Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 21 Ιούνη μία εξαιρετική πρωτοβουλία της υποδιεύθυνσης Κουλών Ιδεών του Σύμπαντος, κατά την οποία οι ανυποψίαστοι επιβάτες του Μετρό είχαν την μεγάλη χαρά και αμηχανία να παρακολουθήσουν μία αναπάντεχη συναυλία της Λυρικής Σκηνής Αθηνών.
Στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα στις 12 το μεσημέρι μια σοπράνο, ένας βαρύτονος και ένας τενόρος ερμήνευσαν διάσημα αποσπάσματα από όπερες. Έτσι ξαφνικά (αυτό είναι κυριολεκτικό, δεν είναι τίτλος όπερας - αποτελεί βέβαια και τίτλο τραγουδιού του Ρέμου αλλά στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιείται στην κυριολεκτική του έννοια). Σκοπός της δράσης ήταν οι άνθρωποι οι δύσμοιροι που βρέθηκαν εκείνη την στιγμή στο Σύνταγμα και που, οι κακόμοιροι, μία δουλειά στο κέντρο είχαν ξεκινήσει να κάνουν, να ξεχάσουν τα προβλήματά τους με την βοήθεια της μουσικής.
Πράγματι, μία γιαγιά που ρωτήθηκε σχετικά είπε: "Αχ παιδάκι μου πήρα τόσο μεγάλη τρομάρα όταν ο τύπος άρχισε να τσιρίζει... αφού νόμιζα ότι ήταν δρώμενο της Χρυσής Αυγής, άρχισα να σκέφτομαι που να κρυφτούμε με την Όλγκα την Ρωσίδα που με προσέχει και που είχε έρθει μαζί μου. Από το φόβο ξέχασα ότι επέστρεφα από το ΙΚΑ όπου μετά από ουρά 7 ωρών μου είπαν ότι στο αιματολογικό είχαν συνέλευση και δεν θα μπορέσουν να μου κάνουν τις εξετάσεις αλλά να μην ανησυχώ να έλθω πάλι στα τέλη Απριλίου του 2017 και θα μου τις κάνουν οπωσδήποτε..."
Το πρόβατο που αγαπά να εξελίσσει τις μεγάλες ιδέες σκέφτηκε πολύ πάνω στο δρώμενο και αποφάσισε να το κάνει ολόκληρη εκστρατεία. Έτσι, εντελώς αφιλοκερδώς και χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Σας παρουσιάζει λοιπόν ακόμα μερικές προτάσεις πάνω στο θέμα "πως να χώσουμε με το ζόρι την τέχνη στην ζωή ενός ανθρώπου, πως να του ανοίξουμε το κεφάλι να του την βάλουμε μέσα, πως να ξεχάσουμε ότι μία σημαντικότατη παράμετρος του πολιτισμού είναι η ελευθερία, η πρόθεση του ίδιου του ατόμου να απολαύσει το έργο τέχνης, διαφορετικά δεν έχει νόημα κανένα, μη σου πω ότι μπορεί και να τον απομακρύνει από την ουσία της τέχνης που είναι η ελευθερία να την επιλέξεις και να της διαθέσεις χρόνο επειδή ο ίδιος το επέλεξες..."
Καταρχήν θα ξεκινήσουμε από τα απλά. Όπως ακριβώς την Πέμπτη οι τραγουδιστάδες βρέθηκαν μέσα στον "λαό", τον απλό ταπεινό άθρωπα που δεν ξέρει από αυτά, με τον ίδιο τρόπο θα φέρουμε στην μάζα και άλλους καλλιτέχνες.
Παραδείγματα:
H Ζυρράνα Ζατέλη να γράφει στα McDonald's και να πηγαίνουν διάφοροι από πάνω να της λένε "α ωραία αυτή η περιγραφή" ή "είσαι σίγουρη ότι αυτό είναι το επίθετο που χρειάζεται τούτο το ουσιαστικό;" ή "πάλι μωρή σου πέθανε ήρωας; ε δεν αντέχω πια ασταδγιάλα, τζίζας, τόσο θανατικό!!!". Σε επόμενο στάδιο η αναγνωρισμένη συγγραφέας θα διαβάζει εκεί ανάμεσα στα Big Tasty και τις μηλόπιτες κεφάλαια του μυθιστορήματός της καθώς τα τελειώνει... ώστε οι ανθρωποι που περιμένουν στην ουρά να παραγγείλουν να νιώσουν τι θα πει λογοτεχνία.
Ο Παναγιώτης Τέτσης θα ζωγραφίζει στο Attica. Εκεί στον όροφΑ με τα ανδρικά θα στήσει το καβαλέτο του, τον μουσαμά του ή ότι θέλει και τσούκου τσούκου θα ξεκινήσει πρώτα με κάποια σχέδια με μολύβι και κάρβουνο, ύστερα θα περάσει σε σπουδές και σιγά σιγά θα ολοκληρώσει έναν ωραίο πίνακα. Φυσικά οι περαστικοί θα μπορούν να κάνουν σχόλια του τύπου "πολύ gay και συμμετρικό αυτό το καρπούζι" ή "είναι τώρα αυτή φύση νεκρή, τζήζας δηλαδή, είμαστε στην εποχή του Internet χριστιανέ μου". Ασφαλώς υπάρχει μέγας κίνδυνος ο μεγάλος μας Υδραίος ζωγράφος να πιαστεί μαλλί με μαλλί με τον πωλητή στα Brooks Brothers αν δεν είναι προσεκτικός και ρίξει καμία στάλα πράσινο χρώμα από τα πινέλα πάνω στο πορτοκαλί μπλουζάκι πόλο - δεν ταιριάζουν με τίποτε αυτά τα δύο χρώματα είναι πασίγνωστο τοις πάσι.
Σεναριογράφοι θα πηγαίνουν στα σπίτια απλού λαού στην Γλυφάδα, το Περιστέρι, την Πεύκη και θα παρουσιάζουν τα σενάριά τους, φροντίζοντας όταν διαβάζουν διαλόγους ανάεσα στους ήρωες να αλλάζουν τις φωνές τους. Σκηνοθέτες θα περιγράφουν στα super market στην ουρά για τα τυριά το πρώτο και το τελευταίο πλάνο της νέας τους ταινίας.
Επίσης, σκέφτομαι και κάτι άλλο: Πόσο τέλειο θα ήταν να την εξελίσσαμε ακόμα περισότερο την καμπάνια και όλες αυτές οι προσπάθειες να βγει η τέχνη προς τα έξω. Το κόλπο είναι να πιάσουμε πραγματικά "ανοιχτό" κοινό - που δεν έχει τις συνθήκες να επιτρέψει στο ποταπό του κομμάτι που δεν αναγνωρίζει την τέχνη να πάρει το πάνω χέρι. Παράδειγμα: Συγγραφείς να διαβάζουν τα βιβλία τους σε ανθρώπους που συνέρχονται από την αναισθησία εγχείρισης και δεν μπορούν να φύγουν από το κρεβάτι. Κομίστες να δείχνουν τα μεταμοντέρνα τους καρέ σε γιαγιάδες που είναι σε κώμα σε οίκους ευγηρίας. Μάλιστα, όταν έρχεται η νοσοκόμα να ελέγξει τον ορό της γιαγιάς ο κομίστας θα της δίνει ένα μπάτσο και θα της λέει "καλά, δεν σέβεσαι καθόλου την τέχνη; δεν βλέπεις ότι η γυναίκα αυτή τη στιγμή διαβάζει προχώ κόμικ;"
Τέλος βρήκα και εξαιρετική ιδέα πως οι μεταμοντέρνοι καλλιτέχνες, που γενικά είναι λίγο ανοικονόμητοι στο χρόνο, τραβάνε τα πράγματα όσο περισσότερο γίνεται, μισούν την πλοκή, τους χαρακτήρες και όλα όσα μας κάνουν να θέλουν να απολαύσουμε μία ιστορία... σκέφτηκα πως λοιπόν αυτοί θα πετύχουν θρίαμβο κατά κράτος επί της αδιαφορίας του κοινού που δεν μπορεί να καταλάβει το ξεδιπλωμένο όραμά τους... Θα πηγαίνουν εθελοντικά στις φυλακές. Εκεί θα διηγούνται τα μίνιμαλ, κενά ενδιαφέροντος, πονήματά τους και ο θεατής, a.k.a κρατούμενος 7873, ο φυλακισμένος στο κελί, δεν θα μπορεί να φύγει μέχρι να ομολογήσει ότι κατάλαβε - και όχι μόνο ότι κατάλαβε αλλά και ότι του άρεζε κιόλας!
(ερμ, η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορεί να φύγει και ΑΦΟΥ ομολογήσει ότι του άρεζε αλλά αυτό μην το πείτε, οι νέοι καλλιτέχνες είναι υπερευαίσθητοι και θίγονται εύκολα). Και μετά όταν βγει από την φυλακή θα αγαπά την τέχνη και θα ξοδεύει χρήματα για αυτήν, ώστε να μπορούν να ζήσουν και οι καλλιτέχνες. Χωρίς να χρειαστεί να δουλεύουν σε κανονικές δουλειές, μη δημιουργικές όπου θα πρέπει να ανακατεύονται με τον ταπεινό λαό, αυτόν που δεν εκτιμά την πχιότητα και την τέχνη και δεν σπάει τα μπαξ άφης της Λυρικής.
Friday, June 22, 2012
Friday, June 08, 2012
Τι να κάνω; Τι;
"Καλά της έκανε της γαϊδάρας, της αισχρής, της τραμπούκου, που τόσα χρόνια βγαίνει στις τηλεοράσεις και κάνει ό,τι γουστάρει, βρίζει, δεν αφήνει κανέναν να μιλήσει, καπνίζει όποτε θέλει... παλιογαϊδούρα!!!"
Ο οδηγός του ταξί που με πηγαίνει από την συναυλία του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ, στην Τεχνόπολι, προς το Κολωνάκι όπου θα συναντηθώ με την αγάπη μου, είναι ένας κύριος λίγο πάνω από 60, πολύ μικροκαμωμένος, ασπριδερός. Στα όρια του υπερβολικά χλομού. Έχει ακούρευτα μαλλιά, φορά ένα πουκάμισο που όπως το βλέπω στο μανίκι του χεριού που ακουμπά στο λεβιέ των ταχυτήτων είναι πολύ φθαρμένο και μου δίνει την αίσθηση του πολύ πολύ κουρασμένου. Εκφράζει με πολύ οργή την άποψη του για το χθεσινό επεισόδιο με τον Κασιδιάρη, την Κανέλλη και την Δούρου.
"Καλά της έκανε... της γαϊδούρας... που δεν έχει ιδέα τι περνά ο κόσμος..."
Αηδιασμένος από το γεγονός αλλά και κάποιες αντιδράσεις σε αυτό είμαι έτοιμος να αντιδράσω πολύ δυναμικά, να καταχεριάσω, να βρίσω αν χρειαστεί. Αλλά... αλλά ένα σπάσιμο στην φωνή του όταν λέει την φράση "...τι περνά ο κόσμος...", μία πληγή που διακρίνω, με σταματά. Δεν λέω κουβέντα, βλέπω ότι ξεσπάει και τον αφήνω να τα πει - αν μη τι άλλο για να δω που θα καταλήξει.
"Τους ψήφισα" συνεχίζει... "ψήφισα Χρυσή Αυγή! Και θα τους ξαναψηφίσω!... τι να κάνω; τι; με ποιους να πάω; με τον χοντρομπαλά τον παρανοϊκό; με τον Αντωνάκη που έχει το θράσσος και υπόσχεται ότι αν βγει θα πλημμυρίσει η Ελλάδα επενδύσεις; Δεν ντρέπεται ο γελοίος, δεν θέλει να φτύσει τον εαυτό του;... έχω χρόνια να τους ψηφίσω, χρόνια! Δεν πήγαινα, είχα αηδιάσει... τι να έκανα; Αλλά τώρα πήγα, την τελευταία φορά. Και έριξα Χρυσή Αυγή - και θα ξαναρίξω στις επόμενες εκλογές"
...μαζεύω το θάρρος μου και τον ρωτάω... "Πότε τους ψηφίσατε τελευταία φορά, θυμάστε;"
"Θυμάμαι λέει... Αυτή την νούλα ψήφισα, τον ανηψιό... για να καθαρίσει την χώρα από τους άλλους. Και τι έγινε; Τα βλέπεις! ...δεν ντρέπεται, που είχε το θράσσος να παραδεχτεί ότι κατάπιε που του απείλησαν τα παιδιά, πρωθυπουργός της χώρας... Θα γινόταν κάτι τέτοιο σε άλλη χώρα και δεν θα ξεκίναγε πόλεμος; Να πάνε να πνιγούν... δεν τους ξαναψηφίζω! Κανέναν... Ούτε αυτούς ούτε τον άλλο, τον Τσίπρα, που θέλει να κάνει όλους τους μαύρους Έλληνες... Τίποτε! Χρυσή Αυγή, ξανά! Και καλά της έκανε της γαϊδάρας!".
Δεν έχει άδικο που απορρίπτει την πολιτική. Το ξέρει καλά, είναι σίγουρος. Το ξέρει ότι και εγώ το ξέρω... Όμως υπάρχει μία χαραμάδα στην βεβαιότητά του. Διαισθάνομαι ότι ντρέπεται που υποστηρίζει την Χρυσή Αυγή, ότι η επιχειρηματολογία που αναπτύσσει εν μέρει έχει στόχο να εξηγήσει και στον εαυτό του τον λόγο που έφτασε σε αυτό το σημείο, να τον πείσει. "τι να έκανα; τι να κάνω;" λέει συνεχώς.
Ανεβαίνουμε την Ακαδημίας - φτάνουμε, σύντομα θα πάρουμε την στροφή της Ασκληπιού.
"Ακούστε..." του λέω σιγανά και γλυκά, σχεδόν με τρυφερότητα. "Είναι απόλυτα δικαιολογημένη η αηδία που αισθάνεστε για τους πολιτικούς μας. Όλοι την αισθανόμαστε. Όλοι! Ίσως κάποιοι, επειδή έχουν συμφέροντα ή από ένστικτο επιβίωσης δεν το δείχνουν - το νιώθουν όμως. Αλλά δεν είναι η Χρυσή Αυγή η λύση. Θα χειροτερέψει τα πράγματα. Δεν πυροβολούμε την Δημοκρατία επειδή έχει σαπίσει η πολιτική. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βασικό εργαλείο την Τυφλή Βία. Εναντίον όλων. Αυτό δεν είναι απάντηση... σε τίποτε. Ειδικά όταν είμαστε στα πρόθυρα εθνικής καταστροφής"
Πάει κάτι να μου πει. Δεν τον αφήνω.
"Δεν με ξέρετε. Δεν με έχετε ξαναδεί. Μπορώ αυτή την στιγμή να βγάλω από την τσέπη της βερμούδας μου ένα τσεκούρι και επειδή είμαι φανατικός ακροαριστερός να σας ρίξω μία τσεκουριά στο λαιμό, με την αιτιολογία ότι μου προκαλείτε αηδία που ψηφίσατε την Χρυσή Αυγή. Ή επειδή δεν γουστάρω που είστε ηλικιωμένος και κλέβετε τις δουλειές των νέων, να βγάλω ένα στιλέτο και να σας καρφώσω στην πλάτη. Τυφλά, χωρίς να σας γνωρίζω, χωρίς να μου έχετε κάνει κάτι..."
Με κοιτά από τον καθρέφτη όση ώρα μιλάω. Είματε σταματημένοι στο φανάρι και δεν παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου. Είναι σε εγρήγορση, το διακρίνω. Ανησυχεί. Συνεχίζω
"Αυτό είναι το πρόβλημα με την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι οι απόψεις τους που είναι επικίνδυνες - δεν είναι η απολυτότητά τους αυτή καθ' αυτή. Είναι η τυφλή βία που την πετάνε σε οποιονδήποτε, απλώς και μόνο επειδή έχει κάποιο χαρακτηριστικό ή επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους. Αυτό εσείς θεωρείτε ότι είναι η διέξοδος στην σαπίλα των πολιτικών; Αλήθεια, το πιστεύετε ότι αυτό θα μας κάνει καλύτερη κοινωνία;"
Έχουμε φτάσει στην γωνία Σκουφά και Προορισμού μου. "Εδώ καλά είμαι". Του δίνω τα κέρματα, ανοίγω την πόρτα... "Ευχαριστώ πολύ, γεια σας" χαιρετάω.
Πλησιάζω προς το τραπέζι, στο βάθος, που κάθεται εκείνος που δεν αντέχω άλλο να περιμένω να αγκαλιάσω, και το συνειδητοποιώ. Το ευχαριστώ δεν ήταν μόνο ευγένεια, για την κούρσα. Ήταν και γιατί ο οδηγός δεν είχε το περιθώριο να με ρωτήσει "εντάξει... εντάξει.... αλλά και τι να κάνω; τι να κάνω;"...
Ο οδηγός του ταξί που με πηγαίνει από την συναυλία του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ, στην Τεχνόπολι, προς το Κολωνάκι όπου θα συναντηθώ με την αγάπη μου, είναι ένας κύριος λίγο πάνω από 60, πολύ μικροκαμωμένος, ασπριδερός. Στα όρια του υπερβολικά χλομού. Έχει ακούρευτα μαλλιά, φορά ένα πουκάμισο που όπως το βλέπω στο μανίκι του χεριού που ακουμπά στο λεβιέ των ταχυτήτων είναι πολύ φθαρμένο και μου δίνει την αίσθηση του πολύ πολύ κουρασμένου. Εκφράζει με πολύ οργή την άποψη του για το χθεσινό επεισόδιο με τον Κασιδιάρη, την Κανέλλη και την Δούρου.
"Καλά της έκανε... της γαϊδούρας... που δεν έχει ιδέα τι περνά ο κόσμος..."
Αηδιασμένος από το γεγονός αλλά και κάποιες αντιδράσεις σε αυτό είμαι έτοιμος να αντιδράσω πολύ δυναμικά, να καταχεριάσω, να βρίσω αν χρειαστεί. Αλλά... αλλά ένα σπάσιμο στην φωνή του όταν λέει την φράση "...τι περνά ο κόσμος...", μία πληγή που διακρίνω, με σταματά. Δεν λέω κουβέντα, βλέπω ότι ξεσπάει και τον αφήνω να τα πει - αν μη τι άλλο για να δω που θα καταλήξει.
"Τους ψήφισα" συνεχίζει... "ψήφισα Χρυσή Αυγή! Και θα τους ξαναψηφίσω!... τι να κάνω; τι; με ποιους να πάω; με τον χοντρομπαλά τον παρανοϊκό; με τον Αντωνάκη που έχει το θράσσος και υπόσχεται ότι αν βγει θα πλημμυρίσει η Ελλάδα επενδύσεις; Δεν ντρέπεται ο γελοίος, δεν θέλει να φτύσει τον εαυτό του;... έχω χρόνια να τους ψηφίσω, χρόνια! Δεν πήγαινα, είχα αηδιάσει... τι να έκανα; Αλλά τώρα πήγα, την τελευταία φορά. Και έριξα Χρυσή Αυγή - και θα ξαναρίξω στις επόμενες εκλογές"
...μαζεύω το θάρρος μου και τον ρωτάω... "Πότε τους ψηφίσατε τελευταία φορά, θυμάστε;"
"Θυμάμαι λέει... Αυτή την νούλα ψήφισα, τον ανηψιό... για να καθαρίσει την χώρα από τους άλλους. Και τι έγινε; Τα βλέπεις! ...δεν ντρέπεται, που είχε το θράσσος να παραδεχτεί ότι κατάπιε που του απείλησαν τα παιδιά, πρωθυπουργός της χώρας... Θα γινόταν κάτι τέτοιο σε άλλη χώρα και δεν θα ξεκίναγε πόλεμος; Να πάνε να πνιγούν... δεν τους ξαναψηφίζω! Κανέναν... Ούτε αυτούς ούτε τον άλλο, τον Τσίπρα, που θέλει να κάνει όλους τους μαύρους Έλληνες... Τίποτε! Χρυσή Αυγή, ξανά! Και καλά της έκανε της γαϊδάρας!".
Δεν έχει άδικο που απορρίπτει την πολιτική. Το ξέρει καλά, είναι σίγουρος. Το ξέρει ότι και εγώ το ξέρω... Όμως υπάρχει μία χαραμάδα στην βεβαιότητά του. Διαισθάνομαι ότι ντρέπεται που υποστηρίζει την Χρυσή Αυγή, ότι η επιχειρηματολογία που αναπτύσσει εν μέρει έχει στόχο να εξηγήσει και στον εαυτό του τον λόγο που έφτασε σε αυτό το σημείο, να τον πείσει. "τι να έκανα; τι να κάνω;" λέει συνεχώς.
Ανεβαίνουμε την Ακαδημίας - φτάνουμε, σύντομα θα πάρουμε την στροφή της Ασκληπιού.
"Ακούστε..." του λέω σιγανά και γλυκά, σχεδόν με τρυφερότητα. "Είναι απόλυτα δικαιολογημένη η αηδία που αισθάνεστε για τους πολιτικούς μας. Όλοι την αισθανόμαστε. Όλοι! Ίσως κάποιοι, επειδή έχουν συμφέροντα ή από ένστικτο επιβίωσης δεν το δείχνουν - το νιώθουν όμως. Αλλά δεν είναι η Χρυσή Αυγή η λύση. Θα χειροτερέψει τα πράγματα. Δεν πυροβολούμε την Δημοκρατία επειδή έχει σαπίσει η πολιτική. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βασικό εργαλείο την Τυφλή Βία. Εναντίον όλων. Αυτό δεν είναι απάντηση... σε τίποτε. Ειδικά όταν είμαστε στα πρόθυρα εθνικής καταστροφής"
Πάει κάτι να μου πει. Δεν τον αφήνω.
"Δεν με ξέρετε. Δεν με έχετε ξαναδεί. Μπορώ αυτή την στιγμή να βγάλω από την τσέπη της βερμούδας μου ένα τσεκούρι και επειδή είμαι φανατικός ακροαριστερός να σας ρίξω μία τσεκουριά στο λαιμό, με την αιτιολογία ότι μου προκαλείτε αηδία που ψηφίσατε την Χρυσή Αυγή. Ή επειδή δεν γουστάρω που είστε ηλικιωμένος και κλέβετε τις δουλειές των νέων, να βγάλω ένα στιλέτο και να σας καρφώσω στην πλάτη. Τυφλά, χωρίς να σας γνωρίζω, χωρίς να μου έχετε κάνει κάτι..."
Με κοιτά από τον καθρέφτη όση ώρα μιλάω. Είματε σταματημένοι στο φανάρι και δεν παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου. Είναι σε εγρήγορση, το διακρίνω. Ανησυχεί. Συνεχίζω
"Αυτό είναι το πρόβλημα με την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι οι απόψεις τους που είναι επικίνδυνες - δεν είναι η απολυτότητά τους αυτή καθ' αυτή. Είναι η τυφλή βία που την πετάνε σε οποιονδήποτε, απλώς και μόνο επειδή έχει κάποιο χαρακτηριστικό ή επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους. Αυτό εσείς θεωρείτε ότι είναι η διέξοδος στην σαπίλα των πολιτικών; Αλήθεια, το πιστεύετε ότι αυτό θα μας κάνει καλύτερη κοινωνία;"
Έχουμε φτάσει στην γωνία Σκουφά και Προορισμού μου. "Εδώ καλά είμαι". Του δίνω τα κέρματα, ανοίγω την πόρτα... "Ευχαριστώ πολύ, γεια σας" χαιρετάω.
Πλησιάζω προς το τραπέζι, στο βάθος, που κάθεται εκείνος που δεν αντέχω άλλο να περιμένω να αγκαλιάσω, και το συνειδητοποιώ. Το ευχαριστώ δεν ήταν μόνο ευγένεια, για την κούρσα. Ήταν και γιατί ο οδηγός δεν είχε το περιθώριο να με ρωτήσει "εντάξει... εντάξει.... αλλά και τι να κάνω; τι να κάνω;"...
Subscribe to:
Posts (Atom)