Μπάτμαν, εσύ εδώ;

Είδα το Μπάτμαν, σε ένα κατάμεστο σινεμά, όταν πήγα στο ταμείο στα Village φαινόταν πως δεν υπήρχαν θέσεις αλλά επειδή ήμουν μόνος-ένας τελικά βολεύτηκα και μάλιστα πολύ καλά. H αίθουσα ήταν τόσο γεμάτη, που κάποιοι την είδαν την ταινία από τα σκαλιά στο διάδρομο γιατί οι θέσεις τους ήταν στην πρώτη σειρά και μάλλον δεν ήθελαν να πάθουν αυχενικό.

Μου άρεσε. Πολύ. Είναι παιχνιδιάρης και κολπατζής ο Νόλαν και όχι μόνο δεν υποτιμά τον θεατή αλλά προϋποθέτει ότι είναι και κωλοπετσομένος. Έτσι επιστρατεύει μία σειρά από κόλπα που σε κρατάνε σε εγρήγορση και σε βάζουν σε διαδικασία να δουλεύει το μυαλό σου συνεχώς. Αυτό κάνει την εμπειρία του να παρακολουθήσεις την ταινία πιο ολοκληρωμένη, πιο σωματική και λιγότερο παθητική από το κλασικό "κάθομαι και κοιτάζω στημένος απέναντι σε μία οθόνη". Χρειάζεται να ανατρέξεις στο παρελθόν, να υποθέσεις τι έχει γίνει εκεί, να συνδυάσεις πράγματα που ειπώθηκαν νωρίτερα για να καταλάβεις την σκηνή εδώ... Απολαμβάνω ομολογώ αυτήν την αίσθηση του "άγχους" που αισθανόμουν μη τυχόν και μου φύγει κάτι από την πλοκή (εννοείται δεν μου έφυγε και εννοείται ούτε και σένα θα σου φύγει - ακόμα και αν δεν προσέχεις και ζουλάς στο σκοτάδι του σινεμά το γκομενάκι...).

Οπτικά το έργο είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό. Ξεκινά με μία σκηνή στον αέρα τόσο συναρπαστική που αναρωτιέσαι "τι στο καλό θα κάνει μετά ο τύπος αν ξεκινά ΕΤΣΙ;". Τελικά, μετά, καταφέρνει να σε εντυπωσιάσει ακόμα περισσότερο (όχι πολύ αλλά το πετυχαίνει). Τι γιοφύρια ανατινάζονται, τι στάδια ράγκμπυ περνάνε από το Multi, τι πατώματα ανεβαίνουν και κατεβαίνουν... Ναι, οι εικόνες που βλέπεις είναι χορταστικές, σχεδόν λαίμαργες. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το καλλίτερο στο έργο.

Έπιασα τον εαυτό μου να γουστάρω τις καταστροφές και τις εκρήξεις σχεδόν σε ένα αρχετυπικά μοχθηρό επίπεδο. Γούσταρα να βλέπω τον χαμό, τη διάλυση της κοινωνίας, την πτώση. Αναρωτήθηκα πως θα ήταν άραγε η Αθήνα και οι Αθηναίοι αν τράβαγε όσα τράβηξε η Γκόθαμ και οι Γκοθαμαίοι (φτού μακριά από μας).

Σεναριακά θα έλεγα ότι η ιστορία είναι από όλες όσες θυμάμαι με πρωταγωνιστές σούπερ ήρωες η πιο "πιστευτή". ΟK όταν πας να δεις ένα έργο με ήρωα τον άνθρωπο Νυχτερίδα δεν αναμένεις να δεις κάτι βγαλμένο από την ζωή, ωστόσο στο συγκεκριμένο φιλμ δεν μου συνέβη ποτέ να σκεφτώ "get out of here!!!!" ή "αυτό τώρα γίνεται απλώς για να εξυπηρετήσει την πλοκή, δεν συνάδει με τα προηγούμενα, είναι άσχετο και ακατανόητο".

Το έργο είναι "ύπουλο" πολιτικά. Βάζει τους κακούς να έχουν κομμουνιστική ιδεολογία, να είναι εναντίον της ιδιοκτησίας, να καταδικάζουν, όσους η ζωή τους τα έφερε δεξιά, σε θάνατο ακριβώς επειδή έχουν πλούτο και πρόσβαση σε προνόμια. Επιπλέον, αγιοποιεί τον απλό μέσο Αμερικάνο Αστυνόμα και σου υπενθυμίζει πόσο "τυχερός" είσαι που οι κοινωνικές δομές, όσο άδικες και αμφιλεγόμενες και αν είναι, κρατάνε το χάος που θα προκαλέσει η "επανάσταση" μακριά.

Παραδέχτηκα πολύ όλες, μα όλες τις ερμηνείες - αυτές είναι το πιο δυνατό σημείο του έργου. Ok, το ξέρω ότι δεν ήταν Σαίκσπηρ το φιλμ, δεν είχε μεγάλες απαιτήσεις... αλλά καμμία φορά είναι αρκετά δύσκολο να λες ατάκες του τύπου "έχουμε 56 δευτερόλεπτα μέχρι να ανατιναχτεί η πυρηνική κεφαλή" με ετεροφυλόφιλο πρόσωπο (with a straight face) και χωρίς να φαίνεσαι γελοίος. Άσε που επειδή το έργο διατρέχεται και από θέματα σχετικά με την ανθρώπινη ψυχή (όπως η ενοχή, η εκδίκηση, η απώλεια, το μίσος και η αγάπη, οι σχέσεις με τον μπάτλερ, το να μην κλείνει το φερμουάρ από την στολή την ελαστική, η αμφιβολία προς τον εαυτό και διάφορα άλλα) οι ηθοποιοί χρειάζεται να εφαρμόζουν και την περιστασιακή εσωτερικότητα. Και το κάνουν εξαιρετικά. Όλοι.

Θέλω όμως να κάνω ειδική αναφορά σε κάποιους από αυτούς. Θα πω λοιπόν "γιο γκό μπόη" στον Joseph Gordon-Levitt που είναι πειστικά τρυφερός, ιδεαλιστής και ονειροπόλος μάγκας, "γιου γκο γκέρλ" στην Anne Hathaway καθώς και στην Marion Cotillard (η οποία "χειρίζεται" μια φοβερή ανατροπή στο έργο και το κάνει αριστοτεχνικά) και πολλά πολλά "γιου γκό γκράνπα, γιου γκο ηντήντ" στον θαυμάσιο Michael Caine(δεν θα εκπλαγώ αν είναι υποψήφιος για όσκαρ Β ρόλου και το πάρει).

να πας, λοιπόν, να πας. Όσο για την εξιολόγησή μου: 9 out of 10 μπουτάκια κοτόπουλο.