Οι σκέψεις και οι ιστορίες που ουρλιάζουν μέσα στην κοιλιά μου

Κοίτα να δεις που το μπλοκάρισμα αλλά και η έμπνευση σου έρχονται όπως δεν τα περιμένεις.

Πριν από μερικές βδομάδες μου ήρθε μία ιδέα για ένα διήγημα. Είναι ένα περίεργο διήγημα, δύσκολο. Αν και έχει ιδέα, και μάλιστα δυνατή που με συγκινεί και "λέει" μέσα μου, νομίζω πως κινδυνεύει πάρα πολά να βγει τρελό φλαταδούρη, σούπερ τζενερέητορ χασμουρητών και γιόν γιόν γιον.

Η δυσκολία της ιστορίας-διηγήματος για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται πολύ δουλειά - εντάξει, ίσως όχι ΤΟΣΟ πολύ, όχι τραγικά πολύ, αλλά κατά κανόνα τις ιστορίες μου τις γράφω ψιλοπριμαβήστα και μετά κάνω ψιλοδιορθώσεις. Αυτή, που φαινόταν ότι θα χρειαστεί σίγουρα 2 συνολικά ξαναγραψίματα, μην σου πω και 3, είναι μεγάλη διαφορά που φαίνεται πολύ σε έναν τεμπελάκο του γραψίματος σαν και μένα.

Έτσι, όλο και ανέβαλα να την ξεκινήσω: μούμπλε μούμπλε, αναβλητίκ αναβλητίκ, εντατίκ εντατίκ σκεψ σκεψ, μούμπλε μούμπλε... Τι γίνεται όμως όταν το αναβλητίκ παρατραβήξει, και το σκεψ σκεψ; Γίνεται το εξής sexy viewer:

Διαπίστωσα πως εδώ και 2 βδομάδες, η απροθυμία ίσως, η αδυναμία, η τεμπελία, γουατέβερ, να αρχίσω έστω να γράφω την ιστορία έχει γίνει μέσα στο στομάχι μου, εκεί δεξιά προς κέντρο στο σωθικό μου, ένας φοβερός βραχνάς, ένα μπλοκάρισμα απίστευτο, τεράστιο και βαρύ...

Και καλά, θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο, ρε φίλε προβατάκο, ωκαίη ο πρώτος είσαι για ο τελευταίος που έχεις ένα μπλοκάρισμα στο σωθικό του - η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων με ένα τραγικό μπλοκάρισμα (ερωτικό, σεξουαλικό, επαγγελματικό, οικογενειακό...) στην ψυχή του ζει την ζωή του... κλαψ λυγμ...

Έλα όμως που το δικό ΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ το μπλοκάρισμα, αυτή η γαμημένη ιστορία που δεν λέω με τίποτα να στρωθώ να την γράψω, δεν με αφήνει να γράψω και τίποτε άλλο της προκοπής!!!

Το ξέρω, το ξέρω, ακούγεται πολύ γελοίο, και ασυνάρτητο, και σουρεαλιστικό (με την κακή έννοια) και γελάς και έχεις και δίκιο... αλλά είναι λες και η άγραφτη ιστορία έχει κατσικώθεί στην είσοδο του τούνελ από το οποίο βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι ιστορίες που θέλω να γράψω και δεν τις αφήνει να βγουν στο φως...

Και η μαλακία είναι πως αυτές, οι άλλες ιστορίες, είναι αποκλεισμένες στο σκοτεινό τούνελ, πίσω από την άγραφη ιστορία και ουρλιάζουν, και κάνουν έναν φοβερό σαματά και όσο δεν την γράφω την ιστορία όλο και μεγαλώνει το μπλoκάρισμα στο τούνελ γιατί όλο και περισσότερες ιδέες για νέες ιστορίες εμφανίζονται που όμως δεν μπορώ να τις πιάσω, να δω αν μπορούν να γίνουν κάτι, όσο η αγραφτη ιστορία είναι στην έξοδο του τούνελ...

και αυτές ουρλιάζουν μέσα στο στομάχι μου. Σχιζοφρένεια. Yes I know.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

τελικά την ιστορία την έγραψα δύο παρασκευές πριν. Ξύπνησα γύρω στις 4 τα ξημερώματα, είπα ένα γκρινιάρικο "ασταδγιάλα ρε πούστη μουμουΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ δεν γαμιέται", πετάχτηκα από το κρεβάτι και έκατσα με το sexy άσπρο σωβρακάκι μου Marks And Spencer's (το ΛΙΤΟ σωβρακάκι μου) στο σαλόνι παρέα με το φτηνό σημειωματάριό μου. Είχα ανοιχτό το παράθυρο, και η ησυχία έμπαινε με τα χίλια στο σαλόνι.

Δύο ώρες μετά είχα τελειώσει το πρώτο ντραφτ. ΣΚΑΤΑ ήταν. Όχι ακόμα μία, αλλά πέντε φορές πρέπει να την ξαναγράψω αυτή την ιστορία. Ασταδγιάλα.

Αλλά αν μη τι άλλο ήταν μία ιστορία με αρχή, μέση, τέλος... ήταν μία κακή μεν, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ιστορία! ...επιπλέον, τώρα που είναι γραμμένη ξέρω τι χρειάζεται για να γίνει η ιστορία που έχω στο μυαλό μου.

...και ύστερα ξανάπεσα για ύπνο. Μετά από ένα 4ωρο που σηκώθηκα, με τρεμάμενα, φοβισμένα, πύρινα, δάχτυλα, έπιασα το τριχωτό sexy κοιλάκι... με μεγάλη ανακούφιση διαπίστωση ότι ήταν ανάλαφρο, σαν πούπουλο, σαν σαντιγί! Το γαμωφούσκωμα είχε φύγει!

Και οι υπόλοιπες ιστορίες, σκέψεις, ασυναρτησίες ήταν πια ελεύθερες να βγουν στο φως... φιου....

(σκέφτομαι... είναι αυτό που λέει ο Γιάλομ για το πως σχετίζονται οι άνθρωποι: όταν δύο άνθρωποι αποσιωπούν, δεν συζητάνε, δεν μιλάνε για κάτι με μεγάλη σημασία που έχει συμβεί μεταξύ τους, τότε τίποτε άλλο δεν μπορούν να πουν μέχρι να πουν αυτό που τους βαραίνει... μάλλον το ίδιο συμβαίνει και με τις ιστορίες...) χμφ χμφ χμφ η ζωή όσο μεγαλώνω όλο και πολυπλοκεύει!

*Μπουρ*δοκίμιο περί πολλών μικρών αβεβαιοτήτων, και μίας μεγάλης σιγουρίας

Στα γκομενικά:

Υπάρχουν μέρες μαύρες, σκοτεινές. Μέρες που είσαι ανήσυχος. "Με αγαπάει;" αναρωτιέσαι! "Έχω κάποια σημασία για εκείνον;". "Είναι πραγματικά ερωτευμένος ή είναι μαζί μου επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο;". Υπάρχουν άλλες μέρες που αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου: "Τον αγαπώ;" απορείς. "Θα μου λείψει άμα μου λείψει; ή μήπως είμαι μαζί του μόνο και μόνο επειδή, ας πούμε, φοβούμαι την μοναξιά;". ..υπάρχουν μέρες δύσκολες, απογοητευτικές, που χρειάζεται να προσπαθήσεις να μην σε φάει το τέρας της ανασφάλειας, να μην είσαι επιθετικός με την αγάπη σου, να σηκώσεις το τηλέφωνο, να πεις το "σ' αγαπάω, μου λείπεις, έλα..."

Στη δουλειά:

Υπάρχουν μέρες βαρετές, κουραστικές και κουρασμένες. Που πρέπει να πιέσεις διπλά τον εαυτό σου για να αποδώσει, που χρειάζεται να κάνεις μεγάλη εκλογίκευση για να θυμηθείς γιατί αγαπάς αυτό που κάνεις, που απορείς πως βρέθηκες μπλεγμένος με αυτούς του άγνωστους να περνάς την μισή, και περισσότερη, μέρα μαζί τους.

Στο κολυμβητήριο:

Υπάρχουν μέρες που σκυλοβαριέσαι να το βγάλεις το πρόγραμμα. Που σέρνεσαι μέσα στην διαδρομή, που αισθάνεσαι ότι κολυμπάς εντελώς λάθος, που πηγαίνεις αργά και χωρίς τεχνική.

Στα με τους φίλους:

Υπάρχουν μέρες που γίνονται μαλακίες φοβερές. Πολλές μέρες! Που γίνονται πράγματα που καθόλου δεν σου αρέσουν, που θυμώνεις με συμπεριφορές, που πληγώνεσαι με μία κουβέντα, που αναρωτιέσαι τι κοινό έχεις με αυτόν τον άνθρωπο που μιλάς στο τηλέφωνο και "τι σου λέει";

Τελικά, πολλές είναι οι μέρες στην ζωή μας που όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που την απαρτίζουν, ο γκόμενος, ο φίλος, η εργασία, τα χόμπυ, η οικογένεια, φυσικά ο εαυτός μας ο ίδιος, μοιάζουν πουκάμισα αδειανά. Πηγή προβλημάτων περισσότερο παρά χαράς.

Και αμφιβάλλεις πολύ. Και γεμίζεις αβεβαιότητα. Μία μεγάλη σοβαρή αβεβαιότητα, φτιαγμένη από πολλές μικρές καθημερινές ανασφάλειες και ανησυχίες που είναι κομμάτι της καθημερινότητας όλων μας, μηδενός εξαιρουμένου, όσο ισοροπημένος και κατασταλαγμένος και αν είσαι.

Γκλούμη εικόνα ε;

και όμως τελικά δεν είναι. Γιατί εκτός από αυτές τις μαύρες, τις σκοτεινές υπάρχουν και οι άλλες, οι φωτεινές, αυτές που σε γεμίζουν χαρά και ευτυχία και δικαίωση. Και έτσι τελικά το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις τις μαύρες μέρες να περάσουν.

Όμως υπάρχει και κάτι άλλο που σε βοηθά να περάσεις μέσα από τις σκοτεινές μέρες. Μία μεγάλη, σούπερ ηρωίδα, πανέμορφη, με ωραίο στήθος, ξανθιά μακριά μαλλιά και γαλανά μάτια. Μία μεγάλη ηρωίδα που κάνει τις μικρές αβεβαιότητες με τα κρεμμυδάκια.

Ποια είναι αυτή; και που; βρίσκεται μέσα σου.

και δεν είναι τίποτε άλλο από την επιμονή σου να κάνεις, με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς κάθε στιγμή, να συνεχίσεις να κάνεις, με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς κάθε στιγμή, όλα αυτά που αποτελούν την ζωή σου. Αυτά που πολύ συχνά σου φαίνονται λίγα και μικρά και μαύρα, αλλά στην τελική είναι και η ουσία της καθημερινότητας σου.