όνειρο

Ένα απόγευμα που ο άντρας της ο Χάρης έλειπε από το σπίτι, η Ντίνα τηλεφώνησε στον Πέτρο, τον καλλίτερο του φίλο για να του μιλήσει "ιδιαιτέρως", αφού τον έβαλε να υποσχεθεί ότι δεν θα πει τίποτε σε κανέναν, κ κυρίως στον άντρα της:

- Πέτρο, πήγε ο Χάρης στον γιατρό γιατί είχε κομάρες κ δύσπνοια. Έχει πίεση κ χοληστερίνη. Μάλλον είναι σοβαρό. Πρέπει να προσέχει τι τρώει, κ να αρχίσει αμέσως να γυμνάζεται... όλη μέρα στο καθισιό του γραφείου, θα πάθει μεγάλη ζημιά. Ο γιατρός του είπε ότι έχει την φυσική κατάσταση εξηντάρη! Κ ακόμα δεν έχει κλείσει τα 43.

Το σχέδιο της Ντίνας ήταν ο Πέτρος, παλιός φίλος του Χάρη με τον οποίο παίζανε μπάσκετ στο Λύκειο, να "παρασύρει" τον άντρα της να ξεκινήσουν κάποια άσκηση, έστω κ 20 λεπτά τρέξιμο την ημέρα. Η ίδια θα φρόντιζε για την διατροφή του κ τα υπόλοιπα - όπως ας πούμε το κάπνισμα. Αλλά για την γυμναστική, χρειαζόταν την βοήθεια του Πέτρου

Κ έτσι έγινε. Όχι εύκολα, όχι χωρίς προσπάθεια κ αναβολές, ο Χάρης κ ο Πέτρος βρέθηκαν να συναντιόνται 4 με 5 φορές την βδομάδα, κατά τις 6 κ μισή το απόγευμα, με τις φόρμες κ τα αθλητικά τους παπούτσια για να τρέξουν. Ήταν γείτονες, στο Παγκράτι, κ πήγαιναν εκεί γύρο, άλλοτε στο Άλσος Παγκρατίου, άλλοτε στο Ζάππειο, άλλοτε στον Εθνικό Κήπο.

Τις πρώτες βδομάδες ήταν πολύ δύσκολο. Σαραντάρηδες κ οι δύο, αφημένοι, κουβαλούσαν όλα τα βάρη ενός ανθρώπου της εποχής μας. Αλλά καθώς οι βδομάδες κ οι μήνες περνούσαν το όλο πράγμα τους έγινε πιο εύκολο πιο συστηματικό και πιο οργανωμένο. Από βραχνάς κ υποχρέωση μετατράπηκε σε συνήθεια, κ μετά έφτασε να τους γίνει ανάγκη. Δεν ήταν όμως μόνο οι αντοχές των δύο που άλλαξαν σε αυτό το διάστημα.

Στο παρελθόν, οι δύο τους δεν ήταν ιδιαίτερα φίλοι, την τετράδα περισσότερο την είχε ενώσει η καλή σχέση που είχαν οι γυναίκες τους. Στις ώρες όμως που περνούσαν μαζί τρέχοντας στο κέντρο της Αθήνας αυτοί οι όχι ιδιαίτερα εκφραστικοί άντρες άρχισε να συμβαίνει κάτι υπόγειο κ ανεπαίσθητο. Άλλαζε ο τρόπος που επικοινωνούσαν.

Στην αρχή, δεν μιλούσαν μεταξύ τους όσο τρέχανε - τι να πεις όταν έχει κοπεί η ανάσα σου από την υπερπροσπάθεια; Μετά που άρχισαν να μπορούν να μιλήσουν πιο άνετα, έπιασαν τις βασικές συζητήσεις. "Τι θα γίνει στην μπάλα, ποιος θα πάρει το παγκόσμιο κύπελλο, τι ωραία πόδια που έχει αυτή η κοπέλα".

Αλλά σιγά σιγά, οι κουβέντες τους άλλαζαν. Σταμάτησαν να κουβεντιάζουν για τον κόσμο κ άρχισαν να μιλάνε για τον εαυτό τους. Τίποτε πολύ βαθύ κ ενδοσκοπικό, οι δύο άντρες δεν ήταν ιδιαίτερα της ανάλυσης, για καθημερινά πράγματα έλεγαν, πρακτικά, για συμβάντα κ γεγονότα. Αλλά, μέσα στις πιο απλές παρατηρήσεις κ γεγονότα που εκφράζουμε για τον εαυτό μας βγαίνουν στο φως αλήθειες που είναι μεγάλες και δύσκολες. Διηγείσαι το περιστατικό που σε στεναχώρησε στην δουλειά σου και μαζί με αυτό μιλάς για τις ματαιώσεις της ζωής σου, τα όνειρα σου που δεν πραγματοποίησες, τις ανησυχίες σου για το μέλλον κ το παρελθόν.. Κ έτσι, η άσκηση των δύο φίλων, απέκτησε ένα ακόμα ευεργετικό αποτέλεσμα, πιο σπουδαίο από το άλλο, το σωματικό. Τους αποσυμπίεζε και τους επέτρεπε να ξεσπάσουν - όταν μιλάς για κάτι που σε απασχολεί και το φέρνεις στην επιφάνεια είναι σημαντικό, ακόμα κ λύση να μην δοθεί, .

Από τους δύο, ο Πέτρος ήταν εκείνος που περισσότερο μιλούσε για τα προβλήματά του. Ήταν κ σαν άνθρωπος σχετικά πιο εκφραστικός, αλλά κ είχε κ τα περισσότερα να πει. Οδηγούσε ταξί, δύσκολη δουλειά, για την οποία η αλήθεια είναι ότι ντρεπόταν. Μικρός, ονειρευόταν να το πάει αλλιώς το πράγμα αλλά η ζωή δεν του τα έβγαλε όπως θα ήθελε. Και έτσι, είχε πολλά να πει στον Χάρη για το πόσο τον έπνιγε η καθημερινότητά του κ πόσο δεν θα προλάβαινε πια να κάνει όσα ήθελε.

Ο Χάρης ήταν πιο τακτοποιημένος Έκανε μία σχετικά πιο άνετη δουλειά, πιο μουράτη, είχε σίγουρο μισθό - σε αντίθεση με τον Πέτρο που η οικονομική κρίση τον είχε τσακίσει. Η οικογένεια του είχε κ κάποια χρήματα κ δεν είχε την ίδια αγωνία επιβίωσης με τον φίλο του. Παρόλα αυτά, έλεγε κ εκείνος τα δικά του. Είχε με την δουλειά προβλήματα, αλλά κ με την γυναίκα του, με την οποία είχανε παντρευτεί πολύ μικροί κ σχετικά βιαστικά. Κλασικά τη ζωής πράγματα όλα αυτά, που ποτέ δεν θα τα λύσεις, το πολύ πολύ να μάθεις να τα διαχειρίζεσαι Σε αυτό όμως ακριβώς ήταν που τους βοηθούσε η σχεδόν καθημερινή κουβέντα τους.

Ένα απόγευμα, κοντά έναν χρόνο από τότε που άρχισαν να τρέχουν, μετά το τέλος της προπόνησης τους είχαν αράξει στο καφενεδάκι του Εθνικού Κήπου. Αισθάνονταν όμορφα, το τραπέζι τους ήταν απόμερο και σκιερό. Ξαφνικά, χωρίς κάποια συγκεκριμένη αφορμή, ο Χάρης σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του με την γυμνή παλάμη του κ είπε:

- Να σου πω κάτι περίεργο; Εδώ κ 2 χρόνια, βλέπω συχνά το ίδιο όνειρο. Το ίδιο κάθε φορά, χωρίς την παραμικρή αλλαγή. Τώρα δεν μου κάνει τόσο εντύπωση, το έχω συνηθίσει.... αλλά τους πρώτους μήνες, είχα ανησυχήσει πολύ... Είμαι, λέει, στο σπίτι μου κ κοιμάμαι όταν ξαφνικά ξυπνάω από έναν περίεργο θόρυβο. Κοιτάζω κ στην γωνία του δωματίου απέναντι από το κρεβάτι βλέπω να στέκεται ένας άντρας. Είναι σκοτεινά κ δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό του. Το μόνο που βλέπω είναι η σιλουέτα του κ τα χέρια του...

Πήρε ακόμα μία βαθιά ανάσα κ κοίταξε δειλά τον Πέτρο με ανασφάλεια κ ανησυχία, σαν να περίμενε να τον ξεφτιλίσει Αυτός τον άκουγε χωρίς να αντιδρά με παγωμένη έκφραση.

- ...έχει σφιχτές τις παλάμες του πάνω στο πέος του... οι ώμοι του τραντάζονται γιατί κλαίει. Το κλάμα είναι ο περίεργος θόρυβος που με έχει ξυπνήσει. Εγώ σηκώνομαι, στο όνειρό μου, και ανοίγω το φως. Βλέπω ότι ο άντρας είναι ολόγυμνος, κ ότι οι αρθρώσεις των δαχτύλων του είναι άσπρες από την πίεση με την οποία σφίγγει το όργανό του, σαν να προσπαθεί να το λιώσει. Φρικάρω εντελώς, κοιτάζω το πρόσωπό του κ βλέπω ότι ο άντρας που κλαίει σαν μικρό παιδί... είναι εγώ, περίπου στα 25 μου!

Ήπιε νερό.

- Δεν το έχω πει στην γυναίκα μου. Ντρέπομαι. Νιώθω ενοχές, λες κ όλο αυτό είναι κάτι εναντίον της, που δεν πρέπει να μάθει. Το βλέπω μία φορά το δίμηνο, ίσως κ πιο συχνά. Από όταν αρχίσαμε να τρέχουμε είχε σταματήσει αλλά εχτές πάλι...

Ο Πέτρος κοιτούσε αλλού. Δεν ήξερε τι να πει. Σκεφτόταν διάφορα, τι μπορεί να σημαίνει το όνειρο, γιατί το είχε πει σε εκείνον, μήπως ο Χάρης ήταν ομοφυλόφιλος ή ψυχάκιας κ έβλεπε τέτοια πράγματα.

Η σιωπή άρχισε να γίνεται αμήχανη. Ο Χάρης ήταν πολύ νευρικός κ ένοιωθε ότι ο φίλος του αισθανόταν όλο και πιο άβολα... Κ τότε έκανε κάτι ανεξήγητο και μάλλον αναπάντεχο. Άπλωσε το χέρι του κ έπιασε το χέρι του Χάρη που το είχε ακουμπισμένο στο μπούτι του. Το έπιασε, του το έσφιξε σχεδόν χαϊδευτικά και το άφησε εκεί.

Ο Χάρης κοκκίνισε... αλλά δεν έκανε να τραβήξει το χέρι από την παλάμη του Πέτρου. Άρχισε ηρεμεί. Σταμάτησε να ξεφυσάει, χαλάρωσε το χέρι του μέσα στου Πέτρου κ ακούμπησε πίσω στην καρέκλα του. Ούτε ελάχιστα δεν γύρισε το πρόσωπό του στην κατεύθυνση του άλλου άντρα, σαν να φοβόταν μην συναντηθούν τα βλέμματά τους..

Κ έτσι, μέσα στην σιωπή κ την περίεργα ευεργετική αυτή αμηχανία πέρασε περίπου μισή ώρα. Χωρίς καμία κουβέντα. Χωρίς καμία κίνηση. Μόνο τα δύο χέρια τα πιασμένα, να ακουμπάνε πάνω στο μπούτι του Χάρη. Κ ύστερα, ο σερβιτόρος ήρθε κ τους είπε "μπορείτε να με πληρώσετε; σε λίγο κλείνει ο κήπος".

Με αυτό, χωρίς να το καταλάβει, έκανε κάτι πολύ σημαντικό για τους δύο, αφού κανείς δεν ήθελε να είναι αυτός ο πρώτος που θα τραβήξει το χέρι του. Φοβόντουσαν κ οι δύο πως αν κάποιος έκανε την κίνηση, ξαφνικά αυτό που έγινε θα έπρεπε να υπάρξει, να λήξει, να εξηγηθεί, να συζητηθεί,. Ενώ έτσι, με την παρέμβαση του σερβιτόρου, κανείς δεν ήρθε σε δύσκολη θέση και κανείς δεν έφερε κανέναν σε δύσκολη θέση. Έπρεπε να αφήσουν τα χέρια τους γιατί το μαγαζί έκλεινε.

Σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, κ ξεκίνησαν για τα σπίτια τους. Χαιρετήθηκαν συνηθισμένα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Κ την επόμενη μέρα ξανασυναντήθηκαν, όπως το είχαν προγραμματισμένο.

... ... ... ... ... ... ...

Για χρόνια ο Πέτρος προσπαθούσε να εξηγήσει αυτήν του την κίνηση εκείνο το απόγευμα, κ δεν μπορούσε. Συχνά θυμόταν και την διήγηση του Χάρη για το όνειρό. Του είχε φανεί βαρύ κ δύσκολο κ τον είχε γεμίσει απορίες. Ήταν το πως του το είχε διηγηθεί ο φίλος του; ήταν η περίσταση;

Κάποιο καλοκαίρι, πολλά χρόνια μετά, μεθυσμένος σε μία παραλία, το διηγήθηκε σε μία γκόμενα που υποτίθεται ότι ήξερε από ψυχολογία... αυτή ερμήνευσε ότι εκείνος που έβλεπε το όνειρο ήταν "αδερφή" κ πως έβλεπε τον εαυτό του που προσπαθούσε να καταπιέσει την επιθυμία του. Για αυτό ήθελε να συνθλίψει τον πούτσο του.

"Μήπως σου την έπεσε κιόλας;" ρώτησε τον Πέτρο κ έβαλε τα γέλια... Αυτός πειράχτηκε πολύ, την παράτησε στην παραλία και την άλλη μέρα που την είδε κάπου στο νησί δεν της μίλησε. Δεν τον ενόχλησε τι του είπε, η αλήθεια είναι πως τα είχε σκεφτεί κ αυτός τα ίδια, ο τρόπος που τα είπε ήταν που τον στεναχώρησε.

Καμία διετία μετά το περιστατικό στον κήπο, ο Χάρης πέθανε από καρδιακή προσβολή. Στεναχωρήθηκε πολύ ο Πέτρος, κ ας είχανε χαθεί. Αλλά η ζωή στεγνώνει τα δάκρυα κ θάβει τις πληγές. Γίνανε κ άλλα στην ζωή του, όχι καλά, και όταν η νύχτα πέφτει στην ζωή ενός ανθρώπου, είναι πιο εύκολο να ξεχάσει εκείνα που τον πόνεσαν με έναν ανεξήγητο τρόπο. Ειδικά όταν αυτά δεν συνδέονται με τον αγώνα για την επιβίωση.

... ... ... ... ... ...

το απόγευμα εκείνο, με το περιστατικό στο καφενείο του Κήπου, ο Χάρης γύρισε στο σπίτι και στο μπάνιο ετοιμαζόταν για να μπει στο ντους. Η γυναίκα του, από την πόρτα του μπάνιου, τον κοιτούσε να βγάζει τις φόρμες του και χαμογελούσε.

- Σου κάνει πολύ καλό το τρέξιμο... να μην το σταματήσεις. Φώτισε το πρόσωπό σου... έχω καιρό να σε δω έτσι ευτυχισμένο.