μόνο αυτό...
το τραγούδι που ανατρέχω, το τραγούδι καταφυγή, το τραγούδι άσυλο...
και αύριο, ίσως όλα θα είναι καλλίτερα...
Thursday, June 30, 2011
Wednesday, June 29, 2011
Σήμερα πρέπει όλοι να βγούμε στον δρόμο
Σήμερα πρέπει όλοι να βγούμε στον δρόμο!
Σήμερα, τώρα.
Και αν δεν μπορούμε να πάμε στο Σύνταγμα, αν δεν μπορούμε να πάμε στην Βουλή, δεν χρειάζεται να μετακινηθούμε από εκεί που μένουμε, αλλά σήμερα πρέπει όλοι να βγούμε στους δρόμους!
Να στηθούμε έξω από τα σπίτια μας, τις δουλειές μας, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες για να δείξουμε ότι καταλαβαίνουμε την τρέλα και ότι έχουμε φτάσει πια, όλοι, στα όριά μας! Φτάνει με την αναποτελεσματικότητα, την επιπολαιότητα, την εγκληματική ανικανότητα, την αλητεία.
Αυτό μόνο.
Σήμερα, τώρα, όλοι έξω. Όλοι - εάν δεν το κάνουμε, θα το μετανιώσουμε, και πολύ πικρά, φοβάμαι.
Σήμερα, τώρα.
Και αν δεν μπορούμε να πάμε στο Σύνταγμα, αν δεν μπορούμε να πάμε στην Βουλή, δεν χρειάζεται να μετακινηθούμε από εκεί που μένουμε, αλλά σήμερα πρέπει όλοι να βγούμε στους δρόμους!
Να στηθούμε έξω από τα σπίτια μας, τις δουλειές μας, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες για να δείξουμε ότι καταλαβαίνουμε την τρέλα και ότι έχουμε φτάσει πια, όλοι, στα όριά μας! Φτάνει με την αναποτελεσματικότητα, την επιπολαιότητα, την εγκληματική ανικανότητα, την αλητεία.
Αυτό μόνο.
Σήμερα, τώρα, όλοι έξω. Όλοι - εάν δεν το κάνουμε, θα το μετανιώσουμε, και πολύ πικρά, φοβάμαι.
Monday, June 27, 2011
Tο θολωμένο μας μυαλό....
Σήμερα έμαθα κάτι πολύ στεναχωρητικό... ένα μαγαζί απέναντι από το σπίτι μου, εστιατόριο, με μεγάλη ιστορία και πολύ επιτυχημένο, πολλά χρόνια τώρα, ξαφνικά και χωρίς καμμία ένδειξη ή προειδοποίηση, έκλεισε.
ήμουν στο ΟΑΕΔ και ένας κύριος λίγο μπροστά μου στην ουρά, υπάλληλος του καταστήματος έλεγε ότι πήγαν μία μέρα να δουλέψουν και βρήκαν το μαγαζί κλειστό, τις κλειδαριές αλλαγμένες και όλα μέσα κλειδωμένα και σκοτεινά.
Ο ιδιοκτήτης, όπως είπε, μάλλον έφυγε στο εξωτερικό. Ο απλήρωτος υπάλληλος δεν ξέρει γιατί, δεν ξέρει πως... πάντως είπε ότι το μαγαζί πήγαινε πολύ καλά, το έβλεπα κ εγώ που μένω ακριβώς απέναντί του. Ήταν ένα take away εστιατόριο με πιστούς και καλούς πελάτες, και επειδή οι τιμές του ήταν χαμηλές και τα φαγητά του και ελληνικά αλλά και καλής ποιότητας το προτιμούσαν ακόμα και νοικοκυρές... Αποτελεούσε έμβλημα κατά κάποιον τρόπο για το Παγκράτι.
τι να πεις. στεναχωρήθηκα πολύ. γιατί άραγε να κλείσεις έτσι, παράνομα και λαθραία και χωρίς να πληρώσεις τους υπαλλήλους σου ένα μαγαζί που πάει καλά, που το εκτιμάνε οι πελάτες του, που το αγαπά μία ολόκληρη περιοχή, που οι ιδιοκτήτες του σπιτιού μου μου έλεγαν ότι έτρωγαν από εκεί 30 χρόνια πριν οι γονείς τους;
...τι εποχές ρε γαμώτο. θόλωσε το μυαλό μας...
:-(
ήμουν στο ΟΑΕΔ και ένας κύριος λίγο μπροστά μου στην ουρά, υπάλληλος του καταστήματος έλεγε ότι πήγαν μία μέρα να δουλέψουν και βρήκαν το μαγαζί κλειστό, τις κλειδαριές αλλαγμένες και όλα μέσα κλειδωμένα και σκοτεινά.
Ο ιδιοκτήτης, όπως είπε, μάλλον έφυγε στο εξωτερικό. Ο απλήρωτος υπάλληλος δεν ξέρει γιατί, δεν ξέρει πως... πάντως είπε ότι το μαγαζί πήγαινε πολύ καλά, το έβλεπα κ εγώ που μένω ακριβώς απέναντί του. Ήταν ένα take away εστιατόριο με πιστούς και καλούς πελάτες, και επειδή οι τιμές του ήταν χαμηλές και τα φαγητά του και ελληνικά αλλά και καλής ποιότητας το προτιμούσαν ακόμα και νοικοκυρές... Αποτελεούσε έμβλημα κατά κάποιον τρόπο για το Παγκράτι.
τι να πεις. στεναχωρήθηκα πολύ. γιατί άραγε να κλείσεις έτσι, παράνομα και λαθραία και χωρίς να πληρώσεις τους υπαλλήλους σου ένα μαγαζί που πάει καλά, που το εκτιμάνε οι πελάτες του, που το αγαπά μία ολόκληρη περιοχή, που οι ιδιοκτήτες του σπιτιού μου μου έλεγαν ότι έτρωγαν από εκεί 30 χρόνια πριν οι γονείς τους;
...τι εποχές ρε γαμώτο. θόλωσε το μυαλό μας...
:-(
Thursday, June 23, 2011
Τοπ σέβαν με τις καλλίτερες Τίνες του κόσμου
Καιρό έχουμε να κάνουμε ένα ωραίο προβατίσιο τοπ 10, όχι; σκέφτηκα σήμερα να κάνουμε ένα ωραίο, με θέμα τις Τίνες - ένα όνομα γεμάτο μυστήριο, όχι ιδιαίτερα κοινό αλλά με μερικές πολύ τσίλικες και σέξικες εκπροσώπους.
Θυμίζω ότι αυτά τα Top 10 είναι μία προσφορά στον κοινωνιολόγο, μελετητή, ιστορικό του μέλλοντος, ο οποίος άλλη δουλειά δεν θα έχει να κάνει μερικές εκατοντάδες χρόνια από σήμερα από το να διαβάσει τα ποστ στο provato. Οκ, χουότεβα
Πάμε λοιπόν να δούμε το top 7 με τις καλλίτερες Τίνες. Όχι τοπ 10, διότι δεν κατάφερα να βρω 10 - αν μπορείς να βοηθήσεις αγαπημένε αναγνώστη θα το εκτιμήσω απεριόριστα. Εννοείται ότι αν θες συμπληρώνεις, προσθέτεις, αφαιρείς, διαμαρτύρεσαι, φωνάζεις, ό,τι θες, μπημαγκέστ.
το φάκελο παρακαλώ. ευχαριστώ - (ακούγεται ηχητικό εφέ σκισίματος φακέλου και μετά....)
Νούμερο 7 - Τίνα η κρυσταλλική Μεθ
Αυτό τώρα δεν το ξέρεις εσύ που είσαι καλός άθρωπας και προσέχεις τον εαυτό σου και γιου γκο μπόη, γιου γκο ηντήντ, αλλά Τίνα είναι στην πιάτσα στο Μανχάταν της κρυσταλλικής μέθης σε μορφή που να μπορεί να καπνίζεται. Πολύ κακιά και σακαφιόρα Τίνα, είναι στον πάτο της λίστας μας γιατί έχει καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη, να κάνε ένα ωραίο κλικ στην εικόνα να δεις τι προκαλεί στον άθρωπα.
Νούμερο 6 - Tina Fey
Οκ, θα σε σοκάρω, το ξέρω, θες να με χτυπήσεις να με ταπεινώσεις να με βρίσεις αλλά μαλάκα δεν την μπορώ την τύπισσα με τίποτε. Ειδικά αυτό το 30 ροξ είδα μισό επεισόδιο, και τα πληξόνια τρέχαν από τα μπατζάκια μου για μήνες. 30 σαξ έπρεπε να το λένε, Τζήζας! Επίσης, διάβασα και τις απαντήσεις της στο ερωτηματολόγιο του Proust και πήγα να ξεράσω. γενικά, μου κάνει πολύ αμερικανοβλαχάρα. Και επίσης αυτό τώρα που αν και κόρη μεταναστών είναι τόσο Αμερικανίθρα, δεν το μπορώ δεν το μπορώ καθόλου. Τίνα είσαι στον πάτο της λίστας λοιπόν (αν και σε σέβομαι γιατί είσαι τρελή δουλευταρού)
Νούμερο 5 - Tina Karol
Πάνε 6 χρόνια από τότε που η Τίνα Κάρολ μας χάρισε τα ξεροψημένα μπουτάκια της στην Eurovision 2006 αλλά είμαι σίγουρος ότι κ εσύ, όπως και εγώ, την θυμάσαι ολοζώντανη να τραγουδά Show Με Your Love και να σείεται το πανελλήνιο και το πανευρώπειο. Υπέροχη Tina, χαμηλού προφίλ, που άφησε το στίγμα της σε ολόκληρη την Ευρώπη - αν και ήταν φαβορί, δεν κέρδισε, βγήκε 7η, όμως δεν πειράζει διότι ήταν πρώτη στις καρδιές μας (ινσέρτ κάποιο άλλο κλισέ χήαρ). Αυτή η Τίνα δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό, όμως στην Ουκρανία πίνουν βόντκα στο όνομά της - είναι πολύ αγαπητή, άσχετα που δεν πουλά και δεν ακούει τα τραγούδια της ο κόσμος. Και να και κάτι που δεν ξέρεις, το τραγούδι με το οποίο πήγε στην Eurovision αρχικά είχε τίτλο "I am your Queen" και το άλλαξαν σε Show me Your Love. Μπράβο Τίνα για την 5η θέση, γιου γκο γκέρλ!
Νούμερο 4 - Τίνα Σπάθη
Η ερωτική φαντασίωση όλων των εφήβων της δεκαετίας 75 - 85 η Τίνα Σπάθη είναι η ελληνίδα Jenna Jameson, η πρώτη γυναίκα που τόλμησε να παίξει σε τσόντες με ονοματεπώνυμο. Ισάξια συνπρωταγωνίστρια του Γκουσγκούνη αποτελεί χάουζ χόλντ νέημ για κάθε Έλληνα πάνω από 35 ετών χάρη στην ερμηνεία της και στην εργογραφία της. Κάποια στιγμή έκαμε ένα come back με συνεντέυξεις σε περιοδικά, με συμμετοχή σε ντοκιμοντέρ και άλλες ταινίες... αλλά τίποτε τίποτε δεν μπορεί να σβήσει την καυλωτική ενέργεια που έχει "δημιουργήσει" σε εφηβικά δωμάτια, σε στρατώνες, σε οικοδομές, σε γκαράζ, σε συνεργεία, σε ιερατικές σχολές, σε καράβια, σε κουζίνες όπου τηγανίζονται ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο, της τελευταίας γενιάς που είχε την χαρά να μην πέσει θύμα της εύκολης πρόσβασης στο πορνό που έφερε το ηντερνέτ! Συγχαρητήρια Αλίκη Βουγιουκλάκη της τσόντας!
Νούμερο 3 - Tina Turner
Μαλάκα και τι δεν έχει ζήσει αυτή η γυναίκα:
την έδερνε ο άντρας της; τσεκ
η ζωή της έγινε ταινία όπου την έπαιξε η ΘΕΑ Άντζελα Μπάσετ; τσεκ!
We do not need another hero? τσεκ!
έγινε βουδίστρια για να αντέξει τις δυσκολίες της ζωής; τσεκ (μπαδεγουέη Τίνα, και τώρα θα το γυρίσω σε αγγλικά για να με καταλάβει η Τίνα αν διαβάζει, που διαβάζει: an ginosoun Orthodoksi na deis ti tha antexes mexri kai sinergasia me Rakintzi)
έχει πουλήσει τα περισσότερα εισιτήρια για συναυλίες από οποιονδήποτε άλλο σόλο καλλιτέχνη; τσεκ
είναι τοξότης; τσεκ
έκανε τεράστιες περιοδείες ακόμα και στα 68 της; τσεκ
είχε τεράστια επιτυχία και μετά χάθηκε για πολλά χρόνια από το προσκήνιο και μετά ξαναεμφανίστηκε με ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία, και μάλιστα σε ηλικία 45 ετών; τσεκ!
Tina i triti thesi sou anikei! You go girl!
Νούμερο 2 - Tina Livanos
εδώ πάμε σε μία "άσχημη" εκδοχή των δυσκολιών της ζωής. Λυγμ. Η Τίνα Λιβανού, μία γλυκιά κυρία που βλέπεις στην πικ με τον πρώτο της σύζυγο και τον γιόκα της, είναι η μαμά της Χριστίνας και του Αλέξανδρου Ωνάση, η γιαγιά δηλαδή της Αθηνάς και πρώτη γυναίκα του Αρίστου Ωνάση. Η ζωή της ήταν γεμάτη πόνο και προβλήματα... έκανε 3 γάμους, και οι 3 με μέλη πλουσίων ή αριστοκρατικών οικογενειών (πράγμα που βρωμάει από μακριά ότι δεν ήταν γάμοι αγάπης αλλά συμφέροντος). Ο δεύτερος της γάμος, μετά τον Ωνάση, ήταν με τον άνθρωπο ο οποίος ήταν παντρεμένος με την αδελφή της. Η οποία αδελφή της ένα χρόνο πριν είχε βρεθεί νεκρή στην Σπετσοπούλα υποτίθεται από υπερβολική χρήση βαρβιτουρικών αλλά ο γιατρός βρήκε και μώλωπες στο σώμα της πράγμα που οδήγησε σε υποψίες ότι την είχε ξυλοφορτώσει ο άντρας της. Τον οποίο ένα χρόνο μετά παντρέυτηκε η Τίνα... γκό φηγκιαρ. Και η ίδια η Τίνα πέθανε πρόωρα, στα 45 της, από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών και εκείνη. Ένα χρόνο πριν είχε χάσει τον γιό της Αλέξανδρο σε αεροπορικό δυστύχημα... ήταν μόλις 25 ετών. Αλλά και η κόρη της Τίνας η Χριστίνα Ωνάση είχε άτυχη κατάληξη... μη στα θυμίζω... Τώρα θα έγραφα τον φοβερό ευφημισμό "πιο τραγική οικογένεια, πεθαίνεις" αλλά επειδή όντως έχουν πεθάνει πολλοί σε αυτήν την οικογένεια, δεν τον γράφω. Πάντως η Τίνα αξίζει την δεύτερη θέση στο τοπ 7 με τις καλλίτερες Τίνες
Νούμερο 1 - Τίνα Μπιρμπίλη
Το ξέρω εκπλήσσεσαι, το ξέρω αναρωτιέσαι τι έπαθα και τι μύγα με τσίμπησε... αλλά αη κέν εξπλέη: εσύ μπορεί να μην το πήρες πρέφα αλλά ο ανασχηματισμός της προηγούμενης βδομάδας ήταν απόδειξη τραγική ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε βυθισμένοι στην κομματοσκυλίλα, στην φαυλότητα και στην λαμογιά. Όταν βλέπεις να βγαίνει από την κυβέρνηση ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που έκαναν δουλειά, είχαν στόχους και ήταν παραγωγικοί, επειδή πρέπει να ικανοποιηθούν τα κομματόσκυλα και η κομματική μπίχλα, καταλαβαίνεις ότι ακόμα δυστυχώς δεν έχουμε πιάσει πάτο δυστυχώς (ξανά μανά το δυστυχώς). Εγώ ξέρω για την Τίνα πάντως τα εξής: Πρώτον ότι έκανε δουλειά δουλειά δουλειά δουλειά... και δεύτερον ότι άνθρωπος που δούλευε πολλά πολλά χρόνια στην Βρυξέλλα και ο οποίος έχει δουλέψει κοντά της μου είπε ότι αν η Τίνα βρισκόταν σε κάποιο άλλο "κέντρο εξουσίας" θα ήταν μέσα στους 10 πιο επιτυχημένους πολιτικούς χάρη στην εργατικότηττά της. Τίνα, συγχαρητήρια λοιπόν. Είσαι στο νούμερο 1 του τοπ 7 με τις καλλίτερες Τίνες του κόσμου. Θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο, σιγά το πράγμα, αλλά κάτι είναι και αυτό. Υπάρχουν κάποιοι σε αυτήν την χώρα που πιστεύουν σε σένα και που είναι σίγουροι ότι θα σκίσεις στο επόμενο βήμα σου!
Αυτά λοιπόν αγαπημένε σέξη βγιούερ! ελπίζω να απόλαυσες αυτό το τοπ 7 όσο απόλαυσα εγώ την δημιουργία του. Να πω απλά ότι η ψηφοφορία έγινε με υπερσύγχρονο σύστημα κουλοβότηνγκ όπου συμμετείχαν εκατομμύρια κοινά και ότι η ακόμα αναρωτιέμαι αν και η Τίνα Ζωγοπούλου θα έπρεπε να είναι σε αυτήν την λίστα.
Monday, June 20, 2011
Καυτοπατάτεια 2011
όπως ίσως θα θυμάσαι αγαπημένε αναγνώστη ανάμεσα στα πολλά πράγματα που με εκνευρίζουν πολύ, αν, και αυτό το τονίζω, αποτελώ μία νησίδα ηρεμίας και γαλήνης σαν άθρωπας γενικότερα, ηγετικό ρόλο μεγάλης δύναμης εκενυρισμού παίζει και η έκφραση "καυτή πατάτα".
Αν δεν το θυμάσαι τότε σου το λέω τώρα: ανάμεσα στα πολλά πράγματα που με εκνευρίζουν πολύ ηγετικό ρόλο μεγάλης δύναμης παίζει και η έκφραση "καυτή πατάτα". η φράση αυτή έχει την μυστική ανεξήγητη ικανότητα να με στείλει αδιάβαστο πριν καν ο εκφέρων πει την τελευταία συλλαβή της λέξης πατάτα, το τα δηλαδή. Όταν την ακούω κλαίω, τσιτώνομαι, υποφέρω, παθαίνω μία μεγάλη ανατριχίλα, που με διαπερνά παντού, με τσακίζει, με σκοτώνει...
Δυστυχώς, όχι πως είμαι εγωκεντρικός και όχι ότι πιστεύω πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω μου, αλλά λες και η ζωή με εκδικείται με το να εξαπλώνεται η φράση όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο.
Ειδικά τις τελευταίες μέρες, την προηγούμενη βδομάδα δηλαδή με τους ανασχηματισμούς και τις πιθανές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας και όλα, όπου και να στρεφόσουν άκουγες για μία καυτή πατάτα. Καυτή πατάτα χήαρ, καυτή πατάτα δέαρ, καυτή πατάτα φέρδεαρ... Ειδικά στα δελτία του Mega ήταν φοβερό, μέχρι και στο δελτίο για τυφλούς την είπανε, δυστυχώς δεν πρόλαβα να καταγράψω πως είναι στην νοηματική η φράση.
Αποφάσισα να μιλήσω για το πρόβλημα στον ψυχολόγο μου. Συνήθως προτιμώ να του λέω πιο αρχετυπικά πράγματα (τα κλασικά, τι καλλίτερο έχει ο Mr Big από μένα, γιατί ο Brad Pitt και όχι εγώ κλπ κλπ) όμως το θέμα μου με την καυτή πατάτα είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις και ήθελε προσεκτικό χειρισμό. Έτσι... αποφάσισα να πω στον ψυχοθεραπευτή μου όλη την αλήθεια σε όλη την έκταση της. Μίλησα μίλησα μίλησα μίλησα και αφού με άκουσε προσεκτικά γύρισε και μου είπε καπνίζοντας το τσιμπούκι του και κοιτώντας με απλανές βλέμμα το κενό πάνω από κεφάλι μου...
- Ποπό δεν είχα συνειδητοποιήσει πως έχεις τόσο θέμα με αυτήν την φράση. Αποτελεί καυτή πατάτα στα χέρια μου, όπως και θα ήταν καυτή πατάτα στα χέρια κάθε ψυχοθεραπευτή...
ίσιωσα... Σέη χουότ; ΣΕΗ ΧΟΥΌΤ;
Ναι, ο λιγδερότατος. Χρησιμοποίησε ΣΕ ΜΕΝΑ την φράση για να περιγράψει το πρόβλημα μου με την φράση ΣΕ ΜΕΝΑ! Δηλαδή πόσο πιο μεταμοντέρνος να γίνεις από τόσο (του το αναγνωρίζω, είναι ποστ μόντερν εντατίκ); και επίσης, από αυτό μόνο καταλαβαίνεις πόσο έχει πια διαδοθεί η φράση για να την λέει και αυτός που δεν ανοίγει ποτέ τηβή.
Αφού σταμάτησα να ουρλιάζω από τα νεύρα μου, κανάνα πεντάλεπτο μετά, κατά το οποίο My own personal Yalom κάπνιζε την πίπα του και κοιτούσε με εξοργιστική αποστασιοποίηση το κενό πάνω από το κεφάλι μου, ήλθε η ώρα να ακούω την θεραπεία.
- Ακούστε Προβατίδη Σηπόπουλε. Για να λυθεί το θέμα σας, πρέπει να βουτήξετε μέσα στο θέμα... Είναι απλό. Θα χρησιμοποιήσετε την φράση για μία μέρα τόσο πολύ, που στο τέλος θα έχει χάσει την δαιμονική της δύναμη, δεν θα μπορεί να σας ενοχλήσει άλλο. Οι λέξεις είναι η θεραπεία, το είπε και ο Γιωσαφάτ ότι το είχε πει κάποιος άλλος ότι το είχε πει κάποιος άλλος πριν από αυτόν ότι το είχε πει ένας άλλος πως το είχε τονίζει ένας άλλος ότι το είχε πρωτογράψει ένας άλλος πριν από αυτόν.
Έμεινα μαλάκας με την πρόταση του ψυχοθεραπευτή. Όλα τα περίμενα, αλλά όχι και έτσι. Πήγα να αντιδράσω... Όμως λίγο η εμπιστοσύνη που του έχω, λίγο ότι οι εποχές είναι γεμάτες ένταση, δεν είναι τώρα ώρα για καυγάδες με τους δικούς σου, αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή του.
Και όντως το Σάββατο, μετά από σκληρή προετοιμασία ψυχική και πολύ σέλφ μπούστην έκανα... τα Καυτοπατάτεια 2011.
Ξεκίνησα με όρεξη, με ενέργεια. Το έχω αυτό όταν αποφασίσω να κάνω κάτι, ακόμα και αν δεν το θέλω, το κάνω δικό μου. Κατάδικό μου. Σαν τον κατάδικο που έχει και ίδιο ήχο. Ξύπνησα νωρίς το πρωί, για να πάω στην εκκλησία να ανάψω ένα κερί για την προσπάθειά μου. Φτάνω στο ναό, δεν είχε λειτουργία. Ρωτώ, "τέλειωσε η λειτουργία σήμερα;"
- Ναι, μου απαντά ο νεοκόρος/καντηλανάφτης/καρδινάλιος Ρισελιέ.
- Α, του λέω, τόσο νωρίς; Γιατί δεν έχετε ένα πρόγραμμα ανηρτημένο στην είσοδο του Ναού ώστε να γνωρίζομε πότε έχει λειτουργία να μην ερχόμαστε άδικα;
- Ε ξέρετε, κάθε Κυριακή ο Ιερέας λέει το πρόγραμμα της βδομάδας και έτσι ξέρει ο κόσμος...
- Ναι, αλλά πρέπει και να το έχετε ανηρτημένο. Αποτελεί καυτή πατάτα για το ποίμνιο (ε; ε;). Και θα το κάνω θέμα...
Δεν έμεινα να ακούσω την απάντηση του... Ξεκίνησα να επιστρέφω στο σπίτι... Στο δρόμο, μία κυρία μου έδωσε μία δωρεάν εφημερίδα. Χαμογελώ, την ευχαριστώ και...
- Ποιά καυτή πατάτα είναι πρωτοσέλιδο; ρωτώ
- Ε ο ανασχηματιασμός, μου απαντά όλο ευγένεια...
- Ποπο... πιο καυτές πατάτες από αυτές στα χέρια των νέων υπουργών, πεθαίνεις. Ελπίζω να έχουν πυρίμαχα γάντια, χαχαχαχα, είπα και έφυγα.
Λίγο πιο κάτω, μπαίνω στον Βενέτη που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι μου. Κοιτάζω το πάγκο με τις τυρόπιτες και άλλα σφολιατοειδή, βλέπω, ω τι βλέπω, όχι, όχι, δεν με γελούν τα ματάκια μου τα μελαγχολικά αλλά έξυπνα, τι χαρά!
Πατατόπιτα!
- Κοπελιάαααα (ναι, με τραβηγμένο α) λέω στην κοπελιάαααα (ναι, με τραβηγμένο α) η πατατόπιτα είναι ζεστή; είναι με καυτή πατάτα;
- Όλα μας τα προϊόντα είναι ζεστά, και φυσικά και η πατατόπιτα - η οποία μόλις βγήκε από το φούρνο!
- Α!!! μπράβο, μπράβο, απαντώ εγώ με χαρά. Άρα θα είναι με πραγματικά καυτή πατάτα! Δώστε μου μία τυρόπιτα έμενταλ!
Παίρνω την εμενταλόπιτά μου, προγευματίζω και καθώς περνάω το δρόμο για να πάω σπίτι, βλέπω οδηγό ταξί να κορνάρει σε άλλο οδηγό που για να πάρει λεφτά από την Εμπορική έχει σταματήσει με τα αλάρμ επί της Ευτυχίδου και κλείνει την πορεία για δεξία, για Σπύρου Μερκούρη. Ο ταξιτζής είναι έξαλλος, βρίζει χτυπιέται, τραβάει το στριγκάκι μίας περπατημένης πελάτισσας που κουρνιάζει φοβισμένη στο πίσω κάθισμα, το οποίο στριγκάκι το έχει κάνει ντένταλ φλωσσ από τα νεύρα του, πράγμα που το βρίσκω κάπως υπερβολικό, μεταξύ μας.
Εγώ, με το καλλίτερό μου χαμόγελο, πλησιάζω και του λέω.
- Σας παράκαλω μην χάνετε την ψυχραιμία σας... Είδατε τι γίνεται; Ξέρετε τι καυτή πατάτα είναι το θέμα των στάσεων εδώ; Μας έχουν ζαλίσει με τα κορναρίσματα, αλλά δικαίως οι άνθρωποι, τι να κάνουν όταν ο άλλος ο γάιδαρος κλείνει τον δρόμο για να πάρει λεφτά, ε... Καυτή πατάτα σας λέω, καυτή.
Και τσουπ, φεύγω.
Για να πω την αλήθεια, αν και ήμουν πολύ αρνητικός με την θεραπεία που μου πρότεινε ο ψυχοθεραπευτής, είχα αρχίσει να αναθεωρώ. Όχι μόνο είχα την δυνατότητα να χρησιμοποιήσω και ο ίδιος αυτήν την φράση, επιπλέον ένοιωθα ασύλληπτα σούπερ ήρωας του πακόσμιου διαγαλαξιακού σύμπαντος που που μέσα σε 25 λεπτά, είχα ήδη χρησιμοποιήσει καυτές πατάτες σε 3 διαφορετικά πρόσωπα. Χάου μο εκφραστικός και πολυμήχανος κεν γιου γκο; χάου μο;
Νομίζω εντελώς καθόλου. Γιου γκο μπόη του μη, αν και αυτό αφήνω να το κρίνουν οι άλλοι, δεν θέλω εγώ να μιλώ για μένα (...είχε το θράσσος να δηλώσει αυτός στο προσωπικό του αυτοαναφορικό μπλόγκ... ... .... ... ... ..).
Είχα πάρει τα πάνω μου. Ένοιωθα ότι αν συνέχιζα με τον ίδιο ρυθμό θα κατάφερνα να πω τουλάχιστον 100 καυτές πατάτες μέχρι το βράδυ. Και αν ήδη είχα κάπως καταφέρει να χρησιμοποιώ την φράση χωρίς να μικραίνει από την φρίκη το πουλί μου μέσα στο σωβρακάκι μου, ποιος μου έλεγε ότι δεν θα κατάφερνα στο τέλος των Καυτοπατάτειων 2011 να την ακούω και να μην μου κάμει την παραμικρή εντύπωση;
Ήμουν πολύ αισιόδοξος, πάρα πολύ. Αν κατάφερνα να αντιμετωπίσω την καυτή πατάτα της δυνασεξίας μου στην φράση καυτή πατάτα, δεν ξέρω κι εγώ ποια καυτή πατάτα δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ στο μέλλον.
Για να μην τα πολυλογώ, η μέρα πέρασε υπέροχα. Και αποδοτικά. Είπα την φράση καυτή πατάτα σε δεκάδες ανθρώπους, σε όλους δηλαδή με τους οποίους ήλθα σε επαφή.
Την χρησιμοποίησα για να ρωτήσω αν η γαρνιτούρα φρέντζ φράηζ στο μπουτάκι κοτόπουλο ήταν πραγματικά "καυτή πατάτα", την χρησιμοποίησα για να πω σε κάποιον που έβρισα γιατί κεράτωσε έναν φίλο μου ότι όλη η παρέα ήξερε πως η ψωλή του ήταν σαν καυτή πατάτα (με σκασμένο φλούδι δηλαδή, εξήγησα όταν με ρώτησε)... μέχρι του σημείου έφτασα να πω σε κάτι τουρίστες που με ρώτησαν που είναι το Μουσείο Ακρόπολης, ότι "Γιου χουήλ φάηντ ητ ατ Καφτή Πατάτα Στρητ, πληζ νόουτ δατ ντάουν, Κα Φτή Πατά Τα Στρητ kaftee patata Str.".
Εντάξει το ξέρω, ψιλομαλακία ήταν αυτό στους τουρίστες αλλά είχα project, είχα αποστολή. Έπρεπε να πετύχω στο έργο μου και δεν έβρισκα άλλο τρόπο να πω του τουρίστα "καυτή πατάτα" στο κόντεξ που με ρώτησε.
Όλα αυτά όπως είπα γινήκανε προχθες το Σάββατο. Η αλήθεια είναι ότι έπεσα για ύπνο κάπως λυτρωμένος - και χθες δεν έτυχε να ακούσω την φράση καθόλου για να δω τι συνέπειες θα είχε. Πάντως χάρη στην μέθοδο του γιατρού διαπίστωσα και μάλιστα βιωματικά πως ούτε παρέλυσα, ούτε υπέφερα παρά την τόσο έντονη παρουσία της φράσης στην καθημερινότητά μου. Φαντάζομαι ότι το κατά πόσο συνολικά η θραπεία θα έχει αποτέλεσμα μακροχρόνιο θα πρέπει να το δω με τον ψυχοθεραπευτή, θα το συζητήσουμε στην επόμενη συνάντηση μας. Πάντως η Όπρα έλεγε ότι πρέπει και εγώ να δουλέψω για αυτό, να πιστέψω στον εαυτό μου, γιατί μέσα μου έχω την δύναμη. Και κανείς πρέπει να είναι δυνατός. Ειδικά όταν βλέπει Όπρα.
αχ πού είσαι νιότη που έλεγες πως θα γινόμουν άλλος
Χτες είδα όνειρο. Ήμουν λέει σε μία παραλία ολόγυμνος (επ, σαλάκι στο πληκτρολόγιο, το είδα, το είδα, χεχεχε, δικαιολογημένα βέβαια) και μπροστά μου υπήρχε μία υπέροχη θάλασσα που ήθελα να βουτήξω σαν τρελός, καταγάλανα νερά, κρυστάλλινα, άμμος μαλακή στον πυθμένα... τελειότητα. Πάω να βουτήξω, όμως πριν μπω κοιτάζω κάτω και τι να δω... αντί για παραλία πατάω πάνω σε μία τεράστια καυτή πατάτα. Η οποία αν και ήταν καυτή, δεν με ενοχλούσε καθόλου, ούτε μου προκαλούσε τρόμο, ούτε μου πονούσε με την καυτότητά της τις πατούσες, τίποτα. Αναστενάρης και καλά. Και έτσι, αφού δεν είχα λόγο να φύγω πάνω από την καυτή πατάτα, λέει, αποφάσισα να μην βουτήξω στην θάλασσα και έχασα την ευκαιρία να κολυμπήσω μέσα στην ωραιότερη θάλασσα που έχω δει ποτέ. Ξύπνησα με μία πίκρα, να πω την αλήθεια. καμία φορά αυτά που μας ενοχλούν μας δείχνουν τον δρόμο να ψάξουμε αυτά που θα αγαπήσουμε σκεφτόμουν μετά. χμφ χμφ χμφ
Αν δεν το θυμάσαι τότε σου το λέω τώρα: ανάμεσα στα πολλά πράγματα που με εκνευρίζουν πολύ ηγετικό ρόλο μεγάλης δύναμης παίζει και η έκφραση "καυτή πατάτα". η φράση αυτή έχει την μυστική ανεξήγητη ικανότητα να με στείλει αδιάβαστο πριν καν ο εκφέρων πει την τελευταία συλλαβή της λέξης πατάτα, το τα δηλαδή. Όταν την ακούω κλαίω, τσιτώνομαι, υποφέρω, παθαίνω μία μεγάλη ανατριχίλα, που με διαπερνά παντού, με τσακίζει, με σκοτώνει...
Δυστυχώς, όχι πως είμαι εγωκεντρικός και όχι ότι πιστεύω πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω μου, αλλά λες και η ζωή με εκδικείται με το να εξαπλώνεται η φράση όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο.
Ειδικά τις τελευταίες μέρες, την προηγούμενη βδομάδα δηλαδή με τους ανασχηματισμούς και τις πιθανές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας και όλα, όπου και να στρεφόσουν άκουγες για μία καυτή πατάτα. Καυτή πατάτα χήαρ, καυτή πατάτα δέαρ, καυτή πατάτα φέρδεαρ... Ειδικά στα δελτία του Mega ήταν φοβερό, μέχρι και στο δελτίο για τυφλούς την είπανε, δυστυχώς δεν πρόλαβα να καταγράψω πως είναι στην νοηματική η φράση.
Αποφάσισα να μιλήσω για το πρόβλημα στον ψυχολόγο μου. Συνήθως προτιμώ να του λέω πιο αρχετυπικά πράγματα (τα κλασικά, τι καλλίτερο έχει ο Mr Big από μένα, γιατί ο Brad Pitt και όχι εγώ κλπ κλπ) όμως το θέμα μου με την καυτή πατάτα είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις και ήθελε προσεκτικό χειρισμό. Έτσι... αποφάσισα να πω στον ψυχοθεραπευτή μου όλη την αλήθεια σε όλη την έκταση της. Μίλησα μίλησα μίλησα μίλησα και αφού με άκουσε προσεκτικά γύρισε και μου είπε καπνίζοντας το τσιμπούκι του και κοιτώντας με απλανές βλέμμα το κενό πάνω από κεφάλι μου...
- Ποπό δεν είχα συνειδητοποιήσει πως έχεις τόσο θέμα με αυτήν την φράση. Αποτελεί καυτή πατάτα στα χέρια μου, όπως και θα ήταν καυτή πατάτα στα χέρια κάθε ψυχοθεραπευτή...
ίσιωσα... Σέη χουότ; ΣΕΗ ΧΟΥΌΤ;
Ναι, ο λιγδερότατος. Χρησιμοποίησε ΣΕ ΜΕΝΑ την φράση για να περιγράψει το πρόβλημα μου με την φράση ΣΕ ΜΕΝΑ! Δηλαδή πόσο πιο μεταμοντέρνος να γίνεις από τόσο (του το αναγνωρίζω, είναι ποστ μόντερν εντατίκ); και επίσης, από αυτό μόνο καταλαβαίνεις πόσο έχει πια διαδοθεί η φράση για να την λέει και αυτός που δεν ανοίγει ποτέ τηβή.
Αφού σταμάτησα να ουρλιάζω από τα νεύρα μου, κανάνα πεντάλεπτο μετά, κατά το οποίο My own personal Yalom κάπνιζε την πίπα του και κοιτούσε με εξοργιστική αποστασιοποίηση το κενό πάνω από το κεφάλι μου, ήλθε η ώρα να ακούω την θεραπεία.
- Ακούστε Προβατίδη Σηπόπουλε. Για να λυθεί το θέμα σας, πρέπει να βουτήξετε μέσα στο θέμα... Είναι απλό. Θα χρησιμοποιήσετε την φράση για μία μέρα τόσο πολύ, που στο τέλος θα έχει χάσει την δαιμονική της δύναμη, δεν θα μπορεί να σας ενοχλήσει άλλο. Οι λέξεις είναι η θεραπεία, το είπε και ο Γιωσαφάτ ότι το είχε πει κάποιος άλλος ότι το είχε πει κάποιος άλλος πριν από αυτόν ότι το είχε πει ένας άλλος πως το είχε τονίζει ένας άλλος ότι το είχε πρωτογράψει ένας άλλος πριν από αυτόν.
Έμεινα μαλάκας με την πρόταση του ψυχοθεραπευτή. Όλα τα περίμενα, αλλά όχι και έτσι. Πήγα να αντιδράσω... Όμως λίγο η εμπιστοσύνη που του έχω, λίγο ότι οι εποχές είναι γεμάτες ένταση, δεν είναι τώρα ώρα για καυγάδες με τους δικούς σου, αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή του.
Και όντως το Σάββατο, μετά από σκληρή προετοιμασία ψυχική και πολύ σέλφ μπούστην έκανα... τα Καυτοπατάτεια 2011.
Ξεκίνησα με όρεξη, με ενέργεια. Το έχω αυτό όταν αποφασίσω να κάνω κάτι, ακόμα και αν δεν το θέλω, το κάνω δικό μου. Κατάδικό μου. Σαν τον κατάδικο που έχει και ίδιο ήχο. Ξύπνησα νωρίς το πρωί, για να πάω στην εκκλησία να ανάψω ένα κερί για την προσπάθειά μου. Φτάνω στο ναό, δεν είχε λειτουργία. Ρωτώ, "τέλειωσε η λειτουργία σήμερα;"
- Ναι, μου απαντά ο νεοκόρος/καντηλανάφτης/καρδινάλιος Ρισελιέ.
- Α, του λέω, τόσο νωρίς; Γιατί δεν έχετε ένα πρόγραμμα ανηρτημένο στην είσοδο του Ναού ώστε να γνωρίζομε πότε έχει λειτουργία να μην ερχόμαστε άδικα;
- Ε ξέρετε, κάθε Κυριακή ο Ιερέας λέει το πρόγραμμα της βδομάδας και έτσι ξέρει ο κόσμος...
- Ναι, αλλά πρέπει και να το έχετε ανηρτημένο. Αποτελεί καυτή πατάτα για το ποίμνιο (ε; ε;). Και θα το κάνω θέμα...
Δεν έμεινα να ακούσω την απάντηση του... Ξεκίνησα να επιστρέφω στο σπίτι... Στο δρόμο, μία κυρία μου έδωσε μία δωρεάν εφημερίδα. Χαμογελώ, την ευχαριστώ και...
- Ποιά καυτή πατάτα είναι πρωτοσέλιδο; ρωτώ
- Ε ο ανασχηματιασμός, μου απαντά όλο ευγένεια...
- Ποπο... πιο καυτές πατάτες από αυτές στα χέρια των νέων υπουργών, πεθαίνεις. Ελπίζω να έχουν πυρίμαχα γάντια, χαχαχαχα, είπα και έφυγα.
Λίγο πιο κάτω, μπαίνω στον Βενέτη που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι μου. Κοιτάζω το πάγκο με τις τυρόπιτες και άλλα σφολιατοειδή, βλέπω, ω τι βλέπω, όχι, όχι, δεν με γελούν τα ματάκια μου τα μελαγχολικά αλλά έξυπνα, τι χαρά!
Πατατόπιτα!
- Κοπελιάαααα (ναι, με τραβηγμένο α) λέω στην κοπελιάαααα (ναι, με τραβηγμένο α) η πατατόπιτα είναι ζεστή; είναι με καυτή πατάτα;
- Όλα μας τα προϊόντα είναι ζεστά, και φυσικά και η πατατόπιτα - η οποία μόλις βγήκε από το φούρνο!
- Α!!! μπράβο, μπράβο, απαντώ εγώ με χαρά. Άρα θα είναι με πραγματικά καυτή πατάτα! Δώστε μου μία τυρόπιτα έμενταλ!
Παίρνω την εμενταλόπιτά μου, προγευματίζω και καθώς περνάω το δρόμο για να πάω σπίτι, βλέπω οδηγό ταξί να κορνάρει σε άλλο οδηγό που για να πάρει λεφτά από την Εμπορική έχει σταματήσει με τα αλάρμ επί της Ευτυχίδου και κλείνει την πορεία για δεξία, για Σπύρου Μερκούρη. Ο ταξιτζής είναι έξαλλος, βρίζει χτυπιέται, τραβάει το στριγκάκι μίας περπατημένης πελάτισσας που κουρνιάζει φοβισμένη στο πίσω κάθισμα, το οποίο στριγκάκι το έχει κάνει ντένταλ φλωσσ από τα νεύρα του, πράγμα που το βρίσκω κάπως υπερβολικό, μεταξύ μας.
Εγώ, με το καλλίτερό μου χαμόγελο, πλησιάζω και του λέω.
- Σας παράκαλω μην χάνετε την ψυχραιμία σας... Είδατε τι γίνεται; Ξέρετε τι καυτή πατάτα είναι το θέμα των στάσεων εδώ; Μας έχουν ζαλίσει με τα κορναρίσματα, αλλά δικαίως οι άνθρωποι, τι να κάνουν όταν ο άλλος ο γάιδαρος κλείνει τον δρόμο για να πάρει λεφτά, ε... Καυτή πατάτα σας λέω, καυτή.
Και τσουπ, φεύγω.
Για να πω την αλήθεια, αν και ήμουν πολύ αρνητικός με την θεραπεία που μου πρότεινε ο ψυχοθεραπευτής, είχα αρχίσει να αναθεωρώ. Όχι μόνο είχα την δυνατότητα να χρησιμοποιήσω και ο ίδιος αυτήν την φράση, επιπλέον ένοιωθα ασύλληπτα σούπερ ήρωας του πακόσμιου διαγαλαξιακού σύμπαντος που που μέσα σε 25 λεπτά, είχα ήδη χρησιμοποιήσει καυτές πατάτες σε 3 διαφορετικά πρόσωπα. Χάου μο εκφραστικός και πολυμήχανος κεν γιου γκο; χάου μο;
Νομίζω εντελώς καθόλου. Γιου γκο μπόη του μη, αν και αυτό αφήνω να το κρίνουν οι άλλοι, δεν θέλω εγώ να μιλώ για μένα (...είχε το θράσσος να δηλώσει αυτός στο προσωπικό του αυτοαναφορικό μπλόγκ... ... .... ... ... ..).
Είχα πάρει τα πάνω μου. Ένοιωθα ότι αν συνέχιζα με τον ίδιο ρυθμό θα κατάφερνα να πω τουλάχιστον 100 καυτές πατάτες μέχρι το βράδυ. Και αν ήδη είχα κάπως καταφέρει να χρησιμοποιώ την φράση χωρίς να μικραίνει από την φρίκη το πουλί μου μέσα στο σωβρακάκι μου, ποιος μου έλεγε ότι δεν θα κατάφερνα στο τέλος των Καυτοπατάτειων 2011 να την ακούω και να μην μου κάμει την παραμικρή εντύπωση;
Ήμουν πολύ αισιόδοξος, πάρα πολύ. Αν κατάφερνα να αντιμετωπίσω την καυτή πατάτα της δυνασεξίας μου στην φράση καυτή πατάτα, δεν ξέρω κι εγώ ποια καυτή πατάτα δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ στο μέλλον.
Για να μην τα πολυλογώ, η μέρα πέρασε υπέροχα. Και αποδοτικά. Είπα την φράση καυτή πατάτα σε δεκάδες ανθρώπους, σε όλους δηλαδή με τους οποίους ήλθα σε επαφή.
Την χρησιμοποίησα για να ρωτήσω αν η γαρνιτούρα φρέντζ φράηζ στο μπουτάκι κοτόπουλο ήταν πραγματικά "καυτή πατάτα", την χρησιμοποίησα για να πω σε κάποιον που έβρισα γιατί κεράτωσε έναν φίλο μου ότι όλη η παρέα ήξερε πως η ψωλή του ήταν σαν καυτή πατάτα (με σκασμένο φλούδι δηλαδή, εξήγησα όταν με ρώτησε)... μέχρι του σημείου έφτασα να πω σε κάτι τουρίστες που με ρώτησαν που είναι το Μουσείο Ακρόπολης, ότι "Γιου χουήλ φάηντ ητ ατ Καφτή Πατάτα Στρητ, πληζ νόουτ δατ ντάουν, Κα Φτή Πατά Τα Στρητ kaftee patata Str.".
Εντάξει το ξέρω, ψιλομαλακία ήταν αυτό στους τουρίστες αλλά είχα project, είχα αποστολή. Έπρεπε να πετύχω στο έργο μου και δεν έβρισκα άλλο τρόπο να πω του τουρίστα "καυτή πατάτα" στο κόντεξ που με ρώτησε.
Όλα αυτά όπως είπα γινήκανε προχθες το Σάββατο. Η αλήθεια είναι ότι έπεσα για ύπνο κάπως λυτρωμένος - και χθες δεν έτυχε να ακούσω την φράση καθόλου για να δω τι συνέπειες θα είχε. Πάντως χάρη στην μέθοδο του γιατρού διαπίστωσα και μάλιστα βιωματικά πως ούτε παρέλυσα, ούτε υπέφερα παρά την τόσο έντονη παρουσία της φράσης στην καθημερινότητά μου. Φαντάζομαι ότι το κατά πόσο συνολικά η θραπεία θα έχει αποτέλεσμα μακροχρόνιο θα πρέπει να το δω με τον ψυχοθεραπευτή, θα το συζητήσουμε στην επόμενη συνάντηση μας. Πάντως η Όπρα έλεγε ότι πρέπει και εγώ να δουλέψω για αυτό, να πιστέψω στον εαυτό μου, γιατί μέσα μου έχω την δύναμη. Και κανείς πρέπει να είναι δυνατός. Ειδικά όταν βλέπει Όπρα.
αχ πού είσαι νιότη που έλεγες πως θα γινόμουν άλλος
Χτες είδα όνειρο. Ήμουν λέει σε μία παραλία ολόγυμνος (επ, σαλάκι στο πληκτρολόγιο, το είδα, το είδα, χεχεχε, δικαιολογημένα βέβαια) και μπροστά μου υπήρχε μία υπέροχη θάλασσα που ήθελα να βουτήξω σαν τρελός, καταγάλανα νερά, κρυστάλλινα, άμμος μαλακή στον πυθμένα... τελειότητα. Πάω να βουτήξω, όμως πριν μπω κοιτάζω κάτω και τι να δω... αντί για παραλία πατάω πάνω σε μία τεράστια καυτή πατάτα. Η οποία αν και ήταν καυτή, δεν με ενοχλούσε καθόλου, ούτε μου προκαλούσε τρόμο, ούτε μου πονούσε με την καυτότητά της τις πατούσες, τίποτα. Αναστενάρης και καλά. Και έτσι, αφού δεν είχα λόγο να φύγω πάνω από την καυτή πατάτα, λέει, αποφάσισα να μην βουτήξω στην θάλασσα και έχασα την ευκαιρία να κολυμπήσω μέσα στην ωραιότερη θάλασσα που έχω δει ποτέ. Ξύπνησα με μία πίκρα, να πω την αλήθεια. καμία φορά αυτά που μας ενοχλούν μας δείχνουν τον δρόμο να ψάξουμε αυτά που θα αγαπήσουμε σκεφτόμουν μετά. χμφ χμφ χμφ
Sunday, June 19, 2011
Eγκεκριμένο από τον Τσακ Νόρις
Ε σιγά που δεν θα γινόταν και αυτό!
Ο Τσακ Νόρις, ο άνθρωπος που όταν φυσάει το κερί στην τούρτα γενεθλίων του, την διαλύει στα συστατικά της συνταγής της, και που τόσο έντονη παρουσία έχει τώρα τελευταία στα twitter και τα άλλα social media, μπήκε και σε διαφήμιση. Αμ πως
Και μάλιστα σε τι διαφήμιση! Για απορρυπαντικό. Oh Yes! ιτ ιζ τρου.
Φυσικά δεν παίζει ο ίδιος, o Chuck Norris δεν παίζει ποτέ σε διαφημίσεις, είναι πολύ σοβαρός για παιγνίδια, αλλά η περσόνα του. Η οποία απλά δηλώνει ότι το απορρυπαντικό Era είναι εγκεκριμένο από το μεγάλο μαχητή, αφού εξολοθρεύει τους λεκέδες όπως αυτός κάνει τους κακούς.
Δες εδώ ένα παράδειγμα της banner για web sites διαφήμισης:
και οι tv διαφημίσεις είναι ωραίες, ειδικά αυτή που λέει ότι το Era κάποτε έκανε μια τόσο δυνατή κεφαλιά σε έναν λεκέ από τσάι που το ένιωσε ένα φλυτζάνι τσαγιού στην άλλη άκρη του κόσμου.
και αυτή με το γουέστερν είναι ωραία, αλλά και η άλλη με τους μίμους που κλαίνε φορ ρήαλ
Όλες οι διαφημίσεις καταλήγουν "So much fight, it’s Chuck Norris approved".
Στην Ελλάδα δεν το έχομε το Era, δεν μπορείς να το προμηθευτείς παρά μόνο αν έχεις φίλους στα εξωτερικό. Όμως είμαι σίγουρος ότι ο Chuck Norris μπορεί να μας στείλει κατευθείαν εδώ στην Ελλάδα, στο σπίτι μας, ένα μπουκάλι από την Αμερική, απλά κλοτσώντας το με λίγη από την δυναμή του - γιατί αν βάλει πολλή το μπουκάλι θα βρεθεί στο μέλλον.
και μετά εμείς, πως θα πάμε να το πάρουμε από το μέλλον; ε, πως;
Ο Τσακ Νόρις, ο άνθρωπος που όταν φυσάει το κερί στην τούρτα γενεθλίων του, την διαλύει στα συστατικά της συνταγής της, και που τόσο έντονη παρουσία έχει τώρα τελευταία στα twitter και τα άλλα social media, μπήκε και σε διαφήμιση. Αμ πως
Και μάλιστα σε τι διαφήμιση! Για απορρυπαντικό. Oh Yes! ιτ ιζ τρου.
Φυσικά δεν παίζει ο ίδιος, o Chuck Norris δεν παίζει ποτέ σε διαφημίσεις, είναι πολύ σοβαρός για παιγνίδια, αλλά η περσόνα του. Η οποία απλά δηλώνει ότι το απορρυπαντικό Era είναι εγκεκριμένο από το μεγάλο μαχητή, αφού εξολοθρεύει τους λεκέδες όπως αυτός κάνει τους κακούς.
Δες εδώ ένα παράδειγμα της banner για web sites διαφήμισης:
και οι tv διαφημίσεις είναι ωραίες, ειδικά αυτή που λέει ότι το Era κάποτε έκανε μια τόσο δυνατή κεφαλιά σε έναν λεκέ από τσάι που το ένιωσε ένα φλυτζάνι τσαγιού στην άλλη άκρη του κόσμου.
και αυτή με το γουέστερν είναι ωραία, αλλά και η άλλη με τους μίμους που κλαίνε φορ ρήαλ
Όλες οι διαφημίσεις καταλήγουν "So much fight, it’s Chuck Norris approved".
Στην Ελλάδα δεν το έχομε το Era, δεν μπορείς να το προμηθευτείς παρά μόνο αν έχεις φίλους στα εξωτερικό. Όμως είμαι σίγουρος ότι ο Chuck Norris μπορεί να μας στείλει κατευθείαν εδώ στην Ελλάδα, στο σπίτι μας, ένα μπουκάλι από την Αμερική, απλά κλοτσώντας το με λίγη από την δυναμή του - γιατί αν βάλει πολλή το μπουκάλι θα βρεθεί στο μέλλον.
και μετά εμείς, πως θα πάμε να το πάρουμε από το μέλλον; ε, πως;
Saturday, June 18, 2011
Mediocre 8
Είδα και εγώ το περιβόητο Super 8, το αμέρικαν νοστάλτζια θρίλερ του J. J. Abrams του τύπου που έκανε το Lost και το Cloverfield και που όλοι λένε τι υπέροχος είναι και τι μεγάλος. Ε όχι, μεγάλος δεν είναι. Φροντίζει πολύ όλα και είναι και γεμάτος ιδέες, αλλά σπουδαίος δεν ξέρω αν θα καταφέρει να γίνει ποτέ.
Αυτό που έχει σίγουρα ο J J είναι μεγάλη πουτανιά που έμπλεξε τον Spielberg στο παιγνίδι αυτής της ταινίας - διότι το Super 8 δεν είναι παρά η ιστορία του E.T. ειδωμένη από άλλη οπτική γωνία και σε άλλη χρονική στιγμή της - που σημαίνει ότι μπορεί και να μην την γλύτωνε την μήνυση χεχεχε - (προσοχή ακολουθούνε spoilers, ακούς Neverlandean? που με έβρισες άδικα; αλλά όταν το καταλάβεις θα είναι αργά, θα ερχεσαι μπροστά στα γονατά μου για σεξιλέωση και εγώ θα είμαι σκληρός, μόνο σεξ όχι εξιλέωση θα λέω)
Και στις δύο ταινίες εξωγήινος έχει ξεπέσει στν Γη και προσπαθεί να βρει τρόπο να επιστρέψει στον πλανήτη του. Και στις δύο ταινίες, παιδάκια τον βοηθάνε να φύγει, και στις δύο ταινίες το όλο σκηνικό γίνεται σε Αμερικάνικη μικρή πόλη...
Η διαφορά στο Super 8 είναι ότι ο εξωγήινος είναι πολύ τέρας, όχι ασχημομορφούλης όπως ο E.T. και κυρίως ότι οι επιστήμονες κατάφεραν να τον πιάσουν και να τον αλαλλιάσουν στα πειράματα... αυτό δηλαδή που θα πάθαινε κ ο ET αν δεν ήταν κάπως τυχερός.
Και ακριβώς επειδή τον έπιασαν και τον αλάλλιασαν τον έκαναν επιθετικό και άγριο. και γι αυτό όταν ελευθερώνεται και σε όλη την διάρκεια του χρόνου που προσπαθεί να επισκευάσει το σκάφος που θα τον πάει σπίτι γίνεται ένας ψιλοχαμός.
Ε αυτά εν ολίγοις, δεν πέρασα κακά, τα πιτσιφρίκια που παίζουν είναι εξαιρετικά, και φυσικά το έργο έχει τις σωστές δόσεις συγκίνησης, ανθρωπιάς, πανανθρώπινου μηνύματος, χιούμα... αλλά ok δεν βλέπεις και μία ταινία που θα πεις χμφ χμφ χμφ όταν βγει σε dvd θα το πάρω να το ξαναδώ.
Και έχω την εντύπωση ότι δεν άρεσε και στον κόσμο στην αίθουσα ιδιαίτερα. Βέβαια, τα πιο πολλά ήταν πιτσιφρίκια τα οποία γενικά έχουν λίγο κάψει φλάτζα, είναι της έκρηξης και της άμεσης ικανοποίησης.
Πάντως δε θα ήτο παράτολμο να προτείνουμε το super 8 να μετονομαστεί σε Mediocre 8. Αν είσαι ωστόσο φαν της επιστημονικής φαντασίας, να το δεις.
ΥΓ - ΦΥΣΙΚΑ, όλοι πεθάναμε στο γέλιο με το κομμάτι της ταινίας που βλέπεις όσο πέφτουν οι τίτλοι τέλους, με τα σαρδάμ των ηθοποιών και τις αναποδιές... Δείχνει το κάστινγκ που έκαναν σε εξωγήινα τέρατα για να διαλέξουν αυτό που θα πάρει το ρόλο, ή σημεία που το εξωγήινο τέρας είναι εκτός γυρισμάτων και έχει την κανονική του φάτσα, όχι την αγριευτική που παίρνει στα γυρίσματα - κάποια στιγμή το τέρας πρέπει να κραυγάσει πάνω από την μούρη ενός ανθρώπου και επειδή είναι κρυωμένο η κραυγή του βγαίνει πολύ καστράτο, λες και είναι η Στρουμφίτα, και όλοι έχουν σκάσει στα γέλια γύρω του και το βλέπεις και εσύ και ξεκαρδίζεσαι. Ή σε μία άλλη φάση το τέρας έρχεται στα γυρίσματα με το νεογέννητο μωρό του και δείχνει σκηνές ανάμεσα στα γυρίσματα που του κάνει κουπεπε κούπεπε, αγκού αγκού, νάνι νάνι το μωρό και λες "κοίτα να δεις το τέρας, τόσο άγριο στην οθόνη και στην πραγματικότητα να είναι τόσο τρυφερό με το παιδί του - αλλά γιατί δεν άφηνε το παιδί σπίτι, πρέπει να το κουβαλάει στην δουλειά";
Αυτό που έχει σίγουρα ο J J είναι μεγάλη πουτανιά που έμπλεξε τον Spielberg στο παιγνίδι αυτής της ταινίας - διότι το Super 8 δεν είναι παρά η ιστορία του E.T. ειδωμένη από άλλη οπτική γωνία και σε άλλη χρονική στιγμή της - που σημαίνει ότι μπορεί και να μην την γλύτωνε την μήνυση χεχεχε - (προσοχή ακολουθούνε spoilers, ακούς Neverlandean? που με έβρισες άδικα; αλλά όταν το καταλάβεις θα είναι αργά, θα ερχεσαι μπροστά στα γονατά μου για σεξιλέωση και εγώ θα είμαι σκληρός, μόνο σεξ όχι εξιλέωση θα λέω)
Και στις δύο ταινίες εξωγήινος έχει ξεπέσει στν Γη και προσπαθεί να βρει τρόπο να επιστρέψει στον πλανήτη του. Και στις δύο ταινίες, παιδάκια τον βοηθάνε να φύγει, και στις δύο ταινίες το όλο σκηνικό γίνεται σε Αμερικάνικη μικρή πόλη...
Η διαφορά στο Super 8 είναι ότι ο εξωγήινος είναι πολύ τέρας, όχι ασχημομορφούλης όπως ο E.T. και κυρίως ότι οι επιστήμονες κατάφεραν να τον πιάσουν και να τον αλαλλιάσουν στα πειράματα... αυτό δηλαδή που θα πάθαινε κ ο ET αν δεν ήταν κάπως τυχερός.
Και ακριβώς επειδή τον έπιασαν και τον αλάλλιασαν τον έκαναν επιθετικό και άγριο. και γι αυτό όταν ελευθερώνεται και σε όλη την διάρκεια του χρόνου που προσπαθεί να επισκευάσει το σκάφος που θα τον πάει σπίτι γίνεται ένας ψιλοχαμός.
Ε αυτά εν ολίγοις, δεν πέρασα κακά, τα πιτσιφρίκια που παίζουν είναι εξαιρετικά, και φυσικά το έργο έχει τις σωστές δόσεις συγκίνησης, ανθρωπιάς, πανανθρώπινου μηνύματος, χιούμα... αλλά ok δεν βλέπεις και μία ταινία που θα πεις χμφ χμφ χμφ όταν βγει σε dvd θα το πάρω να το ξαναδώ.
Και έχω την εντύπωση ότι δεν άρεσε και στον κόσμο στην αίθουσα ιδιαίτερα. Βέβαια, τα πιο πολλά ήταν πιτσιφρίκια τα οποία γενικά έχουν λίγο κάψει φλάτζα, είναι της έκρηξης και της άμεσης ικανοποίησης.
Πάντως δε θα ήτο παράτολμο να προτείνουμε το super 8 να μετονομαστεί σε Mediocre 8. Αν είσαι ωστόσο φαν της επιστημονικής φαντασίας, να το δεις.
ΥΓ - ΦΥΣΙΚΑ, όλοι πεθάναμε στο γέλιο με το κομμάτι της ταινίας που βλέπεις όσο πέφτουν οι τίτλοι τέλους, με τα σαρδάμ των ηθοποιών και τις αναποδιές... Δείχνει το κάστινγκ που έκαναν σε εξωγήινα τέρατα για να διαλέξουν αυτό που θα πάρει το ρόλο, ή σημεία που το εξωγήινο τέρας είναι εκτός γυρισμάτων και έχει την κανονική του φάτσα, όχι την αγριευτική που παίρνει στα γυρίσματα - κάποια στιγμή το τέρας πρέπει να κραυγάσει πάνω από την μούρη ενός ανθρώπου και επειδή είναι κρυωμένο η κραυγή του βγαίνει πολύ καστράτο, λες και είναι η Στρουμφίτα, και όλοι έχουν σκάσει στα γέλια γύρω του και το βλέπεις και εσύ και ξεκαρδίζεσαι. Ή σε μία άλλη φάση το τέρας έρχεται στα γυρίσματα με το νεογέννητο μωρό του και δείχνει σκηνές ανάμεσα στα γυρίσματα που του κάνει κουπεπε κούπεπε, αγκού αγκού, νάνι νάνι το μωρό και λες "κοίτα να δεις το τέρας, τόσο άγριο στην οθόνη και στην πραγματικότητα να είναι τόσο τρυφερό με το παιδί του - αλλά γιατί δεν άφηνε το παιδί σπίτι, πρέπει να το κουβαλάει στην δουλειά";
Friday, June 17, 2011
Κίνητρα και 6 άτοκες δόσεις και προσωπικότητα
Υπάρχει ένα βιβλίο ψυχολογίας, πάρα πολύ θρυλικό και σημείο αναφοράς για την επιστήμη, το Motivation and Personality του Abraham Maslow. Σε αυτό υπάρχει μία θεωρία ιεράρχησης των ανθρωπίνων αναγκών, από τις πιο πρακτικές (σωματικές, όπως ας πούμε την ανάγκη για ύπνο, τροφή, σεξάκι κλπ) μέχρι τις πιο "οραματικές" (την ανάγκη για δημιουργικότητα, ηθική, αυθορμητισμό κλπ κλπ). Πάρε μία ιδέα κοιτώντας εδώ με ένταση και σμιχτό φρύδι:
Αυτή η θεωρία, για κάποιο λόγο που μάλλον έχει να κάνει με την φερεγγυότητά της, έχει γίνει αποδεκτή όχι μόνο από σχεδόν όλους όσους ασχολούνται με την ψυχολογία αλλά και από αυθεντίες άλλων επιστημών ή κλάδων. Θεωρείται μία προσέγγιση της ανθρώπινης προσωπικότητας πολύ αληθινή, πολύ έγκυρη που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν (όχι ότι τολμά κανείς).
ο Maslow ανέπτυξε την θεωρία σε ένα άρθρο του αρχικά, και μετά την επεξέτεινε και στο βιβλίο αυτό, το Motivation and Personality - το οποίο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, υποψιάζομαι κληρονομικά, αφού ο συγγραφεύς πέθανε πολύ ξαφνικά σε μικρή σχετικά ηλικία, 62 Μάηδες, πριν προλάβει να κάμει διαθήκη, είναι θεοσπάνιο ακόμα και στα Αγγλικά τη γλώσσα που γράφτηκε. Να φανταστείς, στο αμερικάνικο amazon έχει τιμή 4500 ρουμπίνια
να το αγοράσεις (100 δολλάρια, βασικά, αλλά και αυτά πολλά είναι). Αναρωτιόμουν, δε, για ποιον λόγο δεν έχει ξανατυπωθεί σε paperback 7,88 δολλάργια τιμή, όπως τόσα και τόσα κλάσηξ.
Ναι λοιπόν, ομολογώ ότι το έψαχνα το βιβλίο, ήθελα σαν τρελός να το διαβάσω, να πέσει στα χέρια μου, να το αποκτήσω... αλλά φεύ.
κάνουμε τάημ λάψ (άντε, κάνε, περιμένω, α γειά σου) και μεταφερόμαστε...
Σήμερα το απόγευμα στο γυμναστήριο περίμενα να περάσει η ώρα να μου έλθει η όρεξη για κολύμβηση (πράγμα που δεν το θεωρούσα πιθανό να συμβεί, τόσο θλιμμένος και ανήσυχος που ήμουν) κάνωντας μικρές ομιλίες (σμωλλ τωκ) με τον Άγγελο, συνάδελφα στο κολύμπι. Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου. Απαντάω, μιλάω μιλάω μιλάω μιλάω, μιλάω μιλάω μιλάω μιλάω, ε τι να κάνει ο άθρωπας ο συνομιλητής, βαρέθηκε να περιμένει πότε θα σταματήσω την μίληση, άνοιξε το σακ φιτάζ για να βγάλει να διαβάσει το βιβλίο του. Ο Άγγελος, καλό παιδί και τσίλικο, είναι από αυτούς που και super market να πάει παίρνει μαζί καλού κακού και το βιβλίο του μπας και κλειστεί σε κάνα ασανσέρ/γνωρίσει κάποια για σεξάκι και κοιμηθεί σπίτι της κ άρα θα πρέπει να έχει κάτι να διαβάσει. Σαν και εμένα καλή ώρα που έχω πάρει βιβλίο σε βραδιά κοπή της πίτας του Συλλόγου Κατά της Ανάγνωσης (τρου στόρη, να στην πω όταν έχεις χρόνο για μεγάλες αλήθειες).
Κάποια στιγμή όπως μιλάω πέφτει μηχανικά το βλέμμα μου πάνω στο βιβλίο του Άγγελου που το έχει ακουμπήσει στο τραπέζι μπροστά μου... και τι να δω; Ένα γνωστό όνομα... Maslow... σε βιβλίο με ελληνικό τίτλο! Κουντ ητ μπή; Κουντ ήτ; αρπάω το βιβλίο από τα χέρια του και βλέπω αυτό:
ε όχι, στην γη σε γύρευα, στο παρά πέντε του πισινάκι σε βρήκα... ο Χριστός, ο Χριστός, τέτοια απίστευτη έκπληξη ούτε όταν αποκαλύφθηκε τι είχε συμβεί στην γυναίκα του Nate, την Lisa - Lilly Taylor στην 4η σήζαν του 6 Feet Under!
Φυσικά, δεν έδειξα στον Άγγελο το σοκ μου. Το έχω παράδοση να πνίγομαι. Εξ ου και μου αρέσει το κολύμπι τόσο πολύ - κάνω αντίσταση στο πνίξιμο μόνο εκεί που είναι εύκολο να κάνω τον τσαμπουκά, δηλαδή στις πισίνες. Γιατί στην πραγματική ζωή, αντίσταση στο πνίξιμο ούτε κατά διάνοια.... τέσπα. Δεν έδειξα λοιπόν την έκπληξή μου, αλλά από μέσα δαγκωνόμουν, χτυπιόμουν, φανταζόμουν Γερμανίδες Λοχαγούς και εμένα απλό οπλίτη να με επιθεωρούν, οτιδήποτε φανταζόμουν για να μείνω ανέκφραστος. Γιατί; έλα μου ντε, φοβάμαι να εκφραστώ.... Με χαρακτηριστική ψυχραιμία τον ρώτησα τον άνθρωπο "α, ενδιαφέρον φαίνεται τούτο το βιβλίο, που το βρήκες;"... Με κοίταξε αυτός με ύφος περίεργο "ερμ ερμ στο βιβλιοπωλείο"... "Τώρα, κοντά;" παραλίγο να ουρλιάξω... "Σήμερα το πήρα, βγήκε πριν μερικούς μήνες" απάντησε...
Και να 'μαι μερικές ώρες μετά στην Πολιτεία, αφού έχω κοιτάξει γύρω τριγύρω να το εντοπίσω μονάχος μου εις μάτην, να ρωτώ με τρεμάμενη φωνή και με λαχτάρα στο μάτι την υπαλλήλα (ο υπάλληλος, θηλυκό η υπαλλήλα) αν έχουν το Κίνητρα και Προσωπικότητα... "εκδόσεις Αιώρα, του Maslow" ολοκληρώνει εκείνη την φράση που είχα αρχίσει.
Κάνει ένα βήμα παρακεί, και να τη η στίβα με τα αντίτυπα του βιβλίου στον πάγκο που είχα ψάξει τόσο θόροουλη! Παίρνει ένα και μου το δίνει με ύφος "πόση τύφλα πια έχουν τα μάτια σου Προβατίδη Σηπόπουλε, δίπλα σου ήταν, τζήζας δηλαδή, είπαμε εσείς οι άνδρες έχετε καλλίτερη περιμετρική όραση, όχι κοντινή, αλλά όχι κ έστι".
εγώ το πιάνω το τιμημένο στα χέρια, ρίχνω ένα βουβό κλάμα και έναν ενδόμυχο λυγμό και ξαναπάω στην στίβα για να πάρω ένα άλλο αντίτυπο, όχι το πάνω πάνω που το έχουν μαγαρίσει τόσα δάχτυλα περαστικών.
Βρίσκω ένα πολύ τσίλικο και πάω στο ταμείο. Βλέπω την τιμή, 26,10 "ο σητ λέω, πολλά είναι, πρέπει να το πληρώσω με κάρτα". Βγάζω την κάρτα η οποία είναι τόσο γεμάτη ώστε, και ειλικρινά δεν κάνω πλάκα, κυριολεκτώ, είναι πρησμένο το πλαστικό της και την δίνω του ταμεία. Εκείνος με ρωτά, τυπικά βέβαια για ένα τέτοιο ποσό: "θέλετε δόσεις;". "ερμ ερμ ερμ... μπορούμε να βάλουμε έξι;" απαντώ εγώ. Με κοιτάζει λίγο παραξενεμένος ο κύριος μα έξι δόσεις στα 26,10, τι κάγκουρας; τον ακούω να σκέφτεται, αλλά τι να έκανα ρε παιδιά η κάρτα είναι στα γόνατα, έχομε κρίση, έχομε δυστοκία αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να μην το πάρω το βιβλίο, άσχετα που θα καταφέρω να το διαβάσω σε 10 μέρες το νωρίτερο με το κύμα αδιάβαστων που με πνίγει.
Κρατώ αξιοπρέπεια, κάνω ότι δεν έχω ακούσει την σκέψη την μειωτική, δίδω την κάρτα, ο κύριος την περνά στο μηχάνημα, όλα καλά (όχι, εντάξει, δεν είχα φόβο πως δεν θα έδιδε έγκριση, είπαμε) και αφού υπογράφω το απόκομα και είμαι έτοιμος να φύγω, ο κύριος, που στο μεταξύ έχει εξυπηρετήσει κάποιον άλλο και δεν έχει προσέξει ότι είμαι ακόμα εκεί, παίρνει το χαρτάκι μου, το απόκομά μου, και το δείχνει σε έναν άλλο κύριο πωλητή του βιβλιοπωλείου που μόλις είχε περάσει στο πίσω μέρος του πάγκου για κάποια δουλειά του. Μάλιστα με το δάχτυλο του επισημαίνει και το σημείο που γράφει στην κάρτα "ποσό 26,10. Σε έξι άτοκες δόσεις"...
Και φαντάζομαι ότι όλο το καλοκαίρι, αυτοί οι δύο σοκαρισμένοι άθρωπες θα λένε "που φτάσαμε, που φτάσαμε, να βάνει ο άλλος 6 δόσεις για 26,10 ευρώ, τι κρίση, τι πτώση αξιών, που είναι το κράτος, ε δεν είμαστε λαός, επιτέλους, ΔΝΤ επιτέλους μαζέψου λίγο".
Αλλά εγώ ξέρω ότι πήρα το βιβλίο μου, αυτό που τόσα χρόνια το έψαχνα στα Αγγλικά, το βρήκα στα Ελληνικά, σε ωραία περιποιημένη έκδοση και τώρα αυτήν την στιγμή που μιλάμε αυτό το βιβλίο κοιμάται πάνω στο τραπέζι του σαλονιού λίγο ευτυχισμένο, θέλω να πιστεύω, γιατί ξέρω ότι έχει αρχίσει και αισθάνεται με τι αγάπη θα το πιάσουν σε λίγες μέρες δύο χέρια και με τι προσοχή και προσήλωση θα το περιδιαβούν δύο μάτια...
και εσείς κύριοι του βιβλιοπωλείου να μην κάνετε ρόουλ γιουρ άηζ με τον δυσκολεμένο βιβλιόφιλο που έβαλε 6 δόσεις για αγορά 26,10 ευρώ. Γιατί δεν ξέρετε ότι αυτός ο βιβλιόφιλος αυτές τις μέρες κάνει ένα μεγάλο εσωτερικό αγώνα να γίνει πιο ειλικρινής με αυτά που νιώθει και που αισθάνεται και που επιθυμεί και στεναχωρήθηκε κάπως σήμερα που τον αποπήρατε, έστω και με αυτόν τον αμυδρό τρόπο, για κάτι που είχε και δικαίωμα και δυνατότητα αλλά και τους λόγους του να το κάμει.
χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
εξάλλου, το λέει και ο Maslow στην πυραμίδα του. Ο σεβασμός από και προς τους άλλους, ακόμα και αν δεν τους καταλαβαίνουμε, είναι, ναι είναι μία από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου.
Αυτή η θεωρία, για κάποιο λόγο που μάλλον έχει να κάνει με την φερεγγυότητά της, έχει γίνει αποδεκτή όχι μόνο από σχεδόν όλους όσους ασχολούνται με την ψυχολογία αλλά και από αυθεντίες άλλων επιστημών ή κλάδων. Θεωρείται μία προσέγγιση της ανθρώπινης προσωπικότητας πολύ αληθινή, πολύ έγκυρη που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν (όχι ότι τολμά κανείς).
ο Maslow ανέπτυξε την θεωρία σε ένα άρθρο του αρχικά, και μετά την επεξέτεινε και στο βιβλίο αυτό, το Motivation and Personality - το οποίο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, υποψιάζομαι κληρονομικά, αφού ο συγγραφεύς πέθανε πολύ ξαφνικά σε μικρή σχετικά ηλικία, 62 Μάηδες, πριν προλάβει να κάμει διαθήκη, είναι θεοσπάνιο ακόμα και στα Αγγλικά τη γλώσσα που γράφτηκε. Να φανταστείς, στο αμερικάνικο amazon έχει τιμή 4500 ρουμπίνια
να το αγοράσεις (100 δολλάρια, βασικά, αλλά και αυτά πολλά είναι). Αναρωτιόμουν, δε, για ποιον λόγο δεν έχει ξανατυπωθεί σε paperback 7,88 δολλάργια τιμή, όπως τόσα και τόσα κλάσηξ. Ναι λοιπόν, ομολογώ ότι το έψαχνα το βιβλίο, ήθελα σαν τρελός να το διαβάσω, να πέσει στα χέρια μου, να το αποκτήσω... αλλά φεύ.
κάνουμε τάημ λάψ (άντε, κάνε, περιμένω, α γειά σου) και μεταφερόμαστε...
Σήμερα το απόγευμα στο γυμναστήριο περίμενα να περάσει η ώρα να μου έλθει η όρεξη για κολύμβηση (πράγμα που δεν το θεωρούσα πιθανό να συμβεί, τόσο θλιμμένος και ανήσυχος που ήμουν) κάνωντας μικρές ομιλίες (σμωλλ τωκ) με τον Άγγελο, συνάδελφα στο κολύμπι. Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου. Απαντάω, μιλάω μιλάω μιλάω μιλάω, μιλάω μιλάω μιλάω μιλάω, ε τι να κάνει ο άθρωπας ο συνομιλητής, βαρέθηκε να περιμένει πότε θα σταματήσω την μίληση, άνοιξε το σακ φιτάζ για να βγάλει να διαβάσει το βιβλίο του. Ο Άγγελος, καλό παιδί και τσίλικο, είναι από αυτούς που και super market να πάει παίρνει μαζί καλού κακού και το βιβλίο του μπας και κλειστεί σε κάνα ασανσέρ/γνωρίσει κάποια για σεξάκι και κοιμηθεί σπίτι της κ άρα θα πρέπει να έχει κάτι να διαβάσει. Σαν και εμένα καλή ώρα που έχω πάρει βιβλίο σε βραδιά κοπή της πίτας του Συλλόγου Κατά της Ανάγνωσης (τρου στόρη, να στην πω όταν έχεις χρόνο για μεγάλες αλήθειες).
Κάποια στιγμή όπως μιλάω πέφτει μηχανικά το βλέμμα μου πάνω στο βιβλίο του Άγγελου που το έχει ακουμπήσει στο τραπέζι μπροστά μου... και τι να δω; Ένα γνωστό όνομα... Maslow... σε βιβλίο με ελληνικό τίτλο! Κουντ ητ μπή; Κουντ ήτ; αρπάω το βιβλίο από τα χέρια του και βλέπω αυτό:
ε όχι, στην γη σε γύρευα, στο παρά πέντε του πισινάκι σε βρήκα... ο Χριστός, ο Χριστός, τέτοια απίστευτη έκπληξη ούτε όταν αποκαλύφθηκε τι είχε συμβεί στην γυναίκα του Nate, την Lisa - Lilly Taylor στην 4η σήζαν του 6 Feet Under!
Φυσικά, δεν έδειξα στον Άγγελο το σοκ μου. Το έχω παράδοση να πνίγομαι. Εξ ου και μου αρέσει το κολύμπι τόσο πολύ - κάνω αντίσταση στο πνίξιμο μόνο εκεί που είναι εύκολο να κάνω τον τσαμπουκά, δηλαδή στις πισίνες. Γιατί στην πραγματική ζωή, αντίσταση στο πνίξιμο ούτε κατά διάνοια.... τέσπα. Δεν έδειξα λοιπόν την έκπληξή μου, αλλά από μέσα δαγκωνόμουν, χτυπιόμουν, φανταζόμουν Γερμανίδες Λοχαγούς και εμένα απλό οπλίτη να με επιθεωρούν, οτιδήποτε φανταζόμουν για να μείνω ανέκφραστος. Γιατί; έλα μου ντε, φοβάμαι να εκφραστώ.... Με χαρακτηριστική ψυχραιμία τον ρώτησα τον άνθρωπο "α, ενδιαφέρον φαίνεται τούτο το βιβλίο, που το βρήκες;"... Με κοίταξε αυτός με ύφος περίεργο "ερμ ερμ στο βιβλιοπωλείο"... "Τώρα, κοντά;" παραλίγο να ουρλιάξω... "Σήμερα το πήρα, βγήκε πριν μερικούς μήνες" απάντησε...
Και να 'μαι μερικές ώρες μετά στην Πολιτεία, αφού έχω κοιτάξει γύρω τριγύρω να το εντοπίσω μονάχος μου εις μάτην, να ρωτώ με τρεμάμενη φωνή και με λαχτάρα στο μάτι την υπαλλήλα (ο υπάλληλος, θηλυκό η υπαλλήλα) αν έχουν το Κίνητρα και Προσωπικότητα... "εκδόσεις Αιώρα, του Maslow" ολοκληρώνει εκείνη την φράση που είχα αρχίσει.
Κάνει ένα βήμα παρακεί, και να τη η στίβα με τα αντίτυπα του βιβλίου στον πάγκο που είχα ψάξει τόσο θόροουλη! Παίρνει ένα και μου το δίνει με ύφος "πόση τύφλα πια έχουν τα μάτια σου Προβατίδη Σηπόπουλε, δίπλα σου ήταν, τζήζας δηλαδή, είπαμε εσείς οι άνδρες έχετε καλλίτερη περιμετρική όραση, όχι κοντινή, αλλά όχι κ έστι".
εγώ το πιάνω το τιμημένο στα χέρια, ρίχνω ένα βουβό κλάμα και έναν ενδόμυχο λυγμό και ξαναπάω στην στίβα για να πάρω ένα άλλο αντίτυπο, όχι το πάνω πάνω που το έχουν μαγαρίσει τόσα δάχτυλα περαστικών.
Βρίσκω ένα πολύ τσίλικο και πάω στο ταμείο. Βλέπω την τιμή, 26,10 "ο σητ λέω, πολλά είναι, πρέπει να το πληρώσω με κάρτα". Βγάζω την κάρτα η οποία είναι τόσο γεμάτη ώστε, και ειλικρινά δεν κάνω πλάκα, κυριολεκτώ, είναι πρησμένο το πλαστικό της και την δίνω του ταμεία. Εκείνος με ρωτά, τυπικά βέβαια για ένα τέτοιο ποσό: "θέλετε δόσεις;". "ερμ ερμ ερμ... μπορούμε να βάλουμε έξι;" απαντώ εγώ. Με κοιτάζει λίγο παραξενεμένος ο κύριος μα έξι δόσεις στα 26,10, τι κάγκουρας; τον ακούω να σκέφτεται, αλλά τι να έκανα ρε παιδιά η κάρτα είναι στα γόνατα, έχομε κρίση, έχομε δυστοκία αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να μην το πάρω το βιβλίο, άσχετα που θα καταφέρω να το διαβάσω σε 10 μέρες το νωρίτερο με το κύμα αδιάβαστων που με πνίγει.
Κρατώ αξιοπρέπεια, κάνω ότι δεν έχω ακούσει την σκέψη την μειωτική, δίδω την κάρτα, ο κύριος την περνά στο μηχάνημα, όλα καλά (όχι, εντάξει, δεν είχα φόβο πως δεν θα έδιδε έγκριση, είπαμε) και αφού υπογράφω το απόκομα και είμαι έτοιμος να φύγω, ο κύριος, που στο μεταξύ έχει εξυπηρετήσει κάποιον άλλο και δεν έχει προσέξει ότι είμαι ακόμα εκεί, παίρνει το χαρτάκι μου, το απόκομά μου, και το δείχνει σε έναν άλλο κύριο πωλητή του βιβλιοπωλείου που μόλις είχε περάσει στο πίσω μέρος του πάγκου για κάποια δουλειά του. Μάλιστα με το δάχτυλο του επισημαίνει και το σημείο που γράφει στην κάρτα "ποσό 26,10. Σε έξι άτοκες δόσεις"...
Και φαντάζομαι ότι όλο το καλοκαίρι, αυτοί οι δύο σοκαρισμένοι άθρωπες θα λένε "που φτάσαμε, που φτάσαμε, να βάνει ο άλλος 6 δόσεις για 26,10 ευρώ, τι κρίση, τι πτώση αξιών, που είναι το κράτος, ε δεν είμαστε λαός, επιτέλους, ΔΝΤ επιτέλους μαζέψου λίγο".
Αλλά εγώ ξέρω ότι πήρα το βιβλίο μου, αυτό που τόσα χρόνια το έψαχνα στα Αγγλικά, το βρήκα στα Ελληνικά, σε ωραία περιποιημένη έκδοση και τώρα αυτήν την στιγμή που μιλάμε αυτό το βιβλίο κοιμάται πάνω στο τραπέζι του σαλονιού λίγο ευτυχισμένο, θέλω να πιστεύω, γιατί ξέρω ότι έχει αρχίσει και αισθάνεται με τι αγάπη θα το πιάσουν σε λίγες μέρες δύο χέρια και με τι προσοχή και προσήλωση θα το περιδιαβούν δύο μάτια...
και εσείς κύριοι του βιβλιοπωλείου να μην κάνετε ρόουλ γιουρ άηζ με τον δυσκολεμένο βιβλιόφιλο που έβαλε 6 δόσεις για αγορά 26,10 ευρώ. Γιατί δεν ξέρετε ότι αυτός ο βιβλιόφιλος αυτές τις μέρες κάνει ένα μεγάλο εσωτερικό αγώνα να γίνει πιο ειλικρινής με αυτά που νιώθει και που αισθάνεται και που επιθυμεί και στεναχωρήθηκε κάπως σήμερα που τον αποπήρατε, έστω και με αυτόν τον αμυδρό τρόπο, για κάτι που είχε και δικαίωμα και δυνατότητα αλλά και τους λόγους του να το κάμει.
χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
εξάλλου, το λέει και ο Maslow στην πυραμίδα του. Ο σεβασμός από και προς τους άλλους, ακόμα και αν δεν τους καταλαβαίνουμε, είναι, ναι είναι μία από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου.
Wednesday, June 15, 2011
Αλληγορία κάπως άβολη - και ίσως και άστοχη...; μάλλον όχι, αμαφρέηντ
Φαντάσου λοιπόν. Έχεις έναν γνωστό που είναι βαριά άρρωστος (φτου γκάρλιξ, μακρυά από μας). Έχει μία μυστηριώδη ασθένεια, που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς, ούτε να εξηγήσει, άρα ούτε και να δώσει οδηγίες για την θεραπεία της. Όλοι βλέπουν μόνο τα συμπτώματα, αλλά όχι αιτίες.
Κάθε γιατρός λέει το μακρύ του και το κοντό του! Κάποιοι πιο επιτυχημένο μακρύ, κάποιοι πιο επιτυχημένο κοντό, γενικά υπάρχει μία αβεβαιότητα και ανασφάλεια για τον άνθρωπο ο οποίος, δεν είναι μόνο ότι είναι άρρωστος, επιπλέον έχει να αντιμετωπίσει και το σκοτεινό τέρας της άγνοιας, που συνοδεύεται από την αδελφή του την ανασφάλεια και την ξαδέλφη του την αβεβαιότητα.
Ο άρρωστος αυτός είναι στο νοσοκομείο. Όμως εκεί το πρόβλημα του δεν μετριάζεται. Το νοσοκομείο έχει πολλά προβλήματα, ρημαγμένες υποδομές, ελλείψεις σε φάρμακα, άσχημους νοσοκόμους μερικοί από τους οποίους δεν είναι καν gay (ομοντιέ ομοντιέ εντατίκ). Επιπλέον, και οι γιατροί του νοσοκομείου, αυτοί που κουράρουν τον άρρωστό μας, φαίνονται κάπως λαμόγια και αχρηστίδηδες. Είναι αναποφάσιστοι, δισταγμένοι, άβουλοι μπροστά στην άγνωστη αρρώστια.
Κοντολογίς, το όλο πράγμα είναι φακ φακ εντατίκ. Ο άνθρωπος είναι χάλια, δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, η αρρώστια δεν εξηγείται, το νοσοκομείο είναι τσαντήρι, οι γιατροί νύχτα το πήραν το δίπλωμα, οι νοσοκόμοι δεν είναι gay (ξανά μανά ομοντιέ), φάρμακα δεν υπάρχουν...
οι προβλέψεις είναι άσχημες για την έκβαση του πράγματος. Ο άρρωστος αισθάνεται όλο και πιο αποκαμωμένος, η ψυχολογία του πέφτει όλο και περισσότερο, άρα βυθίζεται ακόμα πιο πολύ στην μαυρίλα του. Και με τέτοια ψυχολογία πως να μην βυθιστεί περισσότερο και στην αρρώστια του;
Ο θάλαμος που νοσηλεύεται ο άρρωστος είναι ισόγειος, και ευτυχώς (να και κάτι καλό) έχει ωραία μεγάλα παράθυρα, από τα οποία αυτός μπορεί να βλέπει τους ανθρώπους που περνάνε απ έξω και είναι σε καλλίτερη μοίρα από την δική του.
Πότε πότε όμως, καθώς περνά ο καιρός όλο και πιο συχνά, συμβαίνει το εξής κάπως περίεργο: Συγγενείς και φίλοι του αρρώστου, στεναχωρημένοι για την κατάστασή του, μαζεύονται έξω από τα μεγάλα παράθυρα και αρχίζουν να μοιρολογούν, να φωνάζουν και να χτυπιούνται δείχνοντας τον "ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΧΕΙΣ! ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΥΡΑΡΟΥΝ! ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ! Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΡΟΒΑΤΙΔΗΣ ΣΗΠΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ! ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! ΑΚΟΥΣ; ΑΚΟΥΣ; ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΑΠΑΠΑ! ΟΪΜΕ! ΔΥΣΜΟΙΡΕ ΑΘΡΩΠΑ! ΑΠΑΠΑ!"
κλαίνε, χτυπιούνται, φωνάζουν όλα αυτά, και μετά φεύγουν πάνε στις ζωές τους, στα σπίτια τους... και την άλλη μέρα, επιστρέφουν και αρχίζουν πάλι τα ίδια. Κλαίνει, χτυπιούνται και σουρομαδιούνται για τον άρρωστο, έξω από το δωμάτιό του.
Και τώρα ο άρρωστός μας, και όχι μόνο αυτός αλλά και πολλοί άλλοι που είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση και βρίσκονται στους ίδιους θάλαμους (ναι, η μυστηριώδης αρρώστια είναι επιδημία λυγμ λυγμ), έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την μυστηριώδη αρρώστια, τους άχρηστους γιατρούς, την έλλειψη φαρμάκων, το ρημαγμένο νοσοκομείο, την κακή ψυχολογία, αλλά επιπλέον και την φρίκη της αποκαρδιωτικής συμπεριφοράς των συγγενών και φίλων. Που τους βυθίζουν όλο και περισσότερο στον φόβο και την αβεβαιότητα.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
Θα ζήσει ο άρρωστος; θα βρεθεί η θεραπεία; θα συνέλθει; θα επιστρέψει εκτός νοσοκομείου σε μία πιο κανονική ζωή; δεν ξέρω...
δεν ξέρω...
αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι αν στη θέση του αρρώστου βάλεις την Ελλάδα και κατ' επέκταση τους Έλληνες που ζουν στην χώρα, τότε, δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, τον ρόλο των θρηνόντων συγγενών τον παίζουν υπέροχα, ανεύθυνα, με καλές προθέσεις βέβαια, αλλά ανεύθυνα και πρακτικά πολύ βλαβερά οι Έλληνες στο εξωτερικό. με τις δραματικές και εκκωφαντικές κρίσεις τους για αυτά που γίνονται εδώ... τα οποία όμως όπως και να το κάνουμε δεν τα ζουν στον πετσί τους με τον ίδιο τρόπο που τα ζούμε εμείς εδώ.
πόσο θα ήθελα να σταματήσουν να πηγαίνουν έξω από τα παράθυρα του αρρώστου και να φωνάζουν. ας βρουν θέε μου έναν άλλο τρόπο να βοηθήσουν. εκτός από τις φωνές.
Κάθε γιατρός λέει το μακρύ του και το κοντό του! Κάποιοι πιο επιτυχημένο μακρύ, κάποιοι πιο επιτυχημένο κοντό, γενικά υπάρχει μία αβεβαιότητα και ανασφάλεια για τον άνθρωπο ο οποίος, δεν είναι μόνο ότι είναι άρρωστος, επιπλέον έχει να αντιμετωπίσει και το σκοτεινό τέρας της άγνοιας, που συνοδεύεται από την αδελφή του την ανασφάλεια και την ξαδέλφη του την αβεβαιότητα.
Ο άρρωστος αυτός είναι στο νοσοκομείο. Όμως εκεί το πρόβλημα του δεν μετριάζεται. Το νοσοκομείο έχει πολλά προβλήματα, ρημαγμένες υποδομές, ελλείψεις σε φάρμακα, άσχημους νοσοκόμους μερικοί από τους οποίους δεν είναι καν gay (ομοντιέ ομοντιέ εντατίκ). Επιπλέον, και οι γιατροί του νοσοκομείου, αυτοί που κουράρουν τον άρρωστό μας, φαίνονται κάπως λαμόγια και αχρηστίδηδες. Είναι αναποφάσιστοι, δισταγμένοι, άβουλοι μπροστά στην άγνωστη αρρώστια.
Κοντολογίς, το όλο πράγμα είναι φακ φακ εντατίκ. Ο άνθρωπος είναι χάλια, δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, η αρρώστια δεν εξηγείται, το νοσοκομείο είναι τσαντήρι, οι γιατροί νύχτα το πήραν το δίπλωμα, οι νοσοκόμοι δεν είναι gay (ξανά μανά ομοντιέ), φάρμακα δεν υπάρχουν...
οι προβλέψεις είναι άσχημες για την έκβαση του πράγματος. Ο άρρωστος αισθάνεται όλο και πιο αποκαμωμένος, η ψυχολογία του πέφτει όλο και περισσότερο, άρα βυθίζεται ακόμα πιο πολύ στην μαυρίλα του. Και με τέτοια ψυχολογία πως να μην βυθιστεί περισσότερο και στην αρρώστια του;
Ο θάλαμος που νοσηλεύεται ο άρρωστος είναι ισόγειος, και ευτυχώς (να και κάτι καλό) έχει ωραία μεγάλα παράθυρα, από τα οποία αυτός μπορεί να βλέπει τους ανθρώπους που περνάνε απ έξω και είναι σε καλλίτερη μοίρα από την δική του.
Πότε πότε όμως, καθώς περνά ο καιρός όλο και πιο συχνά, συμβαίνει το εξής κάπως περίεργο: Συγγενείς και φίλοι του αρρώστου, στεναχωρημένοι για την κατάστασή του, μαζεύονται έξω από τα μεγάλα παράθυρα και αρχίζουν να μοιρολογούν, να φωνάζουν και να χτυπιούνται δείχνοντας τον "ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΧΕΙΣ! ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΥΡΑΡΟΥΝ! ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ! Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΡΟΒΑΤΙΔΗΣ ΣΗΠΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ! ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! ΑΚΟΥΣ; ΑΚΟΥΣ; ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! ΑΠΑΠΑ! ΟΪΜΕ! ΔΥΣΜΟΙΡΕ ΑΘΡΩΠΑ! ΑΠΑΠΑ!"
κλαίνε, χτυπιούνται, φωνάζουν όλα αυτά, και μετά φεύγουν πάνε στις ζωές τους, στα σπίτια τους... και την άλλη μέρα, επιστρέφουν και αρχίζουν πάλι τα ίδια. Κλαίνει, χτυπιούνται και σουρομαδιούνται για τον άρρωστο, έξω από το δωμάτιό του.
Και τώρα ο άρρωστός μας, και όχι μόνο αυτός αλλά και πολλοί άλλοι που είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση και βρίσκονται στους ίδιους θάλαμους (ναι, η μυστηριώδης αρρώστια είναι επιδημία λυγμ λυγμ), έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την μυστηριώδη αρρώστια, τους άχρηστους γιατρούς, την έλλειψη φαρμάκων, το ρημαγμένο νοσοκομείο, την κακή ψυχολογία, αλλά επιπλέον και την φρίκη της αποκαρδιωτικής συμπεριφοράς των συγγενών και φίλων. Που τους βυθίζουν όλο και περισσότερο στον φόβο και την αβεβαιότητα.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
Θα ζήσει ο άρρωστος; θα βρεθεί η θεραπεία; θα συνέλθει; θα επιστρέψει εκτός νοσοκομείου σε μία πιο κανονική ζωή; δεν ξέρω...
δεν ξέρω...
αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι αν στη θέση του αρρώστου βάλεις την Ελλάδα και κατ' επέκταση τους Έλληνες που ζουν στην χώρα, τότε, δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, τον ρόλο των θρηνόντων συγγενών τον παίζουν υπέροχα, ανεύθυνα, με καλές προθέσεις βέβαια, αλλά ανεύθυνα και πρακτικά πολύ βλαβερά οι Έλληνες στο εξωτερικό. με τις δραματικές και εκκωφαντικές κρίσεις τους για αυτά που γίνονται εδώ... τα οποία όμως όπως και να το κάνουμε δεν τα ζουν στον πετσί τους με τον ίδιο τρόπο που τα ζούμε εμείς εδώ.
πόσο θα ήθελα να σταματήσουν να πηγαίνουν έξω από τα παράθυρα του αρρώστου και να φωνάζουν. ας βρουν θέε μου έναν άλλο τρόπο να βοηθήσουν. εκτός από τις φωνές.
Tuesday, June 14, 2011
η αιώνια συννεφιά
Σκέψεις σκόρπιες από ένα τριήμερο που μάλλον δεν θα ξεχάσω ποτέ... (και που μάλλον θα με κάνει πιο δυνατό, αφού από ότι φαίνεται δεν θα με σκοτώσει...)
- Είναι μερικές μέρες που αισθάνομαι ότι έχω πάρει τόσο λάθος την ζωή μου ώστε να αναρωτιέμαι ποιός είμαι και ποιος έγινα και ποιος ήμουν και κανένας από τους 3 να μην μου βγάζει κάποιο νόημα.
- Σήμερα περπατώντας στην Βασσιλίσης Σοφίας καταλάβα το εξής. Ίσως, ίσως λέω η αίσθηση που έχει η γενιά μας ότι ζει σε μία ταινία ή σε κάποιο βιβλίο να είναι ένα τραγικό αστείο που πρέπει να σταματήσει.
- Πως να καταφέρεις να ζεις την στιγμή στην ζωή σου, να μην ανησυχείς για το αύριο, να μην πληγώνεσαι με τα χτεσινά, να μην αναπολείς τα ωραία του παρελθόντος... το μυαλό μας δεν είναι ένα δωμάτιο μόνο. Είναι ένα σπίτι που ακόμα και αν είμαστε στην κουζίνα θυμόμαστε πως ήταν το παιδικό δωμάτιο...
- Το Σάββατο το πρωί είδα ένα από τα πιο δυνατά όνειρα που έχω δει στην ζωή μου... Όλοι οι άνθρωποι που έχουν παίξει κάποιο ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μου βρέθηκαν μπλεγμένοι σε μία πλοκή που εγώ ήμουν άβουλος και κατευθυνόμενος (από ποιά δύναμη άραγε;) πρωταγωνιστής. Ξύπνησα με τόσο βαριά την ψυχή και το κεφάλι μου, σαν να είχα πάει ταξίδι στον άλλον κόσμο και να γύρισα.
- Στο όνειρό μου είδα ένα πρόσωπο το οποίο το βλέπω στον ύπνο μου μόνο όταν πρόκειται να γίνει μία μεγάλη και οδυνηρή αλλαγή στην ζωή μου. Το ξέρω, ακούγεται τρελό, αλλά είναι η μεγαλύτερη και πιο ισχυρή παρουσία του υπερφυσικού στην ζωή μου αυτό το πράγμα, να βλέπω δηλαδή αυτό το πρόσωπο πριν τραβήξω έναν μεγάλο, αλλά τελικά ευεργετικό και απαραίτητο πόνο...
- Οπότε, έχω προετοιμαστεί, ξέρω ότι θα πονέσω πολύ. Επίσης, ώριμος πια, ξέρω και τι θα με πονέσει, ξέρω τι είναι αυτό που θα χάσω... Αλλά η θλίψη που πλημμυρίζει την καρδιά μου, δεν μετριάζεται από την γνώση. Δεν μετριάζεται από την ωριμότητα. Δεν μετριάζεται καν από την ικανότητα διαχείρισης της. Ξέρω να την διαχειριστώ την θλίψη. Αλλά δεν ξέρω να την κάνω μικρότερη
- και θα ήθελα να μπορέσω να την κάνω μικρότερη.
- Όλα περνάνε όμως. Το μόνο που δεν περνά είναι ο χαρακτήρας μας - και αυτό, αχ αυτό με κάνει ώρες ώρες να αισθάνομαι σαν ήρωας σε τραγωδία του Ευριπίδη - πρόσεχε υποψιασμένε αναγνώστη, του Ευριπίδη, όχι του Αισχύλου ή του Σοφοκλή. Του Ευριπίδη που οι ήρωές του είναι αληθινοί, άνθρώπινοι, γεμάτοι προστυχιά και ικανοί για το καλύτερο, εμπνευσμένοι και ξεροί, κακόβουλοι και αλτρουϊστές, ταπεινωμένοι και αλλαζόνες...
- Όλα περνάνε όμως.
- Θυμάσαι την πιο ευτυχισμένη σου στιγμή; Θυμάσαι την πιο δυστυχισμένη σου στιγμή; Ήσουν εκεί όταν σου συνέβησαν; Τις έζησες; Η προσπάθησες να τις αποφύγεις; Ρώτησα τον εαυτό μου μία μέρα και η απάντηση με γέμισε σύννεφα.
- Όμως, στο κάτω κάτω της γραφής, στην ουσία της ύπαρξης και της θέσης που έχουμε στην φύση υπάρχει μία μεγάλη, παρηγορητική αλήθεια: ακόμα και η αρρώστια μας, η αδυναμία μας να είμαστε το καλλίτερο, είναι ένα φαινόμενο φυσικό που καμμία φορά μπορείς απλά να γύρεις πάνω του και να κλάψεις.
- Χωρίς να ξέρεις γιατί.
- Χωρίς να ψάξεις γιατί.
- Είναι μερικές μέρες που αισθάνομαι ότι έχω πάρει τόσο λάθος την ζωή μου ώστε να αναρωτιέμαι ποιός είμαι και ποιος έγινα και ποιος ήμουν και κανένας από τους 3 να μην μου βγάζει κάποιο νόημα.
Sunday, June 12, 2011
Δύο τραγούδια όμορφα σαν τις καλοκαιρινές νύχτες
Ήταν ένα από τα σχέδια που ο Μάνος Χατζιδάκις πάλευε για καιρό. Δεν πρόλαβε να το κάνει πραγματικότητα. Ένας δίσκος στον οποίο θα είχε φτιάξει ολοκληρωμένα τραγούδια κάποιες από τις μελωδίες που είχε γράψει για κινηματογραφικές ταινίες.
Οι πληροφορίες λένε πως ο Γκάτσος το τελευταίο τραγούδι που έγραψε ποτέ το έγραψε για αυτόν τον δίσκο - φάντασμα. Που αν κρίνουμε από τις διάφορες κινηματογραφιές μελωδίες του Χατζιδάκι θα ήταν μεγάλο αριστούργημα... κρίμα που δεν τον έχομε στα χέρια μας... ας είναι όμως διότι...
Ευτυχώς υπάρχει η τεχνολογία και η αγάπη των ανθρώπων και μερικά πράγματα σώζονται να τα χαιρόμαστε.
Το 1989, λοιπόν, ο Χατζιδάκις έκανε στο Παλλάς μία συναυλία... ανάμεσα στα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν δύο που θα υπήρχαν στα "Κινηματογραφικά" του... αυτά τα δύο υπέροχα μαργαριτράκια έχουν κάτι επιπλέον ιδιαίτερο, είναι γραμμένα από τον δικό μας Άρη Δαβαράκη, με την έντονη παρουσία στα ιντερνετικά πράγματα που είναι ταλαντούχος όσο χίλιοι άλλοι.
Ας γιορτάσουμε λοιπόν του Αγίου Πνεύματος ακούγοντας τα δύο αυτά τραγούδια.
Το πρώτο είναι μία από τις πιο ωραίες μουσικές που έχει γράψει ο Χατζιδάκις, το υπέροχο το θέμα από την ταινία Blue, το γουέστερν του 1968 με τον Terence Stamp:
ναι και οι στίχοι
Blue, πέρασες τ' ουρανού το δέρμα.
Blue, άρχισες απ' το τέρμα.
Kαι ταξιδεύεις στο ποτάμι, που χωρίζει
τα όνειρά μας απ' την άλλη μας ζωή...
Blue, χάθηκες στου βυθού μιαν άκρη...
Blue, πνίγηκες σ' ένα δάκρυ...
Blue, ήσουνα στον καιρό σημάδι.
Blue, έρωτας και σκοτάδι...
Στην όχθη αυτή του ποταμού είχες αφήσει
ό,τι 'χες τόσο αγαπήσει στη ζωή...
Blue, χάθηκες στου βυθού μιαν άκρη
Blue, πνίγηκες σ' ένα δάκρυ...
το δεύτερο τραγούδι, είναι από το America America του Ηλία Καζάν. Ο χορός του Βαρτάν λέγεται:
Να και οι στίχοι:
Παίξε, μέτρα τους σφυγμούς σου...
Κάνω να κρατηθώ,
προσπαθώ να σωθώ
και μεθώ στους ρυθμούς σου!
Παίξε, κι έφτασε η ώρα...
Του Θανάτου η ορμή
μου τρυπάει το κορμί,
με πετάει στη μπόρα...
Μένει λίγη ελπίδ' ακόμα...
Μελαγχολώ, στο χορό κατρακυλώ...
Κόψε το μαγικό λουλούδι,
να μεθύσουν οι εχθροί,
να ξεφύγω απ' τη γη
σαν πουλί, σαν τραγούδι!
Παίξε, βρες τη μουσική μου,
να ξεχάσ' ότι ζω
σ' έναν κόσμο κακό,
που 'ναι σαν φυλακή μου...
Βρες μου πάλι τη φωνή μου,
που από φόβο σιωπά,
δεν τολμά, δε χτυπά
και δεν είναι δική μου...
Φεύγει κάθ' ελπίδ' ακόμα...
Μελαγχολώ, στο χορό κατρακυλώ...
Παίξε το μαγικό τραγούδι
να μεθύσουν οι εχθροί,
να ξεφύγω απ' τη γη
σαν πουλί, σα λουλούδι!
Αχ είναι τέλεια και τα δύο βίντεο, ο Μάνος να διευθύνει, ο νέος τραγουδιστής που δεν τον ήξερα, τα φευγαλέα πλάνα στους θεατές που αν και μόνο 20 χρόνια πίσω φαίνονται σαν να είναι από άλλο κόσμο...
Η συναυλία μεταδόθηκε, σοκαριστικό το ξέρω, από το Mega Channel, εξ ου και έχουμε το υλικό. πάλι καλά. ήταν τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης και είχαμε ακόμα άλλα μυαλά.
Καλό Αγίου Πνεύματος!
Οι πληροφορίες λένε πως ο Γκάτσος το τελευταίο τραγούδι που έγραψε ποτέ το έγραψε για αυτόν τον δίσκο - φάντασμα. Που αν κρίνουμε από τις διάφορες κινηματογραφιές μελωδίες του Χατζιδάκι θα ήταν μεγάλο αριστούργημα... κρίμα που δεν τον έχομε στα χέρια μας... ας είναι όμως διότι...
Ευτυχώς υπάρχει η τεχνολογία και η αγάπη των ανθρώπων και μερικά πράγματα σώζονται να τα χαιρόμαστε.
Το 1989, λοιπόν, ο Χατζιδάκις έκανε στο Παλλάς μία συναυλία... ανάμεσα στα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν δύο που θα υπήρχαν στα "Κινηματογραφικά" του... αυτά τα δύο υπέροχα μαργαριτράκια έχουν κάτι επιπλέον ιδιαίτερο, είναι γραμμένα από τον δικό μας Άρη Δαβαράκη, με την έντονη παρουσία στα ιντερνετικά πράγματα που είναι ταλαντούχος όσο χίλιοι άλλοι.
Ας γιορτάσουμε λοιπόν του Αγίου Πνεύματος ακούγοντας τα δύο αυτά τραγούδια.
Το πρώτο είναι μία από τις πιο ωραίες μουσικές που έχει γράψει ο Χατζιδάκις, το υπέροχο το θέμα από την ταινία Blue, το γουέστερν του 1968 με τον Terence Stamp:
ναι και οι στίχοι
Blue, πέρασες τ' ουρανού το δέρμα.
Blue, άρχισες απ' το τέρμα.
Kαι ταξιδεύεις στο ποτάμι, που χωρίζει
τα όνειρά μας απ' την άλλη μας ζωή...
Blue, χάθηκες στου βυθού μιαν άκρη...
Blue, πνίγηκες σ' ένα δάκρυ...
Blue, ήσουνα στον καιρό σημάδι.
Blue, έρωτας και σκοτάδι...
Στην όχθη αυτή του ποταμού είχες αφήσει
ό,τι 'χες τόσο αγαπήσει στη ζωή...
Blue, χάθηκες στου βυθού μιαν άκρη
Blue, πνίγηκες σ' ένα δάκρυ...
το δεύτερο τραγούδι, είναι από το America America του Ηλία Καζάν. Ο χορός του Βαρτάν λέγεται:
Να και οι στίχοι:
Παίξε, μέτρα τους σφυγμούς σου...
Κάνω να κρατηθώ,
προσπαθώ να σωθώ
και μεθώ στους ρυθμούς σου!
Παίξε, κι έφτασε η ώρα...
Του Θανάτου η ορμή
μου τρυπάει το κορμί,
με πετάει στη μπόρα...
Μένει λίγη ελπίδ' ακόμα...
Μελαγχολώ, στο χορό κατρακυλώ...
Κόψε το μαγικό λουλούδι,
να μεθύσουν οι εχθροί,
να ξεφύγω απ' τη γη
σαν πουλί, σαν τραγούδι!
Παίξε, βρες τη μουσική μου,
να ξεχάσ' ότι ζω
σ' έναν κόσμο κακό,
που 'ναι σαν φυλακή μου...
Βρες μου πάλι τη φωνή μου,
που από φόβο σιωπά,
δεν τολμά, δε χτυπά
και δεν είναι δική μου...
Φεύγει κάθ' ελπίδ' ακόμα...
Μελαγχολώ, στο χορό κατρακυλώ...
Παίξε το μαγικό τραγούδι
να μεθύσουν οι εχθροί,
να ξεφύγω απ' τη γη
σαν πουλί, σα λουλούδι!
Αχ είναι τέλεια και τα δύο βίντεο, ο Μάνος να διευθύνει, ο νέος τραγουδιστής που δεν τον ήξερα, τα φευγαλέα πλάνα στους θεατές που αν και μόνο 20 χρόνια πίσω φαίνονται σαν να είναι από άλλο κόσμο...
Η συναυλία μεταδόθηκε, σοκαριστικό το ξέρω, από το Mega Channel, εξ ου και έχουμε το υλικό. πάλι καλά. ήταν τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης και είχαμε ακόμα άλλα μυαλά.
Καλό Αγίου Πνεύματος!
Friday, June 10, 2011
Μία κακομαθημένη, εγωκεντρική, ναρκισσιστική ψυχή
Ο γκομενάκος μου μου είπε το πρωί της πιο πρόσφατης νύχτας που κοιμηθήκαμε μαζί ότι δεν τον άφησα να κλείσει μάτι όλη την νύχτα, ότι στριφογύριζα συνέχεια, ότι παραμίλησα 2-3 φορές και αναστέναζα δυνατά, ότι κουνιόμουν και τρανταζόταν όλο το κρεβάτι.
Και συνέχισε:
"Θα φτιάξω το άλλο δωμάτιο για να κοιμάμαι εκεί όταν σε βλέπω ότι είσαι ανήσυχος".
εγώ κοιτούσα από τον απέναντι καναπέ, ήμουν σε ένα καφέ μαζί του όταν μου τα έλεγε αυτά, και προσπαθούσα να μην πληγωθώ και να μην στεναχωρηθώ.
Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Και στεναχωρήθηκα και πληγώθηκα. και ήθελα να πάω σπίτι του να του βάλω τσουκνίδα στο συρτάρι με τα καθαρά σώβρακα να πάθει φαγούρα στο πουλί και στον πισινό την επόμενη φορά που θα φόραγε καθαρό βρακύ. εντάξει, είμαι στεναχωριάρης, τι να κάνω, να μην το πω, αφού είμαι.
δεν είναι πως μου τα είπε με κακία όσα μου είπε, άντε το πολύ πολύ να υπήρχε μία μικρή τσατίλα στην φωνή του, πράγμα που το λες πολύ λογικό... και εγώ αν δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ όλο το βράδυ, έτσι θα ήμουν τσατισμένος - πολλώ δε μάλλον που ο γκομενάκος έχει και πολύ βεβαρυμένες μέρες λόγω δουλειάς άρα το ξενύχτι του κοστίζει... αλλά η κουβέντα "ήσουν πολύ ταραγμένος και δεν με άφησες να κοιμηθώ" με στεναχώρησε.
θα ήθελα να μου έλεγε "ε δεν πειράζει, τα παθαίνουν αυτά τα ζευγάρια, κάποιες βραδιές δεν κοιμούνται καλά, αλλά μην στεναχωριέσαι, το πολύ πολύ να οργανωθούμε λίγο όταν είμαστε ταραγμένοι να μπορούμε να κοιμόμαστε σε άλλο κρεβάτι... σε αγαπώ, να μην έχεις άγχος, είσαι τέλειος γκόμενος και αν μπορώ να κάνω κάτι για τις φορές που έχεις αγχούδι να μου πεις" (ναι μπορείς, σεξ μαζί μου)
δηλαδή, ήθελα το ίδιο νόημα με ότι μου είπε, αλλά να μου το έλεγε με άλλο τρόπο, πιο γλυκό... αυτό θα ήταν τέλειο.
με έχει καταστρέψει η διαφήμιση τα θέλω όλα γλυκανάλατα, μου φαίνεται.
αντί να λέω ευχαριστώ που έχω και γκόμενο, κάνω και παράπονα, μου φαίνεται.
από την άλλη, ήμουν όντως πολύ αγχωμένος εκείνο το βράδυ, λόγω δουλειάς και ζεσταινόμουν κιόλας, ε μετά που με αποπήραν κιόλας ήρθε και έδεσε το γλυκό.
και τέλος πάντων, το να μου λες ότι είναι βάσανο να κοιμάσαι μαζί μου, με στεναχωρεί περισσότερο και από το να σε έπιανα να ζαχαρώνεις άλλο γκομενάκι. χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
είμαι κακομαθημένος, Ok, το παραδέχομαι. μου φαίνεται
Και συνέχισε:
"Θα φτιάξω το άλλο δωμάτιο για να κοιμάμαι εκεί όταν σε βλέπω ότι είσαι ανήσυχος".
εγώ κοιτούσα από τον απέναντι καναπέ, ήμουν σε ένα καφέ μαζί του όταν μου τα έλεγε αυτά, και προσπαθούσα να μην πληγωθώ και να μην στεναχωρηθώ.
Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Και στεναχωρήθηκα και πληγώθηκα. και ήθελα να πάω σπίτι του να του βάλω τσουκνίδα στο συρτάρι με τα καθαρά σώβρακα να πάθει φαγούρα στο πουλί και στον πισινό την επόμενη φορά που θα φόραγε καθαρό βρακύ. εντάξει, είμαι στεναχωριάρης, τι να κάνω, να μην το πω, αφού είμαι.
δεν είναι πως μου τα είπε με κακία όσα μου είπε, άντε το πολύ πολύ να υπήρχε μία μικρή τσατίλα στην φωνή του, πράγμα που το λες πολύ λογικό... και εγώ αν δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ όλο το βράδυ, έτσι θα ήμουν τσατισμένος - πολλώ δε μάλλον που ο γκομενάκος έχει και πολύ βεβαρυμένες μέρες λόγω δουλειάς άρα το ξενύχτι του κοστίζει... αλλά η κουβέντα "ήσουν πολύ ταραγμένος και δεν με άφησες να κοιμηθώ" με στεναχώρησε.
θα ήθελα να μου έλεγε "ε δεν πειράζει, τα παθαίνουν αυτά τα ζευγάρια, κάποιες βραδιές δεν κοιμούνται καλά, αλλά μην στεναχωριέσαι, το πολύ πολύ να οργανωθούμε λίγο όταν είμαστε ταραγμένοι να μπορούμε να κοιμόμαστε σε άλλο κρεβάτι... σε αγαπώ, να μην έχεις άγχος, είσαι τέλειος γκόμενος και αν μπορώ να κάνω κάτι για τις φορές που έχεις αγχούδι να μου πεις" (ναι μπορείς, σεξ μαζί μου)
δηλαδή, ήθελα το ίδιο νόημα με ότι μου είπε, αλλά να μου το έλεγε με άλλο τρόπο, πιο γλυκό... αυτό θα ήταν τέλειο.
με έχει καταστρέψει η διαφήμιση τα θέλω όλα γλυκανάλατα, μου φαίνεται.
αντί να λέω ευχαριστώ που έχω και γκόμενο, κάνω και παράπονα, μου φαίνεται.
από την άλλη, ήμουν όντως πολύ αγχωμένος εκείνο το βράδυ, λόγω δουλειάς και ζεσταινόμουν κιόλας, ε μετά που με αποπήραν κιόλας ήρθε και έδεσε το γλυκό.
και τέλος πάντων, το να μου λες ότι είναι βάσανο να κοιμάσαι μαζί μου, με στεναχωρεί περισσότερο και από το να σε έπιανα να ζαχαρώνεις άλλο γκομενάκι. χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
είμαι κακομαθημένος, Ok, το παραδέχομαι. μου φαίνεται
Thursday, June 09, 2011
η σχετικότητα του χρόνου. μία ας την πούμε σωματική προσέγγιση
τις τελευταίες 3 μέρες που έχω πάει στο γυμναστήριο να κολυμπήσω έχουν συμβεί τα εξής παράδοξα:
την πρώτη από τις 3 μέρες που εξετάζουμε, μπαίνω στο νερό και αισθάνομαι το σώμα μου ασήκωτο λες και είμαι γλυπτό του Γιαννούλη του Χαλεπά. Το χέρι μου είναι βαρύ, άκαμπτο, σκληρό, λες και δεν έχει καν την ικανότητα να λυγίσει... Η κάθε χεριά είναι σαν μία μικρή φλύαρη ιστορία, να απλωθεί το χέρι προς τα μπροστά, να τεντώσει, να τραβήξει νερό στην πορεία προς τα πίσω, να έλθει παράλληλα προς το σώμα, να αρχίσει να ανασηκώνεται για να πάρει πάλι θέση να φύγει προς τα μπροστά... τζήζας, ηρεμήσε λίγο λοβ, δεν πρέπει όλα να είναι τόσο βεβαρυμένα, πολύπλοκα και δύσκολα. Κάθε κίνηση την αντιλαμβάνομαι με όλη της την διάρκεια διπλασιασμένη. Και παρόλα αυτά, αν και οι επιμέρους κινήσεις μοιάζουν ατελείωτες, η όλη διαδικασία της άσκησης μου φαίνεται ότι περνά νεράκι γρήγορα. πριν προλάβω να μπω στο νερό, έχω βγει.
την επόμενη μέρα, είμαι ακόμα πιο πιασμένος. αισθάνομαι ακόμα πιο βαρύς και τώρα έχουν και τα πόδια μπει στην κατηγορία "μικρά έργα τέχνης από μάρμαρο". Η κάθε μία παραμικρή κίνηση είναι ολόκληρο πρότζεκτ (στο μυαλό μου πάντα, έτσι;). Με ομάδα ανθρώπων που την έχει προετοιμάσει, με πολλές λεπτομέρειες που μελετήθηκαν και αναλύθηκαν, με προϊστορία και διακυβεύματα... Χάος, πολυπλοκότητα, μπερδεψούρα. Και, θυμίζω, μιλάμε για κολύμβηση σε πισίνα για άσκηση. Παρόλα αυτά, πάλι, η δυσκολία και η δυστοκία δεν μεταφράζονται σε σερνάμενο χρόνο, κάθε άλλο... η προπόνηση περνά και φεύγει σαν ψαράκι του αφρού.
την τρίτη μέρα, ω γιέα, όλα είναι πολύ καλύτερα. Καταρχήν σαν να έχω ξεπιαστεί, σαν να έχω χαλαρώσει, σωματικά, αχ ωραία λέω, να μην ξαναζήσω αυτό το βάσανο που ένοιωθα σαν να ρυμουλκώ τον Βενιζέλο πίσω μου. Κολυμπάω πιο χαλαρά, πιο ξεκούραστα, τα χέρια φεύγουν πιο στρωτά, τα πόδια κινούνται πιο εύκολα. Και όμως, τα 55 περίπου λεπτά στο νερό, στο τέλος τα αισθάνομαι λες και είχαν διαρκέσει μην σου πω και 3 εβδομάδες... πραγματικά, ήταν λες και όση ώρα ήμουν και κολυμπούσα είχαν έλθει ειδικού του Hollywood και είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στο μετά το κολύμπι και όλα όσα υπήρχαν πριν...
Ξαναλέω, και τις τρεις μέρες κολύμπησα τον ίδιο πάνω κάτω χρόνο, με διαφορά μερικών δευτερολέπτων. Παρόλα αυτά την μέρα που όλα φαίνονταν δύσκολα ο χρόνος πέταξε, και την μέρα που όλα ήταν εύκολα ο χρόνος στάθηκε ανελέητα.
τι να πω. Η αντίληψη είναι πραγματικότητα τελικά, ηντήντ ηντήντ εντατίκ. Ο χρόνος είναι τόσο σχετικός που ίσως τελικά να πρέπει να κοιτάζουμε τρομαγμένοι γύρω μας. Και βέβαια, αυτός ο κόσμος αλλά και ο εαυτός μου δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν.
επίσης, όταν θα έρχεστε να με βλέπετε στο τρελάδικο να μου φέρνετε ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο. δεν θα μου επιτρέπουν να τα τρώω, γιατί το κόκκαλο κοτοπούλου είναι σούπερ κοφτερό φονικό όπλο και μπορεί να το χρησιμοποιήσω για να μαχαιρώσω τους νοσοκόμους του τρελάδικου και να το σκάσω, αλλά και μόνο που θα μυρίζω το πανάρισμα και θα θυμάμαι την παλιά ζωή θα είναι τέλειο.
την πρώτη από τις 3 μέρες που εξετάζουμε, μπαίνω στο νερό και αισθάνομαι το σώμα μου ασήκωτο λες και είμαι γλυπτό του Γιαννούλη του Χαλεπά. Το χέρι μου είναι βαρύ, άκαμπτο, σκληρό, λες και δεν έχει καν την ικανότητα να λυγίσει... Η κάθε χεριά είναι σαν μία μικρή φλύαρη ιστορία, να απλωθεί το χέρι προς τα μπροστά, να τεντώσει, να τραβήξει νερό στην πορεία προς τα πίσω, να έλθει παράλληλα προς το σώμα, να αρχίσει να ανασηκώνεται για να πάρει πάλι θέση να φύγει προς τα μπροστά... τζήζας, ηρεμήσε λίγο λοβ, δεν πρέπει όλα να είναι τόσο βεβαρυμένα, πολύπλοκα και δύσκολα. Κάθε κίνηση την αντιλαμβάνομαι με όλη της την διάρκεια διπλασιασμένη. Και παρόλα αυτά, αν και οι επιμέρους κινήσεις μοιάζουν ατελείωτες, η όλη διαδικασία της άσκησης μου φαίνεται ότι περνά νεράκι γρήγορα. πριν προλάβω να μπω στο νερό, έχω βγει.
την επόμενη μέρα, είμαι ακόμα πιο πιασμένος. αισθάνομαι ακόμα πιο βαρύς και τώρα έχουν και τα πόδια μπει στην κατηγορία "μικρά έργα τέχνης από μάρμαρο". Η κάθε μία παραμικρή κίνηση είναι ολόκληρο πρότζεκτ (στο μυαλό μου πάντα, έτσι;). Με ομάδα ανθρώπων που την έχει προετοιμάσει, με πολλές λεπτομέρειες που μελετήθηκαν και αναλύθηκαν, με προϊστορία και διακυβεύματα... Χάος, πολυπλοκότητα, μπερδεψούρα. Και, θυμίζω, μιλάμε για κολύμβηση σε πισίνα για άσκηση. Παρόλα αυτά, πάλι, η δυσκολία και η δυστοκία δεν μεταφράζονται σε σερνάμενο χρόνο, κάθε άλλο... η προπόνηση περνά και φεύγει σαν ψαράκι του αφρού.
την τρίτη μέρα, ω γιέα, όλα είναι πολύ καλύτερα. Καταρχήν σαν να έχω ξεπιαστεί, σαν να έχω χαλαρώσει, σωματικά, αχ ωραία λέω, να μην ξαναζήσω αυτό το βάσανο που ένοιωθα σαν να ρυμουλκώ τον Βενιζέλο πίσω μου. Κολυμπάω πιο χαλαρά, πιο ξεκούραστα, τα χέρια φεύγουν πιο στρωτά, τα πόδια κινούνται πιο εύκολα. Και όμως, τα 55 περίπου λεπτά στο νερό, στο τέλος τα αισθάνομαι λες και είχαν διαρκέσει μην σου πω και 3 εβδομάδες... πραγματικά, ήταν λες και όση ώρα ήμουν και κολυμπούσα είχαν έλθει ειδικού του Hollywood και είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στο μετά το κολύμπι και όλα όσα υπήρχαν πριν...
Ξαναλέω, και τις τρεις μέρες κολύμπησα τον ίδιο πάνω κάτω χρόνο, με διαφορά μερικών δευτερολέπτων. Παρόλα αυτά την μέρα που όλα φαίνονταν δύσκολα ο χρόνος πέταξε, και την μέρα που όλα ήταν εύκολα ο χρόνος στάθηκε ανελέητα.
τι να πω. Η αντίληψη είναι πραγματικότητα τελικά, ηντήντ ηντήντ εντατίκ. Ο χρόνος είναι τόσο σχετικός που ίσως τελικά να πρέπει να κοιτάζουμε τρομαγμένοι γύρω μας. Και βέβαια, αυτός ο κόσμος αλλά και ο εαυτός μου δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν.
επίσης, όταν θα έρχεστε να με βλέπετε στο τρελάδικο να μου φέρνετε ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο. δεν θα μου επιτρέπουν να τα τρώω, γιατί το κόκκαλο κοτοπούλου είναι σούπερ κοφτερό φονικό όπλο και μπορεί να το χρησιμοποιήσω για να μαχαιρώσω τους νοσοκόμους του τρελάδικου και να το σκάσω, αλλά και μόνο που θα μυρίζω το πανάρισμα και θα θυμάμαι την παλιά ζωή θα είναι τέλειο.
Wednesday, June 08, 2011
ipad. Τώρα πιο λεπτό από ποτέ
οι φίλοι μας στο adbuster μας θυμίζουν ότι το λεπτό δεν είναι πάντοτε και ωραίο:
Tuesday, June 07, 2011
το μυστήριο μίας γενιάς
Από όλους τους ανθρώπους που έχουν φρικάρει περισσότερο από την όλη κατάσταση και αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, οι πιο φρικαρισμένοι είναι εκείνοι οι πενηνταφεύγα που έζησαν την καραμπινάτη νιότη τους στα χρόνια των 7 παχουλών αγελάδων, από το 80 μέχρι το 2005 ας πούμε.
Και εκεί που θα έλεγε κανείς ότι τώρα θα έπρεπε να είναι κάπως λιγότερο πανικόβλητοι αφού και χορτασμένοι είναι και ικανοποιημένοι από ωραίες εποχές με ταξίδια, κατανάλωση, γλέντια, σχετική ασφάλεια, καλό κλίμα στην χώρα κλπ κλπ
Και μάλιστα όλα αυτά στην καλή εποχή τους που το σώμα τους μπορούσε να τα στηρίξει τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια...
αυτοί αντίθετα ζουν μία τραγική φρίκη κατάθλιψης και πανικού, διασπείρουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν την βεβαιότητά τους ότι, αυτό είναι, έρχεται το τέλος του κόσμου. καταστρέφεται η Ελλάδα, καταστρέφεται η πατρίδα, καταστρέφεται η ζωή, καταστρέφεται ο κόσμος, ο άνθρωπος. τέλος.
Δηλαδή, τι να πει ο 25άρης που θα είναι στην πίεση και την πίπα μέχρι τα 60 του;
Εγώ πάντως, που έζησα μία εποχή αφθονίας, και έκανα και τα ταξίδια μου και τα ψώνια μου και τις βόλτες μου και τις περιπέτειές μου, τώρα που έχω μαζευτεί, και για υποκειμενικούς λόγους (ε, πως να περάσεις καλά όταν ο παραδίπλα σου υποφέρει) αλλά και για αντικειμενικούς (δουλεύω το διπλάσιο από παλιότερα και βγάζω τα μισά χρήματα)... εγώ λοιπόν θυμάμαι τα ωραία χρόνια και δεν πικραίνομαι που τα έχασα, δεν χτυπιέμαι που δεν κράτησαν για πάντα. Αντίθετα, μην σου πω ότι κάπως σαν να με ενθαρρύνουν να κάνω το καλλίτερο που μπορώ με αυτό που έχω τώρα.
Όταν, δε, θυμάμαι και τις ακόμα πιο προηγούμενες από την αφθονία κακές εποχές, τις εποχές που ήμουν περιορισμένος και μαζεμένος και που πίστευα ότι έτσι θα είναι η ζωή μου για πάντα, και μετά βλέπω ότι δεν ήταν έτσι η ζωή μου για πάντα αλλά γύρισε ο τροχός, αναθαρρώ περισσότερο.
Γύρισε μία ο τροχός, γύρισε ακόμα μία, ε κάποτε θα ξαναγυρίσει. έτσι σκέφτομαι, στωικά κάπως.
Και εγώ τώρα αναρωτιέμαι.
Μήπως όλη αυτή η υπερβολική παράδοση αυτής της γενιάς των πενηνταφεύγα στην κατάθλιψη και την παράλυση δεν είναι παρά η ενοχή τους που στις μέρες τους, που με την γενιά τους στα πράγματα αφεθήκαμε ή τουλάχιστον δεν προλάβαμε την "καταστροφή";
λέω εγώ τώρα... δεν είναι σοφό να γενικεύεις στην εποχή μας, και σε καμμία εποχή, αλλά το παρατήρησα το φαινόμενο και είπα να το πω.
και συγγνώμη που γράφω έτσι ασυνάρτητα απόψε αλλά είμαι πολύ κουρασμένος.
Και εκεί που θα έλεγε κανείς ότι τώρα θα έπρεπε να είναι κάπως λιγότερο πανικόβλητοι αφού και χορτασμένοι είναι και ικανοποιημένοι από ωραίες εποχές με ταξίδια, κατανάλωση, γλέντια, σχετική ασφάλεια, καλό κλίμα στην χώρα κλπ κλπ
Και μάλιστα όλα αυτά στην καλή εποχή τους που το σώμα τους μπορούσε να τα στηρίξει τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια...
αυτοί αντίθετα ζουν μία τραγική φρίκη κατάθλιψης και πανικού, διασπείρουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν την βεβαιότητά τους ότι, αυτό είναι, έρχεται το τέλος του κόσμου. καταστρέφεται η Ελλάδα, καταστρέφεται η πατρίδα, καταστρέφεται η ζωή, καταστρέφεται ο κόσμος, ο άνθρωπος. τέλος.
Δηλαδή, τι να πει ο 25άρης που θα είναι στην πίεση και την πίπα μέχρι τα 60 του;
Εγώ πάντως, που έζησα μία εποχή αφθονίας, και έκανα και τα ταξίδια μου και τα ψώνια μου και τις βόλτες μου και τις περιπέτειές μου, τώρα που έχω μαζευτεί, και για υποκειμενικούς λόγους (ε, πως να περάσεις καλά όταν ο παραδίπλα σου υποφέρει) αλλά και για αντικειμενικούς (δουλεύω το διπλάσιο από παλιότερα και βγάζω τα μισά χρήματα)... εγώ λοιπόν θυμάμαι τα ωραία χρόνια και δεν πικραίνομαι που τα έχασα, δεν χτυπιέμαι που δεν κράτησαν για πάντα. Αντίθετα, μην σου πω ότι κάπως σαν να με ενθαρρύνουν να κάνω το καλλίτερο που μπορώ με αυτό που έχω τώρα.
Όταν, δε, θυμάμαι και τις ακόμα πιο προηγούμενες από την αφθονία κακές εποχές, τις εποχές που ήμουν περιορισμένος και μαζεμένος και που πίστευα ότι έτσι θα είναι η ζωή μου για πάντα, και μετά βλέπω ότι δεν ήταν έτσι η ζωή μου για πάντα αλλά γύρισε ο τροχός, αναθαρρώ περισσότερο.
Γύρισε μία ο τροχός, γύρισε ακόμα μία, ε κάποτε θα ξαναγυρίσει. έτσι σκέφτομαι, στωικά κάπως.
Και εγώ τώρα αναρωτιέμαι.
Μήπως όλη αυτή η υπερβολική παράδοση αυτής της γενιάς των πενηνταφεύγα στην κατάθλιψη και την παράλυση δεν είναι παρά η ενοχή τους που στις μέρες τους, που με την γενιά τους στα πράγματα αφεθήκαμε ή τουλάχιστον δεν προλάβαμε την "καταστροφή";
λέω εγώ τώρα... δεν είναι σοφό να γενικεύεις στην εποχή μας, και σε καμμία εποχή, αλλά το παρατήρησα το φαινόμενο και είπα να το πω.
και συγγνώμη που γράφω έτσι ασυνάρτητα απόψε αλλά είμαι πολύ κουρασμένος.
Monday, June 06, 2011
Πάρε με στον γάμο σου να σου πω και του χρόνου
Πήγα σε έναν υπέροχο γάμο το Σαββατοκύριακο, και πέρασα πάρα πολύ ωραία, και ουφ ευτυχώς που τα αρχετυπικά της ζωής συνεχίζονται και θυμόμαστε λίγο και την πραγματική ζωή, όχι τις αναπαραστάσεις της από την τηλεόραση, τα μέσα, το twitter και το ιντερνέτ.
Όπου, επειδή όλα αυτά τα μέσα τώρα τελευταία ασχολούνται μόνο με τα προβλήματα και τις κρίσεις, έχουμε πέσει και εμείς στην λούμπα και ξεχνάμε να ζήσουμε, ξεχνάμε πως πάντα είχαμε προβλήματα, πάντα υπήρχε ένα μεγάλο θέμα που έπρεπε να λυθεί, και παρόλα αυτά προλαβαίναμε να ζήσουμε, και τα καλά και τα κατά της ζωής της προσωπικής μας, της δικής μας. Αυτής που σε συνδυασμό με τις προσωπικές ζωές των άλλων γίνεται ιστορία. Ας είναι όμως.
Ωραία ήταν λοιπόν στο γάμο, πολύ ωραία, ήταν πολύ ερωτευμενάκια τα παιδιά, και χαλαρά, γελαστά, με χιούμορ και μας περιποιήθηκαν και πολύ καλά, χωρίς προκλήσεις περιττές και χωρίς φιγουρατζιές και κοκορέματα.
Χόρεψα πολύ και εγώ, μέθυσα και λιγάκι, και έτσι χαρούμενος και ευχαριστημένος από τη μουσική, τον καλό dj, την ευτυχία των παιδιών, το φαγητό, τα φρούτα και τα ωραία κοκτέηλ τι πήγα ο αλητήριος και έγραψα στο βιβλίο με τις ευχές του γάμου:
το εξής:
Αφιέρωση 80's
Σας έφτιαξα μία ακροστιχίδα με όλα τα συστατικά ενός επιτυχημένου γάμου:
Γέλιο
Αγάπη
Μωρά
Όνειρα... και βέβαια
Σεξ!
Και δίπλα σε κάθε λέξη της ακροστιχίδας, έκανα και ένα φρικτό σχεδιάκι, στο γέλιο έβαλα ένα χαμογελάκι, στο αγάπη μία καρδούλα, στο μωρά έβαλα ένα φασκιωμένο νινί, στο όνειρα έβαλα πολλά zzzzzz και στο Σεξ, αχ στο Σεξ κρατήθηκα ο τρελός και δεν έβαλα πουτσάκι αλλά πολλά xxxxxxxxx. Τι να πω, στο τσακ την γλύτωσα την διαπόμπευση φιου φιου φιου αλλά περνούσα ωραία και ήθελα να βγει στον κόσμο.
ε και μετά από αυτό το πόνημα, το απαύγμασμα της δημιουργικότητας που η Δημουλά και ο Franzen κλαίνε από τη ζούλια τους που δεν το σκέφτηκαν κείνοι πρώτοι να πάρουν το νόμπελ και το πούλιτζερ, ακολουθούσαν οι ευχές μου. Όπου έγραψα ότι "βλέπω ότι έχετε, εσείς οι νιόπαντροι, όλα τα συστατικά του τέλειου γάμου" αν βέβαια εξαιρέσεις το μωρό, που όμως το σκέφτηκα μετά να το γράψω το "αν εξαιρέσεις το μωρό", και ήδη είχαν μαζέψει το βιβλίο άρα δεν το έγραψα το "αν εξαιρέσεις το μωρό", άρα μπορεί να πει κανείς ότι απεκάλεσα και την νύφη έγγυο. How cool is that? όχι αλήθεια, χάου;
δηλαδή όχι μόνο έγραψα ότι κάνουν σεξ, που κάνουν ασφαλώς, αλλά όσο να είναι δεν το λες έτσι στη μούρη τ' αλλουνού και ειδικά στο βιβλίο με τις ευχές του γάμου του, τους είπα και ότι έχουν παιδί. :-(
αχ θεούλη μου ελπίζω να μην παρεξηγηθούν τα παιδιά και γίνει διπλωματικό επεισόδιο, εν τω μεταξύ δεν ήμουν και άμεσα καλεσμένος, ήμουν συνοδός του γκομενακίου και θέμου καλά εγώ να γίνομαι ρεζίλι αλλά να του καταστρέφω και τις φιλίες; λυγμ δεν θα με ξανακαλέσει ποτέ πουθενά και θα έχει και δίκιο.
επίσης και εσύ αν με καλέσεις στον γάμο σου μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα. αλλά να με καλέσεις. Γιατί ανάβω το κέφι. και μετά όλοι λένε τι σοβαροί άθρωπες που είναι σε σχέση με αυτόν που έγραφε για σεξ στο βιβλίο του γάμου και είπε ότι η νύφη είναι έγγυος. Και μάλιστα το είπε και γραπτώς.
φαντάσου εν τω μεταξύ να είχα σχεδιάσει και πουτσάκι.... πως και το γλύτωσα αυτό; πως και κρατήθηκα; δηλαδή ας με πυροβολήσει κάποιος, πραγματικά!
Όπου, επειδή όλα αυτά τα μέσα τώρα τελευταία ασχολούνται μόνο με τα προβλήματα και τις κρίσεις, έχουμε πέσει και εμείς στην λούμπα και ξεχνάμε να ζήσουμε, ξεχνάμε πως πάντα είχαμε προβλήματα, πάντα υπήρχε ένα μεγάλο θέμα που έπρεπε να λυθεί, και παρόλα αυτά προλαβαίναμε να ζήσουμε, και τα καλά και τα κατά της ζωής της προσωπικής μας, της δικής μας. Αυτής που σε συνδυασμό με τις προσωπικές ζωές των άλλων γίνεται ιστορία. Ας είναι όμως.
Ωραία ήταν λοιπόν στο γάμο, πολύ ωραία, ήταν πολύ ερωτευμενάκια τα παιδιά, και χαλαρά, γελαστά, με χιούμορ και μας περιποιήθηκαν και πολύ καλά, χωρίς προκλήσεις περιττές και χωρίς φιγουρατζιές και κοκορέματα.
Χόρεψα πολύ και εγώ, μέθυσα και λιγάκι, και έτσι χαρούμενος και ευχαριστημένος από τη μουσική, τον καλό dj, την ευτυχία των παιδιών, το φαγητό, τα φρούτα και τα ωραία κοκτέηλ τι πήγα ο αλητήριος και έγραψα στο βιβλίο με τις ευχές του γάμου:
το εξής:
Αφιέρωση 80's
Σας έφτιαξα μία ακροστιχίδα με όλα τα συστατικά ενός επιτυχημένου γάμου:
Γέλιο
Αγάπη
Μωρά
Όνειρα... και βέβαια
Σεξ!
Και δίπλα σε κάθε λέξη της ακροστιχίδας, έκανα και ένα φρικτό σχεδιάκι, στο γέλιο έβαλα ένα χαμογελάκι, στο αγάπη μία καρδούλα, στο μωρά έβαλα ένα φασκιωμένο νινί, στο όνειρα έβαλα πολλά zzzzzz και στο Σεξ, αχ στο Σεξ κρατήθηκα ο τρελός και δεν έβαλα πουτσάκι αλλά πολλά xxxxxxxxx. Τι να πω, στο τσακ την γλύτωσα την διαπόμπευση φιου φιου φιου αλλά περνούσα ωραία και ήθελα να βγει στον κόσμο.
ε και μετά από αυτό το πόνημα, το απαύγμασμα της δημιουργικότητας που η Δημουλά και ο Franzen κλαίνε από τη ζούλια τους που δεν το σκέφτηκαν κείνοι πρώτοι να πάρουν το νόμπελ και το πούλιτζερ, ακολουθούσαν οι ευχές μου. Όπου έγραψα ότι "βλέπω ότι έχετε, εσείς οι νιόπαντροι, όλα τα συστατικά του τέλειου γάμου" αν βέβαια εξαιρέσεις το μωρό, που όμως το σκέφτηκα μετά να το γράψω το "αν εξαιρέσεις το μωρό", και ήδη είχαν μαζέψει το βιβλίο άρα δεν το έγραψα το "αν εξαιρέσεις το μωρό", άρα μπορεί να πει κανείς ότι απεκάλεσα και την νύφη έγγυο. How cool is that? όχι αλήθεια, χάου;
δηλαδή όχι μόνο έγραψα ότι κάνουν σεξ, που κάνουν ασφαλώς, αλλά όσο να είναι δεν το λες έτσι στη μούρη τ' αλλουνού και ειδικά στο βιβλίο με τις ευχές του γάμου του, τους είπα και ότι έχουν παιδί. :-(
αχ θεούλη μου ελπίζω να μην παρεξηγηθούν τα παιδιά και γίνει διπλωματικό επεισόδιο, εν τω μεταξύ δεν ήμουν και άμεσα καλεσμένος, ήμουν συνοδός του γκομενακίου και θέμου καλά εγώ να γίνομαι ρεζίλι αλλά να του καταστρέφω και τις φιλίες; λυγμ δεν θα με ξανακαλέσει ποτέ πουθενά και θα έχει και δίκιο.
επίσης και εσύ αν με καλέσεις στον γάμο σου μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα. αλλά να με καλέσεις. Γιατί ανάβω το κέφι. και μετά όλοι λένε τι σοβαροί άθρωπες που είναι σε σχέση με αυτόν που έγραφε για σεξ στο βιβλίο του γάμου και είπε ότι η νύφη είναι έγγυος. Και μάλιστα το είπε και γραπτώς.
φαντάσου εν τω μεταξύ να είχα σχεδιάσει και πουτσάκι.... πως και το γλύτωσα αυτό; πως και κρατήθηκα; δηλαδή ας με πυροβολήσει κάποιος, πραγματικά!
Friday, June 03, 2011
Καινούργιο ντηζάην, ας γδυθούμε μαζί να γιορτάσουμε
Θέλανε λοιπόν στην Ολλανδία (που δεν έχω αντιπαθητικότερη χώρα αλλά μετά από αυτό που θα δεις πιο κάτω άλλαξα λίγο γνώμη και ομολογώ ότι αν τους απαγάγουν εξωγήινοι θα σουφρώσω τα φρίδια από ενόχληση έστω και λίγο - μέχρι σήμερα το ευχόμουν να τους απαγάγουν)...
οι Ολλανδοί λοιπόν, που αν θυμάσαι ο παρουσιαστής τους σε μία παλιά Eurovision πριν ξεπέσουμε την είχε πέσει στον Σάκη να μας τον κάνει gay να μας τον κάνει το παλικάρι μας, ήθελαν να κάνουν διαφήμιση για την αφίσα δρόμου ως διαφημιστικό μέσο... ότι δηλαδή αν θέλεις να διαφημίσεις το προϊόν σου δεν υπάρχει καλύτερο. Και ξεκίνησαν βγάζοντας αυτήν εδώ την αφίσα σε ένα δημόσιο χώρο της Ουτρέχτης (λέμε τώρα, μπορεί να ήταν και Χάγη):
Λίγες μέρες μετά, ήρθε η επόμενη στην σειρά...
και λίγο μετά η επόμενη...:
και ύστερα και ύστερα μα δεν υπάρχει ύστερα, μόνο τα ύστερα του κόσμου:
και μετά δυστυχώς ήρθε η αφίσα που τα κατέστρεψε όλα, κάποιος αγόρασε τον διαφημιστικό χώρο και ήρθαν και οι Μέλισσες:
Πολύ ωραία ιδέα, δεν το συζητώ, αλλά είμαι πολύ αγανακτισμένος.
Γιατί θεωρείται κακό να δεις τον πισινό και το πουλί ενός παχουλού;
Γιατί ο παχουλός θεωρείται απειλή;
Γιατί;
Γιατί θεωρούν ότι ο συγκεκριμένος παχουλός είναι άσχημος;
επίσης, ήθελα να καταγγείλω ότι εγώ δεν είμαι παχουλός, είμαι απολαυστικά εύσωμος. Και όσοι έχουν κάνει σεξάκι μαζί μου μπορούν να το δηλώσουν In the court of law!
Ακόμα, τι τέλειο που όλοι εμείς οι απολαυστικά εύσωμοι φοράμε ίδιο είδος βρακύ, απλό σοβαρό μετρημένο μονόχρωμο, και μάλιστα μαύρο, όχι μαλακίες τύπου ώση μπαμ με γκλίτερ, φώτα, εμπριμέ, ροζ και λοιπά.
ΥΓ - το νέο blog διαθέτει μυστική σουπερ ντούπερ ιντεργκαλάκτικ τεχνολογία που καταγράφει και διαπιστώνει αμέσως με στοιχεία και φωτογραφίες αν κάποιος αυνανιστεί με τις παραπάνω φωτογραφίες. Οποιοδήποτε στοιχείο συγκεντρωθεί λοιπόν, αγαπημένη αναγνώστρια, αγαπημένε αναγνώστη, μπορεί και ΘΑ χρησιμοποιηθεί εναντίον σου για σεξ
οι Ολλανδοί λοιπόν, που αν θυμάσαι ο παρουσιαστής τους σε μία παλιά Eurovision πριν ξεπέσουμε την είχε πέσει στον Σάκη να μας τον κάνει gay να μας τον κάνει το παλικάρι μας, ήθελαν να κάνουν διαφήμιση για την αφίσα δρόμου ως διαφημιστικό μέσο... ότι δηλαδή αν θέλεις να διαφημίσεις το προϊόν σου δεν υπάρχει καλύτερο. Και ξεκίνησαν βγάζοντας αυτήν εδώ την αφίσα σε ένα δημόσιο χώρο της Ουτρέχτης (λέμε τώρα, μπορεί να ήταν και Χάγη):
Λίγες μέρες μετά, ήρθε η επόμενη στην σειρά...
και λίγο μετά η επόμενη...:
και ύστερα και ύστερα μα δεν υπάρχει ύστερα, μόνο τα ύστερα του κόσμου:
και μετά δυστυχώς ήρθε η αφίσα που τα κατέστρεψε όλα, κάποιος αγόρασε τον διαφημιστικό χώρο και ήρθαν και οι Μέλισσες:
Πολύ ωραία ιδέα, δεν το συζητώ, αλλά είμαι πολύ αγανακτισμένος.
Γιατί θεωρείται κακό να δεις τον πισινό και το πουλί ενός παχουλού;
Γιατί ο παχουλός θεωρείται απειλή;
Γιατί;
Γιατί θεωρούν ότι ο συγκεκριμένος παχουλός είναι άσχημος;
επίσης, ήθελα να καταγγείλω ότι εγώ δεν είμαι παχουλός, είμαι απολαυστικά εύσωμος. Και όσοι έχουν κάνει σεξάκι μαζί μου μπορούν να το δηλώσουν In the court of law!
Ακόμα, τι τέλειο που όλοι εμείς οι απολαυστικά εύσωμοι φοράμε ίδιο είδος βρακύ, απλό σοβαρό μετρημένο μονόχρωμο, και μάλιστα μαύρο, όχι μαλακίες τύπου ώση μπαμ με γκλίτερ, φώτα, εμπριμέ, ροζ και λοιπά.
ΥΓ - το νέο blog διαθέτει μυστική σουπερ ντούπερ ιντεργκαλάκτικ τεχνολογία που καταγράφει και διαπιστώνει αμέσως με στοιχεία και φωτογραφίες αν κάποιος αυνανιστεί με τις παραπάνω φωτογραφίες. Οποιοδήποτε στοιχείο συγκεντρωθεί λοιπόν, αγαπημένη αναγνώστρια, αγαπημένε αναγνώστη, μπορεί και ΘΑ χρησιμοποιηθεί εναντίον σου για σεξ
Wednesday, June 01, 2011
Εκδοχές μίας εξοργιστικής είδησης
Αντιγράφω από το in.gr:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει ο αποκλεισμός της εισόδου του Κοινοβουλίου επί της οδού Βασ. Σοφίας από ομάδα «αγανακτισμένων πολιτών» το βράδυ της Τρίτης, που είχε ως αποτέλεσμα να φυγαδευθούν βουλευτές και υπάλληλοι της Βουλής μέσω του Εθνικού Κήπου. «Όχι» στην πολιτική ισοπέδωση και την ισοπέδωση της Δημοκρατίας, είπε η Μ.Ξενογιαννακοπούλου στο Mega· Να μην καταδικάζονται συλλήβδην όλοι οι βουλευτές, δήλωσε στον BHMA 99,5 o Γ.Γιακουμάτος. Η υλοποίηση αυτών των κραυγών μπορεί να οδηγήσει σε δύσκολες καταστάσεις τόνισε στον ίδιο ραδιοφωνικό σταθμό ο Κ.Τασούλας.
Διάβασα την εξοργιστική είδηση και κάθησα να ονειρευτώ. Από τα πολλά τα νεύρα. Ναι, έτσι μου βγαίνει μένα η τσατίλα, με όνειρα μιας ιδεατής, δυστυχώς ανύπαρκτης πραγματικότητας.
Ότι λέει ζούμε σε έναν κόσμο όπου η είδηση αυτή είναι γραμμένη αλλιώς, σε διάφορες εκδοχές....
όπως ας πούμε:
εκδοχή 1:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η ατιμωρησία μεγάλου αριθμού πολιτικών που όλοι γνωρίζουν ότι έχουν κλέψει αλλά φαίνεται δεν θα χρειαστεί ποτέ να λογοδοτήσουν
εκδοχή 2:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η αναποτελεσματικότητα των ανθρώπων που υποτίθεται ότι είχαν την ικανότητα να διαχειριστούν την κρίση, αλλά τελικά αποδεικνύονται περισσότερο βλαβεροί από το ίδιο το πρόβλημα
εκδοχή 3:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η κατάρρευση του παραγωγικού ιστού της χώρας, η έλλειψη λήψης μέτρων που να αποτρέψουν το στέγνωμα της αγοράς από χρήμα, η "ό,τι να είναι" προσέγγιση μίας από τις μεγαλύτερες οικονομκές κρίσεις που έχει αντιμετωπίσει ποτέ η Ελλάδα
εκδοχή 4:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η ανικανότητα των αρμοδίων αρχών να προστατεύσει τους πολίτες από εγκληματικές ενέργειες, από βία, από το κύμα των απελπισμένων λαθρομεταναστών, από προβοκάτσιες και προκλήσεις που αποσκοπούν στον εκφοβισμό και την διάλυση του κοινωνικού ιστού
εκδοχή 5:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η προκλητική συμπεριφορά συναδέλφων τους που επιμένουν να μην παραιτούνται, παρά το γεγονός ότι ενάμιση χρόνο μετά την ανάλυψη ευθυνών έχει αποδειχθεί ότι είναι ανίκανοι να διαχειριστούν την κατάσταση
εκδοχή 6:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η συνεχιζόμενη αδιαφορία της πολιτείας απέναντι στο φαινόμενο της ανεργίας που οδηγεί στην απελπισία εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και διώχνει ανθρώπους από την πατρίδα τους
εκδοχή 7:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η απόλυτη και δομική αδυναμία των πολιτικών να επικοινωνήσουν με γόνιμο και ουσιαστικό τρόπο με τους πολίτες που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν, η ανικανότητά τους να εκπληρώσουν τον ρόλο τους, η φαυλότητα και η παραλυτική αμηχανία τους.
εκδοχή 8:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η συνεχιζόμενη και όλο και πιο τραγική απαξίωση της δημόσιας παιδείας, της υγείας, των μέσων μαζικής μεταφοράς και των άλλων υποδομών που είναι απαραίτητες για τον πολιτισμό και την ανθρώπινη, απλή ευημερία ενός λαού.
...θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες. αλλά βέβαια, επειδή καμμία από τις εκδοχές δεν θα μπορούσε να είναι αλήθεια με τους ανθρώπους που έχουμε μέσα και "γύρω" από την Βουλή, ε θα χρειαστεί να συμβιβαστούμε με την πρώτη, την αληθινή εκδοχή του αποκλεισμού των εξόδων της.
Και με κάποιες χειρότερες, πολύ χειρότερες, που πολύ φοβάμαι ότι θα ακολουθήσουν.
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει ο αποκλεισμός της εισόδου του Κοινοβουλίου επί της οδού Βασ. Σοφίας από ομάδα «αγανακτισμένων πολιτών» το βράδυ της Τρίτης, που είχε ως αποτέλεσμα να φυγαδευθούν βουλευτές και υπάλληλοι της Βουλής μέσω του Εθνικού Κήπου. «Όχι» στην πολιτική ισοπέδωση και την ισοπέδωση της Δημοκρατίας, είπε η Μ.Ξενογιαννακοπούλου στο Mega· Να μην καταδικάζονται συλλήβδην όλοι οι βουλευτές, δήλωσε στον BHMA 99,5 o Γ.Γιακουμάτος. Η υλοποίηση αυτών των κραυγών μπορεί να οδηγήσει σε δύσκολες καταστάσεις τόνισε στον ίδιο ραδιοφωνικό σταθμό ο Κ.Τασούλας.
Διάβασα την εξοργιστική είδηση και κάθησα να ονειρευτώ. Από τα πολλά τα νεύρα. Ναι, έτσι μου βγαίνει μένα η τσατίλα, με όνειρα μιας ιδεατής, δυστυχώς ανύπαρκτης πραγματικότητας.
Ότι λέει ζούμε σε έναν κόσμο όπου η είδηση αυτή είναι γραμμένη αλλιώς, σε διάφορες εκδοχές....
όπως ας πούμε:
εκδοχή 1:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η ατιμωρησία μεγάλου αριθμού πολιτικών που όλοι γνωρίζουν ότι έχουν κλέψει αλλά φαίνεται δεν θα χρειαστεί ποτέ να λογοδοτήσουν
εκδοχή 2:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η αναποτελεσματικότητα των ανθρώπων που υποτίθεται ότι είχαν την ικανότητα να διαχειριστούν την κρίση, αλλά τελικά αποδεικνύονται περισσότερο βλαβεροί από το ίδιο το πρόβλημα
εκδοχή 3:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η κατάρρευση του παραγωγικού ιστού της χώρας, η έλλειψη λήψης μέτρων που να αποτρέψουν το στέγνωμα της αγοράς από χρήμα, η "ό,τι να είναι" προσέγγιση μίας από τις μεγαλύτερες οικονομκές κρίσεις που έχει αντιμετωπίσει ποτέ η Ελλάδα
εκδοχή 4:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η ανικανότητα των αρμοδίων αρχών να προστατεύσει τους πολίτες από εγκληματικές ενέργειες, από βία, από το κύμα των απελπισμένων λαθρομεταναστών, από προβοκάτσιες και προκλήσεις που αποσκοπούν στον εκφοβισμό και την διάλυση του κοινωνικού ιστού
εκδοχή 5:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η προκλητική συμπεριφορά συναδέλφων τους που επιμένουν να μην παραιτούνται, παρά το γεγονός ότι ενάμιση χρόνο μετά την ανάλυψη ευθυνών έχει αποδειχθεί ότι είναι ανίκανοι να διαχειριστούν την κατάσταση
εκδοχή 6:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η συνεχιζόμενη αδιαφορία της πολιτείας απέναντι στο φαινόμενο της ανεργίας που οδηγεί στην απελπισία εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και διώχνει ανθρώπους από την πατρίδα τους
εκδοχή 7:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η απόλυτη και δομική αδυναμία των πολιτικών να επικοινωνήσουν με γόνιμο και ουσιαστικό τρόπο με τους πολίτες που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν, η ανικανότητά τους να εκπληρώσουν τον ρόλο τους, η φαυλότητα και η παραλυτική αμηχανία τους.
εκδοχή 8:
Την έντονη αντίδραση του πολιτικού κόσμου έχει προκαλέσει η συνεχιζόμενη και όλο και πιο τραγική απαξίωση της δημόσιας παιδείας, της υγείας, των μέσων μαζικής μεταφοράς και των άλλων υποδομών που είναι απαραίτητες για τον πολιτισμό και την ανθρώπινη, απλή ευημερία ενός λαού.
...θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες. αλλά βέβαια, επειδή καμμία από τις εκδοχές δεν θα μπορούσε να είναι αλήθεια με τους ανθρώπους που έχουμε μέσα και "γύρω" από την Βουλή, ε θα χρειαστεί να συμβιβαστούμε με την πρώτη, την αληθινή εκδοχή του αποκλεισμού των εξόδων της.
Και με κάποιες χειρότερες, πολύ χειρότερες, που πολύ φοβάμαι ότι θα ακολουθήσουν.
Subscribe to:
Posts (Atom)