Τοπ τεν με ενοχλητικές τσάντες για άντρες

αχ αγαπημένε αναγνώστη καιρό έχουμε να κάνουμε ένα προβατίσιο τοπ 10, και σκέφτηκα σήμερα και αποφάσισα να κάνω ένα, με θέμα τις διάφορες αντρικές τσάντες που βλέπουμε γύρω μας να φορά ο ανδρικός πληθυσμός και μας φέρνουν μία σχετική σκοτοδίνη. γιατί αυτή η επιλογή; γιατί θέλω να καταγγείλω, να στηλιτεύσω, να επιβραβεύσω, να πω "γιου γκο μπόη", να θάψω, να σχολιάσω και να αναρωτηθώ - και όλα αυτά, θέλω να τα κάνω μαζί σου sexy viewer.

διότι μη μου πεις ότι δεν έχεις και εσύ παρατηρήσει τελευταία το τσαντομάνι που λυσσομανάει γύρω μας, στα χέρια, τις πλάτες και τους ώμους αντρών. δεν ξέρω, αλλά εγώ ήξερα ότι ο άντρας τσάντα δεν κρατά. από παλιά, έτσι το είχαμε. τώρα, πως άλλαξε αυτό ξαφνικά και γιατί, ας το κρίνει ο κοινωνιολόγος του μέλλοντος.

εμείς, ας δώσουμε σε αυτόν τον αγέννητο ακόμα κοινωνιολόγο υλικό για την έρευνα του!
φύγαμε; φύγαμε!

νούμερο 10 - η σχολική τσάντα Για να πω την αλήθεια αυτή η τσάντα δεν είναι ενοχλητική, παρά μόνο όταν την κρατά κάποιος 40 ετών. Της αξίζει όμως η αναγνώριση "να μία τσάντα που μακάρι όλες να ήταν μη ενοχλητικές σαν και αυτή" γι αυτό και είναι στο τοπ 10. Αποτελεί την πρώτη τσάντα που κρατά στην ζωή του ένας άντρας, στα τρυφερά του χρόνια και δεν φεύγει ποτέ από την καρδιά και το μυαλό του, η ανάμνησή της τον ακολουθεί πάντα και παντού, ειδικά αν η τσαντα είναι και κάτι τύπου spiderman. Για παράδειγμα, εμένα ποτέ δεν θα φύγει από την μνήμη μου η τσάντα ghost busters που μου είχε φέρει η αδελφή μου από ένα ταξίδι στο εξωτερικό όταν ήμουν πιτσιφρίκι, γύρω στο 1989...

νούμερο 9 - το νεσεσέρ Σε αυτό το νούμερο, αγαπημένε βγιούερ, βρίσκουμε το νεσεσέρ, ξέρεις το τσαντί που βάζουμε μέσα την οδοντόπαστα, την οδοντόβουρτσα, το after shave, το ξυραφάκι, το αποσμητικό και όλα τα άλλα που είναι απαραίτητα για την προσωπική υγιεινή μας. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν για το νεσεσέρ "άγει δε προς φώς την αλήθεια χρόνος και νεσεσέρ" δηλαδή ότι ο χρόνος και τα περιεχόμενα του νεσεσέρ ενός άντρα θα βγάλουν στο φως την αλήθεια για αυτόν: είναι gay; έχει στο νεσεσέρ κρέμα νυχτός και κολώνια Poison; συγχαρητήρια νεσεσέρ για την μεγαλη επιτυχία σου να είσαι στο νούμερο εννιά.

νούμερο 8 - το backpack το backpack, η ενήλικη εκδοχή της σχολικής σάκας, όταν είναι σεμνό κ ταπεινό είναι μία τσάντα που δεν σε ενοχλεί στην εξωτερική εμφάνιση του άντρα. βέβαια, πάντα παίζει ρόλο με τι το συνδυάζεις και σε τι περίσταση το κουβαλάς, αλλά γενικά δύσκολα ένα backpack θα σε ενοχλήσει, οπότε είναι χαμηλά στην λίστα, μόνο στο νούμερο 8!

Νούμερο 7 - η τσάντα γυμναστηρίου ok, δεν μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερα ενοχλητική, αν και όταν τη βλέπω να την κρατά κάποιος με κοστούμι και γραβάτα κάπως μου κάθεται. Περιέργως από όσα με ενοχλούν πάνω της αυτό που μου την δίνει είναι όταν είναι τεράστια και άδεια και κρέμεται σαν μαραμένο μαρούλι... αυτή η τσάντα, η τεράστια αλλά άδεια, έχει παρατσούκλι "η τσάντα κουμούτσα" και βρίσκεται στο νούμερο 7 του τοπ 10 μας.

νούμερο 6 - το messenger bag αυτό το τσαντί είναι ανεκτά ενοχλητικό, μεταξύ μας υπάρχουν κάποιες εκδοχές του που όχι μόνο δεν ενοχλούν αλλά είναι και πολύ ωραίες... αν όμως βρίσκεται εδώ, είναι διότι, πολύ απλά, πέφτει θύμα της τάσης που έχουν κάποιοι να το φοράνε χιαστί λες και είναι η Κοκκινοσκουφίτσα που πάνε φουντούνια στην γιαγιά και φοβούνται μην έρθει λύκος τσαντάκιας και τους κλέψει. Συνέλθετε αγόρια, ήδη είναι φο πα να έχετε τσάντα, μη το γαμάτε εντελώς βάζοντας την και χιαστί. έλεος

και μπαίνουμε στην πεντάδα της κορυφής....

νούμερο 5 - το μπρηφκέησ μη χέσω Στο τοπ τεν ενοχλητικών τσαντών που κρατάνε άντρες το μπρηφ κέησ περίμενα να πάει καλλίτερα. Γιου σει, μου την σπάει τρελά να βλέπω να κρατάνε τέτοια τσάντα με ένα ύφος λες και κρατάνε την τσάντα με την βόμβα που θα γκρεμίσει την Ακρόπολη. Όλο αυτό δε, με σοβαροφάνεια που κάνει τον Πρετεντέρη να μοιάζει χαλαρός.... οπότε το μήνυμά μου προς όσους έχουν μπρηφκέης είναι το εξής: ok ok, το ξέρω ότι είσαι σπουδαίος τσηλ άουτ - και ακόμα, μήπως την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να κουβαλήσεις χαρτιά να πάρεις μία τσάντα messenger? τζήζας δηλαδή, Ok ηφ γιου χαβ το χαβ α μπαγκ ας είναι λίγο μοντέρνα ρε παιδί!!!

στο νούμερο 4 - η μπανάνα εντάξει, αυτή η "τσάντα" είναι λάθος σε τόσο πολλούς ορόφους (wrong on so many levels). πραγματικά όταν βλέπω άντρα με μπανάνα πέφτω σε σπασμούς όπως Γιαπωνεζάκι που παίζει 3 βδομάδες Πλεή Στέησο άυπνο.... ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ! ειδικά όταν ο κύριος που την έχει κάνει την χαρακτηριστική κίνηση και βγάζει το πακέτο Μάλμπορο, τον αναπτήρα και το μασούρι με τα κλειδιά για να τα ακουμπήσει δίπλα στον φραπέεεεεεε.... πεθαίνωωωωωωωωωωωωωω όοοοοοοχι!

νούμερο 3 - η τσάντα ώμου designer's όταν βλέπω ένα παλικάρι να κρατάει μία τσάντα τόσο designer's με τόσο γκλίτερ και χρυσό και ασήμι και λογότυπο και λοιπά και λοιπά θέλω να του θέσω μερικές ερωτήσεις, όπως ας πούμε: 1 - δεν έχεις καθρέφτη σπίτι σου; 2 - για ποιό λόγο μισείς τόσο τον εαυτό σου ώστε να θες να τον χαντακώνεις; 3 - είναι αλήθεια ότι η θήκη για το μέηκ απ είναι πολύ πρακτική;

φτάνουμε στην κορυφή και στο νούmερο 2 έχουμε... την πουστιέρα πρόκειται για το θρυλικό τσαντάκι, εξαιρετικά διαδεδομένο τις δεκαετίες του 70 και του 80 οπότε δεν υπήρχε το ήντερνετ και οι άθρωπες δεν είχαν κανένα τρόπο κουλών γνωριμιών παρά μόνο τον πραγματικό του να πάνε να μιλήσουν σε κάποιον - το τσαντάκι αυτό αποτελούσε κωδικοποίηση που έστελνε το μήνυμα στο αθώο διαβάτη "ναι, ακούω Barbra Streisand και ΠΟΛΥ Μαρινέλλα, μην κοιτάς που έχω μουστάκι" και "ναι, την χτυπάω την ομελέτα, μην κοιτάς που έχω μουστάκι". Μετά η τσάντα αυτή χάθηκε στην αφάνεια, ήρθε το ίντερνετ και τα gay sites γνωριμιών, δεν χρειάζονταν πια σύμβολα.... στις μέρες μας, πότε πότε, σε κάτι παράδρομους της Σόλωνος, σπάνια βέβαια, μπορείς να πετύχεις κάποιον που ακόμα την κρατάει αυτή την τσάντα.

και ήρθε η ώρα για το νούμερο 1 αγαπημένε μου αναγνώστη... όπου στο νούμερο 1 έχουμε μία τσάντα που πρέπει να έχω δει 2 η 3 φορές όλες και όλες, αλλά η εικόνα με έχει σημαδέψει όσο καμία - πως να χωνέψω ότι ένας άντρας κρατάει....

....τσάντα δίχτυ για την λαϊκή;
ναι, το είδα και αυτό και πως να το χωνέψω; τις 2-3 φορές που συνέβη ήταν παλιά, που έμενα στο Εξάρχειο και πότε πότε πήγαινα στην λαϊκή της Καλλιδρομίου... εννοείται ότι κάθε φορά άφηνα ένα κομμάτι του εαυτού μου να πεθάνει από πνιγμό στα δίχτυα, όπως πέθανε η Ναθαναήλ στο Εκείνο το Καλοκαίρι. τι να πωωωωω, άξια η πρώτη θέση, άξια!!!!

και εδώ sexy viewer ολοκληρώνεται το τοπ 10 ενοχλητικών τσαντών για άντρες, ελπίζω να πήρες το μήνυμα και να λάβεις τα μέτρα σου, δηλαδή να κουβαλάς τσάντα μόνο όταν ΠΡΕΠΕΙ πολύ απαραιτήτως! ελπίζω να συμφωνείς με την αξιολόγηση, να σου άρεσε το ποστ κ σε ευχαριστώ που διάβασες! :-) α, κ φυσικά αν έχεις κάποια άλλη τσάντα που αγνόησα/αμέλησα/λησμόνηα λετ ας νόου, feel free, ναι;

εφιάλτης στην κουζίνα (σόρτ οβ)

Ο Βυρίνης είναι ένα πολύ συμπαθητικό εστιατόριο πίσω από το Καλλιμάρμαρο, στο Μετς. Είναι από τις αξιοπρεπείς ταβέρνες που οι σοβαροφανείς κριτικοί γεύσης περιγράφουν με ευφάνταστους όρους τύπου "κλασική αξία" "μαμαδένιο μαγείρεμα" "γεύσεις που μας θυμίζουν την παιδική ηλικία" (μην ξεράσω....) και όλα αυτά τα καραπρωτότυπα. Έχει μικρό κατάλογο, δηλαδή καμία 20αριά ορεκτικά, 5 κύρια πιάτα μαγειρευτά, 5 κύρια της ώρας, ακόμα 5 γλυκά και δάτς ητ, πράγμα που γενικά το λες καλό, γιατί με αυτόν τον τρόπο τα φαγητά του είναι φροντισμένα, περιποιημένα και καλομαγειρεμένα, συγκεντρώνεται ο μάγειρας σε 15 συνταγές συνολικά, δεν γίνεται αχταρμάς στην κουζίνα του.

Κοντολογίς, στο Βυρίνη τρως καλά, με πολύ καλή σχέση ποιότητας τιμής και σε ένα περιβάλλον που είναι τρέντικο αλλά δεν απαιτεί να βάλεις τζελ στο μαλλί πριν το επισκεφτείς. Είναι κοσμικό τόσο όσο να νιώθεις ότι έχεις βγει, αλλά χωρίς να πρέπει να πολυπεριποιηθείς τον εαυτό σου.

Όμως...

όμως τις τελευταίες 3 φορές που έχω πάει για φαγητό, με μικρότερες η μεγαλύτερες παρέες, από τα μαγειρευτά κύρια πιάτα, τα 3 δεν υπάρχουν. Ζητάς ένα μοσχάρι λεμονάτο, "έχει τελειώσει", ok, λες ας πάρω ένα αρνί ριγανάτο, "και αυτό μόλις τελείωσε, να, δείτε την χοντρή κυρία εκεί, αυτή πήρε το τελευταίο" (ναι, οι σερβιτόροι σου λένε και τέτοια κουλά, λες και το να ξέρω ποιος πήρε την τελευταία μερίδα θα αλλάξει κάτι), ωραία, φέρτε μου ένα... ένα....

"Πάρτε χοιρινή τηγανιά είναι τζούση εν γιάμη, πολύ νόστιμη" σου προτείνει ο σερβιτόρος, α, υπέροχα! λες εσύ, αυτό είναι, αυτό θα πάρω.

Προηγουμένως βέβαια έχεις πει με χιούμορ κ πολύ ευγένια ότι είναι λίγο κουλό να μην υπάρχουν τα 3 από τα 5 κυρίως πιάτα, όπου ο σερβιτόρος σου απαντά ότι "τέτοια ώρα που ήρθατε τι να κάνουμε" και μετά εσύ τους θυμίζεις ότι στην Ελλάδα είναι φυσιολογικό να τρώμε στις 10 και μισή, και μετά σου πετάει ένα "σωστό και αυτό" και θεωρεί ότι ξεμπέρδεψε.

Μόνο που εχτές, αφού παρήγγειλα την τηγανιά, επιλογή συμβιβασμού, ήρθε ένας άλλος σερβιτόρος, γιατί προφανώς αυτός που μας πήρε την παραγγελία ντράπηκε να έρθει να μου φέρει το μαντάτο, για να μου πει ότι κ η χοιρινή τηγανιά είχε μόλις τελειώσει.... μάιστα.

Ε εντάξει, δεν είμαι παράλογος που δεν θα ξαναπάω, ούτε είμαι παράλογος που σήμερα θα τους πάρω ένα ωραίο περιποιημένο τηλέφωνο για να τους το πω ότι δεν θα ξαναπάω, και ότι είναι εντελώς ακατάλληλοι να κάνουν την δουλειά που κάνουν αν και τις 3 τελευταίες φορές που έχω πάει δεν έχουν αυτό που θέλω να παραγγείλω. Επίσης θα τους θυμίσω ότι σε περιόδους κρίσης είναι ΛΑΘΟΣ να αποξενώνουν έναν άνθρωπο που το τελευταίο τρίμηνο έχει πάει 5 φορές στο εστιατόριό τους με παρέες από 3 άτομα και πάνω, δηλαδή είναι heavy user αυτού που πουλάνε, δηλαδή είναι πελάτης τους.

...μας πρότειναν, βέβαια, την άλλη φορά που θα θελήσω να πάω να κρατήσω φαγητό όταν κλείσω τραπέζι, να πω δηλαδή "κρατήστε μου 2 κιοφτέδες, βάλτε τους με πλαστικό καπάκι πανω στην καρέκλα και με ποστητ που να λέει ότι είναι αλλουνού, α και ένα αρνί, μήπως να βάζατε και ένα φωτοκύταρρο αν κάποιος πάει να τσιμπήσει καμιά μπουκιά στην ζούλα, αρονό". Πως δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα να κάνω κράτηση φαγητού; Ωραία λύση μου πρότειναν. Μπράβο στο Βυρίνη.

(τελικά έφαγα μπιφτέκια σχάρας, για να μην μείνεις με την απορία, και φυσικά όταν μου τα έφεραν αμέσως τα έκοψα και τα δύο στη μέση με το πηρούνι μου για να μην μου τα πάρουν πίσω γιατί μπορεί να τα είχε κρατήσει κάποιος. Επίσης φρόντισα να κρυφτώ λίγο στο κάθισμά μου ώστε να μην πουν σε κάποιον δύσμοιρο, που διάλεξε να πάει να φάει στο μαγαζί τους και έκανε το λάθος να πάει την ώρα που θέλει αυτός και όχι την ώρα που τους βολεύει εκείνους "να, να, τα τελευταία μπιφτέκια τα πήρε μόλις ο σεξοβόμβος εκεί με τα μπλε").

Πάντως κάπως το κατέφερα και το κέφι μου δεν χάλασε, μη σου και ότι γουστάρω να έχω θέματα να γκρινιάζω, ειδικά όταν δεν είναι ζωής και θανάτου, χεχε, ναι το ξέρω, είμαι εντελώς αλλού πια... ή απλά είμαι ώριμας άθρωπας χεχε

Αν με δεις με σαλβάρι, ταγάρι, μαλλί τζίβα και να καπνίζω στριφτό υποσχέσου ότι θα με πυροβολήσεις

Μαλάκα έλεος.

Τόσα χρόνια στα Εξάρχεια, ήμουν ένα φρόνιμο παιδί, με τα παντελονάκια του, τα πουκαμισάκια του, τα τακτικά ντουσάκια του, το αποσμητικό του.... και κυρίως με την ηλεκτροπόπ του.

Τώρα ξαφνικά, που ήλθα στο Παγκράτι, μπορείς να μου πεις τι έπαθα και μου αρέσουν κάτι ψιλοροκοραπόπερίεργες μουσικές σαν τις δύο παρακάτω; τζήζας δηλαδή αν υποψιαστώ ότι θα γίνω μεταεξάρχειο θα αυτοκτονήσω να το ξέρεις. ασταδγιάλα πια. αντί να μεγαλώνω και να γίνομαι άθρωπας φρόνιμας εγώ κάνω πάρτι απροβλεψιάς.

τέλος πάντων, να τα δύο τραγούδια που με ανησύχησε που με αρέζουν πολύ! σημείωσε ότι πεθαίνω και για τα βήντηόου και μήπως αυτό να μας πει ότι πια η "κατανάλωση μουσικής" είναι εξίσου οπτική εμπειρία όσο και εμπειρία ακρόασης; ναι, να μας το πει... όχι όπως παλιά που το βήντηόου ήταν το συνοδευτικό, τώρα το βήντηόου είναι εξίσου σημαντικός παράγοντας για το "γουστάρω" που λέμε για μία μουσική.

ενηγουέη, να το πρώτο κομμάτι, αγαπώ τον ρυθμό του τον τσακίρικο, σε κάνει να θες να χορέψεις σαν πιτσιφρίκι πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω.

Radioactive - Kings Of Leon:


και να και το δεύτερο, υπέροχο ρεφραίν, υπέροχοοοοοοοοοοοοοοο, τέλειο βήντεο, τέλειο

Waiting For The End - Linkin Park:


όπου με την ευκαιρία των δύο τραγουδιών να πω και εγώ το λιθαράκι μου ότι το γεγονός πως ένας άρτηστ κάνει το μπρέηκ θρου με ένα είδος μουσικής και ένα στιλ δεν σημαίνει ότι πρέπει να κολλήσει σε αυτά για πάντα, αντίθετα μπορεί να μας κάνει ευχάριστες εκπλήξεις όπως έκαναν οι από πάνω καλλιτέχνες. Που έκαναν την στροφή τους με έναν ήχο αρκετά διαφορετικό από το συνηθισμένο τους, όχι σαν την Ιγκουάννα Βίσση που όταν έκανε στροφή στην καριέρα απλά άλλαξε χρώμα στο μαλλί και μάρκα στην ένεση μπότοξ. γιου γκο γκρούπς, γιου γκο ηντήντ.

δωράκι ηλεκτροπόπ

εδώ είσαι, το καινούργιο τραγούδη των Πετς Οπ Μπόης

:-)

Πτη Αζζελή (Little announcement)

ευχάριστο, επικοινωνιακό και πολύ συμπαθητικό παλικάρι, που πιάνουν τα χέρια του, που γνωρίζει να διαβάζει φυλλάδια οδηγιών από την Σουηδία και έχει καλή φυσική κατάσταση ώστε να σηκώνει μεγάλες ταύλες, αναλαμβάνει την συναρμολόγηση επίπλων IKEA.

τιμές σούπερ φιλικές, κρίσης! τι φιλικές δηλαδή, τιμές εραστή τις λες ούτε καν φίλου!

εκτός από ένα δεμένο έπιπλο, καλοφτιαγμένο, στιβαρό, σταθερό, με όλα τα σέα και τα μέα του θα έχετε κερδίσει και την συζήτηση με τον συναρμολογητή την ώρα που φτιάχνει το αντικείμενο. Το καλλιεργημένο αυτό άτομο, όσο να 'ναι, όλο και θα το πει το σχολιάκι του για το cd ή το βιβλίο που θα γεμίσει την βιβλιοθήκη, για το σωβρακάκι που θα μπει στο συρτάρι της συρταριέρας, για το κοστούμι που θα κρεμαστεί στην ντουλάπα. Ε και η συζήτηση, φέρνει συζήτηση και επικοινωνία κλπ κλπ κλπ κανείς δεν ξέρει τι θα μας φέρει η νύχτα.

παρέχονται εγγυήσεις ότι δεν θα περισσέψει κανένα από τα αμοντάριστα κομμάτια του επίπλου.

άμεση εξυπηρέτηση.

συστάσεις διαθέσιμες εφ' όσον ζητηθούν.

πληροφορίες και φωτό εδώ:
(θην λέτερζ: το blog www.provato.gr και οι συνεργάτες του δεν φέρουν ευθύνη αν ο πελάτης δεν μπορεί να διαπιστώσει ομοιότητα ανάμεσα στην φωτογραφία και τον συναρμολογητή που θα έλθει σπίτι τους. κατά την διάρκεια της συναρμολόγησης επίπλου το σεξάκι απαγορεύεται μετά, αφού μπει και βιδωθεί κ το τελευταίο το πόμολο και όλα είναι Ok, εναπόκειται στον πατριωτισμό των ελλήνων η τήρηση των κανόνων ευγένειας και φιλοξενίας, πραγματικά ζεστής φιλοξενίας)

η μεγάλη θλίψη

παραθέτω αυτούσιο ένα σχόλιο στο αμέσως προηγούμενο ποστ για την Μαρινέλλα, που άφησε ένας ανώνυμος σχολιαστής - για κάποιο λόγο μου έφερε δάκρυα στα μάτια, δάκρυα συμφωνίας και απαισιοδοξίας. οι κόκκινοι τονισμοί δικοί μου, η ορθογραφία, τα σημεία στίξης, και τα άλλα στοιχεία του κειμένου παραμένουν ατόφια όπως στο ανώνυμο σχόλιο. Να είσαι καλά ανώνυμε/μη διαβάτη, κάτι έσπασες μέσα μου, κάτι αρρωστημένο.

Στην παρουσα ο Φασουλης ειναι too busy να αρθρογραφει με εμετικο ζηλο υπερ του ΠΑΣΟΚ και του Γιωργακη και κατα του Σαμαρα. Μιλαμε εχει ξεφυγει ...Διαβασε τι γραφει στα ΝΕΑ, καθε μα καθε εβδομαδα, τι λεει στις συνεντευξεις στο ΒΗΜΑ... Καθεστωτικος τελειως ...μη φταινε τιποτα επιδοτησεις? τι να πω ...και δεν ειναι μεμονωμενα περιστατικα ...

Ο ανθρωπος που καποτε δικαζε τον Clinton (δεν ηταν στο λαικο δικαστηριο?), ξερεις μωρε, εκει στο Συνταγμα με τους αλλους πνευματικους ταγους, τωρα εμπροσθοφυλακη στο ΠΑΣΟΚ.

Ουτε ο Πασβαντιδης στο ΚΑΝΑΛΙ 29 επι αυριανισμου ετσι ...

Η ΜΑΚΡΗ κι ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ τοσο, μονο!

και απο την αλλη, ασχετο, εχεις τον Κραουνακη να βγαινει στα μεσημεριαναδικα (!) και να τα βαζει με την ... ΕΟΚ(!!!!!!!!!!!) για τον αντικαπνιστικο νομο, και να ζητα να μας πληρωνουν δικαιωματα οι ξενοι για τους τραγικους και τους μουσικους μας, τον Αισχυλο και τον Θεοδωρακη αφου χωρις εμας και τον πολιτισμο μας (οι ξενοι) θα ηταν "καπακια μπυρας!". Αν δε μας πληρωναν τα δικαιωματα αυτα "θα ειχαμε πληρωσει το χρεος μας!". Ποσο πιο ρατσιστης? Ποσο πιο ελληναρας? Ποσο πιο γραφικος? ΜΑ Ο ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ του "ανθρωπων εργα" ? Κι ολα αυτα κατω απο τις επιδοκιμασιες της Τενιας Μακρη. Ποσο πιο κατω?

Αυτοι ειναι οι πνευματικοι ανθρωποι στην Ελλαδα της κρισης σημερα. Ειτε πουλημενοι, ειτε αυτιστικοι, κλεισμενοι στον μικροκοσμο τους (βλ. ΙΑΝΟ που μαζευτηκαν να κανουν ανταρτικο για τον αντικαπνιστικο οι Κραουνακηδες, Ζυρανες et al) (και ξερω οτι θιγω αγαπημενους σου, να με συμπαθας) ενω σιωπουν εκωφαντικα για τη ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ εκει εξω. Κριμα. Καποτε τους σεβομουν.

ναι, ανώνυμε σε συμπαθάω, κάνε την δουλειά σου - και λίγο σε αγαπώ κιόλας για την φράση "μεγάλη θλίψη" που χρησιμοποίησες - και τέλος.... ας καεί επιτέλους να τελειώνουμε, όλο αυτό το ψέμα, ας καεί

Μία Μαρινέλλα στην ζωή μου

Το Σάββατο πήγα στο Παλλάς, στο "Μαρινέλλα - το μιούζικαλ".

από τότε, παλεύω μεσ' το κεφάλι μου να κατασταλάξω σχετικά με όλο αυτό. Αισθάνομαι πολύ αντιφατικά πράγματα (ναι, ξέρω, σχιζοφρένεια, α νο α νο).

Από την μία, πέρασα καλά, δεν βαρέθηκα στιγμή σε παράσταση 3μιση ωρών, (εγώ τυπικό παιδί της γενιάς της διαταραχής ελλειματικής προσοχής), γοητεύτηκα, χάρηκα, διασκέδασα.

Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι: Μαρινέλλα, Φασουλής, Μιούζικαλ, xορευτικά Σειληνού το 2010... Ρε γαμώτο, απαντάνε όλα αυτά τα πράγματα στην εποχή μας σε κάτι από αυτά που καίνε τους ανθρώπους σήμερα; Που είναι η τέχνη, η δημιουργία, που να μπορεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο, να του δώσει απαντήσεις, να τον βγάλει λίγο από το φόβο και την αγωνία, το εσωτερικό του ανισόρροπο όπως εκφράζεται στην εποχή μας;

Άκου να δεις τι έγινε αμέσως μετά την παράσταση και ίσως θα καταλάβεις που το πάω. Πήγαμε εγώ και οι 2 φίλοι με τους οποίους είδα το έργο να φάμε στο Pasaji, το εστιατόριο στην Στοά Σπύρου Μήλιου δίπλα στο Παλλάς. Καθώς τρώγαμε, είδαμε την ίδια την Μαρινέλλα να έρχεται και να κάθεται σε ένα πολύ κοντινό μας τραπέζι. Μαζί της ήταν μία πολύ ευγενική κυρία, μάλλον η βοηθός της.

Μαγεμένος όπως ήμουν από την παρουσία της πάνω στην σκηνή του Παλλάς, μάζεψα λίγο θάρρος, σηκώθηκα από το τραπέζι μου, πήρα τα δύο προγράμματα που είχαμε αγοράσει και πήγα να της ζητήσω να μου τα υπογράψει και να της πω "συγχαρητήρια".

Βλέποντας με να την πλησιάζω, κατάλαβε ότι πήγαινα να την συγχαρώ (κρατούσα τα προγράμματα και ένα στυλό, ε, δεν θέλει πολύ να μαντέψεις ότι πήγαινα να πάρω αυτόγραφο) και έκανε κάτι συγκλονιστικό. Έβαλε την παλάμη στο στήθος και άρχισε να γέρνει το κεφάλι "ευχαριστώ, ευχαριστώ" με φοβερή σεμνότητα και ευγένεια. Πρόσεξε, είμαι κωλοπέτσας και κυνικός, θα το καταλάβαινα αν το έκανε χωρίς να το εννοεί... και εκείνη αυτό που έκανε, το εννοούσε. Με συγκίνησε.

έφτασα στο τραπέζι της και της είπα:

- Μην το κάνετε εσείς αυτό!!! Ντρέπομαι! Εγώ πρέπει να σας ευχαριστώ και φυσικά να σας συγχαίρω...

Μετά, άρχισα να της λέω κοπλιμέντα, πόσο ποιο όμορφη είναι από κοντά σε σχέση με την σκηνή, πόσο μου άρεσε που διέκρινα, ακόμα και κάτω από το κείμενο του έργου, ότι έχει χιούμορ και αυτοσαρκάζεται. Εκείνη δεν θυμάμαι πολύ καλά τι μου έλεγε, α, αναφέρθηκε λίγο στο φροντισμένο πρόγραμμα της παράστασης όταν της το έδωσα να το υπογράψει, χάρηκε που της είπα "είστε πολύ πιο όμορφη από κοντά" και ότι "φαίνεται ότι έχετε χιούμορ που διακρίνεται πίσω από τις γραμμένες ατάκες και αστεία". Η αλήθεια είναι ότι ξέρω να γίνομαι γαλίφης με τους σταρ που συναντώ, ειδικά όταν είμαι πραγματικά γοητευμένος (καμία φορά, μεταξύ μας, λέω καλά πράγματα σε καλλιτέχνες ακόμα και αν δεν τα εννοώ, γιατί ξέρω τι κόπο έχουν βάλει, και πόσο θα στεναχωρηθούν αν τους πω τα αντίθετα - αλλά με την ίδια την Μαρινέλλα είχα γοητευτεί). Βέβαια αν θα πρόσεξες δεν μίλησα καθόλου για την παράσταση αυτή καθ' αυτή και φυσικά είχα τους λόγους μου.

Από όλα όσα της είπα (την ζάλισα την γυναίκα και ήταν και πτώμα μετά την δουλειά, γκρ γκρ γκρ γκρ - ντα σηπ πολυλογάς) αυτό που φάνηκε να την εντυπωσιάζει πχιότερο, σε σημείο που γύρισε να το επαναλάβει στην κυρία με την οποία συνέτρωγαν, ήταν το "περάσαμε πολύ ωραία και να ξέρετε αυτό στην εποχή μας είναι σημαντικό, να ξεφεύγουμε λίγο, να ξεχνάμε τις πιέσεις και τις θλίψεις". Σου λέω όταν θέλω γίνομαι πολύ γαλήφ γαλήφ εντατίκ, και πράγματι εκείνη την στιγμή το εννοούσα, είχα για 3 ώρες ξεχαστεί, διασκεδάσει, χαλαρώσει...

Σήμερα όμως, που έχουν περάσει 3 μέρες από την παράσταση, που έχει περάσει η επίδραση της γοητείας της Μαρινέλλας πάνω μου, και που δεν έχει μείνει κάτι άλλο εντός μου από αυτό που είδα, αναρωτιέμαι...

Που είναι τα έργα τέχνης, οι παραστάσεις, τα βιβλία, τα τραγούδια, τα κινηματογραφικά έργα που μπορούν να με βοηθήσουν με έναν πιο γόνιμο, βαθύ και ουσιαστικό τρόπο να προχωρήσω την ζωή μου; Γιατί δεν βρίσκω κάτι γύρω να με κάνει να ελπίσω λίγο σε κάτι;

Οκ, πράγματα για να ξεχαστώ έχω πολλά, πάρα πολλά... από τα ποτά και τα ντράγκζ (μακρυά από μας) μέχρι το ίντερνετ, την τηλεόραση, το κάζουαλ σεξ που λέει ο λόγος... Όμως, πράγματα που θα μου θυμίσουν τι είναι να είσαι άνθρωπος, που θα μου δώσουν ελπίδα στην δυσκολία, θα με ενθαρρύνουν να αντέξω την θλίψη και την στεναχώρια, που θα με πλησιάσουν σε μία άλλη χαρά, σε μία καλλίτερη σχέση με τον εαυτό μου, που είναι;

Που είναι αυτό που μπορεί να με προχωρήσει λίγο σαν άνθρωπο; Γιατί δεν μπορώ να το βρω; έγινα γκρινιάρης και δήθεν; έγινα κυνικός και δεν βλέπω το όμορφο γύρω μου; χουότ ηζ χάπενηνγκ; είναι δικό μου μόνο θέμα ή συλλογικό;

Και πρόσεξε, δεν αναφέρομαι σε γενικότερες θεωρητικές προσεγγίσεις - αναφέρομαι σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα σχετικά με την εποχή μας: γιατί κανένα έργο τέχνης δεν μoυ λέει πόσο τοξικό είναι το γύρω μας τώρα και ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από αυτό; γιατί καμία ταινία δεν μου μιλάει για τις άλλες χαρές της ζωής, αυτές που γεμίζουν τον άνθρωπο παρά τις κρίσεις και τα οικονομικά προβλήματα; γιατί τα βιβλία δεν αναφέρονται στην υπομονή και στο χρόνο που χρειάζεται για να χτιστεί μία φιλική/ερωτική/οτιδήποτε σχέση με έναν άνθρωπο; (για να αναφέρω 3 μόνο τυχαία παραδείγματα θεμάτων που με καίνε το τελευταίο διάστημα).

ας είναι, ας μην γίνομαι πολύ θεωρητικός, ελπίζω να βγαίνει λίγο νόημα από όλο αυτό το κατεβατό σέξη βγιούερ...

όσον αφορά την παράσταση, να πω έτσι, για το ονόρε, μερικά πραγματάκια:

Το έργο έχει μία εξυπνάδα στην ιδέα του, αλλά και πολύ μανιέρα. Μέχρι και τα κλασικά ποτ πουρί από το παρελθόν, που οι Ρέππας - Παπαθανασίου έβαζαν σε κάθε σήριαλ τους, στα εορταστικά επεισόδια, ξαναείδαμε. Ξες ποια λέω, αυτά που ο Αντωνόπουλος, η Μεντή και η Κώνστα, πιχι, είναι και καλά σε πάρτυ 70ζ και τραγουδάνε μεταμφιεσμένοι τραγούδια της εποχής - και μετά, στην επόμενη σκηνή, πάμε ακόμα πιο πίσω, στα 50ζ, και πάλι μεταμφιεσμένοι οι πρωταγωνιστές τραγουδάνε χιτάκια του τότε. Αυτό υπάρχει και στην Μαρινέλλα. Μόνο που σε αυτό που είδα το Σάββατο στα δύο πάρτυ του έργου οι μεταμφιεσμένοι ηθοποιοί και χορευτές τραγουδούσαν μόνο τραγούδια της Μαρινέλλας αντί για γενικότερα χιτάκια. Duh!

Η πιο αστεία σκηνή του έργου είναι εκεί που η Μαρινέλλα αυτοσαρκάζεται για τον τρόπο που τραγουδούσε το Συμβιβαζόμαστε. "χώριζαν οι άνθρωποι, και εγώ ήμουν μέσ' στην τρελή χαρά!!!" χεχεχε

επίσης πλάκα είχε και όταν αναφέρθηκε στην εμφάνισή της και πως.... "από το 1975, που έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά δεν έχω αλλάξει καθόλου..... δεν έχω κάνει καμμία αλλαγή απολύτως"! ταυτόχρονα έφερε τα χέρια της στα μάγουλά της και έκανε την χειρονομία του "τραβήγματος"! γέλασε πολύ μέχρι και η ίδια.

Η πλοκή: Παρακολουθούμε τα γκομενικά προβλήματα 2 γυναικών που αγαπάνε τον ίδιο άντρα, τον Μέμο Μπεγνή, ενώ η Μαρινέλλα παρεμβάλεται είτε με το να διηγείται την ζωή της, είτε με το να ντύνει με τραγούδια της περιστατικά από την ζωή των 2 γυναικών. Αυτό.

Μαριχουάνα Στοπ 2.0. δηλαδή

To Παλλάς ήταν καραγεμάτο. Με mainstream κοινό, οικογένειες, γιαγιάδες πολλές, ζευγάρια - περίμενα να δω περισσότερους gay να σου πω την αλήθεια...

ευχαριστώ Π. για την πρόσκληση και το κέρασμα εισιτήριο!

ακόμα αντιμετωπίζω κατακραυγή του κόσμου από gay φίλους που πήγα Μαρινέλλα. είναι που οι gay δεν είναι κολλημένοι, μη χέσω.... χεχεχε

η Μαρινέλλα από κοντά όταν της μίλησα ήταν από τις πιο ευγενικές παρουσίες που έχω ποτέ συναντήσει - σπουδαία η ευγένεια της και αυθεντική. Όταν έφευγα από το εστιατόριο αναζήτησε το βλέμμα μου για να με χαιρετήσει!!!!!!!!!!!!! ευτυχώς που το είδα, φαντάσου να μην το έπαιρνα πρέφα... πόση αντίθεση συμπεριφοράς με άλλες πριμαντόνες της εποχής μας.

χωρισμός

κάνει κρύο.

αλλά εγώ αισθάνομαι τον ιδρώτα στο πρόσωπό μου, το ιδρώτα του φόβου και του πόνου, καθώς μπαίνουμε στον σταθμό. Κόσμος γύρω πολύ, συνεπιβάτες σου, θα ταξιδέψουν σαν και σένα μακρυά από αυτήν την πόλη που μέχρι τώρα ζούσε τον έρωτά μας.

Φυσικά, η δική σου απουσία, μετράει εκατομμύρια φορές περισσότερο από τις απουσίες εκατομμυρίων ανθρώπων. Πως θα αντέξω να είσαι μακρυά μου;

Λες και έχεις διαβάσει την σκέψη μου, σταματάς δίπλα μου και μου σφίγγεις το χέρι, να σε κοιτάξω. Σηκώνω τα μάτια. Βλέπω στο βλέμμα σου την ίδια απορία που έχω και εγώ... Πως θα αντέξω να είσαι μακρυά μου;

Πλησιάζεις την κυρία στο γκισέ του ταμείου, και την ρωτάς αν χρειάζεται να επικυρώσεις το εισιτήριό σου. Εγώ στην άκρη, κοιτάζω την πλάτη σου. Όπως έχεις σκύψει να μιλήσεις στην ταμεία, διακρίνω τον σβέρκο σου ανάμεσα στο παλτό και στα μαλλιά. Με πιάνει μία ζαλάδα από την λαχτάρα... και από την φρίκη που κάθε λεπτό που περνάει γίνεται όλο και πιο πραγματική, ότι από σήμερα δεν θα τον ξαναδώ αυτόν τον σβέρκο.

Έρχεσαι προς το μέρος μου με το επικυρωμένο εισιτήριο. Κάτι μου λες, ούτε που το ακούω, όλα γύρω μου έχουν χαθεί σε μία μπερδεμένη απτή λύπη, που έχει πέσει, πάνω στον κόσμο και στα ερεθίσματα που μου στέλνει, σαν νεκρικό σεντόνι. Πρόσωπα, ήχοι, φωνές, το τρένο που πλησιάζει στην αποβάθρα για να σταματήσει να επιβιβαστούν οι ταξιδιώτες... όλα μου έρχονται μισά, μπερδεμένα.

Έχουμε βγει στην αποβάθρα. Το αριστερό μου χέρι το έχω χώσει στην δεξιά τσέπη του παλτού σου. Οι επιβάτες ανεβαίνουν στα βαγόνια, από τα παράθυρα τους βλέπω να διασχίζουν τους διαδρόμους, να τακτοποιούν τα πράγματά τους, να βολεύονται στις θέσεις τους.... πρέπει να ανέβεις κ εσύ, είναι ώρα, πρέπει να φύγεις. να φύγεις.

Ξαφνικά γυρίζεις απότομα, αρπάζεις το πρόσωπο μου στα δύο σου χέρια, και μου λες

- θα με ξεχάσεις... κ εγώ θα σε ξεχάσω... θα έρθει μία στιγμή που δεν θα έχεις την παραμικρή ιδέα ποιος έχω γίνει... o πόνος και η λύπη θα περάσουν, θα είμαστε αλλού ευτυχισμένοι, ή μπορεί και όχι ευτυχισμένοι, αλλά θα είμαστε αλλού...

εγώ δεν μιλάω, τι σημασία έχουν όλα αυτά, θέλω να σου πω μόνο ότι μου φαίνεται πως ποτέ δεν θα πάω αλλού, θα είμαι για πάντα σε αυτόν τον σταθμό, να κοιτάζω τις γραμμές που θα σε πάνε μακρυά μου, τα χέρια μου που δεν θα σε ξανακουμπήσουν, να κάθομαι στην καρέκλα που ακούμπησες την τσάντα σου, να μιζεριάζω και να λυπάμαι τον εαυτό μου που χωρίσαμε, θέλω να έχω κάτι να με συνδέει μαζί σου ακόμα και αν είναι αυτολύπηση, μιζέρια.

αγκαλιαζόμαστε. αντίο, αντίο, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, θα με ξεχάσεις όπως και εγώ θα σε ξεχάσω, τι λες, μακάρι να μην έπρεπε να φύγω, μακάρι να μην έπρεπε να φύγεις.

μακάρι. μακάρι.

ένα φιλί στο μάγουλο, κοντά στην γωνία των χειλιών, δεν κάνει στο στόμα.

ανεβαίνεις στο τρένο. πας κάπου προς τα αριστερά, και μετά, όσο και να κοιτάζω από τα παράθυρα του βαγονιού, δεν σε ξαναβλέπω ποτέ. λες και το βλέμμα μου μπλόκαρε την εικόνα του να είσαι στον κόσμο αλλά όχι μαζί μου, πια.

το τρένο ξεκινά. δεν μπορώ να αναπνεύσω. δεν μπορώ.

ο σταθμός αδειάζει.

έχεις φύγει.

παίρνω ένα μπουκάλι νερό. όχι από δίψα... για να θυμηθώ την παρουσία των άλλων ανθρώπων, να ξαναέλθω σε επαφή με την λειτουργικότητά τους,με την χρησιμότητά τους... πρέπει να ξαναγυρίσω στην ζωή.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

(τέτοια μου αρέσει να φαντάζομαι τις νύχτες που σε σκέφτομαι. ότι χωρίσαμε δραματικά, σε σταθμούς τρένων, σε αεροδρόμια, ή κλαίγοντας κάτω από την βροχή, ή με αστυνομικούς να με τραβάνε μακρυά σου ή να σε αποχαιρετώ καθώς αφήνω την τελευταία μου πνοή σε μία βρώμικη άσφαλτο και άλλα τέτοια λογοτεχνικά. φαντάζομαι πως αποχαιρετιστήκαμε κλαίγοντας, με τον πόνο να έχει παραμορφώσει τα πρόσωπά μας, με την απόγνωση να μας κόβει την ανάσα, λέγοντας βαριές κουβέντες και μεγάλες.

Προσπαθώ με αυτές τις τραβηγμένες φαντασιώσεις μου να θάψω την χλιαρή, ξενέρωτη πραγματικότητα - που αν και χωρίς καθόλου δράμα, για ένα περίεργο λόγο με πονάει και με κλείνει στον εαυτό μου ακόμα, τόσα χρόνια μετά, τόσες σχέσεις μετά, τόσους χωρισμούς μετά... ότι απλώς, μία μέρα, ένα πρωί, εκεί που όλα ήταν καλά, δεν επικοινώνησες ποτέ ξανά. ποτέ.

Σε έψαξα λίγο, σε έψαξα λίγο περισσότερο, με απέφυγες - και μετά εγκατέλειψα.

Μερικά χρόνια μετά σε είδα σε ένα σινεμά. Ήσουν με κάποιον που μου έμοιαζε. δεν ήρθα να σου μιλήσω. ούτε κ εσύ, αν και με είχες δει.)

είμαι η αγάπη

Σο, πήγα και είδα το Io sono I amore, την ταινία με την Tilda Swinton, είναι η ταινία που από το πουθενά έχει γίνει μεγάλο χιτ στην Αθήνα, και γίνονται λέει ούρες στα σινεμά να την δουν, όλοι τρέχουν, και μαλώνουν οι γριές και οι νιες ποια θα είναι η πρώτη στην παρέα που θα πει "α, δεν ξέρω για εσάς, είστε ΤΜΒ, αλλά ΕΓΩ την είδα".

Όπου η Tilda Wilson, είναι 45άρα ζάμπλουτη Ρωσίδα που έχει ξεχάσει τις ρίζες της από τότε που παντρεύτηκε Ιταλό γόνο οικογένειας μεγαλοβιομηχάνων και ζει σε ένα παραμυθένιο περιβάλλον πλούτου και υψηλής κοινωνίας και Ιταλικού στυλ και φινέτσας και Μιλάνου. Κάποια στιγμή, γνωρίζει τον φίλο του γιου της και με τον οποίο πρόκειται να ανοίξουν εστιατόριο, και ερωτεύονται και του κάθεται, άκου τώρα γιατί αν έχεις τον θεό σου, επηρρεασμένη από την κόρη της που μόλις της έχει ανακοινώσει ότι είναι λεσβία... ε και μετά ψιλογίνεται της τρελής. Πέφτει ένα δραματάκι, ένας θάνατός άδικος, μία ενοχή τεράστια, μία λύτρωση, ένα τρέξιμο προς τα έξω και προς τα πάνω, κάποιος λέει σε κάποιον "δεν υπάρχεις πια για μένα" και άλλα τέτοια λίγο μελό...

και ναι όλο αυτό είναι απίστευτα ΜΗ_πρωτότυπο σαν ιστορία (νομίζω μέχρι και η Λάσκαρη το έχει παίξει, πόσο πιο λαϊκιά μπορεί να είναι μία πλοκή;) και όμως, και όμως, σέξη βγιούερ αυτή η ταινία με το τόσο χιλιοπαιγμένο σενάριο είναι από τα πιο πρωτότυπα και υποβλητικά πράγματα που έχω δει στο σινεμά εδώ και πάρα πολύ καιρό.

και αναρωτιέμαι....

είναι η μουσική του John Adams που κόβεις φλέβα;

είναι η τελειότητα στο στήσιμο, την σκηνογραφία, τα ρούχα, τα πλάνα του Μιλάνου, το ΥΠΕΡΟΧΟ σπίτι των πρωταγωνιστών; πραγματικά στυλιστικά είναι άψογη, κάποια στιγμή είναι όλα τόσο τέλεια που σου έρχεται να πας να πετάξεις μία κάλτσα άπλυτη στην μέση κάποια σκηνής για να να "βρωμίσει" λίγο το πράγμα, τόση εικαστική τελειότητα καταντά τρομακτική... αφού, σε μία σκηνή που είχανε κομποζάρει το φόρεμα της πρωταγωνίστριας με τα σαμπουάν σε μία τουαλέτα όπου κατουρούσε, με έπιασαν τα γέλια, φανταζόμουν τρελή φασίστρια στυλίστρα να δέρνει τους συντελεστές της ταινίας που της λέγανε "μην το κάνεις τόσο τέλειο το πλάνο μαρήηηηηηηη, θα φανεί αφύσικο" και αυτή να ουρλιάζει "ΑΥΤΆ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΑΜΠΟΥΑΝ θα μπουν στην σκηνή που κατουρά, ΑΥΤΑ ταιριάζουν με το φορεμά της, δεν με νοιάζει τι λέτε, θα σκοτωθώ....".

Που ναι, είμαι σχεδόν σχιζοφρενής γιατί όλο αυτό το αφύσικα στημένο και το θεόψυχρα, παγερά τέλειο, μου άρεσε, με έπιασε πολύ, με στοίχειωσε λίγο, ε ξέρεις τώρα πως είναι οι ταινίες, προβάλουμε σε αυτές όλα εκείνα που μας απασχολούν/λείπουν/λυπούν/χαροποιούν και ναι, ίσως τελικά αυτό να κάνει μία ταινία σπουδαία, και ένα έργο τέχνης γενικότερα, το να μπορείς να προβάλεις πάνω του κάτι δικό σου... αυτή η ταινία το έχει αυτό πολύ.

(τι περίεργο, δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία σκηνή που να ήταν κάπως πιο ιδιαίτερη από τις άλλες για να σου την αναφέρω, άντε το πολύ μία οικονόμο που έκλαιγε με μαύρο δάκρυ, αλλά και πάλι με το ζόρι.... μάλλον καλό είναι τώρα αυτό, με την ένοια ότι μία ταινία που σε πιάνει έτσι χωρίς να υπάρχει κάτι εκρηκτικό, έχει κάτι μεγαλύτερο και βαθύτερο).

να την δεις οπωσδήποτε σέξη βγιούερ. στην Έλλη την παίζει και στο Δαναό. αλλά και αλλού

Μερικές παρατηρήσεις από το "Νησί"

Πήγα χθες στο σπίτι ενός φίλου να παρακολουθήσουμε την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του Νησιού. Για να πω την αλήθεια το είχα ήδη ξεράσει το σήριαλ, πριν καν αρχίσει, με τόσο πολύ hype και με τόση κουβέντα για αυτό από παντού, τζήζας δηλαδή, από αυτό καταλαβαίνεις πόσο άγονη είναι η εποχή μας, να γίνεται τόση συζήτηση για ένα καλοφτιαγμένο σήριαλ... ένηγουέη... κάθησα να παρακολουθήσω με μία σχετική αρνητικότητα, λοιπόν, εκεί ήθελα να καταλήξω... και τελικά την έκανα την αρνητικότητα γαργάρα. καλά να πάθω.

Μου άρεσε πάρα πολύ η κοπέλα που κάνει την Αγγλίδα, (η Ευγενία Δημητροπούλου, η οποία κάνει διπλό ρόλο, αργότερα στο έργο κάνει και μία από τις δύο κόρες του Μάινα και της Λέχαινας). Δεν ξέρω πως το κατάφερε να κάνει τόσο επιτυχημένα την Αγγλίδα την λίγο ξενέρωτη, την λίγο υπερ-ευγενική, την λίγο φοβισμένη για το που είναι, την λίγο μπουρδουκλωμένη με τα ελληνικά της, πάντως σου έκανε ότι είναι Αγγλίδα ηθοποιός που τώρα μόλις πήρε το φέρστ σηρτήφηκέητ στα Ελληνικά!.... πραγματικά γιου γκο γκέρλ, μπράβο.

Η φωτογραφία της σειράς έβγαζε μία μελαγχολίλα που μου έκανε εσωτερική συγκίνηση. Είχε μία μπλεδίλα και μία θολούρα η εικόνα, σαν να έχει πέσει πάχνη, που βοηθούσε πολύ το να μπούμε σε μία άλλη εποχή, αγνότητας και επικείμενης καταστροφής και πόνου...

Οι διάλογοι δεν ήταν κακοί αλλά κατ' εμέ θέλαν άλλη προσέγγιση. Κακά τα ψέματα, ένας μέσος άνθρωπος του 1939 δεν λέει ατάκες του τύπου "όταν αγαπάς την δουλειά σου δεν σε κουράζει"... τα κόνσεπτ της αυτοπραγμάτωσης και "δουλειά ίσον δημιουργικότητα" είναι πολύ πιο σύγχρονα, αφ ενός, και αφ ετέρου μιλάμε για μία εποχή που απλά ένοιωθες τυχερός να έχεις κάτι να σου δίνει κάποια χρήματα να ζήσεις. Κοντολογίς, κανείς δεν έκρινε ποτέ την δουλειά του με κριτήριο "είναι creative να είσαι κανατάς, το αγαπώ, αυτό ήθελα να κάνω από παιδί έπαιζα με κανάτες μπροστά στον καθρέφτη...". Επίσης, η ρομαντική σκηνή των δύο πρωταγωνιστών... παιδιά σόρη αλλά ένας βαρκάρης του 39 δεν θα έλεγε ποτέ στην γυναίκα του την ατάκα "εγώ; σε ξεκουράζω εγώ;" για να της κάνει εισαγωγή σε σεξάκι! έλεος! δεν είπα ότι θα της έλεγε και "άνοιξε μαρή τα πουδάρια σ', έχου γκαύλες" αλλά από αυτό το σημείο μέχρι το να μιλάει σαν gay ψυχολόγος για κακοποιημένς γυναίκες υπάρχει μεγάλη απόσταση. ισορροπία, ισορροπία και ρεαλισμός, ντήαρ!

Κόπηκα με την μουσική, κόπηκα. Μπράβο Μίνωα Μάτσα (ο συνθέτης). Πολύ ωραία, ατμοσφαιρική, ταιριαστή, δεν καπέλωνε το έργο και την πλοκή, το αναδείκνυε, αυτό φάνηκε πολύ στο κλείσιμο του επεισοδίου, στην τέλεια σκηνή του αποχαιρετισμού των δύο λεπρών, της δασκάλας κ του πιτσιρίκου...

....ο οποίος πιτσιρίκος αν μέχρι τα 30 του δεν έχει πάρει Oscar, Σεζάρ, Βραβείο Ποπ Κορν, βραβείο MTV και γενικότερα ότι άλλο βραβείο υπάρχει στον κόσμο του κινηματόγραφου και της ηθοποιήας, απλά να μην με λένε Ποτάπιο Σηπόπουλο Προβατίδη. Πρώτη φορά βλέπω παιδάκι Ελληνάκι να ερμηνεύει τόσο καλά. Για να πω την αλήθεια, πρώτη φορά βλέπω Ελληνάκι να "παίζει"... Γιατί όπως ξέρεις σέξη βγιούερ, όπου έχουμε δει παιδάκια σε ελληνικές παραγωγές, στην καλλίτερη περίπτωση μιλάνε σαν να έχουν πάθει εγκεφαλικό από τα γηρατειά (ναι, τα παιδάκια) και στην χειρότερη σαν να μην έχουν μάθει ακόμα να μιλούν... Αλλά ο Μάνος Τσαγκαράκης, από τον Άϊ Νικόλα τση Κρήτης παρακαλώ ήταν απλά εξαιρετικός. Μπράβο, γιου γκο μπόη!

Καλά μου εξηγεί κάποιος πως γίνεται η Λέχου να είναι τόσο μεγάλη ηθοποιός με τα μάτια, και τόσο μέτρια όταν λέει κάτι; πραγματικά μπήτς μη, μπήτς μη μπήγκ τάημ. δεν ξέρω αλλά ο τρόπος που τα λέει δεν με πείθει καθόλου, σε αντίθεση με το φιζίκ της και τις εκφράσεις της. Είναι μέτρια στα εύκολα, και πραγματικά σπουδαία στα δύσκολα - εκεί που πρέπει να βγάλει απόγνωση, απελπισία, πόνο, ματαίωση, με ένα, λίγων δευτερολέπτων, βλέμμα, ας πούμε.

επίσης μου έκανε πολύ υποβλητική και η σκηνοθεσία, είχε ωραίες παύσεις που δεν εκβίαζαν το μελό, και πολύ ωραία κίνηση κάμερας και πλάνα χορταστικά αν και σε λιτή σκηνογραφία. θα μου πεις, τι χαζά είναι όλα αυτά, σίγα πια μπακογιανόπουλε... και θα έχεις δίκιο... η ουσία είναι ότι το έβλεπες όλο αυτό το βαρύ πράγμα χωρίς να αισθάνεσαι επιτήδευση καθόλου, ούτε υπερβολή! Και η τελευταία σκηνή ήταν πολύ καλοφτιαγμένη, δραματικά φορτισμένη χωρίς να μπαλατσάρει.

Μάινας θεός, δεν έχω λόγια. Θεός. Και φαίνεται και απίστευτα εντάξει τύπος, γενικά, σαν άθρωπας.

Ήμασταν 4 άτομα στο σπίτι που βλέπαμε το έργο. Άρεσε σε όλους, αλλά η πιο χαλαρή ήταν μία έγκυος, ούτε ένα σνηφ, ούτε ένα λυγμ, τίποτε... τι σταδγιάλα, υποτίθεται ότι οι έγκυες είναι βόμβες ορμονών και κλαίνε με το παραμικρό, τελεμάρκετηνγκ τους βάζεις να δουν μαξιλάρι-αποχυμωτή και τα μπήγουν. αρονό, αρήλη ρονό. οι γυναίκες με τρελαίνουν.

Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου συγκινημένο. Ή μάλλον, meta-συγκινημένο... δεν με είχε πιάσει τόσο η ιστορία αυτή καθ' αυτή, όσο η επαφή με την μεγάλη αλήθεια ότι μία καλοφτιαγμένη ιστορία, έτσι, αυτόματα και χωρίς πολλά πολλά, σε φέρνει σε επαφή με τα μεγάλα και σπουδαία και σημαντικά. ...την αγάπη, την συνύπαρξη, την ζωή, την χαρά, την αλληλεγγύη, το ωραίο του ανθρώπου, τις αντοχές μας, τα παράπονά μας από την μοίρα. Να είχαμε περισσότερα τέτοια πράγματα στην ζωή μας να μας κάνουν να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε...

παρένθεση ελληνικής μιζέριας. σήμερα το πρωί, ελληνίδα τηλεκριτικός σε εφημερίδα καυτηριάζει τους πρωϊνάδες του Mega, την Σκορδά και τον άντρα της, για το γεγονός ότι εχθές είχαν στην εκπομπή καλεσμένους συντελεστές της σειράς και δεν έθεσαν ερωτήσεις πχιότητας και ουσίας... όλο αυτό με ένα τόνο φωνής τύπου "μα που είναι το κράτος, να έχεις ευκαιρία να ασχολήθεις με ένα από τα ωραιότερα πράγματα που έχουμε δει ποτέ, και να μην την εκμεταλλεύεσαι, ασταδγιάλα, καμία πχιότητα, για το βωμό της τηλεθέασης χάνουμε την ουσία κλπ κλπ κλπ". και αναρωτιέμαι, αυτή το πρόσεξε ότι για το βωμό της αναγνωσιμότητας και της μανούρας, κάνει ακριβώς το ίδιο, δηλαδή αντί να ασχοληθεί με το Νησί, ασχολείται με αυτούς που δεν ασχολήθηκαν με το Νησί όπως θα ήταν πχιοτικά σωστό; μάλλον δεν θα το πρόσεξε... αχ, μλκ ζούμε ένα συλλογικό, σούπερ πανίσχυρο "τρικυμία εν κρανίω", θα πέσει αναπτήρας μπηκ να μας κάψει.

βλέποντας το σήριαλ, θυμήθκηκα μία κουβέντα που έχει πει ένας πολύ σπουδαίος άθρωπας της διαφήμισης o Frank Lowe.... Ότι καλά τα κοινωνικά και οι παρέες και τα νταραβέρια, αλλά κάποια στιγμή, χρειάζεται ένας άνθρωπος που έχει ταλέντο να κλείσει μία πόρτα πίσω του να μπει μόνος σε ένα δωμάτιο και να πάρει ένα κομμάτι χαρτί και να κάτσει να δημιουργήσει, να φτιάξει αυτό που μπορεί, όσο καλλίτερα... άσχετο; ίσως όχι και τόσο...

γεύση από Pet Shop Boys.... "together, amazing"

Βόουτ πήπολ, βόουτ

Κάνω ένα πρότζεκτ στην δουλειά και χρειάζεται να με βοηθήσεις λίγο σέξη βγιούερ, ηφ δατς οκέη χουήθ για. Xτυπάμε τον διαφημιστικό λογαριασμό μίας πολυεθνικής που φτιάχνει πι και ακουστικά για ανθρώπους που έχουν πρόκληση στην ακοή (κουφούς, δηλαδή, μη χέσω το πολίτικαλη κορέκτ) και θέλουμε λίγο να δούμε το είδος του μεσήλικα που είναι πιο αξιαγάπητο στο μέσο άθρωπα.


Δεν είναι τίποτε δύσκολο, να δεις μόνο δύο βήντηόου, το ένα από τα οποία είναι των 10σέξ (secs) και να μου πεις αυθόρμητα και με το χέρι στην κάρδιά ποιο από τα δύο γέρικα ζευγάρια βρίσκεις πιο σέξικο και πιο ποθητό.

το ένα γέρικο ζευγάρι είναι αυτό:


και το άλλο γέρικο ζευγάρι είναι αυτό:


άντε πήπαλ, βόουτ, βόουτ, γέρικο ζευγάρι 1 ή γέρικο ζευγάρι 2;

[πρόσεξε, μην αφήσεις την εικόνα που θέλεις να βγάζεις προς τα έξω ότι και καλά είσαι της πχιότητας και της κουλτούρας και της τέχνης να σε επηρρεάσει, ούτως ή άλλως η ψήφος είναι μυστικιά , άρα δεν θα το πω σε γκομενάκια να σου χαλάσω το ήματζ... απλά, διάλεξε αυτό που πραγματικά προτιμάς, θέγκζ θέγκζ εντατίκ]

Mario Vargas Llosa - 2010 Nobel Prize in Literature

Mario Vargas Llosa, πολυβραβευμένος, πολλαδραστήριος, πολυδιαβασμένος και πουλεργατικότατος,

ο νικητής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2010.

εδώ η σελίδα του στη wiki

εδώ η σελίδα του στο Biblionet, όπως θα δεις είναι πολυμεταφρασμένος στα ελληνικά

εδώ η επίσημη ιστοσελίδα του, όμορφα φταγμένη

ναι κ η πρώτη φωτό του όθορ μετά την βράβευση, μαζί με την πρώτη δήλωση:


(Και, ναι, ομολογώ είμαι ΤΜΒ - τεράστιο μικρό βλαχάκι - δεν έχω διαβάσει τίποτε δικό του, εμ όλη μέρα μαραθώνιους τα ντηβητνή κάντη κάντη και συζήτηση στο τηλέφωνο γκομενικά και κολύμπι που να ξεστραβωθώ, λυγμ)

"Πουστόμπαρο" - νέος ορισμός

τι είναι πουστόμπαρο; ένα μπαρ που μαζεύονται αδελφές, έτσι; αυτό νομίζεις σέξη βγιούερ;

τράη αγκέην!

Πουστόμπαρο είναι ένα μπαρ που πας να αράξεις με έναν φίλο σου και παραγγέλνετε τους δύο καφέδες σας και σου φέρνουν πρώτα το δικό σου και μετά από 5 λεπτά τον καφέ της παρέας σου και εσύ αναρωτιέσαι "ααααα, χάζεψε ο σερβιτόρος, τι τους φέρνει έναν έναν τους καφέδες;" και μετά κοιτάζεις και βλέπεις ότι στο τραπέζι υπάρχουν δύο αποδείξεις, αν και έδωσες μία παραγγελία, και καταλαβαίνεις ότι ο λόγος που σου έφερε χώρια τους καφέδες είναι διότι δεν σου έβγαλε 1 απόδειξη αλλά 2 ή, για την ακρίβεια, δεν σου έβγαλε καθόλου απόδειξη αλλά πήρε 1 απόδειξη ενός διπλού καφέ από το πρωί και 1 απόδειξη ενός μονού καφέ από το μεσημέρι και σου τις έφερε, τώρα το απόγευμα, για να τις βάλει στο τραπέζι, ώστε να είναι νομότυπος και καλά ότι "να να έχω αποδείξεις στο τραπέζι, όλα καλά εδώ στο τρέντη μπαρ μας".

Πουστόμπαρο είναι ένα μπαρ που αφού πληρώσεις, ο σερβιτόρος με τρόπο παίρνει από το τραπέζι σου τις δύο μη-αποδείξεις σου, για να τις ξαναχρησιμοποιήσει προφανώς με τον ίδιο τρόπο.

Πουστόμπαρο είναι ένα μπαρ που του πληρώνεις ΦΠΑ για ό,τι καταναλώνεις αλλά αυτός που το έχει δεν το αποδίδει στο κράτος και μάλιστα βάζει τους σερβιτόρους του να κάνουν και σκηνικό για να φανούν νομότυποι, φέρνοντας με διαφορά χρόνου τους 2 καφέδες.

Πουστόμπαρο είναι ένα μπαρ που δεν καταλαβαίνει ο γαμιόλης ο ιδιοκτήτης του, ο προχώ και ο τρέντης ο καλλιτεχνίζων, ότι όταν φοροδιαφεύγει αυτοί που την πληρώνουν περισσότερο είναι οι συνταξιούχοι οι άρρωστοι οι ανήμποροι οι άνεργοι κλπ κλπ κλπ, όλοι εκείνοι που βασίζονται και στην κοινωνία για κάποια κομμάτια της ζωής τους

Αχ Αγία Ειρήνη προστάτευσέ μας από τα πουστόμπαρα που δεν γνωρίζουν πόσο πουστόμπαρα είναι

Ανακοίνωση-παράκληση-διαδώστε το

Παρακαλούνται τα γκομενάκια που έχουν τέλειες πλάτες ή/και υπέροχα πισινάκια ή/και σούπερ χατ εν γιάμη σβερκάκια ή/και γενικότερα υπέροχα όλα αυτά που είναι στο πίσω μέρος του σώματος...

αλλά που δυστυχώς όταν τα δεις από μπροστά παθαίνεις σήζουρ από την ασκήμια και την κατήφεια και το γενικότερο αίσχος...

αυτά λοιπόν τα γκομενάκια, παρακαλούνται (εν δατς αν όρντερ) να κυκλοφορούν με σχετικές προειδοποιήσεις στην πλάτη.

για παράδειγμα θα μπορούσαν να φοράνε πάντα μπλουζάκια με μηνύματα όπως:

"μην κοιτάς που έχω τέλεια πλάτη, το πρόσωπο είναι σαν τον κώλο της μαϊμούς, αη απoλοτζάηζ"

ή

"ότι μου έδωκε ο θεός σε ομορφιά σβέρκου μου το αφαίρεσε από ομορφιά μούρης, σόρη, σόρη, χόλντ γιουρ χόρσης"

ή

"ναι, το δράμα μου είναι ότι από πίσω είμαι τρελό γκομενάκι και από μπροστά χρειάζομαι φερετζέ"

ή ακόμα

"το υπουργείο υγείας προειδοποιεί, το κοίταγμα αυτού του προσώπου μπορεί να προκαλέσει σεξουαλική ανικανότητα φορ έβα εν έβα, μην κοιτάς που η πλάτη είναι σέξικια"

τέλος πάντων καταλαβαίνεις τι εννοώ...

σήμερα 3 περιπτώσεις είδα (όχι 1, ούτε 2, 3!!!!) με πλάτες που αναφώνησα με το χείλος των ασεβών "γιάμη γιάμη εντατίκ" και μόλις ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και είδα φάτσα, ο τα πάθη σου άθρωπα, έκανα τρελό "ραν φόρεστ ΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝ"

α με ενημερώνουν από το κοντρόλ ότι τοποθετήθηκε και η Megan Fox επί του θέματος: Μέγκαν;

Μία επιστημόνισσα στην πίστα

τι σου έχω αγαπημένε βγιούερ. Νέο τρελό χητ, λατρεύω ήδη τρέχω να πάρω το cd σε mp3.
Έλενα Μπάση - Το Δράμα το δικό μου (με υπότιτλο "διάσπαση του ατόμου" τρελός υπότιτλος, έτσι;). Mουσική Χρήστος Δάντης, ο Βιβάλντη της ελληνικής ποπ. Για το στίχο τι να πω, ε μα πια καιρός ήταν η επιστήμη να κατέβει στον λαό.

εν τω μεταξύ όχι να το παινευτώ.... αλλά θα το παινευτώ! θυμάσαι πριν από μερικές βδομάδες που σου έλεγα για ένα κομμάτι μούναρο, το written in the stars του Tinie Tempah ft. Eric Turner και μου έκανες τον ξυνό, και "χμφ σιγά το αριστούργημα και έλα μωρέ τώρα, σιγά, ούτε η Θεία Μαριγκούλα δεν ακούει τέτοια".

ε λοιπόν το τραγούδι είναι νούμερο 1 στην Αγγλία, ανέβηκε με την μία χθες, νου έντρη, όχι, έχω άδικο να απαιτήσω να πέσεις και να παίρνεις τα τρελά ρησπέκτια τώρα; Για να μην λές ότι δεν έχω κριτήριο τέλειο. ασταδγιάλα πια, επιτέλους να αναγνωριστεί η αξία μου εδώ μέσα, με έχετε του κλώτσου και του μπάτσου, βαρέθηκα. Είναι δεδομένο, όταν επισημάνω κομμάτι, γίνεται μεγάλο χητάκι και όλοι το αγοράζουν!

(ο μλκ, λες και η Έλενα Μπάση να καταφέρει να χτυπήσει κορυφή Βρεττανικού Τσάρτ σε κάνένα μήνα με την Διάσπαση του Ατόμου; αχ μακάρι η Ελλαδίτσα χρειάζεται κάτι να την ανεβάσει, κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα νιώσεις κάθε είδους μεγαλείο, το άλμα το μεγαλύτερο από την φθορά, αχ μακάρι το Ελενάκι για την Ελλάδα ρε γμτ)

Νέο χρώμα

σάββατο, δυόμιση ώρα τη νύχτα, να περπατάς στον περιφερειακό δρομάκο κάτω από την Ακρόπολη, επιστρέφοντας στο σπίτι από νυχτερινή γλυκειά διασκέδαση

κ ξαφνικά, λίγο πριν φτάσεις στο Ηρώδειο, να σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και να βλέπεις την Ακρόπολη φωτισμένη

Ο Παρθενώνας, μεγάλος, επιβλητικός και καθησυχαστικός - κρίσεις, λαμογιές, αδικίες και αυστηρές δικαιοσύνες δεν θα τον γκρεμίσουν

Οι κίωνες δίνουν την αίσθηση ότι είναι φτιαγμένοι από κερί, από βούτυρο, θες να τους δαγκώσεις, να σκαρφαλώσεις κρυφά πάνω στον βράχο και να τους γλύψεις, τι γεύση έχουν άραγε...

Και εκπέμπουν μία ζέστη, μία θαλπωρή, μία αίσθηση πολύ μεγαλύτερη από τα επιμέρους στοιχεία του συνόλου, Κίωνες+Φωτισμός+Νύχτα+Διάθεση

Και επινοείς νέο χρώμα, που έχει όλη την μελωμένη, καραμελένια βουτιρίλα της στιγμής και κουβαλάει όλο το πρωτόγνωρο συναίσθημα (τι θαύμα, εν τω μεταξύ, να έχεις ακόμα πρωτόγνωρα συναισθήματα, τι μεγάλο θαύμα και αναπάντεχο):

acropolis yellow

το νέο μου αγαπημένο χρώμα. αν βρεθείς νύχτα κοντά στην Ακρόπολη, δες το

Shopping List

Περνά γλήγορα ο καιρός, ούτε που θα το καταλάβουμε πότε θα έλθουν τα Χριστούγεννα κ θα φύγουν, και μετά θα είναι Απόκριες κ Καθαρά Δευτέρα και ύστερα Σαρακοστή και Πάσχα και μετά ξανά καλοκαίρι... τι τα θες, ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει...

Το ξέρω σε νταούνιασα.... χουώρη νατ (μην ανησυχείς) αν θέλεις να πάρεις δώρο στον εαυτό σου για να τον παρηγορήσεις για το πως ανοιγοκλείνεις τα μάτια και έχουν περάσει 2 χρόνια, για παράδειγμα, να μερικές προτάσεις, πάντα στο πνεύμα του αγαπημένου σου προβατάκου!

Φύγαμε με μεγάλη αποκλειστικότητα-βιβλίο. Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης, επίσημος Έλλην Συγγραφέας του www.provato.gr σε λίγες μέρες βγάζει το καινούργιο του βιβλίο, με τον πολύ ιντριγκαδόρικο τίτλο "O παλαιστής και ο Δερβίσης". [Χάου μο σέξη κεν γιου γκό, για τίτλος βιβλίου; δεν νομίζω άνη μό!] Μας έδωκε σε παγκόσμία διαγαλαξιακή συμπαντική αποκλειστικότητα το νέο του εξώφυλλο λοιπόν, το βλέπεις πρώτη φορά στα παγκόσμια διαγαλαξιακά ιντερνέτια, να, να (κάνε κλικ εικόνα για να διαβάσεις περίληψη βιβλίουουουουουου):
Το βιβλίο θα είναι σε μερικές μέρες στα βιβλιοπωλεία, γύρω στις 10 με 15 Οκτώβρη, ευχαριστούμε Θεόδωρε, καλή επιτυχία, να σκίσεις και να πλαντάξεις στις πωλήσεις!

Πάμε για επόμενο μεζεδάκι.
Την πρώτη Νοεμβρίου θα βγεί ακόμα ένα, το τρίτο, best of των Pet Shop Boys, το Ultimate. Δεν περιέχει όλα τους τα single, αλλά μόνο τα 18 πιο σέξικα, συν ακόμα ένα τραγούδι, καινούργιο, το Together (αχ, καψουροτράγουδο μου ακούγεταιαιαιαιαια, πάλι θα κυλιστούμε στα μωσαϊκά). Τώρα, θα μου πεις, και θα έχεις και δίκιο, "γιατί να ξεπαραδιαστώ για να πάρω ένα best των Pet Shop Boys όταν υπάρχει το Pop Art που τα έχει όλα τους τα single και είναι και σχετικά πρόσφατο, του 2003"; Χουέλ, το ultimate, θα βγει και σε special έκδοση στην οποία θα βρίσκεις εξαιρετικό dvd με 3 ώρες υλικό από performances των PSB στην τηλεόραση του BBC. Οι περισσότερες από αυτές είναι από τα 80ζ, και από το Top of The Pops, που απλά δεν υπάρχει καλλίτερος συνδυασμός για ποπ μουσική! Α, ανάμεσα στο υλικό του dvd είναι και η συναυλία τους στο Glastonbury Festival φέτο, που πήρε κριτικές διθυραμβικές (ναι, ναι, πάταγε τα πλήκτρα με πολύ κέφι ο Chris κ αυτό βγήκε στον κόσμο χιχιχιχι). Τιμή σε αυτό υπολόγισε κανένα 20άρι.

Πάμε παρακάτω, θυμάσαι που ήταν να έρθουν οι Depeche Mode να παίξουν Αθήνα και είχες πάρει εισιτήριο και είχες πάει κομμωτήριο και είχες αφήσει το παιδί στην γιαγιά και γενικά το περίμενες πως κ πως και την ημέρα της συναυλίας.... ακυρώθηκε γιατί ο Dave ο τραγουδιστής (ναι, είμαστε φίλοι, μιλάμε ον α φέρστ νέημ μπέηζηζ) έπαθε ντουβρουτζά και αρρώστησε κ μετά από τα νεύρα έκανες να κάτσεις του Μήτσου 3 μέρες; ε λοιπόν στις 9 Νοεμβρίου οι Depeche Mode θα βγάλουν ένα.... τώρα τι να το πω dvd; cd; σηντοντηβειντύ; αρονό, αρήλη ρονό... τέλος πάντως θα βγάλουν ένα πράγμα που θα περιέχει και σε cd αλλά και σε dvd τη συναυλία τους αυτή που θα έβλεπες και εσύ εδώ. Η ηχογράφηση έγινε τον περασμένο Νοέμβρη στην Βαρκελώνη, σε δύο βραδιές. Φυσικά, και αυτό έχει extra special edition με ένα επιπλέον dvd το οποίο περιλαμβάνει ντοκυμαντέρ, τα κλιπάκια που παίζονταν στους προτζέκτορες κατά την διάρκεια της συναυλίας σε διάφορα τραγούδια, τα video από το 4 singles του τελευταίου άλμπουμ των Depeche Mode, και γενικά αξίζει τον κόπο μαλάκα θα ξεπαραραδιαστούμε πάλι. Αυτό υπόλόγισέ το γύρω στα 27 με 28 ευρώ. γκρ γκρ γκρ γκρ

Και τελειώνουμε με δύο ακόμα μπλιμπλίκια, πρώτο, ο τραγουδιστής των Erasure ο Andy Bell έχει βγάλει νέο άλμπουμ, το εξώφυλλο του οποίου δεν είναι καθόλου gay, προς θεού: Τιμή, γύρω στα 17 ευρώ και έχω να καταγγείλω ότι αν και έχει βγει μήνες, ακόμα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ο δίσκος σε κανένα μεγάλο δισκοπωλείο, αναρωτιέμαι μήπως να αρχίσω να τον ζητάω σε κασέτα, έλεος πια.

Τέλος, πάρα πολύ καλές κριτικές πήρε και το Live cd από τις συναυλίες που έδωσαν ο Vince Clarke και η Alison Moyet ως Yazοo το 2008, 25 χρόνια μετά την διάλυση του group. το διπλό cd είναι λίγο σαν best of, αφού έχει όλες οι επιτυχίες του group που έβαλε την καψούρα στο μπλιμπλίκι... και σε τιμή στο γερμανικό amazon περίπου 20 ευρουλάκια. Όχι, για να μην λες ότι δεν υπάρχει και ξεπέτα πχιότητας.

Ζήτωσαν τα μπλιμπλίκια! ΖΗΤΩΣΑΝ

Supeeeeeeeeeeeeeeeeeerrrrrrrrrrrrrrrrrr

Οι αγαπημένοι Muse διασκευάζουν το σούπερ αγαπημένο Feeling Good της Nina Simone, και το δίνουν soundtrack για την καινούργια α λα 007 σουρεαλιστική διαφήμιση της Virgin Atlantic:
πως έκανε η Ολυμπιακή τα post-it; ε ένα τέτοιο, αλλά καμμία σχέση.

καλό μήνα, με πολλά ταξίδια, κυρίως νοητά