Συνάντησα τις προάλλες για καφέ μία φίλη μου, Σέρβα, που βρίσκεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Είχαμε καιρό να ειδωθούμε, μου έλεγε τα νέα της, της έλεγα τα δικά μου, ανάμεσα σε αυτά φυσικά δεν μπορούσα να μην της αναφέρω και ότι με βαραίνει (όπως και όλους μας) μία πολύ κακή ψυχολογία. Μία συλλογική κατήφεια που σχεδόν σαν να αισθάνεσαι ότι αιωρείται στην ατμόσφαιρα, νομίζω ότι το επόμενο στάδιο θα είναι να αποκτήσει αυτό το πράγμα, το πεσμένο ηθικό δηλαδή, και υλική υπόσταση...
Όπως περιγράφω την όλη κατάσταση, η φίλη μου με ακούει λίγο αποστασιοποιημένη, λίγο με μία "αυστηρότητα" να την πω; ναι, θα την πω. Σταματάω να μιλάω και περιμένω, αισθάνομαι ότι έχει κάτι να μου πει...
και μου λέει ότι όλα αυτά που βλέπει γύρω σχετικά με την "ελληνική κρίση" της φαίνονται "αστεία". Χρησιμοποιεί αυτήν την λέξη, "αστεία". Και μου εξηγεί πως η ίδια από το 1990 μέχρι το 2000 περίπου, που κάπως άρχισε να φτιάχνει το πράγμα στην Σερβία, θυμάται την μαμά της να σηκώνεται το πρωί από τις 6, για να πάει να στηθεί στην ουρά του super market και να περιμένει 3 ώρες ώστε να πάρει.... τι να πάρει; 2 λίτρα γάλα και ψωμί, ας πούμε. Τόσο απαραίτητα πράγματα, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης.
Εκείνη την δεκαετία η Σερβία ήταν σε εμπάργκο από την διεθνή κοινότητα (μη χέσω), εισαγωγές δεν γίνονταν στην χώρα, τα μαγαζιά ήταν άδεια, και όποτε μαθαίνονταν ότι κάπου κοντά στην γειτονιά κάποιο μαγαζί είχε φέρει κάποιο φαγώσιμο, έτρεχαν οι άνθρωποι να προλάβουν να πάρουν κάτι για την οικογένειά τους.
Μου είπε και μερικά ακόμα παραδείγματα ενός άλλου εντελώς τρόπου ζωής η φίλη μου. Ότι, ας πούμε, στο Βελιγράδι οικογένειες 5 και 6 ατόμων ζουν σε σπίτια 70 τετραγωνικών, χωρίς τα μέλη της ούτε να σφάζονται ούτε να δυστυχούν ούτε να καταθλίβονται που δεν έχουν τον προσωπικό χώρο τους να απομονωθούν. Ότι ακόμα και τώρα η έννοια του shopping ως διασκέδαση δεν υφίσταται στην χώρα της, ότι εκείνη το έμαθε εδώ να το κάνει αυτό...
Και επίσης μου είπε ότι όλες τις δυσκολίες του τότε, τις ζούσε σε μία χώρα που δεν έχει τον ήλιο της Ελλάδας, τη θάλασσα, τον καλό καιρό, την ζέστη που βγάζουν ακόμα και άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους και που συνεχίζει να κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση στους ξένους που μας επισκέπονται...
Θεωρεί η φίλη μου πως καλομάθαμε, και ότι ακόμα και υπό συνθήκες οικονομικής κρίσης δεν πα να πει ότι δεν έχουμε πράγματα γύρω μας που μπορούν και πρέπει να μας κάνουν χαρούμενους.
Μάλιστα, κάποια από αυτά, ευτυχώς, είναι και πιο αρχετυπικά/ουσιαστικά. Δηλαδή, μπορεί να μην μπορώ να ψωνίσω, λέμε τώρα, αλλά σε αντίθεση με άλλες χώρες μπορώ να βασιστώ στον ευρύτερο οικογενειακό μου κύκλο. Και μπορώ να βγω μία βόλτα κάτω από τον Αττικό Ήλιο και να απολαύσω μία ομορφιά ζωής.
Ίσως ακόμα να ακούγονται κάπως "άκυρα" αυτά. Πιστεύω ότι είμαστε στο στάδιο που, επηρρεασμένοι και από τα μέσα, κλαίμε ακόμα πάνω από το χυμένο γάλα της ευημερίας. Μετά ίσως (προσεύχομαι) βαρεθούμε την κατάθλιψη και την θλίψη, θυμηθούμε πως ζούσαν οι άνθρωποι πριν από 40 χρόνια (ή και πριν από 10 στην Σερβία, όπως μου θύμισε η φίλη μου) και αποφασίσουμε να αρχίσουμε να ξαναναζητούμε την χαρά με τα μέσα που μπορούμε να την έχουμε.
Το σίγουρο είναι ότι στην Σερβία 10 χρόνια από την πείνα δεν πέθανε κανείς. Ήταν δύσκολα, αλλά η ζωή συνεχιζόταν, oι άνθρωποι ερωτεύονταν, γέλαγαν, βρίσκονταν, έκαναν παρέα, παιδιά... Η ζωή πάντα συνεχίζεται - το πρόβλημα ξεκινά όταν η θλίψη σου για αυτά που έχασες ή η τοξικότητα των μέσων ή η έλλειψη ωριμότητας και γνώσης, γιου νέημ ητ σε κάνουν να μην μπορείς να δεις την δυνατότητα της ζωής να συνεχίζεται.
Κάπου εκεί ήμαστε τώρα πιστεύω. Προσδοκώ το επόμενο στάδιο, όταν καταλάβουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε πολλά, και ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε και την ζωή μας όπως παλιά, που λεφτά υπήρχαν. Αδημονώ για την εποχή που θα αρχίσουμε να αναζητούμε την χαρά με όποιο τρόπο μπορούμε να την έχουμε.
Η φίλη μου δεν είναι μουλάρα, ξέρει ότι αυτό που περνάμε είναι βαρύ. Δεν λέει "αστείο" το πρόβλημα. "αστεία" θεωρεί την άρνησή μας να καταλάβουμε τις αντοχές μας. και μάλλον έχει δίκιο...
27 comments:
Πόσο δίκιο έχει ε;
Θα τα καταφέρουμε..
Η σωστή άποψη ότι η πραγματική ζωή θα συνεχιστεί είναι το πρώτο βήμα για να αποδεχτούμε την ήττα.
Έχει απόλυτο δίκιο η φίλη σου.
Και άλλες χώρες πέρασαν δύσκολα τότε. Δεν είχαν εμπάργκο, αλλά είχαν "μετάβαση" στον καπιταλισμό, με κόσμο να μένει άστεγος + άνεργος από τη μια μέρα στην άλλη κλπ. Σαφώς, η Σερβία δυσκολότερα και λόγω πολέμου.
Έχουμε καλομάθει, να λέγεται. Είναι το μόνο σίγουρο. Από 2-3 κινητά όλοι (το πιο απλό παράδειγμα).
Δεν ξέρω αν θα διατηρήσουμε ενότητα, όπως έκαναν τότε οι Σέρβοι. Χρειάζεται ψυχολογία ομόνοιας αυτό. Εμείς ψάχνουμε τρόπους να σφαχτούμε. Και τελικά ίσως σφαχτούμε κυριολεκτικά.
Ντρέπομαι..... Δεν θα μπορούσα να την κοιτάξω στα μάτια...
Μην πας μακριά Προβατίδη μου ..όσοι από μας έχουν κατοχικούς γονείς ξέρουν σε τι συνθήκες φρίκης και εξουθένωσης έχουν ζήσει...και δεν είχαν καν την πολυτέλεια να μελαγχολήσουν ή να downιαστούν, για τον απλούστατο λόγο ότι έπραιπε να παλαίψουν για να επιβιώσουν.
Σαφώς όμως υπάρχουν και άνθρωποι δίπλα μας με πολύ σοβαρά προβλήματα, αλλά είναι και άλλοι παρακάτω με πολύ σοβαρότερα (άνθρωποι που ζούν με 1 δολλάριο την ημέρα ή δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό κλπ..)...Όλα είναι σχετικά απ'αυτήν την άποψη, αλλά ο καθένας μας θρηνεί όταν χάνει αυτό που είχε ...και δεν νιώθει καλύτερα επειδή είναι σε πλεονεκτική θέση από τον διπλανό του. Όχι βέβαια ότι απορρίπτω τον προβληματισμό σου.
Από τότε που έμεινα άνεργη, αντιθέτως, βρίσκομαι σε μία κατάσταση μόνιμης ευφορίας, και ο λόγος για αυτό είναι ότι πλέον ΚΟΙΜΆΜΑΙ!
Τα προβλήματα τα χειρίζομαι, αλλά εκείνο το χάλι να δουλεύεις ολοένα και πιο τρελλές ώρες μέχρι που να τρελαίνεσαι και πάλι να βγαίνεις τσίμα-τσίμα, ήταν που με σκότωνε.
Τώρα, λιγότερα μεν, πιο χαρούμενα δε.
Ελπίζω μόνο να βρεθεί κάτι σύντομα...
αγάπη, μια παρόμοια συζήτηση είχα προχθες, όταν σχολιάζαμε την ψυχολογία/θέση τριων ανθρώπων. (συγγνώμη προκαταβολικά για τη σεντονάρα, αλλά δεν κρατηθηκα =***)
40ρης φίλος, αστός: Γεννήθηκε σχετικά ευκατάστατος και μέχρι τα νιάτα του όλα έδειχναν ότι θα τρώει με χρυσά κουτάλια: λεφτά, αμάξια, ποτά, εξοχικά. Τώρα είναι μες στη γκρίνια, γιατί όλα άλλαξαν κι αυτός δεν ήταν όσο λαμόγιο έπρεπε, ώστε να αρπάξει και να χει.
Εγώ: μεγάλωσα σε μια μέση, αλλά σταθερή οικονομική κατάσταση. Δεν ένιωθα ούτε πλούσια, ούτε φτωχή. Βλέπω τους φίλους μου να ψάχνουν δουλειές κα΄τω από άθλιες συνθήκες και είμαι τρομερά αγανακτισμένη με τους 40ρηδες σαν τον απο πάνω. Γιατί ίσα που θυμάμαι ότι υπήρχαν χρόνια που όλα έδειχναν ότι η χώρα θα είναι πλούσια όταν εγώ θα μαι 30. Και καταφέραμε να γυρίσουμε τον τροχό από την άλλη, πριν κάνει κύκλο.
Ο πατέρας μου γεννήθηκε σε μια οικογένεια φτωχή και σπούδασε δουλεύοντας οικοδομή. Μου έχει πει ότι αν του λέγανε όταν ήταν παιδί ότι κάποτε θα είχε αυτοκίνητο δεν υπήρχε περίπτωση να το πιστέψει. Θλίβεται που τα παιδιά του βλέπουν κάθοδο, αν΄τι για άνοδο, αλλά έχει μείνει όπως η φίλη σου σε δωμάτιο που χωράει ένα ντιβάνι και μια σόμπα.
Μάντεψε ποιος είναι πιο ψύχραιμος...
exei apolito dikio i fili sou. poli kalo post. pesta.
Αγαπητέ μου πρόβατε,
Το μότο «υπάρχουν πάντα και χειρότερα» ή «θα μπορούσαν να ήταν τα πράματα ακόμα χειρότερα», είναι από τις αγαπημένες εκφράσεις της πάντα απαισιόδοξης μου μάνας και για αυτό δεν μου αρέσει πολύ… Σίγουρα υπάρχουν πολλά για να είναι τουλάχιστον όχι απελπισμένος κάποιος σήμερα στην σύγχρονη Ελλάδα αλλά αυτά τα πισωγυρίσματα προς τα πίσω τα τρομερά, ο κόσμος που χάνει τις δουλειές του και γεμίζει απελπισία, η πτώση του επιπέδου ζωής (και μιλάω για την φρίκη να μην έχεις τα μέσα να αγοράσεις δυο αγαπημένα βιβλία, να δεις μια καλή ταινία, να απολαύσεις μια συναυλία), εκεί που δυο χρόνια πριν τίποτε δεν προμηνούσε πως η κατάσταση θα εκτροχιαζόταν σε αυτό τον βαθμό, δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να τα συγκρίνει με την Σερβία πριν από 10 χρόνια… Άλλα πράματα οδήγησαν την χώρα τότε εκεί, άλλα πράματα την Ελλάδα στην κατάσταση αυτή… Δεν προσπαθώ να το παίξω απαισιόδοξη… Κάπου διάβαζα πως στην Αϊτή οι άνθρωπο τρώνε μπισκότα φτιαγμένα από πηλό και αλάτι! Ωστόσο είναι τραγικό να βλέπεις μια χώρα με όλα τα καλά του θεού να οδηγείται με τέτοια ακρίβεια στην άβυσσο και να πάνε μαζί και οι άνθρωποι της… πολύ λυπηρό…
Οταν τα εχεις σχεδον <> ΟΛΑ δεν εχεις να φοβασαι για τπτ...
Τι αλλο μπορει να μου συμβει δλδ?
Ειμαι σε κατασταση αισιοδοξιας,παρ΄ολο που οι ανθρωποι γυρω μου ανησυχουν κ γκρινιαζουν διαρκως.Περασα απο αυτο το σταδιο μεγαλο διαστημα.Βγηκα απο αυτη τη μαχη πιο δυνατη,ανεπτυξα αμυνες που δε τις ειχα πριν κ τελικα ζω το σημερα κ το εννοω αυτο, οσο καλυτερα μπορω.Το μονο που με στεναχωρουσε ηταν αυτη η εγωκεντρικοτητα των αλλων,
η αδιαφορια τους...Πιστευω οτι τους εχω αποδεχτει οσο μπορω, γιατι πλεον δε περιμενω τιποτα απο ΚΑΝΕΝΑΝ...
Ναντια
οταν τα εχω ΔΕΙ σχεδον ολα... αυτη ειναι η σωστη προταση για να μη παρεξηγηθω κιολας! Για καποιο λογο δε δημοσιευτηκε.
Ναντια
Ζούμε σε Παράδεισο, φτάνει να το καταλάβουμε. Αρκεί μια ματιά λίγο μακρύτερα από τη ... μαραμένη μύτη μας. Ας δούμε τι γίνεται και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο κόσμος μας δεν δεν τελειώνει στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία ή την Ισπανία ή τη Πορτογαλία.
Αν και δε μένω στην Ελλάδα και δε μπορώ να καταλάβω το κλίμα, υποπτεύομαι ότι έχεις άπλετο δίκιο. Για να σε κάνω να ξεσκάσεις λίγο δες αυτό http://news.yahoo.com/video/entertainment-15749636/betty-white-heats-up-cleveland-23887069 (λόγω των προηγούμενων ανταλλάγών που είχαμε για τα Golden Girls.)
Η Betty White είναι από τον Πειραιά!!!!! Και παρεπιτόντως αν δεν έχεις δει ακόμα "Hot in Cleveland" ψάξε στο ίντερνετ να δεις κανένα επεισόδιο, είναι φοβερό.
hfaistiwna φυσικά και θα τα καταφέρουμε! :-)
lex, ποιά ήττα ρε συ; δεν είμαι σίγουρος ότι έχουμε υποστεί κάποια ήττα...
espoir πιστεύω ότι έχουμε ισχυρά αντισώματα και θα κάνουμε αντίσταση στον κακό εαυτό μας - σε πείσμα της τοξικότητας γύρω μας....
drmkspay και όμως θα μπορούσες γιατί είναι ωραίο κορίτσι, χεχεχε :-)
Γλαύκε γι αυτό πρέπει να να βλέπουμε την συνολική είκόνα, να έχουμε συναίσθηση ότι ακόμα και υπό αυτέςτις συνθήκες παραμένουμε τυχεροί και να μην πνιγόναστε σε μία κουταλιά νερό! xxx
athinovio ασφαλώς και θα βρεθεί, είμαι 1000% βέβαιως... και σου το εύχομαι με όλη μου την καρδιά! :-) (προσοχή στην νέα δουλειά να κρατήσεις ισορροπίες, ναι; να μην εξαντλείσαι!)
Lina μου, αυτό ακριβώς είναι το point μου μαλόβ! xxxxx
veteks :-)
ωραία Ελένη συμφωνώ μαζί σου, αυτό που λέω όμως είναι ότι αρκετά με την λύπη, ώρα να ανασκουμπωθούμε και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι η ζωή και με τις δυσκολίες συνεχίζεται. Ok, Μπορεί να μην είμαστε έτσι όπως θα θέλαμε, αλλά μπορούμε να είμαστε σχετικά καλά, ακόμα! xxxx
Νάντια, εύχομια τα καλλίτερα και σου θυμίζω ότι μπορούμε να επιλέγουμε ποιους θα έχουμε δίπλα μας, άρα μπορούμε σε ένα βαθμό να γλυτώσουμε από την εγωκεντρικότητα ;-))
Πα.Νίκο πολύ σωστά :-)
Dimitri thanks man, you rock! την ήξερα την σειρά, αγαπώ και την Betty, τώρα μετά και την πρότασή σου θα την ψάξω :-)
η κρίση είναι σχετική. κάποιοι βιώνουν κρίση γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν gucci τσάντα,κάποιοι γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν κρέας να φάνε.
κάποιοι γιατί δεν μπορούν να πάνε ταξίδι σε ένα ζεστό μέρος τύπου Ταιλάνδη,κάποιοι άλλοι γιατί δεν μπορούν να πάρουν πετρέλαιο να ζεσταθούν.
Υπάρχουν απ'όλα στην σημερινή κοινωνία μας...εμείς πως τα αντιμετωπίζουμε είναι το θέμα.Αυτό ακριβώς που λέει και η φίλη σου δηλαδή.
Ο άνθρωπος προσαρμόζεται,μπορούμε και με λιγότερα.
πρόβατε στα σοβαρά στο λέω..πολύ ωραίο και αληθινό ποστ. δεν ξέρω αν όντως υπάρχει αυτή η φίλη σου ή την επινόησες για να μπεις στο θέμα αλλά δεν έχει σημασία.αν δεν είναι αυτή θα ήταν κάποια άλλη που θα μπορούσε να τα πει αυτά.
φτάνει να ανοίγουμε τα αυτιά μας και να ακούμε και άλλους ανθρώπους,απο άλλους πολιτισμούς.απο τον καθένα έχουμε κάτι να μάθουμε.
πω πω τι μεγάλο κόμεντ.συγγνώμη.
Call me party pooper αλλά θα βαρύνω λίγο την ατμοσφαίρα.
Όπως είπε η amalthia η κρίση είναι σχετική. Καλά εμείς, αλλά αυτός που ζούσε ήδη οριακά θα καταλήξει σε κάποιο κάδο σκουπιδιών. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε να εξετάζουμε όλο το θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο μια και η διαδικασία παραγωγής-κατανάλωσης είναι παγκόσμιας κλίμακας. πχ, καταναλώνουμε μοσχαρίσιο φιλέτο (ωμό φυσικά) από Αγελάδα που μεγαλώνει στην Αργεντινή τρώγοντας ζωοτροφές που καλλιεργήθηκαν στην Αφρική. Κάποιοι σε αυτή την αλυσίδα είναι φανερά αδικημένοι και αξίζει να αναζητήσει κανείς τους δείκτες πείνας παγκοσμίως και αν έχουν καμία σχέση με αυτό που λένε "ανάπτυξη".
Αυτή η πτώση του βιοτικού επιπέδου, στην Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων μέτρων-αποφάσεων και όταν μιλάω για ήττα εννοώ ότι όσοι πιστεύαμε ότι δεν ήταν αναγκαία ή δίκαια μέτρα νιώθουμε ηττημένοι που τελικά πέρασαν. Όσοι πίστεψαν στην αναγκαιότητα τους δεν ηττήθηκαν αλλά υποχώρησαν μόνοι τους.
Και φυσικά όταν δεχτείς να κάνεις ένα βήμα πίσω, δείχνεις έτοιμος να κάνεις και δεύτερο.
Σωστή την βρίσκω. Οι άνθρωποι πριν 10 χρόνια είχανε πόλεμο, απλά τα πράγματα.
Τόσο χειρότερο είναι δηλαδή το ξεφούσκωμα από έναν κόσμο δανεικό και καταναλωτικό;
Χρειάζονται οι έξωθεν μαρτυρίες για να προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα.
Αληθινή η κοπέλα . Πιο αληθινή δεν γίνεται.
Δεν πιστεύω σε εκφράσεις του τύπου "υπάρχουν και χειρότερα". Τις θεωρώ δικαιολογίες για να μην κάνω τίποτε ουσιαστικό και ο στόχος έτσι και αλλιώς είναι να φτάσουμε τα πραγματικά καλύτερα (χωρίς εισαγωγικά).
Αν και η αλήθεια είναι απόλυτη έννοια, οι ερμηνείες της διαφέρουν και όπως σε όλα, το νόμισμα έχει 2 όψεις. Στην δική μας ίσως έχει 3!
Η μια όψη αφόρα τους συνανθρώπους μας με ουσιαστικό πρόβλημα επιβίωσης - τα παρακάτω δεν αφορούν εκείνους- και από την άλλη τους συνανθρώπους μας που το πρόβλημα είναι η ακριβή βενζίνη και τα άτιμα τα 3λιτρα καίνε πολύ, ή πως κόπηκαν γιαυτούς οι προμήθειες και οι μίζες. Στην 3η κατηγορία είναι και εκείνοι που απλά γκρινιάζουν για να γκρινιάζουν και κάποιες φορές απολαμβάνουν και τον πόνο των άλλων.
Έτσι έχουν τα πράγματα , η γκρίνια και η μιζέρια , η παθογένεια αυτή , είναι στην φύση μας. Με κάποιο τρόπο μπήκε και χώθηκε, ρίζωσε μέσα βαθυά. Εκεί για να μας πνίγει και να μας πηγαίνει παρακάτω.
Και δεν φταίνε ούτε τα σκουπίδια , ούτε οι πολιτικοί , ούτε οι ΑΡΔ.. φταίμε πρώτοι απ'όλους εμείς. Εμείς που ξεχάσαμε τα ωραία, ξεχάσαμε να εκτιμάμε όσα έχουμε εφόσον έχουμε, θαμπωθήκαμε και βαριόμαστε να δουλέψουμε. Εμείς που όταν θέλουμε να προβάλλουμε το έργο μας , κοιτάμε πρώτα να μειώσουμε τους γύρω μας. Εμείς που όταν βλέπουμε το στραβό, δεν το βλέπουμε για να το διορθώσουμε αλλά για να γκρινιάξουμε πάλι, για να ρίξουμε κάπου σε κάποιους άλλους τις ευθύνες.
Ζώντας έξω, σε τόπους με την μισή ομορφιά απο πχ το Πασαλιμάνι και την Ζέα , ξέρω πως με κέφι και δράση , όλα είναι στο χέρι μας. Όλα, φτανει να το καταλάβουμε...και επιτέλους ας απολαύσουμε ότι έχουμε!
Δεν διαφωνώ με την φίλη σου, ότι υπάρχουν σαφώς και πολύ χειρότερα.
Όμως υπάρχουν και καλύτερα, όχι;
amalthia κάνε δουλειά σου παιδί μου, άκου συγγνώμη (θα πω στην φίλη μου ότι είπες ότι δεν υπάρχει χοχοχο)
Lex το θέτεις πολιτικά το θέμα, το θέτω (το τίθω μάλλον, που θα έλεγε και η Άντζελα) σε προσωπικό επίπεδο και πάντα "σχετικό" με την πραγματικότητά μου. Σόρη αλλά δεν μπορώ να εκφέρω απόψεις για όλες τις πραγματικότητες και όλες τις περιστάσεις! xxxx
Kitso μου! ναι ναι χρειάζονται, δεν λες τίποτε! :-))
bay report ναι νομίζω ότι εκεί είναι το θέμα μου και μένα, στο κάτα πόσο αφηνόμαστε στην απάθεια λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, ενώ απλά μπορούμε να βρούμε αλλού την ομορφιά και να μην παραιτηθούμε. θέγκζ φορ δη κόμεντ!
g for george σαφώς, σαφώς υπάρχουν και καλύτερα, ας ανασυνταχτούμε λοιπόν και ας τα κυνηγήσουμε, ναι; xxxx pal
Οταν ήμουν πιτσιρικάς, το απογευματινό μας γλυκό ήταν βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη. Παίζαμε ξυλίκι, μακριά γαϊδούρα και μπάλλα με πάνινα τόπια. Το βράδυ μαζευόμασταν γύρω από το μαγκάλι.
Λυπάμαι, γιατί οδηγούμαστε εκεί πάλι. Πέσαμε στην παγίδα, μιας κατ΄επίφαση ευημερίας, με πιστωτικές κάρτες, διακοποδάνεια, αυτοκίνητα με 80 ΕΥΡΩ το μήνα, κλπ.
Λυπάμαι γιατί οι επόμενες γενιές, δικαιολογημένα,θα μας σιχτιρίζουν, εμάς την "γενιά του Πολυτεχνείου", για τον κόσμο που τους παραρίδουμε.
προβατε, καλα στα πε η φιλη σου, αλλα δεν χρειαζεται να γινουμε αιθιοπια για να παρουμε μαθημα και να μην ξαναγορασουμε μπεεεεερμπερι
Να πω την αλήθεια μου, εγώ τα 2 τελευταία χρόνια που μύριζε κρίση μαζεύτηκα πρώτη φορά στη ζωή μου και έχω κάνει και κομπόδεμα.
Post a Comment