Μορικόνε

Χτες πήγα στον Morricone. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα... εντάξει, σε γενικές γραμμές μου αρέσουν οι μουσικές του αλλά προτιμάω να τις ακούω από το cd στο σπίτι (εντάξει, αυτό είναι δική μου πετριά... δεν είμαι πολύ των live... λυπάμαι...). Ένα κομμάτι μόνο μου άρεσε πολύ το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω στο πρόγραμμα ποιό ήταν... τέλος πάντων.
Είχε βέβαια πάρα πάρα πάρα πολύ κόσμο - μπορώ να σου απαγγείλω τη σύσταση του ιδρώτα ενός γελοίου άπλυτου που αν και καθόταν δύο θέσεις δεξιά τον ένοιωθα τόσο δίπλα μου... (τι έγινε, μίκρυναν οι θέσεις του Ηρωδίου;... μπα, μάλλον εγώ πάχυνα...)
Πρέπει να πω βρήκα υπερβολικές τις αντιδράσεις του κοινού... εντάξει ρε παιδιά, ο Moriccone ήταν, όχι ο Mozart ανεστημένος... δηλαδή έλεος - επίσης μου την έσπασε και η μικρή ραδιουργία με τα biz ...όλο αυτό το θέατρο του "μπαίνω, βγαίνω, μπαίνω, βγαίνω, μπαίνω, βγαίνω.... και σας κάνω τη χάρη να διευθύνω ακόμη ένα κομμάτι" μου φαίνεται πολύ φορσέ...

Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς: Από την θέση μου είχα καταπληκτική θέα στον Αλέξανδρο Μυράτ, το διευθυντή ορχήστρας της Καμεράτα που καθόταν στην κερκίδα των επισήμων. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΟΣΜΕΝΟΣ, παρατηρούσε με φοβερή προσοχή και προσήλωση κάθε μία κίνηση του Μορικόνε καθώς διήυθυνε την ορχήστρα και την χορωδία. Το πρόσωπου του έλαμπε σαν να ήταν μικρός πιτσιρίκις που βλέπει το αγαπημένο του καρτούν. Το πόσο τον χάρηκα δεν λέγεται! Μου έφτιαξε την διάθεση και το κέφι και έδωσε νόημα στη βραδιά. (...παναγία μου μεταμορφώνομαι σε παρανοϊκό stalker που παρακολουθεί και παρατηρεί τους άλλους...) . Να τον έβλεπες πως κινούσε με συστολή τα χέρια του στα σημεία που τον περέσερνε η μελωδία... και έσκαγε κάτι ωραία χαμόγελα... Τυχερός που είναι που είναι ο άνθρωπος που έχει ανακαλύψει αυτό που μπορεί να τον μαγεύει...