τις κυριακές μαγειρεύω στο σπίτι. Για να μυρίσουν τα οικιακά πνεύματα φαγητό, να χαρούν, να απολαύσουν.
Το πρωί πήγα να πάρω εφημερίδα. Στο ασανσέρ συνάντησα μια γειτόνισσα
από έναν άλλο, κοντινό όροφο. Με κοιτούσε λυπημένη κ ντροπαλή. Στο σπίτι
της καυγαδίζουν συχνά κ εκκωφαντικά. "Συγγνώμη για χθες, ακουγόμασταν
πολύ ε;". Πράγματι ακούγονταν. Κλάματα, βρισιές, πόρτες που χτυπούσαν,
ένα οργισμένο ουρλιαχτό. "μην το ξαναπείς" της είπα. "άνθρωποι είμαστε,
οικογένειες. Αν μ ενοχλούσες θα στο έλεγα". Πάσχισα να φανώ χαλαρός. Τα
γερά σπίτια αποτελούνται όχι μόνο από μυρωδιές φαγητών αλλά και από
φωνές. Χιλιετίες τώρα. Η γειτόνισσα με κοίταξε παραξενεμένη.
3 comments:
πολυκατοικία...
Ξενικός
έχεις κερδίσει τον τίτλο του απολολώτος, μετά από τέτοια απουσία.
Ναι, είμαστε άνθρωποι. Και δεν είναι όλα ρόδινα στις οικογένειες.
Ένα ζευγάρι ωτασπίδες ίσως σε αλαφρώσει από αυτή την ηχορύπανση, πάντως.
Τα ίδια και εγώ.. άσε..
Post a Comment