Η καρδιά ραγίζει με πολλούς τρόπους...

Αχ, τι ωραίο που ήταν το μικρό εκείνο διάστημα που νταραβεριζόμουν με τον Π. ...τι ωραία!

Μου άρεσε ο κερατάς πάρα πολύ. Και γι' αυτό τον "χαιρόμουν" και τον απολάμβανα τόσο πολύ. Όλα πάνω του ήταν χαρά και ζωή για μένα: Το σώμα του, ο τρόπος που μίλαγε κουνώντας παραστατικά τα χέρια του, τα φωτεινά χαρούμενα μάτια του που γίνονταν θλιμμένα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, το γενναιόδωρο χαμόγελο του...

Ελάχιστοι γκόμενοι μου μού έχουν αρέσει τόσο πολύ. Τον έβρισκα πάρα πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο άνθρωπο, ήμουν περήφανος να τον κυκλοφορώ... Κοντολογίς, ήμουν πολύ ερωτευμένος.

Την εποχή που γνωριστήκαμε ο Π. είχε προβλήματα με δουλειά του. Εργαζόταν σε ένα περιοδικό για το αυτοκίνητο. Είχε διάφορα θέματα με το αφεντικό του, ο οποίος, μεταξύ άλλων, δεν είχε τηρήσει μία συμφωνία για τον μισθό του Π. Δεν θυμάμαι πια και πολλές λεπτομέρειες, αλλά ούτως ή άλλως δεν ήξερα και πολλά. Λογικό είναι. Όταν συναντιόμασταν προτιμούσαμε να μιλάμε για πράγματα που μας χαροποιούν και να κάνουμε, βέβαια, πράγματα που μας δίναν χαρά και απόλαυση.

Μία μέρα, περίπου 3 βδομάδες αφού είχαμε γνωριστεί ήμουν στο γραφείο όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Π.

- Καλημέρα! Τι κάνεις; του είπα χαρούμενος που τον άκουγα.
- Καλημέρα... θέλω να σου πω κάτι, λίγο δυσάρεστο, αλλά μην ανησυχήσεις...
- Τι έγινε;
- ...με διώξαν από την δουλειά...
- Ωχ! μου ξέφυγε ένα κοκοράκι από την έκπληξη! Έτσι ξαφνικά;
- Ε, δεν είναι και τόσο ξαφνικά - το ξέρεις υπήρχαν πολλά προβλήματα. Δεν το περίμενα, αλλά δεν είναι και εντελώς αναπάντεχο. Τέλος πάντων, μην σε πρήζω τώρα, ήθελα απλά να το πω σε κάποιον, να το βγάλω από το στομάχι μου...
- Έλα ρε, μην λες βλακείες! Δεν με πρήζεις! ...τι θα κάνεις τώρα;

Ο Π. σκέφτηκε για λίγο:
- Καταρχήν, πρέπει να μαζέψω τα πράγματά μου. Μετά πρέπει να τακτοποιήσω κάτι εκκρεμότητες και να υπογράψω τα χαρτιά της απόλυσης...
- Τι ώρα θα τελειώσεις; Αν σου κάνει κέφι, έλα να φάμε κατά τις 7 μαζί στο σπίτι. Θα μαγειρέψω, μην κάτσεις μόνος - έλα να φάμε παρέα!
- Ok, θα τα πούμε το απόγευμα...

...και κλείσαμε.

Όλη μέρα σκεφτόμουν τον Π. και ανησυχούσα. Ήξερα πως ήθελε και εκείνος να φύγει από αυτή τη δουλειά, ότι τη βαριόταν και ότι τον ξενέρωνε το άσχημο κλίμα, αλλά όσο να 'ναι μία απόλυση είναι πάντα μία απόλυση. Θυμόμουν αυτό που είχα διαβάσει σε ένα Αμερικάνικο περιοδικό ψυχολογίας ότι η απόλυση είναι από τα πιο αγχωτικά γεγονότα της ζωής ενός ανθρώπου. Ίσως μόνο ο θάνατος κάποιου δικού ή μία μεγάλη φυσική καταστροφή την ξεπερνάνε σε μέγεθος αρνητικής επίδρασης σε έναν άνθρωπο. Έτσι είχα τον γκομενάκο μου συνέχεια στο μυαλό μου. Για αυτό κάθε δύο τρεις ωρίτσες του έστελνα εσεμές μικρά και τρυφερά για να του δώσω "κουράγιο" και να του δείξω πως τον έχω στο μυαλό μου και τον σκέφτομαι και νοιάζομαι για αυτόν.

Με δεδομένο αυτό, μοιάζει ακόμα πιο σκληρό και ανεξήγητο και αψυχολόγητο αυτό που του έκανα όταν τελικά συναντηθήκαμε. Πως μπόρεσα ενώ είχα ειλικρινές ενδιαφέρον και ανησυχία για 'κείνον να του φερθώ έτσι; Κοντεύουν 7 χρόνια από τότε, έχω γίνει πιο σοφός και πιο διαβασμένος και πιο ώριμος κουλουπου κουλουπου... αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει.

Το απόγευμα χτύπησε το κουδούνι μου με 10 λεπτά καθυστέρηση. Εμφανίστηκε κρατώντας 5-6 σακούλες με τα πράγματά του που είχε μαζέψει από το γραφείο. Είχε έρθει κατευθείαν από 'κει. Αν και απολυμένος είχε φύγει αργά για να μπορέσει να κλείσει όλες τις εκκρεμότητές του. Ήταν ταλαιπωρημένος. Δεν έβρισκε ταξί, οι σακούλες ήταν βαριές, έκανε και ζέστη εκείνη τη μέρα. Στο πρόσωπό του (πάντα εκφραστικό και εύγλωτο) διέκρινα την ένταση της μέρας, άγχος, στενοχώρια... αλλά και ανακούφιση που είχε επιτέλους ξεμπερδέψει με ένα πράγμα που τον έτρωγε.

Του άνοιξα, πήρα τις σακούλες από τα χέρια του, του έδωσα μία πετσέτα για να πάει να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του και τον έμπασα κατευθείαν στην κουζίνα. Είχα φτιάξει μπιφτέκια με ρύζι πιλάφι - το απόλυτο comfort food μου. Αρχίσαμε να τρώμε και να συζητάμε. Δεν τον ρώτησα για την δουλειά, ήθελα να αφήσω εκείνος να μου πει αν είχε διάθεση. Το μόνο που μου είπε είναι ότι φυσικά και στεναχωρήθηκε αλλά ταυτόχρονα ανακουφίστηκε πάρα πολύ και ότι πήρε αρκετά καλή αποζημίωση ώστε να έχει μερικούς μήνες περιθώριο μέχρι να βρει δουλειά.

Προσπαθούσε να φαίνεται ψύχραιμος και άνετος και super cool, αλλά ακόμα και όταν μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων, ήταν ολοφάνερο ότι ήταν σοκαρισμένος και ταραγμένος.

Κι όμως, παρ' όλα αυτά εγώ ο ηλίθος έκρινα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να του πω κάτι που αφορούσε και τους δύο και το οποίο με ψιλοέτρωγε τις τελευταίες μέρες.

Όπως σου είπα ήμασταν ήδη μαζί 3 βδομάδες. Είχα αρχίσει λοιπόν να παθαίνω αυτό το πράγμα που νομίζω σε πολλούς συμβαίνει όταν διαπιστώνουμε ότι ο γκομενάκος που έχουμε απέναντί μας δεν είναι πια απλός γκομενάκος. Δεν ξέρω αν και εσύ το βιώνεις έτσι αλλά εγώ όταν αισθάνομαι πως ο άλλος αρχίζει να "βυθίζεται" εντός μου, να μου γίνεται σημαντικός, αντιδρώ. Είμαι μοναχικό σκυλί της επιβίωσης και ότι μπορεί να διαταράξει την καθημερινότητα και την ρουτίνα μου, το πρόγραμμα μου και το modus operandi μου, το αισθάνομαι σαν μεγάλη απειλή.

Ακούγεται πολύ γελοίο - και είναι, κατά την ταπεινή μου: Να έχεις βρει επιτέλους έναν άνθρωπο στο στήθος του οποίου μπορείς να αποκοιμηθείς, που όταν σε χαϊδεύει έστω και μηχανικά αισθάνεσαι ότι σε κοιτάζει το βλέμμα του Θεού, που κάθε του λέξη και κάθε τετραγωνικό εκατοστό του δέρματός του είναι οξυγόνο για την ψυχή σου...

...και εσύ να τσινάς, μίζερα και δυστυχισμένα, επειδή σου κλέβει χρόνο από τα πράγματα που έχεις να κάνεις ή επειδή σε ξενυχτά ή επειδή πρέπει να έχεις το νου σου να του τηλεφωνείς. (τι μίζεροι που είμαστε καμία φορά οι άνθρωποι...

Άμυνα λένε είναι. Μπορεί να έχουν δίκιο.)

Τέλος πάντων, ας μην πλατιάζω.

Είμαστε λοιπόν με τον Π. και τρώμε στο σπίτι μου, την ημέρα που έχει απολυθεί από τη δουλειά του και έχει έρθει κατευθείαν από το γραφείο φορτωμένος, αγχωμένος, ανήσυχος και πικραμένος.

Και σε μία φοβερή κρίση αναλγησίας και εγωισμού αρχίζω εγώ ο καλός σου να του μιλάω και να του λέω ότι η "μη-σχέση" μας σαν να με πνίγει. Τι μαλακίες έλεγα, δεν περιγράφεται:

"...έχω βγει από μακροχρόνια σχέση πριν λίγο καιρό... μούμπλε μούμπλε... δεν είναι ανάγκη να τηλεφωνιόμαστε πια τόσο πολύ... μούμπλε μούμπλε... βαραίνω που έχω την αίσθηση ότι πρέπει να περνάμε μαζί όλον μας τον ελεύθερο χρόνο... έχουμε κοιμηθεί μαζί 4 νύχτες σερή και αυτο με καταπιέζει... να το πάμε λίγο πιο ήρεμα... μούμπλε μούμπλε..."

Ο Π. με κοιτούσε αμίλητος και μασουλούσε το μπιφτέκι του. Όση ώρα του έλεγα τις χαζομάρες μου μόνο κουνούσε με συμφωνία το κεφάλι του. Αφού τελείωσα το λογύδριό μου μου είπε μία τυπικούρα του τύπου "καταλαβαίνω... ναι, δεν έχεις άδικο, όλα αυτά είναι, ίσως, λίγο βαριά πράγματα, αλλά πιστεύω θα την βρούμε την άκρη..." και σηκώθηκε να μαζέψει τα πάτια. Τα έπλυνε, λες για να βγάλει την υποχρέωση του φαγητού και μετά από ένα τέταρτο την έκανε για το σπίτι του. Δικαιολογήθηκε ότι αν και είχαμε πει να περάσουμε μαζί το βράδυ τελικά δεν αισθανόταν πολύ καλά και ότι ήθελε να πάει στο σπίτι του τα πράγματα που είχε φέρει από το γραφείο...

Χαιρετηθήκαμε και έφυγε.


... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Τον ξαναείδα μετά από δυόμιση χρόνια. Συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα επαγγελματικό κοινωνικό. Χαιρετηθήκαμε πάρα πολύ εγκάρδια, ίσως επειδή ήμασταν και οι δύο λίγο μεθυσμένοι. Πιο αργά το ίδιο βράδυ, που είχα πιει λίγο ακόμα, μάζεψα το θάρρος μου και κατάφερα να τον ξεμοναχιάσω από τον γκόμενό του ώστε να τον ρωτήσω αυτό που ήθελα (αν και, βέβαια, ήξερα πολύ καλά την απάντηση...).

Ήθελα να μάθω γιατί δύο μέρες μετά την απόλυσή του με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ήταν πιεσμένος και ότι χρειαζόταν λίγο χρόνο απομόνωσης και πως θα του έκανα πολύ καλό να αφήσω σε εκείνον την πρωτοβουλία για την επόμενη επικοινωνία μας (η οποία, γκεσ γουότ, δεν έγινε ποτέ).

- Τι ρωτάς, μου απάντησε... δεν ξέρεις γιατί;

Εγώ αμίλητος. Μέσα μου η μεθυσμένη ευθυμία είχε αρχίσει να υποχωρεί και μία βαριά μοναξιά έπαιρνε τη θέση της, και θλίψη.

- Ρε Βαγγέλη, πήρε φόρα, δεν ξέρω αν τώρα έχει σημασία και καμία αξία, αλλά το να αποφασίσω να μην ξαναειδωθούμε ήταν ένα από τα πράγματα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου συμβεί μαζί σου. Μου άρεσες πάρα πολύ, και ακόμα δηλαδή μου αρέσεις, και είχα πολλές ελπίδες για μας, και ονειρευόμουν και καύλωνα και ήθελα να φαντάζομαι πως θα είμαστε γκόμενοι για πάντα... αλλά εκείνη τη μέρα στο σπίτι σου φρίκαρα απίστευτα ρε συ... Δεν με στεναχώρησε το ΤΙ μου είπες. Θέλω να πω, αυτά τα πράγματα είναι της ζωής και αν υπάρχει θέληση και επιθυμία λύνονται. Εκείνο που με αποσυντόνισε εντελώς από σένα και με έκανε να αισθανθώ εντελώς ξένος και μακρυνός ήταν το ΠΟΤΕ, η χρονική στιγμή που διάλεξες να μου τα πεις.
- Μαλάκα, συνέχισε, τι απροσεξία ήταν αυτή; Τι απροσεξία; Είχα μόλις χάσει τη δουλειά μου και διάλεξες εκείνη τη στιγμή να με φέρεις αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο να χάσω κι εσένα;... εκείνη τη στιγμή;

Τότε σαν από μηχανής Θεός εμφανίστηκε ο γκόμενος του Π. και η κουβέντα κόπηκε. Καλύτερα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω, καθόλου δεν ήξερα. Το "ντρέπομαι, έχεις δίκιο, έχω διαλυθεί, έχεις δίκιο, δίκιο, δίκιο, δεν ξέρω τι έπαθα, δεν ξέρω, μίσω τον εαυτό μου..." θα ήταν απίστευτα λίγα μπροστά σε αυτά που είχα μέσα μου σχετικά με την ιστορία αυτή.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Η μεγάλη μου τιμωρία ήταν πως λίγες ώρες μετά που ο Π. έφυγε για τελευταία φορά από το σπίτι μου, την μέρα της απόλυσής του, συνειδητοποίησα πλήρως την παπαριά που είχα κάνει. Και φυσικά ντράπηκα για τον εαυτό μου. Αναρωτιόμουν:

"Πως εγώ, ένας άνθρωπος σκεφτικός, συμπονιάρης, έκανα τέτοια αναλγησία; Που εξαφανίστηκε όλη μου συναισθηματική νοημοσύνη; Που πήγε η εξυπνάδα μου και η ικανότητά μου να μπαίνω στην θέση του άλλου; Πως μπόρεσα να κάνω τέτοια χοντράδα;".

Απάντηση ακόμα δεν έχω βρει - και νομίζω ούτε και πρόκεται. Ίσως ήταν αυτοκαταστροφή.

Πάντως σχεδόν αμέσως κατάλαβα ότι αυτό που έκανα ήταν ασύλληπτα απρόσεκτο και απαράδεκτο. Γι' αυτό εξάλλου και δεν προσπάθησα καθόλου να μεταπείσω τον Π. ή να τον διεκδικήσω όταν "με χώρισε". Πίστευα πως ήμουν ασυγχώρητος και δεν έκανα καμία απόπειρα να διορθώσω την μαλακία.

Αντίθετα, σβέλτα σβέλτα και μάνη μάνη, κουκούλωσα το συμβάν και έβαλα την ιστορία με τον κούκλο Π., που τόσο πολύ χαιρόμουν, που τόσο πολύ τον απολάμβανα και μου άρεσε, που τόσο θα ήθελα να γίνει σχέση ζωής στην κατηγορία "γκομενικά επιπόλαια και ασήμαντα που δεν πήγαν καλά και δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε άλλο μαζί τους για να δούμε το γιατί".

...αλλά ίσως και να μην το κουκούλωσα και τόσο επιτυχημένα:

7-8 μήνες μετά την τελευταία μου συνάντηση με τον Π. είχα φέρει ένα τύπο στο σπίτι για να πηδηχτούμε. Τον είχα γνωρίσει σε ένα παρακμιακό, σκοτεινό κωλόμπαρο, μία βραδιά που ήμουν λιώμα, μεθυσμένος, με κακή διάθεση και δυστυχισμένος. Ο τύπος ούτε που μου άρεσε και καθόλου, ήταν απλά ο μόνος που μου έκατσε εκείνο το βράδυ. Κάναμε ότι κάναμε και μετά μας πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι μου, αν και δεν συνηθίζω να κοιμάμαι μαζί με τα one night stands μου.

Το πρωί πριν φύγει μου είπε ότι όλο το βράδυ παραμιλούσα στον ύπνο μου, φώναζα κάποιον Π. και έσκουζα σα να κλαίω.