χωρισμός

κάνει κρύο.

αλλά εγώ αισθάνομαι τον ιδρώτα στο πρόσωπό μου, το ιδρώτα του φόβου και του πόνου, καθώς μπαίνουμε στον σταθμό. Κόσμος γύρω πολύ, συνεπιβάτες σου, θα ταξιδέψουν σαν και σένα μακρυά από αυτήν την πόλη που μέχρι τώρα ζούσε τον έρωτά μας.

Φυσικά, η δική σου απουσία, μετράει εκατομμύρια φορές περισσότερο από τις απουσίες εκατομμυρίων ανθρώπων. Πως θα αντέξω να είσαι μακρυά μου;

Λες και έχεις διαβάσει την σκέψη μου, σταματάς δίπλα μου και μου σφίγγεις το χέρι, να σε κοιτάξω. Σηκώνω τα μάτια. Βλέπω στο βλέμμα σου την ίδια απορία που έχω και εγώ... Πως θα αντέξω να είσαι μακρυά μου;

Πλησιάζεις την κυρία στο γκισέ του ταμείου, και την ρωτάς αν χρειάζεται να επικυρώσεις το εισιτήριό σου. Εγώ στην άκρη, κοιτάζω την πλάτη σου. Όπως έχεις σκύψει να μιλήσεις στην ταμεία, διακρίνω τον σβέρκο σου ανάμεσα στο παλτό και στα μαλλιά. Με πιάνει μία ζαλάδα από την λαχτάρα... και από την φρίκη που κάθε λεπτό που περνάει γίνεται όλο και πιο πραγματική, ότι από σήμερα δεν θα τον ξαναδώ αυτόν τον σβέρκο.

Έρχεσαι προς το μέρος μου με το επικυρωμένο εισιτήριο. Κάτι μου λες, ούτε που το ακούω, όλα γύρω μου έχουν χαθεί σε μία μπερδεμένη απτή λύπη, που έχει πέσει, πάνω στον κόσμο και στα ερεθίσματα που μου στέλνει, σαν νεκρικό σεντόνι. Πρόσωπα, ήχοι, φωνές, το τρένο που πλησιάζει στην αποβάθρα για να σταματήσει να επιβιβαστούν οι ταξιδιώτες... όλα μου έρχονται μισά, μπερδεμένα.

Έχουμε βγει στην αποβάθρα. Το αριστερό μου χέρι το έχω χώσει στην δεξιά τσέπη του παλτού σου. Οι επιβάτες ανεβαίνουν στα βαγόνια, από τα παράθυρα τους βλέπω να διασχίζουν τους διαδρόμους, να τακτοποιούν τα πράγματά τους, να βολεύονται στις θέσεις τους.... πρέπει να ανέβεις κ εσύ, είναι ώρα, πρέπει να φύγεις. να φύγεις.

Ξαφνικά γυρίζεις απότομα, αρπάζεις το πρόσωπο μου στα δύο σου χέρια, και μου λες

- θα με ξεχάσεις... κ εγώ θα σε ξεχάσω... θα έρθει μία στιγμή που δεν θα έχεις την παραμικρή ιδέα ποιος έχω γίνει... o πόνος και η λύπη θα περάσουν, θα είμαστε αλλού ευτυχισμένοι, ή μπορεί και όχι ευτυχισμένοι, αλλά θα είμαστε αλλού...

εγώ δεν μιλάω, τι σημασία έχουν όλα αυτά, θέλω να σου πω μόνο ότι μου φαίνεται πως ποτέ δεν θα πάω αλλού, θα είμαι για πάντα σε αυτόν τον σταθμό, να κοιτάζω τις γραμμές που θα σε πάνε μακρυά μου, τα χέρια μου που δεν θα σε ξανακουμπήσουν, να κάθομαι στην καρέκλα που ακούμπησες την τσάντα σου, να μιζεριάζω και να λυπάμαι τον εαυτό μου που χωρίσαμε, θέλω να έχω κάτι να με συνδέει μαζί σου ακόμα και αν είναι αυτολύπηση, μιζέρια.

αγκαλιαζόμαστε. αντίο, αντίο, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, θα με ξεχάσεις όπως και εγώ θα σε ξεχάσω, τι λες, μακάρι να μην έπρεπε να φύγω, μακάρι να μην έπρεπε να φύγεις.

μακάρι. μακάρι.

ένα φιλί στο μάγουλο, κοντά στην γωνία των χειλιών, δεν κάνει στο στόμα.

ανεβαίνεις στο τρένο. πας κάπου προς τα αριστερά, και μετά, όσο και να κοιτάζω από τα παράθυρα του βαγονιού, δεν σε ξαναβλέπω ποτέ. λες και το βλέμμα μου μπλόκαρε την εικόνα του να είσαι στον κόσμο αλλά όχι μαζί μου, πια.

το τρένο ξεκινά. δεν μπορώ να αναπνεύσω. δεν μπορώ.

ο σταθμός αδειάζει.

έχεις φύγει.

παίρνω ένα μπουκάλι νερό. όχι από δίψα... για να θυμηθώ την παρουσία των άλλων ανθρώπων, να ξαναέλθω σε επαφή με την λειτουργικότητά τους,με την χρησιμότητά τους... πρέπει να ξαναγυρίσω στην ζωή.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

(τέτοια μου αρέσει να φαντάζομαι τις νύχτες που σε σκέφτομαι. ότι χωρίσαμε δραματικά, σε σταθμούς τρένων, σε αεροδρόμια, ή κλαίγοντας κάτω από την βροχή, ή με αστυνομικούς να με τραβάνε μακρυά σου ή να σε αποχαιρετώ καθώς αφήνω την τελευταία μου πνοή σε μία βρώμικη άσφαλτο και άλλα τέτοια λογοτεχνικά. φαντάζομαι πως αποχαιρετιστήκαμε κλαίγοντας, με τον πόνο να έχει παραμορφώσει τα πρόσωπά μας, με την απόγνωση να μας κόβει την ανάσα, λέγοντας βαριές κουβέντες και μεγάλες.

Προσπαθώ με αυτές τις τραβηγμένες φαντασιώσεις μου να θάψω την χλιαρή, ξενέρωτη πραγματικότητα - που αν και χωρίς καθόλου δράμα, για ένα περίεργο λόγο με πονάει και με κλείνει στον εαυτό μου ακόμα, τόσα χρόνια μετά, τόσες σχέσεις μετά, τόσους χωρισμούς μετά... ότι απλώς, μία μέρα, ένα πρωί, εκεί που όλα ήταν καλά, δεν επικοινώνησες ποτέ ξανά. ποτέ.

Σε έψαξα λίγο, σε έψαξα λίγο περισσότερο, με απέφυγες - και μετά εγκατέλειψα.

Μερικά χρόνια μετά σε είδα σε ένα σινεμά. Ήσουν με κάποιον που μου έμοιαζε. δεν ήρθα να σου μιλήσω. ούτε κ εσύ, αν και με είχες δει.)