Καβάφης ver 2.0 developed by provato - the sequel

Θυμάσαι πριν από κανένα τρίμηνο που σου είχα κάνει update μερικά από τα ποιήματα του Καβάφη κ σου είχε αρέσει πολύ, κ πήγαινες για βδομάδες στο Γκάζι κ ήσουν σούπερ κουλ κ τρέντη κ όλοι λέγαν για σένα "μλκ μιλάμε για ΤΟ μορφωμένο γκομενάκι, ο τύπος μέχρι κ Καβάφη κάνει κουώτ, γιου γκό μπόη!". Ναι θυμάσαι.

Επειδή, όμως, μου κάναν παράπονα ότι έχουν βαρεθεί να κάνεις κουώτ κ ξανά μανά κουώτ την ίδια ποίηση συνεχώς, κ επειδή νέα σαιζόν ξεκινά, κ όλο κ κάποιο νέο γκομενάκι θα κελάρεις, πάρε εδώ μερικά ακόμα ανανεωμένα ποιήματα του μεγάλου μας ποιητή.

Πριν αρχίσουμε την βουτιά στην ποίηση, θυμίζω σε όσους το ξεχνούν ΟΤΙ:

αυτό το μπλογκ είναι ταγμένο στο μετερίζι της πχιότητας κ της κουλτούρας. Κ ότι ο κόσμος καταλαβαίνει όταν βάζεις ψυχούλα στα ποστ. Κ ότι αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή το κοινό να δει κ μία άλλη πλευρά μου, την οποία, να τονίσω, εκφράζω όχι για μένα αλλά επειδή με ενδιαφέρει η καλή, πχιοτική ποίηση να περάσει εκεί εξώ. Κ ξέρω ότι ίσως αυτή η δουλειά ξενίσει κάποιους, αλλά εμένα δεν με πειράζει, εγώ δεν κάνω τα ποστ μου με γνώμονα (ε; ε; σούπερ ποιοτικό λεξιλόγιο; ε;) την εμπορική επιτυχία. Το σημαντικό είναι ότι όσο ετοιμαζόταν αυτό το ποστ ήμασταν μία παρέα με τον εαυτό μου, δεν είχαμε θέμα ποιανού, εμένα ή του εαυτού μου, το όνομα θα μπει πρώτο, μας ένοιαζε, εμένα κ τον εαυτό μου, να βγει καλό αποτέλεσμα. Γιατί ο κόσμος που σου δίνει τα μάτια του για να διαβάσει πρέπει να τον τιμάμε.

Ξέρεις πως λειτουργεί το σύστημα. Στην αρχή είναι το πρωτότυπο ποίημα του ποιητά μας, κ από κάτω είναι η τωρινή του εκδοχή. Πως δηλαδή θα το έγραφε ο Μεγάλος Αλεξανδρινός αν ζούσε σήμερα. Που ποτέ δεν ξέρεις, με τις προόδους της κλωνοποίησης...

1
Το πρωτότυπο:
Απ' τες Εννιά

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.

Το τωρινό:
Ιιιιιι μωρή, 5 ξημερώματα πήγε

Ιιιιιι μωρή, 5 ξημερώματα πήγε πάλι, χαμπάρι δεν πήρα
Πως πέρασε η ώρα από την ώρα που μπήκα
στο pornotube. 100 βίντεα είδα
χωρίς να κάνω τίποτε. Κ τι να κάνω;
έχω βαρεθεί να την παίζω μπροστά στο κομπγιούτερ.
Αίσθηση δεν μου κάνει καμία.

Έβλεπα τα amateur κ θυμόμουν
Θυμήθηκα τα δικά μου τα σεξάκια όταν ήμουν πιτσιρίκος
Θυμήθηκα κάτι βιντεάκια που γύριζα κρυφά
Τι ωραία που ήταν όταν πήγαινα Graffiti,
Λάμδα (παλιά που μάζευε κόσμο), Factory κ Γρανάζι

Θυμήθηκα κ διάφορα κουλά,
Κάτι καυγάδες με γκόμενους, κάτι δραματικά μεθύσια
Κάτι κέρατα που είχα φάει κ που είχα ρίξει
Κάτι γλυκά γκομενικά που τα χάλασα από ένα καπρίτσιο
κ επειδή φοβόμουν την ευθύνη...

Ι μωρή, πως πέρασε η ώρα μπροστά στο Porno tube
Ι μωρή, πως πέρασε η ζωή μου με εμένα να είμαι απλός θεατής της…

2
Το πρωτότυπο:
Απολείπειν ο θεός Aντώνιον

(εδώ χρειάζεσαι λίγο φροντιστήριο. Ο Αντώνιος [ναι, της Κλεοπάτρας] είναι σε φάση πολιορκίας στην Αλεξάνδρεια από τους εχθρούς του στην Ρώμη. Κάποιο βράδυ ακούει φοβερή φασαρία από κλαπατσίμπαλα να περνά μπροστά από την πόρτα του. Τι ήταν; Μα ο Θεός Διόνυσσος με την συνοδεία του που εγκατέλειπαν την πόλη κ τον μέχρι τότε προστατευόμενό τους, τον Αντώνιο.)

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις

Το τωρινό
Η Τζένη, η Τζέση, η Τζίνα, η Τζούλια, η Τζέμπολα δεν μου μιλούν

Ακούω γέλια να κατεβαίνουν τα σκαλιά
Η Τζένη η Τζέση η Τζίνα η Τζούλια η Τζέμπολα
Οι φιλινάδες μου, δηλαδή, πάνε Μάγιο κ μετά Sodade –
Ασταδγιάλα μαλακισμένες
Δεν μου κάνουν πια παρέα
Είμαι λέει εγωϊστρια, υστερικιά κ ψωνάρα.

Εγώ; ΕΓΩ! που δεν υπάρχει πιο ζεν κ μίνιμαλ!

Έτσι είναι όμως αγάπη μου, άμα ένας άνθρωπος είναι
προκομμένος όλες τον ζηλεύουν.
Από τότε που έγινα πάνελ στο Alter έχουν φάει
….αυτό που δεν έχουν.
Δεν με νοιάζει, που δεν με θέλουν πια
Η Τζένη η Τζέση η Τζίνα η Τζούλια η Τζέμπολα
Θα βγω μόνη μου. Σιγά μην τις παρακαλέσω.

3
το πρωτότυπο:
Για νάρθουν-

Ένα κερί αρκεί. Το φως του το αμυδρό
αρμόζει πιο καλά, θάναι πιο συμπαθές
σαν έρθουν της Aγάπης, σαν έρθουν η Σκιές.

Ένα κερί αρκεί. Η κάμαρη απόψι
να μη έχει φως πολύ. Μέσα στην ρέμβην όλως
και την υποβολή, και με το λίγο φως —
μέσα στην ρέμβην έτσι θα οραματισθώ
για νάρθουν της Aγάπης, για νάρθουν η Σκιές.

Το τωρινό:
Για νάρθουν-


Μία 24 σύνδεση αρκεί, κ να κατεβάσω καλά το πατζούρι
να μη με βλέπουν από τις γρίλιες
Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, τίποτε
Για να ζήσω τον έρωτα στον 21ο αιώνα

Μία 24 σύνδεση αρκεί. Δεν θέλω ούτε άλλους ανθρώπους
Ούτε πολυτέλειες. Θα βγάλω το σλιπάκι
Κ ακούγοντας τον απόκοσμο βόμβο του κομπγιούτερ

Θα απολαύσω στην σύγχρονη εκδοχή του σεξ.
Ζήτω το sextube.

4
το πρωτότυπο:
Μέρες του 1908
Τον χρόνο εκείνον βρέθηκε χωρίς δουλειά·
και συνεπώς ζούσεν απ’ τα χαρτιά,
από το τάβλι, και τα δανεικά.

Μια θέσις, τριώ λιρών τον μήνα, σε μικρό
χαρτοπωλείον του είχε προσφερθεί.
Μα την αρνήθηκε, χωρίς κανένα δισταγμό.
Δεν έκανε. Δεν ήτανε μισθός γι’ αυτόν,
νέον με γράμματ’ αρκετά, και είκοσι πέντ’ ετών.

Δυο, τρία σελίνια την ημέρα κέρδιζε, δεν κέρδιζε.
Aπό χαρτιά και τάβλι τι να βγάλει το παιδί,
στα καφενεία της σειράς του, τα λαϊκά,
όσο κι αν έπαιζ’ έξυπνα, όσο κι αν διάλεγε κουτούς.
Τα δανεικά, αυτά δα ήσαν κ’ ήσαν.
Σπάνια το τάλληρο εύρισκε, το πιο συχνά μισό,
κάποτε ξέπεφτε και στο σελίνι.

Καμιά εβδομάδα, ενίοτε πιο πολύ,
σαν γλύτωνεν απ’ το φρικτό ξενύχτι,
δροσίζονταν στα μπάνια, στο κολύμβι το πρωί.

Τα ρούχα του είχαν ένα χάλι τρομερό.
Μια φορεσιά την ίδια πάντοτ’ έβαζε, μια φορεσιά
πολύ ξεθωριασμένη κανελιά.

A μέρες του καλοκαιριού του εννιακόσια οκτώ,
απ’ το είδωμά σας, καλαισθητικά,
έλειψ’ η κανελιά ξεθωριασμένη φορεσιά.

Το είδωμά σας τον εφύλαξε
όταν που τάβγαζε, που τάριχνε από πάνω του,
τ’ ανάξια ρούχα, και τα μπαλωμένα εσώρουχα.
Κ’ έμενε ολόγυμνος· άψογα ωραίος· ένα θαύμα.
Aχτένιστα, ανασηκωμένα τα μαλλιά του·
τα μέλη του ηλιοκαμένα λίγο
από την γύμνια του πρωιού στα μπάνια, και στην παραλία.

Το τωρινό:
Μέρες των 80ζ

Ήταν αδύνατον να βρει μόνιμη δουλειά!
Κ για να ζήσει έκανε πότε πότε τον στυλίστα
σε ένα περιοδικό του Κοστώπουλου.

Του είχε πει ο πατέρας του
Να πάει να δουλέψει στο θείο του τον ψυκτικό.
Μα το αρνήθηκε χωρίς κανένα δισταγμό
Δεν έκανε. Αυτός, που ήξερε τα πάντα για την μόδα!
...να γίνει ψυκτικός στον Άγιο Δημήτριο;

Βέβαια με τα λεφτά που έβγαζε από το Κλικ
Ούτε να πάρει το Face δεν μπορούσε!
Άσε που τον πληρώνανε με μισό χρόνο
καθυστέρηση! Τι να κάνει;
Αναγκάστηκε να πηγαίνει με μεγάλους για λεφτά

Του άρεσε να πηγαίνει κ στα Λιμανάκια
Με το γουώκμαν του, άκουγε την κασέτα
ενός νέου group που του άρεσε πολύ
Pet Shop Boys λέγονταν, από την Βρετανία

Οι γονείς του τον έδιωξαν από το σπίτι
Όταν ένας γνωστός τον είδε να φιλά
Στο Ζάππειο ένα γκομενάκι
(τι έκανε ο γνωστός των γονιών του στο Ζάππειο εκείνη την ώρα;)

Αν κ στυλίστας δεν είχε καθόλου ρούχα
Έβγαινε σαν τον λέτσο
Ευτυχώς το παρουσίαζε ως styling κ καλά…

Θυμάται συχνά τις μέρες των 80ζ
Τώρα στα τέλη του 2009
Τόσα χρόνια έχουν περάσει,
«έφτιαξε» την ζωή του, έγινε κάποιος
Την ίδια μελαγχολία που τον έπνιγε τότε
Την βρίσκει ακόμα μπροστά του
Καθώς πηγαίνει με την bmw στο γραφείο.

5
Το πρωτότυπο:
Η Προθήκη του Kαπνοπωλείου

Κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη
καπνοπωλείου εστέκονταν, ανάμεσα σ’ άλλους πολλούς.
Τυχαίως τα βλέμματά των συναντήθηκαν,
και την παράνομην επιθυμία της σαρκός των
εξέφρασαν δειλά, διστακτικά.
Έπειτα, ολίγα βήματα στο πεζοδρόμιο ανήσυχα —
ως που εμειδίασαν, κ’ ένευσαν ελαφρώς.

Και τότε πια το αμάξι το κλεισμένο ....
το αισθητικό πλησίασμα των σωμάτων·
τα ενωμένα χέρια, τα ενωμένα χείλη.

Το τωρινό:
Στην είσοδο του Mall

Διασταυρώθηκαν στην είσοδο του Mall
Ο ένας έμπαινε, ο άλλος έβγαινε
Τυχαία συναντήθηκαν τα βλέμματά τους
Την καύλα τους, που δεν έσβηνε όσα παρσέ κ να έκαναν,
Εξέφρασαν με άνεση, με μορφασμούς σχεδόν χυδαίους

Αυτός που έβγαινε γύρισε πίσω,
Πλησίασε αυτόν που είχε μπει πια…

Κατέβηκαν στο πάρκινγ μείον 2
Κάνανε μία πίπα στα γρήγορα
Κ όταν μετά από μέρες συναντήθηκαν πάλι τυχαία
Ούτε που θυμόντουσαν ότι είχαν τσιμπουκωθεί