυρα, από τα οποία αυτός μπορεί να βλέπει τους ανθρώπους που περνάνε απ έξω και είναι σε καλλίτερη μοίρα από την δική του.

Πότε πότε όμως, καθώς περνά ο καιρός όλο και πιο συχνά, συμβαίνει το εξής κάπως περίεργο: Συγγενείς και φίλοι του αρρώστου, στεναχωρημένοι για την κατάστασή του, μαζεύονται έξω από τα μεγάλα παράθυρα και αρχίζουν να μοιρολογούν, να φωνάζουν και να χτυπιούνται δείχνοντας τον "ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΧΕΙΣ! ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΥΡΑΡΟΥΝ! ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ! Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΡΟΒΑΤΙΔΗΣ ΣΗΠΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ! ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! ΑΚΟΥΣ; ΑΚΟΥΣ; ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΑΠΑΠΑ! ΟΪΜΕ! ΔΥΣΜΟΙΡΕ ΑΘΡΩΠΑ! ΑΠΑΠΑ!"

κλαίνε, χτυπιούνται, φωνάζουν όλα αυτά, και μετά φεύγουν πάνε στις ζωές τους, στα σπίτια τους... και την άλλη μέρα, επιστρέφουν και αρχίζουν πάλι τα ίδια. Κλαίνει, χτυπιούνται και σουρομαδιούνται για τον άρρωστο, έξω από το δωμάτιό του.

Και τώρα ο άρρωστός μας, και όχι μόνο αυτός αλλά και πολλοί άλλοι που είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση και βρίσκονται στους ίδιους θάλαμους (ναι, η μυστηριώδης αρρώστια είναι επιδημία λυγμ λυγμ), έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την μυστηριώδη αρρώστια, τους άχρηστους γιατρούς, την έλλειψη φαρμάκων, το ρημαγμένο νοσοκομείο, την κακή ψυχολογία, αλλά επιπλέον και την φρίκη της αποκαρδιωτικής συμπεριφοράς των συγγενών και φίλων. Που τους βυθίζουν όλο και περισσότερο στον φόβο και την αβεβαιότητα.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Θα ζήσει ο άρρωστος; θα βρεθεί η θεραπεία; θα συνέλθει; θα επιστρέψει εκτός νοσοκομείου σε μία πιο κανονική ζωή; δεν ξέρω...

δεν ξέρω...

αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι αν στη θέση του αρρώστου βάλεις την Ελλάδα και κατ' επέκταση τους Έλληνες που ζουν στην χώρα, τότε, δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, τον ρόλο των θρηνόντων συγγενών τον παίζουν υπέροχα, ανεύθυνα, με καλές προθέσεις βέβαια, αλλά ανεύθυνα και πρακτικά πολύ βλαβερά οι Έλληνες στο εξωτερικό. με τις δραματικές και εκκωφαντικές κρίσεις τους για αυτά που γίνονται εδώ... τα οποία όμως όπως και να το κάνουμε δεν τα ζουν στον πετσί τους με τον ίδιο τρόπο που τα ζούμε εμείς εδώ.

πόσο θα ήθελα να σταματήσουν να πηγαίνουν έξω από τα παράθυρα του αρρώστου και να φωνάζουν. ας βρουν θέε μου έναν άλλο τρόπο να βοηθήσουν. εκτός από τις φωνές.

13 comments:

Hfaistiwnas said...

Δεν το είχα σκεφτεί κάπως έτσι, είπαμε δεν βλέπω και ειδήσεις και δεν ξέρω τι γίνεται Πρόβατε, έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες.. και αυτοί που είναι έξω, είναι έξω..

Flonsavardu said...

να σου πω, αν δεν έκανες επεξήγηση της αλληγορίας στο τέλος, θα ήμουν σίγουρη ότι έλεγες για τους αγανακτισμένους. (να δούμε αυτοί που φωνάζουν αν καταφέρνουν τίποτα)

ωραίο κείμενο ωστόσο.

Provato said...

hfasitwna και εγώ αυτά που λέει τα λέω από αυτά που διαβάζω σε twitter fb και λοιπά παράθυρα νοσοκομείου. Πολύ κραυγή, που δεν βοηθά - έως γίνεται και λίγο τραγική εδώ που τα λέμε. xxx

Flo, μακάρι να καταφέρουν, και ναι τώρα που το βλέπω, η αλληγορία έχει και την άλλη ερμηνεία. χο!

[Germanos] said...

Και κει που ηρεμησε λιγο ο αθενής , του βάζουνε να δει λιγο τηλεοραση και ουπς ο Μητσοτακης δινει συνέντευξη

Mary Ka said...

Καλά, αυτοί έφυγαν νωρίς...
Με τους γιατρούς τι θα κάνουμε που θα μας πάνε για θανατά.

Ερμής said...

Μήπως φωνάζουν στους γιατρούς και τους νοσοκόμους και ο ασθενής επειδή έχει κλειστά τα παράθυρα δεν ακούει καλά;;; :D

Anonymous said...

Γιατί το παίρνεις έτσι;;
Πρέπει να μιλήσουμε για το τι γίνεται, να ξέρουν και οι εδώ (Βέλγιο εν προκειμένω) τι συμβαίνει πραγματικά στην Ελλάδα, γιατί τα ΜΜΕ δεν λένε τίποτα. Και να ξέρουν τι πιθανόν να συμβεί και στο δικό τους κράτος.

Anonymous said...

Δικό μας κράτος, ήθελα να πω. Ελληνίδα είμαι αλλά το Βέλγιο είναι πια η χώρα μου :-)

Xenoudis - Ξενούδης said...

Ο "ασθενής" να βγεί έξω στον ήλιο και να αντλεί ΝΕΕΣ δυνάμεις. Και καλού κακού, ας έχει κι ένα μαστίγιο μαζί.
Ή ένα σχοινί.
Ξενούδης

stelal said...

Έχεις δίκιο ότι πρέπει να βρούμε κάποιον τρόπο ουσιαστικό να βοηθήσουμε. Το αν το ζούμε στο πετσί μας όμως, όπως λες, είναι πολύ σχετικό. Η οικογένειά μου ας πούμε, οι πιό καλοί και παλιοί μου φίλοι, όλοι στην Ελλάδα είναι... Το γεγονός ότι εγώ ζω έξω εδώ και κάποια χρόνια δεν σημαίνει ότι δεν αγωνιώ και δεν υποφέρω μαζί τους. Δεν είμαι και στο fb να δω τι παίζει, είναι όντως τόσο υπερβολική η αντίδραση του κόσμου; Συμφωνώ με την ανώνυμη από πάνω, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να μιλάω, να αναλύω, να προσπαθώ να δώσω μια διαφορετική σκοπιά στους φίλους και συνάδελφους εδώ στο Λονδίνο - για το Σύνταγμα σχεδόν κανείς δεν ξέρει τίποτα εδώ.

πι ες: σε διαβάζω πολύ καιρό αλλά νομίζω πως πρώτη φορά αφήνω σχόλιο, αγένεια να μην πω ένα γεια. Γειά! :)

ariadne said...

Σε πολλές παρέες στο εξωτερικό, όπου μιλάμε Έλληνες με άλλους ευρωπαίους η κρίση είναι το πρώτο θέμα στη συζήτηση...
Οι Σλοβάκοι είναι ενήμεροι πάντως,
αν όχι για τους αγανακτισμένους τότε για την κρίση.
Άπλα, δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, και εγώ προσωπικά ούτε φωνάζω από τα παράθυρα όπως λες....
πλήρης απραξία.

Provato said...

γερμανέ φτου φτου φτου φτου σκόρδα σκόρδα γκάρληξ γκάρληξ

Mary Ka αν μας αφήσουν ήσυχους οι απέξω εξολοθρεύουμε και εμείς τους γιατρούς, χεχεχε

Ερμή λες χαχαχαχαχαχα

Ανώνυμουζ 02:25:00 AM 2011 μα δεν φωνάζουν πληροφορία, φωνάζουν πανικούς!!!! δεν είπα να μην ενημερώνεις, αλλά κάποιοι κάνουν διασπορά απογοήτευσης φοβερή. αυτό δεν θέλω

Provato said...

Ξενούδη άντε, σήκω πάμε να τον βοηθήσουμε να βγει στον Ήλιο!

stelal σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, γειά και σε σένα, να αφήνεις σχόλια όχο συχνά θες! Μακάρι να μαλλιάζει η γλώσσα σου για να λες ότι δεν είμαστε πια και υπό κατάρρευση εντελώς - ναι στα social είναι υπερβολική η αντίδραση πολλών... :-)

Ariadne κάτω η πλήρης απραξία! xxxxx