Saturday, September 08, 2007

Η καρδιά ραγίζει με πολλούς τρόπους...

Αχ, τι ωραίο που ήταν το μικρό εκείνο διάστημα που νταραβεριζόμουν με τον Π. ...τι ωραία!

Μου άρεσε ο κερατάς πάρα πολύ. Και γι' αυτό τον "χαιρόμουν" και τον απολάμβανα τόσο πολύ. Όλα πάνω του ήταν χαρά και ζωή για μένα: Το σώμα του, ο τρόπος που μίλαγε κουνώντας παραστατικά τα χέρια του, τα φωτεινά χαρούμενα μάτια του που γίνονταν θλιμμένα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, το γενναιόδωρο χαμόγελο του...

Ελάχιστοι γκόμενοι μου μού έχουν αρέσει τόσο πολύ. Τον έβρισκα πάρα πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο άνθρωπο, ήμουν περήφανος να τον κυκλοφορώ... Κοντολογίς, ήμουν πολύ ερωτευμένος.

Την εποχή που γνωριστήκαμε ο Π. είχε προβλήματα με δουλειά του. Εργαζόταν σε ένα περιοδικό για το αυτοκίνητο. Είχε διάφορα θέματα με το αφεντικό του, ο οποίος, μεταξύ άλλων, δεν είχε τηρήσει μία συμφωνία για τον μισθό του Π. Δεν θυμάμαι πια και πολλές λεπτομέρειες, αλλά ούτως ή άλλως δεν ήξερα και πολλά. Λογικό είναι. Όταν συναντιόμασταν προτιμούσαμε να μιλάμε για πράγματα που μας χαροποιούν και να κάνουμε, βέβαια, πράγματα που μας δίναν χαρά και απόλαυση.

Μία μέρα, περίπου 3 βδομάδες αφού είχαμε γνωριστεί ήμουν στο γραφείο όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Π.

- Καλημέρα! Τι κάνεις; του είπα χαρούμενος που τον άκουγα.
- Καλημέρα... θέλω να σου πω κάτι, λίγο δυσάρεστο, αλλά μην ανησυχήσεις...
- Τι έγινε;
- ...με διώξαν από την δουλειά...
- Ωχ!
μου ξέφυγε ένα κοκοράκι από την έκπληξη! Έτσι ξαφνικά;
- Ε, δεν είναι και τόσο ξαφνικά - το ξέρεις υπήρχαν πολλά προβλήματα. Δεν το περίμενα, αλλά δεν είναι και εντελώς αναπάντεχο. Τέλος πάντων, μην σε πρήζω τώρα, ήθελα απλά να το πω σε κάποιον, να το βγάλω από το στομάχι μου...
- Έλα ρε, μην λες βλακείες! Δεν με πρήζεις! ...τι θα κάνεις τώρα;


Ο Π. σκέφτηκε για λίγο:
- Καταρχήν, πρέπει να μαζέψω τα πράγματά μου. Μετά πρέπει να τακτοποιήσω κάτι εκκρεμότητες και να υπογράψω τα χαρτιά της απόλυσης...
- Τι ώρα θα τελειώσεις; Αν σου κάνει κέφι, έλα να φάμε κατά τις 7 μαζί στο σπίτι. Θα μαγειρέψω, μην κάτσεις μόνος - έλα να φάμε παρέα!
- Ok, θα τα πούμε το απόγευμα...


...και κλείσαμε.

Όλη μέρα σκεφτόμουν τον Π. και ανησυχούσα. Ήξερα πως ήθελε και εκείνος να φύγει από αυτή τη δουλειά, ότι τη βαριόταν και ότι τον ξενέρωνε το άσχημο κλίμα, αλλά όσο να 'ναι μία απόλυση είναι πάντα μία απόλυση. Θυμόμουν αυτό που είχα διαβάσει σε ένα Αμερικάνικο περιοδικό ψυχολογίας ότι η απόλυση είναι από τα πιο αγχωτικά γεγονότα της ζωής ενός ανθρώπου. Ίσως μόνο ο θάνατος κάποιου δικού ή μία μεγάλη φυσική καταστροφή την ξεπερνάνε σε μέγεθος αρνητικής επίδρασης σε έναν άνθρωπο. Έτσι είχα τον γκομενάκο μου συνέχεια στο μυαλό μου. Για αυτό κάθε δύο τρεις ωρίτσες του έστελνα εσεμές μικρά και τρυφερά για να του δώσω "κουράγιο" και να του δείξω πως τον έχω στο μυαλό μου και τον σκέφτομαι και νοιάζομαι για αυτόν.

Με δεδομένο αυτό, μοιάζει ακόμα πιο σκληρό και ανεξήγητο και αψυχολόγητο αυτό που του έκανα όταν τελικά συναντηθήκαμε. Πως μπόρεσα ενώ είχα ειλικρινές ενδιαφέρον και ανησυχία για 'κείνον να του φερθώ έτσι; Κοντεύουν 7 χρόνια από τότε, έχω γίνει πιο σοφός και πιο διαβασμένος και πιο ώριμος κουλουπου κουλουπου... αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει.

Το απόγευμα χτύπησε το κουδούνι μου με 10 λεπτά καθυστέρηση. Εμφανίστηκε κρατώντας 5-6 σακούλες με τα πράγματά του που είχε μαζέψει από το γραφείο. Είχε έρθει κατευθείαν από 'κει. Αν και απολυμένος είχε φύγει αργά για να μπορέσει να κλείσει όλες τις εκκρεμότητές του. Ήταν ταλαιπωρημένος. Δεν έβρισκε ταξί, οι σακούλες ήταν βαριές, έκανε και ζέστη εκείνη τη μέρα. Στο πρόσωπό του (πάντα εκφραστικό και εύγλωτο) διέκρινα την ένταση της μέρας, άγχος, στενοχώρια... αλλά και ανακούφιση που είχε επιτέλους ξεμπερδέψει με ένα πράγμα που τον έτρωγε.

Του άνοιξα, πήρα τις σακούλες από τα χέρια του, του έδωσα μία πετσέτα για να πάει να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του και τον έμπασα κατευθείαν στην κουζίνα. Είχα φτιάξει μπιφτέκια με ρύζι πιλάφι - το απόλυτο comfort food μου. Αρχίσαμε να τρώμε και να συζητάμε. Δεν τον ρώτησα για την δουλειά, ήθελα να αφήσω εκείνος να μου πει αν είχε διάθεση. Το μόνο που μου είπε είναι ότι φυσικά και στεναχωρήθηκε αλλά ταυτόχρονα ανακουφίστηκε πάρα πολύ και ότι πήρε αρκετά καλή αποζημίωση ώστε να έχει μερικούς μήνες περιθώριο μέχρι να βρει δουλειά.

Προσπαθούσε να φαίνεται ψύχραιμος και άνετος και super cool, αλλά ακόμα και όταν μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων, ήταν ολοφάνερο ότι ήταν σοκαρισμένος και ταραγμένος.

Κι όμως, παρ' όλα αυτά εγώ ο ηλίθος έκρινα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να του πω κάτι που αφορούσε και τους δύο και το οποίο με ψιλοέτρωγε τις τελευταίες μέρες.

Όπως σου είπα ήμασταν ήδη μαζί 3 βδομάδες. Είχα αρχίσει λοιπόν να παθαίνω αυτό το πράγμα που νομίζω σε πολλούς συμβαίνει όταν διαπιστώνουμε ότι ο γκομενάκος που έχουμε απέναντί μας δεν είναι πια απλός γκομενάκος. Δεν ξέρω αν και εσύ το βιώνεις έτσι αλλά εγώ όταν αισθάνομαι πως ο άλλος αρχίζει να "βυθίζεται" εντός μου, να μου γίνεται σημαντικός, αντιδρώ. Είμαι μοναχικό σκυλί της επιβίωσης και ότι μπορεί να διαταράξει την καθημερινότητα και την ρουτίνα μου, το πρόγραμμα μου και το modus operandi μου, το αισθάνομαι σαν μεγάλη απειλή.

Ακούγεται πολύ γελοίο - και είναι, κατά την ταπεινή μου: Να έχεις βρει επιτέλους έναν άνθρωπο στο στήθος του οποίου μπορείς να αποκοιμηθείς, που όταν σε χαϊδεύει έστω και μηχανικά αισθάνεσαι ότι σε κοιτάζει το βλέμμα του Θεού, που κάθε του λέξη και κάθε τετραγωνικό εκατοστό του δέρματός του είναι οξυγόνο για την ψυχή σου...

...και εσύ να τσινάς, μίζερα και δυστυχισμένα, επειδή σου κλέβει χρόνο από τα πράγματα που έχεις να κάνεις ή επειδή σε ξενυχτά ή επειδή πρέπει να έχεις το νου σου να του τηλεφωνείς. (τι μίζεροι που είμαστε καμία φορά οι άνθρωποι...

Άμυνα λένε είναι. Μπορεί να έχουν δίκιο.)

Τέλος πάντων, ας μην πλατιάζω.

Είμαστε λοιπόν με τον Π. και τρώμε στο σπίτι μου, την ημέρα που έχει απολυθεί από τη δουλειά του και έχει έρθει κατευθείαν από το γραφείο φορτωμένος, αγχωμένος, ανήσυχος και πικραμένος.

Και σε μία φοβερή κρίση αναλγησίας και εγωισμού αρχίζω εγώ ο καλός σου να του μιλάω και να του λέω ότι η "μη-σχέση" μας σαν να με πνίγει. Τι μαλακίες έλεγα, δεν περιγράφεται:

"...έχω βγει από μακροχρόνια σχέση πριν λίγο καιρό... μούμπλε μούμπλε... δεν είναι ανάγκη να τηλεφωνιόμαστε πια τόσο πολύ... μούμπλε μούμπλε... βαραίνω που έχω την αίσθηση ότι πρέπει να περνάμε μαζί όλον μας τον ελεύθερο χρόνο... έχουμε κοιμηθεί μαζί 4 νύχτες σερή και αυτο με καταπιέζει... να το πάμε λίγο πιο ήρεμα... μούμπλε μούμπλε..."

Ο Π. με κοιτούσε αμίλητος και μασουλούσε το μπιφτέκι του. Όση ώρα του έλεγα τις χαζομάρες μου μόνο κουνούσε με συμφωνία το κεφάλι του. Αφού τελείωσα το λογύδριό μου μου είπε μία τυπικούρα του τύπου "καταλαβαίνω... ναι, δεν έχεις άδικο, όλα αυτά είναι, ίσως, λίγο βαριά πράγματα, αλλά πιστεύω θα την βρούμε την άκρη..." και σηκώθηκε να μαζέψει τα πάτια. Τα έπλυνε, λες για να βγάλει την υποχρέωση του φαγητού και μετά από ένα τέταρτο την έκανε για το σπίτι του. Δικαιολογήθηκε ότι αν και είχαμε πει να περάσουμε μαζί το βράδυ τελικά δεν αισθανόταν πολύ καλά και ότι ήθελε να πάει στο σπίτι του τα πράγματα που είχε φέρει από το γραφείο...

Χαιρετηθήκαμε και έφυγε.


... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Τον ξαναείδα μετά από δυόμιση χρόνια. Συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα επαγγελματικό κοινωνικό. Χαιρετηθήκαμε πάρα πολύ εγκάρδια, ίσως επειδή ήμασταν και οι δύο λίγο μεθυσμένοι. Πιο αργά το ίδιο βράδυ, που είχα πιει λίγο ακόμα, μάζεψα το θάρρος μου και κατάφερα να τον ξεμοναχιάσω από τον γκόμενό του ώστε να τον ρωτήσω αυτό που ήθελα (αν και, βέβαια, ήξερα πολύ καλά την απάντηση...).

Ήθελα να μάθω γιατί δύο μέρες μετά την απόλυσή του με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ήταν πιεσμένος και ότι χρειαζόταν λίγο χρόνο απομόνωσης και πως θα του έκανα πολύ καλό να αφήσω σε εκείνον την πρωτοβουλία για την επόμενη επικοινωνία μας (η οποία, γκεσ γουότ, δεν έγινε ποτέ).

- Τι ρωτάς, μου απάντησε... δεν ξέρεις γιατί;

Εγώ αμίλητος. Μέσα μου η μεθυσμένη ευθυμία είχε αρχίσει να υποχωρεί και μία βαριά μοναξιά έπαιρνε τη θέση της, και θλίψη.

- Ρε Βαγγέλη, πήρε φόρα, δεν ξέρω αν τώρα έχει σημασία και καμία αξία, αλλά το να αποφασίσω να μην ξαναειδωθούμε ήταν ένα από τα πράγματα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου συμβεί μαζί σου. Μου άρεσες πάρα πολύ, και ακόμα δηλαδή μου αρέσεις, και είχα πολλές ελπίδες για μας, και ονειρευόμουν και καύλωνα και ήθελα να φαντάζομαι πως θα είμαστε γκόμενοι για πάντα... αλλά εκείνη τη μέρα στο σπίτι σου φρίκαρα απίστευτα ρε συ... Δεν με στεναχώρησε το ΤΙ μου είπες. Θέλω να πω, αυτά τα πράγματα είναι της ζωής και αν υπάρχει θέληση και επιθυμία λύνονται. Εκείνο που με αποσυντόνισε εντελώς από σένα και με έκανε να αισθανθώ εντελώς ξένος και μακρυνός ήταν το ΠΟΤΕ, η χρονική στιγμή που διάλεξες να μου τα πεις.
- Μαλάκα, συνέχισε, τι απροσεξία ήταν αυτή; Τι απροσεξία; Είχα μόλις χάσει τη δουλειά μου και διάλεξες εκείνη τη στιγμή να με φέρεις αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο να χάσω κι εσένα;... εκείνη τη στιγμή;

Τότε σαν από μηχανής Θεός εμφανίστηκε ο γκόμενος του Π. και η κουβέντα κόπηκε. Καλύτερα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω, καθόλου δεν ήξερα. Το "ντρέπομαι, έχεις δίκιο, έχω διαλυθεί, έχεις δίκιο, δίκιο, δίκιο, δεν ξέρω τι έπαθα, δεν ξέρω, μίσω τον εαυτό μου..." θα ήταν απίστευτα λίγα μπροστά σε αυτά που είχα μέσα μου σχετικά με την ιστορία αυτή.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Η μεγάλη μου τιμωρία ήταν πως λίγες ώρες μετά που ο Π. έφυγε για τελευταία φορά από το σπίτι μου, την μέρα της απόλυσής του, συνειδητοποίησα πλήρως την παπαριά που είχα κάνει. Και φυσικά ντράπηκα για τον εαυτό μου. Αναρωτιόμουν:

"Πως εγώ, ένας άνθρωπος σκεφτικός, συμπονιάρης, έκανα τέτοια αναλγησία; Που εξαφανίστηκε όλη μου συναισθηματική νοημοσύνη; Που πήγε η εξυπνάδα μου και η ικανότητά μου να μπαίνω στην θέση του άλλου; Πως μπόρεσα να κάνω τέτοια χοντράδα;".

Απάντηση ακόμα δεν έχω βρει - και νομίζω ούτε και πρόκεται. Ίσως ήταν αυτοκαταστροφή.

Πάντως σχεδόν αμέσως κατάλαβα ότι αυτό που έκανα ήταν ασύλληπτα απρόσεκτο και απαράδεκτο. Γι' αυτό εξάλλου και δεν προσπάθησα καθόλου να μεταπείσω τον Π. ή να τον διεκδικήσω όταν "με χώρισε". Πίστευα πως ήμουν ασυγχώρητος και δεν έκανα καμία απόπειρα να διορθώσω την μαλακία.

Αντίθετα, σβέλτα σβέλτα και μάνη μάνη, κουκούλωσα το συμβάν και έβαλα την ιστορία με τον κούκλο Π., που τόσο πολύ χαιρόμουν, που τόσο πολύ τον απολάμβανα και μου άρεσε, που τόσο θα ήθελα να γίνει σχέση ζωής στην κατηγορία "γκομενικά επιπόλαια και ασήμαντα που δεν πήγαν καλά και δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε άλλο μαζί τους για να δούμε το γιατί".

...αλλά ίσως και να μην το κουκούλωσα και τόσο επιτυχημένα:

7-8 μήνες μετά την τελευταία μου συνάντηση με τον Π. είχα φέρει ένα τύπο στο σπίτι για να πηδηχτούμε. Τον είχα γνωρίσει σε ένα παρακμιακό, σκοτεινό κωλόμπαρο, μία βραδιά που ήμουν λιώμα, μεθυσμένος, με κακή διάθεση και δυστυχισμένος. Ο τύπος ούτε που μου άρεσε και καθόλου, ήταν απλά ο μόνος που μου έκατσε εκείνο το βράδυ. Κάναμε ότι κάναμε και μετά μας πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι μου, αν και δεν συνηθίζω να κοιμάμαι μαζί με τα one night stands μου.

Το πρωί πριν φύγει μου είπε ότι όλο το βράδυ παραμιλούσα στον ύπνο μου, φώναζα κάποιον Π. και έσκουζα σα να κλαίω.

41 comments:

Anonymous said...

Αυτό το εγώ και το μου θα σε φάει εσενα.Κανένας άλλος.

Anonymous said...

Τελικά έχεις κάνει απίστευτες μαλακίες
Κάθε τόσο ξεφουρνίζεις κι από μία
Μάλλον έχεις φερφθεί σκάρτα σε πολύ κόσμο
Ρε, μήπως είσαι λίγο καθηκάκι;
Και μη σου περνάει απ το μυαλό πως επειδή τα λες , συχωριέσαι κιόλας
ΘΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΟΛΑ

BLUEPRINTS said...

??? μόνο αυτοκαταστροφικός δηλώνεις ???

bill g. said...

Μ'αρέσει που δε προσπαθείς να δικαιολογήσεις αυτή τη χαζομάρα ούτε καν στον εαυτό σου. Είναι απ'τις χαζομάρες που όλοι λέμε 'χαχα, σιγά μη το πάθω ποτέ εγώ αυτό' και κάποια στιγμη, τσουπ! βγαίνει η χοντράδα και πληγώνουμε κάποιον.

Μέρα αυτογνωσίας είναι σήμερα;

Provato said...

Litsa το ξέρω ρε γαμώτο. είμαι ένας απίστευτος εγωιστής σε έναν κόσμο γέματο Πρίγκιπες Μίσκιν. ...αυτό θα με φάει, όντως. αλλά και η βλακεία του κόσμου.

ανώνυμε καταρχήν μη ζηλεύεις. Κατά δεύτερον, δεν μασάω σου θυμίζω. ούτε φοβάμαι. αντίθετα, χαίρομαι γιατί έχω πένα που σε κάνει να διαβάζεις ολόκληρο σεντόνι κάποιου που θεωρείς καθηκάκι. how cool is that? :-) (όπως και να έχει ευχαριστώ για την επιβεβαίωση - και ας ήρθε και μέσω Λαμίας).

blueprints δεν καταλαβαίνω το ερώτημά σου. ;;;

bill g. :-)

One Big DJ said...

Ax re mwro mou...eimaste perierga trena oi anthrwpoi. Pote den einai arga na theleis na agapiseis ton eayto sou. To oti to moirastikes ektos toy oti postares mia wraia istoria einai kai ena thetiko vhma. Des to etsi. Kai gine pio malakos me ton eayto sou.

One Big DJ said...

a. fili!

Anonymous said...

Καλά.Άσε τις ρώσικες εμμονές σου και τις μεταθεσεις στις οποίες είσαι αστερακι.Το θέμα δεν είναι μόνο να έχεις βούτυρο στη φρυγανιά.Είναι και πως θα τ'απλώσεις.Αnyway,εσυ ξέρεις(;)καλύτερα.

Legally Blonde said...

Τελικα δεν εχει νοημα να ψαχνεις αιτιες σε παλιες ιστοριες...Εμενα με καλυπτει το "it wasn't ment to be"...
(αλλιως απλα θα τον εψαχνες οταν χαθηκε αυτος...)

Απο την αλλη οι ανθρωποι εξελισσονται...Μην περιμενεις πως σκεφτοσουνα τοτε οπως τωρα...
Αυτομαστιγωμα τελος!
(τελικα το εχει η μερα)

Φιλακιααααα

Provato said...

one big σε ευχαριστώ πολύ. ...και γενικά κάνε κράτει με τις συμβουλές, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην μου χρειάζονται.
:-))

litsa άσε τις αναλογίες, τις συμβουλές και τα ερωτηματικά εντός παρενθέσεων και μάθε να αναγνωρίζεις την ήττα σου. Σε ρούμπωσα σε μία συζήτηση που ΕΣΥ ξεκίνησες. Ή μήπως όχι; χεχεχεχε!
...ελπίζω την άλλη φορά να είσαι καλύτερα προετοιμασμένη όταν αποφασίσεις να κάνεις την έξυπνη. Επίσης πουρ-ληζ μάθε ποιος είναι ο Μίσκιν. Θα σου χρειαστεί. ...και ναι, εγώ ξέρω καλύτερα. Ξέρω ας πούμε και κάτι για αυτήν την ιστορία στο οποίο το μυαλό σου δεν πήγε καθόλου, πράγμα που με τιμά! Επιπλέον, όταν αποφασίζω να δώσω συμβουλές δεν μου χρειάζεται να κρυφτώ πίσω από ανωνυμίες! Η ζωή μου, με όλα τα σκοτεινά της σημεία μου επιτρέπει να τις δώσω. μπεεε όπως πάντα.

legally Μπεεεεε - αυτό το "δεν ήταν γραφτό" είναι μεγάλη κουβέντα. (επίσης, δεν αυτομαστιγώνομαι. το ξαναλέω: ΔΕΝ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΝΟΜΑΙ!). :-)

wahia said...

Εγώ πάντως όταν είμαι αμήχανη τις πετάω κάτι τέτοιες..όλοι έχουμε κάνει μαλακία. Καλό κάνει γιατί όταν την παθαίνεις από κάποιον άλλον σου δίνει την ελπίδα ότι υπάρχει κάποια κρυφή δικαιοσύνη στο σύμπαν.
(πολύ βαρύ απογευματιάτικα....sorry)

Σμέμνιος Ναΐτης said...

Α.(συνειδητοποίησα πλήρως την παπαριά που είχα κάνει) Ατοπήματα όλοι κάνουμε σαν κτιστά και μη τέλεια όντα που είμαστε. Το θέμα είναι 1 κατά πόσο κατανοούμε ότι είμαστε ατελείς και 2 το ότι κάνουμε λάθη.
Β.(Πίστευα πως ήμουν ασυγχώρητος) Ασυγχώρητος για εμένα είναι αυτός που είτε απλός εμμένει στο σφάλμα του είτε χειρίστως δεν το αναγνωρίζει.
Γ.(παραμιλούσα στον ύπνο μου) Η φύση εκδικείται. Ιδιαίτερα όταν ενώ ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας ταυτόχρονος προσπαθούμε να τον πείσουμε (κουκούλωσα το συμβάν) ότι όλα η σχεδόν όλα πάνε καλά. Αυτό είναι το φόρτε μου. Είχα πείσει παλαιότερα τον εαυτό μου για πράγματα που τώρα μου φαίνονται μ******ς
Φιλικά :)

Dark_Maiden said...

Απαράδεκτος ρε γαμώτο :(
Πρέπει όντως, να τον έκανες κομμάτια.
Και το χειρότερο είναι για σένα, που έχασες κάτι -ίσως- πολύ καλό...
Έχω διώξει κι εγώ κόσμο από διπλα μου, με καλύτερο -ευτυχώς- timing και ξέρω...

ds said...

Αυτή η συμπεριφορά σου πιστεύω ότι ήταν "λογική" και θα το έκανες ούτως ή αλλώς κάποια στιγμή.

Let me explain...

Όλοι μας έχουμε αυτοκαταστροφικές τάσεις -- μη με ρωτήσεις γιατι, ίσως να μας αρέσει να τιμωρούμε τον ευατό μας και να αισθανόμαστε ενοχές και πόνο μετά. Εννοώ ότι έχουμε τάσεις συναισθηματικού μαζοχισμού (αποτέλεσμα ανασφαλειών μπορεί;), απλά αυτές είναι καλά κρυμμένες στο υποσυνείδητο.

Anyway, οι περισσότεροι θα πούμε κάτι στη ζωή μας ακριβώς τη στιγμή που ΔΕΝ πρέπει να το πούμε. Και αυτό πιστεύωε ότι το κάνουμε για κάποιο σκοπό, ο οποίος δεν είναι 100% συνειδητός εκείνη τη στιγμή. Πάντως το σίγουρο είναι ότι αρκετοί απο εμάς ξέρουμε να καταστρέφουμε τις καλύτερες στιγμές πάνω στο απόγειο τους.

Μου άρεσε το post σου -- κάτι πιο προσωπικό απο σένα...

Stelios F. said...

Διάβασα την ιστορία σου και πόνεσα.. Γιατί μέσα της είδα τον εαυτό μου, λάθη δικά μου. Δεν θα πάρω την τριτο-οπτική θέση και δε θα σου πω "μην αυτο-τιμωρείσαι". Εγώ το κάνω. Το κάνω κάθε μέρα. Τελικά το μόνο που μένει είναι η "σοφία"... Χαιρετώ, Πρόβατε. :-)

ΠΑΥΛΟΣ said...

Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια καληνύχτα... μπεεεεε

etalon said...

Με πολυ ενδιαφερον διαβασα τη χριστιανικη σου παραβολη.
Ελπίζω να τη θυμηθω οταν ξανακανω το ιδιο, λάθος δεν θα τολεγα, την ιδια διαδικασια φυγης απο τη δεσμευση.
Οσο χρησιμες κι αν ειναι οι σχεσεις, το ειδος της δουλειας και οι προτεραιοτητες της καθημερινοτητας ειναι τετοιες που η συναισθηματικη κατασταση των δημιουργικων ανθρωπων μπλοκαρεται οταν συνοδευεται απο τετοιες "σχεσεις".
Αλλωστε υπάρχουν οι οικογενειαρχες και οι 'λυκοι"
Ο καθενας με το τιμημα του.
Παντως ευχαριστω.
Το διαβασα με ενδιαφερον.
(Ασε που τη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη το ειδα σαν μια φιλικη συμβουλη)
Χμ! πολυ φιλο σε νιωθω. μπε μου

guerrero7,62 said...

Και σου επλυνε και τα πιατα!Ευτυχως δλδ που δεν στα εκφενδονισε στο κεφαλι!
Μπιφτεκια με πιλαφι!!τστστστστσ μικροαστικο φαγητο....

Neverlandean said...

Τι ωραίο ποστ Προβατάκο μου. :)
Παρόλο που είσαι τόσο ευχάριστος κάθε φορά, είσαι κατά βάθος ένα μπροκενχάρτεντ πλασματάκι.
:*

Alex A. said...

Το έχω κάνει και μου το έχουν κάνει... I feel for you.

Είδωλο said...
This comment has been removed by the author.
Είδωλο said...

Θα συμφωνησω με τον 3ο προλαλησαντα.. αλλα και με τον 2ο
Απλως καταστοφικος?
Ψαχνω να βρω λεξη να το περιγραψω αλλα δεν .. δεν την βρισκω.
Τωρα για παρηγορια τι να σου πω?
"Καθε εμποδιο για καλο?"
Πραγματικα δεν ξερω αν ακομα κι εγω το πιστευω, απο την αλλη καθε τετοια εμπειρια και η συνειδητοποιηση της βλακειας μας, μας κανει σοφοτερους αλλα και παλι δεν ξερω να σου πω αν αυτο ειναι καλο...αλλωστε το εχουμε πει και κατ'ιδιαν.
Τι να πω, με εριξες απογευματιατικο!

xipasmenos said...

Κατα βάθος όλοι είμαστε απιστευτα εγωϊστες, όλοι λίγο οι πολύ έχουμε σκεφτεί τον εαυτούλη μας χωρίς να υπολογίζουμε κανέναν, βέβαια τον άνθρωπο που επιλέγεις να έχεις δίπλα σου οφείλεις να τον υπολογίζεις όσο και τον εαυτό σου. Ίσως it was meant to be like that provato (αυτη η εκφραση χρυσώνει πάντα το χάπι). Αλλα μη πυροβολείτε το καημένο το προβατακι, είχε μια αδύναμη στιγμή, ίσως δεν είχες τπτ άλλο να του πεις και απλώς βρήκες ένα θέμα που τον εκανε να ξεχασει την απολυση για τα καλα.... μια κακή στιγμή μια άτυχη κουβέντα πάντα σκατώνει μια σχέση, εγω πάντως άμα είχα έναν άνθρωπο που νιωθω και επενδυω σε αυτον δεν θα άφηνα μια τετοια στιγμη να το χαλάσει θα προσπαθούσα (είναι το κυτταρο του μαλακα που εχω) η αληθεια ειναι οτι εχω βρεθει στη θεση του Π, ενω έχω οικογενειακα προβληματα και ενω εχω και ΠΟΛΥ σοβαρο επαγγελματικο προβλημα (τον ενα εγινε Τριτη το αλλο τεταρτη) με χωρισε Πεμπτη, με την ατακα σε αγαπαω εισαι οτι καλυτερο μου εχει συμβει, δεν μπορω να σου προσφερω αυτα που θες. Τεσπα shit happens get over it

Anonymous said...

Μήπως είσαι λίγο σκληρός με τον εαυτό σου; Δε δικαιολογώ την επιπολαιότητά σου για το ακατάλληλο της στιγμής να εκφράσεις την επιφύλαξή σου, αλλά μήπως είχες και συ τα τρεχάματά σου, τις επαγγελματικές σου πιέσεις, και όντως ήθελες να εκφράσεις μερικές σκέψεις για το πως θα μπορούσε η σχέση σας να «δέσει» καλύτερα σε σιγανή φωτιά, παρά να κάψετε το «κερί» σας και από τις δύο άκρες;

Στο λεω αυτό γιατί πιστεύω ότι οι άνθρωποι ταιριάζουν «μακροσκοπικά». Σε «μικροσκοπικό» επίπεδο είμαστε φτιαγμένοι από εξογκώματα-ιδιοσυγκρασίες και κενά-ασυνέπειες στο χαρακτήρα που ποτέ δε θα βρουν την απόλυτη συμμετρία να ταιριάξουν ως απλοϊκό παζλ με το άλλο μας μισό. Νερό στο κρασί είναι η απάντηση, για τον Π. που τόσο βιάστηκε να σε ξεγράψει. Τρεις βδομάδες δεν είναι αρκετές για να δει κάποιος το δάσος, έχει δει μόνο λίγα δέντρα και έχει ψηλαφίσει ένας μέρος του ελέφαντα, για να διαπιστώσει αν ο ελέφαντας είναι το βλέμμα του Θεού που σε κοιτάζει, σύμφωνα με τα όσα γράφεις ή - με άλλο τρόπο - το ταίριασμα σε μακροσκοπικό επίπεδο (σύμφωνα με τον πεζό λόγο μου), και όχι απλά κάποιο θεϊκό είδωλο που σχημάτισε η έκλυση ορμονών στις φλέβες μας, που μεταφέρθηκαν στη καρδιά μας για να μας πλανέψουν.

Μήπως έπρεπε να σε πάρει ο Π. τηλέφωνο και μέρος του φταιξίματος είναι και δικό του που ποτέ δε γύρισε να διαπιστώσει αν ήταν όντως το βλέμμα του Θεού αυτό που τον κοίταζε;

Yorgos

repeatable said...

Πολλή αναστάτωση ρε παιδιά...
Τα πράγματα όμως μάλλον είναι απλά. Ο προβατάκος μας απλά έννοιωθε ότι τον έπνιγε μία συγκεκριμμένη κατάσταση, όση όμορφη κι αν ήταν αυτή. Και μάλιστα τώρα που ο Π. θα είχε πολύ περισσότερο χρόνο καθημερινά και θα είχε και 1-2 προβληματάκια παραπάνω... τά παιξε ο προβατάκος μας. Υποσυνείδητα μεν, οριστικά δε, αυτό το πράγμα τον ώθησε σε αυτό που μας διηγήθηκε. Μικρός ήταν, ανώριμος ήταν... είμαι σίγουρος, σήμερα δε θα του συνέβαινε.
Και μερικές φορές όταν μια ιστορία τελειώνει πρόωρα, νοιώθουμε ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να κρατήσει και μια αιωνότητα. Δεν είναι έτσι όμως. Μπορεί η φάση να τελείωνε απλώς μια βδομάδα αργότερα. Ο Π. να μην έννοιωθε καλά με τον εαυτό του κτλ, κτλ...
Εγώ σε νοιώθω απόλυτα πρόβατέ μου. Μερικές φορές εμείς οι εγωιστές είμαστε οι μεγαλύτεροι εχθροί του εαυτού μας. Και στην τελική ευθεία, εμάς τους εγωιστές δε μας λυπάτε κανείς. Ούτε σαν θύτες, ούτε σαν θύματα. Αίσχος.

Anonymous said...

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.
Σε κάνει να βλέπεις πως τελικά οι άνθρωποι δεν είμαστε όσο ανεξάρτητοι θα θέλαμε, πως δεν αντιδρούμε πάντα όπως ξέρουμε πως θα έπρεπε και κυρίως... πως τις περισσότερες φορές ο φόβος μας οδηγεί στο να κάνουμε πράγματα που τα μετανιώνουμε ακριβώς το δευτερόλεπτο που τα ξεστομίζουμε, απλά όταν κάτι έχει ειπωθεί και πλανάται στον αέρα, δε μαζεύεται...ότι και να κάνεις.

Και συμφωνώ μαζί σου και σε κάτι ακόμα. Κάποιες φορές, μερικές μαλακίες απλά δεν διορθώνονται. Απλά πρέπει να κλαίμε τις συνέπειες της στιγμιαίας ηλιθιότητάς μας και να συνεχίζουμε...

One Big DJ said...

nai. yparxei sobari periptwsh twra pou to skeftomai ..:)

Anonymous said...

οι καρδιες ραγιζουν με πολλους τροπους κι ετσι καθως παλιωνουν ομορφαινουν. και μεις μαθαινουμε μεγαλωνοντας να τις αγαπαμε ετσι οπως τις στολισε ο χρονος και παυουμε να τις προστατευουμε μη τυχει και ραγισουν. κι ετσι τις αφηνουμε να ταξιδεψουν για να συναντησουν τον αλλον. καρδιες αμεταχειριστες ειναι μαλλον τρομαχτικες. ρησπεκτ προβατακο γι αυτες τις αφορμες για κοιταγμα στον εσωτερικο καθρεφτη.

anorymous

ΗarryTsopanos said...

Οι φοβοι μας μερικεςς φορες ειναι μεγαλυτεροι απο τα θελω μας η τις αναγκες μας

Alpha said...

μαλακίες έχουμε κάνει όλοι.

μα όλοι! αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης.

δεν είναι εκεί το πρόβλημα.

το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι δε μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε, δε μπορούμε να δούμε πέρα/πάνω απ αυτές και τελικά και εξ αιτίας του πόσο μηχανικά ζούμε συνεχίζουμε να τις κάνουμε.ξανά και ξανά.

απ ότι κατάλαβα συγνώμη δεν του ζήτησες όταν ξανασυναντηθήκατε.μπορεί και να κατάλαβα λάθος αλλά οφείλεις έστω και τώρα έστω και στο ξεκάρφωτο να του πεις ένα συγνώμη και να του περιγράψεις τη φάση έτσι όπως το έκανες εδω μέσα.

όχι γι αυτόν.για σένα.

πίστεψε με.σβύνεις κάρμα έτσι και πράγματι γίνεσαι σοφότερος.

(το ξέρω ότι είναι δύσκολο)

Anonymous said...

Κατέληξα οτι ειναι απο αυτά που καλύτερα να στα κάνουν παρά να τα κάνεις. Ο Π. έγινε δυνατότερος, γιατι του ράγισαν την καρδιά. Ο πρόβατος ομως ακόμη σκούζει. Για μένα η καλύτερη "τακτικη" ειναι να "εξαντλώ" μία σχέση, ακομη και με πισωγυρίσματα, παρά να την αφήνω στη μέση. ταπεινη μου γνωμη.

Effie said...

Όντως, άμυνα είναι. Δεν είναι κι εύκολο να αφήσεις κάποιον να εισβάλλει στην καθημερινότητά σου...
Το timing βέβαια είναι λίγο θεματάκι, αλλά ο τύπος (απ' όσα μας λες τουλάχιστον) το χειρίστηκε άψογα.
Μπράβο σ' εκείνον λοιπόν, και μπράβο και σ' εσένα για το θάρρος σου να μοιραστείς μ' ένα σωρό κόσμο (και μερικούς άσχετους σαν και τα μούτρα μου) κάτι που οι περισσότεροι έχουμε κάνει, αλλά δεν έχουμε τα @@ να το ομολογήσουμε ούτε στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους.
Φιλάκια - καλή εβδομάδα!!!

Anonymous said...

φοβήθηκες, επέλεξες τη λάθος αντίδραση, το πλήρωσες, και το συνειδητοποίησες.
στην ανασκόπηση της ζωής σου θα φανεί αρκετά ισορροπημένο.

irrelevant

Anonymous said...

Εγώ δε θα φευγα έτσι. Πρώτα Θα σου ριχνα ενα χέρι ξύλο

Anonymous said...

Ναι καλά, ανώνυμε ακριβώς από πάνω μου.
Όλοι ίδιοι είστε.
Όλο υποσχέσεις και επί του πρακτέου νάδα....

Anonymous said...

"..........Δεν ξέρω αν και εσύ το βιώνεις έτσι αλλά εγώ όταν αισθάνομαι πως ο άλλος αρχίζει να "βυθίζεται" εντός μου, να μου γίνεται σημαντικός, αντιδρώ. Είμαι μοναχικό σκυλί της επιβίωσης και ότι μπορεί να διαταράξει την καθημερινότητα και την ρουτίνα μου, το πρόγραμμα μου και το modus operandi μου, το αισθάνομαι σαν μεγάλη απειλή."

Απλός εγωϊσμός ... μήπως;

Θα συμφωνήσω με τον anonymous που είπε: "Για μένα η καλύτερη "τακτικη" ειναι να "εξαντλώ" μία σχέση, ακομη και με πισωγυρίσματα, παρά να την αφήνω στη μέση."

Ολα τα υπόλοιπα μου κάνουν κάπως .....
Οταν αγαπάς, αγαπάς. Πάει και τελείωσε. Προσπαθείς, αποδέχεσαι, κατανοείς, συμβιβάζεσαι, μοιράζεσαι, υποχωρείς, ονειρεύεσαι, και άλλα πολλά ...αλλιώς κάθεσαι μόνος σου στο μικρό σου βασίλειο.

g for george said...

Διαβάζοντας την ιστορία θυμήθηκα τον εαυτό μου. Δεν ξέρω γιατί. Ή μάλλον, ξέρω.

nikisot said...

Kai egw polla 8a allaza..h mallon oxi..telika we live and learn....
ena fili apo mena

Χαζοχηνα said...

Καλο ή κακο το timing, μετα απο 3 βδομαδες σχεσης πολυ λιγος κοσμος θα καθοταν να process τοσο ζορι. Δηλαδη ολοι οι ανωνυμοι και επωνυμοι τι θα εκαναν ακριβως? Θα ελεγαν ‘δεν πειραζει αγαπη μου, ελα να ζησουμε μαζι και κανε υπομονη μια λεμονια ανθιζει στη γειτονια...’? Το βρισκω πολυ γλυκο που εκατσες να φτιαχνεις και μπιφτεκια.

Anonymous said...

από άποψη τεχνικής στη συγγραφή η ιστοριούλα αυτή είναι σαφώς αρτιότερη από εκείνη με τον ετοιμοθάνατο κατά φαντασίαν γαμιά
και εξηγούμαι, πρώτα πρώτα τους ξεγελάσατε όλους, όλοι πίστεψαν λόγω του πρωθύστερου της αφήγησης ότι ο καταυπέροχος Π ήτο καταυπέροχος στη συνείδησή σας ήδη από την εποχή που τον απόλυσαν, μάλιστα είναι περίεργο πως κάποιοι από τους ανγνώστες σας εξέφρασαν και συμπάθεια για το γεγονός ότι σε κάθε περιπτωση χάσατε έναν κατα υπέροχο γκόμενο παραμένωντας πιστός σε μία φυσική παρόρμηση
προφανώς ο Π σας φάνηκε καταυπέροχος μόνο αφού τον ξαναείδατε αγκαλιά με το νέο γκόμενο και σας άφησε αφού σας τα έχωσε ανεμίζοντας αδιάφορα την ρακέτα του και εσέις μείνατε να καταπίνετε με δυσκολία το ξυνό μαρτίνι σας
σε κάθε περιπτωση η αφέλεια των ανγνωστών είναι παροιμοιώδης
το ερώτημα είναι: ο στόχος ποιός είναι? η κατάπληξη του καλλιεργημένου και πανέμορφου κοινού ή η άμβλυση μίας συνείδησης η οποία τσιρίζει ότι δεν αυτομαστιγώνεται?
σε κάθε περίπτωση αν το επιθυμητό μέσο είναι ο ρεαλισμός ξαναγράψτε το με μία ανάλυση της ερώτησης, πότε μου φάνηκε υπέροχος ο Π και γιατί? μην ξεχνάτε όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο υπέροχος θα φαίνεται και αυτό δυστυχώς είναι χειρότερο από το αυτομαστίγωμα

Αρης Δαβαράκης said...

XA!Καλά να πάθεις εγωκεντρικό γουρούνι - έ, συγγνώμη Πρόβατο! (Μ΄αγαπάς ακόμα; Πού είσαι;)