Σήμερα ξημερώματα ταξίδεψα από το Κάιρο για Αθήνα. Και ενώ πίστευα ότι θα μπω σε μία από τις τελευταίες πτήσεις της παλιά Ολυμπιακής, ω του θαύματος, ω του early adopter, ταξίδεψα με την Νέα Ολυμπιακή, ή Olympic Air όπως λέγεται πια!
Σούπερ τυχερός! Γιατί;
Διότι στα άλλα δύο ταξίδα που έχω κάνει τον τελευταίο μήνα από το Κάιρο με Ολυμπιακή το αεροσκάφος ήταν τόσο άβολο κ βασανιστικό που είμαι σίγουρος ότι αυτήν την στιγμή το έχουν πουλήσει σε Κέντρο Βασανιστηρίων στην Κίνα για να το χρησιμοποιούν για να εκπαιδεύουν μαθητές. Άσε που ήταν απίστευτα βρώμικο, με καμένες λάμπες, με φθαρμένα διάφορα (πολλά) σημεία... ίουκ ίουκ ίουκ.
Αντίθετα, το σκάφος με το οποίο ταξίδεψα εχτές ήταν πιο τσίλικο κ από Photoshop στην Βανδή. Όλα πάνω του ήταν τέλεια: Πεντακάθαρο, καλοφωτισμένο και, το κυριότερο, τα καθίσματα του χωρούν ένα λεβέντη/παληκάρι/κολώνα του σπιτιού σαν κ μένα! Επίσης (το γράφω κ δεν έχω συνέλθει από το σοκ) είχα άνετο χώρο για τα πόδια μου (που παλιά ήσουν σε στάση εμβρυακή για να χωρέσεις).
Κατά τα άλλα, το πλήρωμα ήταν λίγο πιο ενθουσιασμένο κ ελάχιστα πιο ευγενικό από ότι θυμάμαι τα παλιά πληρώματα, πράγμα λογικό αφού είταν μάρτυρες σε μία καινούργια αρχή, κ φορούσαν κ τις νέες στολές που έχει σχεδιάσει η Σήλια Κριθαριώτη. Ωραίες φαίνονται φορεμένες, κ σου τραβά την προσοχή το φουλάρι στο λαιμό. Το οποίο όμως έχουν εντολή να το βγάζουν κατά την διάρκεια της πτήσης γιατί, τράστ μη, δεν υπάρχει πιο άβολο να σερβίρεις επιβάτη κ να έχεις την κουμούτσα γύρω από το λαρύγγι. Εντάξει, υπάρχει κ ένα όριο στα πράγματα που θα κάνει ένα κορίτσι για να δείχνει όμορφο - ακόμα κ αν είναι αεροσυνοδός.
Το φαγητό της Olympic Air: Ήταν όντως ανανεωμένο σε σχέση με τις άλλες φορές που έχω ταξιδέψει. Περιελάμβανε δύο σαντουϊτσάκια πολύ μεζεκλίδικα κ επίσης γιαουρτάκι με μέλι (εντυπωσιάστηκα γιατί ήταν της Μεβγάλ - θα περίμενε κανείς να έχουν γιαούρτι ΔΕΛΤΑ αφού είναι στον ίδιο όμιλο Κόλμπικο/εταιριών). Επίσης, μας κέρασαν κ ωραία γλυκάκια Papagalino παρακαλώ προφανώς για το "καλή αρχή", θέγκ γιου γλυκιά αεροσυνοδός (γιαγιά με το πορτοκαλί μαλλί σε είδα που πήρες τρία! γκρ γκρ γκρ).
Δυστυχώς είχαμε μία μικρή καθυστέρηση στην αναχώρηση, αλλά όχι κ στην άφιξη. Ο πιλότος μάλιστα το σχολίασε πολύ δραματικά που φύγαμε καθυστερημένα από το Κάιρο "κ ότι δεν θέλουμε με τίποτα να γίνεται αυτό κ μπλα μπλα μπλα" κ είπε ότι θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να φτάσουμε στην ώρα μας! ...αναρωτιέμαι όμως τώρα εγώ, σκεψ σκεψ. Μήπως επειδή έκανε πιο γρήγορα την κάθοδο από ότι έπρεπε, κόντεψε λίγο πριν την προσγείωση να μου ανατιναχτεί το δεξί μάτι από την μεταβολή της πίεσης κ να μου εκραγεί το αριστερό αυτί; μαλάκα, ακόμα πονάω, γκρ γκρ γκρ γκρ
Τέλος, να πω ότι είναι πολύ ωραίο το επετειακό τεύχος του περιοδικού που βρίσκεις αυτόν το καιρό σε όλα τα αεροσκάφη της Olympic Air. Έχει τέλειο φωτορεπορτάζ με διάσημους που έχουν πετάξει στο παρελθόν με Ολυμπιακή κ μέσα στις απίστευτες φωτο είναι κ μία του Ιππότη της Ασφάλτου με τον Κιτ, στον διάδρομο άφιξης του Ελληνικού πριν από 20 χρόνια!!! How cool is that? Τέλειο, νταμ γιου χαζό πρόβατο που πήρες μόνο ένα τεύχος, το οποίο πρέπει να το δώσω σε γνωστό μου που έχει μέσα συνέντευξη, γκρ γκρ γκρ γκρ ξανά μανά.
Α μην ξεχάσω, σε όλες τις αναγγελίες από το μεγάφωνο την εταιρία την ανέφεραν ως "Olympic Air μέλος του ομίλου εταιριών MIG". χμφ χμφ χμφ χμφ
Μου άρεσε η εμπειρία. Στο τέλος, βγαίνοντας από το αεροσκάφος μας έδωσαν κονκάρδες με το σήμα της Olympic Air, κ εγώ είπα, ανάμεσα σε βήχα φταρνίσματα κ άπειρη νύστα γιατί ήταν 6 το πρωί, σε όλο το πλήρωμα που μας ξεπροβόδιζε "καλοτάξιδη". Τους άρεσε, κέρδισα πολύ χαμόγελο! :-)
Ετυμηγορία:
You go girl! You go Olympic Air.
(μία αεροπορική εταιρία είναι όντως κορίτσι, έτσι δεν είναι σέξη βγιούερ; καλά δεν λέω "girl"; σκεψ σκεψ)
Wednesday, September 30, 2009
καταγράφοντας την στιγμή - κ μία σούπερ πρώτη μετάδοση!
Είμαι σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Κάιρο.
Με γρίππη κ άπειρα comtrex κ αραβίδες ασπιρίνες...
Περιμένω να περάσει η ώρα για να ξεκινήσω για το αεροδρόμιο, περίπου σε 3 ώρες πετάω για την Ελλάδα.
Κ απόψε κατά μία περίεργη σύμπτωση είμαι συνδεδεμένος με ένα τέλος, αλλά κ με μία αρχή.
Το τέλος:
Το αεροπλάνο που θα με πάει στην Ελλάδα είναι της Ολυμπιακής. Η οποία από 1η Οκτωβρίου γίνεται μία άλλη. Άρα η πτήση που θα πάρω εγώ σε λίγες ώρες είναι μία από τις τελευταίες που θα κάνει. Σνίφη, ήζηντητ; (μετάφραση: συγκινητικό, δεν είναι;).
Η αρχή:
Σε μία βδομάδα βγαίνει το νέο βιβλίο του οφήσηαλ Έλληνα Συγγραφέα του http://www.provato.gr/ του Θεόδωρου Γρηγοριάδη!
Ο Θεόδωρος, μας έδωσε σούπερ παγκόσμια διαγαλαξιακή αποκλειστικότητα το εξώφυλλο του βιβλίου, χάου κουλ ηζ δατ; Βέρη, τραστ μη. Ιδού:
Και εδώ είναι το οπισθόφυλλο του βιβλίου, εννοώ η σύνοψη:
«Κάτι μου συμβαίνει από καιρό, το ξέρω κι αυτό, ώρες ώρες μπερδεύω τον χρόνο και τον καιρό έξω από το σπίτι και μέσα στο σπίτι…».
Μια γυναίκα από την Καβάλα έρχεται για ένα τριήμερο στην Αθήνα να ετοιμάσει τη γενέθλια γιορτή της φοιτήτριας κόρης της. Εγκλωβισμένη στο στοιχειωμένο διαμέρισμα και στην περίκλειστη ζωή της, καθώς την περιμένει, κατατρύχεται από θολές μνήμες και αβέβαιες σκέψεις. Έφτασε η στιγμή να λυτρωθεί από τους φόβους, να αποδεχτεί την αλήθεια ως μάνα, να ανασυντάξει το παρελθόν της ως γυναίκα.
Μια σύγχρονη ιστορία που εμπεριέχει τα βασικά στοιχεία της ζωής και της τέχνης: τη γέννηση, τον έρωτα και τον θάνατο. Μια εξομολογητική αφήγηση γεμάτη εμμονές: η βόρεια χώρα, οι εσωτερικές μεταναστεύσεις, οι άγρυπνες νύχτες, τα άδεια λιμάνια της ψυχής, η απουσία όσων αγαπήσαμε.
Το βιβλίο θα βγει μετά τις εκλογές (αυτό δεν είναι εκλοYES είναι εκλο-τόταλη-ΝΟ) κ έχει ήδη γίνει κ θεατρικός μονόλογος που θα ανέβει στην θεσαλλονίκη τον Νοέμβρη με την Φιλαρέτη Κομνηνού, you go girl.
Πάμε όλοι μαζί "ώρα καλήηηηη στην πρύμνη σου κ αγέρα στα πανιά σου, νέο βιβλίο, να σκίσεις να σκίσεις και να χιλιοπουλήσεις".
... ... ... ... ... ... ... ...
Με γρίππη κ άπειρα comtrex κ αραβίδες ασπιρίνες...
Περιμένω να περάσει η ώρα για να ξεκινήσω για το αεροδρόμιο, περίπου σε 3 ώρες πετάω για την Ελλάδα.
Κ απόψε κατά μία περίεργη σύμπτωση είμαι συνδεδεμένος με ένα τέλος, αλλά κ με μία αρχή.
Το τέλος:
Το αεροπλάνο που θα με πάει στην Ελλάδα είναι της Ολυμπιακής. Η οποία από 1η Οκτωβρίου γίνεται μία άλλη. Άρα η πτήση που θα πάρω εγώ σε λίγες ώρες είναι μία από τις τελευταίες που θα κάνει. Σνίφη, ήζηντητ; (μετάφραση: συγκινητικό, δεν είναι;).
Η αρχή:
Σε μία βδομάδα βγαίνει το νέο βιβλίο του οφήσηαλ Έλληνα Συγγραφέα του http://www.provato.gr/ του Θεόδωρου Γρηγοριάδη!
Ο Θεόδωρος, μας έδωσε σούπερ παγκόσμια διαγαλαξιακή αποκλειστικότητα το εξώφυλλο του βιβλίου, χάου κουλ ηζ δατ; Βέρη, τραστ μη. Ιδού:
Και εδώ είναι το οπισθόφυλλο του βιβλίου, εννοώ η σύνοψη:
«Κάτι μου συμβαίνει από καιρό, το ξέρω κι αυτό, ώρες ώρες μπερδεύω τον χρόνο και τον καιρό έξω από το σπίτι και μέσα στο σπίτι…».
Μια γυναίκα από την Καβάλα έρχεται για ένα τριήμερο στην Αθήνα να ετοιμάσει τη γενέθλια γιορτή της φοιτήτριας κόρης της. Εγκλωβισμένη στο στοιχειωμένο διαμέρισμα και στην περίκλειστη ζωή της, καθώς την περιμένει, κατατρύχεται από θολές μνήμες και αβέβαιες σκέψεις. Έφτασε η στιγμή να λυτρωθεί από τους φόβους, να αποδεχτεί την αλήθεια ως μάνα, να ανασυντάξει το παρελθόν της ως γυναίκα.
Μια σύγχρονη ιστορία που εμπεριέχει τα βασικά στοιχεία της ζωής και της τέχνης: τη γέννηση, τον έρωτα και τον θάνατο. Μια εξομολογητική αφήγηση γεμάτη εμμονές: η βόρεια χώρα, οι εσωτερικές μεταναστεύσεις, οι άγρυπνες νύχτες, τα άδεια λιμάνια της ψυχής, η απουσία όσων αγαπήσαμε.
Το βιβλίο θα βγει μετά τις εκλογές (αυτό δεν είναι εκλοYES είναι εκλο-τόταλη-ΝΟ) κ έχει ήδη γίνει κ θεατρικός μονόλογος που θα ανέβει στην θεσαλλονίκη τον Νοέμβρη με την Φιλαρέτη Κομνηνού, you go girl.
Πάμε όλοι μαζί "ώρα καλήηηηη στην πρύμνη σου κ αγέρα στα πανιά σου, νέο βιβλίο, να σκίσεις να σκίσεις και να χιλιοπουλήσεις".
... ... ... ... ... ... ... ...
Monday, September 28, 2009
Καυτή βλαχάρα!
ΕΛΕΟΣ! ΕΛΕΟΣ!
Αν ξανακούσω σε αυτή τη γαμωπροεκλογική περίοδο ("περίοδο" όπως "σερβιέτα") άλλον έναν να λέει "καυτή πατάτα αυτό το θέμα!!!" "αμ αυτό! εκεί να δεις καυτή πατάτα!" και "γιατί το τρίτο; κι αυτό καυτή πατάτα"...
θα αυτοπυρποληθώ (σαν καυτή πατάτα, καλή ώρα) στην πλατεία Μαγιακόφσκι στην Μόσχα! (δεν ακούγεται πολύ δραματικό αυτό σαν εικόνα;)
Δηλαδή αμάν πια η κάθε βλαχάρα μου έμαθε κ την καυτή πατάτα!!!
Γελοίες μάθετέ το δεν μεταφέρονται όλες οι αγγλικές παροιμιώδεις εκφράσεις στα Ελληνικά το κέρατό μου γαμώ! Που είναι το κράτος;
Σου λέει η μικρή βλάχα "hot potato" το έχω ακούσει να το λένε στο Υβόνη στόρζ Νέας Υόρκης, μου άρεσε, θα κάνω την κοσμοπολίτισα κ θα το χρησιμοποιώ κ στα ελληνικά όπου λογικά θα μεταφράζεται ως "καυτή πατάτα"!!!!
ε λοιπόν όχι γλυκιά μου, δεν μεταφράζεται έτσι αυτή η φράση!!! Τζήζουζ δηλαδή! κ έχω κ το παιδί που κοιμάται μέσα, δεν μπορώ να τα σπάσω όλα. (πολλά νεύρα γενικά σέξυ βγιούερ, άστο ασχολίαστο όμως χιχιχι)
Τόσες κ τόσες φράσεις έχουμε εις την ελληνικήν που μεταφέρουν το ίδιο νόημα, από το απλό "ακανθώδες πρόβλημα" μέχρι το σούπερ ντράμα κουήν "βγάζω το κάστανο από την φωτιά"!!! δεν σε καλύπτουν αυτές; ε μα πια!
Πάντως, καυτή πατάτα στα ελληνικά δεν σημαίνει τίποτε. κ μη σε ξανακούσω! γκέγκε; γιατί θα λέω σε όλους ότι είσαι καυτή βλαχάρα!
γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ
Saturday, September 26, 2009
Οχτροί μου φάτε την σκόνη μου! Φάτε την σκόνη μου!!!
χάου μο ημπόρτάντ καν γιου γκό;
ε;
σήμερα, ποστ από το πρόβατο δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία!!! How cool is that?? How??
εδώ μπορείς να δεις τη σελίδα της εφημερίδας κ εδώ όλο το ποστ (το οποίο σωστά κ φρόνιμα στην Ε το έκαναν έντιτ πριν το δημοσιεύσουν χιχιχιχιχι)
μετά από αυτό, το μόνο που μένει για να είμαι σούπερ χάπη είναι να βάλει ποστ μου κ η Βαβούρα. κ να βγάλει η Random House βιβλίο μου! γιες!
όμως η πιο σημαντική στιγμή της ημέρας δεν ήταν αυτή... όσο κ αν σου φαίνεται περίεργο σήμερα συμβήκε κάτι ακόμα πιο σημαντικό!!!
Πριν από μήνες είχα κάνει φρέντ ρηκουέστ στο φέηζμπουκ στην Άντζυ Σαμίου - απάντηση δεν πήρα τότε, και θέωρησα ότι με αγνόησε πράγμα λογικό γιατί πως τόλμησα εγώ ο ποταπός κ ο τιποτένιος, εγώ το απολειφάδι, να τολμήσω να την αγγίξω, εκείνη, με το φρέντ ρηκουέστ;
Πως τόλμησα;
Φαντάσου λοιπόν την έκπληξη μου σήμερα όταν την ώρα που βολοδέρνω στο internet δέχομαι ειδοποίηση από το fb ότι... ότι... ότι... η Άντζη με έκανε αξέπτηντ! ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!
έχω φουσκώσει σαν διάνος (πλασ, χτύπησα κ κάτι διπλόπιτα)
χάου μο χάπη κεν γιου μπη;
Σέξυ αναγνώστη δικαιούμαι να στο ζητήσω: Πέσε κ παίρνε τα τρελά ρησπέκτια. τα τρελά όμως. άντε ρε... περιμένω. αφού δικαιούμαι!
ε;
σήμερα, ποστ από το πρόβατο δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία!!! How cool is that?? How??
εδώ μπορείς να δεις τη σελίδα της εφημερίδας κ εδώ όλο το ποστ (το οποίο σωστά κ φρόνιμα στην Ε το έκαναν έντιτ πριν το δημοσιεύσουν χιχιχιχιχι)
μετά από αυτό, το μόνο που μένει για να είμαι σούπερ χάπη είναι να βάλει ποστ μου κ η Βαβούρα. κ να βγάλει η Random House βιβλίο μου! γιες!
όμως η πιο σημαντική στιγμή της ημέρας δεν ήταν αυτή... όσο κ αν σου φαίνεται περίεργο σήμερα συμβήκε κάτι ακόμα πιο σημαντικό!!!
Πριν από μήνες είχα κάνει φρέντ ρηκουέστ στο φέηζμπουκ στην Άντζυ Σαμίου - απάντηση δεν πήρα τότε, και θέωρησα ότι με αγνόησε πράγμα λογικό γιατί πως τόλμησα εγώ ο ποταπός κ ο τιποτένιος, εγώ το απολειφάδι, να τολμήσω να την αγγίξω, εκείνη, με το φρέντ ρηκουέστ;
Πως τόλμησα;
Φαντάσου λοιπόν την έκπληξη μου σήμερα όταν την ώρα που βολοδέρνω στο internet δέχομαι ειδοποίηση από το fb ότι... ότι... ότι... η Άντζη με έκανε αξέπτηντ! ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!
έχω φουσκώσει σαν διάνος (πλασ, χτύπησα κ κάτι διπλόπιτα)
χάου μο χάπη κεν γιου μπη;
Σέξυ αναγνώστη δικαιούμαι να στο ζητήσω: Πέσε κ παίρνε τα τρελά ρησπέκτια. τα τρελά όμως. άντε ρε... περιμένω. αφού δικαιούμαι!
Friday, September 25, 2009
Πως να καταστρέψεις ένα καμάκι πριν ΚΑΝ αρχίσει
Στο μπαρ, δύο άτομα παρέα, πίνουμε τις λεμονίτες μας κ πότε πότε σχολιάζουμε τους "περαστικούς".
Ξαφνικά, μπαίνει στιβαρό αγόρι, γυμνασμένο, με θεληματικό πηγούνι, ευρύ στέρνο... κ υπέροχο μαλλί σε κύματα, με φράτζα τέλεια, γυαλάδα στην τρίχα, όλο! όλο, σου λέω. Η παρέα γυρίζει κ μου λέει:
- Να, να... αυτός είναι άντρας. Να σε πιάσει στην αγκαλιά του, να σε σφίξει με τα μπράτσα του κ να χαθείς σε έναν γαλήνιο ύπνο στον κόρφο του.
τον κοιτάζω με άπειρη ζήλια που δεν μου έχει πει μία καλή κουβέντα - που είμαι ό,τι πλησιέστερο σε σούπερ μόντελ υπάρχει (δεν θέλω βηχαλάκια) κ του λέω:
- ερμ, ερμ... κοίτα... ότι θα κοιμηθείς στην αγκαλιά του, θα κοιμηθείς... τώρα... από την γαλήνη θα είναι; από την πολύ λακ που βάζει στο μαλλί κ δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις; τι να πω, δεν ξέρω... ένα ύπνο, πάντως, θα τον ρίξεις, αυτό είναι σίγουρο!
(χιχιχιχιχιχιχιχι χοχοχοχοχοχοχο χεχεχεχεχεχε)
Ξαφνικά, μπαίνει στιβαρό αγόρι, γυμνασμένο, με θεληματικό πηγούνι, ευρύ στέρνο... κ υπέροχο μαλλί σε κύματα, με φράτζα τέλεια, γυαλάδα στην τρίχα, όλο! όλο, σου λέω. Η παρέα γυρίζει κ μου λέει:
- Να, να... αυτός είναι άντρας. Να σε πιάσει στην αγκαλιά του, να σε σφίξει με τα μπράτσα του κ να χαθείς σε έναν γαλήνιο ύπνο στον κόρφο του.
τον κοιτάζω με άπειρη ζήλια που δεν μου έχει πει μία καλή κουβέντα - που είμαι ό,τι πλησιέστερο σε σούπερ μόντελ υπάρχει (δεν θέλω βηχαλάκια) κ του λέω:
- ερμ, ερμ... κοίτα... ότι θα κοιμηθείς στην αγκαλιά του, θα κοιμηθείς... τώρα... από την γαλήνη θα είναι; από την πολύ λακ που βάζει στο μαλλί κ δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις; τι να πω, δεν ξέρω... ένα ύπνο, πάντως, θα τον ρίξεις, αυτό είναι σίγουρο!
(χιχιχιχιχιχιχιχι χοχοχοχοχοχοχο χεχεχεχεχεχε)
Thursday, September 24, 2009
Μοιράζοντας εγκεφαλικά
Σήμερα το πρωί, κατά τις 10 παρά είμαι καθ΄οδόν προς την εργασία μου. Η Κόλμπηκο όπου δουλεύω είναι στην εταιριολάνδη της Κηφισίας, παρόλ' αυτά πολύ κοντά της υπάρχει εκκλησιά όπου λειτουργεί κανονικά με τελετές, λειτουργίες, αγρυπνίες εντ ωλ.
Καθώς είμαι καθ' οδόν με τα πόδια με προφταίνει συνάδελφας. Λέμε καλημέρα κ πηγαίνουμε μαζί προς την Κόλμπηκο. Φτάνοντας στην εκκλησία, που είναι στον δρόμο μας, βλέπουμε φοβερή σκηνή. Νεκροφόρα παρκαρισμένη μπροστά στην είσοδό της κ δύο κύριοι με μπουστάκια κ ψιλοτάκουνα (οκ, οκ, με μαύρα κοστούμια, λύσσιαξες πια με την μανία σου για ακρίβεια στις περιγραφές) να ξεφορτώνουν φέρετρο για να το μεταφέρουν εντός της εκκλησιάς όπου θα γίνει η νεκρώσιμος, θεός σχωρέστον τον άνθρωπαα, ελαφρύ να είναι το χώμα που τον σκεπάζει, να ζήσουμε ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ να τον εθυμόμαστε.
Το βλέπω εγώ όλο αυτό, δεν πολυμασάω να σου πω την αλήθεια, δυστυχώς κ μακάρι να ήταν αλλιώς, αλλά ο θάνατας είναι κομμάτι της ζωής, λυγμ λυγμ... κ ακόμα πιο δυστυχώς που για κάποιο λόγο το έμαθα νωρίς το μάθημααυτό, λυγμ λυγμ ξανά μανά... ααααχου άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου της άκρη... (τέλος ντράμα μόμεντ)
αν εγώ, λοιπόν, είμαι ψιλοψύχραιμος, ο συνάδελφας το αισθάνομαι ότι έχει ένα ντουβρουτζά - κ όχι κ άδικα. Τώρα, πρωί πρωί να βλέπεις το φέρετρο δεν είναι κ ότι καλλίτερο, είναι σαν να βλέπεις μαύρη γάτα επί 1 εκατομμύριο επί 1000. Οπότε, αποφασίζω ο καλός σου να τον βοηθήσω να παρηγορηθεί....
κ τι γυριζω κ του λέω; (σου θυμίζω ότι η Κόλμπηκο που δουλεύω αυτόν το καιρό ασχολείται με mobile επικοινωνία...).
ααααααχ...(με φωνή γριάς με τσεμπέρι) αυτά είναι. Αυτό είναι πραγματικά mobile, να αφήνεις αυτήν την διάσταση κ να πηγαίνεις σε μία άλλη... χεχεχεχε...
Ο συνάδελφας δεν απαντά, δεν απαντά, δεν απαντά, δεν απαντά...
Εγώ συνειδητοποιώ ότι είπα κάτι.... λίγο περίεργο να το πω; ας το πω... κ προσπαθώ να το σώσω... οπότε τι λέω;
ερμ, ερμ, άραγε όταν πεθάνουμε εμείς(ναι, γιατί το απέκτησα δεδομένο ότι θα πεθάνουμε μαζί με τον άθρωπα τον δύσμοιρα...) θα υπάρχουν ακόμα κινητά ή θα έχει καταστραφεί ο πολιτισμός μας;
... ... ... ... ... ... ... ...
έλα όλοι μαζί με ένα στόμα, μία φωνή, σέξυ βγιούερ:
ΓΙΟΥ ΓΚΟ ΜΠΟΗ!
ΓΙΟΥ ΓΚΟ ΜΠΟΗ ξανά μανά!
Καθώς είμαι καθ' οδόν με τα πόδια με προφταίνει συνάδελφας. Λέμε καλημέρα κ πηγαίνουμε μαζί προς την Κόλμπηκο. Φτάνοντας στην εκκλησία, που είναι στον δρόμο μας, βλέπουμε φοβερή σκηνή. Νεκροφόρα παρκαρισμένη μπροστά στην είσοδό της κ δύο κύριοι με μπουστάκια κ ψιλοτάκουνα (οκ, οκ, με μαύρα κοστούμια, λύσσιαξες πια με την μανία σου για ακρίβεια στις περιγραφές) να ξεφορτώνουν φέρετρο για να το μεταφέρουν εντός της εκκλησιάς όπου θα γίνει η νεκρώσιμος, θεός σχωρέστον τον άνθρωπαα, ελαφρύ να είναι το χώμα που τον σκεπάζει, να ζήσουμε ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ να τον εθυμόμαστε.
Το βλέπω εγώ όλο αυτό, δεν πολυμασάω να σου πω την αλήθεια, δυστυχώς κ μακάρι να ήταν αλλιώς, αλλά ο θάνατας είναι κομμάτι της ζωής, λυγμ λυγμ... κ ακόμα πιο δυστυχώς που για κάποιο λόγο το έμαθα νωρίς το μάθημααυτό, λυγμ λυγμ ξανά μανά... ααααχου άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου της άκρη... (τέλος ντράμα μόμεντ)
αν εγώ, λοιπόν, είμαι ψιλοψύχραιμος, ο συνάδελφας το αισθάνομαι ότι έχει ένα ντουβρουτζά - κ όχι κ άδικα. Τώρα, πρωί πρωί να βλέπεις το φέρετρο δεν είναι κ ότι καλλίτερο, είναι σαν να βλέπεις μαύρη γάτα επί 1 εκατομμύριο επί 1000. Οπότε, αποφασίζω ο καλός σου να τον βοηθήσω να παρηγορηθεί....
κ τι γυριζω κ του λέω; (σου θυμίζω ότι η Κόλμπηκο που δουλεύω αυτόν το καιρό ασχολείται με mobile επικοινωνία...).
ααααααχ...(με φωνή γριάς με τσεμπέρι) αυτά είναι. Αυτό είναι πραγματικά mobile, να αφήνεις αυτήν την διάσταση κ να πηγαίνεις σε μία άλλη... χεχεχεχε...
Ο συνάδελφας δεν απαντά, δεν απαντά, δεν απαντά, δεν απαντά...
Εγώ συνειδητοποιώ ότι είπα κάτι.... λίγο περίεργο να το πω; ας το πω... κ προσπαθώ να το σώσω... οπότε τι λέω;
ερμ, ερμ, άραγε όταν πεθάνουμε εμείς(ναι, γιατί το απέκτησα δεδομένο ότι θα πεθάνουμε μαζί με τον άθρωπα τον δύσμοιρα...) θα υπάρχουν ακόμα κινητά ή θα έχει καταστραφεί ο πολιτισμός μας;
... ... ... ... ... ... ... ...
έλα όλοι μαζί με ένα στόμα, μία φωνή, σέξυ βγιούερ:
ΓΙΟΥ ΓΚΟ ΜΠΟΗ!
ΓΙΟΥ ΓΚΟ ΜΠΟΗ ξανά μανά!
Επιτέλους, η Νάνσυ απέκτησε γκόμενο! (αυτό δεν είναι βίντεο, είναι κατάθεση ψυχής)
Η Νάνσυ είναι μία αθώα λιβανεζοπούλα η οποία καταζητείται από την ΙντερΠώλ διότι έκλεψε τα χείλια της Μαίρης Χρονοπούλου.
Στην προσπάθειά της να κρυφτεί, κατέφυγε σε μία πλαστική ποπ πόλη όπου όλη μέρα ασχολείται με δουλειές του σπιτιού, του σχοινιού κ του παλουκιού.
εκεί γνωρίζει ένα καλό λαϊκό παιδί που έχει όλα τα καλά του Αλλάχ (αυτοκίνητο, μπράτσα, μαλλί με τζελ, δασύτριχο στήθος) έχει όμως κ ένα μεγάλο ελλάτωμα.
ξενοκοιτάει.
κ μάλιστα όχι μόνο ξενοκοιτάει, αλλά ξενοκοιτάει με την Νάνσυ παρούσα. ε όχι!
Μιά μέρα, το ζευγάρι πάει σούπερ μάρκετ. Εκεί ο Μίστερ Γαμάο αρχίζει πάλι τα δικά του. Ξενοκοιτάει την σαλαμού (αυτή που πουλάει σαλάμια δηλαδή) ξενοκοιτάει την τιματζού (αυτή που βάζει τιμές στα ράφια) ξενοκοιτάει μέχρι κ τις άλλες πελάτισες.
Η Νάνσυ παθαίνει χαμηλή αυτοεκτίμηση - κ στην προσπάθειά της να ανέβει καλεί δύο αδελφές-μοντέλα του Γκωτιέ να την ανεβάσουν. Τα μοντέλα αρχίζουν να της κάνουν φω καμάκι κ μετά εξαφανίζονται πίσω από ένα ράφι όπου αρχίζουν να βγάζουν τα μάτια τους, τα πανταλόνια τους, τα σωβρακάκια τους, όλα.
Εν τω μεταξύ η Νάνσυ πηγαίνει με τον γκόμενο κ το αυτοκίνητο στην παρουσίαση ενός αυτοκινήτου όπου ξενοκοιτάει ένα άσχημο μοντέλο που είναι ντυμένο αστροναύτης με αποτέλεσμα ο γκόμενος της να τις φάει από δύο ακόμα αδελφές γυμναστηρίου κ τελικά να καταλήξει στο νοσοκομείο.
Στο νοσοκομείο η Νάνσυ χτυπάει συστηματικά κέικ πάνω από το κεφάλι του κ ύστερα ξαφνικά πάνε εκδρομή.
Όπου εκείνη αρχίζει να τρώει φράουλες περασμένες στα δάχτυλα της.
Κ μετά πάνε για πικ νικ κ του πετάει ένα παπούτσι από ένα παπουτσόδεντρο στο κεφάλι.
κ αν δεν με πιστεύεις, ιδού η απόδειξη:
[αυτά συμβαίνουν άμα προσπάθείς να κάνεις τον ποπ, όταν στην πραγματικότητα είσαι Αραβίδα. α, κ για να μην νομίζεις ότι δεν σε έχω στα ώπα ώπα τα πχιοτικά, η Νάνσυ είναι καρακαταχιούτζ τραγουδίστρια στις Αραβικές χώρες. Μιλάμε για τα δισεκατομμύρια των πωλήσεων!]
Στην προσπάθειά της να κρυφτεί, κατέφυγε σε μία πλαστική ποπ πόλη όπου όλη μέρα ασχολείται με δουλειές του σπιτιού, του σχοινιού κ του παλουκιού.
εκεί γνωρίζει ένα καλό λαϊκό παιδί που έχει όλα τα καλά του Αλλάχ (αυτοκίνητο, μπράτσα, μαλλί με τζελ, δασύτριχο στήθος) έχει όμως κ ένα μεγάλο ελλάτωμα.
ξενοκοιτάει.
κ μάλιστα όχι μόνο ξενοκοιτάει, αλλά ξενοκοιτάει με την Νάνσυ παρούσα. ε όχι!
Μιά μέρα, το ζευγάρι πάει σούπερ μάρκετ. Εκεί ο Μίστερ Γαμάο αρχίζει πάλι τα δικά του. Ξενοκοιτάει την σαλαμού (αυτή που πουλάει σαλάμια δηλαδή) ξενοκοιτάει την τιματζού (αυτή που βάζει τιμές στα ράφια) ξενοκοιτάει μέχρι κ τις άλλες πελάτισες.
Η Νάνσυ παθαίνει χαμηλή αυτοεκτίμηση - κ στην προσπάθειά της να ανέβει καλεί δύο αδελφές-μοντέλα του Γκωτιέ να την ανεβάσουν. Τα μοντέλα αρχίζουν να της κάνουν φω καμάκι κ μετά εξαφανίζονται πίσω από ένα ράφι όπου αρχίζουν να βγάζουν τα μάτια τους, τα πανταλόνια τους, τα σωβρακάκια τους, όλα.
Εν τω μεταξύ η Νάνσυ πηγαίνει με τον γκόμενο κ το αυτοκίνητο στην παρουσίαση ενός αυτοκινήτου όπου ξενοκοιτάει ένα άσχημο μοντέλο που είναι ντυμένο αστροναύτης με αποτέλεσμα ο γκόμενος της να τις φάει από δύο ακόμα αδελφές γυμναστηρίου κ τελικά να καταλήξει στο νοσοκομείο.
Στο νοσοκομείο η Νάνσυ χτυπάει συστηματικά κέικ πάνω από το κεφάλι του κ ύστερα ξαφνικά πάνε εκδρομή.
Όπου εκείνη αρχίζει να τρώει φράουλες περασμένες στα δάχτυλα της.
Κ μετά πάνε για πικ νικ κ του πετάει ένα παπούτσι από ένα παπουτσόδεντρο στο κεφάλι.
κ αν δεν με πιστεύεις, ιδού η απόδειξη:
[αυτά συμβαίνουν άμα προσπάθείς να κάνεις τον ποπ, όταν στην πραγματικότητα είσαι Αραβίδα. α, κ για να μην νομίζεις ότι δεν σε έχω στα ώπα ώπα τα πχιοτικά, η Νάνσυ είναι καρακαταχιούτζ τραγουδίστρια στις Αραβικές χώρες. Μιλάμε για τα δισεκατομμύρια των πωλήσεων!]
Monday, September 21, 2009
Διαβάζμ διαβάζμ εντατίκ
Τελείωσα το Lovely Bones της Alice Sebold. Μέσα σε 5 μέρες. Κ πολλές λέω.
Χέστηκα. θα μου πεις.
Κ, τότε, εγώ θα σου ρίξω μία τσιμπιά κ θα σου πώ "είσαι μικρό βλαχάκι που χέστηκες"!!
Εσύ θα ουρλιάξεις "άουτσ, ΑΟΥΤΣ, τι τσιμπάς ρε πούστη μου;" κ εγώ θα σου πω με την σειρά μου:
"καλά να πάθεις. κ άλλη φορά, αν είσαι μικρό βλαχάκι θα σε τσιμπήσω πιο δυνατά!!!"
Διότι αγαπημένε μου κ πάντα σέξη αναγνώστη το Lively Bones είναι το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίζεται η επόμενη ταινία του Peter Jackson, σκηνοθέτη του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών κ του Πιγκ Πόγκ. Θα βγει κοντά στο Χριστούγεννο, αναμένεται να σπάσει ταμείο.
Κ είναι ένα βιβλίο πολύ πολύ "εντυπωσιακό". Με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Για πολλούς κ διάφορους λόγους.
Βγήκε το 2002 στην Αμερική, κ πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα, έτσι, στα ξαφνικά. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, με μεγάλη επιτυχία, κ βέβαια, ο Peter Jackson ο ίδιος προσωπικά με τα ίδια του τα χέρια (σαν την Μοιραράκη ένα πράγμα όταν επιλέγει χαλιά) αγόρασε τα δικαιώματα να κάνει το βιβλίο ταινία.
Όμως, ευτυχώς, το πιο εντυπωσιακό πράγμα στο βιβλίο είναι.... μα χάου κουλ ηζ δατ, όχι κάτι γύρω από αυτό, αλλά αυτό καθ' αυτό. Το οποίο είναι σούπερ τέλειο, επιτέλους κάνει την διαφορά σε μία εποχή που τα έργα τέχνης τα αγοράζουμε για το hype τους παρά για το τι έχουν να μας πουν. Γιου γκο μπόη, λοιπόν.
Άκου ιδεάρα στην πλοκή: Η μικρή Σούζι, δολοφονείται σε ηλικία 14 χρονών από έναν δολοφόνο δημητριακών ο οποίος αφού την βιάσει την σκοτώνει με νιφάδες καλαμποκιού. (καλά, εννοείται ότι κάποιες λεπτομέρειες δεν ισχύουν, τις γράφω έτσι. ελαφρά παραλαγμένες, για να μην κάνω σπόηλερζ - σε σέβομαι όπως βλέπεις).
Στο βιβλίο, η Σούζη μετά τον θάνατό της μας διηγείται την ιστορία της - κ αυτό είναι η πρωτοτυπία του, ότι έχει αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από νεκρό ήρωα που έχει άμεση συναίσθηση του τι του συνέβη κ της συνέχειας από την πρηγούμενη κατάστασή του.
Το βιβλίο ξεκινά με την δολοφονία κ τελειώνει όταν η οικογένεια της Σούζης, πολλά πολλά χρόνια μετά καταφέρνει να ξεπεράσει τον θάνατό της... Φυσικά στο ενδιάμεσο γίνεται το σύστριγλο. Βλέπουμε τι συμβαίνει με τον δολοφόνο της, πώς έφτασε να σκοτώνει με δημητριακά, βλέπουμε πώς οι φίλοι κ η οικογένειά της χειρίζονται τα φρικτά νέα, πώς ένας αστυνόμος προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση, τι επίδραση έχει όλο αυτό στους γονείς της κ.λπ. κ.λπ. Ναι, τέτοια βλέπουμε, αυτά που λίγο πολύ περιμένεις ότι θα συνέβαιναν σε μία τέτοια περίπτωση. Όμως η φωνή της Σούζης, ο τρόπος που τα περιγράφει όλα αυτά, χωρίς να μπορεί να επέμβει είναι πολύ "δυνατό" στοιχείο.
Το πρωτότυπο κομμάτι του βιβλίου, κ οι φήμες λένε αυτό το οποίο έκανε τον Jackson να πει "μπητς! α χάφ το μέηκ δης μπουκ α μούβη, μπητσ πλήζ" είναι αυτό που η σκοτωμένη κ πεθαμένη νεκρή (επανάληψη για έμφαση) περιγράφει τον παράδεισο όπου (δεν) ζει μετά το θάνατό της. Να σου πω την αλήθεια, δεν είναι ένα κομμάτι που αν έλειπε από το βιβλίο θα έχανες κάτι σε "λογικό" επίπεδο... όμως του δίνει μία αλούρ πολύ μυστηριακή κ ιδαιίτερη. Κ σε συνασθηματικό επίπεδο λειτουργεί καλά.
Κοντολογίς, είναι ένα βιβλίο εμπορικό που όμως δεν σε αφήνει με το αίσθημα της δίψας που σε αφήνουν πολλά εμπορικά βιβλία (όπως ας πούμε το Ντούμα Κη του Στέφεν Κηγκ που διάβασα το καλοκαίρι κ ανέβασε τα παπαρόνια στο αίμα μου κατά 98%). Εντάξει έχει τις αδυναμίες του αλλά δεν είναι αδυναμίες ουσίας. Είναι αδυναμίες άπειρου συγγραφέας (είναι το δεύτερο της).
Το διάβασα στα αγγλικά, εσύ προτίμα τα ελληνικά, έχει βγει με τον τίτλο "Παραδεισένια Οστά". Στο λέω γιατί το βιβλίο έχει πολλές περιγραφές αντικειμένων που δεν είναι λογικό να τα έχεις στο καθημερινό λεξολόγιο σου..
Δες εδώ το trailer της ταινίας είναι πήχτρα στο σπόηλερ, αλλά αν θες.... . Κ να θυμάσαι ότι η συγγραφέας εβιάσθη όταν ήταν περίπου 20 χρονών. Κ στο βιβλίο βρίσκει έναν τρόπο να "κερδίσει" πίσω την τραυματισμένη της σεξουαλικότητα. Αλήθεια σου λέω, σου φαίνεται πολύ υπερβολικό τώρα αυτό, αλλά ισχύει...
Πως; Να το διαβάσεις κ θα δεις. Αλήθεια, είναι πολύ εντυπωσιακό. Φαίνεται ότι στην βάση κάθε δημιουργίας βρίσκεται μία μάχη να συνέλθουμε από κάτι, όχι; χμφ χουοτέβερ. τρέηλερ, βγαίνεις:
Χέστηκα. θα μου πεις.
Κ, τότε, εγώ θα σου ρίξω μία τσιμπιά κ θα σου πώ "είσαι μικρό βλαχάκι που χέστηκες"!!
Εσύ θα ουρλιάξεις "άουτσ, ΑΟΥΤΣ, τι τσιμπάς ρε πούστη μου;" κ εγώ θα σου πω με την σειρά μου:
"καλά να πάθεις. κ άλλη φορά, αν είσαι μικρό βλαχάκι θα σε τσιμπήσω πιο δυνατά!!!"
Διότι αγαπημένε μου κ πάντα σέξη αναγνώστη το Lively Bones είναι το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίζεται η επόμενη ταινία του Peter Jackson, σκηνοθέτη του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών κ του Πιγκ Πόγκ. Θα βγει κοντά στο Χριστούγεννο, αναμένεται να σπάσει ταμείο.
Κ είναι ένα βιβλίο πολύ πολύ "εντυπωσιακό". Με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Για πολλούς κ διάφορους λόγους.
Βγήκε το 2002 στην Αμερική, κ πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα, έτσι, στα ξαφνικά. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, με μεγάλη επιτυχία, κ βέβαια, ο Peter Jackson ο ίδιος προσωπικά με τα ίδια του τα χέρια (σαν την Μοιραράκη ένα πράγμα όταν επιλέγει χαλιά) αγόρασε τα δικαιώματα να κάνει το βιβλίο ταινία.
Όμως, ευτυχώς, το πιο εντυπωσιακό πράγμα στο βιβλίο είναι.... μα χάου κουλ ηζ δατ, όχι κάτι γύρω από αυτό, αλλά αυτό καθ' αυτό. Το οποίο είναι σούπερ τέλειο, επιτέλους κάνει την διαφορά σε μία εποχή που τα έργα τέχνης τα αγοράζουμε για το hype τους παρά για το τι έχουν να μας πουν. Γιου γκο μπόη, λοιπόν.
Άκου ιδεάρα στην πλοκή: Η μικρή Σούζι, δολοφονείται σε ηλικία 14 χρονών από έναν δολοφόνο δημητριακών ο οποίος αφού την βιάσει την σκοτώνει με νιφάδες καλαμποκιού. (καλά, εννοείται ότι κάποιες λεπτομέρειες δεν ισχύουν, τις γράφω έτσι. ελαφρά παραλαγμένες, για να μην κάνω σπόηλερζ - σε σέβομαι όπως βλέπεις).
Στο βιβλίο, η Σούζη μετά τον θάνατό της μας διηγείται την ιστορία της - κ αυτό είναι η πρωτοτυπία του, ότι έχει αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από νεκρό ήρωα που έχει άμεση συναίσθηση του τι του συνέβη κ της συνέχειας από την πρηγούμενη κατάστασή του.
Το βιβλίο ξεκινά με την δολοφονία κ τελειώνει όταν η οικογένεια της Σούζης, πολλά πολλά χρόνια μετά καταφέρνει να ξεπεράσει τον θάνατό της... Φυσικά στο ενδιάμεσο γίνεται το σύστριγλο. Βλέπουμε τι συμβαίνει με τον δολοφόνο της, πώς έφτασε να σκοτώνει με δημητριακά, βλέπουμε πώς οι φίλοι κ η οικογένειά της χειρίζονται τα φρικτά νέα, πώς ένας αστυνόμος προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση, τι επίδραση έχει όλο αυτό στους γονείς της κ.λπ. κ.λπ. Ναι, τέτοια βλέπουμε, αυτά που λίγο πολύ περιμένεις ότι θα συνέβαιναν σε μία τέτοια περίπτωση. Όμως η φωνή της Σούζης, ο τρόπος που τα περιγράφει όλα αυτά, χωρίς να μπορεί να επέμβει είναι πολύ "δυνατό" στοιχείο.
Το πρωτότυπο κομμάτι του βιβλίου, κ οι φήμες λένε αυτό το οποίο έκανε τον Jackson να πει "μπητς! α χάφ το μέηκ δης μπουκ α μούβη, μπητσ πλήζ" είναι αυτό που η σκοτωμένη κ πεθαμένη νεκρή (επανάληψη για έμφαση) περιγράφει τον παράδεισο όπου (δεν) ζει μετά το θάνατό της. Να σου πω την αλήθεια, δεν είναι ένα κομμάτι που αν έλειπε από το βιβλίο θα έχανες κάτι σε "λογικό" επίπεδο... όμως του δίνει μία αλούρ πολύ μυστηριακή κ ιδαιίτερη. Κ σε συνασθηματικό επίπεδο λειτουργεί καλά.
Κοντολογίς, είναι ένα βιβλίο εμπορικό που όμως δεν σε αφήνει με το αίσθημα της δίψας που σε αφήνουν πολλά εμπορικά βιβλία (όπως ας πούμε το Ντούμα Κη του Στέφεν Κηγκ που διάβασα το καλοκαίρι κ ανέβασε τα παπαρόνια στο αίμα μου κατά 98%). Εντάξει έχει τις αδυναμίες του αλλά δεν είναι αδυναμίες ουσίας. Είναι αδυναμίες άπειρου συγγραφέας (είναι το δεύτερο της).
Το διάβασα στα αγγλικά, εσύ προτίμα τα ελληνικά, έχει βγει με τον τίτλο "Παραδεισένια Οστά". Στο λέω γιατί το βιβλίο έχει πολλές περιγραφές αντικειμένων που δεν είναι λογικό να τα έχεις στο καθημερινό λεξολόγιο σου..
Δες εδώ το trailer της ταινίας είναι πήχτρα στο σπόηλερ, αλλά αν θες.... . Κ να θυμάσαι ότι η συγγραφέας εβιάσθη όταν ήταν περίπου 20 χρονών. Κ στο βιβλίο βρίσκει έναν τρόπο να "κερδίσει" πίσω την τραυματισμένη της σεξουαλικότητα. Αλήθεια σου λέω, σου φαίνεται πολύ υπερβολικό τώρα αυτό, αλλά ισχύει...
Πως; Να το διαβάσεις κ θα δεις. Αλήθεια, είναι πολύ εντυπωσιακό. Φαίνεται ότι στην βάση κάθε δημιουργίας βρίσκεται μία μάχη να συνέλθουμε από κάτι, όχι; χμφ χουοτέβερ. τρέηλερ, βγαίνεις:
Saturday, September 19, 2009
Κολυμβητικό απντέητ
[Αυτοαναφορικό ποστ με αφορμή την κολύμβηση. Που θα φτάσει άραγε; για να δούμε, θα είναι ενδιαφέρον να το παρακολουθήσουμε...χμφ χμφ χμφ χμφ]
Ξεκίνησα να κολυμπάω σε ηλικία 33 χρονών, τον Μάιο του 2006.
Η λέξη "ξεκίνησα", μικρή κ πολύ κοινή, δεν φτάνει να αποτυπώσει το πόσο βάρος είχε το ξεκίνημα αυτό. Θυμαμαί να "παλεύω" εσωτερικά για πολύ, πολύ, πολύ καιρό να πείσω τον εαυτό μου να να κάνει κάτι για το σώμα του. Για κάποιο ανόητο λόγο, το είχα όλο αυτό επιβαρύνει πολύ μέσα στο κεφάλι μου, θεωρούσα ότι είναι κάτι μεγάλο κ δύσκολο κ σημαδιακό κ δεν συμμαζεύεται... Θυμάμαι να διαβάζω μία συνέντευξη του Παπαϊωάννου όπου έλεγε ότι κάνει καθημερινά γυμναστική κ να σκέφτομαι "αχ μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο κ εγώ, πότε θα αποκτήσω την αυτοοπειθαρχία/αποφασιστικότητα/θεληματικό πηγούνι/χουότέβερ να κάνω κ εγώ γυμναστικές, να, να, αυτά είναι που κάνουν τους άθρωπες σημαντικούς, η επιμονή κ η καθημερινή ενασχόληση κ μπλα μπλα μπλα"...
Κ, τελικά, όπως είπα, τον Μάιο του 2006 έκανα το βήμα κ πήγα κ γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο με πισίνα. Πολλά λεφτά, μεγάλη επένδυση, αλλά κάτι είχε συμβεί εντός μου κ ήμουν αποφασισμένος να την "αποσβέσω". Κ το κατάφερα - αν εξαιρέσεις τις βδομάδες που λείπω σε ταξίδι, όλες τις άλλες πηγαίνω για κολύμπι 5 φορές την βδομάδα μέσο όρο. Κ κολυμπάω περίπου 10 χιλιόμετρα κάθε βδομάδα.
Αναρωτιέμαι: Καλά, πως το κατάφερα εγώ αυτό, 3 κ μισό χρόνια τώρα; Εγώ που έχω τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση!! Να αφιερώνω τόσο χρόνο κ τόσο ενέργεια, με τέτοια συνέπεια κ αποφασιστικότητα; Εκεί κάπου κανείς αρχίζει κ αμφιβάλλει... σκεψ σκεψ εντατίκ: "μήπως η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου είναι λίγο χειρότερη από την πραγματικότητα; Μήπως πρέπει να έχω συναίσθηση της συνέπειας που δείχνω, της οργανωτικότητας (γιατί δεν είναι κ το απλούστερο να οργανώνεις την μέρα σου έτσι ώστε να καταφέρνεις να χωράς κ το κολύμπι σχεδόν καθημερινά) κ να λεω πότε πότε στον εαυτό μου ένα γιου γκό μπόη";
Ταυτόχρονα, το θέμα του κολυμπιού έχει κ μία άλλη πτυχή. Αξέχαστη θα μου μείνει η πρώτη μέρα στην πισίνα. Έκανα 500 μέτρα ελεύθερο όλα κ όλα, τα οποία μου πήραν, αν έχει το Θεό σου, 45 λεπτά κ όταν τελείωσα ήμουν τόσο χλωμός κ κουρασμένος που απορώ πως δεν φέρανε φορείο να με μεταφέρει από το χώρο της πισίνας στα αποδυτήρια. Αν, δε, με ρωτήσεις για το πως το έκανα το ελεύθερο που έκανα.... cry them charalambos! Αυτό δεν ήταν ελεύθερο, αυτό ήταν σκλαβωμένο στα δεσμά της κακής τεχνικής κ της άγνοιας, λολ.
Κ φτάνουμε στο σήμερα. Όπου τα πράγματα, λογικό είναι μετά από 3μιση χρόνια, έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Πάρε για παράδειγμα το πρόγραμμα που έκαμα σήμερα. Κολύμπησα 3,5 χιλιόμετρα (πόσο μεγάλη διαφορά από τα 500 της πρώτης μέρας) μέσα σε 1 κ μισή ώρα. Τα κολύμπησα σε 1000 μέτρα, μετά 200, μετά 800, μετά 200 πάλι, μετά 600, μετά ξανά μανά 200, κ τέλος έκανα ακόμα 500 (ενώ εκείνο το πρώτο 500άρι που με ξεθέωσε, το έκανα σε, κάθεσαι ελπίζω, δέκα 50άρια, χιχιχιχι, τρελός σαπιοκοιλιάς σου λέω). Κ να σου πω κ το καλλίτερο; Εδώ κ περίπου 3 βδομάδες κολυμπάω με... (wait for it) την τούμπα που βλέπεις να κάνουν οι επαγγελματίες κολυμβητές κ λες "ομητζή, τι σέξυ στροφή, πρέπει να του δώσω κουπόνι για σεξάκοι ΤΩΡΑ, ελπίζω να μην έχει σχέση, αλλά κ αν έχει, ένα σεξάκοι θα το ρίξω!". Ξέρεις, η τούμπα δεν είναι κ το πιο απλό πράγμα να γίνει, με την έννοια ότι, για παράδειγμα, επηρεάζεται ο ρυθμός της αναπνοής, κ γενικά κάνει λίγο πιο κοπιαστικό το όλο πράγμα.
Ναι, για να μην σε κουράζω με πολλές λεπτομέρειες, η τεχνική μου είναι αισθητά, πολύ αισθητά βελτιωμένη. Κ αυτό είναι κάτι που έγινε με σύστημα. Εντάξει, θυμόμουν κάτι για το σωστό κολύμπι, από την εποχή που ήμουν εφηβάκι κ για κανένα χρόνο είχα κάνει πόλο κ λίγο κολύμβηση, αλλά γενικά υπήρχαν πολλά περιθώρια βελτίωσης! Κ πραγματικά, τα εξερεύνησα. Ρώτησα, πήρα οδηγίες, προσπάθησα, εξασκήθηκα, επανέλαβα, χρειάστηκε να ξεριζώσω λάθος τεχνικές κ μεθόδους κ να έχω το νου για να εφαρμόζω τις καινούργιες κ σωστές... Κ με μεγάλη χαρά βλέπω ότι όλη αυτή η δουλειά πιάνει τόπο. Η τούμπα μου μπορεί να στο διαβεβαιώσει.
Ασφαλώς, υπάρχουν ακόμα τα άπειρα περιθώρια βελτίωσης. Κ στην τεχνική, κ στην ταχύτητα με την οποία κολυμπάω (ειδικά τις μέρες που είμαι κουρασμένος)... επίσης, πολλοί γνώστες του πράγματος μου λένε ότι με δεδομένο ότι κολυμπώ 5 φορές την βδομάδα, θα έπρεπε να είχα την απίστευτη σέξη κορμάρα, άρα κάτι κάνω λάθος στην μεθοδολογία ίσως της προπόνησης... Κ να σου πω κάτι σέξη βγιούερ; Σκοπεύω σιγά σιγά να βελτιώσω περισσότερο ό,τι μπορώ. Κ ό,τι με ενδιαφέρει, φυσικά, να βελτιώσω! Ας πούμε, το σέξη κοιλάκι, δεν πρόκειται να το ρίξω ποτέ. Αυτό το σέξη κοιλάκι είναι που σπάει τα ταμία στο σεξάκοι, αυτό το σέξοι κοιλάκι είναι που αγάπησε ο κόσμος, εκτός από το καλό κλίμα στα καμαρίνια. Όμως, για παράδειγμα, βλέπω video στο youtube τον Ποπόφ να κολυμπάει κ λέω "μλκ είμαι τόσο βαθιά νυχτωμένος ακόμα". Ναι, μπορώ να γίνω καλλίτερος - κ θα το προσπαθήσω. Κρίνοντας από τα τελευταία 3,5 χρόνια υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να το καταφέρω.
[Επίσης, να τονίσω, ότι βασικός στόχος είναι να καταφέρω να τελειώνω την κολυμβητική μου προπόνηση σουβλάκι διπλόπιτο στο χέρι, κ μάλιστα να το διατηρώ στεγνό, ώστε με το που τελειώνω να πατάω την πρώτη απολαυστική δαγκωματιά στον γύρο! χιχιχι χοχοχο χεχεχε]
Εκτός όμως από όλα αυτά (ναι, το ξέρω, απίστευτο σεντόνι, από την άλλη, αν διαβάσεις μέχρι το τέλος θα σου στείλω κουπόνι για σεξάκοι εν χάου κουλ ηζ δατ!!!) υπάρχουν κ οι "συμβολισμοί" που κρύβουν όλα αυτά. Μέτρα ας πούμε μερικές ερωτήσεις που με έχουν απασχολήσει κάτα καιρούς σε σχέση με το θέμα - στις παραθέτω για να δεις πρακτικά πως τα πράγματα που κάνουμε ή είμαστε λειτουργούν σε πολλά κ διαφορετικά επίπεδα...
- Κατά πόσο η απόφαση μου να ασχοληθώ με το κολύμπι έχει να κάνει με επιθυμία να αρχίσω να προσέχω λίγο τον εαυτό μου; Τι συνέβη άραγε μέσα στο μυαλό μου το Μάη του 2006;
- Αλήθεια, για ποιον λόγο δεν με ενδιαφέρει καθόλου η εικόνα του σώματός μου (να φαίνομαι σφίχτης κ με κοιλικούς εν ώλ) ενώ αντίθετα είμαι σχεδόν εμμονικός με την εικόνα του μυαλού κ της ψυχικής μου κατάστασης;
- Πότε θα τελειώσει αυτό το γαμοπόστ, έχω βαρεθεί να γράφω;
- Κ, το πιο σημαντικό ερώτημα από όλα, πότε θα καταφέρω να "μεταλαμπαδεύσω" την αποφασιστικότητα κ την πειθαρχία που έδειξα σε αυτόν τον τομέα κ σε άλλα πράγματα που με ενδιαφέρουν;
χμφ χμφ χμφ χμφ. σε κούρασα το ξέρω, πολυλογία. Δεν φταίω όμως εγώ, η Γιαδικάρογλου άρχισε πρώτη. :-)
Ξεκίνησα να κολυμπάω σε ηλικία 33 χρονών, τον Μάιο του 2006.
Η λέξη "ξεκίνησα", μικρή κ πολύ κοινή, δεν φτάνει να αποτυπώσει το πόσο βάρος είχε το ξεκίνημα αυτό. Θυμαμαί να "παλεύω" εσωτερικά για πολύ, πολύ, πολύ καιρό να πείσω τον εαυτό μου να να κάνει κάτι για το σώμα του. Για κάποιο ανόητο λόγο, το είχα όλο αυτό επιβαρύνει πολύ μέσα στο κεφάλι μου, θεωρούσα ότι είναι κάτι μεγάλο κ δύσκολο κ σημαδιακό κ δεν συμμαζεύεται... Θυμάμαι να διαβάζω μία συνέντευξη του Παπαϊωάννου όπου έλεγε ότι κάνει καθημερινά γυμναστική κ να σκέφτομαι "αχ μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο κ εγώ, πότε θα αποκτήσω την αυτοοπειθαρχία/αποφασιστικότητα/θεληματικό πηγούνι/χουότέβερ να κάνω κ εγώ γυμναστικές, να, να, αυτά είναι που κάνουν τους άθρωπες σημαντικούς, η επιμονή κ η καθημερινή ενασχόληση κ μπλα μπλα μπλα"...
Κ, τελικά, όπως είπα, τον Μάιο του 2006 έκανα το βήμα κ πήγα κ γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο με πισίνα. Πολλά λεφτά, μεγάλη επένδυση, αλλά κάτι είχε συμβεί εντός μου κ ήμουν αποφασισμένος να την "αποσβέσω". Κ το κατάφερα - αν εξαιρέσεις τις βδομάδες που λείπω σε ταξίδι, όλες τις άλλες πηγαίνω για κολύμπι 5 φορές την βδομάδα μέσο όρο. Κ κολυμπάω περίπου 10 χιλιόμετρα κάθε βδομάδα.
Αναρωτιέμαι: Καλά, πως το κατάφερα εγώ αυτό, 3 κ μισό χρόνια τώρα; Εγώ που έχω τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση!! Να αφιερώνω τόσο χρόνο κ τόσο ενέργεια, με τέτοια συνέπεια κ αποφασιστικότητα; Εκεί κάπου κανείς αρχίζει κ αμφιβάλλει... σκεψ σκεψ εντατίκ: "μήπως η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου είναι λίγο χειρότερη από την πραγματικότητα; Μήπως πρέπει να έχω συναίσθηση της συνέπειας που δείχνω, της οργανωτικότητας (γιατί δεν είναι κ το απλούστερο να οργανώνεις την μέρα σου έτσι ώστε να καταφέρνεις να χωράς κ το κολύμπι σχεδόν καθημερινά) κ να λεω πότε πότε στον εαυτό μου ένα γιου γκό μπόη";
Ταυτόχρονα, το θέμα του κολυμπιού έχει κ μία άλλη πτυχή. Αξέχαστη θα μου μείνει η πρώτη μέρα στην πισίνα. Έκανα 500 μέτρα ελεύθερο όλα κ όλα, τα οποία μου πήραν, αν έχει το Θεό σου, 45 λεπτά κ όταν τελείωσα ήμουν τόσο χλωμός κ κουρασμένος που απορώ πως δεν φέρανε φορείο να με μεταφέρει από το χώρο της πισίνας στα αποδυτήρια. Αν, δε, με ρωτήσεις για το πως το έκανα το ελεύθερο που έκανα.... cry them charalambos! Αυτό δεν ήταν ελεύθερο, αυτό ήταν σκλαβωμένο στα δεσμά της κακής τεχνικής κ της άγνοιας, λολ.
Κ φτάνουμε στο σήμερα. Όπου τα πράγματα, λογικό είναι μετά από 3μιση χρόνια, έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Πάρε για παράδειγμα το πρόγραμμα που έκαμα σήμερα. Κολύμπησα 3,5 χιλιόμετρα (πόσο μεγάλη διαφορά από τα 500 της πρώτης μέρας) μέσα σε 1 κ μισή ώρα. Τα κολύμπησα σε 1000 μέτρα, μετά 200, μετά 800, μετά 200 πάλι, μετά 600, μετά ξανά μανά 200, κ τέλος έκανα ακόμα 500 (ενώ εκείνο το πρώτο 500άρι που με ξεθέωσε, το έκανα σε, κάθεσαι ελπίζω, δέκα 50άρια, χιχιχιχι, τρελός σαπιοκοιλιάς σου λέω). Κ να σου πω κ το καλλίτερο; Εδώ κ περίπου 3 βδομάδες κολυμπάω με... (wait for it) την τούμπα που βλέπεις να κάνουν οι επαγγελματίες κολυμβητές κ λες "ομητζή, τι σέξυ στροφή, πρέπει να του δώσω κουπόνι για σεξάκοι ΤΩΡΑ, ελπίζω να μην έχει σχέση, αλλά κ αν έχει, ένα σεξάκοι θα το ρίξω!". Ξέρεις, η τούμπα δεν είναι κ το πιο απλό πράγμα να γίνει, με την έννοια ότι, για παράδειγμα, επηρεάζεται ο ρυθμός της αναπνοής, κ γενικά κάνει λίγο πιο κοπιαστικό το όλο πράγμα.
Ναι, για να μην σε κουράζω με πολλές λεπτομέρειες, η τεχνική μου είναι αισθητά, πολύ αισθητά βελτιωμένη. Κ αυτό είναι κάτι που έγινε με σύστημα. Εντάξει, θυμόμουν κάτι για το σωστό κολύμπι, από την εποχή που ήμουν εφηβάκι κ για κανένα χρόνο είχα κάνει πόλο κ λίγο κολύμβηση, αλλά γενικά υπήρχαν πολλά περιθώρια βελτίωσης! Κ πραγματικά, τα εξερεύνησα. Ρώτησα, πήρα οδηγίες, προσπάθησα, εξασκήθηκα, επανέλαβα, χρειάστηκε να ξεριζώσω λάθος τεχνικές κ μεθόδους κ να έχω το νου για να εφαρμόζω τις καινούργιες κ σωστές... Κ με μεγάλη χαρά βλέπω ότι όλη αυτή η δουλειά πιάνει τόπο. Η τούμπα μου μπορεί να στο διαβεβαιώσει.
Ασφαλώς, υπάρχουν ακόμα τα άπειρα περιθώρια βελτίωσης. Κ στην τεχνική, κ στην ταχύτητα με την οποία κολυμπάω (ειδικά τις μέρες που είμαι κουρασμένος)... επίσης, πολλοί γνώστες του πράγματος μου λένε ότι με δεδομένο ότι κολυμπώ 5 φορές την βδομάδα, θα έπρεπε να είχα την απίστευτη σέξη κορμάρα, άρα κάτι κάνω λάθος στην μεθοδολογία ίσως της προπόνησης... Κ να σου πω κάτι σέξη βγιούερ; Σκοπεύω σιγά σιγά να βελτιώσω περισσότερο ό,τι μπορώ. Κ ό,τι με ενδιαφέρει, φυσικά, να βελτιώσω! Ας πούμε, το σέξη κοιλάκι, δεν πρόκειται να το ρίξω ποτέ. Αυτό το σέξη κοιλάκι είναι που σπάει τα ταμία στο σεξάκοι, αυτό το σέξοι κοιλάκι είναι που αγάπησε ο κόσμος, εκτός από το καλό κλίμα στα καμαρίνια. Όμως, για παράδειγμα, βλέπω video στο youtube τον Ποπόφ να κολυμπάει κ λέω "μλκ είμαι τόσο βαθιά νυχτωμένος ακόμα". Ναι, μπορώ να γίνω καλλίτερος - κ θα το προσπαθήσω. Κρίνοντας από τα τελευταία 3,5 χρόνια υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να το καταφέρω.
[Επίσης, να τονίσω, ότι βασικός στόχος είναι να καταφέρω να τελειώνω την κολυμβητική μου προπόνηση σουβλάκι διπλόπιτο στο χέρι, κ μάλιστα να το διατηρώ στεγνό, ώστε με το που τελειώνω να πατάω την πρώτη απολαυστική δαγκωματιά στον γύρο! χιχιχι χοχοχο χεχεχε]
Εκτός όμως από όλα αυτά (ναι, το ξέρω, απίστευτο σεντόνι, από την άλλη, αν διαβάσεις μέχρι το τέλος θα σου στείλω κουπόνι για σεξάκοι εν χάου κουλ ηζ δατ!!!) υπάρχουν κ οι "συμβολισμοί" που κρύβουν όλα αυτά. Μέτρα ας πούμε μερικές ερωτήσεις που με έχουν απασχολήσει κάτα καιρούς σε σχέση με το θέμα - στις παραθέτω για να δεις πρακτικά πως τα πράγματα που κάνουμε ή είμαστε λειτουργούν σε πολλά κ διαφορετικά επίπεδα...
- Κατά πόσο η απόφαση μου να ασχοληθώ με το κολύμπι έχει να κάνει με επιθυμία να αρχίσω να προσέχω λίγο τον εαυτό μου; Τι συνέβη άραγε μέσα στο μυαλό μου το Μάη του 2006;
- Αλήθεια, για ποιον λόγο δεν με ενδιαφέρει καθόλου η εικόνα του σώματός μου (να φαίνομαι σφίχτης κ με κοιλικούς εν ώλ) ενώ αντίθετα είμαι σχεδόν εμμονικός με την εικόνα του μυαλού κ της ψυχικής μου κατάστασης;
- Πότε θα τελειώσει αυτό το γαμοπόστ, έχω βαρεθεί να γράφω;
- Κ, το πιο σημαντικό ερώτημα από όλα, πότε θα καταφέρω να "μεταλαμπαδεύσω" την αποφασιστικότητα κ την πειθαρχία που έδειξα σε αυτόν τον τομέα κ σε άλλα πράγματα που με ενδιαφέρουν;
χμφ χμφ χμφ χμφ. σε κούρασα το ξέρω, πολυλογία. Δεν φταίω όμως εγώ, η Γιαδικάρογλου άρχισε πρώτη. :-)
Subjects were asked to pose in their most masculine and feminine personas
Το πρότζεκτ του φωτογράφου Joe Ovelman "Gender id" είναι σχεδόν σοκαριστικό. Πρόσεξε πως η στάση του σώματος ακυρώνει ακόμα κ την πιο "αρρενωπή" ή "θηλυπρεπή" ενδυμασία κ κάνει τον φωοτγραφημένο να αποκτά την αντίθετη αίσθηση.
οι υπόλοιπες φωτό εδώ, δες μερικές είναι πολύ εντυπωσιακές
οι υπόλοιπες φωτό εδώ, δες μερικές είναι πολύ εντυπωσιακές
Friday, September 18, 2009
Ο σερβιτόρος από την κόλαση της ψεύτικης φιλικότητας
Πας ο δύσμοιρας άθρωπας να βγεις να φας το φαγητάκι σου, να περάσεις καλά, με τους φίλους σου ή μόνος σου.
(ναι, μην μου κάνεις τον σοκαρισμένο, πολύ συχνά έχω την συνήθεια, ναι, ναι, σαν ήρωας παρακμιακού διηγήματος του Τσέχωφ, να πηγαίνω κ να τρώω μόνος σε καλά εστιατόρια, εκεί κατά τις 9 η ώρα νωρίς, που ακόμα δεν έχουν πλακώσει οι άλλοι Ελληνάρες).
Που να ξέρεις, ο δύσμοιρος, τι σε περιμένει. Διότι τώρα τελευταία έχει βγει καινούργια μόδα οι σερβιτόροι/μπάρμεν/η μπάργουμεν/χουωτέβερ να σου κάνουν το κολλητάρι κ να σου δείχνουν μία οικειότητα που πολύ με κουράζει κ με ενοχλεί.
Κ καλά να αισθάνονται ότι είμασε κολλητάρια; ναι, σου επιτρέπω να θέλεις να είμασε φίλοι... μου εξηγείς γιατί πρέπει κ να μου το δείχνεις κιόλας; κ μάλιστα με ενοχλητικό τρόπο;
Παράδειγματα πολλά!
Πας στο μπαρ να παραγγείλεις το ποτό σου. Η μπαργούμαν, περπατημένη κ σέξη, σου απευθύνει το λόγο "τι θα πεις μάτια;"
σέη χουότ; ΣΕΗ ΧΟΥΟΤ; ΕΓΏ μάτια; ίουκ! ΙΟΥΚ. ΙΟΥΚ.
Λοιπόν, άκουσε να δεις γλυκιά μου:
Πρώτον - ενικός απαγορεύεται. Δεν θέλω πολλά πολλά. Αν ήθελα να λέω μάτια θα ερχόμουν στο μπαρ με φίλους.
Δεύτερον - μάτια είσαι. Εγώ είμαι άθρωπας. κ μάλιστα περίεργος. γι αυτό κράτα απόσταση.
Τρίτον - ευτυχώς που κάνεις ωραία Βόντκα με φρέσκο λεμόνι.
Άμ το άλλο; που πας στο εστιατόριο δεύτερη φορά κ ο σερβιτόρος νιώθει σαν να έχετε κοιμηθεί μαζί; Ή σαν να είστε συμμαθητούδια; Κ σε πιάνει στον ενικό κ σε διάφορα "πως είμαστε σήμερα;" κ "κακάκια κάναμε το πρωί;". K να τα χτυπήματα στον ώμο, κ να οι φιλικές γροθιές στην πλατούλα...
ΟΧΙ. ΟΧΙ είπα! δεν θέλω!
Άσε, δε, που μου έχει τύχει τραγικό να πηγαίνω με το στεφάνι μου σε εστιατόριο που μόλις πριν λίγες μέρες πριν είχα ξαναπάει με γκομενάκι για σεξάκοι κ άρχισε ο σερβιτόρος τα διάφορα "πάλι εσείς εδώ, προχτές άρεσε στον φίλο σας το φαγητό, κ να μας ξανάρθετε"! Όπου εγώ είχα στο επίσημο στεφάνι ότι πρώτη φορά ερχόμουν στο εστιατόριο αυτό κ όπως καταλαβαίνεις έγινε το σώσε! Παραλίγο να πάρω διαζύγιο για τον μαλάκα. γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ εννοείται ότι του άφησα 5 λεπτά που μπουάρ. κ χέστηκα αν με λέει ντραχμοκήλα.
Λοιπόν για να τελειώνουμε.
Εργαζόμενε άθρωπα του εστιατορίου μην ξεχνάς ότι:
Όταν πάμε στο εστιατόρια έχουμε ήδη φίλους. Δεν περιμένουμε να πιάσουμε φιλίες μαζί σου! ούτε θέλουμε να κάνουμε κολλητηλίκια.
Είναι απαράδεκτο να ρωτάς "είναι εντάξει το φαγητό σας"; Γιατί με ρωτάς γλυκέ μου; Φοβάσαι μήπως μου δώσανε από το χαλασμένο; Ή μήπως έχεις άγχος για τον μάγειρα; Να ανησυχήσω; Αυτή η ερώτηση δεν δείχνει ενδαφέρον. Δείχνει κουλωσύνη κ ψεύτικο νιάξιμο κ με κάνει να αισθάνομαι περίεργα, πολύ περίεργα. Επίσης, αν έχω πρόβλημα με το φαγητό θα το πω. Δεν θα περιμένω να με ρωτήσεις, έλεος, κάγκουρας.
Με τον πελάτης είμαστε εξυπηρετικοί, όχι ψευτοφίλοι.
Ο πληθυντικός επιβάλλεται, ακόμα κ προς τους γύφτους Ελληνάρες που επιμένουν να μιλάνε στον ενικό. (ξές πόσες φορές εγώ όταν ήμουν σερβιτοράκι κατάπινα κάτι απαράδεκτα "να σου πω μικρέ"; κ απαντούσα με ένα χαμόγελο κ ένα τυπικό "πείτε μου;").
Δεν ρωτάμε τον πελάτη μας αν αυτό που του φέραμε είναι καλό. Αυτό που οφείλουμε να τον ρωτήσουμε είναι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτόν. Ή αν χρειάζεται κάτι.
Επίσης, περιορίζουμε τις περιγραφές των πιάτων σε μερικές λέξεις. τα "φιλέτο ελαφρά τισγαρισμένο με κρεμμύδι λίγο πιπέρι ελάχιστη κρέμμα γάλακτος αλάτι λίγο λευκό κρασί κλπ κλπ κλπ" κομμένα! (να φάω θέλω, όχι να μάθω απ' έξω την συνταγή)
Ακόμα, όσο κ αν σου φαίνεται περίεργο, δεν λέμε ποτέ "καλή όρεξη" ή ακόμα χειρότερα "καλή απόλαυση". Δεν είναι σωστό το καλή απόλαυση γιατί (duh!!!) δεν υπάρχει κακή απόλαυση. Όσο για το "καλή όρεξη", έλεος, φυσικά κ έχω καλή όρεξη, αλλιώς δεν θα ερχόμουν να φάω! duh ξανά μανά!
Κ κυρίως αν κάποιος πελάτης μας εμφανιστεί με γκομενάκι δεν λέμε όταν έρθει με τον νόμιμο στεφάνι "γιου γκο μπόη, πάλι εσύ εδώ, τέλειο το γκομενάκι προχτές!" ΕΛΕΟΣ! Διακριτικότητα πάνω από όλα!
Αμάν πια, έχω καταντήσει να βγαίνω για φαγητό κ να έχω άγχος μην τυχόν κ μου σκάσει κανένας υπερβολικά ενθουσιώδης κ με αρχίσει στις αγκαλίτσες κ τα φιλάκια κ τα "άχου το άχου το το πελατάκι μου το γλυκάκι"! γκρ γκρ γκρ.
(ξέρεις, η αλήθεία είναι ότι καταλαβαίνω από που βγαίνει αυτή η ανάγκη των Ελλήνων να δώσουν στην πελατιακή σχέση του σερβιτόρου με τον πελάτη μία άλλη κ καλά "φιλική" χροιά! Πιστεύω ότι είμαστε κομπλεξαρισμένοι με την έννοια της εξυπηρέτησης, κ η απόσταση που έχει μία τυπική φροντίδα του άλλου μας κάνει να νοιώθουμε λίγο υπό... Σναπ άουτο οβ ητ όμως!!!!! Όλες οι δουλειές είναι να παρέχεις κάτι στον άλλο.... δηλαδή, νυσάφι πια)
Α, κ εννοείται ότι κ εμείς ως πελάτες είμαστε το ίδιο τυπικοί κ "εξυπηρετικοί" από την δική μας πλευρά προς τον άνθρωπο που μας σερβίρει. Αλλά αυτό, ως σέξυ βιουέρ τούτου του μπλόγκ θα το ξέρεις ήδη κ θα το εφαρμόζεις α τράστ.
(ναι, μην μου κάνεις τον σοκαρισμένο, πολύ συχνά έχω την συνήθεια, ναι, ναι, σαν ήρωας παρακμιακού διηγήματος του Τσέχωφ, να πηγαίνω κ να τρώω μόνος σε καλά εστιατόρια, εκεί κατά τις 9 η ώρα νωρίς, που ακόμα δεν έχουν πλακώσει οι άλλοι Ελληνάρες).
Που να ξέρεις, ο δύσμοιρος, τι σε περιμένει. Διότι τώρα τελευταία έχει βγει καινούργια μόδα οι σερβιτόροι/μπάρμεν/η μπάργουμεν/χουωτέβερ να σου κάνουν το κολλητάρι κ να σου δείχνουν μία οικειότητα που πολύ με κουράζει κ με ενοχλεί.
Κ καλά να αισθάνονται ότι είμασε κολλητάρια; ναι, σου επιτρέπω να θέλεις να είμασε φίλοι... μου εξηγείς γιατί πρέπει κ να μου το δείχνεις κιόλας; κ μάλιστα με ενοχλητικό τρόπο;
Παράδειγματα πολλά!
Πας στο μπαρ να παραγγείλεις το ποτό σου. Η μπαργούμαν, περπατημένη κ σέξη, σου απευθύνει το λόγο "τι θα πεις μάτια;"
σέη χουότ; ΣΕΗ ΧΟΥΟΤ; ΕΓΏ μάτια; ίουκ! ΙΟΥΚ. ΙΟΥΚ.
Λοιπόν, άκουσε να δεις γλυκιά μου:
Πρώτον - ενικός απαγορεύεται. Δεν θέλω πολλά πολλά. Αν ήθελα να λέω μάτια θα ερχόμουν στο μπαρ με φίλους.
Δεύτερον - μάτια είσαι. Εγώ είμαι άθρωπας. κ μάλιστα περίεργος. γι αυτό κράτα απόσταση.
Τρίτον - ευτυχώς που κάνεις ωραία Βόντκα με φρέσκο λεμόνι.
Άμ το άλλο; που πας στο εστιατόριο δεύτερη φορά κ ο σερβιτόρος νιώθει σαν να έχετε κοιμηθεί μαζί; Ή σαν να είστε συμμαθητούδια; Κ σε πιάνει στον ενικό κ σε διάφορα "πως είμαστε σήμερα;" κ "κακάκια κάναμε το πρωί;". K να τα χτυπήματα στον ώμο, κ να οι φιλικές γροθιές στην πλατούλα...
ΟΧΙ. ΟΧΙ είπα! δεν θέλω!
Άσε, δε, που μου έχει τύχει τραγικό να πηγαίνω με το στεφάνι μου σε εστιατόριο που μόλις πριν λίγες μέρες πριν είχα ξαναπάει με γκομενάκι για σεξάκοι κ άρχισε ο σερβιτόρος τα διάφορα "πάλι εσείς εδώ, προχτές άρεσε στον φίλο σας το φαγητό, κ να μας ξανάρθετε"! Όπου εγώ είχα στο επίσημο στεφάνι ότι πρώτη φορά ερχόμουν στο εστιατόριο αυτό κ όπως καταλαβαίνεις έγινε το σώσε! Παραλίγο να πάρω διαζύγιο για τον μαλάκα. γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ εννοείται ότι του άφησα 5 λεπτά που μπουάρ. κ χέστηκα αν με λέει ντραχμοκήλα.
Λοιπόν για να τελειώνουμε.
Εργαζόμενε άθρωπα του εστιατορίου μην ξεχνάς ότι:
Όταν πάμε στο εστιατόρια έχουμε ήδη φίλους. Δεν περιμένουμε να πιάσουμε φιλίες μαζί σου! ούτε θέλουμε να κάνουμε κολλητηλίκια.
Είναι απαράδεκτο να ρωτάς "είναι εντάξει το φαγητό σας"; Γιατί με ρωτάς γλυκέ μου; Φοβάσαι μήπως μου δώσανε από το χαλασμένο; Ή μήπως έχεις άγχος για τον μάγειρα; Να ανησυχήσω; Αυτή η ερώτηση δεν δείχνει ενδαφέρον. Δείχνει κουλωσύνη κ ψεύτικο νιάξιμο κ με κάνει να αισθάνομαι περίεργα, πολύ περίεργα. Επίσης, αν έχω πρόβλημα με το φαγητό θα το πω. Δεν θα περιμένω να με ρωτήσεις, έλεος, κάγκουρας.
Με τον πελάτης είμαστε εξυπηρετικοί, όχι ψευτοφίλοι.
Ο πληθυντικός επιβάλλεται, ακόμα κ προς τους γύφτους Ελληνάρες που επιμένουν να μιλάνε στον ενικό. (ξές πόσες φορές εγώ όταν ήμουν σερβιτοράκι κατάπινα κάτι απαράδεκτα "να σου πω μικρέ"; κ απαντούσα με ένα χαμόγελο κ ένα τυπικό "πείτε μου;").
Δεν ρωτάμε τον πελάτη μας αν αυτό που του φέραμε είναι καλό. Αυτό που οφείλουμε να τον ρωτήσουμε είναι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτόν. Ή αν χρειάζεται κάτι.
Επίσης, περιορίζουμε τις περιγραφές των πιάτων σε μερικές λέξεις. τα "φιλέτο ελαφρά τισγαρισμένο με κρεμμύδι λίγο πιπέρι ελάχιστη κρέμμα γάλακτος αλάτι λίγο λευκό κρασί κλπ κλπ κλπ" κομμένα! (να φάω θέλω, όχι να μάθω απ' έξω την συνταγή)
Ακόμα, όσο κ αν σου φαίνεται περίεργο, δεν λέμε ποτέ "καλή όρεξη" ή ακόμα χειρότερα "καλή απόλαυση". Δεν είναι σωστό το καλή απόλαυση γιατί (duh!!!) δεν υπάρχει κακή απόλαυση. Όσο για το "καλή όρεξη", έλεος, φυσικά κ έχω καλή όρεξη, αλλιώς δεν θα ερχόμουν να φάω! duh ξανά μανά!
Κ κυρίως αν κάποιος πελάτης μας εμφανιστεί με γκομενάκι δεν λέμε όταν έρθει με τον νόμιμο στεφάνι "γιου γκο μπόη, πάλι εσύ εδώ, τέλειο το γκομενάκι προχτές!" ΕΛΕΟΣ! Διακριτικότητα πάνω από όλα!
Αμάν πια, έχω καταντήσει να βγαίνω για φαγητό κ να έχω άγχος μην τυχόν κ μου σκάσει κανένας υπερβολικά ενθουσιώδης κ με αρχίσει στις αγκαλίτσες κ τα φιλάκια κ τα "άχου το άχου το το πελατάκι μου το γλυκάκι"! γκρ γκρ γκρ.
(ξέρεις, η αλήθεία είναι ότι καταλαβαίνω από που βγαίνει αυτή η ανάγκη των Ελλήνων να δώσουν στην πελατιακή σχέση του σερβιτόρου με τον πελάτη μία άλλη κ καλά "φιλική" χροιά! Πιστεύω ότι είμαστε κομπλεξαρισμένοι με την έννοια της εξυπηρέτησης, κ η απόσταση που έχει μία τυπική φροντίδα του άλλου μας κάνει να νοιώθουμε λίγο υπό... Σναπ άουτο οβ ητ όμως!!!!! Όλες οι δουλειές είναι να παρέχεις κάτι στον άλλο.... δηλαδή, νυσάφι πια)
Α, κ εννοείται ότι κ εμείς ως πελάτες είμαστε το ίδιο τυπικοί κ "εξυπηρετικοί" από την δική μας πλευρά προς τον άνθρωπο που μας σερβίρει. Αλλά αυτό, ως σέξυ βιουέρ τούτου του μπλόγκ θα το ξέρεις ήδη κ θα το εφαρμόζεις α τράστ.
Tuesday, September 15, 2009
Καβάφης ver 2.0 developed by provato - the sequel
Θυμάσαι πριν από κανένα τρίμηνο που σου είχα κάνει update μερικά από τα ποιήματα του Καβάφη κ σου είχε αρέσει πολύ, κ πήγαινες για βδομάδες στο Γκάζι κ ήσουν σούπερ κουλ κ τρέντη κ όλοι λέγαν για σένα "μλκ μιλάμε για ΤΟ μορφωμένο γκομενάκι, ο τύπος μέχρι κ Καβάφη κάνει κουώτ, γιου γκό μπόη!". Ναι θυμάσαι.
Επειδή, όμως, μου κάναν παράπονα ότι έχουν βαρεθεί να κάνεις κουώτ κ ξανά μανά κουώτ την ίδια ποίηση συνεχώς, κ επειδή νέα σαιζόν ξεκινά, κ όλο κ κάποιο νέο γκομενάκι θα κελάρεις, πάρε εδώ μερικά ακόμα ανανεωμένα ποιήματα του μεγάλου μας ποιητή.
Πριν αρχίσουμε την βουτιά στην ποίηση, θυμίζω σε όσους το ξεχνούν ΟΤΙ:
αυτό το μπλογκ είναι ταγμένο στο μετερίζι της πχιότητας κ της κουλτούρας. Κ ότι ο κόσμος καταλαβαίνει όταν βάζεις ψυχούλα στα ποστ. Κ ότι αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή το κοινό να δει κ μία άλλη πλευρά μου, την οποία, να τονίσω, εκφράζω όχι για μένα αλλά επειδή με ενδιαφέρει η καλή, πχιοτική ποίηση να περάσει εκεί εξώ. Κ ξέρω ότι ίσως αυτή η δουλειά ξενίσει κάποιους, αλλά εμένα δεν με πειράζει, εγώ δεν κάνω τα ποστ μου με γνώμονα (ε; ε; σούπερ ποιοτικό λεξιλόγιο; ε;) την εμπορική επιτυχία. Το σημαντικό είναι ότι όσο ετοιμαζόταν αυτό το ποστ ήμασταν μία παρέα με τον εαυτό μου, δεν είχαμε θέμα ποιανού, εμένα ή του εαυτού μου, το όνομα θα μπει πρώτο, μας ένοιαζε, εμένα κ τον εαυτό μου, να βγει καλό αποτέλεσμα. Γιατί ο κόσμος που σου δίνει τα μάτια του για να διαβάσει πρέπει να τον τιμάμε.
Ξέρεις πως λειτουργεί το σύστημα. Στην αρχή είναι το πρωτότυπο ποίημα του ποιητά μας, κ από κάτω είναι η τωρινή του εκδοχή. Πως δηλαδή θα το έγραφε ο Μεγάλος Αλεξανδρινός αν ζούσε σήμερα. Που ποτέ δεν ξέρεις, με τις προόδους της κλωνοποίησης...
1
Το πρωτότυπο:
Απ' τες Εννιά
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
Το τωρινό:
Ιιιιιι μωρή, 5 ξημερώματα πήγε
Ιιιιιι μωρή, 5 ξημερώματα πήγε πάλι, χαμπάρι δεν πήρα
Πως πέρασε η ώρα από την ώρα που μπήκα
στο pornotube. 100 βίντεα είδα
χωρίς να κάνω τίποτε. Κ τι να κάνω;
έχω βαρεθεί να την παίζω μπροστά στο κομπγιούτερ.
Αίσθηση δεν μου κάνει καμία.
Έβλεπα τα amateur κ θυμόμουν
Θυμήθηκα τα δικά μου τα σεξάκια όταν ήμουν πιτσιρίκος
Θυμήθηκα κάτι βιντεάκια που γύριζα κρυφά
Τι ωραία που ήταν όταν πήγαινα Graffiti,
Λάμδα (παλιά που μάζευε κόσμο), Factory κ Γρανάζι
Θυμήθηκα κ διάφορα κουλά,
Κάτι καυγάδες με γκόμενους, κάτι δραματικά μεθύσια
Κάτι κέρατα που είχα φάει κ που είχα ρίξει
Κάτι γλυκά γκομενικά που τα χάλασα από ένα καπρίτσιο
κ επειδή φοβόμουν την ευθύνη...
Ι μωρή, πως πέρασε η ώρα μπροστά στο Porno tube
Ι μωρή, πως πέρασε η ζωή μου με εμένα να είμαι απλός θεατής της…
2
Το πρωτότυπο:
Απολείπειν ο θεός Aντώνιον
(εδώ χρειάζεσαι λίγο φροντιστήριο. Ο Αντώνιος [ναι, της Κλεοπάτρας] είναι σε φάση πολιορκίας στην Αλεξάνδρεια από τους εχθρούς του στην Ρώμη. Κάποιο βράδυ ακούει φοβερή φασαρία από κλαπατσίμπαλα να περνά μπροστά από την πόρτα του. Τι ήταν; Μα ο Θεός Διόνυσσος με την συνοδεία του που εγκατέλειπαν την πόλη κ τον μέχρι τότε προστατευόμενό τους, τον Αντώνιο.)
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις
Το τωρινό
Η Τζένη, η Τζέση, η Τζίνα, η Τζούλια, η Τζέμπολα δεν μου μιλούν
Ακούω γέλια να κατεβαίνουν τα σκαλιά
Η Τζένη η Τζέση η Τζίνα η Τζούλια η Τζέμπολα
Οι φιλινάδες μου, δηλαδή, πάνε Μάγιο κ μετά Sodade –
Ασταδγιάλα μαλακισμένες
Δεν μου κάνουν πια παρέα
Είμαι λέει εγωϊστρια, υστερικιά κ ψωνάρα.
Εγώ; ΕΓΩ! που δεν υπάρχει πιο ζεν κ μίνιμαλ!
Έτσι είναι όμως αγάπη μου, άμα ένας άνθρωπος είναι
προκομμένος όλες τον ζηλεύουν.
Από τότε που έγινα πάνελ στο Alter έχουν φάει
….αυτό που δεν έχουν.
Δεν με νοιάζει, που δεν με θέλουν πια
Η Τζένη η Τζέση η Τζίνα η Τζούλια η Τζέμπολα
Θα βγω μόνη μου. Σιγά μην τις παρακαλέσω.
3
το πρωτότυπο:
Για νάρθουν-
Ένα κερί αρκεί. Το φως του το αμυδρό
αρμόζει πιο καλά, θάναι πιο συμπαθές
σαν έρθουν της Aγάπης, σαν έρθουν η Σκιές.
Ένα κερί αρκεί. Η κάμαρη απόψι
να μη έχει φως πολύ. Μέσα στην ρέμβην όλως
και την υποβολή, και με το λίγο φως —
μέσα στην ρέμβην έτσι θα οραματισθώ
για νάρθουν της Aγάπης, για νάρθουν η Σκιές.
Το τωρινό:
Για νάρθουν-
Μία 24 σύνδεση αρκεί, κ να κατεβάσω καλά το πατζούρι
να μη με βλέπουν από τις γρίλιες
Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, τίποτε
Για να ζήσω τον έρωτα στον 21ο αιώνα
Μία 24 σύνδεση αρκεί. Δεν θέλω ούτε άλλους ανθρώπους
Ούτε πολυτέλειες. Θα βγάλω το σλιπάκι
Κ ακούγοντας τον απόκοσμο βόμβο του κομπγιούτερ
Θα απολαύσω στην σύγχρονη εκδοχή του σεξ.
Ζήτω το sextube.
4
το πρωτότυπο:
Μέρες του 1908
Τον χρόνο εκείνον βρέθηκε χωρίς δουλειά·
και συνεπώς ζούσεν απ’ τα χαρτιά,
από το τάβλι, και τα δανεικά.
Μια θέσις, τριώ λιρών τον μήνα, σε μικρό
χαρτοπωλείον του είχε προσφερθεί.
Μα την αρνήθηκε, χωρίς κανένα δισταγμό.
Δεν έκανε. Δεν ήτανε μισθός γι’ αυτόν,
νέον με γράμματ’ αρκετά, και είκοσι πέντ’ ετών.
Δυο, τρία σελίνια την ημέρα κέρδιζε, δεν κέρδιζε.
Aπό χαρτιά και τάβλι τι να βγάλει το παιδί,
στα καφενεία της σειράς του, τα λαϊκά,
όσο κι αν έπαιζ’ έξυπνα, όσο κι αν διάλεγε κουτούς.
Τα δανεικά, αυτά δα ήσαν κ’ ήσαν.
Σπάνια το τάλληρο εύρισκε, το πιο συχνά μισό,
κάποτε ξέπεφτε και στο σελίνι.
Καμιά εβδομάδα, ενίοτε πιο πολύ,
σαν γλύτωνεν απ’ το φρικτό ξενύχτι,
δροσίζονταν στα μπάνια, στο κολύμβι το πρωί.
Τα ρούχα του είχαν ένα χάλι τρομερό.
Μια φορεσιά την ίδια πάντοτ’ έβαζε, μια φορεσιά
πολύ ξεθωριασμένη κανελιά.
A μέρες του καλοκαιριού του εννιακόσια οκτώ,
απ’ το είδωμά σας, καλαισθητικά,
έλειψ’ η κανελιά ξεθωριασμένη φορεσιά.
Το είδωμά σας τον εφύλαξε
όταν που τάβγαζε, που τάριχνε από πάνω του,
τ’ ανάξια ρούχα, και τα μπαλωμένα εσώρουχα.
Κ’ έμενε ολόγυμνος· άψογα ωραίος· ένα θαύμα.
Aχτένιστα, ανασηκωμένα τα μαλλιά του·
τα μέλη του ηλιοκαμένα λίγο
από την γύμνια του πρωιού στα μπάνια, και στην παραλία.
Το τωρινό:
Μέρες των 80ζ
Ήταν αδύνατον να βρει μόνιμη δουλειά!
Κ για να ζήσει έκανε πότε πότε τον στυλίστα
σε ένα περιοδικό του Κοστώπουλου.
Του είχε πει ο πατέρας του
Να πάει να δουλέψει στο θείο του τον ψυκτικό.
Μα το αρνήθηκε χωρίς κανένα δισταγμό
Δεν έκανε. Αυτός, που ήξερε τα πάντα για την μόδα!
...να γίνει ψυκτικός στον Άγιο Δημήτριο;
Βέβαια με τα λεφτά που έβγαζε από το Κλικ
Ούτε να πάρει το Face δεν μπορούσε!
Άσε που τον πληρώνανε με μισό χρόνο
καθυστέρηση! Τι να κάνει;
Αναγκάστηκε να πηγαίνει με μεγάλους για λεφτά
Του άρεσε να πηγαίνει κ στα Λιμανάκια
Με το γουώκμαν του, άκουγε την κασέτα
ενός νέου group που του άρεσε πολύ
Pet Shop Boys λέγονταν, από την Βρετανία
Οι γονείς του τον έδιωξαν από το σπίτι
Όταν ένας γνωστός τον είδε να φιλά
Στο Ζάππειο ένα γκομενάκι
(τι έκανε ο γνωστός των γονιών του στο Ζάππειο εκείνη την ώρα;)
Αν κ στυλίστας δεν είχε καθόλου ρούχα
Έβγαινε σαν τον λέτσο
Ευτυχώς το παρουσίαζε ως styling κ καλά…
Θυμάται συχνά τις μέρες των 80ζ
Τώρα στα τέλη του 2009
Τόσα χρόνια έχουν περάσει,
«έφτιαξε» την ζωή του, έγινε κάποιος
Την ίδια μελαγχολία που τον έπνιγε τότε
Την βρίσκει ακόμα μπροστά του
Καθώς πηγαίνει με την bmw στο γραφείο.
5
Το πρωτότυπο:
Η Προθήκη του Kαπνοπωλείου
Κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη
καπνοπωλείου εστέκονταν, ανάμεσα σ’ άλλους πολλούς.
Τυχαίως τα βλέμματά των συναντήθηκαν,
και την παράνομην επιθυμία της σαρκός των
εξέφρασαν δειλά, διστακτικά.
Έπειτα, ολίγα βήματα στο πεζοδρόμιο ανήσυχα —
ως που εμειδίασαν, κ’ ένευσαν ελαφρώς.
Και τότε πια το αμάξι το κλεισμένο ....
το αισθητικό πλησίασμα των σωμάτων·
τα ενωμένα χέρια, τα ενωμένα χείλη.
Το τωρινό:
Στην είσοδο του Mall
Διασταυρώθηκαν στην είσοδο του Mall
Ο ένας έμπαινε, ο άλλος έβγαινε
Τυχαία συναντήθηκαν τα βλέμματά τους
Την καύλα τους, που δεν έσβηνε όσα παρσέ κ να έκαναν,
Εξέφρασαν με άνεση, με μορφασμούς σχεδόν χυδαίους
Αυτός που έβγαινε γύρισε πίσω,
Πλησίασε αυτόν που είχε μπει πια…
Κατέβηκαν στο πάρκινγ μείον 2
Κάνανε μία πίπα στα γρήγορα
Κ όταν μετά από μέρες συναντήθηκαν πάλι τυχαία
Ούτε που θυμόντουσαν ότι είχαν τσιμπουκωθεί
Επειδή, όμως, μου κάναν παράπονα ότι έχουν βαρεθεί να κάνεις κουώτ κ ξανά μανά κουώτ την ίδια ποίηση συνεχώς, κ επειδή νέα σαιζόν ξεκινά, κ όλο κ κάποιο νέο γκομενάκι θα κελάρεις, πάρε εδώ μερικά ακόμα ανανεωμένα ποιήματα του μεγάλου μας ποιητή.
Πριν αρχίσουμε την βουτιά στην ποίηση, θυμίζω σε όσους το ξεχνούν ΟΤΙ:
αυτό το μπλογκ είναι ταγμένο στο μετερίζι της πχιότητας κ της κουλτούρας. Κ ότι ο κόσμος καταλαβαίνει όταν βάζεις ψυχούλα στα ποστ. Κ ότι αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή το κοινό να δει κ μία άλλη πλευρά μου, την οποία, να τονίσω, εκφράζω όχι για μένα αλλά επειδή με ενδιαφέρει η καλή, πχιοτική ποίηση να περάσει εκεί εξώ. Κ ξέρω ότι ίσως αυτή η δουλειά ξενίσει κάποιους, αλλά εμένα δεν με πειράζει, εγώ δεν κάνω τα ποστ μου με γνώμονα (ε; ε; σούπερ ποιοτικό λεξιλόγιο; ε;) την εμπορική επιτυχία. Το σημαντικό είναι ότι όσο ετοιμαζόταν αυτό το ποστ ήμασταν μία παρέα με τον εαυτό μου, δεν είχαμε θέμα ποιανού, εμένα ή του εαυτού μου, το όνομα θα μπει πρώτο, μας ένοιαζε, εμένα κ τον εαυτό μου, να βγει καλό αποτέλεσμα. Γιατί ο κόσμος που σου δίνει τα μάτια του για να διαβάσει πρέπει να τον τιμάμε.
Ξέρεις πως λειτουργεί το σύστημα. Στην αρχή είναι το πρωτότυπο ποίημα του ποιητά μας, κ από κάτω είναι η τωρινή του εκδοχή. Πως δηλαδή θα το έγραφε ο Μεγάλος Αλεξανδρινός αν ζούσε σήμερα. Που ποτέ δεν ξέρεις, με τις προόδους της κλωνοποίησης...
1
Το πρωτότυπο:
Απ' τες Εννιά
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
Το τωρινό:
Ιιιιιι μωρή, 5 ξημερώματα πήγε
Ιιιιιι μωρή, 5 ξημερώματα πήγε πάλι, χαμπάρι δεν πήρα
Πως πέρασε η ώρα από την ώρα που μπήκα
στο pornotube. 100 βίντεα είδα
χωρίς να κάνω τίποτε. Κ τι να κάνω;
έχω βαρεθεί να την παίζω μπροστά στο κομπγιούτερ.
Αίσθηση δεν μου κάνει καμία.
Έβλεπα τα amateur κ θυμόμουν
Θυμήθηκα τα δικά μου τα σεξάκια όταν ήμουν πιτσιρίκος
Θυμήθηκα κάτι βιντεάκια που γύριζα κρυφά
Τι ωραία που ήταν όταν πήγαινα Graffiti,
Λάμδα (παλιά που μάζευε κόσμο), Factory κ Γρανάζι
Θυμήθηκα κ διάφορα κουλά,
Κάτι καυγάδες με γκόμενους, κάτι δραματικά μεθύσια
Κάτι κέρατα που είχα φάει κ που είχα ρίξει
Κάτι γλυκά γκομενικά που τα χάλασα από ένα καπρίτσιο
κ επειδή φοβόμουν την ευθύνη...
Ι μωρή, πως πέρασε η ώρα μπροστά στο Porno tube
Ι μωρή, πως πέρασε η ζωή μου με εμένα να είμαι απλός θεατής της…
2
Το πρωτότυπο:
Απολείπειν ο θεός Aντώνιον
(εδώ χρειάζεσαι λίγο φροντιστήριο. Ο Αντώνιος [ναι, της Κλεοπάτρας] είναι σε φάση πολιορκίας στην Αλεξάνδρεια από τους εχθρούς του στην Ρώμη. Κάποιο βράδυ ακούει φοβερή φασαρία από κλαπατσίμπαλα να περνά μπροστά από την πόρτα του. Τι ήταν; Μα ο Θεός Διόνυσσος με την συνοδεία του που εγκατέλειπαν την πόλη κ τον μέχρι τότε προστατευόμενό τους, τον Αντώνιο.)
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις
Το τωρινό
Η Τζένη, η Τζέση, η Τζίνα, η Τζούλια, η Τζέμπολα δεν μου μιλούν
Ακούω γέλια να κατεβαίνουν τα σκαλιά
Η Τζένη η Τζέση η Τζίνα η Τζούλια η Τζέμπολα
Οι φιλινάδες μου, δηλαδή, πάνε Μάγιο κ μετά Sodade –
Ασταδγιάλα μαλακισμένες
Δεν μου κάνουν πια παρέα
Είμαι λέει εγωϊστρια, υστερικιά κ ψωνάρα.
Εγώ; ΕΓΩ! που δεν υπάρχει πιο ζεν κ μίνιμαλ!
Έτσι είναι όμως αγάπη μου, άμα ένας άνθρωπος είναι
προκομμένος όλες τον ζηλεύουν.
Από τότε που έγινα πάνελ στο Alter έχουν φάει
….αυτό που δεν έχουν.
Δεν με νοιάζει, που δεν με θέλουν πια
Η Τζένη η Τζέση η Τζίνα η Τζούλια η Τζέμπολα
Θα βγω μόνη μου. Σιγά μην τις παρακαλέσω.
3
το πρωτότυπο:
Για νάρθουν-
Ένα κερί αρκεί. Το φως του το αμυδρό
αρμόζει πιο καλά, θάναι πιο συμπαθές
σαν έρθουν της Aγάπης, σαν έρθουν η Σκιές.
Ένα κερί αρκεί. Η κάμαρη απόψι
να μη έχει φως πολύ. Μέσα στην ρέμβην όλως
και την υποβολή, και με το λίγο φως —
μέσα στην ρέμβην έτσι θα οραματισθώ
για νάρθουν της Aγάπης, για νάρθουν η Σκιές.
Το τωρινό:
Για νάρθουν-
Μία 24 σύνδεση αρκεί, κ να κατεβάσω καλά το πατζούρι
να μη με βλέπουν από τις γρίλιες
Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, τίποτε
Για να ζήσω τον έρωτα στον 21ο αιώνα
Μία 24 σύνδεση αρκεί. Δεν θέλω ούτε άλλους ανθρώπους
Ούτε πολυτέλειες. Θα βγάλω το σλιπάκι
Κ ακούγοντας τον απόκοσμο βόμβο του κομπγιούτερ
Θα απολαύσω στην σύγχρονη εκδοχή του σεξ.
Ζήτω το sextube.
4
το πρωτότυπο:
Μέρες του 1908
Τον χρόνο εκείνον βρέθηκε χωρίς δουλειά·
και συνεπώς ζούσεν απ’ τα χαρτιά,
από το τάβλι, και τα δανεικά.
Μια θέσις, τριώ λιρών τον μήνα, σε μικρό
χαρτοπωλείον του είχε προσφερθεί.
Μα την αρνήθηκε, χωρίς κανένα δισταγμό.
Δεν έκανε. Δεν ήτανε μισθός γι’ αυτόν,
νέον με γράμματ’ αρκετά, και είκοσι πέντ’ ετών.
Δυο, τρία σελίνια την ημέρα κέρδιζε, δεν κέρδιζε.
Aπό χαρτιά και τάβλι τι να βγάλει το παιδί,
στα καφενεία της σειράς του, τα λαϊκά,
όσο κι αν έπαιζ’ έξυπνα, όσο κι αν διάλεγε κουτούς.
Τα δανεικά, αυτά δα ήσαν κ’ ήσαν.
Σπάνια το τάλληρο εύρισκε, το πιο συχνά μισό,
κάποτε ξέπεφτε και στο σελίνι.
Καμιά εβδομάδα, ενίοτε πιο πολύ,
σαν γλύτωνεν απ’ το φρικτό ξενύχτι,
δροσίζονταν στα μπάνια, στο κολύμβι το πρωί.
Τα ρούχα του είχαν ένα χάλι τρομερό.
Μια φορεσιά την ίδια πάντοτ’ έβαζε, μια φορεσιά
πολύ ξεθωριασμένη κανελιά.
A μέρες του καλοκαιριού του εννιακόσια οκτώ,
απ’ το είδωμά σας, καλαισθητικά,
έλειψ’ η κανελιά ξεθωριασμένη φορεσιά.
Το είδωμά σας τον εφύλαξε
όταν που τάβγαζε, που τάριχνε από πάνω του,
τ’ ανάξια ρούχα, και τα μπαλωμένα εσώρουχα.
Κ’ έμενε ολόγυμνος· άψογα ωραίος· ένα θαύμα.
Aχτένιστα, ανασηκωμένα τα μαλλιά του·
τα μέλη του ηλιοκαμένα λίγο
από την γύμνια του πρωιού στα μπάνια, και στην παραλία.
Το τωρινό:
Μέρες των 80ζ
Ήταν αδύνατον να βρει μόνιμη δουλειά!
Κ για να ζήσει έκανε πότε πότε τον στυλίστα
σε ένα περιοδικό του Κοστώπουλου.
Του είχε πει ο πατέρας του
Να πάει να δουλέψει στο θείο του τον ψυκτικό.
Μα το αρνήθηκε χωρίς κανένα δισταγμό
Δεν έκανε. Αυτός, που ήξερε τα πάντα για την μόδα!
...να γίνει ψυκτικός στον Άγιο Δημήτριο;
Βέβαια με τα λεφτά που έβγαζε από το Κλικ
Ούτε να πάρει το Face δεν μπορούσε!
Άσε που τον πληρώνανε με μισό χρόνο
καθυστέρηση! Τι να κάνει;
Αναγκάστηκε να πηγαίνει με μεγάλους για λεφτά
Του άρεσε να πηγαίνει κ στα Λιμανάκια
Με το γουώκμαν του, άκουγε την κασέτα
ενός νέου group που του άρεσε πολύ
Pet Shop Boys λέγονταν, από την Βρετανία
Οι γονείς του τον έδιωξαν από το σπίτι
Όταν ένας γνωστός τον είδε να φιλά
Στο Ζάππειο ένα γκομενάκι
(τι έκανε ο γνωστός των γονιών του στο Ζάππειο εκείνη την ώρα;)
Αν κ στυλίστας δεν είχε καθόλου ρούχα
Έβγαινε σαν τον λέτσο
Ευτυχώς το παρουσίαζε ως styling κ καλά…
Θυμάται συχνά τις μέρες των 80ζ
Τώρα στα τέλη του 2009
Τόσα χρόνια έχουν περάσει,
«έφτιαξε» την ζωή του, έγινε κάποιος
Την ίδια μελαγχολία που τον έπνιγε τότε
Την βρίσκει ακόμα μπροστά του
Καθώς πηγαίνει με την bmw στο γραφείο.
5
Το πρωτότυπο:
Η Προθήκη του Kαπνοπωλείου
Κοντά σε μια κατάφωτη προθήκη
καπνοπωλείου εστέκονταν, ανάμεσα σ’ άλλους πολλούς.
Τυχαίως τα βλέμματά των συναντήθηκαν,
και την παράνομην επιθυμία της σαρκός των
εξέφρασαν δειλά, διστακτικά.
Έπειτα, ολίγα βήματα στο πεζοδρόμιο ανήσυχα —
ως που εμειδίασαν, κ’ ένευσαν ελαφρώς.
Και τότε πια το αμάξι το κλεισμένο ....
το αισθητικό πλησίασμα των σωμάτων·
τα ενωμένα χέρια, τα ενωμένα χείλη.
Το τωρινό:
Στην είσοδο του Mall
Διασταυρώθηκαν στην είσοδο του Mall
Ο ένας έμπαινε, ο άλλος έβγαινε
Τυχαία συναντήθηκαν τα βλέμματά τους
Την καύλα τους, που δεν έσβηνε όσα παρσέ κ να έκαναν,
Εξέφρασαν με άνεση, με μορφασμούς σχεδόν χυδαίους
Αυτός που έβγαινε γύρισε πίσω,
Πλησίασε αυτόν που είχε μπει πια…
Κατέβηκαν στο πάρκινγ μείον 2
Κάνανε μία πίπα στα γρήγορα
Κ όταν μετά από μέρες συναντήθηκαν πάλι τυχαία
Ούτε που θυμόντουσαν ότι είχαν τσιμπουκωθεί
Saturday, September 12, 2009
diva power (plus καλή στρατηγική δημοσίων σχέσεων)
Τα καταφέραμε παιδιά, η Whitney πήγε στο νούμερο 1 της Αμερικής, το I Look To You πούλησε πάνω από 300 χιλιάδες αντίτυπα μέσα σε μία βδομάδα, πάμε όλοι μαζί τώρα:
ΓΙΟΥ ΓΚΟ ΓΚΕΡΛ!
κ ξανά μανά:
ΓΙΟΥ ΓΚΟ ΓΚΕΡΛ!
εν τω μεταξύ, να περιμένεις ότι το άλμπουμ θα "τραβήξει" περισσότερο. Την Δευτέρα η Whitney θα εμφανιστεί στην πρώτη εκπομπή της Όπραινας για την σεζόν, θα την δουν απ' άκρου σ' άκρου όλες οι Οκλαχωμιότησες κ οι Μινεσότες κ λογικά θα τρέξουν να πάρουν το άλμπουμ.
Η Συνέντευξη (ναι, ναι, καλά γράφω κεφαλαίο) είναι λέει πάρα πολύ αποκαλυπτική, η W μιλάει για όλα, ναρκωτικά, ξύλο, αν φοβάται μην έχασε την φωνή της. Είναι λέει τόσο ζουμερή που θα κρατήσει δύο εκπομπές της Όπραινας.
Ναι, το ομολογώ, τα γκοσιπόνιά μου έχουν χτυπήσει κόκκινο.
για να μην σε ταλαιπωρώ, δες εδώ λίστα με βίντεο, για να αυξηθούν κ εσένα τα δικά σου γκοσιπόνια. Κ σου θυμήζω τι λένε οι επιστήμονες. Η υψηλή νοημοσύνη κ η επιθυμία να μαθαίνεις κοτσομπολιό είναι ανάλογες. Όσο πιο ψιλά έχεις την μία, τόσο πιο ψιλά έχεις κ την άλλη (καρατσεκαρισμένο, το ξέρω σε σοκάρω αλλά ητς τρου).
Καταρχήν το πρώτο βίντεο από το δίσκο της W:
Ωραίο δεν είναι; ναι, είναι.
σίμπλ, νητ κ καθαρό, ότι πρέπει για να παρουσιάσει την Whiteny ώριμη κ κατασταλαγμένη. επιπλέον, επειδή είναι πτώμα από την δουλειά που έχει ρίξει τους τελευταίους μήνες για να προωθήσει το άλμπουμ, μετά από μερικά χρόνια που το μόνο που έκανε να ψάχνει κρακ ντήλερ, με αυτό το βίντεο δεν χρειάστηκε να μάθει χορογραφία κ λοιπά. μπράβο, έξυπνο.
κ εδώ δες το "τρέηλερ" από την συνέντευξη στην Όπραινα:
τέλος, θέλω να καταγγείλω ότι το Public στο Σύνταγμα, σήμερα το μεσημέρι που πήγα δεν το είχε το cd. Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω που είναι το κράτος κ που μπορεί να στραφεί ο απλός πολίτης για να βρει το δίκιο του; Εντάξει, είπαμε, έχουμε εκλογές αλλά μην διαλυθούν κ όλα!!!!
είναι δυνατόν το Public να θέλει να λέγεται δισκάδικο κ να μην έχει το cd που είναι τώρα νούμερο 1 στην Αμερική; Σόρη, αλλά αυτό δεν είναι δισκάδικο. Είναι κάγκουρες.
Κ με την ευκαιρία να το πω: Το Public πολύ φοβάμαι ότι ανήκει στην κατηγορία των μαγαζιών που τα βλέπεις μεγάλα κ με ποικιλία, αλλά όσες φορές πηγαίνεις να ζητήσεις κάτι συγκεκριμένο, φεύγεις με το πουλί στο χέρι!!! Γενικά πολλά "πολυκαταστήματα" το έχουν αυτό, ειδικά όσα πουλάνε προϊόντα ψυχαγωγίας. Σίγουρα θα βρεις κάτι να γονατίσεις την πιστωτική σου, αν δεν θες κάτι συγκεκριμένο, αν όμως θες κάτι συγκεκριμένο τότε κατά 80% δεν θα το βρεις.
Αμ γλυκειά μου, άμα θες να λέγεσαι πολυκατάστημα να έχεις πραγματικά ποικιλία, όχι να έρχομαι να σου ζητάω το I Look To You της Whitney ή το Lovely Bones, ένα από τα μεγαλύτερα best sellers των τελευταίων ετών που θα βγει κ ταινία από τον Peter Jackson σε λίγο καιρό, κ να μην τα έχεις. Γιατί αλλιώς θα αρχίσω να σε λέω αντί για πολυκατάστημα "λιγοκατάστημα". γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ
Τέλος, όλοι αυτοί που συμμετέχουν στο Project Runaway (έχω δει μόνο το τρέηλερ, κ πιστεύω ότι πολύ του αφιέρωσα κιόλας) δεν θα ήταν πιο σωστό αντί για "φιλόδοξοι" να λέγονται "αδελφηλόδοξοι"; Πολύ πιο ταιριαστώ, τους πάει μούρλια.
ΓΙΟΥ ΓΚΟ ΓΚΕΡΛ!
κ ξανά μανά:
ΓΙΟΥ ΓΚΟ ΓΚΕΡΛ!
εν τω μεταξύ, να περιμένεις ότι το άλμπουμ θα "τραβήξει" περισσότερο. Την Δευτέρα η Whitney θα εμφανιστεί στην πρώτη εκπομπή της Όπραινας για την σεζόν, θα την δουν απ' άκρου σ' άκρου όλες οι Οκλαχωμιότησες κ οι Μινεσότες κ λογικά θα τρέξουν να πάρουν το άλμπουμ.
Η Συνέντευξη (ναι, ναι, καλά γράφω κεφαλαίο) είναι λέει πάρα πολύ αποκαλυπτική, η W μιλάει για όλα, ναρκωτικά, ξύλο, αν φοβάται μην έχασε την φωνή της. Είναι λέει τόσο ζουμερή που θα κρατήσει δύο εκπομπές της Όπραινας.
Ναι, το ομολογώ, τα γκοσιπόνιά μου έχουν χτυπήσει κόκκινο.
για να μην σε ταλαιπωρώ, δες εδώ λίστα με βίντεο, για να αυξηθούν κ εσένα τα δικά σου γκοσιπόνια. Κ σου θυμήζω τι λένε οι επιστήμονες. Η υψηλή νοημοσύνη κ η επιθυμία να μαθαίνεις κοτσομπολιό είναι ανάλογες. Όσο πιο ψιλά έχεις την μία, τόσο πιο ψιλά έχεις κ την άλλη (καρατσεκαρισμένο, το ξέρω σε σοκάρω αλλά ητς τρου).
Καταρχήν το πρώτο βίντεο από το δίσκο της W:
Ωραίο δεν είναι; ναι, είναι.
σίμπλ, νητ κ καθαρό, ότι πρέπει για να παρουσιάσει την Whiteny ώριμη κ κατασταλαγμένη. επιπλέον, επειδή είναι πτώμα από την δουλειά που έχει ρίξει τους τελευταίους μήνες για να προωθήσει το άλμπουμ, μετά από μερικά χρόνια που το μόνο που έκανε να ψάχνει κρακ ντήλερ, με αυτό το βίντεο δεν χρειάστηκε να μάθει χορογραφία κ λοιπά. μπράβο, έξυπνο.
κ εδώ δες το "τρέηλερ" από την συνέντευξη στην Όπραινα:
τέλος, θέλω να καταγγείλω ότι το Public στο Σύνταγμα, σήμερα το μεσημέρι που πήγα δεν το είχε το cd. Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω που είναι το κράτος κ που μπορεί να στραφεί ο απλός πολίτης για να βρει το δίκιο του; Εντάξει, είπαμε, έχουμε εκλογές αλλά μην διαλυθούν κ όλα!!!!
είναι δυνατόν το Public να θέλει να λέγεται δισκάδικο κ να μην έχει το cd που είναι τώρα νούμερο 1 στην Αμερική; Σόρη, αλλά αυτό δεν είναι δισκάδικο. Είναι κάγκουρες.
Κ με την ευκαιρία να το πω: Το Public πολύ φοβάμαι ότι ανήκει στην κατηγορία των μαγαζιών που τα βλέπεις μεγάλα κ με ποικιλία, αλλά όσες φορές πηγαίνεις να ζητήσεις κάτι συγκεκριμένο, φεύγεις με το πουλί στο χέρι!!! Γενικά πολλά "πολυκαταστήματα" το έχουν αυτό, ειδικά όσα πουλάνε προϊόντα ψυχαγωγίας. Σίγουρα θα βρεις κάτι να γονατίσεις την πιστωτική σου, αν δεν θες κάτι συγκεκριμένο, αν όμως θες κάτι συγκεκριμένο τότε κατά 80% δεν θα το βρεις.
Αμ γλυκειά μου, άμα θες να λέγεσαι πολυκατάστημα να έχεις πραγματικά ποικιλία, όχι να έρχομαι να σου ζητάω το I Look To You της Whitney ή το Lovely Bones, ένα από τα μεγαλύτερα best sellers των τελευταίων ετών που θα βγει κ ταινία από τον Peter Jackson σε λίγο καιρό, κ να μην τα έχεις. Γιατί αλλιώς θα αρχίσω να σε λέω αντί για πολυκατάστημα "λιγοκατάστημα". γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ
Τέλος, όλοι αυτοί που συμμετέχουν στο Project Runaway (έχω δει μόνο το τρέηλερ, κ πιστεύω ότι πολύ του αφιέρωσα κιόλας) δεν θα ήταν πιο σωστό αντί για "φιλόδοξοι" να λέγονται "αδελφηλόδοξοι"; Πολύ πιο ταιριαστώ, τους πάει μούρλια.
Friday, September 11, 2009
Θεά τον έκανες τον βίντεο κληπ - Οι περιπέτεια της Yara
Η Yara, μία πολλά υποσχόμενη Λιβανέζα παπ σταρ, μετά από μία μεγάλη περιoδεία σε όλη την Μέση Ανατόλη αποφάσισε να ξεκουραστεί.
Σκέψ σκεψ εντατίκ, ήθελε να επιλέξει να πάει διακοπές κάπου που να έχει δροσιά κ λευκούς ανθρώπους, έτσι διάλεξε την Ελλάδα.
Ένα βράδυ που σε ένα μπαρ της Σαντορίνης δεν έπινε αλκοόλ, έτυχε να ακούσει μία παλιά κλασική ελληνική επιτυχία, το "Της καρδιάς μου γιατρειά" από την Δέσποινα Βανδή.
Το κομμάτι από τις πρώτες του νότες της τράβηξε την προσοχή... Όταν, δε, έφτασε στο ρεφραίν η Yara είχε γίνει πράσινη από την ζούλεια της.
"όχι ρε πούστη μου, όχι, σταδγιάλα, όχι! ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ. δεν μπορεί αυτή η μαλακισμένη που απευθύνεται σε αγορά 10 μυρριών όλων κ όλων να μου κάνει την καμπόση κ να τραγουδά τέτοια αριστουργήματα, κ εγώ, ολόκληρη YARA με κοινό από το Λίβανο μέχρι το Μαρόκο κ από την Συρία μέχρι την Υεμένη να τραγουδάω όλο μαλακίες.... ΑΥΤΟ ΤΟ τραγούδι θα το πω εγώ! ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ" μονολόγησε κ κοίταξε με νόημα κ διαταγή τον ατζέντη της...
Κ πράγματι, επειδή όταν είσαι Αραβίδα κ θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί ώστε να αποκτήσει ο Πάολο Κοέλιο ένα dvd της Madonna, ύστερα από πολύμηνες κ σκληρές διαπραγματεύσεις η Yara εξασφάλισε τα δικαιώματα του τραγουδιού....
.... Κ φτάνουμε στο σήμερα.
Η Yara είδε κ απόειδε με την καριέρα της, κ κυρίως με τον ατζέντη της τον άχρηστο που μέχρι να κλείσε μία συναυλία είχε παλιώσει το νέο cd, κ αποφάσισε να αλλάξει κατεύθυνση επαγγελματική.
Σου λέει "ασταδγιάλα πια, τόσα cd έχω βγάλει, ένα πλατινένιο δεν έχω καταφέρει να πάρω, θα στραφώ στις επιχειρήσεις".
Το είπε κ το έκανε. Δεν πέρασαν μερικοί μήνες κ τέλειωσε μάρκετιγκ στο Κάιρο. Μάλιστα πήρε τόσο καλό βαθμό, ώστε βρήκε αμέσως δουλειά στην Πουμαρό Μέσης Ανατολής ως Advertsing Manager.
ΉΗταν μία απαιτητική δουλειά, πολύ, πολύ hands on. Όμως, όλη η ομάδα είχε μεράκι κ αγαπή για αυτό που έκαναν, έβαζαν ψυχούλα κ αυτό έβγαινε στον κόσμο. Πραγματικά, στον κόσμο της ντομάτας δεν υπήρχε άλλη ομάδα marketing σαν την συγκεκριμένη.
Για να ολοκληρωθεί, δε, η ευτυχία της Yara, ένα έντονο κ πολύ αθώο φλερτ είχε αναπτυχθεί μεταξύ αυτής κ του μικρού Τζαμάλ ο οποίος ήταν υπεύθυνος ανάπτυξης δικτύου τοματοπελτέ.
έλα όμως που η ζούλεια είχε άλλα σχέδια.
Βλέπεις η Yara είχε μία δίδυμη αδελφή, φταγμένη από κερί, η οποία την μισούσε. Έψαχνε συνέχεια τρόπο να την βλάψει κ να της κάνει απίστευτο κακό, απίστευτο.
Αυτή λοιπόν, τι έκανε η σακαφιόρα; Υποκρίθηκε ότι είναι η Yara κ κάλεσε όλο το team marketing της Πουμαρό σε ένα άγριο πάρτυ, βράδυ καθημερινής.
Τα παιδιά, συνάδελφοι/υφιστάμενοι της Yara, ήπιαν, γλέντησαν, τα έκαναν όλα άνω κάτω, χρόνια είχαν να περάσουν τόσο καλά... αποτέλεσμα;
Το άλλο πρωί ήταν ΚΟΚΚΑΛΟ. Που να αποδώσουν στο γραφείο;
Κ έτσι το πρώτο πραγματικά πρότζεκτ της Yara, η προσπάθεια της να πείσει την μακντόναλτζ να χρησιμοποιεί τομάτες Πουμαρό για το κέτσαπ στα εκατομμύρια μαγαζιά της, πήγε κατά διαόλου.
Ήταν όλοι στην παρουσίαση σαν σκατά, χωρίς ενέργεια, χωρίς πειθώ.... κ που να την βρουν όταν το προηγούμενο βράδυ ξενυχτούσαν με την κέρινη, κακιά κ ζουλειάρα αδελφή της yara?
Το project χάθηκε. κα μαζί με αυτό, έχασε κ η yara την δουλειά της....
αχ, αχ Yara, τι σου έμελε να πάθεις:
Σκέψ σκεψ εντατίκ, ήθελε να επιλέξει να πάει διακοπές κάπου που να έχει δροσιά κ λευκούς ανθρώπους, έτσι διάλεξε την Ελλάδα.
Ένα βράδυ που σε ένα μπαρ της Σαντορίνης δεν έπινε αλκοόλ, έτυχε να ακούσει μία παλιά κλασική ελληνική επιτυχία, το "Της καρδιάς μου γιατρειά" από την Δέσποινα Βανδή.
Το κομμάτι από τις πρώτες του νότες της τράβηξε την προσοχή... Όταν, δε, έφτασε στο ρεφραίν η Yara είχε γίνει πράσινη από την ζούλεια της.
"όχι ρε πούστη μου, όχι, σταδγιάλα, όχι! ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ. δεν μπορεί αυτή η μαλακισμένη που απευθύνεται σε αγορά 10 μυρριών όλων κ όλων να μου κάνει την καμπόση κ να τραγουδά τέτοια αριστουργήματα, κ εγώ, ολόκληρη YARA με κοινό από το Λίβανο μέχρι το Μαρόκο κ από την Συρία μέχρι την Υεμένη να τραγουδάω όλο μαλακίες.... ΑΥΤΟ ΤΟ τραγούδι θα το πω εγώ! ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ" μονολόγησε κ κοίταξε με νόημα κ διαταγή τον ατζέντη της...
Κ πράγματι, επειδή όταν είσαι Αραβίδα κ θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί ώστε να αποκτήσει ο Πάολο Κοέλιο ένα dvd της Madonna, ύστερα από πολύμηνες κ σκληρές διαπραγματεύσεις η Yara εξασφάλισε τα δικαιώματα του τραγουδιού....
.... Κ φτάνουμε στο σήμερα.
Η Yara είδε κ απόειδε με την καριέρα της, κ κυρίως με τον ατζέντη της τον άχρηστο που μέχρι να κλείσε μία συναυλία είχε παλιώσει το νέο cd, κ αποφάσισε να αλλάξει κατεύθυνση επαγγελματική.
Σου λέει "ασταδγιάλα πια, τόσα cd έχω βγάλει, ένα πλατινένιο δεν έχω καταφέρει να πάρω, θα στραφώ στις επιχειρήσεις".
Το είπε κ το έκανε. Δεν πέρασαν μερικοί μήνες κ τέλειωσε μάρκετιγκ στο Κάιρο. Μάλιστα πήρε τόσο καλό βαθμό, ώστε βρήκε αμέσως δουλειά στην Πουμαρό Μέσης Ανατολής ως Advertsing Manager.
ΉΗταν μία απαιτητική δουλειά, πολύ, πολύ hands on. Όμως, όλη η ομάδα είχε μεράκι κ αγαπή για αυτό που έκαναν, έβαζαν ψυχούλα κ αυτό έβγαινε στον κόσμο. Πραγματικά, στον κόσμο της ντομάτας δεν υπήρχε άλλη ομάδα marketing σαν την συγκεκριμένη.
Για να ολοκληρωθεί, δε, η ευτυχία της Yara, ένα έντονο κ πολύ αθώο φλερτ είχε αναπτυχθεί μεταξύ αυτής κ του μικρού Τζαμάλ ο οποίος ήταν υπεύθυνος ανάπτυξης δικτύου τοματοπελτέ.
έλα όμως που η ζούλεια είχε άλλα σχέδια.
Βλέπεις η Yara είχε μία δίδυμη αδελφή, φταγμένη από κερί, η οποία την μισούσε. Έψαχνε συνέχεια τρόπο να την βλάψει κ να της κάνει απίστευτο κακό, απίστευτο.
Αυτή λοιπόν, τι έκανε η σακαφιόρα; Υποκρίθηκε ότι είναι η Yara κ κάλεσε όλο το team marketing της Πουμαρό σε ένα άγριο πάρτυ, βράδυ καθημερινής.
Τα παιδιά, συνάδελφοι/υφιστάμενοι της Yara, ήπιαν, γλέντησαν, τα έκαναν όλα άνω κάτω, χρόνια είχαν να περάσουν τόσο καλά... αποτέλεσμα;
Το άλλο πρωί ήταν ΚΟΚΚΑΛΟ. Που να αποδώσουν στο γραφείο;
Κ έτσι το πρώτο πραγματικά πρότζεκτ της Yara, η προσπάθεια της να πείσει την μακντόναλτζ να χρησιμοποιεί τομάτες Πουμαρό για το κέτσαπ στα εκατομμύρια μαγαζιά της, πήγε κατά διαόλου.
Ήταν όλοι στην παρουσίαση σαν σκατά, χωρίς ενέργεια, χωρίς πειθώ.... κ που να την βρουν όταν το προηγούμενο βράδυ ξενυχτούσαν με την κέρινη, κακιά κ ζουλειάρα αδελφή της yara?
Το project χάθηκε. κα μαζί με αυτό, έχασε κ η yara την δουλειά της....
αχ, αχ Yara, τι σου έμελε να πάθεις:
Thursday, September 10, 2009
δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται
Ξαναβγήκε αυτές τις ημέρες, σε μία πολύ ωραία έκδοση, κ οριστική, το πιο καλοπουλημένο ελληνικό βιβλίο των τελευταίων 50 ετών, το Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή.
Θα το έχεις σίγουρα δει σε κάποιο βιβλιοπωλείο, ίσως να το έχεις αγοράσει κιόλας... (ελπίζω τουλάχιστον, μην είσαι κάγκουρας είναι κλάσικ της ελληνικής λογοτεχνίας αυτό το έργο, τέλος λέμε, όλο κόσμογκέρλ κ βαβούρα είσαι, άντε!)
Με αφορμή την έκδοση, γίνεται από εδώ κ από εκεί λόγος για το βιβλίο, αλλά, αναπόφευκτο, κυρίως και περισσότερο για τον συγγραφέα του.
Λέω "αναπόφευκτα" διότι ο Ταχτσής, για άπειρους των απείρων λόγους, τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας - κ ακόμα τα τραβάει.
Αδελφή, παρενδυτικός, δολοφονημένος (ανεξιχνίαστα κιόλας), ερειστικός, φωνακλάς, ντάμα κουήν, ταλαντούχος, θρυλικός, τρυφερόφατσα... Όλα τα συστατικά ενός καλού μύθου τα είχε ο μακαρίτης, πως να μην ασχολιόμαστε μαζί του; Είναι κ λίγο "ειρωνικό" αν το σκεφτείς. Αν ο Ταχτσής ζούσε σήμερα θα ήταν μεγάλη πηγή δυνατού υλικού για τις κουτσομπολίστικες εκπομπές. Με την ζωή που έκανε... Φαντάσου τώρα αυτό όλο, 20 χρόνια πριν, που οι άνθρωποι είμασταν πολύ λιγότερο εξοικειωμένοι με τις έννοιες "αδελφή, τραβεστί, ψωνίζεται"...
Διαβάζω, λοιπόν, στο Κυριακάτικο ΒΗΜΑ νομίζω της προηγούμενης βδομάδας, ένα κομμάτι για το βιβλίο...
Μόνο που δεν είναι για το βιβλίο... καθόλου. Κ σίγουρα δεν είναι κριτική.
Με τον κίνδυνο να γίνω λίγο ερειστικούλης, αν μου ζητούσαν να περιγράψω κάπως το κομμάτι στο ΒΗΜΑ θα το έλεγα "κάποιος που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην πει καλό λόγο για έναν συγγραφέα, προσπαθώντας όμως και να μην πει κ κακό γιατί, αφ' ενός θα ήταν τόσο uncool κ αφ' ετέρου, ε όσο κ να 'ναι, πόσο μπορείς πια να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου, μέχρι ενός σημείου μπορείς να φτάσεις".
Ο αρθρογράφος ξεκινάει το κομμάτι με την διαπίστωση ότι όταν γνώρισε τον Ταχτσή τον απογοήτευσε.
Μετά συνεχίζει λέγοντας πόσο επίσης απογοητευτικά ήταν όλα τα βιβλία του Ταχτσή που βγήκαν μετά το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ.
Μετά, λέει ότι το βιβλίο ναι μεν δεν είναι σκουπίδι, αλλά όμως από την άλλη είναι υπερεκτιμημένο, κ μετά αρχίζει διάφορες αναλύσεις, μεσοβέζικες. Λίγο κατά του βιβλίου, λίγο υπέρ.
Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου επιχειρείται μία ανάλυση/συσχέτιση του γραψίματος του ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ με την ζωή του συγγραφέα... ε εκεί πια, εγώ ο ταλαιπωρημένος αναγνώστης, χάνω εντελώς την μπάλα.
Κ αρχίζω κ αναρωτιέμαι, ακεψ σκεψ εντατίκ:
Γιατί χρειάζεται να αναλύσουμε τόσο πολύ το γύρω γύρω από ένα βιβλίο; Δεν θα ήταν πιο "κανονικό" να αναλύσουμε το βιβλίο; Αυτό διαβάζει ο αναγνώστης, όχι κάτι άλλο!
Γιατί όλοι, μα όλοι, οι άνθρωποι του συγγραφικού συναφιού, όταν αναφέρονται στον Ταχτσή κ το Στεφάνι του, παθαίνουν ένα μπλοκάρισμα τέτοιου είδους; Τι είναι αυτό που δεν τους αφήνει να πουν "γιου γκο μπόη, το βιβλίο αυτό είναι εξαιρετικό, το πιάνεις κ δεν θέλεις να το αφήσεις, έχει πλοκή, έχει χρώμα κ χαρακτήρες, έχει ένταση κ ψυχή"; Είναι ζούλεια; Είναι αντιπάθεια προς τον άθρωπα που το έγραψε; είναι κάτι που δεν μας λένε;
Με συγχωρείτε πάρα πολύ άλλα πιστεύω ότι το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ έχει 12232685580577963256924562923525706 θετικά πράγματα για να του αναλύσεις κ να του αφιερώσεις άρθρα, μη σου πω κ βιβλία ολάκερα!
Τι είναι αυτό που κάνει τόσους κ τόσους πολλούς να αποφασίζουν να επικεντρωθούν όταν αναφέρονται σε αυτό στο ότι "ο συγγραφέας δεν κατάφερε να γράψει κάτι εφάμιλλο"; ή στο ότι "ο Ταχτσής ήταν ξυνή" ή στο ότι "ο κόσμος που περιγράφει ο Ταχτσής, δεν υπάρχει πια...";
Ας μην έγραψε κάτι εφάμιλλο. χέστηκα. Την στιγμή που το έχω το βιβλίο στα χέρια μου κ το χαίρομαι κ το απολαμβάνω ΜΠΙΓΚ ΤΑΗΜ, γιατί τόσο καλό είναι το τρίτο Στεφάνι, δεν με νοιάζει αν υπάρχει άλλο του ταχτσή να διαβάσω!!!
Ας ήταν ξυνή ο Ταχτσής. Το βιβλίο διαβάζουμε, δεν πάμε για καφέ μαζί του για να μας σπάσει τα νεύρα με την ξυνίλα "Μωρή που με έφερες για καφέ, χάλιά είναι εδώ σταδγιάλα, πάμε αλλού, δεν έχει τεκνά καθόλου" κλπ κλπ
Όσο για το αν υπάρχει ο κόσμος που περιγράφει ο Ταχτσής, πουρλήζ κορίτσα!! Συνέλεθετε λίγο! Μήπως είναι ακόμα ζωντανός ο κόσμος του Τσέχωφ; Του Παπαδιαμάντη; της Τζάκι Κόλινζ ο κόσμος μας αφορά, για να ανοίξω λίγο το ερώτημα:Κι όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι τα βιβλία τους είναι άκυρα!!!!
Κ, τέλος, επειδή το διάβασα κ αυτό, αν η γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Ταχτσής είναι ξεφωνηματική, κ γυναικουλίστικη κ θυμίζει τη σύγχρονη υστερία της τηλεόρασης... ε όχι, δεν είναι αυτό ελλάτωμα του βιβλίου, προτέρημα είναι. δηλαδή έλεος. Τι ήθελες, ένα βιβλίο που περιγράφει 3 διαλυμένους γάμους στην Ελλάδα των αρχών του 20αι να έχει γλώσσα πχιότητας κ οξφόρδης;
Επίσης, επειδή του το καταλογίζουν αυτό του ταχτσή, αν η λογοτεχνική "παράδοση" που ξεκίνησε με αυτό το βιβλίο, δεν συνεχίστηκε από κανένα, αυτό δεν είναι πρόβλημα του βιβλίου... γκρ γκρ γκρ γκρ
Λύσσα πια! Με το ζόρι κάτι πρέπει να αναλυθεί, κ επειδή πρέπει κ το κείμενο της ανάλυσης να είναι μεγάλο, φτάνουμε να γράφουμε πράγματα που είναι εντελώς άσχετα με την ουσία!
Τέλος, έχω καταλήξει! Ο Ταχτσής για κάποιο λόγο κάνει τους ανθρώπους κάπως περίεργους. Σαν να θέλουν να βγουν από τον δρόμο τους για να του την πουν. Γιατί; Δεν ξέρω, κ ούτε κ έχω όρεξη να ψάξω.
εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι σαν σύνολο το βιβλίο αυτό είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις ολοκληρωμένου καλλιτεχνικού δημιουργήματος στην ελληνική κουλτούρα. Οι χαρατκτήρες αν κ πολύ ιδιαίτεροι δεν γίνονται καρικατουρέ, η φωνή τους είναι σε απόλυτη συνάφεια με αυτά που τους συμβαίνουν κ τους έχουν διαμορφώσει, κ γενικότερα το βιβλίο είναι σούπερ κουλ.
Άντε γιατί τα πήρα πολύ άσχημα, στο τσακ είμαι να το ξαναδιαβάσω!!! ή μάλλον, ΘΑ το ξαναδιαβάσω μόλις τελειώσω αυτό που διαβάζω τώρα. Τα πήρα χοντρά σου λέω.
Εσύ αγαπημένε αναγνώστη, να μην επηρρεάζεσαι από όλα αυτά. Να το διαβάσεις το βιβλίο, να το ξαναδιαβάσεις κ μετά να το διαβάσεις ξανά! Κάθε φορά θα σου αρέσει κ περισσότερο.
Θα το έχεις σίγουρα δει σε κάποιο βιβλιοπωλείο, ίσως να το έχεις αγοράσει κιόλας... (ελπίζω τουλάχιστον, μην είσαι κάγκουρας είναι κλάσικ της ελληνικής λογοτεχνίας αυτό το έργο, τέλος λέμε, όλο κόσμογκέρλ κ βαβούρα είσαι, άντε!)
Με αφορμή την έκδοση, γίνεται από εδώ κ από εκεί λόγος για το βιβλίο, αλλά, αναπόφευκτο, κυρίως και περισσότερο για τον συγγραφέα του.
Λέω "αναπόφευκτα" διότι ο Ταχτσής, για άπειρους των απείρων λόγους, τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας - κ ακόμα τα τραβάει.
Αδελφή, παρενδυτικός, δολοφονημένος (ανεξιχνίαστα κιόλας), ερειστικός, φωνακλάς, ντάμα κουήν, ταλαντούχος, θρυλικός, τρυφερόφατσα... Όλα τα συστατικά ενός καλού μύθου τα είχε ο μακαρίτης, πως να μην ασχολιόμαστε μαζί του; Είναι κ λίγο "ειρωνικό" αν το σκεφτείς. Αν ο Ταχτσής ζούσε σήμερα θα ήταν μεγάλη πηγή δυνατού υλικού για τις κουτσομπολίστικες εκπομπές. Με την ζωή που έκανε... Φαντάσου τώρα αυτό όλο, 20 χρόνια πριν, που οι άνθρωποι είμασταν πολύ λιγότερο εξοικειωμένοι με τις έννοιες "αδελφή, τραβεστί, ψωνίζεται"...
Διαβάζω, λοιπόν, στο Κυριακάτικο ΒΗΜΑ νομίζω της προηγούμενης βδομάδας, ένα κομμάτι για το βιβλίο...
Μόνο που δεν είναι για το βιβλίο... καθόλου. Κ σίγουρα δεν είναι κριτική.
Με τον κίνδυνο να γίνω λίγο ερειστικούλης, αν μου ζητούσαν να περιγράψω κάπως το κομμάτι στο ΒΗΜΑ θα το έλεγα "κάποιος που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην πει καλό λόγο για έναν συγγραφέα, προσπαθώντας όμως και να μην πει κ κακό γιατί, αφ' ενός θα ήταν τόσο uncool κ αφ' ετέρου, ε όσο κ να 'ναι, πόσο μπορείς πια να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου, μέχρι ενός σημείου μπορείς να φτάσεις".
Ο αρθρογράφος ξεκινάει το κομμάτι με την διαπίστωση ότι όταν γνώρισε τον Ταχτσή τον απογοήτευσε.
Μετά συνεχίζει λέγοντας πόσο επίσης απογοητευτικά ήταν όλα τα βιβλία του Ταχτσή που βγήκαν μετά το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ.
Μετά, λέει ότι το βιβλίο ναι μεν δεν είναι σκουπίδι, αλλά όμως από την άλλη είναι υπερεκτιμημένο, κ μετά αρχίζει διάφορες αναλύσεις, μεσοβέζικες. Λίγο κατά του βιβλίου, λίγο υπέρ.
Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου επιχειρείται μία ανάλυση/συσχέτιση του γραψίματος του ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ με την ζωή του συγγραφέα... ε εκεί πια, εγώ ο ταλαιπωρημένος αναγνώστης, χάνω εντελώς την μπάλα.
Κ αρχίζω κ αναρωτιέμαι, ακεψ σκεψ εντατίκ:
Γιατί χρειάζεται να αναλύσουμε τόσο πολύ το γύρω γύρω από ένα βιβλίο; Δεν θα ήταν πιο "κανονικό" να αναλύσουμε το βιβλίο; Αυτό διαβάζει ο αναγνώστης, όχι κάτι άλλο!
Γιατί όλοι, μα όλοι, οι άνθρωποι του συγγραφικού συναφιού, όταν αναφέρονται στον Ταχτσή κ το Στεφάνι του, παθαίνουν ένα μπλοκάρισμα τέτοιου είδους; Τι είναι αυτό που δεν τους αφήνει να πουν "γιου γκο μπόη, το βιβλίο αυτό είναι εξαιρετικό, το πιάνεις κ δεν θέλεις να το αφήσεις, έχει πλοκή, έχει χρώμα κ χαρακτήρες, έχει ένταση κ ψυχή"; Είναι ζούλεια; Είναι αντιπάθεια προς τον άθρωπα που το έγραψε; είναι κάτι που δεν μας λένε;
Με συγχωρείτε πάρα πολύ άλλα πιστεύω ότι το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ έχει 12232685580577963256924562923525706 θετικά πράγματα για να του αναλύσεις κ να του αφιερώσεις άρθρα, μη σου πω κ βιβλία ολάκερα!
Τι είναι αυτό που κάνει τόσους κ τόσους πολλούς να αποφασίζουν να επικεντρωθούν όταν αναφέρονται σε αυτό στο ότι "ο συγγραφέας δεν κατάφερε να γράψει κάτι εφάμιλλο"; ή στο ότι "ο Ταχτσής ήταν ξυνή" ή στο ότι "ο κόσμος που περιγράφει ο Ταχτσής, δεν υπάρχει πια...";
Ας μην έγραψε κάτι εφάμιλλο. χέστηκα. Την στιγμή που το έχω το βιβλίο στα χέρια μου κ το χαίρομαι κ το απολαμβάνω ΜΠΙΓΚ ΤΑΗΜ, γιατί τόσο καλό είναι το τρίτο Στεφάνι, δεν με νοιάζει αν υπάρχει άλλο του ταχτσή να διαβάσω!!!
Ας ήταν ξυνή ο Ταχτσής. Το βιβλίο διαβάζουμε, δεν πάμε για καφέ μαζί του για να μας σπάσει τα νεύρα με την ξυνίλα "Μωρή που με έφερες για καφέ, χάλιά είναι εδώ σταδγιάλα, πάμε αλλού, δεν έχει τεκνά καθόλου" κλπ κλπ
Όσο για το αν υπάρχει ο κόσμος που περιγράφει ο Ταχτσής, πουρλήζ κορίτσα!! Συνέλεθετε λίγο! Μήπως είναι ακόμα ζωντανός ο κόσμος του Τσέχωφ; Του Παπαδιαμάντη; της Τζάκι Κόλινζ ο κόσμος μας αφορά, για να ανοίξω λίγο το ερώτημα:Κι όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι τα βιβλία τους είναι άκυρα!!!!
Κ, τέλος, επειδή το διάβασα κ αυτό, αν η γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Ταχτσής είναι ξεφωνηματική, κ γυναικουλίστικη κ θυμίζει τη σύγχρονη υστερία της τηλεόρασης... ε όχι, δεν είναι αυτό ελλάτωμα του βιβλίου, προτέρημα είναι. δηλαδή έλεος. Τι ήθελες, ένα βιβλίο που περιγράφει 3 διαλυμένους γάμους στην Ελλάδα των αρχών του 20αι να έχει γλώσσα πχιότητας κ οξφόρδης;
Επίσης, επειδή του το καταλογίζουν αυτό του ταχτσή, αν η λογοτεχνική "παράδοση" που ξεκίνησε με αυτό το βιβλίο, δεν συνεχίστηκε από κανένα, αυτό δεν είναι πρόβλημα του βιβλίου... γκρ γκρ γκρ γκρ
Λύσσα πια! Με το ζόρι κάτι πρέπει να αναλυθεί, κ επειδή πρέπει κ το κείμενο της ανάλυσης να είναι μεγάλο, φτάνουμε να γράφουμε πράγματα που είναι εντελώς άσχετα με την ουσία!
Τέλος, έχω καταλήξει! Ο Ταχτσής για κάποιο λόγο κάνει τους ανθρώπους κάπως περίεργους. Σαν να θέλουν να βγουν από τον δρόμο τους για να του την πουν. Γιατί; Δεν ξέρω, κ ούτε κ έχω όρεξη να ψάξω.
εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι σαν σύνολο το βιβλίο αυτό είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις ολοκληρωμένου καλλιτεχνικού δημιουργήματος στην ελληνική κουλτούρα. Οι χαρατκτήρες αν κ πολύ ιδιαίτεροι δεν γίνονται καρικατουρέ, η φωνή τους είναι σε απόλυτη συνάφεια με αυτά που τους συμβαίνουν κ τους έχουν διαμορφώσει, κ γενικότερα το βιβλίο είναι σούπερ κουλ.
Άντε γιατί τα πήρα πολύ άσχημα, στο τσακ είμαι να το ξαναδιαβάσω!!! ή μάλλον, ΘΑ το ξαναδιαβάσω μόλις τελειώσω αυτό που διαβάζω τώρα. Τα πήρα χοντρά σου λέω.
Εσύ αγαπημένε αναγνώστη, να μην επηρρεάζεσαι από όλα αυτά. Να το διαβάσεις το βιβλίο, να το ξαναδιαβάσεις κ μετά να το διαβάσεις ξανά! Κάθε φορά θα σου αρέσει κ περισσότερο.
Tuesday, September 08, 2009
Δύσμοιρος
δεν είναι ζωή αυτή, μία κούραση είναι.
ένα φεστιβάλ κόπου!
...τα ΓΔΥΝΕΙΑ 2009.
πρόσεξε να δεις το τυπικό μου πρόγραμμα τις τελευταίες μέρες:
σηκώνομαι γύρω στις 8 στο σπίτι του γκομενάκη (ο γκομενάκης, γενική του γκομενάκη) όπου φυσικά... ντύνομαι.
Πάω στο σπίτι μου όπου φυσικά πρέπει να κάνω μπάνιο να ετοιμαστώ για την δουλειά, άρα γδύνομαι.
Αφού κάνω μπάνιο, φυσικά... ντύνομαι.
Πάω στην δουλειά, γουόρκ γουόρκ εντατίκ, κάποια στιγμή φτάνει η ρημάδα η ώρα να σχολάσω.
Φτάνω στο σπίτι, όπου πρέπει να ετοιμαστώ για το τζημ, άρα γδύνομαι και μετά αμέσως ντύνομαι!
Ρημαδοφτάνω στο τζημ... ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνω; ναι, ναι, καλά κατάλαβες, χωρίς καθόλου γκεσ γκεσ εντατίκ, φυσικά γδύνομαι για να βάλω το μαγιό να πάω στο πισινάκι να κάνω κολύμπι.
Αφού τελειώσω το κολύμπι... ε, δεν χρειάζεται να στο ξαναγράψω... πάω στα αποδυτήρια όπου...ντύνομαι για εκατομμυριοστή φορά κ ξεκινάω για το σπίτι...
Όπου, στο σπίτι, αν έχω να βγω τύπου κοσμίκουε, φυσικά πρέπει να γδυθώ από τα ρούχα του τζημ για να ντυθώ κάτι πιο πρέπον. Αγόρι της παντρειάς είμαι, δεν μπορώ να βγαίνω σαν τον λέτσο!!!!! κλωτσώ την τύχη μου.
Που θα πει, ότι μέσα σε μία τυπική μέρα, γδύνομαι κ ντύνομαι 5πλάσιες φορές από ότι ένας κανονικός άθρωπας!!!! έλεος! κατάλαβες τώρα γιατί λέω ότι αυτά είναι τα ΓΔΥΝΕΙΑ 2009, κ όχι ζωή;
εν τω μεταξύ, μέσα σε όλα αυτά τα γδυσίματα που μετρήσαμε ως τώρα, ΔΕΝ έχω βάλει τα γδυσίματα για σεξάκη μέσα στην μέρα (ως γνωστόν η Αθήνα είναι ερωτική πόλη κ το κοινό ξέρει να δίνει την ψυχούλα του) ούτε κ τα γδυσίματα για να βγάλω το μαύρο σωβρακάκι να το χαρίσω σε φαν που μου το ζητάνε εν είδει αυτόγραφου. Γιατί αν τα μετρήσω Κ ΑΥΤΑ τα γδυσίματα.... ουουουουουουουουουουουοουοουουουουουο ο κακός χαμός.
Είμαι ήδη πτώμα κ δεν έχει πάει 10 Σεπτέμβρη. αναρωτιέμαι σε τι κατάσταση θα είμαι στην μέση της σχολικής χρονιάς, εκεί κατά τα τέλη Νοέμβρη. Χάλι το μαλλί... γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ :-(
ένηγουέη, με τηνευκαιρία, πάρε κ μία φωτό μου από ένα από όλα τα γδυσίματα...
είναι από παλιά που είχα παχύνει λίγο, τώρα τα έχασα τα περιττά.
ένα φεστιβάλ κόπου!
...τα ΓΔΥΝΕΙΑ 2009.
πρόσεξε να δεις το τυπικό μου πρόγραμμα τις τελευταίες μέρες:
σηκώνομαι γύρω στις 8 στο σπίτι του γκομενάκη (ο γκομενάκης, γενική του γκομενάκη) όπου φυσικά... ντύνομαι.
Πάω στο σπίτι μου όπου φυσικά πρέπει να κάνω μπάνιο να ετοιμαστώ για την δουλειά, άρα γδύνομαι.
Αφού κάνω μπάνιο, φυσικά... ντύνομαι.
Πάω στην δουλειά, γουόρκ γουόρκ εντατίκ, κάποια στιγμή φτάνει η ρημάδα η ώρα να σχολάσω.
Φτάνω στο σπίτι, όπου πρέπει να ετοιμαστώ για το τζημ, άρα γδύνομαι και μετά αμέσως ντύνομαι!
Ρημαδοφτάνω στο τζημ... ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνω; ναι, ναι, καλά κατάλαβες, χωρίς καθόλου γκεσ γκεσ εντατίκ, φυσικά γδύνομαι για να βάλω το μαγιό να πάω στο πισινάκι να κάνω κολύμπι.
Αφού τελειώσω το κολύμπι... ε, δεν χρειάζεται να στο ξαναγράψω... πάω στα αποδυτήρια όπου...ντύνομαι για εκατομμυριοστή φορά κ ξεκινάω για το σπίτι...
Όπου, στο σπίτι, αν έχω να βγω τύπου κοσμίκουε, φυσικά πρέπει να γδυθώ από τα ρούχα του τζημ για να ντυθώ κάτι πιο πρέπον. Αγόρι της παντρειάς είμαι, δεν μπορώ να βγαίνω σαν τον λέτσο!!!!! κλωτσώ την τύχη μου.
Που θα πει, ότι μέσα σε μία τυπική μέρα, γδύνομαι κ ντύνομαι 5πλάσιες φορές από ότι ένας κανονικός άθρωπας!!!! έλεος! κατάλαβες τώρα γιατί λέω ότι αυτά είναι τα ΓΔΥΝΕΙΑ 2009, κ όχι ζωή;
εν τω μεταξύ, μέσα σε όλα αυτά τα γδυσίματα που μετρήσαμε ως τώρα, ΔΕΝ έχω βάλει τα γδυσίματα για σεξάκη μέσα στην μέρα (ως γνωστόν η Αθήνα είναι ερωτική πόλη κ το κοινό ξέρει να δίνει την ψυχούλα του) ούτε κ τα γδυσίματα για να βγάλω το μαύρο σωβρακάκι να το χαρίσω σε φαν που μου το ζητάνε εν είδει αυτόγραφου. Γιατί αν τα μετρήσω Κ ΑΥΤΑ τα γδυσίματα.... ουουουουουουουουουουουοουοουουουουουο ο κακός χαμός.
Είμαι ήδη πτώμα κ δεν έχει πάει 10 Σεπτέμβρη. αναρωτιέμαι σε τι κατάσταση θα είμαι στην μέση της σχολικής χρονιάς, εκεί κατά τα τέλη Νοέμβρη. Χάλι το μαλλί... γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ :-(
ένηγουέη, με τηνευκαιρία, πάρε κ μία φωτό μου από ένα από όλα τα γδυσίματα...
είναι από παλιά που είχα παχύνει λίγο, τώρα τα έχασα τα περιττά.
The Pet Shop Boys on american TV
Πριν από μερικές μέρες οι Pet Shop Boys έκαναν εμφάνιση play back στο Ερωτοδικείο της Αμερικής.
Ή μήπως ήταν η Σία Λιαροπούλου της Αμερικής;
ή μήπως ήταν ο Πρετεντέρης της Αμερικής;
ή μήπως ήταν η Φλέσσα της Αμερικής;... whatever... σημασία έχει ότι ήταν...
Absolutely fabulous!
Μου αρέσει που ο Neil ΟΡΓΩΝΕΙ την σκηνή! Αυτό είναι να είσαι γεμάτος ενέργεια.
επίσης μου αρέσει κ η παντελής έλλειψη συγχρονισμού στην ηχητική μπάντα! χεχε
Ή μήπως ήταν η Σία Λιαροπούλου της Αμερικής;
ή μήπως ήταν ο Πρετεντέρης της Αμερικής;
ή μήπως ήταν η Φλέσσα της Αμερικής;... whatever... σημασία έχει ότι ήταν...
Absolutely fabulous!
Μου αρέσει που ο Neil ΟΡΓΩΝΕΙ την σκηνή! Αυτό είναι να είσαι γεμάτος ενέργεια.
επίσης μου αρέσει κ η παντελής έλλειψη συγχρονισμού στην ηχητική μπάντα! χεχε
Monday, September 07, 2009
Η Ελληνική σύγχρονη κουλτούρα τιμά τον μεγάλο Έλληνα συνθέτη (!!!) Λευτέρη Παπαδόπουλο
Αποφασίζει, να τώρα μόλις, πριν ούτε 10 λεπτά, η ΝΕΤ να κάνει ζωντανή μετάδοση από το Ολυμπιακό Στάδιο όπου αυτή τη στιγμή γίνεται η μεγάλη συναυλία για τα 50 χρόνια του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο τραγούδι...
Κ η δημοσιογράφος Βασιλική Χαϊνά, ή όπως αλλιώς λέγεται, μας μιλάει για όλους τους μεγάλους Έλληνες τραγουδιστές που μαζεύτηκαν να τιμήσουν τον μεγάλο Έλληνα Συνθέτη (!!!).
Μπα λέω, λάθος έκανε, της ξέφυγε, δεν μπορεί να το είπε αυτό! Το ξέρει ότι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι στιχουργός, το ξέρει, το ξέρει, το ΞΕΡΕΙ, έχει αγχουδάκι η κακομοίρα!!!
Κ μετά αρχίζει να λέει για τις χιλιάδες κόσμου που αψήφησαν την πιθανότητα βροχής για να έρθουν να τιμήσουν τον σπουδαίο... ποιόν λέτε;
Ναι, καλά μάντεψες σέξυ βγιούερ, τον ...συνθέτη. Ξανά μανά!
Μάιστα.
Μάιστα.
Υπάρχει ελληνίδα δημοσιογράφος του πολιτιστικού ρεπορτάζ, προφανώς, η οποία θεωρεί ότι ο Παπαδόπουλος είναι... συνθέτης!
Ή, η οποία όταν είναι On camera αγχώνεται τόσο πολύ ώστε να μην μπορεί να καταλάβει ότι αντί για στιχουργός λέει "συνθέτης".
Κ αυτά στο κανάλι που υποτίθεται ότι είναι το "κουλτουριάρικο" της τηλεόρασής μας.
Μα συνθέτης ο Παπαδόπουλος;
ας το ξεπεράσουμε με την βοήθεια ενός από τα ωραιότερά του τραγούδια... έτσι δεν λένε; ότι το τραγούδι βοηθά να πάνε κάτω τα φαρμάκια;
με την φωνή της Χαρούλας βεβαίως βεβαίως. Που μας θυμίζει την Ελλάδα που ξέρει ότι ο Παπαδόπουλος είναι συνθέτης... ε στιχουργός εννοώ!
Saturday, September 05, 2009
Τι ιός της γρίππης μου λες τώρα, εδώ έχουμε άλλα κ άλλα...
Πριν από μερικές μέρες πήγα να κάνω εξετάσεις. Είχα κάποια περίεργα συμπτώματα κ ήθελα να δω τι γίνεται... Βρήκα ένα διαγνωστικό κέντρο, που κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι είναι καλό, προετοιμάστηκα κ πράγματι ένα ωραίο πρωινό πήγα κ έδωσα το αιματάκι μου το κοκκινωπό!
Σκόπευα να πάω να πάρω τα αποτελέσματα την Δευτέρα...
Φαντάσου την έκπληξη μου σήμερα, πριν από λίγο, όταν σηκώνω το κινητό κ ακούω μία φωνή να μου λέει:
ΦΩΝΗ ΜΕ ΚΥΡΟΣ Κ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ: Ναι, γειά σας, ο κος Πρoβατάκος;
ΓΙΩΡΖ ΤΡΟΥΛΗ: Μάλιστα - δεν το καταλάβατε από το σέξυνες στην φωνή;
ΦΜΚΚΣ: ναι, κύριε Π., σας τηλεφωνώ από το Διαγνωστικό Κέντρο "Χάπη Βάηρους" για κάπoιες εξετάσεις που κάνατε σε μας...
ΓΤ: ναι, ναι, θυμάμαι, ήταν να έλθω να τις πάρω την Παρασκευή, κάτι μου έτυχε όμως.. Θα περάσω την Δευτέρα το πρωί...
ΦΜΚΚΣ: Ακούστε κύριε Π... για αυτό σας παίρνω... μόλις λάβαμε τις αναλύσεις του αίματός σας κ φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι λίγο όχι κ τόσο καλά. Γι αυτό κα σας παίρνω αμέσως, χρειάζεται να δράσουμε άμεσα...
ΓΤ: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΤΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΤΙ;
ΦΜΜΚΣ: Μην χάνετε την ψυχραιμία σας, σας παρακαλώ... μη
ΓΤ: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!
τέλος πάντων να μην στα πολυλογώ σέξη βγιούερ, σνιφ σνιφ, είμαι πολύ άρρωστος. Έχω πολύ βαριάς μορφής ιό της εητήλαζ... όχι θέμου, όχι... κλαψ.
οι γιατροί μου είπαν ότι πρέπει εδώ κ πολλά χρόνια να ήμουν φορέας του ιού, κ ότι είναι πιθανόν να έχω κολλήσει τον ιό σε εκατοντάδες ανθρώπους με τους οποίους έχω έρθει σε επαφή...
εδώ όμως κ λίγο καιρό, ο ιός εκδηλώθηκε... Μου είπαν επίσης ότι τους κάνει εντύπωση που δεν αρρώστησα πιο νωρίς.
γιατί σε μένα... ΓΙΑΤΊΙΙΙΙ; :-( Λυγμ λυγμ σνιφ εντατίκ. σούπερ εντατίκ.
τόσα βλαχάκια εκεί έξω, τόσοι κάγκουρες... εγώ έπρεπε να το πάθω... όχι θέμου...
τώρα πρέπει να αρχίσω θεραπεία πολύ γρήγορα, θα κάνω κοκτέηλ από δίσκους που έχουν βγει μετά το 90, από σήριαλ παραγωγής των τελευταίων 20 χρόνων (κομμένα τα Λιονταράκια του κυρ Ηλία κ ο Σογκούν κ Οι Άνεμοι του Πολέμου).
Κ τη δευτέρα θα μου στείλουν από το νοσοκομείο μία νοσοκόμα να καθαρίσει την ντουλάπα μου από οτιδήποτε με λαχούρι, κ σακάκια μπλέηζερ με βάτες (βασικά, όλη η γκαρνταρόμπα μου θα πάει για πέταμα, γκρ γκρ γκρ γκρ).
είναι σημαντικό, λέει, να περιορίσουμε τον ιό...
αχ θέ μου, γιατί σε μένα, γιατί... είμαι τόσο νέος, τόσο νέος.
(βέβαια για να πω την αλήθεια, κάτι είχα υποψιαστεί... γι αυτό κ πήγα να κάνω τις εξετάσεις. Πριν από δύο μέρες κατέβασα το I look to Yoy, το νέο της Whitney κ έχω πάθει σοκ πόσο μου αρέσει. Τουλάχιστον τα μισά τραγούδια τα βρίσκω τέλεια, κ τα άλλα μισά μου φαίνονται καταπληκτικά. Αυτό, δε, που με ανησύχησε πιο πολύ είναι ότι με πορώνει μέχρι κ το γεγονός ότι η φωνή της Ντίβας είναι εμφανώς σπασμένη - κ αυτό ακούγεται στο cd, φαντάσου, λοιπόν, χωρίς την διόρθωση που κάνουν οι ηχολήπτες πόσο πολύ έχει χάσει την παλιά αυτοκρατορική της φωνή. Ε, όταν είδα πόσο την έχω καταβρεί με το I look to You, κατάλαβα ότι πρέπει να με δει ένας γιατρός...
εν τω μεταξύ, ναι, το ξέρω αυτή είναι η μεγαλύτερη παρένθεση που έχει γίνει ποτέ, πρέπει να κάνω καμία ραδιουργία για να μην γίνω ρεζίλι όταν πάω να πάρω το cd από το δισκάδικο.
Μάλλον θα ζητήσω κ καλά να μου το τυλίξουν με παιδικό χαρτί περιτυλίγματος, ότι ταχαμούτενες θέλω να το χαρίσω σε ένα ανηψάκι μου... Το θέμα είναι να μην "σπάσω" στο ταμείο, όπως την πάτησα όταν αγόρασα Pet Shop Boys πέρυσι. Το ίδιο κόλπο έκανα, ότι κ καλά το θέλω για ένα ανηψάκι μου, κ όταν η ταμίας (ντάμ γιου γκέρλ!!!) άρχισε να λέει στην άλλη ταμία ότι "μα θα το φανταζόσουν ότι ένα παιδί θα ξέρει τους Pet Shop Boys; έχουν να κάνουν χιτ πάνω από 15 χρόνια!!!!" έσπασα κ άρχισα να φωνάζω "για μένα είναι ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΘΕΜΟΥ ΜΗ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΤΕ ΑΛΛΟ" κ έπεσα κλαίγοντας στην αγκαλιά ενός πωλητή του τμήματος heavy metal.)
ας πάω να ακούσω λίγο Whitney να συνέλθω, έχω πέσει πολύ. σνιφ.
Σκόπευα να πάω να πάρω τα αποτελέσματα την Δευτέρα...
Φαντάσου την έκπληξη μου σήμερα, πριν από λίγο, όταν σηκώνω το κινητό κ ακούω μία φωνή να μου λέει:
ΦΩΝΗ ΜΕ ΚΥΡΟΣ Κ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ: Ναι, γειά σας, ο κος Πρoβατάκος;
ΓΙΩΡΖ ΤΡΟΥΛΗ: Μάλιστα - δεν το καταλάβατε από το σέξυνες στην φωνή;
ΦΜΚΚΣ: ναι, κύριε Π., σας τηλεφωνώ από το Διαγνωστικό Κέντρο "Χάπη Βάηρους" για κάπoιες εξετάσεις που κάνατε σε μας...
ΓΤ: ναι, ναι, θυμάμαι, ήταν να έλθω να τις πάρω την Παρασκευή, κάτι μου έτυχε όμως.. Θα περάσω την Δευτέρα το πρωί...
ΦΜΚΚΣ: Ακούστε κύριε Π... για αυτό σας παίρνω... μόλις λάβαμε τις αναλύσεις του αίματός σας κ φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι λίγο όχι κ τόσο καλά. Γι αυτό κα σας παίρνω αμέσως, χρειάζεται να δράσουμε άμεσα...
ΓΤ: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΤΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΤΙ;
ΦΜΜΚΣ: Μην χάνετε την ψυχραιμία σας, σας παρακαλώ... μη
ΓΤ: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!
τέλος πάντων να μην στα πολυλογώ σέξη βγιούερ, σνιφ σνιφ, είμαι πολύ άρρωστος. Έχω πολύ βαριάς μορφής ιό της εητήλαζ... όχι θέμου, όχι... κλαψ.
οι γιατροί μου είπαν ότι πρέπει εδώ κ πολλά χρόνια να ήμουν φορέας του ιού, κ ότι είναι πιθανόν να έχω κολλήσει τον ιό σε εκατοντάδες ανθρώπους με τους οποίους έχω έρθει σε επαφή...
εδώ όμως κ λίγο καιρό, ο ιός εκδηλώθηκε... Μου είπαν επίσης ότι τους κάνει εντύπωση που δεν αρρώστησα πιο νωρίς.
γιατί σε μένα... ΓΙΑΤΊΙΙΙΙ; :-( Λυγμ λυγμ σνιφ εντατίκ. σούπερ εντατίκ.
τόσα βλαχάκια εκεί έξω, τόσοι κάγκουρες... εγώ έπρεπε να το πάθω... όχι θέμου...
τώρα πρέπει να αρχίσω θεραπεία πολύ γρήγορα, θα κάνω κοκτέηλ από δίσκους που έχουν βγει μετά το 90, από σήριαλ παραγωγής των τελευταίων 20 χρόνων (κομμένα τα Λιονταράκια του κυρ Ηλία κ ο Σογκούν κ Οι Άνεμοι του Πολέμου).
Κ τη δευτέρα θα μου στείλουν από το νοσοκομείο μία νοσοκόμα να καθαρίσει την ντουλάπα μου από οτιδήποτε με λαχούρι, κ σακάκια μπλέηζερ με βάτες (βασικά, όλη η γκαρνταρόμπα μου θα πάει για πέταμα, γκρ γκρ γκρ γκρ).
είναι σημαντικό, λέει, να περιορίσουμε τον ιό...
αχ θέ μου, γιατί σε μένα, γιατί... είμαι τόσο νέος, τόσο νέος.
(βέβαια για να πω την αλήθεια, κάτι είχα υποψιαστεί... γι αυτό κ πήγα να κάνω τις εξετάσεις. Πριν από δύο μέρες κατέβασα το I look to Yoy, το νέο της Whitney κ έχω πάθει σοκ πόσο μου αρέσει. Τουλάχιστον τα μισά τραγούδια τα βρίσκω τέλεια, κ τα άλλα μισά μου φαίνονται καταπληκτικά. Αυτό, δε, που με ανησύχησε πιο πολύ είναι ότι με πορώνει μέχρι κ το γεγονός ότι η φωνή της Ντίβας είναι εμφανώς σπασμένη - κ αυτό ακούγεται στο cd, φαντάσου, λοιπόν, χωρίς την διόρθωση που κάνουν οι ηχολήπτες πόσο πολύ έχει χάσει την παλιά αυτοκρατορική της φωνή. Ε, όταν είδα πόσο την έχω καταβρεί με το I look to You, κατάλαβα ότι πρέπει να με δει ένας γιατρός...
εν τω μεταξύ, ναι, το ξέρω αυτή είναι η μεγαλύτερη παρένθεση που έχει γίνει ποτέ, πρέπει να κάνω καμία ραδιουργία για να μην γίνω ρεζίλι όταν πάω να πάρω το cd από το δισκάδικο.
Μάλλον θα ζητήσω κ καλά να μου το τυλίξουν με παιδικό χαρτί περιτυλίγματος, ότι ταχαμούτενες θέλω να το χαρίσω σε ένα ανηψάκι μου... Το θέμα είναι να μην "σπάσω" στο ταμείο, όπως την πάτησα όταν αγόρασα Pet Shop Boys πέρυσι. Το ίδιο κόλπο έκανα, ότι κ καλά το θέλω για ένα ανηψάκι μου, κ όταν η ταμίας (ντάμ γιου γκέρλ!!!) άρχισε να λέει στην άλλη ταμία ότι "μα θα το φανταζόσουν ότι ένα παιδί θα ξέρει τους Pet Shop Boys; έχουν να κάνουν χιτ πάνω από 15 χρόνια!!!!" έσπασα κ άρχισα να φωνάζω "για μένα είναι ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΘΕΜΟΥ ΜΗ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΤΕ ΑΛΛΟ" κ έπεσα κλαίγοντας στην αγκαλιά ενός πωλητή του τμήματος heavy metal.)
ας πάω να ακούσω λίγο Whitney να συνέλθω, έχω πέσει πολύ. σνιφ.
Friday, September 04, 2009
Αλλάχ τον έκανες τον βίντεο κληπ
Η Αλία, μία 40χρονη μαθήτρια της 5ης Δημοτικού, έχει μείνει στην ίδια τάξη 30 φορές. Ο λόγος; Όλη μέρα ασχολείται με γκόμενους, που καιρός για διάβασμα! Όμως τόσο εκείνη όσο κ οι γονείς της δεν το βάζουν κάτω. Επιμένουν! "το παιδί θα τελειώσει το σκολείο, ΤΕΡΜΑ" είπε ο πατέρας της κάποτε. Κ αυτός τις υποσχέσεις του δεν τις ξεχνά!
Έτσι κ σήμερα. Η μέρα ξεκινά με την αγαπημένη μας ηρωίδα να είναι έτοιμη να ξεκινήσει για τα μαθήματά της. Όμως μία υπέροχη εκπληξη την περιμένει. Ο Τζαμάλ, που την αγαπά πολύ, τρυφερά κ εφηβικά, αγόρασε μοτοσακό για πάρτη της. Κ μάλιστα, όχι ό,τι κ ό,τι, αλλά αυτόματο μοτοσακό.
Πηγαίνει όλος χαρά μπροστά στο σπίτι της Αλία να της κάνει μοτοσακόρτε.
ναι, ναι, καλά διάβασες, μοτοσακόρτε. νέα προβατική λέξη
Η Αλία, δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται, δεν θέλει υλικά αγαθά αυτή! Την νοιάζει ο έρωτας. Έτσι, περιορίζεται να ανταλλάξει μαζί του μερικά, καυτά κ ντροπαλά συνάμα, βλέμματα. Κ μετά ξεκινά για το σχολείο με το ντοσιέ της Σάρα Καίει, μη δείχνοντας ότι την καίει.
Ο Τζαμάλ, δεν το βάνει κάτω. Συνεχίζει το μοτοσακόρτε εντατικά (μοτοσακόρτ μοτοσακόρτ εντατίκ) ακολουθεί την Αλία, καβαλά πεζοδρόμια, κάνει γύρω της φούρλες... ούτε χάρλεη να είχε!
Αυτή τίποτε, ούτε ένα χαμόγελο δεν του ρίχνει "μα για ποια με πέρασες, ο Γιασέρ έχει κάμπριο κ δεν του κάθησα, κ εσύ νομίζεις θα με ρίξεις με ένα σκούτερ;".
Όμως... όμως αγαπημένε αναγνώστη υπάρχουν κ κάποια πράγματα που δεν ξέρεις. Καθώς το βίντεο κλιπ ξεδιπλώνεται τα διαπιστώνουμε:
Πρώτον, ότι η Αλία αγαπά πραγματικά τον Τζαμάλ, γι αυτό κ πηγαίνει κ τραγουδά μπροστα από κατεβασμένα ρολά μαγαζιών που έχουν χρεωκοπήσει (είναι γνωστή πράξη αγάπης αυτή, ή στέλνεις σοκολατάκια/λουλούδια ή τραγουδάς μπροστά από τα κατεβασμένα ρολά χρεωκοπημένων μαγαζιών).
κ δεύτερον ότι η Αλία έχει καταφέρει να εκβιάσει τους γονείς της ότι δεν θα βγάλει το δημοτικό αν τα βράδυα δεν την αφήνουν να ντύνεται σαν 40άρα καλοπεριποιημένη! με μωβ φόρεμα, μανικιούρ, κοσμήματα, κομμωτήριο.
Συνεχίζοντας στην πλοκή, η Αλία φτάνει στο σπίτι της συμμαθήτριας της Δενεμινέ (την λένε έτσι γιατί δεν έχει μείνει στην Πέμπτη δημοτικού - έτσι είναι πραγματικά 10 χρονών). Της κάνει αναπάντητη (στο ορκίζομαι, το δείχνει αυτό στο video clip, να στο σταυρό που σου κάνω) κ η Δενεμινέ βγαίνει για να πάνε μαζί μέχρι το σκολείο.
Ο Τζαμάλ φρικάρει με την εμφάνιση της Δενεμινέ! Το είχε σίγουρο ότι η Αλία θα του κάνει ένα σήμα! Κάνει να φύγει, προς μεγάλη απογοήτευση της αγαπημένης του η οποία πέφτει σε κατάθλιψη! Γρήγορα όμως αποδεικνύεται ότι ο Τζαμάλ απλά έφυγε για να πάει να την περιμένει στην είσοδο του 9ου δημοτικού Νέας Βηρυτού. Να της κάνει έκπληξη βρε κουτό.
Η Αλία τον βλέπει που την περιμένε κ αρχίζει να τον ζαχαρώνει. Πάει γυρεύοντας: H διευθύντρια της που έχει βαρεθεί να την βλέπει από τα έρλη έητηζ στην ίδια τάξη την αρχίζει στις χαρακιές! "θα σταματήσεις να ασχολείσαι με γκόμενους να ανοίξεις κανένα γαμοβιβλίο; κοντεύω να πάρω σύνταξη από το ΙΚΑ Λιβάνου, κ ακόμα Πέμπτη πας, το ξεσταύρι μου για παιδί!!!". Η Αλία μπαίνει στην τάξη.
Μετά από λίγο, η σχολική μέρα τελειώνει κ η Αλία προς μεγάλη της έκπληξη βλέπει τον Τζαμάλ να την περιμένει ακόμα απόξω από το σκολείο. Πάει προς στιγμήν να του κάτσει... όμως εκείνη την στιγμή γίνεται κάτι που μας αφήνει όλους με ανοιχτό το στόμα...
Αποκαλύπτεται το τραγικό: O Τζαμάλ έχει την τάση να μπαίνει στην φαντασία της Αλία για να ξενοκοιτάει άλλες. Άκου να δεις τον κάγκουρα. Ου να χαθείς αλήτη.
Η Αλία φυσικά δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό. Φεύγει θυμωμένη. Ο Τζαμάλ την ακολουθεί, να της ζητήσει συγγνώμη που την απάτησε στην φαντασία της. Αυτή ανένδοτη... κ τότε εμφανίζεται ένα γκρουπ ποδηλάτων χορευτών... κ όλα αλλάζουν...
δεν θα στο χαλάσω άλλο σέξη βγιούερ. εδώ θα το δεις το υπόλοιπο βίντεο. Να το δεις, γιατί δεν μπορείς να φανταστείς τι χάνεις! Άσε που είναι ΤΡΑ-ΓΟΥ-ΔΑ-ΡΑ. κ πεθαίνω για την προφορά!
(τέλειο, τραγουδίδιον; τέλεια ποπ; τέλειες ματάρες η Αλία; θέλω να κάνω ντουέτο μαζί της τώρα!!!!!!!)
Έτσι κ σήμερα. Η μέρα ξεκινά με την αγαπημένη μας ηρωίδα να είναι έτοιμη να ξεκινήσει για τα μαθήματά της. Όμως μία υπέροχη εκπληξη την περιμένει. Ο Τζαμάλ, που την αγαπά πολύ, τρυφερά κ εφηβικά, αγόρασε μοτοσακό για πάρτη της. Κ μάλιστα, όχι ό,τι κ ό,τι, αλλά αυτόματο μοτοσακό.
Πηγαίνει όλος χαρά μπροστά στο σπίτι της Αλία να της κάνει μοτοσακόρτε.
ναι, ναι, καλά διάβασες, μοτοσακόρτε. νέα προβατική λέξη
Η Αλία, δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται, δεν θέλει υλικά αγαθά αυτή! Την νοιάζει ο έρωτας. Έτσι, περιορίζεται να ανταλλάξει μαζί του μερικά, καυτά κ ντροπαλά συνάμα, βλέμματα. Κ μετά ξεκινά για το σχολείο με το ντοσιέ της Σάρα Καίει, μη δείχνοντας ότι την καίει.
Ο Τζαμάλ, δεν το βάνει κάτω. Συνεχίζει το μοτοσακόρτε εντατικά (μοτοσακόρτ μοτοσακόρτ εντατίκ) ακολουθεί την Αλία, καβαλά πεζοδρόμια, κάνει γύρω της φούρλες... ούτε χάρλεη να είχε!
Αυτή τίποτε, ούτε ένα χαμόγελο δεν του ρίχνει "μα για ποια με πέρασες, ο Γιασέρ έχει κάμπριο κ δεν του κάθησα, κ εσύ νομίζεις θα με ρίξεις με ένα σκούτερ;".
Όμως... όμως αγαπημένε αναγνώστη υπάρχουν κ κάποια πράγματα που δεν ξέρεις. Καθώς το βίντεο κλιπ ξεδιπλώνεται τα διαπιστώνουμε:
Πρώτον, ότι η Αλία αγαπά πραγματικά τον Τζαμάλ, γι αυτό κ πηγαίνει κ τραγουδά μπροστα από κατεβασμένα ρολά μαγαζιών που έχουν χρεωκοπήσει (είναι γνωστή πράξη αγάπης αυτή, ή στέλνεις σοκολατάκια/λουλούδια ή τραγουδάς μπροστά από τα κατεβασμένα ρολά χρεωκοπημένων μαγαζιών).
κ δεύτερον ότι η Αλία έχει καταφέρει να εκβιάσει τους γονείς της ότι δεν θα βγάλει το δημοτικό αν τα βράδυα δεν την αφήνουν να ντύνεται σαν 40άρα καλοπεριποιημένη! με μωβ φόρεμα, μανικιούρ, κοσμήματα, κομμωτήριο.
Συνεχίζοντας στην πλοκή, η Αλία φτάνει στο σπίτι της συμμαθήτριας της Δενεμινέ (την λένε έτσι γιατί δεν έχει μείνει στην Πέμπτη δημοτικού - έτσι είναι πραγματικά 10 χρονών). Της κάνει αναπάντητη (στο ορκίζομαι, το δείχνει αυτό στο video clip, να στο σταυρό που σου κάνω) κ η Δενεμινέ βγαίνει για να πάνε μαζί μέχρι το σκολείο.
Ο Τζαμάλ φρικάρει με την εμφάνιση της Δενεμινέ! Το είχε σίγουρο ότι η Αλία θα του κάνει ένα σήμα! Κάνει να φύγει, προς μεγάλη απογοήτευση της αγαπημένης του η οποία πέφτει σε κατάθλιψη! Γρήγορα όμως αποδεικνύεται ότι ο Τζαμάλ απλά έφυγε για να πάει να την περιμένει στην είσοδο του 9ου δημοτικού Νέας Βηρυτού. Να της κάνει έκπληξη βρε κουτό.
Η Αλία τον βλέπει που την περιμένε κ αρχίζει να τον ζαχαρώνει. Πάει γυρεύοντας: H διευθύντρια της που έχει βαρεθεί να την βλέπει από τα έρλη έητηζ στην ίδια τάξη την αρχίζει στις χαρακιές! "θα σταματήσεις να ασχολείσαι με γκόμενους να ανοίξεις κανένα γαμοβιβλίο; κοντεύω να πάρω σύνταξη από το ΙΚΑ Λιβάνου, κ ακόμα Πέμπτη πας, το ξεσταύρι μου για παιδί!!!". Η Αλία μπαίνει στην τάξη.
Μετά από λίγο, η σχολική μέρα τελειώνει κ η Αλία προς μεγάλη της έκπληξη βλέπει τον Τζαμάλ να την περιμένει ακόμα απόξω από το σκολείο. Πάει προς στιγμήν να του κάτσει... όμως εκείνη την στιγμή γίνεται κάτι που μας αφήνει όλους με ανοιχτό το στόμα...
Αποκαλύπτεται το τραγικό: O Τζαμάλ έχει την τάση να μπαίνει στην φαντασία της Αλία για να ξενοκοιτάει άλλες. Άκου να δεις τον κάγκουρα. Ου να χαθείς αλήτη.
Η Αλία φυσικά δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό. Φεύγει θυμωμένη. Ο Τζαμάλ την ακολουθεί, να της ζητήσει συγγνώμη που την απάτησε στην φαντασία της. Αυτή ανένδοτη... κ τότε εμφανίζεται ένα γκρουπ ποδηλάτων χορευτών... κ όλα αλλάζουν...
δεν θα στο χαλάσω άλλο σέξη βγιούερ. εδώ θα το δεις το υπόλοιπο βίντεο. Να το δεις, γιατί δεν μπορείς να φανταστείς τι χάνεις! Άσε που είναι ΤΡΑ-ΓΟΥ-ΔΑ-ΡΑ. κ πεθαίνω για την προφορά!
(τέλειο, τραγουδίδιον; τέλεια ποπ; τέλειες ματάρες η Αλία; θέλω να κάνω ντουέτο μαζί της τώρα!!!!!!!)
Οι ομόκεντροι κύκλοι, η Ρένα Βλαχοπούλου κ ο Ted Keneddy
Σκεφτόμουν με αφορμή αυτήν την εβδομάδα τον θάνατο του Ted Kennedy.
Ο τύπος ήταν η μοναδική ελπίδα της οικογένειας του για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, μετά από τις δολοφονίες των δύο αδελφών του, του JFK κ του Robert. Και την είχε σίγουρη στο τσεπάκι του... όταν ένα βράδυ του 1969 οδηγώντας μεθυσμένος μαζί με μία 28χρονη, έριξε το αυτοκίνητο του σε ένα χαντάκι. Μετά το ατύχημα, εγκατέλειψε την κοπέλα, η οποία πέθανε (δεν ξέρουν αν όταν την εγκατέλειψε είχε πεθάνει ή ακόμα όχι...). νεκρή κοπέλα:
Ο Ted πήγε στο σπίτι του κ ενημέρωσε για το ατύχημα μετά από πολλές ώρες. Ξέσπασε μεγάλο σκάνδαλο. Γίνανε ανακρίσεις, μπλεχτήκανε αστυνομίες... το αποτέλεσμα ήταν οι ελπίδες του Ted για την προεδρία να πνιγούν μαζί με την κοπέλα στο χαντάκι. Αλλά κ πάλι, φτηνά τη γλύτωσε, βλέπεις ήταν Keneddy, η βασιλική οικογένεια των Αμερικάνων, έχει το ελευθέρας!
Να σου πω την αλήθεια, διαβάζοντας τις νεκρολογίες, κυρίως υμνητικές, για τον μακαρίτη, σε όλα τα αμερικάνικα περιοδικά (time, newsweek, βαβούρα) θύμωνα. Μα καλά, έλεγα, είναι δυνατόν να υμνούν έτσι έναν άνθρωπο που κατά πάσα πιθανότητα ευθύνεται για τον θάνατο μίας 28χρονης;
Τι αδικία είναι αυτή; Δεν φτάνει που ο τύπος την γλύτωσε επειδή ήταν Kennedy, ούτε φυλακή μπήκε, ούτε τίποτε, ενώ αν ήταν κάποιος κοινός θνητός ξέρεις πολύ καλά για πόσο καιρό θα σάπιζε στα μπουντρούμια (κ μάλλον δικαίως) , επιπλεόν να μου τον βγάζεις κ άγιο; Ε όχι, δεν το δέχομαι αυτό, δεν το δέχομαι!
Κ συνεχίζω να διαβάζω τα άρθρα. Κ λένε όλοι ότι ο μακαρίτης μετά από αυτό το γεγονός σαν να έπαθε μία εσωτερική μεταμόρφωση κ μετετράπη σε έναν εξαιρετικό νομοθέτη. Ήταν για άπειρα χρόνια μέλος της Γερουσίας, με έργο πολύ κ σημαντικό.
Κ με αφορμή αυτό, σκέφτομαι για αυτούς τους περίεργους ομόκεντρους κύκλους. Όπου μία ενέργεια είναι:
a - ασύλληπτη τραγωδία για κάποιους (την κοπέλα ας πούμε κ τους γονείς της),
b - μετά ανοίγει κ γίνεται μεγάλη ανατροπή για κάποιους άλλους (την οκογένεια Keneddy)
c - κ μετά ανοίγει κ άλλο κ γίνεται "ευλογία" για έναν λαό (τον αμερικάνικο που έχασε έναν πρόεδρο αλλά κέρδισε έναν μεγάλο κ σπουδαίο φιλελεύθερο νομοθέτη).
ένα ατύχημα μίας βραδιάς του 1969. κ πόσες πολλές διαφορετικές εκφάνσεις μπορεί να έχει. χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ, αν μην τι άλλο, σε κάνει να σκέφτεσαι!
προσπαθώ ταυτόχρονα να σκεφτώ αν υπάρχουν κ στη δική μου ζωή τέτοια γεγονότα.
ξέρω πάντως ότι υπάρχουν στην ζωή της Ρένας Βλαχοπούλου, που όταν πέθανε ο θείος, πέθανε ο θείος, πέθανε ο θείος, τον κληρονόμησε, χεχε, είμαι σίγουρος θυμάσαι την ταινία με το μαύρο φόρεμα το εξώπλατο - έτσι είναι το πρόβατο, εν τω μεταξύ, καταφέρνει να συνδυάσει την Ρένα κ τον Ted Keneddy μία χαρά στο ίδιο ποστ
Tuesday, September 01, 2009
Σημασία έχει να έχεις όνειρα (σόρη αλλά χρειαζόμουν κάτι πραγματικά μελοδραματικό, γιατί το ποστ σάξ)
Καλό μήνα παλικάρια κ παλικάρισες! Καλά να είμαστε κ φέτος!
Είμαι σε περιοδεία στην Αίγυπτο, απόψε παίζουμε το έργο "Πολυταξιδεμένο Στελεχάκι" στο κοινό του Καϊρου, κ αύριο επιστρέφουμε στα πάτρια εδάφη, γιατί συνεχίζονται εντατικά οι πρόβες του έργου που θα ανεβάσουμε φέτος "36χρονος έχει κάψει μπιέλα γιατί δεν ξέρει τι θα γίνει όταν μεγαλώσει".
Πρόκειται για μία παραγωγή με βία, γέλιο, πολύ γέλιο, δάκρυ, συγκίνηση, ειρωνία, άγχος, αγωνία κ πολλά μαύρα σλιπάκια. Σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής. Στο τραγούδι των τίτλων ο Γιώργος Νταλάρας σε ντουέτο με την Άσπα.
ναι, την Τσίνα, αυτή εννοώ.
Όμως, προς το παρόν, ας επικεντρωθούμε στο τώρα. Seize the day! Seize the day!!!!
Λοιπόν, καμία φορά, η ζωή μου κάνει πάρα πολύ περίεργα "δώρα". Ας πούμε, συμβολικά κ μόνο, έχει μία περίεργη βαρύτητα κ ένταση η σύμπτωση του να σε βρίσκει η πρώτη μέρα του φθινοπώρου του 2009 να ζαχαρώνεις τα συγκλονιστικά κοσμήματα των αρχαίων Αιγυπτίων, να λαμπικάρεις τις σαρκοφάγους κ τις χρυσές μάσκες του Τουτ κ να θαυμάζεις τις μούμιες των Φαραώ. ...ναι, ναι, αναμφίβολα, το Αιγυπτιακό Μουσείο είναι από τα πιο εντυπωσιακά μουσεία του κόσμου κ φιλοξενεί μερικά από τα πιο σέξικα εκθέματα που έχω δει!
Φυσικά, δεδομένων των συνθηκών, δεν κατάφερα να του αφιερώσω αρκετό χρόνο. Δεν παραπονιέμαι όμως. Θα ήμουν πολύ κάγκουρας! Καλά να είμαστε να ξανάρθουμε. Κ όσο κατάφερα να δω, σούπερ σημαντικό είναι! Για να πω την αλήθεια, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι πραγματοποίησα ένα από τα παιδικά μου όνειρα, να δω από κοντά τον Τουταγχαμών (how cool is that!! τώρα το μόνο που μου μένει είναι να κάνουν ντουέτο η Σαμπρίνα με την Μπέσυ Αργυράκη, κ να πάει στο νούμερο ένα της Αγγλίας - κ έχω κλείσει ως άθρωπας με οράματα κ στόχους).
Αυτά από μένα, θα τα ξαναπούμε εννοείται, πιο αναλυτικά για αυτό το απίστευτο ταξίδι, επιστρέφω στην προετοιμασία για το meeting. Δεν θα είναι εύκολο, η Αραβική showbiz δεν αστειεύεται ΚΑ-ΘΟ-ΛΟΥ, δες ας πούμε εδώ τι έχω να αντιμετωπίσω σε λίγη ώρα:
Θεά η τύπισσα; ΘΕΑ; ναι, θεά!!! μα διάδρομο με τακούνια; κ όταν βλέπει ότι την ζαχαρώνει γκόμενος, ΣΚΙΖΕΙ με ψαλίδι το ρούχο της για να του δείξει τα μπούτια της;
λολ λολ λολ λολ. Αυτό είναι πχιότητα στη προσέγγιση του άλλου κ στο λεπτεπίλεπτο κ πάνω από όλα διακριτικό φλερτ!
Όσο για το κομμάτι... τι tiesto κ Armin Van μου λες! ΑΥΤΟ είναι τρανσιά! :-)
Είμαι σε περιοδεία στην Αίγυπτο, απόψε παίζουμε το έργο "Πολυταξιδεμένο Στελεχάκι" στο κοινό του Καϊρου, κ αύριο επιστρέφουμε στα πάτρια εδάφη, γιατί συνεχίζονται εντατικά οι πρόβες του έργου που θα ανεβάσουμε φέτος "36χρονος έχει κάψει μπιέλα γιατί δεν ξέρει τι θα γίνει όταν μεγαλώσει".
Πρόκειται για μία παραγωγή με βία, γέλιο, πολύ γέλιο, δάκρυ, συγκίνηση, ειρωνία, άγχος, αγωνία κ πολλά μαύρα σλιπάκια. Σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής. Στο τραγούδι των τίτλων ο Γιώργος Νταλάρας σε ντουέτο με την Άσπα.
ναι, την Τσίνα, αυτή εννοώ.
Όμως, προς το παρόν, ας επικεντρωθούμε στο τώρα. Seize the day! Seize the day!!!!
Λοιπόν, καμία φορά, η ζωή μου κάνει πάρα πολύ περίεργα "δώρα". Ας πούμε, συμβολικά κ μόνο, έχει μία περίεργη βαρύτητα κ ένταση η σύμπτωση του να σε βρίσκει η πρώτη μέρα του φθινοπώρου του 2009 να ζαχαρώνεις τα συγκλονιστικά κοσμήματα των αρχαίων Αιγυπτίων, να λαμπικάρεις τις σαρκοφάγους κ τις χρυσές μάσκες του Τουτ κ να θαυμάζεις τις μούμιες των Φαραώ. ...ναι, ναι, αναμφίβολα, το Αιγυπτιακό Μουσείο είναι από τα πιο εντυπωσιακά μουσεία του κόσμου κ φιλοξενεί μερικά από τα πιο σέξικα εκθέματα που έχω δει!
Φυσικά, δεδομένων των συνθηκών, δεν κατάφερα να του αφιερώσω αρκετό χρόνο. Δεν παραπονιέμαι όμως. Θα ήμουν πολύ κάγκουρας! Καλά να είμαστε να ξανάρθουμε. Κ όσο κατάφερα να δω, σούπερ σημαντικό είναι! Για να πω την αλήθεια, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι πραγματοποίησα ένα από τα παιδικά μου όνειρα, να δω από κοντά τον Τουταγχαμών (how cool is that!! τώρα το μόνο που μου μένει είναι να κάνουν ντουέτο η Σαμπρίνα με την Μπέσυ Αργυράκη, κ να πάει στο νούμερο ένα της Αγγλίας - κ έχω κλείσει ως άθρωπας με οράματα κ στόχους).
Αυτά από μένα, θα τα ξαναπούμε εννοείται, πιο αναλυτικά για αυτό το απίστευτο ταξίδι, επιστρέφω στην προετοιμασία για το meeting. Δεν θα είναι εύκολο, η Αραβική showbiz δεν αστειεύεται ΚΑ-ΘΟ-ΛΟΥ, δες ας πούμε εδώ τι έχω να αντιμετωπίσω σε λίγη ώρα:
Θεά η τύπισσα; ΘΕΑ; ναι, θεά!!! μα διάδρομο με τακούνια; κ όταν βλέπει ότι την ζαχαρώνει γκόμενος, ΣΚΙΖΕΙ με ψαλίδι το ρούχο της για να του δείξει τα μπούτια της;
λολ λολ λολ λολ. Αυτό είναι πχιότητα στη προσέγγιση του άλλου κ στο λεπτεπίλεπτο κ πάνω από όλα διακριτικό φλερτ!
Όσο για το κομμάτι... τι tiesto κ Armin Van μου λες! ΑΥΤΟ είναι τρανσιά! :-)
Subscribe to:
Posts (Atom)