Friday, October 15, 2010

χωρισμός

κάνει κρύο.

αλλά εγώ αισθάνομαι τον ιδρώτα στο πρόσωπό μου, το ιδρώτα του φόβου και του πόνου, καθώς μπαίνουμε στον σταθμό. Κόσμος γύρω πολύ, συνεπιβάτες σου, θα ταξιδέψουν σαν και σένα μακρυά από αυτήν την πόλη που μέχρι τώρα ζούσε τον έρωτά μας.

Φυσικά, η δική σου απουσία, μετράει εκατομμύρια φορές περισσότερο από τις απουσίες εκατομμυρίων ανθρώπων. Πως θα αντέξω να είσαι μακρυά μου;

Λες και έχεις διαβάσει την σκέψη μου, σταματάς δίπλα μου και μου σφίγγεις το χέρι, να σε κοιτάξω. Σηκώνω τα μάτια. Βλέπω στο βλέμμα σου την ίδια απορία που έχω και εγώ... Πως θα αντέξω να είσαι μακρυά μου;

Πλησιάζεις την κυρία στο γκισέ του ταμείου, και την ρωτάς αν χρειάζεται να επικυρώσεις το εισιτήριό σου. Εγώ στην άκρη, κοιτάζω την πλάτη σου. Όπως έχεις σκύψει να μιλήσεις στην ταμεία, διακρίνω τον σβέρκο σου ανάμεσα στο παλτό και στα μαλλιά. Με πιάνει μία ζαλάδα από την λαχτάρα... και από την φρίκη που κάθε λεπτό που περνάει γίνεται όλο και πιο πραγματική, ότι από σήμερα δεν θα τον ξαναδώ αυτόν τον σβέρκο.

Έρχεσαι προς το μέρος μου με το επικυρωμένο εισιτήριο. Κάτι μου λες, ούτε που το ακούω, όλα γύρω μου έχουν χαθεί σε μία μπερδεμένη απτή λύπη, που έχει πέσει, πάνω στον κόσμο και στα ερεθίσματα που μου στέλνει, σαν νεκρικό σεντόνι. Πρόσωπα, ήχοι, φωνές, το τρένο που πλησιάζει στην αποβάθρα για να σταματήσει να επιβιβαστούν οι ταξιδιώτες... όλα μου έρχονται μισά, μπερδεμένα.

Έχουμε βγει στην αποβάθρα. Το αριστερό μου χέρι το έχω χώσει στην δεξιά τσέπη του παλτού σου. Οι επιβάτες ανεβαίνουν στα βαγόνια, από τα παράθυρα τους βλέπω να διασχίζουν τους διαδρόμους, να τακτοποιούν τα πράγματά τους, να βολεύονται στις θέσεις τους.... πρέπει να ανέβεις κ εσύ, είναι ώρα, πρέπει να φύγεις. να φύγεις.

Ξαφνικά γυρίζεις απότομα, αρπάζεις το πρόσωπο μου στα δύο σου χέρια, και μου λες

- θα με ξεχάσεις... κ εγώ θα σε ξεχάσω... θα έρθει μία στιγμή που δεν θα έχεις την παραμικρή ιδέα ποιος έχω γίνει... o πόνος και η λύπη θα περάσουν, θα είμαστε αλλού ευτυχισμένοι, ή μπορεί και όχι ευτυχισμένοι, αλλά θα είμαστε αλλού...

εγώ δεν μιλάω, τι σημασία έχουν όλα αυτά, θέλω να σου πω μόνο ότι μου φαίνεται πως ποτέ δεν θα πάω αλλού, θα είμαι για πάντα σε αυτόν τον σταθμό, να κοιτάζω τις γραμμές που θα σε πάνε μακρυά μου, τα χέρια μου που δεν θα σε ξανακουμπήσουν, να κάθομαι στην καρέκλα που ακούμπησες την τσάντα σου, να μιζεριάζω και να λυπάμαι τον εαυτό μου που χωρίσαμε, θέλω να έχω κάτι να με συνδέει μαζί σου ακόμα και αν είναι αυτολύπηση, μιζέρια.

αγκαλιαζόμαστε. αντίο, αντίο, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, θα με ξεχάσεις όπως και εγώ θα σε ξεχάσω, τι λες, μακάρι να μην έπρεπε να φύγω, μακάρι να μην έπρεπε να φύγεις.

μακάρι. μακάρι.

ένα φιλί στο μάγουλο, κοντά στην γωνία των χειλιών, δεν κάνει στο στόμα.

ανεβαίνεις στο τρένο. πας κάπου προς τα αριστερά, και μετά, όσο και να κοιτάζω από τα παράθυρα του βαγονιού, δεν σε ξαναβλέπω ποτέ. λες και το βλέμμα μου μπλόκαρε την εικόνα του να είσαι στον κόσμο αλλά όχι μαζί μου, πια.

το τρένο ξεκινά. δεν μπορώ να αναπνεύσω. δεν μπορώ.

ο σταθμός αδειάζει.

έχεις φύγει.

παίρνω ένα μπουκάλι νερό. όχι από δίψα... για να θυμηθώ την παρουσία των άλλων ανθρώπων, να ξαναέλθω σε επαφή με την λειτουργικότητά τους,με την χρησιμότητά τους... πρέπει να ξαναγυρίσω στην ζωή.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

(τέτοια μου αρέσει να φαντάζομαι τις νύχτες που σε σκέφτομαι. ότι χωρίσαμε δραματικά, σε σταθμούς τρένων, σε αεροδρόμια, ή κλαίγοντας κάτω από την βροχή, ή με αστυνομικούς να με τραβάνε μακρυά σου ή να σε αποχαιρετώ καθώς αφήνω την τελευταία μου πνοή σε μία βρώμικη άσφαλτο και άλλα τέτοια λογοτεχνικά. φαντάζομαι πως αποχαιρετιστήκαμε κλαίγοντας, με τον πόνο να έχει παραμορφώσει τα πρόσωπά μας, με την απόγνωση να μας κόβει την ανάσα, λέγοντας βαριές κουβέντες και μεγάλες.

Προσπαθώ με αυτές τις τραβηγμένες φαντασιώσεις μου να θάψω την χλιαρή, ξενέρωτη πραγματικότητα - που αν και χωρίς καθόλου δράμα, για ένα περίεργο λόγο με πονάει και με κλείνει στον εαυτό μου ακόμα, τόσα χρόνια μετά, τόσες σχέσεις μετά, τόσους χωρισμούς μετά... ότι απλώς, μία μέρα, ένα πρωί, εκεί που όλα ήταν καλά, δεν επικοινώνησες ποτέ ξανά. ποτέ.

Σε έψαξα λίγο, σε έψαξα λίγο περισσότερο, με απέφυγες - και μετά εγκατέλειψα.

Μερικά χρόνια μετά σε είδα σε ένα σινεμά. Ήσουν με κάποιον που μου έμοιαζε. δεν ήρθα να σου μιλήσω. ούτε κ εσύ, αν και με είχες δει.)

40 comments:

man about town said...

Το ξέρω οτι εξαφανιστηκα. Ομως ποτε δεν εφυγα. Παντα ήμουν κοντα σου. Κι ας μη με εβλεπες. Σα να ημουν αορατος. Καποιες φορες μεσα στον κοσμο σχεδον σε αγγιζα. Δεν σου ειπα ποτε την αληθεια. Φοβηθηκα. Και κρατησα μονο μια στιγμη, δικια μας να θυμαμαι. Εκεινο το βραδυ στον Επιταφιο, οταν κρατουσες τη λαμπαδα και τραγουδησες κοιτωντας με στα ματια "τοις ποθω τε και φοβω, τα παθη σου τιμωσι, διδου πταισματων λυσιν..."



Ειδες; Μπορω κι εγω να γραψω κατι διαφορετικο. Μα με πνιγει η αδικια. Επειδη ειμαι φαν της Ισμηνης Καλεση να με περνανε για ελαφρο; Επειδη βλεπω το next top model αντι για το Νησι; Λυπαμαι αλλα τετοια σοβαροφανεια δεν την περιμενα.

Takis X said...

Ευχαριστούμε πρόβατε για το δώρο:))))

Θαυματουργό μου μοιάζει.

Hfaistiwnas said...

Συγκινητικό θα έλεγα.. :)

Jimmy Rose said...

(που είναι το like για να το πατήσω?)

Dorian_Gray said...

Ναι, πολύ συχνά η πραγματικότητα είναι άκρως απογοητευτική.Για αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει η τέχνη.

Anonymous said...

........κλαίω. Σοβαρά, με έκανες και έβαλα τα κλάματα. Πώς τα κατάφερες και το έκανες αυτό?? Κάθε εβδομάδα περνάω ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που περιέγραψες στον σταθμό του τρένου αποχαιρετώντας την αγάπη μου ως το επόμενο Σ/Κ. Και πάλι.....δεν γίνεται πιο εύκολο. Κάθε αποχαιρετισμός είναι σα να μου ξεριζώνουν την καρδιά και μουδιάζω και πονάω. Ενώ ξέρω ότι θα ξαναβρεθούμε σε 5 μέρες.

Το για πάντα κανείς δεν το αντέχει....... Γι'αυτό μισοξεχνάμε και πάμε παρακάτω.

Φιλιά,
Σοφία

Anonymous said...

Eniwsa ena sfiksimo stin kardia otan to diavasa...Polu me agkikse auto to keimeno provate...

Flonsavardu said...

προβατάκι γλυκόο. η παρένθεση με έκανε να πονέσω πιο πολύ από το κείμενο. :)

Vassilios said...

Εγώ πάλι που είχα έναν τέτοιο χωρισμό στον σταθμό του τραίνου στο Ναύπλιο νομίζεις ότι νιώθω καλύτερα για τον χωρισμό? Είναι τόσο ωμά βίαιος ένας χωρισμός που όποιο και να είναι το χολιγουντιανό σκηνικό αυτός πονάει το ίδιο...


Το κείμενό σου ωστόσο ήταν ιδιαιτέρως συγκινητικό και δυνατό. Σχεδόν θύμιζε απόσπασμα από βιβλίο της Βαμβουνάκη...

the writer said...

Ε Μάστερπις!

Crucilla said...

Η πραγματικότητα δεν είναι χλιαρή, απλά δεν είναι τόσο βαθιά και συνταρακτική όσο η θλίψη εντός.
(..του υπέροχου κειμένου)

Anonymous said...

τι υπέροχο κείμενο... :(
μακάρι να μπορούσα να πιστέψω σε μία σχέση εξ αποστάσεως. μακάρι.
(έχω ζήσει τέτοια σκηνή, σε σταθμό λεωφορείων...)

Anonymous said...

ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΩ ΕΞΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΟΥ...

http://anisixos.blogspot.com/2010/10/blog-post_15.html

Αξιζει να το δεις και οχι να το ζεις...

amalthia said...

αλήθεια πόσες φορές μπορεί να αγαπήσει ενας άνθρωπος?
ελπίζω παραπάνω απο μία...

τέλος πάντως, όλοι έτσι χλιαρά χωρίζουμε, τα μεγάλα ,τα δραματικά έρχονται μετά,όταν φεύγει η μέρα και το τζόνι γούοκερ έρχεται.

αν η ζωή μας ήταν γεμάτη απο κινηματογραφικές σκηνές-στιγμές τότε δεν θα μαγευόμασταν τόσο απο το σινεμά.

spookaki said...

εξαιρετικη γραφή.
εξαιρετικη ιστορια.

Lina said...

γμτ ... με έριξες τελείως =/

Τελικά όταν δεν πραγματοποιείται η δραματική σκηνή, αφήνει πολλά απωθημένα.
Έχω ζήσει κι εγώ ολιγόλογο χωρισμό, σε αδιάφορο δρόμο, μια αδιάφορη μέρα και χωρίς θεατές. Ουσιαστικά έκανα 6 χρόνια να συνέλθω. Και τον ευχαριστώ που το κανε έτσι, ώστε να μην τον ξαναδώ ή ξανακούσω ποτέ.

Προβατέλι αγαπημένο, χωρίς τέτοια σκηνική ή απωθημένα, θα μασταν άλλοι άνθρωποι, σίγουρα όχι καλύτεροι =*

postbabylon said...

c'est tres trixosikostique et siginitique aussi!
Je t'aime mon provat!

Αιθεροβάμων said...

Εμ , έτσι είναι. Στις φαντασιώσεις μας - ακόμα και τις δραματικές μας φαντασιώσεις - το τέλος έρχεται και για τους δύο μαζί ταυτόχρονα. Και προς Θεού, όχι λόγω "ασυμφωνίας χαρακτήρων" ή γιατί μας τελείωσε ο έρωτας. Φταίει η απόσταση, η κακούργα κοινωνία, η κακιά η ώρα και πάει λέγοντας. Γιατί με την άδικη τη ζωή και το κακό το πεπρωμένο που μας θέλει χωριστά, μπορούμε να τα βάλουμε - με τη θλιβερή διαπίστωση ότι στον ένα τελείωσε νωρίτερα το παραμύθι και ο άλλος έμεινε να ζει μια ιστορία για δύο μόνος του, πώς να την παλέψεις;

Ωραίο το κείμενο πρόβατε. Ιδίως λόγω της παρένθεσης.

Anonymous said...

Η Λίνα θα σου έλεγε: "Αβάσταχτο το κείμενό σου προβατάκο μου"

Εγώ απλά θα βελάξω από ικανοποίηση για αυτό που διάβασα

Μπεεεεε

τσούτσουρος said...

θα είμαι για πάντα σε αυτόν τον σταθμό.

Anonymous said...

Καλημέρα ή καλησπέρα, μου αρέσει να είμαι ο party downer οπότε θα κάνω ΜΟΝΟ μια παρατήρηση για το σενάριο: από το γεγονός ότι το εισητήριο χρειάζεται επικύρωση συμπεραίνουμε ασφαλώς ότι πρόκειται για εισητήριο μετ επιστροφής και μάλιστα κοντινής θα τολμούσα να πω διαδρομής. υπάρχει κάτι τόσο τελεσιδικό στο χωρισμό που φαντασιώνεσαι που εντέλει δεν δικαιολογείται από κανενα από τα στοιχεία της φαντασίωσης. ίσως για αυτό και κάποιοι καταφεύγουν σε χιλιοειπωμένα σενάρια (σαν αυτό της ταινίας πιο κάτω) διότι οι ιστορίες έχουν ειπωθεί: σ 'ενα εξπρές είσαι και συ που τρέχει πάνω στη γραμμή...πιο λαϊκό από αυτό δεν γίνεται, το δυο μέρες μόνο μοιάζει φτηνό ήδη.
ΑΜφίς.

So_Far said...

Θα σταθώ στη λέξη 'χλιαρός' και θα ακολουθήσει ο εξής συλλογισμός:

χλιαρός χωρισμός, χλιαρός χαρακτήρας, χλιαρός τρόπος ζωής .. δλδ ισχυροποιείται ένας άνθρωπος που η ενέργειά του ισοδυναμεί με την ενε΄ργεια που έχει το 'νερό για ξύρισμα'

Αγαπητέ Πρόβατε ένας άνθρωπος με παθος όπως εσείς τί δουλειά έχει με τον κόσμο των συντηρητικών χλιαρών; waste of life, waste of passion δύο σε ένα;

Με εκτίμηση για το συναίσθημά σας το σχόλιο αυτό

leinti nti said...

sigkinithika kai den eimai kan egkios.

Provato said...

...αχ ρε man, αχ....

τάκη, εγώ ευχαριστώ, τι να πω, εγώ...

ηφαιστιωνάκο, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε και σε συγκίνησε

Jimmy, :-)) xxxx

Dorian, αν είπες τέχνη το διήγημά μου θα σκοτωθώ (από χαρά) xxxxxx

Provato said...

Σοφία, αχ, με έκανε και μένα να κλάψω το σχόλιό σου, αλλά να σου πω, τουλάχιστον έχεις τον άνθρωπό σου να επιστρέψει... αυτό δεν είναι πολύ σημαντικό; ("Το για πάντα κανείς δεν το αντέχει....... Γι'αυτό μισοξεχνάμε και πάμε παρακάτω." ...είπες μεγάλη κουβέντα, μεγάλη) xxxx

ερμή, xxxx

anonymous 11:29:00 AM 2010 σε ευχαριστώ πολύ, ελπίζω να μην έχεις περάσει τέτοια στεναχώρια γμτ... xxxx

flo μου αγαπημένη!!!! ε, η παρένθεση είναι το πράγμα που πονάει συνήθως, όχι; φλκ

Provato said...

vassilie ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και την καλή κουβέντα. ε και μεταξύ μας υπάρχουν χωρισμοί που είναι λιγότερο πονεμένοι... ή όχι;

the writer φλκ φλκ εντατίκ χεχε

crucilla αχ βαχ υπάρχουν εκδοχές της πραγματικότητας που είναι πιο οδυνηρές και από την πιο τραγική μυθοπλασία... αυτές εξάλλου δημιουργούν τη θλίψη εντός.... σε ευχαριστώ πολύ :-)

Provato said...

αγανακτισμένη έφηβη, σε ευχαριστώ πολύ, δύσκολες μωρέ οι σχέσεις εξ αποστάσεως, συνήθως συντηρούνται μόνο όταν υπάρχει μεγάλο παρελθόν... πολλά φιλιάααα

ανήσυχε, πολύ λυπάμαι, προσπάθησε να βγαίνεις περιστοιχισμένος με ανθρώπους που σε αγαπάν και νιώθεις καλά μαζί τους.

amalthia, σωστήηηηη!

spooky lober ουάου, πολύ πολύ πολύ ευχαριστώ, πολύ!

Provato said...

lina αχ τα απωθημένα είναι τόσο μαλακισμένα, και κάνουν τόση ζημιάααααα xxxxx (σόρη που σε έριξα, α απόλοτζάης)

postbabylon μουά ωσή μον αμούγ, μουά ωσή! xxxxx

αιθερωβάμων, αναγκάζεσαι να την παλέψεις στο τέλος όμως, όχι; θέγκ γιου!!!!!! :-)

αιωνία ερωμένη χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, σε φιλώ γλυκάαα :-)

Provato said...

τσούτσουρε αχ βαχ, αχ αχ αχ :-(

αμφίς σε ευχαριστώ για το σχόλιο, μην κολλάς μωρέ στις πρακτικές λεπτομέρειες, το θέμα του εισιτηρίου δεν είναι τόσο σημαντικό, κατά τα άλλα ομολογώ δεν κατάλαβα πολύ καλά το σχόλιό σου, τώρα να κάνουμε αξιόλόγηση της σύγχρονης τέχνης μέσα από σχόλια μου φαίνεται μάταιο, ο καθένας ότι του αρέσει ας διαβάζει, ότι δεν του αρέσει ας το παραμερίζει, εκτός αν προσπαθεί κάτι να πει μέσα από την κριτική του, τι να πω κ εγώ... φιλιάαααα :-)

so_far ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, να πω την αλήθεια όμως όπως και το προηγούμενο σχόλιο δεν το πολυκατάλαβα, αν θέλεις να μου εξηγήσεις πολύ θα το εκτιμούσα, και πάλι ευχαριστώ! xxx

Leinti χεχεχε, σύντομα έγγυος με γκομενάκι που το λατρεύετε και σας λατρεύει εύχομαι! :-)

M said...

A na xatheis!Pare na xeis kai si tora.
"Η αγάπη δεν είναι κατα περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωϊσμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση κι η δόξα του νικητή η υποταγή. Η ευγενική υποταγή όπως του βράχου που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς.
Η μοναξιά ειναι απο χώμα,Μ.Βαμβουνάκη."


Και ενα vodka/martini kai grigora.

Anonymous said...

αναφερόμουν στη δική σου κριτική για την πρωτοτυπία του σεναρίου στην ταινία στην προηγουμενη ανάρτηση. μ' ένα σχόλιο δύο αναρτήσεις. οικονομία;
Αμφίς

Globetrotter said...

Μήπως είμαι τελείως γάιδαρος; Εμένα αυτές οι φορτίσεις πάντα μου γέμιζαν και γεμίζουν τις μπαταρίες. Μου δίνουν ώθηση. Θέλω να πω, τις χαίρομαι τη στιγμή που συμβαίνουν γιατί νοιώθω ότι είμαι ζωντανός όταν πονάω τόσο. Το προτιμώ από το τίποτα ή το ίδιο.
Για πρώτη φορά ταυτίστηκα όμως σε κείμενό σου. Με το χέρι στην τσέπη. Η πιο όμορφη εικόνα.
Thank you πρόβατέ μου :))

So_Far said...

Πολύ ευχαρίστως ! ο άνθρωπος που περιγράφετε μου έδωσε την εντύπωση ενός ανθρώπου χλιαρού χωρίς πάθος. Οπότε εσείς γράφετε με πάθος για κάποιον που αδυνατούσε να καταλάβει το πάθος . Και αναρωτήθηκα αν αξίζουν αυτοί οι άνθρωποι τον κόπο να γράφονται για εκείνους τόσο ωραία κείμενα . Αυτό

stinky raccoon said...

Λατρεμένε μην μας κάνεις τέτοιες ζημιές δευτεριάτικα... (αργώ λίγο)

Leviathan said...

sini8os i pragmatikotita einai xliari...pados o xronos ta allazei ola...ta kexnas ontos...kalispera kai kali evdomada!

Άντρια said...

Provato agapimeno geia sou! To blog sou einai sunarpastiko, mines tora de xortaino na se diavazo! Se anakalupsa apo anazitisi 'zateliki" eis to diadiktuon kai se latrepsa apo tote. Giauto perasa na sou po na rikseis mia matia stin teleutaia mou anartisi me nea apo Zuranna pou den prepei na xaseis!!!
Filia!

STELIOS PENTARVANIS said...

πάντα μοιάζουν οι επόμενοι με εμάς ...αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ γιαυτό και εγώ διαλέγω κάθε φορά εντελώς νέο ντιζάιν χαχαχα.

Πασχαλίτσα Τιμωρός said...

Μέρες και ώρες θεραπείας με hanson, 2 unlimited και άλλα τέτοια απλίφτινγκ σονγκς, γίνανε κομμάτια με αυτό το κείμενο..
Η μαγική δύναμη του πρόβατοου που όταν κάνει χαβαλέ είναι καλός, αλλά όταν το εννοεί από καρδιάς είναι ακόμα καλύτερος/

Provato said...

Μ !!!!!!!!!!!!!!!! κάνε 2 τις βοτκες μαρτίνιααααααα

αμφις, όχι οικονομία.... ασάφεια μωρέ παλαβέ, ασάφεια, μην ξεχνάς ότι στον γραπτό λόγο λείπει ο τόνος φωνής και το βλέμμα του άλλου που τόσα αποσαφηνίζει....

εγώ σε ευχαριστώ οσμογυριστή χεχεχε, εύχομαι να νιώθεις πάντα γεμάτος, πάντα!

σο_φαρ, αν ο άνθρωπος σου έδωσε την εντύπωση του χλιαρού, φταίω εγώ που είμαι κακότεχνος γμτ, ήθελα να φανεί παθιάρης.... λυγμ απέτυχα, σε σένα τουλάχιστον.

στίνκη δεν αργεία καθόλου λατρεμένο μου ρακούν, σόρη αν σε τάραξά.... ζετέμ

Provato said...

leviathan ευτυχώς υπάρχουν και κάποις εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα, καλή βδομάδα με μία βδομάδα καθυστέρησησησησησησησηση

antria σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά λόγια σου, να είσαι καλά επίσης που με ενημέρωσες για την εκδήλωση, πήγα πήγα χάρη σε σέναααααα! πολλά φιλιά να τα λέμε από εδώ!

wrong man όταν καταλάβεις τον μηχανισμό να μου πεις και μένα να το κάνω κ εγώ το ίδιο χεχεχε

πασχαλίτσα μου, λατρεύω που παρηγοριέσαι με χάνσον αχαχαχαχαχαααχαχα πόσο γέλασα με το σχόλιο και το είχα τόσο ανάγκη ρε συ! να είσαι καλά σε ευχαριστώ και σε αγαπώ έστω και διαδικτυακά χεχεχε