Ξεκινάω να γράφω και έχουν περάσει λιγότερα από 60 δευτερόλεπτα από την στιγμή που έμαθα για την Θάνατο του Έλληνα λαϊκού τραγουδιστή που αγαπάω όσο κανέναν άλλο, του Δημήτρη Μητροπάνου.
Τα τραγούδια του, η φωνή , η στάση του, το σώμα του όταν τραγουδούσε, ο τρόπος του να ερμηνεύει, τελικά ο ίδιος, είχαν μεγάλη και σημαντική, προσωπικά συναισθηματική παρουσία στην ζωή μου. Θα θυμηθώ μερικά περιστατικά, με τον αυθορμητισμό και την συγκίνηση που αισθάνομαι... Είναι ο τρόπος μου να τον τιμήσω αλλά και να τον ευχαριστήσω.
1997. Καλοκαίρι. Βρίσκομαι σε μία ας την πούμε πολύ απαιτητική περίοδο της ζωής μου. Σε ηλικία 24 χρονών έχω πρώτη φορά πιάσει σπίτι, για να τα βγάλω πέρα δουλεύω σε δύο δουλειές... πιέζομαι πολύ. Κοιμάμαι ελάχιστες ώρες, δεν τρώω καλά, για να κάνω οικονομία (βλακωδώς, δεν ήταν πια και τόσο άσχημα τα πράγματα ώστε να χρειάζεται να περιορίζομαι και στο φαγητό), δεν έχω φίλους και παρέες να μιλήσω, να ξεσπάσω, να στηριχθώ. Το ηθικό μου βρίσκεται στα τάρταρα.
Επιπλέον είμαι και σε περίοδο μεγάλης κρίσης με την αγάπη μου. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, αρχίζουμε και αγαπιόμαστε πολύ και αυτό μας κάνει να φοβόμαστε. Υπάρχει η αγάπη αλλά δεν την βλέπουμε, οι ανόητοι - κάνουμε να μιλήσουμε ολόκληρες μέρες - και περνούν βδομάδες χωρίς να ειδωθούμε. Μεγάλη έλλειψη αγάπης, που μου κοστίζει. Για μήνες.
Βράδυ αργά, σχεδόν ξημερώματα. Έχω γυρίσει από την νυχτερινή δουλειά σε ένα bar στο Τουρκολίμανο και είμαι σαν απότιστο φυτό από την κούραση. Ευτυχώς την επόμενη είναι Σάββατο, δεν δουλεύω στην πρωϊνή απασχόληση, θα μπορέσω να κοιμηθώ. Όμως... πως να ησυχάσω; Aισθάνομαι τόσο βαριά μοναξιά λες και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στην γη. Έχω μία θλίψη βαθιά και πικρή και είμαι σίγουρος, χωρίς κανένα ελαφρυντικό, καμία παρηγορία, ότι δεν θα χαρώ ποτέ, θα είμαι για όλη μου την ζωή μόνος, κουρασμένος, απελπισμένος. Το μυαλό μου έχει νικηθεί κατά κράτος από την λύπη και μου εγγυάται σχεδόν, ότι ποτέ, ποτέ δεν θα αλλάξει τίποτε, ποτέ δεν θα ξεκουραστώ ούτε θα γελάσω, ποτέ δεν θα φτιάξουν τα πράγματα...
Είμαι ξαπλωμένος στο μονό κρεβάτι. Δίπλα μου στο κομοδίνο ένα ηλεκτρονικό ρολόι-ραδιόφωνο Sony (τι να απέγινε άραγε; πρόλαβα και το αγάπησα) που το έχω ανοιχτό στον Antenna. Και ξαφνικά παίζει αυτό το τραγούδι...
Δεν το πιάνω από την αρχή, δεν το έχω ξανακούσει. Με τραβά η φωνή του Μητροπάνου και όταν δίνω προσοχή και ακούω το ρεφρέν, ενώ δεν με αφορά, ενώ δεν έχει να κάνει καθόλου με την δική μου δυσκολία ούτε με την φάση μου και την ζωή μου... λειτουργεί σαν το χάδι της μητέρας που όταν είσαι μικράκι στεναχωρημένο σου λέει "είναι εντάξει, κλάψε, δεν πειράζει, κλάψε". Η λύπη σκάει εκεί στο μικρό ισόγειο δωματιάκι στου Μακρυγιάννη και ξεσπάω σε δάκρυα. Όση ώρα παίζει το τραγούδι αλλά και για πολύ πολύ μετά. Πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια. Ό,τι χρειαζόμουν περισσότερο εκείνη την στιγμή. Ένα βαθύ, παιδικό ξέσπασμα.
... ... ... ... ...
Πριν από 6 μήνες. Συζητάμε με την αγάπη μου πως θα περάσουμε το Σαββατόβραδό. Δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο, προτείνει να πάμε να δούμε και να ακούσουμε τον Μητροπάνο. Τραγουδά μαζί με τον Κότσιρα και τον Μπάση. Είναι μαζί μας δύο φίλοι. Το κέντρο είναι γεμάτο κόσμο, σερβιτόροι πηγαινοέρχονται, η παρέα μας βολεύεται όρθια κάπου κοντά στην είσοδο. Βλέπουμε τον Μπάση, βγαίνει ο Κότσιρας, όλα καλά... και μετά εμφανίζεται στην πίστα ο Μητροπάνος. Το κέντρο μεταμορφώνεται. Οι θαμώνες από αντιπαθητικοί Ελληνάρες γίνονται σεβαστικοί εραστές της τέχνης. Η αίθουσα από κουλτουριάρικο μπουζούκι γίνεται αρχαίο θέατρο. Ο Δημήτρης μας πιάνει από το λαιμό και δεν μας αφήνει στιγμή - χωρίς να δείχνει ότι κάνει την παραμικρή προσπάθεια να μας πείσει για τίποτε. Σχεδόν σαν να μην είμαστε εκεί - λες και ξέρει ότι ο καλύτερος τρόπος να σεβαστείς τον άνθρωπο που έχει έλθει να σε ακούσει είναι να τον αγνοήσεις ώστε να μπορέσεις να του δώσεις το καλύτερο που έχεις...
Τον κοιτάζουμε όλοι γοητευμένοι, αμίλητοι, σεβαστικοί. Φυσικά, δεν τολμά κανείς να ανέβει να χορέψει όσο τραγουδά ο αρχιερέας. Δύο στιγμές θυμάμαι από τη βραδιά: Το πως αντέδρασε ο κόσμος όταν χόρεψε μερικές στροφές από ένα ζεϊμπέκικο. Και την πιο αξέχαστη, ίσως, εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ σε live καλλιτέχνη. Την μυστικιστική ενέργεια που πλημμύρισε το μαγαζί όταν μας αποχαιρέτησε και έκλεισε το πρόγραμμά του με αυτό:
... ... ... ... ... ... ... ...
Γνώρισα τον πατέρα μου όταν ήμουν 28 χρονών. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα γι' αυτόν ήταν ότι του άρεσε πολύ ο Μητροπάνος. Η "σύμπτωση" να αγαπάμε περισσότερο από κάθε άλλον τον ίδιο τραγουδιστή με είχε συγκινήσει πολύ. Όσο και αν ο Μητροπάνος είναι όλης της Ελλάδας σχεδόν ο εκλεκτός, την είχα θεωρήσει μεγάλο θρίαμβο των γονιδίων. Δικαίως, όχι;
Κάτι άλλο, που μου είπαν, "μυστικά", άνθρωποι του περιβάλλοντος του πατέρα μου είναι ότι τραγουδούσε εξαιρετικά μερικά από τα τραγούδια του εθνικού μας Δημήτρη. Ήθελα να τον ακούσω, και μία βραδιά που ήμασταν οι δύο μας σε ένα μπουγατσάδικο του το ζήτησα. Αλλά ακόμα δεν είχε ο μπαμπάς μου το θάρρος να μου κάνει την χάρη - ήταν πολύ λίγος καιρός που είχαμε γνωριστεί. Κοκκίνησε, ντράπηκε, με ρώτησε ποιος μου το είπε και είπε ότι θα το κάνει κάποια άλλη φορά...
Ώσπου ένα βράδυ λίγο καιρό μετά, σε μία επίσκεψη για το Σαββατοκύριακο στην πόλη, ο πατέρας μου, λίγο μεθυσμένος και χαλαρός μου έκανε το χατήρι και είπε ένα Μητροπανικό τραγούδι. Το τραγούδησε τόσο καλά όσο έλεγαν οι φήμες. Και καλύτερα. Από τα γύρω τραπέζια της ψησταριάς στην λαϊκή συνοικία της Σαλονίκης οι πελάτες σταμάτησαν να μιλάνε, κοιτούσαν εμάς, άκουγαν τον μπαμπά μου. Το τραγούδι που είχε διαλέξει να πει είναι το πιο αγαπημένο μου από όλα τα τραγούδια του - και αν κάνω λάθος και δεν ήταν τότε, φυσικά έχει γίνει τώρα. Αλλά θα το κρατήσω για μένα το ποιο.
Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο ως πατέρα στα 28 σου, ή όταν γνωρίζεις το παιδί σου στα 47 δεν είναι εύκολο και απλό να μπεις στην ζωή του και να τον βάλεις στην δική σου. Θα σε γλυτώσω τις λεπτομέρειες, κουραστικές και περιττές, αλλά στην διαδικασία να γνωριστούμε και να δημιουργήσουμε σχέση με τον μπαμπά μου περάσαμε ένα διάστημα που δεν είχαμε επαφή. Για αρκετούς μήνες, σχεδόν χρόνο. Εκεί μπορεί και να κινδυνέψαμε να μην ειδωθούμε και μιλήσουμε ποτέ ξανά... Την γλυτώσαμε ευτυχώς. Πάντως για όσο διάστημα ήμασταν χωρίς επικοινωνία, για να τον αισθάνομαι κοντά μου, άκουγα συνεχώς ένα cd με τα καλύτερα του Μητροπάνου. Και φανταζόμουν ότι τα τραγουδά ο πατέρας μου.
Ευχαριστώ Δημήτρη.
... ... ... ... ... ... .... ... ...
και μία τελευταία σκέψη - η πατρίδα μας αλλάζει. Φεύγουν οι άνθρωποι που την έκαναν αυτό που είναι - όπως εξάλλου είναι φυσιολογικό. Θέλετε να προσπαθήσουμε η απουσία τους να μην γίνει έλλειψη όλων των ωραίων; Θέλετε να προσπαθήσουμε να γίνουμε "καλύτεροί" τους; Προλαβαίνουμε ακόμα
43 comments:
Πολύ όμορφο ποστ. Σ'ευχαριστώ που μοιράστηκες τις αναμνήσεις σου.
Ο Μητροπάνος υπήρξε πραγματικά σπουδαίος καλλιτέχνης. Ποιος/ποιοι θα έρθουν στη θέση τους; Ας ελπίσουμε να γεμίσει το κενό.
εγώ ευχαριστώ fieryfairy! να είσαι καλά! ...είμαι σίγουρος ότι το κενό θα γεμίσει...
ε ρε πρόβατε. υπέροχο αλλά η τελευταία σου σκέψη ακόμα πιο υπέροχη. ναι να γίνουμε καλύτεροι.
Diavazo oti k o mitropanos gnorise ton patera tou se megaliteri ilikia..
Interesting..
Nice post provataki..
xxx
λέιντι ευχαριστώ πολύ. προλαβαίνουμε νομίζω! let's go!
voskopoula thank you! Α! δεν το ήξερα για το μπαμπά του... και άλλη "σύμπτωση" xxx
Εμείς ευχαριστούμε, Πρόβατο :)
meta επιμένω επιμένω! ευχαριστώ πολύ για την φιλία xxxxxx :-)
αυτο ήρθα και γω να πω... για την ύπαρξη του πατέρα του έμαθε στα 16, και τον γνώρισε αργότερα.
Ετσι ακριβώς έννιωσα και γω τότε στα μπουζουκια προβατίνι μου. Καταφέρνεις να βάζεις τα συναισθήματα μου σε φουστάνι λέξεων.
Χάλια έχω γίνει μ'αυτή την απώλεια...
Nice :)
post ευχαριστώ! σκέψου τουλάχιστον πόσο τυχεροί είμαστε που προλάβαμε να τον δούμε.... σε φιλώ πολύ πολύ!
ευχαριστώ Μάνο!! :-)
με γάμησες. Με γάμησες, αδελφέ.
τέλειο ποστ, πολύ συγκινητικό. (δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που δεν ανατριχιάζουν με τη φωνή του, ειλικρινά) δυστυχώς δεν είχα την τύχη να τον δω live.
((προβατουλη))
καλτσό με καθησυχάζει που όπου και να πάμε, όπου και να είμαστε δεν χανόμαστε, να το ξέρεις! Πολλή αγάπη και στους 3 απ εδώ!
Flo ευχαριστώ, πολύ! ήταν ίσως ο πιο δωρικός τραγουδιστή που είχαμε...
kihli μου!!!!! πολλή αγάπη, με συγκίνησες με το ποστ σου πολύ!
αποσιωπητικά και συντροφιά στις αναμνήσεις,για αυτό και ο σεβασμός στην παρουσία του.
Συγκρίσιμος ο χαμός του με αυτόν του Βέγγου. Έφυγε το γέλιο της παλιάς Ελλάδας και τώρα φεύγει και η φωνή που κρατούσε συντροφιά στις λύπες μας.
Το κείμενο σου σήμερα,αναφορά για όλους μας.
"Στα 17 έμαθα ότι ο πατέρας μου ζει -τσαντίστηκα λίγο γιατί θα έκανα κανονική θητεία στον στρατό- και στα 28 τον είδα για πρώτη φορά. Εμφανισιακά μοιάζαμε πολύ".
Το "άνωθεν" είναι απόσπασμα από συνέντευξη του Μητροπάνου. Τροχιές που διαγράφουν οι ζωές μας, ε!
Σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση, φίλε μου. Είναι τόσο παιγνιώδεις μερικές συμπτώσεις, που φτάνεις να πιστεύεις ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, ασχέτως αν δεν κατανοούμε πάντοτε πού αποσκοπούν, ποια είναι η κρυφή σοφία που ενδεχομένως συνέχει τα τυχαία βιωματικά μας συναπαντήματα.
Να είσαι καλά, βρε πρόβατε.
πάλι με κράτησες ακίνητο να σε διαβάζω, σχεδόν χωρίς ανάσα...πάλι με πέτυχες σε τέτοια στιγμή που...
...ευτυχώς που είμαι στην δουλειά και συγκρατούμαι...κι ότι είπε ο Kaltso...
Afrikanos
thalassamov ευχαριστώ πολύ, πραγματικά μεγάλη απώλεια, αλλά και πόσο τυχεροί ήμασταν που τον γνωρίσαμε....
ανώνυμε σε ευχαριστώ πολύ εγώ για το σχόλιο σου... είμαι και εγώ ξέρεις πολύ της άποψης ότι επειδή δεν καταλαβαίνω ΠΩΣ γίνεται κάτι, δεν πάει να πει ότι δεν γίνεται... να είσαι καλά!
Αφρικανέ! Σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου αγαπημένε!
Πολλές οι απώλειες προβατάκι μου. Αυτή τη στιγμή δεν έχω κουράγιο να προσπαθήσω να γίνω καλύτερη. Ελπίζω αργότερα να προλάβω. START2
start μου αγαπημένη! καταλαβαίνω πολύ καλά το feeling... πολύ καλά δυστυχώς... αλλά πρέπει να το παλέψουμε - για την ηρεμία μας μωρέ... σε φιλώ πολύ πολύ, και μην μου θυμώνεις που δεν απαντώ συχνά σε σχόλια ε; xxxxx
23/09/08 Καλλιμάρμαρο: Καιρός βροχερός, κάνει λίγο κρύο, κάποια στιγμή ο Μητροπάνος ανεβαίνει να τραγουδήσει τη Ρόζα. Και αποφασίζει να χορέψει. Και τότε ένα ολόκληρο στάδιο σηκώνεται όρθιο να του χτυπήσει παλαμάκια στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου. Ανατριχιαστικό πραγματικά.
Ιούλιος 2010: Περίπου 850 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας, με 5 ευρώ στο πορτοφόλι για 3 4 μέρες ακόμα, ντυμένος με φαιοπράσινη στολή παραλλαγής και 3 τσιγάρα στο πακέτο. Ακούω ξαφνικά ένα τραγούδι, τον Παπακωνσταντίνου αρχικά. Πιάνω κάποιους στίχους "να τις μετράς και νά 'ναι οι μισές", "έχεις αφήσει το ταξίδι σου στη μέση", "μακάρι να τανε τα πάντα αλλιώς", "ένα τσιγάρο σου χει μείνει να καπνίσεις". Είναι το τραγούδι ναυαγός από δίσκο του Παπακωνσταντίνου που το τραγουδάει μαζί με το Μητροπάνο. Από τότε μέχρι τον Ιανουάριο του 11 που απολύθηκα το άκουσα ίσως και χιλάδες φορές.
Μάιος 2011: Σε ένα μαγαζί της Ιεράς Οδού ανεβαίνει επιτέλους ο Μητροπάνος να τραγουδήσει. Και λέει το "Άκου". Και για πρώτη φορά το άκουσα εκεί. Και ακούγοντας τους στίχους του αλλά και την ερμηνεία του Μητροπάνου θα έπαιρνα όρκο ότι το βίωνε, δεν το τραγουδούσε. Ίσως οι στίχοι του τραγουδιού σε συνδυασμό με το πρόβλημα υγείας που είχε ξεπεράσει τότε το έκαναν σχεδόν εκστατικό.
Αυτά. Δεν έχω να πω κάτι άλλο πέρα από το "Rest in Peace".
Πρόσφατα είχαμε μια συζήτηση με κάτι φίλους και λέγαμε ότι το λαϊκό τραγούδι περνάει μεγάλη κρίση. Μετά από τους Μητροπάνο - Τερζή - Νότη δεν βλέπω κάτι να εμφανίζεται με περγαμηνές. Έχει σταματήσει και η δισκογραφία να υπάρχει... Που πάμε.
Ώρα καλή σου Μητσάρα. Είμαι σίγουρος ότι ο δάσκαλός σου ο Ζαμπέτας και ο Μάριος Τόκας σε περίμεναν να πείτε μαζί τα τραγούδια σας. Εκεί πάνω το λαϊκό τραγούδι σίγουρα δεν θα σβήσει ποτέ.
Τα σέβη μου...
harri ρησπέκτ! ευχαριστώ για τα ΥΠΕΡΟΧΑ στιγμιότυπα. Τελικά οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα να γίνονται "δικοί μας προσωπικοί". ευχαριστώ και πάλι!
ανώνυμε ευχαριστώ για το σχόλιο! (... αλλά όχι ισότιμος ο Νότης του Μητσάρα... με πληγώνεις...)
Πάνο ευχαριστώ πολύ παλιά καραβάνα εσύ! :-)
Υπέροχος - και το κείμενό σου το ίδιο.
Είσαι γύρω μας ένα θαύμα.
Κι εκείνος το ίδιο ήταν.
φιλιά
xxxxxx αδελφούλα μου!!! να δώσεις μία γλυκιά τσιμπιά στο μωρό και πολλά χάδια! σε ευχαριστώ πολύ!
Ωραίες αναμνήσεις, γεμάτες.
Άσχημα συναισθήματα, όμορφα συναισθήματα έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι και ο θάνατός.
ακριβώς, φιλόσοφε ανώνυμε... "Άσχημα συναισθήματα, όμορφα συναισθήματα έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι και ο θάνατός"
ευχαριστώ!
Aχ Πρόβατο. Αχ. Πονάω κι εγώ μαζί σου. Κι εγώ έχω μοιράστηκα πολύ προσωπικές στιγμές με τον Μητροπάνο. Εμείς οι δύο μόνο. Κι εσύ το ίδιο. Εκτιμώ πολύ την αισιοδοξία σου και το απλό σου αφιέρωμα. Μου χρειαζότανε για να τον αποχαιρετίσω μέσα μου.
όμορφο; είναι λίγο, ρισπέκτ; είναι κοινότοπο, σπουδαίο; είναι γαλαντομία...
νά σαι καλά!
Μικρέ Μπετόβεν (τι ωραίο νικ) σε ευχαριστώ πολύ! και χαίρομαι που διέκρινες αισιοδοξία!
roubinakiM πολλά ευχαριστώ! όλα καλά για όλους! πολλά φιλιά :-)
Γλυκός που είσαι...
Με συγκίνησες πάρα πολύ προβατάκο. Φιλί!
τα φιλαράκια μου! ο silentcrossing και το raccoon! xxxxxx :)
Πολύ με συγκίνησες!!!
Αλίκη :-) ευχαριστώ!
Μήπως το μπαρ που αναφέρεις ήταν ο Λουδοβίκος; Μπορεί και να σε είχα δει τότε. Πού να φανταζόμουν πόση ευαισθησία, καλλιέργεια και ικανότητα ζωής έκρυβε ο πιτσιρικάς που έφτιαχνε τα πότά!
μπα, όχι Λουδοβίκος... αλλά ότι ήμουν πιτσιρικάς, ναι ήμουν χεχε (στον Ιστιοπλοϊκό δούλευα, και ήμουν στο σερβις, όχι στο bar :-))
pali mas sygkinises Proavatako..na eise kala!
:-) και εσύ ανώνυμη/με!
Post a Comment