Μικρό μυστικό κοσμοπολίτικης μητρόπολης

Ανεβαίνοντας την Ασκληπιού, λίγο πριν συναντήσεις την Διδότου (αλλά πραγματικά λίγο, μόλις 10 μέτρα) υπάρχει ένα πολύ μικρό ψιλικατζίδικο. Είναι ίτσι τίνι γουίνι λίτλ. Και όπως το βλέπεις τίποτε εκ πρώτης όψεως δεν προδίδει ότι αυτό το μαγαζί έχει κάτι πολύ πολύ ιδιαίτερο, που είναι αρκετά δύσκολο να το βρεις γενικά...

Σε αυτό λοιπόν το μαγαζάκι, βρίσκεις πάρα πολύ καλής ποιότητας θυμιάματα σε sticks. Ξέρεις ποια λέω, αυτά που είναι σαν ξυλάκια για σουβλάκια αλλά μαύρα, και τα οποία τα καίμε και μυρίζουν πολύ ωραία! δες εδώ:

Τα συγκεκριμένα που έχει αυτό το ψιλικατζίδικο είναι εισαγωγή από την Ινδία, και προφανώς οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού, που είναι Πακιστανοί, τα φέρνουν για να τα χρησιμοπούν στις διάφορες τελετές που κάνουν οι συμπατριώτες τους. Είναι λοιπόν πάρα πολύ καλής πχιότητας, καίγονται εύκολα και αφήνουν πολύ ωραίο άρωμα που διαρκεί χωρίς όμως να σε πνίγει.

Εν τω μεταξύ το έχουν σε δάφορες εκδοχές. Υπάρχουν είτε σε διάφορα φρούτα και λαχανικά (πιχι μπανάνα και λεμόνι) αλλά και για πολλές διάφορες δουλειές (πχ για χαλάρωση, για κατάνυξη κ.λπ.).

Φυσικά, τα πιό ωραία είναι αυτά με ελληνικό θέμα. Παράδειγμα, έχουν αρωματικά με άρωμα παστίτσιο και τζατζίκι, ενώ το πραγματικά best seller είναι το αρωματικό με άρωμα κατίκι Δομοκού. Τέλεια σου λέω, τέλεια (ok, ok! Ι ομολογώ, αυτή η παράγραφος είναι αποκύημα της φαντασίας μου).

Λοιπόν, αν είσαι από εκείνους που τους αρέσουν αυτά τα αρωματικά πήγαινε στο ψιλικατζίδικο εκείνο και θα με θυμηθείς. Α, και να σου πω, μην τα παρεξηγείς τα κακόμοιρα τα αρωματικά sticks, μπορεί να τα χρησιμοποιούν οι αντιπαθέστατες Γιαλόμες αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι σωστό να τα στιγματίζεις... Πραγματικά μπορεί να αλλάξουν προς το τελειότερο την αίσθηση που νιώθεις σε ένα χώρο, αλλά και την ψυχολογία σου. Σου θυμίζω ότι η όσφρηση είναι από όλες τις αισθήσεις αυτή που έχει την μεγαλύτερη ικανότητα να επηρρεάζει τα αισθήματά μας, που θα πει ότι γενικά υπάρχει κάτι στην όλη ιστορία με τα αρωματικά (αρκεί να είναι φυσικά και καλοφτιαγμένα, όχι υποπαράγωγα χόνδρου αγελάδας και πετρελαίου).

Α και κάτι άλλο ήθελα να σου πω, αλλά το ξέχασα... τι σταδγιάλα, τι σταδγιάλα... Α ΝΑΙ.

λοιπόν με αφορμή τα πακιστανίδια του ψιλικατζίδικου:

Πολύ κοντά στο σπίτι μου υπάρχει ένα αντίστοιχο μαγαζάκι, ψιλικατζίδικο. Αυτό, σε σχέση με το μαγαζάκι στην Διδότου και Ασκληπιού είναι, βέβαια, ολάκερο εμπορικό κέντρο. Αν το πακιστανομάγαζο είναι 3 τετραγωνικά, αυτό κοντά στο σπίτι μου είναι τουλάχιστον 25, ολόκληρο μολ δηλαδή.

Ο ιδιοκτήτης του μολ είναι ένας γέρος γύρω στα 21424252532534789966877446. Ο οποίος είναι πολύ σκατίγερας αδελφάκι μου. Πολύ. Δεν χαιρετά ποτέ όταν μπαίνεις στο μαγαζί του, δεν λέει "φχαριστώ κύριος", σε κοιτάει με πολύ αντιπαθητικό ύφος και σου πετάει τη σακούλα για να βάλεις τα πράγματα σου πάνω στον πάγκο λες και του σκότωσες την μάνα (η οποία πρέπει να είναι 21424252532534789966877446 συν 30, βάλε με το νου σου πόσο).

Γενικά όποτε με ρίχνει η καταραμένη ανάγκη να πάω να ψωνίζω από εκεί, με πιάνει η ψυχή μου από τα αγενειόνια που πρόκειται να με βομβαρδίσουν. Τι να κάνω όμως, αυτό το μαγαζάκι είναι 10 μέτρα από το σπίτι οπότε... σναφλ σναφλ λυγμ, κάνω την καρδιά πέτρα, καταπίνω το αγενειόνιο και πάω.

Και μετά... και μετά υπάρχουν και τα πακιστανάκια. Που έχουν εντελώς άλλη στάση - πρόσεξε δεν αναφέρομαι μόνο στην συμπεριφορά τους, αλλά και γενικότερα στην στάση τους απέναντι σε αυτό που κάνουν.

Εχτές, ας πούμε το απόγευμα, που πήγα για πρώτη φορά στο μαγαζί τους για να ψωνίσω δύο πακετάκια στίκς, έμεινα πολύ αστονισμένος με την συμπεριφορά τους.

Καταρχήν, το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα στο βλέμμα τους όταν με είδαν έξω από το μαγαζί να ψάχνω στο πάγκο με τα θυμιάματα να διαλέξω δύο πακετάκια να κάνω δώρο στον εαυτό μου ήταν... φόβος και αμυντικότητα.

Εντάξει, λογικό το λες αυτό, ο φόβος του μετανάστη είναι, που ζει σε μία χώρα που δυστυχώς πολύ συχνά φλερτάρει με τον ρατσισμό. Ήμουν και εγώ εχτές ψιλοαξύριστος, έχει φουσκώσει και το μπράτσο από το κολύμπι (ε καιρός ήταν), είναι και αυτά 35 κιλά με τα ρούχα, ε δε θέλει πολύ να σκεφτούν "ωχ! μλκ ελληνάρας έξω από το μαγαζί, κακά ξεμπερδέματα βλέπω, θα μας κάνει τουλούμια" (που να ξέραν ότι ο Ελληνάρας διαβάζει Τόμας Μανν και ακούει Erasure και Pet Shop Boys).

Αφού διάλεξα τα θυμιάματά, μπήκα μέσα στο μαγαζάκι για να πλερώσω. Μπήκα όπως μπαίνω συνήθας μέσα σε ένα μαγαζί, χαμογελαστά και χαιρετώντας! Και μάλιστα στον πληθυντικό (έτσι με έχει μάθει η μαμά μου, όταν κάποιον δεν τον ξέρω να του απευθύνομαι στον πλυθηντικό - ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ). Εκεί, ο φόβος του παλλικαριού που ήταν στο ταμείο, μεταμορφώθηκε σε απόλυτη αστονισιά. Ήταν που είπα "γειά σας"; (μην μου πεις σέξυ βιούερ ότι δεν είσαι σίγουρος πως ελάχιστοι από τους πελάτες του θα τον χαιρετάνε και όσοι το κάνουν θα το κάνουν στα γουρουνοενικά!) Ήταν που πήρα δύο αρωματικά που συνήθως δεν τα παίρνουν οι Έλληνες; Πάντως ο τυπάκος με κοιτούσε σαν χαμένος... Και μετά, μίλησα:

- Πόσο κάνουν;

Ο ταμείος με κοιτάζει πια με ένα πλατύ χαμόγελο. Όμως, αν το λύσσαμε πια το θέμα ότι δεν είμαι απειλητικός, τώρα υπάρχει άλλο πρόβλημα... χμφ χμφ χμφ... πως θα πούμε ότι τα δύο κουτιά αρωματικά κάνουν 2 ευρώ;

ναι, αγαπημένε αναγνώστη. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι αυτοί οι άνθρωπου έχουν άλλη αντιμετώπιση:

εκεί που ο σκατίγερας δεν μπαίνει καν στον κόπο να πει ένα "γεια", ο μικρός πακιστανός με χαιρετά με όλη του την καρδιά!

εκεί που ο σκατίγερας δεν δίνει καμία σημασία στα χρήματά μου, ή και στα δικά του, ο πακιστανός μετανάστης, που τα έχει ανάγκη, και που πιθανώς με 1 ευρώ μπορεί να αγοράσει τρόφιμα για 1 βδομάδα στην χώρα του, αισθάνεται άσχημα που δίνω 2 ευρώ για να πάρω αρωματικά.

εκεί που σκατίγερας ούτε καν ένα ευχαριστώ μου λέει που πηγαίνω και κάνω ένα ψώνιο στο μαγαζί του, ο μετανάστης αισθάνεται ευγνωμοσύνη γι αυτό.

Πρόσεξε τώρα. Μη με παρεξηγήσεις, θα γίνουμε από δύο χωριά. Το πόηντ μου δεν είναι όταν ψωνίζω από το μαγαζί σου να με χειροκροτάς και να μου ανοίγεις σαμπάνιες, όχι καθόλου.

Αυτό που λέω είναι ότι ο σκατίγερας, έχει χάσει την ικανότητα να αναγνωρίζει πόσο εξαιρετικό και σημαντικό είναι το ότι ένας άθρωπας πάει και ψωνίζει κάτι από το μαγαζί του, του δίνει έστω και 2 ευρώ και του λέει και ένα ευχαριστώ. Ενώ αντίθετα ο μετανάστης, που τις έχει πρόσφατες τις δυσκολίες της ζωής, πολύ πρόσφατες, θεωρεί κάτι σπουδαίο να του δίνει κάποιος δύο ευρώ. χμφ χμφ χμφ χμφ σκεψ σκεψ εντατίκ.

Και αναρωτιέμαι: πόσα από τα πράγματα που απαρτίζουν την ζωή μου τα αντιμετωπίζω με την ίδια απάθεια και αδιαφορία που ο σκατίγερας αντιμετωπίζει τον πελάτη του; και ποια είναι αυτά; χμφ χμφ χφμ χφμ.