Μία Μαγική Παρασκευή με την Χάρις

Ωραία είναι απόψε η Παρασκευή.

Δροσούλα έχει, καλοκαιράκι στην αρχή του.

Είμαι με το σώβρακο και κάνω δουλειές στο σπίτι. Ήθελα να πάω να κολυμπήσω λιγάκι, αλλά μετά ξεθέλησα.

Ε, ας πάω λίγότερες φορές αυτήν την βδομάδα, δεν χάθηκε και ο κόσμος.τεμπελόλ λολ

Όσο κάνω πιάτο, ρούχο, ξεσκόνισμα, έχώ βάλει και ακούω το πρώτο cd από το Ανθολόγιο της Αλεξίου.

Μου αρέσει η Αλεξίου πολύ, το ξέρεις. Και το ελληνικό τραγούδι μου αρέσει πολύ.

Και απόψε που γυρνοβολάω στο σπίτι κάνοντας δουλειές καταλαβαίνω γιατί....

Ρε συ, είναι φοβερό... ακούω το ένα τραγούδι μετά το άλλο και γεμίζω συναισθήματα και σκέψεις.

Για παράδειγμα...

το 3 τραγούδι στο cd είναι το "Κοίτα μία νύχτα". Αυτό είναι το μοναδικό τραγούδι της Χαρούλας στο οποίο χαμογελά και αυτό "ακούγεται". Επίσης είναι και το τραγούδι με τον στίχο "και μες στην παρακμή της, χτυπά και Ολυμπιάδα". Σκέφτομαι, με αφορμή αυτό τον στίχο, ότι η Νικολακοπούλου μπορεί το 91 να μην συμφωνούσε με το να χτυπήσουμε Ολυμπιάδα, αλλά όταν την πήραμε συμφώνησε να συμμετέχει στις τελετές που την πλαισίωναν.

Το 5 τραγούδι είναι το ταγκό της Νεφέλης. Αυτό δεν είναι μόνο το χειρότερο τραγούδι της Χαρούλας, είναι και το πιο ηλίθιο. Οι στίχοι είναι ό,τι πιο κουλό έχει τραγουδηθεί ποτέ... η αδυναμία του τραγουδιού, δε, αυτού τονίζεται περισσότερο διότι ...

το 6 τραγούδι είναι ένα από τα σπουδαιότερα που έχουμε στην ελληνική μουσική. "Σάββατο και απόβραδο και ασετιλίνη". Σπανός, Παπαδόπουλος και μαζί η φωνή της Χαρούλας παίρνουνε την ψυχή μας και την κάνουνε με τα κρεμμυδάκια. Και άσε την Νεφέλη να μαλακίζεται...

Με αφορμή το 7 τραγούδι, το "δως μου ένα τσιγάρο, να σταθώ να πάρω εισιτήριο" σκέφτομαι πόσο τυχερή αλλά και πόσο ικανή είναι η Αλεξίου που έχει βγάλει μερικούς από τους πιο επιδραστικούς ελληνικούς δίσκους. Θυμήσου τι πάταγο έκανε το "Δι' ευχών" και πως όλες μετά ήθελαν να συνεργαστούν με τον Αντύπα (τον πήρε τελικά φαλάγγι η Άλκηστις). Επίσης, ακούγοντας αυτό το τραγούδι, θυμάμαι πόσο σκοτεινή ήταν η ζωή μου εκείνη τη χρονιά, πόσο ασταθής ήταν η ψυχή μου και στεναχωριέμαι... αλλά και χαίρομαι γιατί είμαι ακόμα ζωντανός και χωρίς μεγάλες απώλειες.

Το επόμενο τραγούδι, το 8, είναι διασκευή που η Χαρούλα το λέει καλύτερα από την Τάνια που το είπε πρώτη. "να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια". Αυτό και είναι ένα τραγούδι που με γεμίζει σκέψ σκεψ εντατίκ.... Σκέφτομαι τι ταλαντούχος είναι ο Κραουνάκης και πόσο ευλογημένη είναι η Λίνα, και τι μαλακία που δεν είναι πια συνεργάτες... Και επίσης, σκέφτομαι πως οι άνθρωποι έχουν τόσο διαφορετικούς τρόπους να αντιμετωπίζουν την αγάπη. Άλλοι κοιμούνται στο πάτωμα, και κλείνουν και τα μάτια...

...ενώ άλλοι αναρωτιούνται "Τι θα κερδίσω αν φέρω κάποιον, λίγο πιο κοντά"; Αυτό είναι στίχος από το τραγούδι 18, το "Οι άντρες περνούν μαμά"... Από τα πιο τρυφερά και θλιμμένα τραγούδια που έχει τραγουδήσει η Αλεξίο...

... ... ... ... ... ... ... .... ...

και έτσι, ακούγοντας το ένα τραγούδι μετά το άλλο, γίνεται ένας χορός μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου από σκέψεις και συναισθήματα.

Και ένα μαγικό πράγμα γίνεται τότε, σε έναν άντρα 35 χρονών σε ένα συνηθισμένο διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, στην σκιά του Λυκαβητού...

Η καρδιά του και το μυαλό του παύουν να είναι δύο διαφορετικά πράγματα και γίνονται ένα.

Και η καρδιά αρχίζει να κάνει σκέψεις. Και το μυαλό να αισθάνεται...

Από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες ακούγεται ο ήχος της Αθήνας, που και αυτός ανακατεύεται με τα τραγούδια που παίζουν στο φορητό cd player...

και όλα τα πράγματα δεν έχουν πια όρια, το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο, εγώ γίνομαι κομμάτι της πόλης, και της γλυκιάς καλοκαιρινής νύχτας

και χαίρουμαι που η ζωή μας είναι τόσο μαγική και όμορφη. :-)

[και ας χρειάζεται να ρίχνουμε και κανένα ξεσκόνισμα πότε πότε λολ λολ]

"τι σκατά πια να κάνω για να ικανοποιηθεί ο πελάτης, μου λες";

Κάποτε είχα ένα φίλο που δούλευε σε διαφημιστική.

Ήταν σε μία πάρα πολύ προγκρέσηβ εταιρία, με έδρα την Νέα Υόρκη, και πολύ οροίτζειναλ όχι μόνο στις διαφημίσεις που έφτιαχναν αλλά και στο πως αξιολούσαν κάθε πρότζεκτ, πως έπαιρναν τις απαραίτητες πληροφορίες από τον πελάτη, και γενικότερα στα υπόλοιπα "περιφερειακά" της δημιουργίας μίας διαφήμισης.

Από όλα τα σούπερ κουλ κόλπα που είχαν στην φαρέτρα τους το πιο κουλ και σούπερ τρέντη και ούμπερ πρωτότυπο ήταν και το εξής.

Κάθε φορά που είχαν μεγάλη συνάντηση στην εταιρία, όταν κάποιος από το τημ του πελάτη ζητούσε να πάει τουαλέτα τον στέλνανε σε μία που το καζανάκι ήταν χαλασμένο.

Αν ο πελάτης ήθελε χέσιμο, τότε το σχέδιο είχε πάει καλά. Βλέπεις ο σκοπός τους ήταν να καταφέρουν να μελετήσουν την κουράδα του, για να μπορέσουν να τον μάθουν πραγματικά εις βάθος.

ώστε να του δώσουν αυτό που θέλει.

Πήγαινε λοιπόν ο άθρωπας από το τημ του πελάτη στον καμπινέ, έχεζε, πατούσε το καζανάκι, τίποτα...

Φυσικά, έσκαγε στην αμηχανία, έψαχνε να βρει κανένα κουβά (που εννοείται ότι δεν υπήρχε), έριχνε νερό με τις χουφτίτσες του, να μην στα πολυλογώ κάποια στιγμή το έπαιρνε απόφαση ότι αυτήν την κουράδα δεν θα το κατάφερνε να την εξαφανίσει...

Έβγαινε τότε από τον καμπινέ σαν χεζμένος (παν ηντέντεντ)

απ' έξω τον περίμενε στρατηγικά τοοποθετημένη Μεξικανή υπηρέτρια η οποία του έλεγε με το πιο συμπονετικό ύφος του κόσμου, "μη ανησυχεί το κύριο, κάλασε καζανάκι τώρα μόλις, εγκό φροντίσει εκσαφανίσει σκατούλα άμεσα, εσύ πάει πίσω μήτηγκ ρουμ τώρα, όκι σωστό λείπει καμπινέ τόση ώρα κύριο".

Ο πελάτης επέστρεφε ανακουφισμένος στο μήτηγκ ρουμ, ενώ εννοείται η Μεξικάνα έβγαζε φωτογραφίες την κουράδα στην χέστρα και την έβαζε μετά σε ειδικό κουτί.

Με το που τελείωνε το μήτηγκ, μου έλεγε ο φίλαράκος μου, καλή του ώρα όπου να είναι, χαθήκαμε, πετάγονταν όλα τα στελέχη της διαφημιστικής στο δωμάτιο μελέτης σκατούλας.

Και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι. Κειμενογράφοι, δημιουργικοί διευθυντές, account people, γραφίστες.

Κάθονταν πάνω από τη κουράδα και ο καθένας από την δική του οπτική γωνία, κατέγραφε τις παρατηρήσεις του.

Δηλαδή, άλλες παρατηρήσεις έκανε ένας κειμενογράφος, άλλες ένας account planner, άλλες ο account executive κοκ.

Στο τέλος οι παρατηρήσεις μαζεύονταν σε ένα αρχείο xl και έτσι ύπηρχε ένα σούπερ οργανωμένο σύστημα αξιολόγησης πελάτα και της κουράδας του.

Το σύστημα ήταν πολύ πολύ αποτελεσματικό, η εταιρία κατάφερε να γίνει κορυφαία στον τομέα της και με παγκόζμια ακτινοβολία.

Όταν χάρισα στο φίλο μου ένα κουπόνι για σεξάκοι με διπλή αξία και χωρίς ημερομηνία λήξης μου έκανε ένα υπέροχο δώρο. Την λίστα που σου παραθέτω. Ηντζόη. ότι καλύτερο για το σουκού που μόλις έφτασε.

Λίστα ανάλυσης κουράδας πελάτη ανάλογα με το που δουλεύει.

Τράπεζα - σκληρή κουράδα, σαν να έχει φάει παξιμάδι, μεγάλη σε όγκο, πολύ μποχίκος. Μερικές από αυτές είναι τόσο πελώριες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως σταδγιάλα βγήκαν από μία τόσο μικρή (ορ νατ) τρύπα
Μέσα Μαζικής ενημέρωσης - αν ο πελάτης είναι υπεύθυνος μάρκετήγκ σε ΜΜΕ η κουράδα είναι τσιρλέ, πολύ υγρή και σούπερ αηδιαστική, αν πέσει σε ρούχο λερώνει και δεν βγαίνει ούτε με χλωρίνη.
Αυτοκίνητο - όταν ο λογαριασμός αφορά διαφήμιση αυτοκινήτου η κουράδα είναι... πολλά μικρά στρογγυλά κουραδάκια, σαν κατσίκας που αν σου πέσουν την ώρα που τα αναλύεις κυλάνε κάτω από την βιβλιοθήκη και άντε μετά να τα βγάλεις.
Τρόφιμα - οι κουράδες εκείνων που δουλεύουν στον τομέα τρόφιμα απλά είναι οι πιο απολαυστικές, χαίρεσαι να τις αναλύεις. Είναι γρομπιασμένες, και κόβονται με την καρδιά ενός μαρουλιού. Μαλακές, με καμπύλες, με μεγάλη πλαστικότητα, παρασύρονται με την μία από το καζανάκι, σε αντίθεση με των τραπεζικών που πρέπει να τραβήξεις δύο φορές. Στις μεγάλες τράπεζες, 3!
Τουρισμός - οι άνθρωποι που δουλεύουν στην τουριστική βιομηχανία έχουν τις κουράδες με το πιο μαύρο χρώμα, σαν να είναι ηλιοκαρβουνιασμένες. Γενικότερα βγάζουν ένα γκαγκιάνιασμα ως σκατά.
Τέλος όσοι δουλεύουν στην τηλεφωνία έχουν τα πιο απρόβλεπτα σκατά. Είναι φοβερό, έχουμε προσπαθήσει να τις κατηγοριοποιήσουμε αλλά στέκεται αδύνατο. Κάθε απόπειρα ήταν σκατά στα μούτρα μας.

Εννοείται ότι ο φίλος μου έχει και άλλες πιο αναλυτικές παρατηρήσεις, αλλά δεν μου επιτρέπει να τις δημοσιεύσω. Η λίστα είναι τοπ σήκρητ και αν τολμήσεις και την κυκλοφορήσεις θα χεστούμε (!!!! παν ηντέντεντ)

μην τολμήσεις να κυκλοφορήσεις την λίστα είναι τοπ σήκρητ. θα γίνουμε σκατά.

Ένα λινκ του ενός λεπτού το πολύ.

ένα λεπτό θα σου πάρει να το διαβάσεις αυτό εδώ.

Χριστέ μου...

Ο φασισμός του φορσέ χαμόγελου!

Εχτές είχα μία κάπως φορτισμένη μέρα στην δουλειά. Όταν λοιπόν έφτασα σπίτι ήμουν λίγο βαρύθυμος και κουρασμένος, έτσι έπεσα να κοιμηθώ για καμία ωρίτσα! Ήταν 7 και μισή όταν έπεσα, οπότε κατά τις 9 παρά 15 σηκώθηκα.

Ήμουν στουφιασμένος. Συμβαίνει αυτό όταν κοιμάσαι πολύ λίγο και βαριά.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι, σύρθηκα μέχρι το σαλόνι, έφτιαξα την τσάντα του τζημ, ντύθηκα, καβάλησα το βεσπίδιο και βουρ να κολυμπήσω λίγο.

Όπως είπα ήμουν βαρύθυμος, αλλά δεν είχα κάποια κακιά διάθεση ή θλίψη ή κάτι τέτοιο, απλά ήμουν κουραζμένοζ!

το έπιασες έτσι; το έχεις; κουραζμένοζ ήμουν, όχι κακοδιάθετος!!!

Φτάνω στο τζημ και πετυχαίνω στο φουαγιέ φίλο μου. Πιάνουμε την κουβέντα... και με αρχίζει: "τι έχεις"; "τι έχεις"; "τι έχεις";

του λέω ότι δεν έχω κάτι αλλά αυτός εκεί.

"όχι, έχεις κάτι, είμαι σίγουρος, έχεις προβλήματα στην δουλειά, έχεις θέματα στα γκομενικά, λέγε τι έχεις"!!!

του ξαναλέω ότι είμαι καλά, απλά είμαι στουφιασμένος επειδή κοιμήθηκα και είμαι και κουρασμένος.

αυτός να μην καταλαβαίνει χριστό. έλεος. ευτυχώς που είχε να φύγει γιατί μου είχε σπάσει τα νεύρα.

πάμε παρακάτω.

Την ώρα που είμαι στα αποδυτήρια χτυπάει το κινητό. Άλλος φίλος. Με του που ακούει την φωνή μου αρχίζει και αυτός "τι έχεις"; "τι έχεις"; "τι έχεις";

Βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου δεν έχω κάτι, απλά έχω πεσμένα επικοινώνια, αμάν πια πρέπει κάθε μέρα και κάθε στιγμή να έχω φεστιβάλ κεφιού;

Με τα πολλά τον πείθω, καθαρίσαμε και με αυτόν.

πάμε παρακάτω.

Κατεβαίνω στην πισίνα, πετυχαίνω άλλον γνωστό. μην στα ξαναλέω, κλασικά με το που με βλέπει αρχίζει "τι έχεις"; μία φορά μόνο αυτός γιατί είμαστε νέοι γνωστοί, δεν έχει ακόμα αποκτήσει το δικαιώμα να γίνεται σπασαρχίδιζ!

εκεί πια άρχισα όντως να έχω κάτι!!!

μα είναι δυνατόν; λέει πουθενά ότι είναι δουλειά μου να κάνω τον κόσμο να γελάει; λέει πουθενά ότι πρέπει να είμαι πάντα εύθυμος και σούπερ χαρούμενος; λέει πουθενά ότι ο άθρωπας θα είναι ή σούπερ χάπη ή σούπερ σάντ;

δηλαδή συγγνώμη δεν υπάρχουν άλλες καταστάσεις παρά μόνο οι οριακές;

τι φασισμός είναι αυτός; δεν έχω δικαίωμα απλά να είμαι κανονικός, χωρίς ούτε να σουρομαδιέμαι ούτε να γελάω υστερικά;

επίσης, και ποιος σου είπε μωρή εγωκεντρικιά εσένα ότι ακόμα και αν έχω κάτι αυτό είναι εξαιτίας σου, ή ότι θέλω να στο πω;;;;

εντάξει, εκτιμώ το ενδιαφέρον σου, αλλά όταν σου μιλάω καταλάβαινέ με! ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ super χαρούμενος!

τι θα γίνει; θα το στιγματίσουμε και αυτό, όπως στιγματίσαμε τόσες και τόσες φυσιλογικές ψυχικές διαθέσεις του άθρωπα, την κατάθλιψη, το πένθος, την κούραση, την ακεφιά;

και από εκεί που δεν είχα τίποτε, τώρα έχω νεύρα! λολ

Τα καλύτερά μας χρόνια είναι τώρα

ένα από τα πιο συμπαθητικά φατσόνια του Hollywood, ο σκηνοθέτης  Sidney Pollack πέθανε σήμερα.

Λυγμ 

Ο Sidney έχει σκηνοθετήσει τέλεια χολιγουντοέργα, όπως το Out Of Africa, το Τούτσι και το "Τα καλύτερά μας χρόνια" με το θρυλικό ζεύγος Barbra και Robert Redford. 

λυγμ και κλαψ

δες εδώ: 

Φέηζμπουκ - Μερικές παρατηρήσεις από τις πρώτες μου μέρες σε αυτό

• είναι η χαρά του "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, 10 μέρες κοσκινίζει"
• όχι, δεν θεωρώ ότι επειδή μου έστειλες ένα απλικέησον "επιχρυσωμένη πατάτα" μου έκανες επικοινωνία
• ναι πράγματι βρίσκεις ανθρώπους. αλλά αμέσως μετά τους χάνεις.
• έχει μερικά διασκεδαστικά παιγνίδια προσομοίωσης. that's the best think in it for me.
• επίσης μου αρέσει που μπορώ να φτιάξω βήρτουαλ βιβλιοθήκη.
  
• κατά τα άλλα δεν αξίζει τον κόπο και τον χρόνο.
• είναι ό,τι πιο παθητικό στο ίντερνετ, έξυπνα μεταμφιεσμένο σε ενεργητικό. στην πραγματικότητα δεν σου δίνει καμία δυνατότητα ουσιαστικού χειρισμού και διαμόρφωσης της σελίδας σου.
  
• κάποια στιγμή πήγε να μου γίνει βραχνάς να απαντάω σε όλα τα updates και τα request και τα τζάτζαλα μάτζαλα. μετά, είπα "ά μαρή, που θα μου γίνεις και άγχος" και πήγα να πλύνω σώβρακο.
  
• τώρα, όπως με κόβω, είμαι στο παραπέντε να διαγράψω το λογαριασμό μου. έκλεισε, είμαι άνθρωπας της πηγαίας, ατόφιας και απεριόριστης δημιουργικότητας που σου παρέχει ένα blog. Όλα τα άλλα μου φαίνονται σαν πετυχημένες μαλακίες στο σαλόνι, όταν η αγάπη σου σε περιμένει φρεσκομπανιαρισμένη στο κρεβάτι. Ανόητα και λίγα δηλαδή.
• οι περισσότεροι γνωστοί μου είναι πολύ ομορφότεροι από κοντά από ότι στις φωτογραφίες τους
• ΟΜΩΣ όσοι γνωστοί μου έχουν βάλει φωτό που τους κολακεύει κραυγαλέα, την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Είναι άθρωπας που με αγχώνει ένας άθρωπας που δεν έχει αποδεχτεί το ποιος και πως είναι.
• ναι, επιμένω. τίποτε δεν είναι καλύτερο από το να βγεις και να πιεις ένα ποτό με το γκομενάκο ή τους φίλους σου. τα φέηζμπούξ σου δίνουν απλά την επίφαση της κοινωνικότητας όταν έχει κάψει φλάτζα και προτιμάς να μείνεις μέσα.
• Δεν είναι κακό να προτιμάς να μείνεις μέσα. Κακό είναι να ενοχοποιείς τα νιωσίματά σου και να μην τους δίνεις χώρο να "αναπνεύσουν".
• Για κάποιο λόγο βρίσκω πολύ πιο απλό να πάρω ένα τηλέφωνο κάποιον παρά να του στείλω ένα απληκέησον...
  
• ...εκτός και αν τον βαριέμαι και ντρέπουμαι να του το πω - οπότε του κάνω μία φεηζμπουκιά και με ελάχιστο κόστος σε χρόνο του έχω κάνει φιλική χειρονομία...
• ...ή καλύτερα ψευτοφιλική.
• ας με σκοτώσει κάποιος ΤΩΡΑ πριν γίνω τελείως Κώστας Πρέκας λολ
• το ίντερνετ είναι του σατανά ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟ ΠΟΟΥΠ ΙΣ ΣΑΤΑΝ ΠΟΟΥΠ ΙΖ ΣΑΤΑΝ ΠΟΟΥΠ ΙΖ ΣΑΤΑΝ ΣΙΞΣΙΞΣΙΞΣΙΞΣΙΞΣΙΞΣΙΞΣΙΞ. χεχε
  

Η ανοησία στους δρόμους

το βρήκαμε τώρα.

δεν μας έφταναν όλοι αυτοί που είναι απλά άχρηστοι με το τιμόνι και δεν θα έπρεπε να τους επιτρέπεται να οδηγούν...

...πρέπει να τους ανεχτούμε και να οδηγούν ενώ την ίδια στιγμή στέλνουν μηνύματα από το κινητό!!!!!!!


μα είναι δυνατόν; πόσο μαλάκας και ανόητος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;

Τις τελευταίες μέρες έχει τύχει και κάνω μεγάλες διαδρομές μέσα στην Αθήνα με το μηχανάκι. Το τι βλέπουν τα μάτια μου με τα κινητά δεν περιγράφεται. Σκιάζεται η ψυχή μου, σκιάζεται!

Κάτι γκομενίτσες μεταξύ 20 και 30, από αυτές που είναι ούτως ή άλλως, ακόμα και όταν είναι πλήρως συγκεντρωμένες, ανίκανες να οδηγήσουν (είναι θέμα ικανότητας ρε παιδί μου - μπορεί απλά να μην το έχεις...) οι οποίες ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΗΝΥΜΑΤΑ την ώρα που κατεβαίνουν την Κηφισίας!

Και κάτι μαλάκες, από κείνους που θεωρούν ότι η οδήγηση είναι στο αίμα τους και "όπως οδηγώ εγώ κανείς δεν μούμπλε μούμπλε" και "όλος ο δρόμος είν' δικός μου, το τιμόνι είναι θεός μου" που πληκτρολογούν sms κοιτώντας την οθόνη της συσκευής, ενώ το αυτοκίνητο κατεβαίνει πατημένο την Αλεξάνδρας!!!

Μα τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουν τι κάνουν; Κάποια τραγωδία; δεν έχουν αίσθηση ότι το αυτοκίνητο που δεν ελέγχεται καλά είναι φονικό όπλο; δεν έχουν αίσθηση ότι η διαφορά ανάμεσα σε μία ζωή και έναν ή πολλούς θανάτους είναι μόνο μία στιγμή;

Γίνομαι έξαλλος από τα νεύρα. Χώρια που τρέμω για την σωματική μου ακεραιότητα. Τρεις τέσσερις φορές έχει τύχει το αυτοκίνητο που δίπλα του περνώ με το μηχανάκι να με πλησιάζει επικίνδυνα επειδή αυτός που το οδηγεί smsάρει!

Μα να παίρνεις τα μάτια σου από το τιμόνι την ώρα που οδηγείς;

τι να πω. τι να πω! και να σκεφτείς ότι άνθρωποι με τέτοια μυαλά διαμορφώνουν με την γνώμη τους την πραγματικότητα και την δική μου (ψηφίζοντας για παράδειγμα ή επιλέγοντας προϊόντα και υπηρεσίες... μωρέ καλά λέω εγώ κάτω η δημοκρατία των ηλιθίων...)

Το πιο περιττό ποστ όλων των εποχών

...αυτό το ποστ ανεβαίνει για να σε ενημερώσει για κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση να μην συμβεί.

ο Ιντιάνα Τζόουνζ είναι στο νούμερο 1 του Αμερικάνικου Box Office.

έκανε 101 μυριάκια δολλάργια το Σουκού που απόψε τελειώνει, βάλε και ακόμα 25 την Πέμπτη, εντάξει γενικά η ταινία σκίζει.

αλλά αυτό το σούπερ ήξερες.

ΑΥΤΟ που δεν ήξερες είναι ότι σήμερα πήγα και την είδα, όπως με ειδοποιούν από το κοντρόλ.

Στο Αττικόν, απογευματινή προβολή, 5 και μισή με 8 παρά 15.


Καταρχήν, το σινεμά ήταν άδειο. 18 άτομα είχε όλα κι όλα.

Τι έγινε, νόμιζανε τα κοινά ότι θα γινόταν χαμός στον Ίντι και δεν μπήκαν στον κόπο να πάνε να τον δούνε; ...α γκέσ σο!

Ωραίο έργο ήταν. Η Χάρισον Φόρντ θεά, ο Shia LaBeouf θεά, η Κέητ Μπλάνσετ θεά (η καλύτερη καρικατούρα-ρόλος που θυμάμαι να έχω δει ποτέ στο σινεμά), το σενάριο θεά, οι εξωγήινοι θεά, το πλοτ θεά, γενικά είναι ωραίο έργο θα καταδιασκεδάσεις.

να και τρέηλερ, αλλά όχι της ταινίας - του video παιχνιδιού στο οποίο πρωταγωνιστούν... LEGO! How cool is that??? LEGO & Indiana Jones Trailer!!!


(πι εσ που αποδεικνύει πόσο βλαχάκι είναι αυτός που τώρα διαβάζεις, ο γιόρζ τρούλη πραβατάκος. το Ιron Man που ΑΚΟΜΑ δεν έχω δει, συνεχίζει να σκίζει στην Αμερική!!!! ....μα τόσο καλή είναι πια αυτή η ταινία;;;;;).

Ότι δεν κατάφερε το Καλομοιράκι, το κατάφερε το Ριχανάκι

...χτύπησε κορυφή πάλι!

ομολογώ ότι εξεπλάγην.

Μα η Rihanna ξανά στο νούμερο 1 της Αγγλίας ένα χρόνο μετά το Αμπερέλα;;;;

και με ένα τραγούδι τρελό μελοκορπόρι, το take a bow;

αμάν αυτοί οι Εγγλέζοι θα μας τρελάνουν.

ένηγουέη, ας μην τους βρίσω καλύτερα απόψε, φάγανε και τα μούτρα τους χτες στην eurovision, είναι σούπερ θλιμμένοι μαθαίνω:


δενκακό... αλλά δενκαικατιδιαίτερο...

πη εσ μεταφυσικό: είναι τυχαίο ότι take a bow λέγανε και ένα παλιό τραγούδι της Μετζένα που επίσης είχε πάει νούμερο 1 στην Αμερική; ομαγκόντ σούπερ σπούκι. η Μετζένα με κατατρέχει ητς οφήσιαλ.

Μερικές παρατηρήσεις από την χτεσινή Eurovision

• αν και η βραδιά ξεκίνησε με τους όχι καλύτερους οιωνούς τελικά ήταν η γιουροβίζιον που έχω γελάσει περισσότερο από ποτέ.
  
• αν δεν έχεις δει τον τελικό με τον Γιώργο Παυριανό, στιχουργό του "εγώ δεν πάω μέγαρο" και του "και μου έρχεται ζαλάδα να ξέρω πως γυρίζεις γυμνός μεσ' στην Ελλάδα για να με βασανίζεις" απλά δεν ξέρεις ΠΟΣΟ απίστευτα αστείο μπορεί να είναι όλο αυτό.
  
• Την ωρά της Ρωσίας μας είχε φάει η αγωνία ότι ο πατινάζ θα ρίξει καμία ξανάστροφη με τις χερούκλες του στον Ντίμα και θα τον αφήσει σέκο.
  
• Είχαμε διαφωνία μεγάλη για την τραγουδίστρια της Πορτογαλίας. Πόσες φέτες ζαμπόν Νίκας χαμηλά λιπαρά έφαγε για να της φύγει το άγχος, πριν βγει στην σκηνή; Εγώ έλεγα 23456644477886675 ενώ ο Παυριανός 23456644477886673! (για να μην ταλαιπωρείσαι, 2 λιγότερες).
  
• Κοίτα τι έγραψε η ρεπόρτερ του bbc για το τι γινόταν στο στάδιο την ώρα που το λατρεμένο Καλομοιράκι τραγουδούσε: Greece: If the crowd reaction is anything to go by, I would say Greece have it in the bag. The stadium is united about this one. Αν θες να δεις τι είπε το bbc για τους υπόλοιπους κάνε κλικ εδώ.
• Το πόσο χάρηκα που η τριαντατριάχρονη (...αλλά χωρίς να έχουν προστεθεί τα διαστήματα που στη Σουηδία έχει χιόνι) σουηδή Πιρέλι καταποντίστηκε δεν λέγεται. Αν αυτό το απαίσιο τραγούδι από το σκιαχτικό τέρας έβγαινε πρώτο είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα τρώω για ένα μηνα κεφτεδάκια ΙΚΕΑ μόνο.
  
• Ο Παυριανός μάντεψε (και μάλιστα το είπε 3 φορές) ότι η Καλομοίρα θα έρθει τρίτη και μάλιστα πριν ξεκινήσει ο τελικός. που το ήξερε ρε πούστη μου σταδγιάλα.
  
• Το ασορτί "ψιλοτάκουνα τραγουδίστριας με βάτες τραγουδιστή" των Ισλανδών, απλά με έστειλε να ψάξω να βρω το μπουκαλάκι με τον αιθέρα. το τραγούδι τους πάντως τέλειο, περιμένω να το ακούσω στο "κουτούκι του μπαρμπά μανώλη".
• όσο μου άρεσε το Γαλλικό τραγούδι, τόσο χάλια ήταν η περφόρμανς του. Ο τύπος είχε καταλάβει ότι θα καταποντιστεί και τον είχε πάρει κάργα από κάτω.
  
• Η Ουκρανία ήταν σούπερ κουλ. Μου άρεσε πολύ η παρουσία της, το κόλπο με τα φωτεινά κουτιά κ.λπ. Όσο για το τραγούδι, είναι κλάσης Kylie.
  
• μερικά τραγούδια που σούπερ ντρέπομαι που μου άρεσαν λολ: Ουκρανικό, Ισλανδινό, Αλβανικό (πάρα πολύ κιόλας!), γερμανικό (μλκ πόσο χαμηλά μπορώ να πέσω. απίστευτο λολ).
• το καλύτερο τραγούδι από όλα ήταν ο Βοσνία Ερζεγοβίνη. Αν το ακούσεις χωρίς να βλέπεις την σκηνική παρουσία γαμεί.
• Όταν βγήκε η τυφλη Γεωργιανή γαμηθήκαμε στα κάφρικα αστεία. Ντρέπομαι, αλλά φτάσαμε στο σημείο να πούμε "ευτυχώς που δεν μπορεί να δει τι ρούχα της έβαλαν" και "ο Στήβη Γουόντερ της έστειλε καλάθι με λουλούδια". Μαλάκα, τι γουρούνια και τι ντροπή λολ.
  
• Το ρώσικο τραγούδι είναι χάλια. Και επίσης ο τύπος λέει, αντί για impossible, ΙΜΠΑΑΑΑΣΙΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΛ. έλεος με το μικρό βλαχάκι. Μα ήταν ανάγκη να μας κερδίσει η χώρα που αγαπώ περισσότερο; και μάλιστα με τόσο χάλια τραγούδι; έσπασε η καρδιά μου.
  
• άντε και του χρόνου. και κόφτε την γκρίνια. μία βραδιά είναι, μία ευκαιρία να γελάσουμε με τους φίλους μας. όλο αυτό ή το βρίσκεις διασκεδαστικό ή όχι. παραπάνω αναλύσεις του τύπου "είμαι σημάδι της πτώσης του άθρωπα, και που είναι η πχιότητα επιτέλους σε αυτήν την ήπειρο, έλεος έλεος έλεος καταστρεφόμαστε πά να διαβάσω Παπαδιαμάντη" δεν χρειάζονται.
  

Οπωσδήποτε

να διαβάσεις αυτό...

...αυτός ο κόσμος δεν θα πάψει να με εκπλήσσει ποτέ.

Alert the media!!! Λολ

Ο χριστός και η παναγία! alert the media!

αποφάσισα να κάνω την κλήρωση για τον διαγωνισμό που qρδίζεις υπέροχες μουσικές του Vangelis, επιτέλους επιτέλους επιτέλους!

Καταρχήν να δώσω τις σωστές απαντήσεις, επιτέλους ο πρώτος διαγωνισμός που το κάνω αυτό (συνήθως ξεχνάω, αλλά τι σημασία έχει, ο προβατάκος σου δεν είναι απαιτητικός, ό,τι και να απαντήσεις σε βάζει στην κλήρωση).

Απάντηση ερώτηση α: βραβείο όσκαρ.
Απάντηση βου: εννοείται σεξάκοι.
απάντηση γου: χαζός τενεκές βλάκας.

και τώρα ποιοι συμμετέχουν την κλήρωση:

1. mad
   
2. sikia
3. tanila
4. tsok
   
5. celsius33
6. ερμής
7. Ηφαιστιωνάκος
8. vk
9. O Marvinάκος
10. ο blue piccadilly
11. Patrick
12. 30aris
13. tovene592
14. blueprints
15. snikolas
    
16. Χάρης
17. Κακίστρω
18. P.O.V. of a G.
19. O Equilibrium
    
20. η σούπερ ταλαντούχα πχήτρια Μαρίνα
21. ο σταρτ2
    
22. ο/η Αμφις
23. ο baby boom
24. Aphrodite
    
25. basnia αγαπημένος
26. η so_far
27. spinachvatican (μα τι τέλειο νικ)!
    

καθόλου κακά! 27 συμμετοχές. τέλεια.

Λοιπόν, πάω να φέρω την σουπιέρα.

(ήχος ξυπόλητου ποδιού που απομακρύνεται πάνω στο ακριβό χαλί. ήχος μικρού δαχτύλου ποδιού που χτυπάει πάνω στο πόδι της ακριβής μπερζέρας. ήχος βρισιάς. ήχος βρισιάς. ήχος βρισιάς. ήχος βρισιάς. [.....] ήχος ποδιού που επιστρέφει με την σουπιέρα παραμάσχαλα.)

να και η σουπιέρα:

ρίχνω μέσα τα χαρτάκια με τα 27 ονόματα. ανακατευ ανακατευ αμεροληπτικ εντατίκ

τραβάω πρώτο. νόμερο 19. yes! ο equilibrium ο οποίος είναι και πατρίωτάκι του Vangelis, αλλά και του γιόρζ τρούλη του προβατάκου σου.

τραβάω δεύτερο. νούμερο 5!!! ο celsious όμαγκόντ! τέλεια! μπράβο.

και το τρίτο και φαρμάσιους. είναι το νόμερο ... ... ... ...13!!!! ο tovenakos! Λολ τέλεια!

μπράβο παλουκάρια σε καλή μεριά τα cd είναι υπέροχα, θα τα καταχαρείτε.

όσο για το μεγάλο δώρο... ε ας το πω, μάλλον το ένα από τα τρία σετ δώρων θα περιέχει cd υπογεγραμένο από τον μεγάλο συνθέτη. how cool is that! :-)

Ουφ κουράστηκα - και σε κούρασα και εσένα.

άη κρος μάη φήγκερζ και κάνω ευχή, καλά να πάει η νύχτα αυτή! λολ

για το γιουβέτσι με μυζήθρα, για τις μουσικές του Κουγιουμτζή, για την αυθεντική αρρενωπότητα των αντρών της, για τα διηγήματα του Δημήτρη Χατζή, για τα μαγικά νυχτερινά μπάνια που έχω κάνει μισή ώρα απόσταση από την Ομόνοια, για την παραλία Αγγελόκαστρο στην Κέρκυρα, για την πόλη που γέννησε την αγάπη μου (δεν σου την λέω λολ), για λέξεις όπως "τρυφερότητα", "παλικάρι", "μελαγχολία", για τις μεταφράσεις Ρώσων κλασικών του Άρη Αλεξάνδρου, για την επίσκεψη που έκανα στο Μυστρά τους Δελφούς την Ολυμπία και έμεινα με το στόμα ανοιχτό και την ψυχή μεγαλύτερη, για το ότι έχουμε ίδια θρησκεία με τους Ρώσους, για τα υπέροχα μπουτάκια των ευζώνων στην Πλατεία Συντάγματος, για την διαδρομή Σύνταγμα ΕλΒελ με τον προαστειακό, για τα τραγανά κεράσια και τις ζουμερές της φράουλες, για την φέτα - ναι, το τυρί εννοώ, για τους άντρες που αν και αγύμναστοι φαίνονται απίστευτα στιβαροί, για τον Χατζιδάκι, για το "σαν παλιό σινεμά", για τις εκατοντάδες ελληνικές πόλεις που υπάρχουν εκτός των συνόρων μας, για την Λαμπέτη τον Χόρν την Γκέλυ Μαυροπούλου και τόσους άλλους, για την ξυπολισιά, για τους χιλιάδες ανθρώπους που πάνε στον Επιτάφιο την Ανάσταση κάθε χρόνο, για τα τοπία του Αγίου Όρους, για τους φίλους μου, για το ότι είναι πατρίδα των ανθρώπων που αγαπώ περισσότερο από κάθε τι, για τις σωβράκες του παππού που φοράνε ακόμα κάποιοι νέοι και μου φάινονται sooooooo sexy, για το σεξάκοι, για τον Vangeli και το Antarctica του, για τους bloggers της, για τα πάρκα που κρατάνε ζωντανή την φλόγα του παράνομου gay έρωτα, για τους διαχωρισμούς "κωλομπαράς" "μπινές" κλπ, για τις παραλίες της Μεσσηνίας, για το σλόγκαν "η μαμά μου η καλή καθαρίζει με ρολή", για την μυρωδιά του Rol, για την μυρωδιά του Θανάση στο Μοναστηράκι, για το ότι έχουμε κουλτούρα με στοιχεία από πεντακόσιους διαφορετικούς πολιτισμούς και λαούς, για τους διάσημους αλλά και άσημους ποιητές της, για την Χαρούλα, για τους περίπατους στο κέντρο της Αθήνας, για τα ταξίδια στην Εθνική Αθήνα Θεσσαλονίκη με τσίτα Μητροπάνο στα ηχεία του αυτοκινήτου, για το ότι έχουμε αίμα από πεντακόσιες διαφορετικές φυλές, για την αιώνια ελπίδα ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, για την βεβαιότητα που νιώθω συχνά ότι είμαστε η χώρα που αγαπά περισσότερο από όλες ο Θεός...

για αυτά και χλιάδες πράγματα ακόμα που ΛΑΤΡΕΥΩ σε αυτήν την χώρα...

GO Καλομοιράκι, Go apopse!!!

γιου καν σκήσ δεμ!



λολ

SEX ΕΝΔΕΣΙΡΗ UPDATE

ενώ η αναμονή για sex and the city έχει χτυπήσει ροζ, πριν από λίγο είδα στο Amazon ότι στις 27 του μήνα βγαίνει και το soundtrack.

ειλικρινά δεν ξέρω πως να νιώσω για το track list. μα το Walk this way??? how κουλό ιζ δατ???

τα υπόλοιπα τραγουδίδια μορ ορ λες,
από τον τίτλό, δεν τα ξέρω λες. (άντε την τσάκωσες πάλι την τσαχπίνικη την ρίμα, λολ).

Εδώ είναι το track list. πρόσεξε ότι έχει και Nina θεά Simone. μαρέσει (η νίνα).

1. Labels or Love (Fergie)
2. All Dressed In Love (Jennifer Hudson)
3. The Look Of Love -Madison Park vs Lenny B Remix (Nina Simone)
4. New York Girls (Morningwood)
5. All This Beauty (The Weepies)
6. I Like The Way (Kaskade)
7. It's Amazing (Jem)
8. How Deep Is Your Love (The Bird & The Bee)
9. The Heart Of The Matter (India.Arie)
10. Auld Lang Syne (Mairi Campbell & Dave Francis)
11. Kissing (Bliss)
12. . How Can You Mend A Broken Heart (Al Green featuring Joss Stone)
13. Walk This Way (Run-D.M.C. featuring Steve Tyler and Joe Perry of Aerosmith)
14. Sex and the City Movie Theme (The Pfeifer Broz. Orchestra)

πάρε και μία τέλεια φωτό της Νεάς Υόρκης, πατρίδας μου και επίσημης πόλης του Sex and The city.

να την κάνεις desktop

ομαγκόντ!!!

Το τζειμ που ο αγαπημένος σου προβατάκος πάει και κάνει τα πλάτσα πλούτσα του, αλλά όχι μόνο, έβγαλε διαφημίσεις:

Η πρώτη:


Και η δεύτερη:


λοιπόν, ως άθρωπας που απολαμβάνει τα καλά του να γυμνάζεσαι και να ασχολείσαι με ένα ουσιαστικό τρόπο με το σώμα σου και το ευ ζειν σου γενικά, έχω να πω με μεγάλη μου λύπη ότι δεν μου αρέσουν.

Μου φαίνονται δημιουργικίλα για την δημιουργικίλα.

Δεν μου λένε τίποτα ούτε για το προϊόν, ούτε για το τι κερδίζω με το να γραφτώ στα Holmes Place.

Κοντολιγίς στερούνται insight. ... χμφ χμφ χμφ, δεν έρχονταν να με ρωτήσουν εμένα να τους πω;

Αν πάλι σκοπός είναι να βγάλουν μία ελιτίστικη απεγκρεηντήλα για το όλο θέμα, δεν νομίζω ότι το καταφέρνουν. αρονό.

μπορεί να κάνω και λάθος.

Πάντως αν μη τι άλλο σου τραβούν την προσοχή και σε αφήνουν με την απορία "τι θέλει να πει ο ποιητής".

Ήθελές τα κι έπαθές τα.

δες το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους της επανέκδοσης της ΓΥΝΑΙΚΑΣ.

μα είναι δυνατόν; που είναι η ιδέα, που είναι η δυνατή εικόνα που θα με τραβήξει να πάρω το περιοδικό, θα μου δηλώσει περί τίνος πρόκειται, θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον;

...μην ψάχνεις, πουθενά δεν είναι.

Πως λοιπόν να ενδιαφερθεί μία δυνητική αναγνώστρια να δώσει τα με αίμα κερδισμένα λεφτά της να το αγοράσει;

Φοβάμαι ότι μάλλον δεν θα πειστεί. χμφ χμφ χμφ

Ακόμα μία χαμένη ευκαιρία.

Τι; Ποιός;

Λέγονται the Ting Tings και είναι το καινούργιο νούμερο ένα στην Μεγάλη Βρετανία.

That's not my name το τραγούδι. Not bad, ειδικά αν σκεφτείς ότι έριξαν από το νούμερο 1 την Μετζένα.

αλλά δεν είναι και τίποτα που θα θέλεις να ξανακούσεις.

γιον χασμουρήτ.

Πότε; Που;

Όπως αναμενόταν η δεύτερη ταινία από την Τριλογία Το Χρονικό της Νάρνια έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια το Σαββατοκύριακο στην Αμερική.

Eπιτυχία μεν για τον Κασπιάνο Πρίγκηπα να κάνει 57 εκατομμύρια, αλλά δεν πήγε τόσο καλά όσο η πρώτη ταινία, πριν από καμία τριετία:


ο Iron Man συνεχίζει να πηγαίνει πολύ καλά, ενώ το Speed Racer των αδελφών ματριξόφσκι καταποντίζεται όλο και πιο οριστικά.

δεν έχω κανένα από τα τρία έργα, οπότε χέστηκα για την επιτυχία τους.

News Verbs of The Week

Συγκλονίστηκα από μερικά από τα στοιχεία που διάβασα, σε ένα άρθρο των New York Times, για το φαγητό που πετιέται σε όλον τον κόσμο καθημερινά. Μέτρα:

1. Στην αμερική, 27% των τροφίμων που διατίθενται για κατανάλωση καταλήγουν στα σκουπίδια
2. 30 εκατομμύρια τόνοι φαγητού πετάν κάθε χρόνο οι Αμερικάνοι, από μπανάνες που έχουν μαυρίσει, μέχρι το χτεσινό take away κινέζικο
3. Λόγω της αύξησης στις τιμές των τροφίμων, οι δωρεές προς φιλανθρωπικές οργανώσεις σε τρόφιμα έχουν μειωθεί 9%, ενώ οι άνθρωποι που εμφανίζονται ζητώντας φαγητό έχουν αυξηθεί 20%.
   
4. Στην Μεγάλη Βρετανία πετιούνται 4 μύρρια μήλα, 2,8 μύρρια τομάτες και 1,2 μύρρια λουκάνικα κάθε χρόνο, μεταξύ άλλων.
5. Σε μερικά σημεία της Αφρικής, λόγω της έλλειψης σε δομές και τεχνολογία το 1/4 της σοδιάς πετιέται πριν προλάβει να φαγωθεί.

...τι να πεις - καλά έλεγε η μαμά μας "αν δεν φας όλο τα φαγητό σου δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι" και μας βρίσκανε μετά από μερικά χρόνια πετρωμένους μπροστά από ένα πιάτο μπάμιες μουχλιασμένες. λολ όλο το άρθρο εδώ, να το διαβάσεις να μην είσαι μικρό βλαχάκι. να ενημερώνεσαι για τον κόσμο μούμπλε μούμπλε γιατί η γνώση είναι δύναμη μούμπλε.

Έσκισε στην πρώτη προβολή της στο φεστιβάλ των Καννών, η νέα ταινία του Woody Allen Vicky Christina Barcelona με την Πενέλοπε που εκθειάστηκε για την ερμηνεία της στο έργο. (μάλλον θα έχει βουβό ρόλο, γι' αυτό ήταν καλή λολ λολ).

Τα πήρα τρελά στην κράνα, όμως, με τον Woody που δήλωσε ότι την μοναδική φορά που επισκέφτηκε την Ρωσία με την οικογένειά του ήταν τόσο χάλια που έφυγε μέσα σε δύο ώρες και δεν θέλει να ξαναπατήσει. Α ΜΑΡΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΛΑΣΤΙΚΉ ΣΤΗΝ ΜΥΤΗ! που θα μου κρίνεις την Ρωσία! ...ποιος ξέρει, μάλλον τον εμπόδισαν να χουφτώσει καμία δεκατετράχρονη γι αυτό τώρα έχει νεύρα με την χώρα, Χριστέ μου, μαγαρίζομαι κυριακάτικα. λολ και ασταδγιάλα ατ δη σέημ τάημ.

Άνοιξε, επίσης στις Κάννες, η πολυαναμενόμενη νέα ταινία της Juliane Moore και του σκηνοθέτη του Επίμονου Κηπουρού, Blindness, που βασίζεται στο βιβλίο του Σαραμάγκου "Περί τυφλότητας". Πήρε καλές κριτικές, και φαίνεται θα δούμε μία ταινία για σχετικά γερά νεύρα.

Σκιάχτηκα με αυτήν την διαφήμιση για το Playstation το τρίο, από την διαφημιστική TBWA/Wienn. Ότι τι; θα γαμήσεις τον κόσμο με τον αντίχειρά σου αν έχεις playstation? άσε μας κυρά μου διαφημιστική, άμε να πλύνεις κάνα σώβρακο. μου τη σπάνε οι ρηχές και χαζές μοντερνίλες. γι' αυτό έχασε το λογαριασμό του Playstation η TBWA...

Λυσσάνε με το προμόσηον του Sex And The City στην πέρα, στην εδώ, στην δεξά αλλά και στην αριστερή όχθη του Ατλαντικού - αλλά και όλων των υπόλοιπων ωκεανών του κόσμου. Δες αυτό το εξώφυλλο, για παράδειγμα, από το διπλό τεύχος - αφιέρωμα στην ταινία του Entertainment Weekly: Εν τω μεταξύ οι 4 ούμπερ σακαφιορέτ που πρωταγωνιστούν στο έργο, αυτή την στιγμή που μιλάμε γυρίζουν τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης για να παρευρίσκονται στην πρεμιέρα του.

Επιστρέφει μία από τις πιο αγαπημένες παρέες των παιδικών μου χρόνων τα Fraggle Rock! Ομαγκόντ! Φαίνεται ότι οι αδελφοί Weinstein, αυτοί που ίδρυσαν την Miramax και τώρα έχουν φτιάξει μία άλλη εταιρία παραγωγής, ετοιμάζουν μία ταινία με θέμα τα σούπερ κούλ πλασματάκια, την οποία περιγράφουν ως live (!!!!???????) action musical. Αυτό να σου πω την αλήθεια με ανησυχεί λίγο. τι να πω, επλίζω για το καλλίτερο. δεν θέλω από σούπερ κουλ να δω κάτι σούπερ λέημ. Όχι, δεν θα ήθελα.

Λυπήθηκα με τον Boy George που σύμφωνα με την έγκυρη εφημερίδα The Sun πουλάει μπλουζάκια σε ένα μαγαζί του Λονδίνου για να ζήσει. γουανταφάκ??????????? Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα με την δουλειά που κάνει. Λυπήθηκα διότι λογικά θα πρέπει ο τύπος να έχει βγάλει τρελά λεφτά που μάλλον δεν τα διαχειρίστηκε καλά... λυγμ

Ισχύει... τελικά αυτό που μας λένε πάππου προς πάππου, ότι it's britney beach. Αυτόν τον καιρό η αγαπημένη σου μέγκα στάρ κάνει διακοπές στο σπίτι του Mel Gibson στην Κώστα Ρίκα. ...και εγώ προσπαθώ να καταλάβω για ποιον από τους δύο όλο αυτό είναι σοοοοο λέημ κατάντια. τον Μελ ή την Μπρήτνη? Λολ

Βγήκε...στα ελληνικά το τελευταίο βιβλίο του David Mitchel Black Swan Green. Έχω την υποψία από το θέμα του ότι δεν θα μου πολυαρέσει, αλλά δεν πειράζει... τα δύο άλλα του που έχουν βγει στα ελληνικά μου άρεσαν τόσο πολύ που ακόμα και αν μισήσω τον Μαύρο Κύκνο πάλι θα είμαι huge fun. θα πάω να το πάρω αύριο κιόλα. ή σήμερα στην έκεθση βιβλίου στην Ακρόπολη.

Χώρισε... η Jodie Foster με την γκόμενά της για 14 χρόνια. Όχι ρε πούστη μου όχι, ασταδγιάλα. Τώρα θα έχει χρόνο και θα αρχίσει να ξαναγυρίζει ταινίες όπου θα παίζει την ηρωίδα που σώζει τον κόσμο ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, σε άλλη εκδοχή κάθε φορά. λολ και μπρρρ ατ δη σεήμ τάημ.

Εκστασιάστηκα με τον δεκάλογο "Πως να είσαι δυστυχισμένος καλλιτέχνης" τον οποίο έχω μάθει ήδη απέξω, και θεωρώ ότι ισχύει και για τους bloggers: εννοείται αγαπημένε αναγνώστη, και sexy, ότι το τυπώνεις τώρα και το κολλάς πάνω από το κρεβάτι σου. (Σημείωση - στην πραγματικότητα τα πράγματα που αναφέρονται στον δεκάλογο ΔΕΝ πρέπει να τα κάνεις, επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνεις, πρέπει να προφυλάσεις τον εαυτό σου από αυτά... κατάλαβες; γιατί εμένα μου πήρε κανένα τέταρτο να το καταλάβω λολ).

α, ξεχάστηκα: Μην ξεχάσεις να χώσεις κι εσύ το ονοματάκι σου στην σουπιέρα της γιαγιάς! είναι καλή φάση! θα κερδίσεις γαμάτα cd του Vangelis! άντε άντε, άσε τις ντροπές. λολ

Sikia VS Προβατάκος. Η άκρα ταπείνωση συνεχίζεται

Η δική του Αιώνα συνεχίζεται, αγαπημένε sexy viewer.

Ή μήπως θα ήταν καλλίτερα να πω "η ταπείνωση της Sikias και η αποκάλυψη του ποιόντος της συνεχίζεται";...

Τις προάλλες κατέθεσε η Τανίλα, γνωστή κλέφτρα σάντουητς αθώων ανθρώπων, ξυνή και κακιασμένη.

Παρόλα αυτά, αν και θα μπορούσε με τέτοιο χαρακτήρα να είναι τσιράκι του Sikia, δεν άντεξε και είπε την αλήθεια. Ιδού:

Όταν με κάλεσε ο πρόβατος να καταθέσω στη δίκη του αιώνα στην αρχή αρνήθηκα. Δε ξέρω τι να πω.
Άλλωστε το ζευγάρι δε το ήξερα όταν ζούσε μαζί, είμαι πιο πρόσφατη γνωριμία τους. Από το Νοέμβρη του 2006, όταν ξεκίνησε να με κυκλοφορεί ο Βιllzouk στον κύκλο τους. Διότι χωρισμένοι, φαγωμένοι, βγαίνανε συχνά με την ίδια παρέα.
Ειδικά ο Billzouk με παράταγε συχνότατα την μελλοντική μάνα των παιδιών του και βγαίνανε πολύ συχνά και μόνοι τους με τον Sikia. Όλο σε ρομαντικά εστιατόρια και ύποπτα σκοτεινά σινεμά…
Γι’αυτό καταθέτω περισσότερο ψυχογράφημα χαρακτήρων, παρά γεγονότα, ώστε να μπορέσει το σεβαστό δικαστήριο να κατανοήσει λίγο καλύτερα το ποιόν του κατήγορου και του κατηγορούμενου.
Ε λοιπόν εμένα αυτός ο Σικιάς ποτέ δε μου έκανε καλή εντύπωση.
Δηλώνει ως μόνιμη κατοικία την Αμερική. Ισχυρίζεται ότι είναι καλλιτεχνική φύση.
Θα μπορούσε εξίσου καλά να είναι Ηπειρώτης φορτηγατζής αλίπαστων, αν κρίνω από το σύνολο της εμφάνισης και της προσωπικότητας του.
Ασυζητητί δεν ταιριάζουν ως προσωπικότητες με τον πρόβατο που βρίθει καλλιτεχνικών αναζητήσεων και φιλοσοφικών ανησυχιών.
Επιπλέον ο Σικιά είναι ένας ανηλεής πέφτουλας. Τίποτα δε γλιτώνει στο διάβα του, από στρέητ αθλητές δρόμου, μέχρι ανεπάγγελτοι με άσπρες κάλτσες, δικηγόροι, γιατροί, λογιστές και φοιτητές.
Ο πρόβατος πάλι είναι ένας άνθρωπος που ντρέπεται και να εκφράσει το θαυμασμό του για έναν ολόγυμνο κώλο που απροκάλυπτα τουρλώνεται εμπρός του.
Επίσης το ποιόν του Σικιά διαφαίνεται και από το αισχρό μπλογκ του. Όλο για σεξ μιλάει και φωτό πούτσων ανεβάζει. Αίσχος πια! Έχουμε και μικρά παιδιά!
Ενώ το μπλογκ του πρόβατου είναι πχιοτικό, σοβαρό, σεμνό και σέξι. Όλο για ταινίες και βιβλία μιλάει.
Ως μεγίστη ψυχολόγος (ναι εγώ είμαι αυτό!), κατατάσσω την Συκιά στην κατηγορία του σεξομανούς: διαρκώς κοιμάται με άγνωστους άντρες και έχει δονητές κρυμμένους κάτω απ΄το στρώμα, εκεί που οι φυσιολογικοί άνθρωποι κρύβουν τα λεφτά τους σε μασούρια. Κυκλοφορεί στο δρόμο με διαφανή νεγκλιζέ προκαλώντας τους περαστικούς και προσπαθεί να τους ξεγυμνώσει και να τους αλείψει με λάδι. Όπως καταλαβαίνετε, εκτός όλων των άλλων, είναι και ιδιαίτερα αντιαισθητικό το θέαμα, καθ’ότι εξαιρετικά αγύμναστος και θυμίζει γιγάντιο ζελεδάκι.
Είναι μια πουτάνα σας λέω, ακόμα και η ίδια ιερόδουλος δηλώνει.


εγώ το μόνο που θέλω να συμπληρώσω είναι ότι τη μέρα της κατάθεσης της Τανίλας περάσαμε υπέροχα στο δικαστήριο. Είχε φέρει γλυκά γιατί έκλεινε 4 χρόνια χωρίς άγγιγμα άντρα, κάτι ωραίες φιορεντίνες από τον Ασημακόπουλο στην Χαριλάου Τρικούπη, αυτές που είναι οι μισές καλυμένες με σοκολάτα.

Αυτές που μου αναλογούσαν (80% του κουτιού) μου τις τάισε ο Sikia στο στόμα, και ήταν διπλά νόστιμες. Μπράβο Τανίλα για την επιλογή γλυκών, να τα χιλιάσεις εύχομαι και πάντα τέτοια.

α, επίσης φήμες κυκλοφορούν ότι ο Sikia την πέφτει σε σημαίνοντα πρόσωπα του απόδημου Ελληνισμού, για να επηρεάσει την δική. τι λούζα εν σάκα, και τι χόουπλες προσπάθεια.

Η αλήθεια λάμπει.

Υποχρεώσεις, υποχρεώσεις...

η γλυκιά me-moir με προσκάλεσε (εμένα και 1334374665278819191 γκαζίλιον άλλους μπλόγκερζ, λολ) να ανεβάσουμε ένα χειρόγραφό μας. βαριόμουνα, ως συνήθως!

ευτυχώς θυμήθηκα ότι το έχω κάνει στο παρελθόν, όχι βέβαια με αφορμή κάποιο παιγνίδι αλλά λόγω της πραγματικότητας της ζωής της ίδιας. χε χε λολ λολ εντατίκ

Οπότε ξαναναβάζω το ίδιο σημείωμα. λολ

Τυχαίως, το σημείωμα και η όλη φάση με εκφράζουν πολύ και για διάφορους λόγους. επειδή όμως έχεις και καλύτερα πράγματα να κάνεις (σίδερο και πλύσιμο πιάτου ας πούμε)δεν θα σε ζαλίσω τώρα να σου εξηγώ.

επίσης πέσε και πάιρνε ρησπέκτς που τα πράγματα που κάνω πρώτος ΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ ΕΓΩΕΓΩΕΓΩΕΓΩΕΓΩ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΙΔΕΕΕΣΙΔΕΕΣΙΔΕΕΕΣΙΔΕΕΣ ΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ μετά από κανένα χρόνο γίνονται memes που διαδίδονται με μεγάλη επιτυχία. ξαναλόλ εντατίκ

(και μία που είπαμε για blogοπαίχνιδα δες ένα καινούργιο που πολύ μου άρεσε! η θεία Ντώνα το έκανε και είναι άψογο! μπράβο Θεία και ρησπέκτ)

μακρεσκελές υστερόγραφo: πήγα με την βερμουδίτσα την βόλτα μου, έχει υπέροχο καιρό, το Κολωνάκι είναι πήχτρα στον κόσμο, μέχρι και διάσημο μπλόγκερ έπέτυχα, αλλά είμαι διακριτικός δεν θα πω ποιον (εκείνος εννοείται ότι αν θέλει το αναφέρει ότι με είδε) λολ.

Απορία και παρατήρηση: δεν είναι από τα πιο ρηχά συναισθήματα η "χαρά" που έχουν οι άνθρωποι την ώρα που ψωνίζουν; έγινα μάρτυρας της στα δύο μαγαζιά που πήγα και με ...αγρίεψε λίγο. Είναι τόσο επιφανειακή αυτή η "καλή διάθεση", λες και την υποβάλλουμε στον εαυτό μας, σαν αποζημίωση για τα πράγματα που κάνουμε για τα λεφτά...

μα τι χαζές παρατηρήσεις που κάνω κι εγώ. χμφ χμφ χμφ. ουφ μη με ξεσυνερίζεσαι, ξέρεις ότι είμαι παραξενιάρης ώρες ώρες.

Ήρθε το καλοκαίριιιιιι!

...άντε με το καλό και σε μερικές μέρες θα κάνουμε και το πρώτο μακροβούτι στα uber τρέντη νερά του Αιγαίου. ορ γουάτέβερ θάλασσας. λολ

Στα λάστιχα σου πέφτω μετανιωμένος και παρακαλώ να με συγχωρήσεις

Θυμάσαι που πριν από μερικές μέρες σου έγραφα ότι μισώ τα αυτοκίνητα και ασταδγιάλα και ότι καταστρέφουν την πόλη και ασταδγιάλα και χωρίς αυτά η Αθήνα είναι χάρμα ζειν και ασταδγιάλα και μακάρι να μην υπήρχαν και ασταδγιάλα;

θυμάσαι;

ε λοιπόν άκυρο.

Λατρεύω τα αυτοκίνητα, είναι ό,τι πιο σημαντικό στην ζωή του άθρωπα, και ειλικρινά η αθρωπότητα χωρίς αυτά είναι καταδικασμένη και κάτω τα δέντρα ζήτω τα βουατήρ, κάτω η ησυχία ζήτω τα βουατήρ. όλοι μαζί τώρα: ΖΗΤΩ ΤΑ ΒΟΥΑΤΗΡ.

... ... ... ... ... ... ... ...

σήμερα είχα να πάω σε ένα συνέδρειο που γινόταν σε κάποιο χώρο πολύ κοντά στο Ολυμπιακό χωριό. Επειδή δεν υπάρχει συγκοινωνία και πως να φτάσεις από το Εξάρχειο στο Διαόλουτημάνα αποφάσισα να δανειστώ από έναν αγαπημένο φίλο το βουατήρ του για να πάω με αυτό στην δουλειά μου.

μέγα σφάλμα. δεν είχα υπολογίσει ότι κάποιο αυτοκίνητο είναι sexy αναγνώστης του www.provato.gr και είχε διαβάσει τον Φιλιππικό εναντίον του είδους και τηλεφωνήθηκε με το αυτοκίνητο που ΕΓΩ πήρα σήμερα και κανόνισε να με εκδικηθούν...

Φεύγω από το σπίτι στις 8 και 20 περίπου. θα έπρεπε να είμαι στο Ολυμπιακό Χωριό σε καμμία ώρα, με είχαν ενημερώσει ότι για να βγεις από το κέντρο στην Εθνική πρέπει να πας από ποτάμι όπου έχει τρελή κίνηση το πρωί οπότε μούμπλε μούμπλε.

Τελικά, από μία έμπνευση της στιγμής την κάνω να βγω Εθνική από Αχαρνών, έτσι γλυτώνω το ποτάμι. Έλα όμως που αυτό εξόργισε τα αυτοκίνητα γιατί εκεί ακριβώς ήταν που υπολόγιζαν να μου κάνουν την εκδίκηση. και επειδή την γλύτωσα η οργή τους έγινε μεγαλύτερη!

Έτσι, μηχανεύτηκαν το εξής: αντί να στρίψω για να βγω από Εθνική στον δρόμο προς Ολυμπιακό Χωριό στην γέφυρα που έπρεπε με επηρέασαν υποσυνείδητα και έστριψα μία γέφυρα πριν... και έτσι βρέθηκα σε κάτι εντελώς άγνωστες περιοχές με κινέζικα ονόματα, τύπου κάτι σαν τα-τόϊ γίμου αν θυμάμαι καλά (μα καλά αυτή δεν ήταν ηθοποιός, ονομάσαμε περιοχή προς τιμήν της;), να πηγαίνω και να πηγαίνω και τελειωμό να μην έχω, και να πηγαίνω και να πηγαίνω και πάλι να μην έχω τελειωμό και όταν πια έφτασα σχεδόν στους Θρακομακεδόνες, που τους έχω ξανακούσει στο απώτερο παρελθόν, κατάλαβα ότι ήταν ώρα να ανησυχήσω.

Αφού μετά από ένα πεντάλεπτο έφτασα πάλι σε κατοικημένη περιοχή, βρήκα κάτι παιδάκια σε μία στάση σε ένα έρημο χωράφι και μου είπαν, αφού με ξεφοβήθηκαν και με πλησίασαν, ότι πήρα την στροφή μου λάθος... και μετά από ακόμα είκοσι λεπτά οδήγηση κατάφερα να φτάσω στον προορισμό μου, πολύ ώρα μετά την ώρα που θα έπρεπε κανονικά, αλλά ευτυχώς πριν ξεκινήσουν οι εργασίες του συνεδρίου.

...η δεύτερη φάση της εκδίκησης των αυτοκινήτων έγινε βέβαια στην επιστροφή στο σπίτι. Δεν έχω να πω πολλά - παρά μόνο ότι ξεκίνησα από το Χωριό στις 4 και μισή και έφτασα στο Εξάρχειο στις 6 και 20. Γιατί βλέπεις ήταν ώρα αιχμής. Και γιατί δεν υπήρχε τρόπος να αποφύγω το ποτάμι.

έτσι πέρασα 50 λεπτά από την ζωή μου για να διανύσω περίπου 23 μέτρα, εκεί που η εθνική συναντά την Αττική Οδό...

τι να πω... τι να πω. Τρέμω την εκδίκηση των αυτοκινήτων.

οπότε, άκυρο το μίσος, άκυρος ο αλληλησπαραγμός. Ζήτω τα αυτοκίνητα!

Δηλώνω υπεύθυνα και με γνώση των συνεπειών του νόμου ότι:
τα αυτοκίνητα δεν είναι σαφρακιασμένα αλλά σούπερ κουλ.
ομορφαίνουν την πόλη και λύνουν άπειρα προβλήματα.
εμπλουτίζουν την ζωή μας και είμαστε σούπερ τυχεροί που είχαν την καλωσύνη να μας επιτρέψουν να τα εφεύρουμε.
κάτω το περπάτημα, από το σαλόνι στην κουζίνα για να πάω αυτοκίνητο θα παίρνω, φρομ νάου όουν - από αγάπη. λολ

(ευτυχώς που είχα μουσική vangelis μαζί μου, το blade runner και η κίνηση έγινε με αυτό υπόκρουση art project ξαφνικά. λολ. μην ξεχάσεις να παίξεις στον διαγωνισμό για να κερδίσεις vangelisδες και εσύ, ε; άντε άντε, λολ)

Μερικές παρατηρήσεις από μία βραδιά που έγινε σπουδαία χάρη σε μία μόνο φράση.

Χτες το βράδυ το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα του τον Vangelis, συνονόματο του αγαπημένου σου μπλόγκερ, sexy viewer, και συνθέτη του Blade Runner, του Antarctica και μερικών ακόμα uber αριστουργημάτων.

Πήγα στην τελετή και έχω να σου πω παρατηρήσεις.

Το ειβέντ έγινε στο κτίριο στην Πανεπιστημίου απέναντι από την πλατεία Κοράη που πάντα αναρωτιόμουνα τι ήταν. Πίστευα (...ήλπιζα είναι καλύτερη λέξη) ότι στα υπόγειά του γίνονται σεξουαλικά πορνοπειράματα με παρθένους πυροσβέστες και βιτσιόζους πυρομανείς… αλλά σήμερα λύθηκε το μυστήριο λυγμ.

Στο κτίριο λοιπόν βρίσκεται η Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Καποδιστριακού, η οποία είναι ακριβώς όπως περιμένεις να είναι μία μεγάλη αίθουσα τελετών: μέσα στην πορφύρα, το ξύλο, τα λάβαρα, την μεγαλοπρέπεια, τα παλιομοδιτικέ καθίσματα.

Σαν Hollywood είναι δηλαδή. Με την σχετικά καλή έννοια.

Υπήρχαν αρκετοί διάσημοι στην εκδήλωση: Ο Λαλιώτης. Ο Σμαραγδής, σκηνοθέτης του El Greco. Εγώ. Ο Κώστας Καρράς - ναι, ναι, αυτός που βασάνιζε την Βουγιουκλάκη στο Υπολοχαγός Νατάσα (πως κρατήθηκα και δεν πήγα να του κλωτσήσω το καλάμι ένας θεός το ξέρει). Ο Τέρενζ Κουίκ! (how tv moment/claim to fame is that)! Η Γουλανδρή. Και ο Γιωργός Βογιατζής ο ηθοποιός που είναι σούπερ χάνκ, σχεδόν με παρέβγαινε σε ομορφάδα.

Οι ομιλίες των πανεπιστημιακών ήταν… βαρετές με πολύ ενδιαφέρον τρόπο. Μία κυρία που εκθείασε το τιμώμενο πρόσωπο τον Vangeli τα είπε πάρα πολύ ωραία, είχε μία ποιητικότητα και μία ευχάριστη υπερβολή η προσφώνησή της. Όμως μετά ανέβηκε ένας ο οποίος ήταν πολύ σεντόνι αδελφάκι μου κοντέψαμε να πεθάνουμε από την βαρεμάρα, σαν ποστ αγάμητης Θεσσαλονικιάς από την Αθήνα ήταν. Άσε που έκανε και λάθη, είπε ότι το Blade runner είναι του 94!

…και μετά, αφού γίναν όλα τα τυπικά και οι ομιλίες ανέβηκε ο Vangelis στην πίστα. Στο πόντιουμ λολ. Είπε μόνο δύο κουβέντες αλλά μέσα σε αυτές ήταν και η φράση που σπουδαίωσε την βραδιά. Αφού είπε πολλά πολλά ευχαριστώ μετά είπε ότι πρέπει το Πανεπιστήμιο να κάνει ένα ερευνητικό κέντρο το οποίο να ερευνά την μουσική σε σχέση με τα μαθηματικά, «την μουσική… πριν γίνει ήχος»!!!!

εεεε;

μουσική πριν γίνει ήχος; υπάρχει τέτοιο πράγμα; πως; που; ....γκασπ γκασπ!

όμαγκοντ.

…και βρέθηκα να προσπαθώ να φανταστώ την μουσική πριν γίνει ήχος και ξαφνικά άνοιξε μία τεράστια πόρτα μέσα στο μυαλό μου, γιατί είναι μερικές φράσεις που σε κάνουν και βλέπεις αλλιώς τον κόσμο και την πραγματικότητα και φαντάζομαι αν εκείνη την στιγμή έβλεπε κανένας την φάτσα μου θα έλεγε «πάει αυτός, είναι για το Δαφνί». Τέτοιο θαυμασμό και απορία και σκεψ σκεψ εντατίκ είχα. Αυτά παθαίνεις άμα πηγαίνεις εκεί που πάνε ιδιοφυΐες!

..γυρίζοντας στο σπίτι, με τα πόδια αφού πρόκειται για μερικά τετράγωνα απόσταση, πρέπει να ήμουν πολύ αστείο θέαμα. Βλέπεις έχω ένα περίεργο: όταν φοράω κουστουμογραβάτα επειδή δεν είμαι συνηθισμένος, περπατάω πάρα πολύ αργά λες και άμα πάω λίγο πιο γρήγορα θα σκιστεί το κοστούμι. Αυτό το κάνω από αμηχανία και μπαστουνίαση αλλά έλα που όσοι με βλέπουν νομίζουν ότι είμαι ένας σούπερ κουλ τύπος που απλά περπατά πολύ αργά γιατί τα έχει όλα λυμένα στην ζωή του και είναι σούπερ σίγουρος και με αυτοπεποίθηση! λολ...

Φαντάσου λοιπόν σήμερα να πηγαίνω με ταχύτητα ένα μέτρο την ώρα, και ταυτόχρονα να είμαι και βυθισμένος μέσα στον προβληματισμό μπας και καταλάβω τι είναι η μουσική πριν τον ήχο.

όμαγκόντ! θα τους τρέλανα τους περαστικούς. λολ

α, έχουμε νέο διαγωνισμό σουπιέρα γιαγιάς με αφορμή την βράβευση.

Αν θες να κερδίσεις ΚΑΙ τριπλό Blade Runner, ΚΑΙ το soundtrack του El Greco ΚΑΙ το Chariots of Fire, την remastered επανέκδοση με αφορμή τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία, δεν έχεις παρά να απαντήσεις σε τρεις ερωτήσεις:

α - ποιο μεγάλο βραβείο πήρε το 1982 ο Vangelis για το Chariots of Fire: Βραβείο Μάκη Δελαπόρτα, Βραβείο Όσκαρ, βραβείο Μπρούτζινο Βατόμουρο.
βου - συμπλήρωσε την μαντινάδα: Τον Μανωλιό τον τσάκωσα με ένα κοντό σορτσάκι, έλα έλα μ΄ ένα κοντό σορτσάκι, και πίσω από μία ελιά εκάναμε... τι; σεξάκοι, φιλάκι ή αγκαλίτσα;
γου - τι είναι όποιος δεν έχει ακούσει το Antarctica, την μουσική που έγραψε στα 80ζ ο Vangelis για ένα uber τέλειο γιαπωνέζικο ντοκυμοντέρ: χαζός, βλάκας, τενεκές!

άντε άντε παίξε! :-)

Δεν ξέρω πόσοι νικητές θα είναι, σίγουρα 3 ίσως και περισσότεροι. Ο κάθε ένας θα πάρει από τρία cd και ίσως ο ένας από αυτούς να κερδίσει και κάτι πολύ σπουδαίο. ΠΟΛΥ όμως.

στα σχόλια απαντάς όπως πάντα με την σουπιέρα της γιαγιάς.

Πάντως για μένα η χτεσινή βραδιά θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου ως η βραδιά που έμαθα ότι η μουσική υπάρχει και πριν τον ήχο, και χωρίς αυτόν...

πραγματικά ομαγκόντ.

Η Αθήνα όπως θα ήθελα να είναι...

είναι η Αθήνα όπως είναι σήμερα:

Χωρίς κίνηση λόγω της απεργίας των ταξί και της έλλειψης καυσίμων.

Τι τα θέλουμε πια τα σαφρακιασμένα τα αυτοκίνητα;

Κάνουν την πόλη απαίσια, μας γεμίζουν νεύρα και τσατίλα, τελικά μεγαλύτερο πρόβλημα έχουν προκαλέσει από την λύση που έδωσαν.

Μου φαίνεται ότι για να έχουμε αυτοκίνητο χάνουμε πολύ σημαντικότερα πράγματα. Την ουσιαστική ανεξαρτησία μας, την "ανεμελιά" μας, την ηρεμία.

...Βέβαια κερδίζεις την δυνατότητα να είσαι εγκλωβισμένος σε ένα μεταλλικό κουτί που επιβαρύνει το περιβάλλον, ακούγοντας την μουσική που διαλέγει για σένα ο αγαπημένος σου μισουστερικός ψευτοκεφάτος ρφ παραγωγός. λολ. (θυμάσαι τους ΜάγιοΊνκας που πουλάγανε ένα τόνο χρυσάφι για ένα γυάλινο κόσμημα του Ισπανού κονκισταδόρ; έ κάπως έτσι την πατάμε κι εμείς)

Κάτω τα αυτοκίνητα - πάνω τα ΜΜΜ, ζήτω τα γυμνασμένα από το περπάτημα πόδια και οι βόλτες.

οι κούρσες είναι καλές μόνο για εκδρομές. στην θάλασσα. με το γκομενάκι.

αλλά αυτοκίνητο με έναν επιβάτη είναι officially είναι ότι πιο παθέτικ υπάρχει. Σαν κάγκουρας που χορεύει μόνος του σε γάμο αντί να πάει να αρπάξει το κορίτσι που του αρέσει και να αρχίσουν τις σβούρες.

Πάντως η αύρα, η ατμόσφαιρα, η ενέργεια που κυκλοφορά στην πόλη μας είναι άλλο πράγμα σήμερα. Ωραίο πράγμα!

Γράφοντας σαν blogger - υπάρχει στυλ γραψίματος που "ανήκει" στα blogs?

Φαίνεται ότι το blogging έχει καταφέρει και διαμόρφωσε ένα δικό του διακριτό στυλ γραφής. Ποια είναι τα βασικά του σημεία, πως πρέπει δηλαδή να γράφεις για να έχεις άπειρους ευχαριστημένους sexy viewers. Ιδού:

1. Να χρησιμοποιείς τίτλους που ιντριγκάρουν τον αναγνώστη, όχι απλά τον πληροφορούν για το τι θα διαβάσει. Πρόσεξε, ΠΡΕΠΕΙ να τον πληροφορείς μέσες άκρες τι θα διαβάσει αλλά ταυτόχρονα να είσαι και αναπάντεχος σλασ εντυπωσιακός σλασ μυστήριοσ σλασ γιου νέημ ητ στους τίτλους σου. Οι τίτλοι είναι ό,τι καλύτερο για να "σκλαβώσουν" και τον πιο απασχολημένο αναγνώστη σου.
2. Μην ξεχνάς ποτέ ότι όσοι σε διαβάζουν θα μπορούσαν να κάνουν 134346465352414141 άλλα πράγματα - από το να διαβάσουν άλλα μπλόγκζ μέχρι να χαζέψουν τηβή. Οπότε, να είσαι σύντομος στο γράψιμό σου, ενδιαφέρον και όχι Πειραϊκή Πατραϊκή βαρεμάρας.
   
3. Να επιμένεις. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Οι Μπλόγκερζ δεν αναπτύσουμε μεμιάς το στυλ ή τον χαρακτήρα μας ή τον τόνο φωνής μας. Όλο αυτό είναι μία διαδικασία που παίρνει χρόνο, σαν να χτίζεις ένα σπίτι που κάθε μέρα βάζεις και ένα ακόμα υλικό που από μόνο του μπορεί να μην λέει τίποτε αλλά συνολικά διαμορφώνει τον "μπλογκικό" χαρακτήρα σου.
   
4. Να μην φοβάσαι να linkάρεις, ή να παραπέμψεις κάπου αλλού τον sexy viewer σου. Δείχνει αυτοπεποίθηση - σαν να του λες "πήγαινε εκεί, δεν φοβάμαι, γιατί θα μου ξανάρθεις".
5. Να επιτρέπεις στους sexy viewers σου να έχουν την γνώμη τους. Και να της δίνεις φωνή. Κοντολογίς να διαβάζεις σχόλια που έχουν άποψη και να απαντάς, να ανταποδίδεις mails που λένε κάτι πάνω σε κάτι που έγραψες. Η διαδραστικότητα είναι σπουδαίο δώρο του μπλόγκιν στην ανθρωπότητα. Άσε που αν ακούς τι σου λένε θα είσαι πάντα "in" και στην μόδα.
6. Καλά τα χιούμορ και τα γκίμικς και όλα, αλλά αυτό που θα σε κάνει αξιοδιάβαστο είναι το να έχεις "θέση", χαρακτήρα, να λές κάτι που είναι αληθινό και ανθρώπινο.
   
7. Κάνε ποστ με λίστες. Τις λατρεύουμε όλοι (δες την επιτυχία του σούπερ αγαπημένου έντεκα).
   
8. Να είσαι τακτικά μέρος του "παιχνιδιού" ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα γράφεις τις μέρες που το θέμα σου δεν σε ενθουσιάζει ή που νιώθεις ότι δεν είσαι και στις καλλύτερες σου εκφραστικά στιγμές. Το να περιμένεις την τελειότητα το μόνο που κάνει είναι να σου σπαταλά χρόνο.
   
9. Πες το όπως το σκέφτεσαι. Μην το ωραιοποιείς, μην το πακετάρεις. Αλλά να θυμάσαι: οι ιδιοφυΐες κρίνουν ιδέες, οι μεγαλοφυΐες κρίνουν γεγονότα, οι μικροί άνθρωποι άλλους ανθρώπους. κοντολογίς, take it easy on the κοτσομπολιό!
10. Να μην φοβάσαι να δώσεις φωνή σε όλες τις πτυχές της μπλογκικής σου περσόνας. Έτσι με ένα σμπάρο qρδίζεις δύο τριγώνια. Γίνεσαι πιο αυθεντικός, πιο αληθινός, πιο ζωντανός! Eπιπλέον παραμένεις μία έκπληξη για τον sexy viewer σου.
    
11. Αλλά μην ξεχνάς. το γεγονός ότι έχεις κωλοτρυπίδα, δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχεις και γνώμη για όλα. Αναγνώρισε την άγνοιά σου σε κάποια πράγματα - και επικεντρώσου στην αυθεντία σου.
    

άμα θες συμπλήρωσε.

Ο Iron Man παραμένει χωρίς σκουριά! :-)

και ναι, για ακόμα μία βδομάδα ο Iron Man είναι πρώτος σε εισπράξεις στην Αμερική. How iron is that!!

Ο σιδεράνθρωπος δεν είναι μόνο πρώτος σε εισπράξεις συνολικά, αλλά και σε εισπράξεις ανά αίθουσα. Που θα πει ότι οι αίθουσες που τον παίζουν τιγκάρουν από Οκλαχιομότες, Γιουτιότες, Μινεσοτιανούς.

Αυτό που κάνει ακόμα μεγαλύτερη την επιτυχία του είναι ότι έκανε με τα κρεμμυδάκια την καινούργια ταινία που έβγαλαν η αδελφή Ματριξόφσκι, το Speed Racer, που έβγαλε λιγότερο από τα μισά.

Τρίτη ταινία στο box office, αλλά δεύτερη σε εισπράξεις ανά αίθουσα (μου φαίνεται ότι οι Γουατσόφσκι πάνε για μεγάλη ήττα) είναι το What Happens In Vegas (ελληνικός ξεράσογλου τίτλος ΤΖΑΚ ΠΟΤ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, μα τι άλλο θα δούμε πια) με τον Κούτσερ και την Κάμερον Ντίαζ. χάλια, όσο και ο ελληνοποιημένος τίτλος της! λολ.

ΑΣΤΑΔΓΙΑΛΑ ΜΟΜΕΝΤ ΟΒ ΔΙ ΝΤΕΗ: Η Μετζένα συνεχίζει να είναι νούμερο ένα στην Αγγλία για 4η βδομάδα. Ασταδγιάλα ρε πούστη μου.

Facebook και Σκουφά γωνία.

Εχτές όλη μέρα δεν βγήκα από το σπίτι. Ήμουν μέσα και διάβαζα. Επίσης, εξερευνούσα το Facebook και διαμόρφωνα την σελίδα μου σ' αυτό αφού επιτέλους μετά από μήνες υπέκυψα στις πιέσεις του φίλου μου του Άρη και αποφάσισα να ενδώσω.

Καλά, καλά, μην φωνάζεις, δεν διάβασα καθόλου, σχεδόν όλη την μέρα ασχολιόμουν με την σελίδα μου στο Facebook. λολ.

Φάση έχει το όλο πράγμα, προς το παρόν μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, αλλά επειδή με ξέρω, θα το ψιλοβαρεθώ γρήγορα γιατί δεν σου δίνει την δυνατότητα να εκφράζεις την δημιουργικότητά σου όπως το blog...

ένηγουέη.

Κατά τις 11 ξεμύτισα από το σπίτι για να πάμε για φαγητό με ένα φίλο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Il Postino, στον πεζόδρομο της Γριβαίων. (αρχή εκθειασμού το Il Postino είναι το καλύτερο εστιατόρια στο κέντρο να φας κάτι καλό, προσεγμένο και σε ωραίο περιβάλλον. Είναι το μόνο μέρος της Αθήνας που αντιμετωπίζει το φαγητό με αμερικάνικη νοοτροπία, όχι ως big project διασκέδασης και μούμπλε μούμπλε, αλλά ως μία ανάγκη που πρέπει να μπορείς να ικανοποιήσεις με αξιοπρέπεια χωρίς όμως να πληρώσεις το μαλλιοκέφαλό σου τέλος εκθειασμού)

Πηγαίνοντας προς το ραντεβού... τι ευχάριστη έκπληξη! όλη η περιοχή ήταν γεμάτη κόσμο, με διάθεση και κέφια σαν σε νησί Σάββατο βράδυ, σε περίοδο διακοπών.

Πως μου άρεσε όλη αυτή η μεγάλη παρέα, οι φωνές, οι φάτσες, τα τραγούδια που μισοακούγονταν από τα μαγαζιά. Ήταν τέλεια, τέλεια.

Όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα, ή σχεδόν γεμάτα, οι πεζόδρομοι της Γριβαίων και της Δελφών σχεδόν δεν μπορούσες να περάσεις αν δεν έσπρωχνες λίγο ένα όμορφο γκομενάκι... τέλεια, τέλεια σου λέω!

πόσο αντίθετο όλο αυτό το πράγμα, όλο αυτό το είδος κοινωνικότητας από την connectivity του social utility με το όνομα Facebook.

Δεν το συζητώ πιό από τα δύο προτιμώ. και με μεγάλη διαφορά.

γιατί δηλαδή αντί να κάνεις ad as a friend κάποιον μέσω computer να μην πηγαίνεις να του μιλήσεις "χύμα" στο μπάρ; ε, γιατί;

- Στην Μπόχα αδελφές μου, στην Μπόχα...

Στο τζοιμ που πηγαίνω μας δίνουν πετσέτες. Μία μεγάλη και μία μικρή.

Αυτές οι πετσέτες, έχουν γίνει για μένα πολύ μεγάλος παράγοντας ταραχής και ενόχλησης - ειδικά αυτόν τον καιρό που το χιουμορόνια και τα ελαφρόνια στο αίμα μου είναι σούπερ πεσμένα.

Βλέπεις, πολλοί από τους άλλους που αθλούνται (or νατ...) στο γυμναστήριο, έχουν ένα πάρα πολύ ενοχλητικό συνήθειο, να χρησιμοποιούν τις πετσέτες ως πατσαβούρη στο πάτωμα.

Κάνουν δηλαδή το ντους τους, και αφού σκουπιστούν, απλώνουν τις πετσέτες στο πάτωμα, στο ίδιο εκείνο σημείο που πατούσαν με τα παπούτσια τους με τα οποία περπάτησαν σε βρώμικα πεζοδρόμια, πλατσούρισαν σε λασπόνερα, ζούληξαν σκατούλες σκύλων, σε σε σε σε... γιου γκετ δε πήκτσουρ.

Όταν το πρωτοείδα αυτό με ενόχλησε πάρα πολύ. Φρίκαρα στην σκέψη ότι αυτή η πετσέτα που έβλεπα να βρίσκεται στο πάτωμα ίσως την επόμενη μέρα την χρησιμοποιώ για να σκουπίσω το πρόσωπο, το ποπουλίνο, το τθουτθούνι μου.

Θα μου πεις, οι πετσέτες αυτές πλένονται [και μάλιστα πολύ καλά. Τόσο καλά αρχή παραπόνου και σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες που έχουν γίνει πάνσκληρες, μερικές είναι λες και σπουπίζεσαι με συρματάκι για τα πιάτα ασταδγιάλα, τέλος παραπόνου].

Αλλά και πάλι, δεν είναι ωραίο ρε παιδί μου η πετσέτα να σέρνεται στο πάτωμα. Ίουκ.

Έχω ειδοποιήσει αρκετές φορές τους υπεύθυνους στο γυμναστήριο να κάνουν κάτι για το πρόβλημα, να υπενθυμίσουν στα μέλη ότι οι πετσέτες δεν είναι για το πάτωμα και είναι προς τιμήν τους ότι με έχουν ακούσει. Βάλανε και ανακοινώσεις στο χώρο των αποδυτηρίων, μπράβο μπράβο κλαπ κλαπ κλαπ.

Υπάρχουν όμως κάποιοι που παρά τις ανακοινώσεις δεν καταλαβαίνουν. Ο πιο χαρακτηριστικός από αυτούς που ευτυχώς δεν είναι πολλοί είναι μία απίστευτη gayγιά πατημένα πενήντα, με μαλλί βαμμένο τύπου οξυζενέ, αδύνατη και τσουρούτικια, με κάτι περίεργα γυαλιά.

Αυτή η γελοίά βρωμιάρα (γκρ γκρ γκρ) δεν φτάνει που στρώνει την πετσέτα στο πάτωμα, επιπλέον αφού ντυθεί την πατάει και με τα παπούτσια της, αφού ντυθεί και όση ώρα μαζεύει τον σάκο της. μα τι βρωμιάρα. μα να τις πατάει με τα παπούτσια;

Εννοείται ότι έχω μιλήσει συγκεκριμένα για αυτή άπειρες φορές στους του γυμναστηρίου. Θα της μιλούσα και της ίδιας αλλά ξέρω ότι ούτε το δικαίωμα έχω ούτε και δουλειά μου είναι να το κάνω. Εγώ το περισσότερο που μπορώ να φτάσω είναι να εκφράσω τα παράπονά μου στο γυμναστήριο... και αυτό το κάνω με ενθουσιασμό Δήμου Σταρένιου.

αυτή λοιπόν είναι η αδελφή νούμερο 1.

και τώρα enter αδελφή νούμερο 2.

Είναι καινούργιο μέλος. Έχει γραφτεί εδώ και μερικές μέρες. Και έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την αδελφή νούμερο 1.

Πέρα από την ηλικία και το επιτηδευμένο "σε παρακαλώ πρόσεξε πόσο ξεχωριστή είμαι, με φουλάρια και τεράστια λογότυπα μαρκών στα ρούχα μου" στιλ ντυσίματος, θεωρεί και αυτή ότι η λειτουργία της πετσέτας είναι να κάνει το πατσαβούρει.

Επίσης, αυτό που δεν σου έχω πει είναι ότι και οι δύο αδελφές μυρίζουν έντονα άρωμα περίπου 10 λεπτά πριν βρεθούν σε απόσταση οπτικής επαφής από το σημείο που βρίσκομαι.

Και τέλος κάνουν και κάτι άλλο που με κάνει έξαλλο - ξυρίζονται αφήνοντας το νερό να τρέχει σε όλη την διαδικασία. Η νούμερο 2 δε τις προάλλες έφτασε στο σημείο να έχει ανοιχτή την βρύση και τα δύο τρία λεπτά που της πήρε να φτιάξει το τζελ στο ασημένιο θλιβερό μαλλί της, με την αδύναμη θαμπή τρίχα (λολ, αστειεύομαι, σιγά μην παρατηρώ το μαλλί της, απλά είμαι σίγουρος πως είναι από αυτές που αμά της πεις ότι έχει θαμπή τρίχα θα σε μισήσει φορέβα λολ)....

και τώρα αρχίζουν οι σκέψεις: σκέφτομαι ότι και οι δύο αυτοί άνθρωποι που όπως θυμάσαι είναι πάνω από τα πενήντα, είναι τυπικό παράδειγμα μίας συμπεριφοράς που ευθύνεται για πολλά από τα χάλια της εποχής μας.

Η νοοτροπία τους "ας είμαι εγώ καλά και ας σκάσουν χίλια αρνιά" είναι πίσω από τις οικολογικές συνθήκες της εποχής μας, από πολλά κοινωνικά προβλήματα... είναι μία νοοτροπία που έχουν πολλοί που μεγάλωσαν στα 70ζ και στα 80ζ, τότε που ο κόσμος νόμιζε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ότι η καλή μας τύχη είναι ανεξάντλητη, ότι η τεχνολογία είναι μόνο καλή και μας κάνει σούπερ δυνατούς...

Όπως από τότε έχουν περάσει τόσα χρόνια. Και έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα.

Πως είναι, λοιπόν, δυνατόν στην εποχή μας να αφήνεις το νερό να τρέχει έτσι επειδή βαριέσαι να κλείσεις την βρύση;

Πως είναι δυνατόν, σαν την νοικοκυρά που πετάει τα φύλλα από την αυλή της στο πεζοδρόμιο και νομίζει πως είναι καθαρή, να εμβαπτίζεσαι στην κολώνια και την ίδια στιγμή να πατάς με τα παπούτσια την πετσέτα που ίσως και εσύ ο ίδιος θα χρησιμοποιήσεις την επόμενη;

Πως είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις ότι είσαι μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος και ότι οι πράξεις σου έχουν συνέπειες σε πολλούς άλλους;

Πως είναι δυνατόν να ζεις στην σημερινή εποχή και να μην είσαι διατεθιμένος να αλλάξεις στο ελάχιστο την συμπεριφορά σου για να συμβαδίζει με τα νέα δεδομένα;

ε, φαίνεται είναι. ...και αυτό είναι ο ορισμός του γήρατος κατά την γνώμη μου.

Αυτό, δε, που με τσατίζει περισσότερο είναι ότι τις συνέπειες αυτών των συμπεριφορών και νοοτροπιών τις πληρώνουμε όλοι, όχι μόνο αυτοί που τις επιδεικνύουν. ασταδγιάλα ρε πούστη μου.

[Πως είπες γλυκέ μου; η δημοκρατία είναι η καλύτερη μορφή πολιτεύματος; α ναι; είσαι σίγουρός ότι έχουν όλοι την ωριμότητα να διαχειριστούν την "ελεύθερη" πρόσβαση που "προσφέρει";

εγώ πάντως, καθόλου. μα καθόλου.]

πά να κολυμπήσω λίγο να μου φύγουν τα νεύρα.

η τέλεια φωτό από εδώ. ρησπέκτ!

Η κατάρα της Χαίτης Ιμπροχώρει

αν και πολύ πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη κατάρα των έητηζ ήταν το Τσέρνομπιλ, δατ ηζ sooooooo not true.

αλλού ήταν ο εχθρός. στην χαίτη. σήμερα το πρόβατο έχει μίνι αφιέρωμα στη μεγαλύτερη καταστροφή που έπεσε ποτέ πάνω στα κεφάλια μας.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μην ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ να διανοηθούν οι νεώτεροι. φύγαμεεεεε:

μαξιλάρι: "ίουκ, με γέμισες τρίχες!" χαίτη: "σκάσε τώρα, έχω φωτογράφηση και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ"

"ναι, καλησπέρα, σας τηλεφωνούμε από το κομμωτήριο το χρυσό ρόλεη και θέλουμε να σας ρωτήσουμε αν αληθεύει ότι σκοπεύετε να κάνετα ντουέτο με την Χαίτη Γαρπή"

Μελ: "συγγνώμη, τώρα είναι καλό που ο Stevie Wonder μου είπε ότι το μαλλί μου είναι χάλια;"

...έχεις 24 ώρες να αλλάξεις αυτό το μαλλί. διαφορετικά όλα τα κομμωτήρια του κόσμου θα αυτοκαταστραφούν.

ναι ακούστε κύριε τέρενζ, εγώ δεν είμαι χαίτη αλλά θέλω να πω ότι κάτι τέτοιοι τύποι σαν αυτούς στις φωτό με κάναν να χάσω το σκήπρτρο της πιο κάμπ σταρ των 80ζ και το καταγγέλολ.

σετ θωράκισης απέναντι στο εγκεφαλικό, αν αντέξεις αυτό αντέχεις τα πάντα: περιλαμβάνει τον Αντρέ Αγκάσι, ένα εξώφυλλο στο GQ(!!!!!) και έναν ανύποπτο αναγνώστη.

ο άντρας στο μαλλί είναι γοητεία. για το μαλλί. αλλά όχι για τον άντρα.

Τζώρτζ: "θέλω ρούλα να σου πω μία αποκλειστικότητα, ειδικά για τους αναγνώστες της εκπομπής σου. Από του χρόνου θα είμαι στην εντατική. ...θα προσπαθώ να συνεφέρω το καλό γούστο".

Ανάμνηση από το μέλλον - η αδικία

Όταν μου τηλεφώνησε για να μου ζητήσει να έρθει να την εξετάσω η Ε. δεν μου ακούστηκε σαν άνθρωπος που είχε ανάγκη τις υπηρεσίες μου. Μιλούσε με ευγενική απολύτως ελεγχόμενη αποστασιοποίηση, και ο ήχος της φωνής της ήταν σίγουρος και στιβαρός. Μου είπε ότι της είχε μιλήσει για μένα ένας από τους πιο παλιούς ασθενείς μου, τον οποίο είχα χρόνια να δω, και μου ζήτησε να βρεθούμε το συντομότερο δυνατόν. Κανόνισα το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα, αφού προηγουμένως την είχα ενημερώσει απαντώντας στην ερώτησή της πως η κάθε επίσκεψη στοίχιζε 50 ευρώ.

Την επόμενη μέρα, όταν ήρθε στο ραντεβού μας, η εντύπωση που πήρα βλέποντάς την ήταν απόλυτα συμβατή με την εντύπωση που είχα από το τηλεφώνημά μας. Παρουσιάστηκε μπροστά μου μία νέα γυναίκα περίπου 35 χρονών, καλοντυμένη και φροντισμένη, αλλά όχι περισσότερο από όσο επέτρεπε η ώρα (ήταν νωρίς το μεσημέρι). Ήταν μελαχρινή, με μαλλιά μέχρι τους ώμους, σχετικά ψηλή και κατά τι υπέρβαρη. Συνηθισμένη θα την έλεγες, αν δεν ήταν τα μάτια της – μεγάλα, σκούρα, εκφραστικά και… θλιμμένα.

Εμείς οι ψυχοθεραπευτές δίνουμε πολύ μεγάλη βάση στην πρώτη εντύπωση που μας δίνει ένας ασθενής. Φροντίζουμε σε κάθε πρώτη συνάντηση με κάποιον να είμαστε σε εγρήγορση για να «ρουφήξουμε» και την παραμικρότερη πληροφορία που θα μπορούσε να μας δώσουν η στάση του σώματος, τα ρούχα που έχει διαλέξει, οι χειρονομίες, οι εκφράσεις, όλα αυτά δηλαδή που όσο η γνωριμία με τον θεραπευτή βαθαίνει επηρεάζονται και διαστρεβλώνονται από αυτήν. Έτσι και εγώ σε εκείνη την πρώτη συνάντηση με την Ε. πρόσεξα κάποια πράγματα που σημείωσα στο μυαλό μου: αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν οι κάτασπρες αρθρώσεις των δαχτύλων και των δύο χεριών της που έσφιγγαν την τσάντα της. Υπέθεσα ότι ήταν από νευρικότητα και άγχος για την συνάντησή μας… μέχρι που άφησε την τσάντα.

Εγώ ήμουν αυτός που της ζήτησα να την αφήσει. Για να δω τον λόγο που είχε αποφασίσει να έρθει να την δω, τόσα χρόνια μετά την κουβέντα που της είχε κάνει για μένα ο παλιός μου ασθενής,. Άφησε λοιπόν την τσάντα… και τότε τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν σε βαθμό ασυνήθιστο ακόμα και για ηλικιωμένο άρρωστο με Πάρκινσον. Δυστυχώς δεν κατάφερα να κρύψω την έκπληξη μου, παρά το γεγονός ότι με είχε προετοιμάσει για την ένταση του τρέμουλου, και μου έφυγε ένα επιφώνημα. Η Ε. αμέσως άρπαξε την τσάντα από το πάτωμα και την έσφιξε σφιχτά.

- Ζητώ συγγνώμη, της είπα. Δεν έπρεπε να αφήσω να φανεί η έκπληξή μου… Αφήστε πάλι την τσάντα κάτω, εκτός και αν προτιμάτε να την κρατάτε…
- Θα προτιμούσα να την κρατάω. Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να μην κοιτάζουν συνέχεια τα χέρια μου και αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ άβολα.
- Όπως θέλετε… πόσο καιρό μου είπατε ότι υπάρχει το πρόβλημα;
- Περίπου 2 μήνες… Ξύπνησα ένα πρωί και τα χέρια μου έτρεμαν πολύ. Πολύ περισσότερο από τώρα. Δεν μπορούσα να κρατήσω το κουτάλι, την κούπα με τα καφέ... Ήταν αδύνατο να κυκλοφορήσω. Πολλές φορές δεν μπορούσα να κρατήσω σταθερό το τηλεκοντρόλ για να αλλάξω κανάλι. Πήγα σε διάφορους γιατρούς, δεν κατάφεραν να μου βρουν τίποτε νευρολογικό ή οργανικό. Και πριν από μερικές μέρες θυμήθηκα αυτόν τον γνωστό μου που μου είχε μιλήσει για σας και αποφάσισα να έρθω να σας δω.
- Γιατί νομίζετε ότι είναι ένα θέμα που χρειάζεται να λύσετε με κάποιον ψυχοθεραπευτή;
- Γιατί θυμήθηκα πότε ξεκίνησε το τρέμουλο.
- Πότε; ρώτησα με μεγάλη περιέργεια…

Και η Ε άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της. Ήταν δημοσιογράφος στην αρχή της καριέρας της. Έγραφε σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, με θέμα τα καλλιτεχνικά. Πριν από περίπου 6 μήνες είχε χάσει την δουλειά της όταν μία εφημερίδα στην οποία είχε σχετικά υψηλή θέση είχε αλλάξει ιδιοκτήτη. Βρέθηκε επί ξύλου κρεμάμενη, σε ένα κλάδο που τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Δεν μπορούσε με τίποτε να βρει δουλειά – βέβαια τον πρώτο καιρό, κατά τα λεγόμενά της, ένα λόγος για αυτό ήταν και η άρνηση που είχε, μετά την άδικη απόλυση της από την τελευταία της δουλειά. Όταν κατάφερε να το ξεπεράσει και να αρχίσει να είναι λίγο πιο ενεργή στην διαδικασία αναζήτησης δουλειάς, της συνέβη το εξής (η εξιστόρηση δική της, όπως την θυμάμαι τουλάχιστον):

«Πήγα σε ένα interview για μία θέση που φαινόταν εξαιρετική περίπτωση. Ο άνθρωπος που μου πήρε την συνέντευξη ήταν του γούστου μου, τα χνώτα μας ταιριάζανε, τα βρήκαμε πολύ καλά. Επιπλέον του άρεσε πολύ και η δουλειά μου! Για την ακρίβεια, το έδειξε ότι του άρεσε η δουλειά μου – ξέρετε, πολλοί δεν λένε ότι τους αρέσει ο τρόπος που γράφεις ή οι ιδέες σου για να μην ζητήσεις πολλά λεφτά, αλλά αυτός δεν ήταν έτσι καθόλου. Μου είπε μπράβο για τα κείμενά μου σε τρεις, τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις. Όταν με ρώτησε για τα χρήματα με τα οποία θα ήμουν ικανοποιημένη, λαμβάνοντας υπόψη μου ότι είναι δύσκολες εποχές, οι εφημερίδες τα βγάζουν πέρα δύσκολα και ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος, του είπα ένα ποσό και μάλλον ήταν μικρό γιατί είδα ότι τα μάτια του γούρλωσαν από χαρά! Όπως καταλαβαίνετε, μετά από όλα αυτά, δικαιολογημένα σε όλο τον δρόμο για το σπίτι τηλεφωνούσα στους πολύ δικούς για να τους πω ότι είχα την δουλειά στο τσεπάκι μου!

Οι μέρες όμως περνούσαν και το τηλέφωνο δεν χτυπούσε. Πέρασε η βδομάδα που είχαν πει ότι θα μου τηλεφωνήσουν, πέρασε ακόμα μία και τελικά αποφάσισα να τηλεφωνήσω εγώ. Όχι για να πιέσω, αλλά για να δείξω ενδιαφέρον, να μην νομίζουν ότι είμαι καμία αφ’ υψηλού ψωνάρα. Και στο τηλεφώνημα μου είπαν ότι θα με έπαιρναν και εκείνοι, για να μου πουν ότι τελικά αποφάσισαν να μην συνεργαστούν μαζί μου. Θυμάμαι την απίστευτη απογοήτευσή που με πλημμύρισε καθώς ανέβαινα την Σταδίου (είχα τηλεφωνήσει από το κινητό). Όταν καταλάγιασε η λύπη μου άρχισα να ανησυχώ πολύ. Μα καλά, αναρωτιόμουν, είναι δυνατόν να έκανα τόσο τεράστιο λάθος στην αξιολόγηση του interview; Να έπεσα τόσο έξω που πίστεψα ότι πήγε καλά; Να αντιλαμβάνομαι τόσο λάθος την πραγματικότητα;

Οι μέρες περάσανε και μαζί και η απογοήτευσή μου. Είχα ξεχάσει την ιστορία με την δουλειά, πήγα σε άλλα interview, άρχισα να σκέπτομαι τι άλλο θα μπορούσα να κάνω με την ζωή μου… μέχρι που μία μέρα συνάντησα τυχαία έναν γνωστό μου που είχε έναν φίλο στην εταιρία που είχα κάνει το interview. Αυτός λοιπόν του είχε πει ότι ήμουν σχεδόν σίγουρη για την θέση – όμως ο ιδιοκτήτης της εταιρίας, αυτός με τον οποίο έκανα την συνέντευξη, αποφάσισε να μην με προσλάβει όταν έμαθε τα χειρότερα για μένα από έναν άνθρωπο με τον οποίο στο παρελθόν είχα συνεργαστεί. Αυτός, ο Χ. ήταν προϊστάμενός μου σε ένα εκδοτικό συγκρότημα που είχα δουλέψει πριν από μερικά χρόνια. Και έλεγε παντού ότι ήμουν αχάριστη, πολύ ταλαντούχα μεν αλλά καθόλου συνεργάσιμη, και ότι καυγάδιζα με το παραμικρό. Αυτό στο χώρο της δημοσιογραφίας είναι χειρότερο από το να λες για κάποιον ότι δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση.

Να σας πω την σύμπτωση; Τον γνωστό που μου είπε τα μαντάτα τον συνάντησα και αυτόν στην Σταδίου, τον ίδιο δρόμο που βρισκόμουν όταν έμαθα από την δουλειά ότι δεν θα συνεργαστούμε. Ακύρωσα ένα ραντεβού για το οποίο ήμουν καθοδόν και γύρισα άρον άρον σπίτι μου… τα ξημερώματα της επόμενης μέρας ξύπνησα από το έντονο τρέμουλο στα χέρια μου».

Εκεί η ώρα μας τελείωσε και ολοκληρώθηκε η πρώτη συνάντηση μου με την Ε. Την ρώτησα πότε θα ήθελε να ξαναβρεθούμε, μου πέταξε το μπαλάκι λέγοντάς μου ότι εγώ θα έπρεπε να της πω ως γιατρός, και τελικά συμφωνήσαμε να τα πούμε μετά από μία βδομάδα. Θα προτιμούσα να βρισκόμασταν πιο σύντομα και οι συναντήσεις μας να είναι πιο συχνές, αλλά έλαβα υπόψη μου ότι η Ε. ήταν άνεργη, άρα και οικονομικά σφιγμένη.

Τι άλλο θυμάμαι από την πρώτη συνάντησή μας; Την νευρικότητά της, το χιούμορ της, τα άψογα ελληνικά που χρησιμοποιούσε τα οποία ήταν όχι μόνο σωστά αλλά και εξαιρετικά περιεκτικά, και το πώς περιέγραφε καταστάσεις αρκετά δυσάρεστες με όχι δραματικό ύφος. Παρατήρησα επίσης ότι φαινόταν αρκετά κολλημένη στις απόψεις της, αυστηρή με τον εαυτό της αλλά και υπερβολικά επιεικής ταυτόχρονα, και ισχυρογνώμων. Βέβαια, στην ψυχοθεραπεία, δεν έχει σημασία τι βλέπει ο θεραπευτής, αλλά ο θεραπευόμενος. Εγώ μπορεί να καταλάβω από την δέκατη συνάντηση με κάποιον ποιο είναι το καρφί στην πόρτα του ασθενή – αν όμως δεν το δει και εκείνος και δεν αποφασίσει να το βγάλει ώστε να γιατρευτεί, είναι δώρο άδωρον.

Περίμενα με μεγάλη αγωνία την δεύτερη συνάντησή μας. Ήθελα να μάθω τη συνέχεια της ιστορίας, η Ε. θα μου έλεγε τι είχε συμβεί στον παρελθόν με αυτόν που την είχε κακολογήσει. Αυτό που με ενδιέφερε πάρα πολύ είναι να δω αν θα έκανε σύνδεση της ιστορίας αυτής με το τρέμουλο στα χέρια της που την είχε κλείσει στο σπίτι. Ήξερα ότι είχε συνδέσει χρονικά τα δύο γεγονότα, αλλά πώς θα τα ερμήνευε, αναρωτιόμουν;

Ήρθε η Πέμπτη, και η Ε συνέχισε την ιστορία της:

«Ο Χ., αυτός που με κακολόγησε στην δουλειά που τελικά δεν έπιασα, ήταν διευθυντής μου και άμεσα προϊστάμενός μου σε μία εκδοτική εταιρία. Τον είχα βρει εκεί όταν πήγα – και θεώρησα ότι θα ήταν ακόμα ένας λόγος να είμαι πολύ χαρούμενη με την δουλειά αυτή. Η εκδοτική εταιρία ήταν μία από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα και ήταν μεγάλο κατόρθωμα που είχα καταφέρει να χωθώ. Η χαρά μου δεν λεγόταν. Κυριολεκτικά πετούσα! Και αυτό φαινόταν. Μέσα σε λίγες βδομάδες κατάφερα να γίνω σούπερ αγαπητή από τους συναδέλφους μου, χωρίς να κάνω την πραγματική προσπάθεια, απλά διότι ένοιωθα πολύ καλά. Ήμουν χαρούμενη, ευδιάθετη, και τίποτα δεν τραβά τους άλλους ανθρώπους όσο κάποιος που είναι καλά. Φαίνεται όμως ότι αυτό ακριβώς που με έκανε τόσο αγαπητή, ενοχλούσε τον Χ. Ο ίδιος περνούσε μία από τις χειρότερες επαγγελματικά φάσεις του. Για λόγους που δεν είχαν να κάνουν με εκείνον και που δεν αξίζει να αναφέρω, αντιμετώπιζε πόλεμο από τους ανταγωνιστές του στην εταιρία, και η πίεση που ζούσε κάθε μέρα τον έκανε πολύ δυσάρεστο, πολύ κακότροπο, πολύ γκρινιάρη. Το αποτέλεσμα ήταν να μην είναι καθόλου αγαπητός – και πιθανώς λόγω προσωπικής γνωριμίας που είχε μαζί μου, θεωρούσε ότι ήμουν ο καλύτερος στόχος για να βγάζει την κακή του διάθεση.

Μου μιλούσε άσχημα, με υποτιμούσε χωρίς λόγο, με υποβίβαζε… κάποια στιγμή με κάλεσε να με προειδοποιήσει ότι κινδύνευα να απολυθώ επειδή δεν δούλευα αλλά όλο έκανα παρέα με τους υπόλοιπους. Δεν ήταν αλήθεια, η δουλειά μου ήταν τουλάχιστον ικανοποιητική, για να μην πω και περισσότερο. Εγώ προσπαθούσα να κάνω υπομονή, δεν αντιδρούσα, μέχρι που μία μέρα, όταν εις επήκοον όλων μου είπε μία χοντράδα αντέδρασα, του την είπα και έφυγα από το γραφείο του. Δεν ξέρω ακόμα γιατί με είχε βάλει στόχο… ήταν ότι με ήξερε από παλιά και θεωρούσε ότι έχει οικειότητα, ήταν ότι τον ενοχλούσε η καλή σχέση που είχα με τους νέους συναδέλφους μου, ήταν η κακιά στιγμή; Πάντως, λίγο καιρό μετά ο Χ έφυγε από την εταιρία, και συνέχεια δεν δόθηκε στην «διένεξή» μας. Θεωρώ ότι ακόμα και αν φταίγαμε σε αυτήν την φάση 50-50 τα παλιά πράγματα τα παίρνει το ποτάμι, ξεχνιούνται. Εξάλλου τα λάθη για τους ανθρώπους είναι.

Έλα όμως που ο Χ. δεν είχε την ίδια γνώμη. Φαίνεται ότι την «ασέβεια» που είχα κάνει να του πω να μου μιλά καλύτερα την είχε κρατήσει, 5 χρόνια μετά, και με βάση αυτή είχε πει τόσο κακά λόγια για μένα. Με κατηγορούσε για αχαριστία – το θεώρησα πολύ μεγάλη αδικία από μέρους του… μα καλά έλεγα, πόσο μεγάλο κακό του έκανα ώστε να με εμποδίζει να πιάσω μία δουλειά ούσα άνεργη; Και, ακόμα και αν έκανα λάθος τότε που τον αντιμετώπισα χωρίς σεβασμό, δεν μπορούσε να έρθει να μου ζητήσει τα ρέστα; Γιατί θεώρησε δεδομένο ότι είχα κακή πρόθεση απέναντι του; Αυτές τις σκέψεις έκανα το βράδυ πριν κοιμηθώ. Ένοιωθα πολύ πικραμένη και φοβισμένη και αδικημένη. Και όλα αυτά, επιπλέον του υπαρξιακού φόβου τι θα κάνω με την δουλειά, άρα με την ζωή μου. Ε, λίγες ώρες μετά ξύπνησα με τα χέρια μου να πηγαίνουν πέρα δώθε…».

Η Ε. τελείωσε την διήγησή της και αναστέναξε. Έβγαλε ένα μαντήλι από την τσάντα της (που για μεγάλη μου ικανοποίηση την είχε αφήσει στο τραπέζι, σημάδι ότι με εμπιστευόταν αρκετά ώστε να μου επιτρέπει να βλέπω τα τρεμάμενα χέρι της) και σκούπισε τα δάκρυά της. Εγώ σιωπούσα. Την κοιτούσα με τα τεράστια γουρλωμένα μάτια μου και περίμενα. Και τότε το είπε:

- Άρχισα να τρέμω από την οργή για την αδικία, έτσι δεν είναι;
- Γιατί το λέτε;
- Δεν ξέρω. Από ένστικτο. Και γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι σύμπτωση να το έπαθα αυτό την ίδια μέρα που έμαθα όσα λέει ο Χ. για μένα.
- Το ξέρετε όμως ότι δεν υπάρχει τρόπος να το διαπιστώσουμε, έτσι δεν είναι;
- Δηλαδή;
- Ας πούμε ότι αποδεχόμαστε την υπόθεσή σας… και ότι αρχίζουμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτήν Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην σταματήσετε να τρέμετε, ακόμα και αφού την έχουμε διαχειριστεί! Όπως επίσης υπάρχει και η πιθανότητα, ακόμα και αν σταματήσετε να τρέμετε να μην είναι επειδή χειριστήκαμε αυτό το θέμα αλλά γιατί στην διαδικασία μιλήσαμε για άλλα πράγματα.
- Ναι, έχετε δίκιο… αλλά εγώ ξέρω ότι άρχισα να τρέμω από την αδικία. Και είμαι σίγουρη ότι αν κάπως σπάσω το ξόρκι (μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον που χρησιμοποίησε αυτή την φράση) θα μπορέσω να συνέλθω.

Σε εσάς δεν θα πω ψέματα: Είχα την ίδια γνώμη με την Ε για την αιτία του τρέμουλού της. Ο λόγος που δεν της το είπα είναι διότι ήθελα να κρατήσω ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο ερμηνείας, να υπάρχει πάντα η αβεβαιότητα, ώστε να έχει τα μάτια και τα αυτιά και τις κεραίες της ανοιχτά να ερευνά όλα τα πιθανά σενάρια και κάθε εξήγηση.

Συναντηθήκαμε πολλές πολλές φορές με την Ε. Ερευνήσαμε όσο περισσότερο ήταν δυνατόν το γιατί άρχισε να τρέμει. Διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν μόνο η αδικία που την είχε φέρει σε αυτό το σημείο, αλλά και πολλά πολλά άκομα πράγματα τόσο του παρόντος όσο και του παρελθόντος. Για παράδειγμα ένα από αυτά ήταν το βάρος που ένιωθε στην συνείδησή της για τον τρόπο που και η ίδια είχε φερθεί στον Χ. Βγήκαν και άλλα πράγματα στην επιφάνεια, πολλά από τα οποία εξέπληξαν ακόμα και εμένα που έχω δει πολύ μεγάλη ποικιλία στους διαστρεβλωμένους τρόπους με τους οποίους ο εαυτός μας ζητά από μας να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι.

Πάντως, για να κλείσει η ιστορία η Ε., σταμάτησε να τρέμει. Όχι χωρίς να κάνει βήματα. Έστειλε ένα γράμμα στον Χ. πολύ ευγενικό όπου του εξηγούσε την δική της εκδοχή στην ιστορία που τον έκανε να έχει τόσο κακή γνώμη για κείνη. Δεν του ζητούσε τα ρέστα, ούτε του έλεγε τι να κάνει. Απλά έβγαζε στο φως, με αλήθεια και πίστη στην ανθρώπινη αξία και αγάπη, αυτό που είχε μέσα της, ακόμα και αν είχε κάποιες πτυχές που δεν ήταν καλόβολες και θετικές. Ακόμα, άκουσον άκουσον, του ζητούσε συγγνώμη σε ότι έφταιξε - και του έλεγε ότι αν έκανε κάτι που τον προσέβαλε δεν είχε πρόθεση, αλλά ήταν απροσεξία της ηλικίας της.

Το πιο σημαντικό ήταν για μένα ότι την ιδέα να στείλει αυτό το γράμμα ήταν δική της, εντελώς δική της. Αυτό με έκανε πολύ υπερήφανο για την δουλειά που είχαμε κάνει. Όταν μου το είπε την σεβάστηκα ακόμα περισσότερο. Είναι σπουδαίο πράγμα να βλέπεις πονεμένους ανθρώπους όταν λύνουν σιγά σιγά θεματάκια να θέλουν την ίαση να την κάνουν πράξη προς τους άλλους. Σπουδαίο.

Την αγάπησα την Ε. και όταν μετά από λίγα χρόνια έφυγε για το εξωτερικό επειδή δεν έβρισκε άκρη στα επαγγελματικά της μου έλειψε πάρα πολύ. Είχαμε πει ότι θα τηλεφωνιόμαστε, αλλά φυσικά μάτια που δεν βλέπονται… έτσι, χαθήκαμε. Τι να κάνει άραγε τώρα;

Η Ε. δεν το ξέρει αλλά μου έμαθε πολλά. Δεν φαίνονται όλα σε αυτήν την ιστορία αλλά υπάρχουν όλα ολοζώντανα μέσα μου. Μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να αναρωτιέσαι για αυτά που σου συμβαίνουν, να τα εξετάζεις, να αφήνεις ανοιχτά τα ενδεχόμενα και κυρίως να είσαι διατεθιμένος να προχωρήσεις υποχωρώντας... όμως αυτό το τελευταίο αξίζει τον κόπο να γίνει θέμα μίας άλλης ιστορίας.

Ελπίζω η Ε. να είναι καλά. Είμαι σίγουρός ότι θα είναι καλά. :-)