Αγαπημένε αναγνώστα, όπως ξέρεις ο Καβάφης είναι ό,τι πιο πχιοτικό σε διάβασμα.
Δεν υπάρχει καλλίτερο και πιο σέξυ. Μαθαίνεις ιστορία, μαθαίνεις λακωνικότητα, μαθαίνεις ευαισθησία, και τι δεν μαθαίνεις όταν τον διαβάζεις!
Όμως οι εποχές αλλάζουν. Και κυρίως έχει αλλάξει εντελώς το gay κοινό της εποχής μας!
Πλέον οι κώδικες επικοινωνίας που λειτουργούσαν πριν από 50, 100 και 150 χρόνια δεν λειτουργούν. (Μην σου πω ότι ούτε καν οι κώδικες επικοινωνίας που λειτουργούσαν την πρηγούμενη Δευτέρα δεν έχουν πια πέραση)...
Γι αυτό το πρόβατό σου το αγαπημένο, από μηχανής θεός, έρχεται για να κάνει ανανέωση και αναβάθμιση στα ποιήματα του μεγάλου Έλληνα ποιητή, ώστε να μπορεί να τα καταλάβει η σύγχρονη χειραφετημένη ελληνίδα gay.
Διάλεξα κάποια ποιήματα του μεγάλου Αλεξανδρινού τα οποία τα έκανα update και αναβάθμιση λεκτική και νοηματική. Η ουσία της ιδέας παραμένει ίδια, αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που αυτή εκφράζεται.
Ξεκινάμε με τα πρώτα τέσσερα ποιήματά - στην αρχή είναι το πρωτότυπο. Μετά με κόκκινη γραμματοσειρά είναι το τέλειο τωρινό. Φύγαμε.
Αρχικό ποίημα:
Γκρίζα
Κυττάζοντας ένα οπάλιο μισό γκρίζο
θυμήθηκα δυό ωραία γκρίζα μάτια
που είδα· θάναι είκοσι χρόνια πριν...
.....................................
Για ένα μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πια δεν ειδωθήκαμε.
Θ' ασχήμισαν - αν ζει - τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ' ωραίο πρόσωπο.
Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψε.
Η σημερινή εκδοχή:
Σάπιο μήλο
Zαχάρωνα ένα πόλο Gap σάπιο μήλο στο net
και θυμήθηκα δύο ωραία σάπιο μήλο μάτια
που είδα, θα είναι δύο Σάββατα πριν, στο Μάγιο
Κάναμε ένα κουίκι και ύστερα άλλο ένα
έπειτα ερωτεύτηκα και ήθελα σχέση
και εξαφανίστηκε και πια δεν ξαναβρεθήκαμε
Τα σάπιο μήλο μάτια, σάπια μου φέρθηκαν
το ώραιο πρόσωπο δεν είχε ωραία συμπεριφορά
Κινητό μου, φύλαξε τα εσύ ως ήταν
τα εσεμέσ με τις υποσχέσεις και τις ψεύτικες αγάπες
και ότι μπορείς να μου φέρνεις πίσω όταν με πνίγει η μοναξιά στο τσατ...
Ωραίο δεν ήταν, δεν μπορείς να πεις; πάμε τώρα στο δεύτερο. εδώ το πρωτότυπο:
Στου καφενείου την είσοδο
Την προσοχή μου κάτι που είπαν πλάγι μου
διεύθυνε στου καφενείου την είσοδο.
Κ' είδα τ' ωραίο σώμα που έμοιαζε
σαν απ' την άκρα πείρα του να τώκαμεν ο Ερως -
πλάττοντας τα συμμετρικά του μέλη με χαρά·
υψώνοντας γλυπτό το ανάστημα·
πλάττοντας με συγκίνησι το πρόσωπο
κι αφήνοντας απ' των χεριών του το άγγιγμα
ένα αίσθημα στο μέτωπο, στα μάτια, και στα χείλη.
και μετά το πρωτότυπο, να και το ανανεωμένο, αναβαθμισμένο, μοντέρνο για την σύγχρονη ελληνίδα:
Στου Σοντάντ την πόρτα
Φλασιά έφαγα από ένα φωτορυθμικό την ώρα που έπαιζε Λέηντη Γκάγκα
και έπεσε τα μάτι μου το μοιραίο στην είσοδο του Σοντάντ
και είδα την λάτσα την απίστευτη με το κορμί κράκερ
που έφτιαξε ο καλλίτερος πλαστικός με όλη του την τέχνη -
τα χέρια και τα πόδια με σούπερ γράμμωση
ψηλός και λεπτός, σωστή φιτ αδελφή γυμναστηρίου
κ με ένα πρόσωπο εντελώς σαν χόλυγουντ σταρ
με κάτι από Ντικάπριο και Μπράντ Πιτ (μικρό)
μωρή άμα δεν πάρω το τηλέφωνό του απόψε θα σκοτωθώ να το ξέρεις.
μην μου πεις ότι δε σε άρεσε... ψέμματα θα μου λες... πάμε για το τρίτο, είναι τέλειο... να το αρχικό:
Ομνύει
Ομνύει κάθε τόσο ν' αρχίσει πιο καλή ζωή.
Αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με τις δικές της συμβουλές,
με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της·
αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με την δική της δύναμι
του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια
μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπηγαίνει.
να και το ανανεωμένο:
Φιλάει αφίσα Κάηλης
Ορκίζεται στην Κάηλη να αρχίσει να κάνει λιγότερα κουλά και να σταματήσει να πηγαίνει μπήγκ
άλλα κάθε Παρασκευή βράδυ, που δεν έχει να ξυπνήσει πρωί την άλλη μέρα
και ελπίζει ότι επιτέλους αυτή θα είναι η νύχτα που θα γνωρίσει το τέλειο τεκνό
κάθε Παρασκευή βράδυ αρνείται τις προσκλήσεις των στρέητ φίλων του
πλένεται, παρφουμάρεται, ομορφαίνει, πίνει κ ένα ποτάκι από το σπίτι
και βγαίνει να πνίξει την μοναξιά του στον απέραντο ωκεανό των μοναξιών εκεί έξω.
Και το τελευταίο (το ξέρω, σε κούρασα, ευχαριστώ που διάβασες ως εδώ, αλλά τελειώνουμε). Να το πρωτότυπο:
Επήγα
Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
και να το ανανεωμένο:
You go girl
Καλά εχτές πέρασα τέλεια. Ούτε η Σάρα στο σεξενδεσίρι.
Πήγαμε Μάγιο, μετά Μποιγκ, μετά Σοντάντ, μετά Φου
μετά κάπου αλλού που δεν πολυθυμάμαι γιατί ήμουν πια
εντελώς κόκκαλο. Πρωί γύρισα στο σπίτι,
πρέπει να είχα πιει καμμιά 20αριά βότκες
ξέχασα και την εσάρπα μου κάπου, ιδέα δεν έχω που.
Η μάνα μου νόμιζε ότι ήμουν με την "αρραβωνιαστικιά" μου,
η οποία ήταν με την φίλη της τριήμερο στην Ίο.
έπεται και συνέχεια. ναι, απειλή λέγεται αυτό. :-)
Thursday, May 28, 2009
Tuesday, May 26, 2009
στην γωνία Σόλωνος και Μαυρομιχάλη στεκόταν μία πουτάνα
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι
Τι να γαμήσει ένα σουβλάκι; Μετά από μία ώρα ξαναπείναγα πάλι... Γαμησέ τα σου λέω.
Θα έπαιρνα κάτι να φάω το βράδυ, αλλά που λεφτά.... Έχει πέσει η δουλειά, άντε να πάρεις τσιγάρα, άντε να πάρεις προφυλακτικά... που να μείνουν μετά φράγκα για φαγητό.
Δεν καταλαβαίνω τι έχουν πάθει όλοι και δεν αγοράζουν καπότες... να γαμήσεις πάς ρε φίλε, πάρε καμία καπότα μαζί σου... δεν φοβάσαι μην είναι ληγμένη αυτή που έχω εγώ;
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι
πάλι καλά. Υπάρχουν μέρες που δεν έχω βάλει τίποτε στο στόμα μου. Πριν από μερικές βδομάδες την ώρα που έκανα πιάτσα πέρασε ένα αυτοκίνητο μπροστά μου με δύο μαλακισμένα μέσα... "άντε μωρή να βάλεις κάνα κιλό, που θες να σε πληρώσουμε κιόλας". "άντε γαμήσου ρε κωλόπαιδο" φώναξα. Μετά κοιταζόμουν, δεν έχουν και άδικο, είμαι πολύ κοκκαλιάρα και χλωμή.
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι.
Σκατά. Σκατά. Περίμενα πως και πως καλοκαίρι να βγάλω λίγο τα σπασμένα του χειμώνα... αλλά ξαφνικά εμφανίστηκε "η κρίση". Ποια κρίση μωρέ.. εμένα όλη μου η ζωή είναι μία κρίση. Τέλος πάντων... Τον Δεκέμβρη που σκοτώσανε οι μπάτσοι τον πιτσιρικά για 20 μέρες δεν μπορούσα καν να βγω στους δρόμους για πιάτσα. Γάμησέ τα. Ούτε που θυμάμαι πως την έβγαλα... Μετά, που ξεμύτισα, στην χάση και στην φέξη σταύρωνα κανένα πελάτη, τι περιμένεις όταν κάνεις πιάτσα στα Εξάρχεια...
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι.
Το βρήκα πεταμένο στο πεζοδρόμιο. Αυτός που του έπεσε είχε κόψει μία δαγκωματιά μόνο.
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι.
Σήμερα δεν έχω φάει τίποτε ακόμα.
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι.
Τι να γαμήσει ένα σουβλάκι; Μετά από μία ώρα ξαναπείναγα πάλι... Γαμησέ τα σου λέω.
Θα έπαιρνα κάτι να φάω το βράδυ, αλλά που λεφτά.... Έχει πέσει η δουλειά, άντε να πάρεις τσιγάρα, άντε να πάρεις προφυλακτικά... που να μείνουν μετά φράγκα για φαγητό.
Δεν καταλαβαίνω τι έχουν πάθει όλοι και δεν αγοράζουν καπότες... να γαμήσεις πάς ρε φίλε, πάρε καμία καπότα μαζί σου... δεν φοβάσαι μην είναι ληγμένη αυτή που έχω εγώ;
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι
πάλι καλά. Υπάρχουν μέρες που δεν έχω βάλει τίποτε στο στόμα μου. Πριν από μερικές βδομάδες την ώρα που έκανα πιάτσα πέρασε ένα αυτοκίνητο μπροστά μου με δύο μαλακισμένα μέσα... "άντε μωρή να βάλεις κάνα κιλό, που θες να σε πληρώσουμε κιόλας". "άντε γαμήσου ρε κωλόπαιδο" φώναξα. Μετά κοιταζόμουν, δεν έχουν και άδικο, είμαι πολύ κοκκαλιάρα και χλωμή.
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι.
Σκατά. Σκατά. Περίμενα πως και πως καλοκαίρι να βγάλω λίγο τα σπασμένα του χειμώνα... αλλά ξαφνικά εμφανίστηκε "η κρίση". Ποια κρίση μωρέ.. εμένα όλη μου η ζωή είναι μία κρίση. Τέλος πάντων... Τον Δεκέμβρη που σκοτώσανε οι μπάτσοι τον πιτσιρικά για 20 μέρες δεν μπορούσα καν να βγω στους δρόμους για πιάτσα. Γάμησέ τα. Ούτε που θυμάμαι πως την έβγαλα... Μετά, που ξεμύτισα, στην χάση και στην φέξη σταύρωνα κανένα πελάτη, τι περιμένεις όταν κάνεις πιάτσα στα Εξάρχεια...
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι.
Το βρήκα πεταμένο στο πεζοδρόμιο. Αυτός που του έπεσε είχε κόψει μία δαγκωματιά μόνο.
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι.
Σήμερα δεν έχω φάει τίποτε ακόμα.
Χτες όλη μέρα έφαγα μόνο ένα σουβλάκι.
Wednesday, May 20, 2009
Μεγάλοι έλληνες, μεγάλες απορίες
Παίρνει κάτι το αυτί μου από τις συζητήσεις που γίνονται για την σειρά εκπομπών με θέμα τους Μεγάλους Έλληνες... και σκέφτομαι διάφορα.
Ας πούμε, πόσο σχετικά είναι όλα... όλο το θέμα για το πως αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα είναι καθαρά θέμα του... πως τα αντιλαμβάνεσαι!
Αναρωτιέμαι... Μπορούμε σε μία εποχή που το παγκόσμιο σύμπαν έχει γίνει ΤΟΣΟ μικρό να θεωρούμε μεγάλο/χοντρό/παχουλό/οτιδήποτε κάποιον που απλά ενίσχυσε την Εθνική ταυτότητα ενός έθνους; Νομίζω όχι.
Στην εποχή μας οι άνθρωποι δεν κατηγοριοποιούνται με βάση τις εθνικές τους καταβολές (ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να κατηγοριοποιούντάι έτσι). Θα μου πεις, και με βάση τι κατηγοριοποιούνται; Αρονό... πραγματικά αρονό... απλά όλο αυτό το εθνικοπατριωτικοθρησκευτικο χάηπ μου φαίνεται τόσο άκυρο... Δεν είναι ότι δεν θα υπερασπιστώ την χώρα μου αν χρειαστεί, ή ότι σε περιόδους κρίσεις δεν θα γίνω κατάσκοπος Νέλλος... αλλά αυτήν την στιγμή για μένα είναι πιο σημαντικό οι άνθρωποι να έρθον σε επαφή με την ανθρωπιά τους παρά με την εθνότητά τους.... σκέψου το λίγο.
Η μεγάλη μου όμως απορία είναι άλλη... Η εξής: Είναι σίγουρο ότι θα πρέπει εγώ και εσύ, και όλοι οι υπόλοιποι που κυκλοφορούμε κάτω από τον Ελλαδικό ήλιο, να αισθανόμαστε υπερηφάνεια με αφορμή όλους αυτούς τους τόσο σπουδαίους ανθρώπους;
Έχουμε άραγε σε καθημερινό, ανθρώπινο επίπεδο κάποια πνευματική συγγένεια μαζί τους; Αναζητάμε τους ίδιους στόχους με αυτούς; Ή η σχέση μας μαζί τους περιορίζεται στο ότι γεννηθήκαμε στην ίδια γεωγραφική περιοχή ή μιλάμε την ίδια γλώσσα ή γιουνέημ ιτ;
εγώ πάντως, όταν αναλογίζομαι όλους αυτούς δεν αισθάνομαι υπερηφάνια για αυτό που είμαι... κάθε άλλο...
Ντρέπομαι. Αλήθεια ντρέπομαι. Και δεν ντρέπομαι γενικά για την κατάντια του κόσμου γύρω μου (την ξέρεις, είμαι σίγουρος, την ξεράσογλου σχετική επιχειρηματολογία του τύπου "όλοι είστε σκατά γύρω μου, ασταδγιάλα, η κοινωνία έχει χαλάσει, ασταδγιάλα, ευτυχώς όμως που ΕΓΩ υπάρχω που είμαι σούπερ πχιότητα και αναγνωρίζω τι απέραντοι μαλάκες είστε όλοι, ασταδγιάλα").
Όχι, δεν ντρέπομαι ΕΤΣΙ - ντρέπομαι αλλιώς... για την δική ΜΟΥ την προσωπική κατάντια.
ντρέπομαι για το ποια είναι τα κίνητρα που με κινούν, τι πόσο λιγότερο σέβομαι και εκτιμώ τον συνάθρωπα από όσο θα μπορούσα, το πόσο λιγότερη από όση θα μπορούσα ευαισθησία έχω απέναντι στην κοινωνία και την φύση, για κάποιες από τις συμπεριφορές μου...
Για να μην πω για το πόσο το "έργο μου", ότι και αν είναι αυτό που αφήνω πίσω μου σε καθημερινό επίπεδο, είναι καρά-κατά-σούπερ-υπέρ-χιούτζ μακριά από την αξία του έργου των Μεγάλων Ελλήνων.
Συγκρίνω λοιπόν τον εαυτό μου με όλους αυτούς τους μεγάλους Έλληνες και ντρέπομαι. Πολύ μάλιστα.
Και μάλιστα ξέρω, ότι σε σύγκριση με πολλούς από τους ανθρώπους γύρω μας είμαι μάλλον σε καλλίτερη κατάσταση - ούτε λαμόγιας είμαι, ούτε πολιτικός, ούτε αργόμισθος, ούτε υποκριτής και κερατάς στις προσωπικές μου σχέσεις, ούτε ούτε ούτε ούτε... κάπως καταφέρνω και κρατώ ένα μπόσικο. Παρόλα αυτά, ντρέπομαι!
Εσύ; Αν συγκίνεις τον εαυτό σου με τα έργα και τις πράξεις των μεγάλων ελλήνων είσαι υπερήφανος που έχεις μία κάποια συγγένεια μαζί τους ή μήπως ψιλοντρέπουσαι;
(...πιστέυω ότι όποιος ντρέπεται έστω και λίγο, είναι πολύ πολύ πολύ ελπιδοφόρο, να το ξέρεις - και θα πρέπει να είναι περήφανος για τον εαυτό του - το οποίο είναι λίγο οξύμωρο, να είσαι περήφανος επειδή ντρέπεσαι, αλλά έτσι είναι η ζωή γεμάτη περιέργειες και ευελιξίες περίεργες).
Και, τέλος, επειδή το χέσαμε πάλι στις ερωτήσεις... άραγε αν ντρέπεσαι για κάτι, πόσο περιθώριο δίνεις στον εαυτό σου να το φτιάξεις; χμφ χμφ χμφ χμφ
Ας πούμε, πόσο σχετικά είναι όλα... όλο το θέμα για το πως αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα είναι καθαρά θέμα του... πως τα αντιλαμβάνεσαι!
Αναρωτιέμαι... Μπορούμε σε μία εποχή που το παγκόσμιο σύμπαν έχει γίνει ΤΟΣΟ μικρό να θεωρούμε μεγάλο/χοντρό/παχουλό/οτιδήποτε κάποιον που απλά ενίσχυσε την Εθνική ταυτότητα ενός έθνους; Νομίζω όχι.
Στην εποχή μας οι άνθρωποι δεν κατηγοριοποιούνται με βάση τις εθνικές τους καταβολές (ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να κατηγοριοποιούντάι έτσι). Θα μου πεις, και με βάση τι κατηγοριοποιούνται; Αρονό... πραγματικά αρονό... απλά όλο αυτό το εθνικοπατριωτικοθρησκευτικο χάηπ μου φαίνεται τόσο άκυρο... Δεν είναι ότι δεν θα υπερασπιστώ την χώρα μου αν χρειαστεί, ή ότι σε περιόδους κρίσεις δεν θα γίνω κατάσκοπος Νέλλος... αλλά αυτήν την στιγμή για μένα είναι πιο σημαντικό οι άνθρωποι να έρθον σε επαφή με την ανθρωπιά τους παρά με την εθνότητά τους.... σκέψου το λίγο.
Η μεγάλη μου όμως απορία είναι άλλη... Η εξής: Είναι σίγουρο ότι θα πρέπει εγώ και εσύ, και όλοι οι υπόλοιποι που κυκλοφορούμε κάτω από τον Ελλαδικό ήλιο, να αισθανόμαστε υπερηφάνεια με αφορμή όλους αυτούς τους τόσο σπουδαίους ανθρώπους;
Έχουμε άραγε σε καθημερινό, ανθρώπινο επίπεδο κάποια πνευματική συγγένεια μαζί τους; Αναζητάμε τους ίδιους στόχους με αυτούς; Ή η σχέση μας μαζί τους περιορίζεται στο ότι γεννηθήκαμε στην ίδια γεωγραφική περιοχή ή μιλάμε την ίδια γλώσσα ή γιουνέημ ιτ;
εγώ πάντως, όταν αναλογίζομαι όλους αυτούς δεν αισθάνομαι υπερηφάνια για αυτό που είμαι... κάθε άλλο...
Ντρέπομαι. Αλήθεια ντρέπομαι. Και δεν ντρέπομαι γενικά για την κατάντια του κόσμου γύρω μου (την ξέρεις, είμαι σίγουρος, την ξεράσογλου σχετική επιχειρηματολογία του τύπου "όλοι είστε σκατά γύρω μου, ασταδγιάλα, η κοινωνία έχει χαλάσει, ασταδγιάλα, ευτυχώς όμως που ΕΓΩ υπάρχω που είμαι σούπερ πχιότητα και αναγνωρίζω τι απέραντοι μαλάκες είστε όλοι, ασταδγιάλα").
Όχι, δεν ντρέπομαι ΕΤΣΙ - ντρέπομαι αλλιώς... για την δική ΜΟΥ την προσωπική κατάντια.
ντρέπομαι για το ποια είναι τα κίνητρα που με κινούν, τι πόσο λιγότερο σέβομαι και εκτιμώ τον συνάθρωπα από όσο θα μπορούσα, το πόσο λιγότερη από όση θα μπορούσα ευαισθησία έχω απέναντι στην κοινωνία και την φύση, για κάποιες από τις συμπεριφορές μου...
Για να μην πω για το πόσο το "έργο μου", ότι και αν είναι αυτό που αφήνω πίσω μου σε καθημερινό επίπεδο, είναι καρά-κατά-σούπερ-υπέρ-χιούτζ μακριά από την αξία του έργου των Μεγάλων Ελλήνων.
Συγκρίνω λοιπόν τον εαυτό μου με όλους αυτούς τους μεγάλους Έλληνες και ντρέπομαι. Πολύ μάλιστα.
Και μάλιστα ξέρω, ότι σε σύγκριση με πολλούς από τους ανθρώπους γύρω μας είμαι μάλλον σε καλλίτερη κατάσταση - ούτε λαμόγιας είμαι, ούτε πολιτικός, ούτε αργόμισθος, ούτε υποκριτής και κερατάς στις προσωπικές μου σχέσεις, ούτε ούτε ούτε ούτε... κάπως καταφέρνω και κρατώ ένα μπόσικο. Παρόλα αυτά, ντρέπομαι!
Εσύ; Αν συγκίνεις τον εαυτό σου με τα έργα και τις πράξεις των μεγάλων ελλήνων είσαι υπερήφανος που έχεις μία κάποια συγγένεια μαζί τους ή μήπως ψιλοντρέπουσαι;
(...πιστέυω ότι όποιος ντρέπεται έστω και λίγο, είναι πολύ πολύ πολύ ελπιδοφόρο, να το ξέρεις - και θα πρέπει να είναι περήφανος για τον εαυτό του - το οποίο είναι λίγο οξύμωρο, να είσαι περήφανος επειδή ντρέπεσαι, αλλά έτσι είναι η ζωή γεμάτη περιέργειες και ευελιξίες περίεργες).
Και, τέλος, επειδή το χέσαμε πάλι στις ερωτήσεις... άραγε αν ντρέπεσαι για κάτι, πόσο περιθώριο δίνεις στον εαυτό σου να το φτιάξεις; χμφ χμφ χμφ χμφ
Tuesday, May 19, 2009
Sunday, May 17, 2009
Μερικές παρατηρήσεις από την χτεσινή Eurovision
Μαλάκα, κάποια στιγμή βαρέθηκα ΤΟΣΟ πολύ που φοβήθηκα ότι έχω αρχίσει και γίνομαι στρέητ, φακ φακ φακ, ευτυχώς μετά είδα κάτι (που θα δεις κι εσύ στο τέλος του πόστ) και ήλθα στα συν-Gay-λά μου.
ευτυχώς που είχαμε τις Μαγγίρες και γελάσαμε λίγο. Η δήλωσή τους, όταν ήδη η Νορβηγίδα ντουλάπα τούνκη είχε περάσει 40 πόντους μπροστά από την δεύτερη, ότι "αυτή θα είναι μια βραδιά γεμάτη αγωνία" νομίζω ότι συγκρίνεται μόνο με την δήλωση της Άντζελας ότι βλέπει από την βίλα της στο Σούνιο τον Ατλαντικό! Μπόκοτα we miss you so deeply!
Ψάχνω επειγόντως έναν γιατρό να μου αφαιρέσει χειρουργικά την μελωδία του Αζερμπαϊτζάν από τον εγκέφαλο, πληρώνω όσο όσο. Επίσης αυτό το κολάν "χρυσό και άσπρο και διάφανο μπικ δεκαετίας 80" που φόραγε το χορευτικό ανσάμπλ αλλά και η αζέρα τραγουδίστρια είναι ρούχο έμβλημα, τέλος! Μόνο και μόνο γι αυτό η φετεινή Γιουροβίζιον είναι θεά!
Έντάξει, το ξέρω ότι δεν θα το πιστέψεις αλλά, στο σπίτι που ήμουν, κάποια στιγμή την ώρα που δεν κοιτάζαμε την τηλεόραση, η Μαλτέζα τραγουδίστρια έβγαλε χέρι από την οθόνη της Τηβής και άρπαξε ένα κομμάτι κοτόπουλο που είχαμε αφήσει πάνω στο τραπέζι. Ανάμεσα στο δεύτερο κουπλέ και το ρεφρέν που είχε κενό. Χέστηκα που δεν με πιστεύεις, αλλά οφείλω να το καταγγείλω. Κάποια στιγμή θα δικαιωθώ ότι λέω αλήθεια.
Τελικά το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της τελετής είναι η βαθμολογία. Τα κουλά αστεία που προσπαθούν να κάνουν οι βορειοευρωπαίοι, που είναι πιο κρύα και από τον χειμώνα τους, τα εκατομμύρια εκατομμύρια εκατομμύρια ασήμια χρυσάφια και πορφύρια στα φορέματα/κοσμήματα των παρουσιαστριών των Βαλκανικών χωρών και βέβαια ο Κωστάλας που δείχνει σαν τον μεγάλο αδελφό της Καρυάτιδας είναι μερικά μόνο από αυτά που αγαπάμε να μισούμε.
Αυτό που κάποιοι απαγοητεύτηκαν που ο Σάκης δεν πήγε καλά, το εννοούν; Ο τύπος δεν βλεπόταν, ήταν μέσα στο άγχος λες και έκανε εγχείρηση ανοιχτού εγκεφάλου που θα του πέθαινε ο ασθενής και το χαμόγελο ήταν "ωδή στην τσιτωμένη ψυχολογία"! Γενικά δεν το διασκέδαζε καθόλου το ότι ήταν στην σκηνή και αυτό καρακατάφαινόταν... Θυμίσου πόσο ειλικρινά χαρούμενες ήταν πάνω στο σανίδι το Καλομοιράκι και η Γιελένα και θα καταλάβεις την διαφορά. Και πάλι καλά που μπήκαμε στην δεκάδα!
Αυτό που μας έδωσαν 12άρια η Βουλγαρία και η Αλβανία και η Κύπρος γιατί μου φάνηκε το πιο εύστοχο και πίκρόχολο σχόλιο πάνω στην πχιότητα του mainstream πολιτισμικού/καλλιτεχνικού μας προϊόντος που έχει γίνει ποτέ φορ έβα εν έβα;
Χάρηκα που η Αγγλία και η Γαλλία δεν καταποντίστηκαν. Επίσης, δεν μου αρέσει που λέω καλή κουβέντα, αλλά από τις τελευταίες Eurovision πιστεύω ότι η χτεσινή ήταν αυτή με τα περισσότερα καλά τραγούδια! Μου άρεσε και αυτό που έγραψε ο πρώην Boyzone πολύ και το Ρουμάνικο (ξέρω, χαζή) και το Γερμανικό... Απλά δεν μας κράτησε το ενδιαφέρον λόγω του ότι πολύ νωρίς φάνηκε ότι η ντουλαπίστρια τούνκη θα κερδίσει.
Ας πει κάποιος στις χαζές που λένε τις βαθμολογίες ότι δεν λέμε "12 Points GOES to..." αλλά "12 Points GO to...". Έλεος ρε πούστη μου, Στρατηγάκη δεν έχουν στις χώρες τους; Πληρώσαν για να το πάρουν το Lower;
Ρε γαμώτο λες, τώρα που ο Σάκης "δεν πήγε καλά" μη χέσω, να αποφασίσει να αποσυρθεί για κάποιο διάστημα; Αχ μακάρι, είναι φοβερό, έχω φρικάρει, τον τελευταίο χρόνο τον βλέπω πιο συχνά και από την αδελφή μου. Ξεκουράσου Σάκης, ξεκουράσου. πληζ δεν αντέχω άλλο.
Η παρουσία του Ρώσικου τραγουδιού ήταν τέλεια. Αρκεί να είχες τη τηβή στο μγιούτ. Ναι, ήταν ιδεάρα να βλέπεις την τραγουδίστρια σε γκρο και από πίσω οθόνες με το πρόσωπό της να γερνά. Αλλά όσον αφορά στο τραγούδι... καλά, τι τους ήρθε και στείλανε αυτό; Ότι, τάχα μου, στέλνουν κάτι με επιρροές παραδοσιακές; Α μωρή, μάθε που είσαι και στείλε το ανάλογο, που μου θες και εξυπνάδες. Βλαχάρα.
Για να συνοψίσω αυτά είναι τα δύο συνθήματα της φετεινής Eurovision:
1 - Σάκης, ο καλλιτέχνης που σε κάνει να καταλάβεις πόσο πολύ ταλέντο έχει η Καλομοίρα.
2- Μαγγίρες, οι αδελφές που αποδεικνύουν ότι ναι η Δάφνη Μπόκοτα είναι αναντικατάστατη.
Τέλος....
το δικό μου 12άρι, και το 24 επίσης, αλλά και το 36άρι πηγαίνει... μα φυσικά στον παρουσιαστή της βραδιάς τον Ιβάν Ουργκάντ. Όσο σκέφτομαι ότι μπορώ να συνενοηθώ μαζί του στην μητρική του γλώσσα, εκτός από το μπόντι λάνγκουατζ παθαίνω the creeps. Ιβάν λετς μπη φριέντς. Γκούντ ουάνζ.
Σέξυ βγιούερ περιμένω αν θες και τις δικές σου παρατηρήσεις. Ειδικά αυτές που συμφωνούν μαζί μου.
Πάντως, κάλα περάσαμε και φέτος. Άντε, και του χρόνου παιδιά! Με Τάμτα! τουλάχιστον θα πάρουμε το 12άρια της Γεωργίας. χεχεχε
ευτυχώς που είχαμε τις Μαγγίρες και γελάσαμε λίγο. Η δήλωσή τους, όταν ήδη η Νορβηγίδα ντουλάπα τούνκη είχε περάσει 40 πόντους μπροστά από την δεύτερη, ότι "αυτή θα είναι μια βραδιά γεμάτη αγωνία" νομίζω ότι συγκρίνεται μόνο με την δήλωση της Άντζελας ότι βλέπει από την βίλα της στο Σούνιο τον Ατλαντικό! Μπόκοτα we miss you so deeply!
Ψάχνω επειγόντως έναν γιατρό να μου αφαιρέσει χειρουργικά την μελωδία του Αζερμπαϊτζάν από τον εγκέφαλο, πληρώνω όσο όσο. Επίσης αυτό το κολάν "χρυσό και άσπρο και διάφανο μπικ δεκαετίας 80" που φόραγε το χορευτικό ανσάμπλ αλλά και η αζέρα τραγουδίστρια είναι ρούχο έμβλημα, τέλος! Μόνο και μόνο γι αυτό η φετεινή Γιουροβίζιον είναι θεά!
Έντάξει, το ξέρω ότι δεν θα το πιστέψεις αλλά, στο σπίτι που ήμουν, κάποια στιγμή την ώρα που δεν κοιτάζαμε την τηλεόραση, η Μαλτέζα τραγουδίστρια έβγαλε χέρι από την οθόνη της Τηβής και άρπαξε ένα κομμάτι κοτόπουλο που είχαμε αφήσει πάνω στο τραπέζι. Ανάμεσα στο δεύτερο κουπλέ και το ρεφρέν που είχε κενό. Χέστηκα που δεν με πιστεύεις, αλλά οφείλω να το καταγγείλω. Κάποια στιγμή θα δικαιωθώ ότι λέω αλήθεια.
Τελικά το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της τελετής είναι η βαθμολογία. Τα κουλά αστεία που προσπαθούν να κάνουν οι βορειοευρωπαίοι, που είναι πιο κρύα και από τον χειμώνα τους, τα εκατομμύρια εκατομμύρια εκατομμύρια ασήμια χρυσάφια και πορφύρια στα φορέματα/κοσμήματα των παρουσιαστριών των Βαλκανικών χωρών και βέβαια ο Κωστάλας που δείχνει σαν τον μεγάλο αδελφό της Καρυάτιδας είναι μερικά μόνο από αυτά που αγαπάμε να μισούμε.
Αυτό που κάποιοι απαγοητεύτηκαν που ο Σάκης δεν πήγε καλά, το εννοούν; Ο τύπος δεν βλεπόταν, ήταν μέσα στο άγχος λες και έκανε εγχείρηση ανοιχτού εγκεφάλου που θα του πέθαινε ο ασθενής και το χαμόγελο ήταν "ωδή στην τσιτωμένη ψυχολογία"! Γενικά δεν το διασκέδαζε καθόλου το ότι ήταν στην σκηνή και αυτό καρακατάφαινόταν... Θυμίσου πόσο ειλικρινά χαρούμενες ήταν πάνω στο σανίδι το Καλομοιράκι και η Γιελένα και θα καταλάβεις την διαφορά. Και πάλι καλά που μπήκαμε στην δεκάδα!
Αυτό που μας έδωσαν 12άρια η Βουλγαρία και η Αλβανία και η Κύπρος γιατί μου φάνηκε το πιο εύστοχο και πίκρόχολο σχόλιο πάνω στην πχιότητα του mainstream πολιτισμικού/καλλιτεχνικού μας προϊόντος που έχει γίνει ποτέ φορ έβα εν έβα;
Χάρηκα που η Αγγλία και η Γαλλία δεν καταποντίστηκαν. Επίσης, δεν μου αρέσει που λέω καλή κουβέντα, αλλά από τις τελευταίες Eurovision πιστεύω ότι η χτεσινή ήταν αυτή με τα περισσότερα καλά τραγούδια! Μου άρεσε και αυτό που έγραψε ο πρώην Boyzone πολύ και το Ρουμάνικο (ξέρω, χαζή) και το Γερμανικό... Απλά δεν μας κράτησε το ενδιαφέρον λόγω του ότι πολύ νωρίς φάνηκε ότι η ντουλαπίστρια τούνκη θα κερδίσει.
Ας πει κάποιος στις χαζές που λένε τις βαθμολογίες ότι δεν λέμε "12 Points GOES to..." αλλά "12 Points GO to...". Έλεος ρε πούστη μου, Στρατηγάκη δεν έχουν στις χώρες τους; Πληρώσαν για να το πάρουν το Lower;
Ρε γαμώτο λες, τώρα που ο Σάκης "δεν πήγε καλά" μη χέσω, να αποφασίσει να αποσυρθεί για κάποιο διάστημα; Αχ μακάρι, είναι φοβερό, έχω φρικάρει, τον τελευταίο χρόνο τον βλέπω πιο συχνά και από την αδελφή μου. Ξεκουράσου Σάκης, ξεκουράσου. πληζ δεν αντέχω άλλο.
Η παρουσία του Ρώσικου τραγουδιού ήταν τέλεια. Αρκεί να είχες τη τηβή στο μγιούτ. Ναι, ήταν ιδεάρα να βλέπεις την τραγουδίστρια σε γκρο και από πίσω οθόνες με το πρόσωπό της να γερνά. Αλλά όσον αφορά στο τραγούδι... καλά, τι τους ήρθε και στείλανε αυτό; Ότι, τάχα μου, στέλνουν κάτι με επιρροές παραδοσιακές; Α μωρή, μάθε που είσαι και στείλε το ανάλογο, που μου θες και εξυπνάδες. Βλαχάρα.
Για να συνοψίσω αυτά είναι τα δύο συνθήματα της φετεινής Eurovision:
1 - Σάκης, ο καλλιτέχνης που σε κάνει να καταλάβεις πόσο πολύ ταλέντο έχει η Καλομοίρα.
2- Μαγγίρες, οι αδελφές που αποδεικνύουν ότι ναι η Δάφνη Μπόκοτα είναι αναντικατάστατη.
Τέλος....
το δικό μου 12άρι, και το 24 επίσης, αλλά και το 36άρι πηγαίνει... μα φυσικά στον παρουσιαστή της βραδιάς τον Ιβάν Ουργκάντ. Όσο σκέφτομαι ότι μπορώ να συνενοηθώ μαζί του στην μητρική του γλώσσα, εκτός από το μπόντι λάνγκουατζ παθαίνω the creeps. Ιβάν λετς μπη φριέντς. Γκούντ ουάνζ.
Σέξυ βγιούερ περιμένω αν θες και τις δικές σου παρατηρήσεις. Ειδικά αυτές που συμφωνούν μαζί μου.
Πάντως, κάλα περάσαμε και φέτος. Άντε, και του χρόνου παιδιά! Με Τάμτα! τουλάχιστον θα πάρουμε το 12άρια της Γεωργίας. χεχεχε
Friday, May 15, 2009
Άκου Σάκη
Σήμερα αντάλλαξα mail με έναν συνεργάτη στο Αζερμπαϊτζάν και στο περεμπιπτόντως μου είπε ότι το τραγούδι σου είναι πολύ καλό (γκούχου γκούχου) αλλά δυστυχώς η "Parformance" (διατηρώ την ορθογραφία του συνεργάτη) σου όχι και τόσο. Μάλιστα μου είπε ότι το συζήτησε και με άλλους στο Μπακού και όλοι συμφωνούν μαζί του πάρα πολύ.
Μου έγραψε επίσης "a year ago Calomira very better"!
Να τον ακούς τον αζέρο. Κάτι ξέρει.
Σάκη κάνε κάτι. Εντάξει, είσαι όμορφος αλλά πρέπει να έχει και ένα ακόμα κάτι τις η εμφάνισή σου. Αυτό που σταυρώνεις για το μάτι τον κόσμο στην αρχή και τα χαζά ρομποτικά μετά δεν... Άσε που λαχανιάζεις ανεπίτρεπτα, πόσο καιρό έχεις να πας τζυμ νότη μπόη;
Μην την πατήσεις όπως η ΙγκουΆννα Βίσση που νόμιζε ότι θα γοητεύσει τον κόσμο επειδή είναι "όμορφη" και βγήκε σαν την καλαμία στον κάμπα. Δες ας πούμε εδώ μία parforance που είναι δυνατή, πάρε παράδειγμα και adjust για αύριο:
Prince - Scandalous [Video] - Prince
Σάκη, είναι σημαντικό να κερδίσουμε. Πρέπει να ξεχαστεί για τα καλά η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, η χουντοποίηση της βουλής, η συντεχνιακή συμπεριφορά των πολιτικών εις βάρος της χώρας και μία νίκη σου θα είναι ό,τι καλλίτερο προς αυτήν την κατεύθυνση. Κανόνισε, έχεις και μικρό παιδί.
Επίσης, με την ευκαιρία, Καλομοίρα έλα πίσω έχεις ρεύμα μεγάλο.
Μου έγραψε επίσης "a year ago Calomira very better"!
Να τον ακούς τον αζέρο. Κάτι ξέρει.
Σάκη κάνε κάτι. Εντάξει, είσαι όμορφος αλλά πρέπει να έχει και ένα ακόμα κάτι τις η εμφάνισή σου. Αυτό που σταυρώνεις για το μάτι τον κόσμο στην αρχή και τα χαζά ρομποτικά μετά δεν... Άσε που λαχανιάζεις ανεπίτρεπτα, πόσο καιρό έχεις να πας τζυμ νότη μπόη;
Μην την πατήσεις όπως η ΙγκουΆννα Βίσση που νόμιζε ότι θα γοητεύσει τον κόσμο επειδή είναι "όμορφη" και βγήκε σαν την καλαμία στον κάμπα. Δες ας πούμε εδώ μία parforance που είναι δυνατή, πάρε παράδειγμα και adjust για αύριο:
Prince - Scandalous [Video] - Prince
Σάκη, είναι σημαντικό να κερδίσουμε. Πρέπει να ξεχαστεί για τα καλά η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, η χουντοποίηση της βουλής, η συντεχνιακή συμπεριφορά των πολιτικών εις βάρος της χώρας και μία νίκη σου θα είναι ό,τι καλλίτερο προς αυτήν την κατεύθυνση. Κανόνισε, έχεις και μικρό παιδί.
Επίσης, με την ευκαιρία, Καλομοίρα έλα πίσω έχεις ρεύμα μεγάλο.
Χτες το πρωί αγόρασα καινούργιο κράνος
Φαντάσου. Φοβερά νέα.
βασικά, δεν ξεκίνησα για κράνος. Αρχική μου σκέψη ήταν να πάω μέχρι τον ΟΑΕΔ να πάρω την βεβαίωση για την φορολογική δήλωση. Άλλα όταν έφτασα εκεί είδα ότι η ΑΔΕΔΥ είχε απεργία , άρα ο ΟΑΕΔ ήταν σε υπολειτουργία, άρα, σκέφτηκα σκεψ σκεψ, "ευκαιρία να πεταχτώ μέχρι το Praktiker να πάρω καινούργιο κράνος για το μηχανάκι" γιατί το παλιό ήταν πολύ παλιό. 4 χρόνια το είχα.
Φτάνω λοιπόν στο μεγάλο πολυκατάστημα και παθαίνω σοκ. Τι ΠΚΑ (Παγκόσμιο Κέντρο Ασχήμιας) ήταν αυτό; Ζαλάδα και πυρετός με έπιασε! Το μαγαζί ήταν άδειο σχεδόν, άντε να συνάντησα όσο το τριγύριζα για να βρω τα κράνη 15 άτομα... ήταν όμως όλα... Ο πιο νόστιμος ήταν ασχημότερος από το Γκόλουμ. Όσο για τον πιο άσχημο... ίουκ δεν μπορώ καν να τον θυμηθώ. (αναφέρομαι στους πελάτες, όχι τους υπαλλήλους).
Θα μου πεις, στο Praktiker πήγα, όχι στο ΚΜΕ (Κέντρο Μοντέλων Ελλάδας) αλλά και πάλι... Και δεν είναι μόνο ότι ήταν άσχημοι, βρωμούσαν κιόλας! Από 10 μέτρα απόσταση! Πρωί πρωί. Φαντάσου κατά τις 3 το μεσημέρι δηλαδή τι θα γίνεται...
Τι να πω... πού παλιά, που η εργατική τάξη είχε στιλ και λεβεντιά και άμα λάχαινε έριχνε και καμμία ζεμπεκιά αλλά Μεταξόπουλος μπροστά στην εκκλησία στην Κέρκυρα. Τώρα, αυτά τα ξεχνάμε, δεν υπάρχουν. Τώρα η κατώτερη μορφωτικά τάξη είναι πολύ κάτω. Αχ βαχ.
Πράγμα που με φέρνει στο εξής: Ότι τελικά στην εποχή μας έχουμε φτάσει στο σημείο που η κοινωνική τάξη δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά παιδείας και καλλιέργειας. Μπορεί ο άλλος να μην έχει παρά μόνο μία Vespa και να χρωστάει όλα τα μιστά του για τα επόμενα 40 χρόνια, αλλά παρόλα αυτά κοινωνικά να είναι σε ανώτερη τάξη από έναν που έχει βίλα στο Ζητούνι, τεσσάρι στην Κηφισά και 2 BMW. Το οποίο είναι φοβερό σημάδι των καιρών.
Και τι θα πει "υψηλή κοινωνική τάξη"; Θα το όριζα, πολύ ανοιχτά, ως έλεγχο στην ζωή. Κάποιος είναι σε υψηλή κοινωνικά τάξη όταν μπορεί να επιλέξει, αν όχι όλα, τα περισσότερα από αυτά που κάνουν τις ζωές μας. Τι δουλειά θα κάνει, που θα μένει, τους φίλους του και τις παρέες του... επίσης υψηλή κοινωνική τάξη πιστεύω ότι είναι και η πρόσβαση σε πράγματα που μεγαλώνοντας σε κάνουν καλλίτερο άθρωπα. ...ξέρεις, η τέχνη, η γνώση, η μουσική, τα βιβλία, τα ταξίδια.
Φιου πολλά κοινωνιολογόνια, τι με έπιασε. χμφ χμφ χμφ.
Τέλος να καταγγείλω ότι έκανα τρελή γουρουνιά στο Praktiker και έχω απίστευτες τύψεις από χτες το πρωί. Μπαίνοντας στο κατάστημα άφησα το παλιό κράνος στην υποδοχή - μάλιστα μου έδωκαν και ένα πολύ μπιχλερό χαρτάκι για να το πάρω φεύγοντας. Αμ δε! Αφού πλήρωσα το καινούργιο κράνος, άφησα το παλιό εκεί που το είχα δώσει και έφυγα κύριος.
Μην με καταδικάσεις. Το έκανα από ευαισθησία. Δεν θα μου πήγαινε με τίποτε η καρδιά να το πάρω κ να το πετάξω σε κάποιο κάδο εκεί στην Πειραιώς (εν τω μεταξύ ξέρεις τι φρικτή φήμη έχουν οι κάδοι στην Πειραιώς για τον τρόπο που συμπεριφέρονται). Όμως αυτή τη στιγμή όσο σκέφτομαι το παλιό μου κράνος να είναι μέσα στο τεράστιο άδειο Praktiker, να κοιτά με τεράστια υγρά θλιμμένα μάτια δεξιά και αριστερά περιμένοντας τον άνθρωπο του να φανεί σπάει η καρδιά μου. Σπάει. λυγμ λυγμ σνιφ σνιφ σναφλ σναφλ.
...άραγε, θα ελπίζει ότι θα φανώ; Τι θα σκέφτεται αυτήν την στιγμή; Και πως πέρασε την νύχτα του; Ήταν άγρυπνο και γέμιζα χαρά και προσμονή όταν ακούγε βήματα του νυχτοφύλακα πιστεύοντας ότι είμαι εγώ; Και κυλούσε ένα δάκρυ από τα μάτια του κάθε φορά που διαπίστωνε ότι, όχι δεν ήμουν εγώ, αλλά ο φύλακας;
...άραγε θα παίζει μέσα στο μυαλό του την σκηνή του ξανασμιξίματός μας; Θα φαντάζεται ότι είναι πάνω στο κεφάλι μου και απολαμβάνει τον αέρα καθώς ανεβαίνω την Κηφισίας, ενώ ακούγεται από τεράστια ουράνια ηχεία το "σ αγαπώ, σ 'αγαπώ σ' αγαπώ η αγάπη αυτή με πεθαίνει, σ αγαπώ σ αγαπώ σ αγαπώ, η αγάπη αυτή με ανασταίνει...";
ΘΕ ΜΟΥ ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ!!! θε μου... λυγμ. Ευτυχώς το καινούργιο κράνος θα με βοηθήσει να ξεχαστώ.
βασικά, δεν ξεκίνησα για κράνος. Αρχική μου σκέψη ήταν να πάω μέχρι τον ΟΑΕΔ να πάρω την βεβαίωση για την φορολογική δήλωση. Άλλα όταν έφτασα εκεί είδα ότι η ΑΔΕΔΥ είχε απεργία , άρα ο ΟΑΕΔ ήταν σε υπολειτουργία, άρα, σκέφτηκα σκεψ σκεψ, "ευκαιρία να πεταχτώ μέχρι το Praktiker να πάρω καινούργιο κράνος για το μηχανάκι" γιατί το παλιό ήταν πολύ παλιό. 4 χρόνια το είχα.
Φτάνω λοιπόν στο μεγάλο πολυκατάστημα και παθαίνω σοκ. Τι ΠΚΑ (Παγκόσμιο Κέντρο Ασχήμιας) ήταν αυτό; Ζαλάδα και πυρετός με έπιασε! Το μαγαζί ήταν άδειο σχεδόν, άντε να συνάντησα όσο το τριγύριζα για να βρω τα κράνη 15 άτομα... ήταν όμως όλα... Ο πιο νόστιμος ήταν ασχημότερος από το Γκόλουμ. Όσο για τον πιο άσχημο... ίουκ δεν μπορώ καν να τον θυμηθώ. (αναφέρομαι στους πελάτες, όχι τους υπαλλήλους).
Θα μου πεις, στο Praktiker πήγα, όχι στο ΚΜΕ (Κέντρο Μοντέλων Ελλάδας) αλλά και πάλι... Και δεν είναι μόνο ότι ήταν άσχημοι, βρωμούσαν κιόλας! Από 10 μέτρα απόσταση! Πρωί πρωί. Φαντάσου κατά τις 3 το μεσημέρι δηλαδή τι θα γίνεται...
Τι να πω... πού παλιά, που η εργατική τάξη είχε στιλ και λεβεντιά και άμα λάχαινε έριχνε και καμμία ζεμπεκιά αλλά Μεταξόπουλος μπροστά στην εκκλησία στην Κέρκυρα. Τώρα, αυτά τα ξεχνάμε, δεν υπάρχουν. Τώρα η κατώτερη μορφωτικά τάξη είναι πολύ κάτω. Αχ βαχ.
Πράγμα που με φέρνει στο εξής: Ότι τελικά στην εποχή μας έχουμε φτάσει στο σημείο που η κοινωνική τάξη δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά παιδείας και καλλιέργειας. Μπορεί ο άλλος να μην έχει παρά μόνο μία Vespa και να χρωστάει όλα τα μιστά του για τα επόμενα 40 χρόνια, αλλά παρόλα αυτά κοινωνικά να είναι σε ανώτερη τάξη από έναν που έχει βίλα στο Ζητούνι, τεσσάρι στην Κηφισά και 2 BMW. Το οποίο είναι φοβερό σημάδι των καιρών.
Και τι θα πει "υψηλή κοινωνική τάξη"; Θα το όριζα, πολύ ανοιχτά, ως έλεγχο στην ζωή. Κάποιος είναι σε υψηλή κοινωνικά τάξη όταν μπορεί να επιλέξει, αν όχι όλα, τα περισσότερα από αυτά που κάνουν τις ζωές μας. Τι δουλειά θα κάνει, που θα μένει, τους φίλους του και τις παρέες του... επίσης υψηλή κοινωνική τάξη πιστεύω ότι είναι και η πρόσβαση σε πράγματα που μεγαλώνοντας σε κάνουν καλλίτερο άθρωπα. ...ξέρεις, η τέχνη, η γνώση, η μουσική, τα βιβλία, τα ταξίδια.
Φιου πολλά κοινωνιολογόνια, τι με έπιασε. χμφ χμφ χμφ.
Τέλος να καταγγείλω ότι έκανα τρελή γουρουνιά στο Praktiker και έχω απίστευτες τύψεις από χτες το πρωί. Μπαίνοντας στο κατάστημα άφησα το παλιό κράνος στην υποδοχή - μάλιστα μου έδωκαν και ένα πολύ μπιχλερό χαρτάκι για να το πάρω φεύγοντας. Αμ δε! Αφού πλήρωσα το καινούργιο κράνος, άφησα το παλιό εκεί που το είχα δώσει και έφυγα κύριος.
Μην με καταδικάσεις. Το έκανα από ευαισθησία. Δεν θα μου πήγαινε με τίποτε η καρδιά να το πάρω κ να το πετάξω σε κάποιο κάδο εκεί στην Πειραιώς (εν τω μεταξύ ξέρεις τι φρικτή φήμη έχουν οι κάδοι στην Πειραιώς για τον τρόπο που συμπεριφέρονται). Όμως αυτή τη στιγμή όσο σκέφτομαι το παλιό μου κράνος να είναι μέσα στο τεράστιο άδειο Praktiker, να κοιτά με τεράστια υγρά θλιμμένα μάτια δεξιά και αριστερά περιμένοντας τον άνθρωπο του να φανεί σπάει η καρδιά μου. Σπάει. λυγμ λυγμ σνιφ σνιφ σναφλ σναφλ.
...άραγε, θα ελπίζει ότι θα φανώ; Τι θα σκέφτεται αυτήν την στιγμή; Και πως πέρασε την νύχτα του; Ήταν άγρυπνο και γέμιζα χαρά και προσμονή όταν ακούγε βήματα του νυχτοφύλακα πιστεύοντας ότι είμαι εγώ; Και κυλούσε ένα δάκρυ από τα μάτια του κάθε φορά που διαπίστωνε ότι, όχι δεν ήμουν εγώ, αλλά ο φύλακας;
...άραγε θα παίζει μέσα στο μυαλό του την σκηνή του ξανασμιξίματός μας; Θα φαντάζεται ότι είναι πάνω στο κεφάλι μου και απολαμβάνει τον αέρα καθώς ανεβαίνω την Κηφισίας, ενώ ακούγεται από τεράστια ουράνια ηχεία το "σ αγαπώ, σ 'αγαπώ σ' αγαπώ η αγάπη αυτή με πεθαίνει, σ αγαπώ σ αγαπώ σ αγαπώ, η αγάπη αυτή με ανασταίνει...";
ΘΕ ΜΟΥ ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ!!! θε μου... λυγμ. Ευτυχώς το καινούργιο κράνος θα με βοηθήσει να ξεχαστώ.
Χμφ χμφ χμφ
κιουκλοφόρησε το trailer για τον Δρόμο, την κινηματογραφική μεταφορά του απίστευτου βιβλίου του Κόρμακ Μακ Κάρθυ και πέρα από το ότι επιτέλους αποκαλύπτεται τι απέγινε ο Άραγκον, μετά τον γάμο του... μας προκαλεί και μία απορία!
μήπως το έργο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα συνδυασμό του I am legend και του 28 days later; αρονό....
μήπως το έργο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα συνδυασμό του I am legend και του 28 days later; αρονό....
Το video...
για το καινούργιο τραγούδι των Pet Shop Boys το did you see me coming (Που περιλαμβάνει ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΤΣΕΣΚΙ b side, το after the event με στίχους - ετοιμάσου να κοπείς - Sometimes someone gets upset, doesn't hear the laughter, takes it as a threat, but it's different after, after the event, looks like someone smiling, happy to be here )...
και αν είσαι δημοσιογράφος και θες να δεις ένα παράδειγμα εξαιρετικής συνέντευξης...
ή gay και θέλεις να δεις έναν "άλλο" τρόπο να βιώνεις το gayness
ή πολύ περίεργος και θέλεις να μάθεις μερικούς από τους λόγους που κάποιοι από εμάς είμαστε τόσο κολλημένοι με αυτό το group, ολόκληρα γαϊδούρια κοντά 40...
ή απλά απολαμβάνεις τα ωραία διαβάσματα, χτύπα μία εξαιρετική συνέντευξη τους από τον Andrew Sullivan.
και αν είσαι δημοσιογράφος και θες να δεις ένα παράδειγμα εξαιρετικής συνέντευξης...
ή gay και θέλεις να δεις έναν "άλλο" τρόπο να βιώνεις το gayness
ή πολύ περίεργος και θέλεις να μάθεις μερικούς από τους λόγους που κάποιοι από εμάς είμαστε τόσο κολλημένοι με αυτό το group, ολόκληρα γαϊδούρια κοντά 40...
ή απλά απολαμβάνεις τα ωραία διαβάσματα, χτύπα μία εξαιρετική συνέντευξη τους από τον Andrew Sullivan.
Tuesday, May 12, 2009
Μπορείς απόψε να βγεις μ' όλους τους "Στρέητ" της γης
Η δική εκδοχή στην μεγαλύτερη επιτυχία όλων των εποχών (γκούχου γκούχου), εξαιρετικά αφιερωμένη σε μερικούς φίλες μου.
Αν θέλεις να ψαχτείς η πόρτα είναι εδώ
Βαρέθηκες λες τις κουλές, παθαίνεις πανικό
Θα βγεις μ' ένα γνωστό που 'χεις απ' το στρατό
Στο μεταξύ εγώ θα κάτσω εδώ να γελώ! (Να γελώ.. να γελώ...)
ΡΕΦΡΑΙΝ:
Μπορείς απόψε να βγεις μ' όλους τους "Στρέητ" της γης
Βγες μπροστά, δυνατά για male έρωτες
Να βρεις αγόρια αντρουά, να μην φοράν ώσι μπαμ
Στην πυρά, στην πυρά με τις υστερικές (αδελφές)
Εμπρός κουκλίτσα μου
Βαρέθηκες τ' αγόρια που στην πλάτη κάνουν γούαξ
Με τ' αποτριχωμένα στήθια έχεις πάθει ένα μπλιάξ
Λες ψάχνεις έναν άντρα που να είναι αντρικός
Να μην ακούει Κάηλη, και να 'ναι (λάητ) τριχωτός! (τριχωτός, τριχωτός)
ΡΕΦΡΑΙΝ:
Μπορείς απόψε να βγεις με όλους τους Στρέητ της γης
Βγες μπροστά, δυνατά, μακριά από τους γκέη
Μα με αυτό που θα δεις θ απογοητευτείς
Θα στο πω, θα στο πω γιατί πολύ με καίει!!!
Φίλη γλυκειά πρέπει να μάθεις
Σε κάποιου "στρέητ" αν μπεις το μάτι
Πως να στο πω, δεν είναι στρέητ...
Όσα "ρε μάγκα"¨και να λέει!
ΡΕΦΡΑΙΝ ξανά μανά:
Μπορείς απόψε να βγεις μ' όλους τους "Στρέητ" της γης
Βγες μπροστά μακριά από όλες τις κουλές
Όμως να ξέρεις καλά το κουλό που πας μακρυά
Θα σε βρει θα σε βρει και θα σε εκδικηθεί!
(μαλάκα, δεν ξέρω αν είναι ωραίο, αλλά γέλασα ΤΟΣΟ πολύ όσο το κατέβαζα,
χεχεχε, ελπίζω να σου αρέσει, εννοείται ότι τραγουδιέται πάνω
στην μουσική του πρωτότυπου και μάλιστα, ρησπέκτ ρησπέκτ εντατίκ, πατάει και
σωστά στην μουσική! χεχεχε μπρος τραγούδα!)
(επίσης σκέφτομαι να κάνω πετήσχιον να το πει η Άννα στην λήμητηντ εντίσχιον του Απαγορευμένο, γουνταγιαθήγκ;)
Αν θέλεις να ψαχτείς η πόρτα είναι εδώ
Βαρέθηκες λες τις κουλές, παθαίνεις πανικό
Θα βγεις μ' ένα γνωστό που 'χεις απ' το στρατό
Στο μεταξύ εγώ θα κάτσω εδώ να γελώ! (Να γελώ.. να γελώ...)
ΡΕΦΡΑΙΝ:
Μπορείς απόψε να βγεις μ' όλους τους "Στρέητ" της γης
Βγες μπροστά, δυνατά για male έρωτες
Να βρεις αγόρια αντρουά, να μην φοράν ώσι μπαμ
Στην πυρά, στην πυρά με τις υστερικές (αδελφές)
Εμπρός κουκλίτσα μου
Βαρέθηκες τ' αγόρια που στην πλάτη κάνουν γούαξ
Με τ' αποτριχωμένα στήθια έχεις πάθει ένα μπλιάξ
Λες ψάχνεις έναν άντρα που να είναι αντρικός
Να μην ακούει Κάηλη, και να 'ναι (λάητ) τριχωτός! (τριχωτός, τριχωτός)
ΡΕΦΡΑΙΝ:
Μπορείς απόψε να βγεις με όλους τους Στρέητ της γης
Βγες μπροστά, δυνατά, μακριά από τους γκέη
Μα με αυτό που θα δεις θ απογοητευτείς
Θα στο πω, θα στο πω γιατί πολύ με καίει!!!
Φίλη γλυκειά πρέπει να μάθεις
Σε κάποιου "στρέητ" αν μπεις το μάτι
Πως να στο πω, δεν είναι στρέητ...
Όσα "ρε μάγκα"¨και να λέει!
ΡΕΦΡΑΙΝ ξανά μανά:
Μπορείς απόψε να βγεις μ' όλους τους "Στρέητ" της γης
Βγες μπροστά μακριά από όλες τις κουλές
Όμως να ξέρεις καλά το κουλό που πας μακρυά
Θα σε βρει θα σε βρει και θα σε εκδικηθεί!
(μαλάκα, δεν ξέρω αν είναι ωραίο, αλλά γέλασα ΤΟΣΟ πολύ όσο το κατέβαζα,
χεχεχε, ελπίζω να σου αρέσει, εννοείται ότι τραγουδιέται πάνω
στην μουσική του πρωτότυπου και μάλιστα, ρησπέκτ ρησπέκτ εντατίκ, πατάει και
σωστά στην μουσική! χεχεχε μπρος τραγούδα!)
(επίσης σκέφτομαι να κάνω πετήσχιον να το πει η Άννα στην λήμητηντ εντίσχιον του Απαγορευμένο, γουνταγιαθήγκ;)
Monday, May 11, 2009
χιχιχιχιχιχιχιχι χουχουχουχουχουχου χιχιχιχιχι
Έλα να δούμε καμία διαφήμιση, γιατί πολύ έχουν πέσει τα δημιουργικόνιά μας με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας τελευταία και πόσο πια να αντέξει και αυτό το κορμί; Σου έχω μερικές που είναι πολύ χιχιχιχιχιχι!
Απίστευτη διαφήμιση για τις πατάτες Μακντώναλτζ, τις καλλίτερες πατάτες του κόσμου. (δεν θέλω αντιρρήσεις, θα γίνει χαμός). Να τρώει η μάνα του παιδιού να μην δίνει (για άλλους λόγους). Πάντως η διαφήμιση γαμεί, σούπερ φάνη:
Η καινούργια διαφήμιση του Bacardi για 245678967446643στη φορά το τελευταίο δίχρονο χρησιμοποιεί την τεχνική του τάημ τράβελ. Σόρη αλλά η άλλη με τους τύπους που κουνάγανε τα κωλαράκια τους στο ρυθμό του γουδοχεριού μου άρεσε πιότερο και καλλίτερα! λυπάμαι. (το τραγούδι, δε, χάλια μαύρα ίουκ):
Αυτή εδώ, είναι αρκετά αστεία μεν αλλά αρκετά κουραστική. Είναι όμως πολύ ενδαφέρουσα να την δεις α) διότι "κοροϊδεύει" του Ρώσους χιχιχιχι και β) μας δείχνει για πρώτη φορά ένα τόσο κουφό τρόπο να διαφημίζουμε εκπομπή χιχιχιχι ξανά μανά. Άντε δες την, μην κάνεις γκρίνιες, άντε:
Και τελειώνουμε με μία διαφήμιση που απλά αποδεικνύει γιατί η Coca Cola είναι το επίσημο πιοτί της αθρωπάτητας, η σαμπάνια του φτωχού, η χαρά του άθρωπα με φαντασία, ο κοινός παρονομαστής της κουλτούρας μας. Την μουσική της έχει γράψει ο Calvin Harris. Α, και θα βγει στις τηλεοράσεις στην Αγγλία την 1η Γιούνη. αυτό θα πει πχιoτική ενημέρωση πριν από όλους. ενημέρωση που σου επιτρέπει να κάνεις τον έξυπνο και να χτυπάς τρελά γκομενάκια:
ποια σου αρέ περισσότερο και καλλίτερα από όλες; εμένα μου κονταροχτυπιούνται οι Coca Cola με την Mc D's... σκεψ σκεψ εντατίκ, αναποφάστ αναποφάστ εντατίκ.
χμφ χμφ χμφ
Απίστευτη διαφήμιση για τις πατάτες Μακντώναλτζ, τις καλλίτερες πατάτες του κόσμου. (δεν θέλω αντιρρήσεις, θα γίνει χαμός). Να τρώει η μάνα του παιδιού να μην δίνει (για άλλους λόγους). Πάντως η διαφήμιση γαμεί, σούπερ φάνη:
Η καινούργια διαφήμιση του Bacardi για 245678967446643στη φορά το τελευταίο δίχρονο χρησιμοποιεί την τεχνική του τάημ τράβελ. Σόρη αλλά η άλλη με τους τύπους που κουνάγανε τα κωλαράκια τους στο ρυθμό του γουδοχεριού μου άρεσε πιότερο και καλλίτερα! λυπάμαι. (το τραγούδι, δε, χάλια μαύρα ίουκ):
Αυτή εδώ, είναι αρκετά αστεία μεν αλλά αρκετά κουραστική. Είναι όμως πολύ ενδαφέρουσα να την δεις α) διότι "κοροϊδεύει" του Ρώσους χιχιχιχι και β) μας δείχνει για πρώτη φορά ένα τόσο κουφό τρόπο να διαφημίζουμε εκπομπή χιχιχιχι ξανά μανά. Άντε δες την, μην κάνεις γκρίνιες, άντε:
Και τελειώνουμε με μία διαφήμιση που απλά αποδεικνύει γιατί η Coca Cola είναι το επίσημο πιοτί της αθρωπάτητας, η σαμπάνια του φτωχού, η χαρά του άθρωπα με φαντασία, ο κοινός παρονομαστής της κουλτούρας μας. Την μουσική της έχει γράψει ο Calvin Harris. Α, και θα βγει στις τηλεοράσεις στην Αγγλία την 1η Γιούνη. αυτό θα πει πχιoτική ενημέρωση πριν από όλους. ενημέρωση που σου επιτρέπει να κάνεις τον έξυπνο και να χτυπάς τρελά γκομενάκια:
ποια σου αρέ περισσότερο και καλλίτερα από όλες; εμένα μου κονταροχτυπιούνται οι Coca Cola με την Mc D's... σκεψ σκεψ εντατίκ, αναποφάστ αναποφάστ εντατίκ.
χμφ χμφ χμφ
10 πράγματα που ζήτησαν οι Depeche Mode από τους διοργανωτές της αυριανής τους συναυλίας στην Αθήνα
Αύριο παίζουν οι Depeche Mode στην Αθήνα! Φακ ζηλεύω.
Tο πρόβατο εξασφάλισε μοναδική λίστα με τις απαιτήσεις τους από τους διοργανωτές της συναυλίας. σεμνούς τους βρίσκω. εδώ είναι τι ζήτησαν:
- 4 μπουκάλια νερό του Καματερού
- Ειδική σκιά για τα μάτια αλλά και πούδρα που απλώνεται στο πρόσωπο και κρύβει την βαρεμάρα
- Να εξαφανιστούν από τα ράφια των δισκοπωλείων της Αθήνας όλα τα αντίτυπα του Violator, του καλλίτερού τους άλμπουμ που το ακούνε και πληγώνονται
- Να μην αναφέρει κανείς μπροστά τους το όνομα Violator
- Ένα φυλλάδιο με τις εκδηλώσεις που διοργανώνει το ΚΑΠΗ Terra Vibe την ημέρα της συναυλίας τους, μπας και προλάβουν και πάνε
- 3 πι για να βγουν στη σκηνή
- Φωτογραφίες από τα δισέγγονά τους καδραρισμένες σε ξύλο αγριομουσμουλιάς
- Σεβασμό από τους νεότερους γιατί είναι μεγαλύτεροι
- Μία αφίσα του Πασχάλη
- μία κάρτα που να γράφει πως προφέρεται στα ελληνικά η φράση "αυτά τα πράγματα είναι του διαβόλου, εμείς στην εποχή μας δεν ήμασταν έτσι"
Πάρε εδώ και ένα βίντεο από μία απίστευτη τραγουδάρα τους από το Violator
Pet Shop Boys. Did you see me coming?
Sunday, May 10, 2009
Μικρό μυστικό κοσμοπολίτικης μητρόπολης
Ανεβαίνοντας την Ασκληπιού, λίγο πριν συναντήσεις την Διδότου (αλλά πραγματικά λίγο, μόλις 10 μέτρα) υπάρχει ένα πολύ μικρό ψιλικατζίδικο. Είναι ίτσι τίνι γουίνι λίτλ. Και όπως το βλέπεις τίποτε εκ πρώτης όψεως δεν προδίδει ότι αυτό το μαγαζί έχει κάτι πολύ πολύ ιδιαίτερο, που είναι αρκετά δύσκολο να το βρεις γενικά...
Σε αυτό λοιπόν το μαγαζάκι, βρίσκεις πάρα πολύ καλής ποιότητας θυμιάματα σε sticks. Ξέρεις ποια λέω, αυτά που είναι σαν ξυλάκια για σουβλάκια αλλά μαύρα, και τα οποία τα καίμε και μυρίζουν πολύ ωραία! δες εδώ:
Τα συγκεκριμένα που έχει αυτό το ψιλικατζίδικο είναι εισαγωγή από την Ινδία, και προφανώς οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού, που είναι Πακιστανοί, τα φέρνουν για να τα χρησιμοπούν στις διάφορες τελετές που κάνουν οι συμπατριώτες τους. Είναι λοιπόν πάρα πολύ καλής πχιότητας, καίγονται εύκολα και αφήνουν πολύ ωραίο άρωμα που διαρκεί χωρίς όμως να σε πνίγει.
Εν τω μεταξύ το έχουν σε δάφορες εκδοχές. Υπάρχουν είτε σε διάφορα φρούτα και λαχανικά (πιχι μπανάνα και λεμόνι) αλλά και για πολλές διάφορες δουλειές (πχ για χαλάρωση, για κατάνυξη κ.λπ.).
Φυσικά, τα πιό ωραία είναι αυτά με ελληνικό θέμα. Παράδειγμα, έχουν αρωματικά με άρωμα παστίτσιο και τζατζίκι, ενώ το πραγματικά best seller είναι το αρωματικό με άρωμα κατίκι Δομοκού. Τέλεια σου λέω, τέλεια (ok, ok! Ι ομολογώ, αυτή η παράγραφος είναι αποκύημα της φαντασίας μου).
Λοιπόν, αν είσαι από εκείνους που τους αρέσουν αυτά τα αρωματικά πήγαινε στο ψιλικατζίδικο εκείνο και θα με θυμηθείς. Α, και να σου πω, μην τα παρεξηγείς τα κακόμοιρα τα αρωματικά sticks, μπορεί να τα χρησιμοποιούν οι αντιπαθέστατες Γιαλόμες αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι σωστό να τα στιγματίζεις... Πραγματικά μπορεί να αλλάξουν προς το τελειότερο την αίσθηση που νιώθεις σε ένα χώρο, αλλά και την ψυχολογία σου. Σου θυμίζω ότι η όσφρηση είναι από όλες τις αισθήσεις αυτή που έχει την μεγαλύτερη ικανότητα να επηρρεάζει τα αισθήματά μας, που θα πει ότι γενικά υπάρχει κάτι στην όλη ιστορία με τα αρωματικά (αρκεί να είναι φυσικά και καλοφτιαγμένα, όχι υποπαράγωγα χόνδρου αγελάδας και πετρελαίου).
Α και κάτι άλλο ήθελα να σου πω, αλλά το ξέχασα... τι σταδγιάλα, τι σταδγιάλα... Α ΝΑΙ.
λοιπόν με αφορμή τα πακιστανίδια του ψιλικατζίδικου:
Πολύ κοντά στο σπίτι μου υπάρχει ένα αντίστοιχο μαγαζάκι, ψιλικατζίδικο. Αυτό, σε σχέση με το μαγαζάκι στην Διδότου και Ασκληπιού είναι, βέβαια, ολάκερο εμπορικό κέντρο. Αν το πακιστανομάγαζο είναι 3 τετραγωνικά, αυτό κοντά στο σπίτι μου είναι τουλάχιστον 25, ολόκληρο μολ δηλαδή.
Ο ιδιοκτήτης του μολ είναι ένας γέρος γύρω στα 21424252532534789966877446. Ο οποίος είναι πολύ σκατίγερας αδελφάκι μου. Πολύ. Δεν χαιρετά ποτέ όταν μπαίνεις στο μαγαζί του, δεν λέει "φχαριστώ κύριος", σε κοιτάει με πολύ αντιπαθητικό ύφος και σου πετάει τη σακούλα για να βάλεις τα πράγματα σου πάνω στον πάγκο λες και του σκότωσες την μάνα (η οποία πρέπει να είναι 21424252532534789966877446 συν 30, βάλε με το νου σου πόσο).
Γενικά όποτε με ρίχνει η καταραμένη ανάγκη να πάω να ψωνίζω από εκεί, με πιάνει η ψυχή μου από τα αγενειόνια που πρόκειται να με βομβαρδίσουν. Τι να κάνω όμως, αυτό το μαγαζάκι είναι 10 μέτρα από το σπίτι οπότε... σναφλ σναφλ λυγμ, κάνω την καρδιά πέτρα, καταπίνω το αγενειόνιο και πάω.
Και μετά... και μετά υπάρχουν και τα πακιστανάκια. Που έχουν εντελώς άλλη στάση - πρόσεξε δεν αναφέρομαι μόνο στην συμπεριφορά τους, αλλά και γενικότερα στην στάση τους απέναντι σε αυτό που κάνουν.
Εχτές, ας πούμε το απόγευμα, που πήγα για πρώτη φορά στο μαγαζί τους για να ψωνίσω δύο πακετάκια στίκς, έμεινα πολύ αστονισμένος με την συμπεριφορά τους.
Καταρχήν, το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα στο βλέμμα τους όταν με είδαν έξω από το μαγαζί να ψάχνω στο πάγκο με τα θυμιάματα να διαλέξω δύο πακετάκια να κάνω δώρο στον εαυτό μου ήταν... φόβος και αμυντικότητα.
Εντάξει, λογικό το λες αυτό, ο φόβος του μετανάστη είναι, που ζει σε μία χώρα που δυστυχώς πολύ συχνά φλερτάρει με τον ρατσισμό. Ήμουν και εγώ εχτές ψιλοαξύριστος, έχει φουσκώσει και το μπράτσο από το κολύμπι (ε καιρός ήταν), είναι και αυτά 35 κιλά με τα ρούχα, ε δε θέλει πολύ να σκεφτούν "ωχ! μλκ ελληνάρας έξω από το μαγαζί, κακά ξεμπερδέματα βλέπω, θα μας κάνει τουλούμια" (που να ξέραν ότι ο Ελληνάρας διαβάζει Τόμας Μανν και ακούει Erasure και Pet Shop Boys).
Αφού διάλεξα τα θυμιάματά, μπήκα μέσα στο μαγαζάκι για να πλερώσω. Μπήκα όπως μπαίνω συνήθας μέσα σε ένα μαγαζί, χαμογελαστά και χαιρετώντας! Και μάλιστα στον πληθυντικό (έτσι με έχει μάθει η μαμά μου, όταν κάποιον δεν τον ξέρω να του απευθύνομαι στον πλυθηντικό - ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ). Εκεί, ο φόβος του παλλικαριού που ήταν στο ταμείο, μεταμορφώθηκε σε απόλυτη αστονισιά. Ήταν που είπα "γειά σας"; (μην μου πεις σέξυ βιούερ ότι δεν είσαι σίγουρος πως ελάχιστοι από τους πελάτες του θα τον χαιρετάνε και όσοι το κάνουν θα το κάνουν στα γουρουνοενικά!) Ήταν που πήρα δύο αρωματικά που συνήθως δεν τα παίρνουν οι Έλληνες; Πάντως ο τυπάκος με κοιτούσε σαν χαμένος... Και μετά, μίλησα:
- Πόσο κάνουν;
Ο ταμείος με κοιτάζει πια με ένα πλατύ χαμόγελο. Όμως, αν το λύσσαμε πια το θέμα ότι δεν είμαι απειλητικός, τώρα υπάρχει άλλο πρόβλημα... χμφ χμφ χμφ... πως θα πούμε ότι τα δύο κουτιά αρωματικά κάνουν 2 ευρώ;
ναι, αγαπημένε αναγνώστη. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι αυτοί οι άνθρωπου έχουν άλλη αντιμετώπιση:
εκεί που ο σκατίγερας δεν μπαίνει καν στον κόπο να πει ένα "γεια", ο μικρός πακιστανός με χαιρετά με όλη του την καρδιά!
εκεί που ο σκατίγερας δεν δίνει καμία σημασία στα χρήματά μου, ή και στα δικά του, ο πακιστανός μετανάστης, που τα έχει ανάγκη, και που πιθανώς με 1 ευρώ μπορεί να αγοράσει τρόφιμα για 1 βδομάδα στην χώρα του, αισθάνεται άσχημα που δίνω 2 ευρώ για να πάρω αρωματικά.
εκεί που σκατίγερας ούτε καν ένα ευχαριστώ μου λέει που πηγαίνω και κάνω ένα ψώνιο στο μαγαζί του, ο μετανάστης αισθάνεται ευγνωμοσύνη γι αυτό.
Πρόσεξε τώρα. Μη με παρεξηγήσεις, θα γίνουμε από δύο χωριά. Το πόηντ μου δεν είναι όταν ψωνίζω από το μαγαζί σου να με χειροκροτάς και να μου ανοίγεις σαμπάνιες, όχι καθόλου.
Αυτό που λέω είναι ότι ο σκατίγερας, έχει χάσει την ικανότητα να αναγνωρίζει πόσο εξαιρετικό και σημαντικό είναι το ότι ένας άθρωπας πάει και ψωνίζει κάτι από το μαγαζί του, του δίνει έστω και 2 ευρώ και του λέει και ένα ευχαριστώ. Ενώ αντίθετα ο μετανάστης, που τις έχει πρόσφατες τις δυσκολίες της ζωής, πολύ πρόσφατες, θεωρεί κάτι σπουδαίο να του δίνει κάποιος δύο ευρώ. χμφ χμφ χμφ χμφ σκεψ σκεψ εντατίκ.
Και αναρωτιέμαι: πόσα από τα πράγματα που απαρτίζουν την ζωή μου τα αντιμετωπίζω με την ίδια απάθεια και αδιαφορία που ο σκατίγερας αντιμετωπίζει τον πελάτη του; και ποια είναι αυτά; χμφ χμφ χφμ χφμ.
Σε αυτό λοιπόν το μαγαζάκι, βρίσκεις πάρα πολύ καλής ποιότητας θυμιάματα σε sticks. Ξέρεις ποια λέω, αυτά που είναι σαν ξυλάκια για σουβλάκια αλλά μαύρα, και τα οποία τα καίμε και μυρίζουν πολύ ωραία! δες εδώ:
Τα συγκεκριμένα που έχει αυτό το ψιλικατζίδικο είναι εισαγωγή από την Ινδία, και προφανώς οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού, που είναι Πακιστανοί, τα φέρνουν για να τα χρησιμοπούν στις διάφορες τελετές που κάνουν οι συμπατριώτες τους. Είναι λοιπόν πάρα πολύ καλής πχιότητας, καίγονται εύκολα και αφήνουν πολύ ωραίο άρωμα που διαρκεί χωρίς όμως να σε πνίγει.
Εν τω μεταξύ το έχουν σε δάφορες εκδοχές. Υπάρχουν είτε σε διάφορα φρούτα και λαχανικά (πιχι μπανάνα και λεμόνι) αλλά και για πολλές διάφορες δουλειές (πχ για χαλάρωση, για κατάνυξη κ.λπ.).
Φυσικά, τα πιό ωραία είναι αυτά με ελληνικό θέμα. Παράδειγμα, έχουν αρωματικά με άρωμα παστίτσιο και τζατζίκι, ενώ το πραγματικά best seller είναι το αρωματικό με άρωμα κατίκι Δομοκού. Τέλεια σου λέω, τέλεια (ok, ok! Ι ομολογώ, αυτή η παράγραφος είναι αποκύημα της φαντασίας μου).
Λοιπόν, αν είσαι από εκείνους που τους αρέσουν αυτά τα αρωματικά πήγαινε στο ψιλικατζίδικο εκείνο και θα με θυμηθείς. Α, και να σου πω, μην τα παρεξηγείς τα κακόμοιρα τα αρωματικά sticks, μπορεί να τα χρησιμοποιούν οι αντιπαθέστατες Γιαλόμες αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι σωστό να τα στιγματίζεις... Πραγματικά μπορεί να αλλάξουν προς το τελειότερο την αίσθηση που νιώθεις σε ένα χώρο, αλλά και την ψυχολογία σου. Σου θυμίζω ότι η όσφρηση είναι από όλες τις αισθήσεις αυτή που έχει την μεγαλύτερη ικανότητα να επηρρεάζει τα αισθήματά μας, που θα πει ότι γενικά υπάρχει κάτι στην όλη ιστορία με τα αρωματικά (αρκεί να είναι φυσικά και καλοφτιαγμένα, όχι υποπαράγωγα χόνδρου αγελάδας και πετρελαίου).
Α και κάτι άλλο ήθελα να σου πω, αλλά το ξέχασα... τι σταδγιάλα, τι σταδγιάλα... Α ΝΑΙ.
λοιπόν με αφορμή τα πακιστανίδια του ψιλικατζίδικου:
Πολύ κοντά στο σπίτι μου υπάρχει ένα αντίστοιχο μαγαζάκι, ψιλικατζίδικο. Αυτό, σε σχέση με το μαγαζάκι στην Διδότου και Ασκληπιού είναι, βέβαια, ολάκερο εμπορικό κέντρο. Αν το πακιστανομάγαζο είναι 3 τετραγωνικά, αυτό κοντά στο σπίτι μου είναι τουλάχιστον 25, ολόκληρο μολ δηλαδή.
Ο ιδιοκτήτης του μολ είναι ένας γέρος γύρω στα 21424252532534789966877446. Ο οποίος είναι πολύ σκατίγερας αδελφάκι μου. Πολύ. Δεν χαιρετά ποτέ όταν μπαίνεις στο μαγαζί του, δεν λέει "φχαριστώ κύριος", σε κοιτάει με πολύ αντιπαθητικό ύφος και σου πετάει τη σακούλα για να βάλεις τα πράγματα σου πάνω στον πάγκο λες και του σκότωσες την μάνα (η οποία πρέπει να είναι 21424252532534789966877446 συν 30, βάλε με το νου σου πόσο).
Γενικά όποτε με ρίχνει η καταραμένη ανάγκη να πάω να ψωνίζω από εκεί, με πιάνει η ψυχή μου από τα αγενειόνια που πρόκειται να με βομβαρδίσουν. Τι να κάνω όμως, αυτό το μαγαζάκι είναι 10 μέτρα από το σπίτι οπότε... σναφλ σναφλ λυγμ, κάνω την καρδιά πέτρα, καταπίνω το αγενειόνιο και πάω.
Και μετά... και μετά υπάρχουν και τα πακιστανάκια. Που έχουν εντελώς άλλη στάση - πρόσεξε δεν αναφέρομαι μόνο στην συμπεριφορά τους, αλλά και γενικότερα στην στάση τους απέναντι σε αυτό που κάνουν.
Εχτές, ας πούμε το απόγευμα, που πήγα για πρώτη φορά στο μαγαζί τους για να ψωνίσω δύο πακετάκια στίκς, έμεινα πολύ αστονισμένος με την συμπεριφορά τους.
Καταρχήν, το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα στο βλέμμα τους όταν με είδαν έξω από το μαγαζί να ψάχνω στο πάγκο με τα θυμιάματα να διαλέξω δύο πακετάκια να κάνω δώρο στον εαυτό μου ήταν... φόβος και αμυντικότητα.
Εντάξει, λογικό το λες αυτό, ο φόβος του μετανάστη είναι, που ζει σε μία χώρα που δυστυχώς πολύ συχνά φλερτάρει με τον ρατσισμό. Ήμουν και εγώ εχτές ψιλοαξύριστος, έχει φουσκώσει και το μπράτσο από το κολύμπι (ε καιρός ήταν), είναι και αυτά 35 κιλά με τα ρούχα, ε δε θέλει πολύ να σκεφτούν "ωχ! μλκ ελληνάρας έξω από το μαγαζί, κακά ξεμπερδέματα βλέπω, θα μας κάνει τουλούμια" (που να ξέραν ότι ο Ελληνάρας διαβάζει Τόμας Μανν και ακούει Erasure και Pet Shop Boys).
Αφού διάλεξα τα θυμιάματά, μπήκα μέσα στο μαγαζάκι για να πλερώσω. Μπήκα όπως μπαίνω συνήθας μέσα σε ένα μαγαζί, χαμογελαστά και χαιρετώντας! Και μάλιστα στον πληθυντικό (έτσι με έχει μάθει η μαμά μου, όταν κάποιον δεν τον ξέρω να του απευθύνομαι στον πλυθηντικό - ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ). Εκεί, ο φόβος του παλλικαριού που ήταν στο ταμείο, μεταμορφώθηκε σε απόλυτη αστονισιά. Ήταν που είπα "γειά σας"; (μην μου πεις σέξυ βιούερ ότι δεν είσαι σίγουρος πως ελάχιστοι από τους πελάτες του θα τον χαιρετάνε και όσοι το κάνουν θα το κάνουν στα γουρουνοενικά!) Ήταν που πήρα δύο αρωματικά που συνήθως δεν τα παίρνουν οι Έλληνες; Πάντως ο τυπάκος με κοιτούσε σαν χαμένος... Και μετά, μίλησα:
- Πόσο κάνουν;
Ο ταμείος με κοιτάζει πια με ένα πλατύ χαμόγελο. Όμως, αν το λύσσαμε πια το θέμα ότι δεν είμαι απειλητικός, τώρα υπάρχει άλλο πρόβλημα... χμφ χμφ χμφ... πως θα πούμε ότι τα δύο κουτιά αρωματικά κάνουν 2 ευρώ;
ναι, αγαπημένε αναγνώστη. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι αυτοί οι άνθρωπου έχουν άλλη αντιμετώπιση:
εκεί που ο σκατίγερας δεν μπαίνει καν στον κόπο να πει ένα "γεια", ο μικρός πακιστανός με χαιρετά με όλη του την καρδιά!
εκεί που ο σκατίγερας δεν δίνει καμία σημασία στα χρήματά μου, ή και στα δικά του, ο πακιστανός μετανάστης, που τα έχει ανάγκη, και που πιθανώς με 1 ευρώ μπορεί να αγοράσει τρόφιμα για 1 βδομάδα στην χώρα του, αισθάνεται άσχημα που δίνω 2 ευρώ για να πάρω αρωματικά.
εκεί που σκατίγερας ούτε καν ένα ευχαριστώ μου λέει που πηγαίνω και κάνω ένα ψώνιο στο μαγαζί του, ο μετανάστης αισθάνεται ευγνωμοσύνη γι αυτό.
Πρόσεξε τώρα. Μη με παρεξηγήσεις, θα γίνουμε από δύο χωριά. Το πόηντ μου δεν είναι όταν ψωνίζω από το μαγαζί σου να με χειροκροτάς και να μου ανοίγεις σαμπάνιες, όχι καθόλου.
Αυτό που λέω είναι ότι ο σκατίγερας, έχει χάσει την ικανότητα να αναγνωρίζει πόσο εξαιρετικό και σημαντικό είναι το ότι ένας άθρωπας πάει και ψωνίζει κάτι από το μαγαζί του, του δίνει έστω και 2 ευρώ και του λέει και ένα ευχαριστώ. Ενώ αντίθετα ο μετανάστης, που τις έχει πρόσφατες τις δυσκολίες της ζωής, πολύ πρόσφατες, θεωρεί κάτι σπουδαίο να του δίνει κάποιος δύο ευρώ. χμφ χμφ χμφ χμφ σκεψ σκεψ εντατίκ.
Και αναρωτιέμαι: πόσα από τα πράγματα που απαρτίζουν την ζωή μου τα αντιμετωπίζω με την ίδια απάθεια και αδιαφορία που ο σκατίγερας αντιμετωπίζει τον πελάτη του; και ποια είναι αυτά; χμφ χμφ χφμ χφμ.
Numbers and lists και ένα γιγάντιο μικρό βλαχάκι
Όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, το Star Trek που βγήκε την Πέμπτη στα σινεμά της Αμερικής (και της Ελλάδας - υουουουουοου χάου μο τρέντη κεν γουη γκό!) είναι η ταινία που πούλησε τα περισσότερα εισιτήρια αυτό το Σουκού. Αν και τα δολλάργια που μάζεψε, 76μιση εκατομμύρια, είναι λιγότερα από το Wolverine που βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα, ωστόσο θεωρούνται μεγάλη επιτυχία διότι
α - δεν είχε πρωταγωνιστές σταρ
βου - δεν είχα γράψει ΕΓΩ το σενάριο
γ- γενικά το Star Trek θεωρείτο ψιλοπεθαμένο εμπορικά...
Ο J.J. Abrams όμως, κατάφερε να το ξανακάνει cool και σούπερ τρέντι.
Την είδα την ταινία την Πέμπτη και την απόλαυσα τα μάλα. Εκτός από τα κλασικά (καλόφτιαγμένα εφέ, ωραίο ρυθμό και άλλα που σχεδόν τα έχουμε πια δεδομένα από ένα αμερικάνικο blockbuster) μου άρεσε διότι με είχε σε εγρήγορση και οι ανατροπές στην πλοκή, ήταν όχι μόνο πολύ ανατρεπτικές (γι αυτό εξάλλου και τις είπανε "ανατροπές"... αλλιώς θα τις λέγανε "αναμενόμενες") αλλά και "πιστευτές" στα πλαίσια του σεναρίου και της πλοκής. trailer κι έφυγες:
Μου άρεσε πάρα πολύ ο κακός, τον παίζει ο Eric Bana! Και εκείνη τη σκηνή στα χιόνα όπου ο μπλα μπλα μπλα μπλα ξαφνικά μπλαμπλάρει μπροστά στα μάτια του μπλα μπλα μπλα για να το σώσει από το απίστευτο μπλα μπλα μπλα που είναι από τα πιο τρομακτικά μπλα μπλα μπλα μπλα που έχω δει στην οθόνη του σινεμά - ε αυτή θα ήθελα να την ξαναδώ! Πολύ ωραία σου λέω. Κοντολογίς, να πας να την δεις και να πας με μυαλό καθαρό για να πρακολουθήσεις την πλοκή που είναι για εξυπνοπούλια.
Γενικά η ταινία πουσάρεται απίστευτα εδώ και πολλούς μήνες (οι πρωταγωνιστές της ήταν οξώφυλλο στο EW πριν από περισσότερο από 7 μήνες - πρωτοφανές για ταινία να αγοράζει εξώφυλλο περιοδικού 7 μήνες πριν βγει στις αίθουσες) και όλοι μα όλοι οι κριτικοί (και ένας κερκυραίος) την έχουν εκθειάσει. Πράγμα που σημαίνει ότι όσο περνά ο καιρό θα συνεχίσει να μαζεύει λεφτάκια.
By the way, είδα και τον Wolverine, καλό ήταν, καλό, αλλά για άλλους λόγους.
Και αφού είδαμε και αποείδαμε με το σινεμά, πάμε και για ένα σφηνάκι ενημέρωσης στην άλλη πλευρά του Ατλάντα Ωκεανού. Στη Βρετανία λοιπόν νούμερο 1 για ακόμα μία βδομάδα, τρίτη στην σειρά είναι αυτό εδώ που να σου πω την αλήθεια δεν μου πολυαρέσεις... σναφλ σναφλ σναφλ:
Tinchy Stryder Ft. N-Dubz - Number 1
αυτό όμως που μου αρέσει πάρα πολύ, πάρα πολύ, πάρα πολύ, είναι το προηγούμενο νούμερο ούνο της Αγγλίας, το I am not Alone του Clive Harris. Αυτός είναι πολύ μούρη κι έτσι, και το τραγούδι αυτό το παίζουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε μέχρι και στα clubs στο μεσολόγγι, να σου λέω. Πράγμα που, απλά, αποδεικνύει πόσο ΠΕΛΩΡΙΟ μικρό βλαχάκι είμαι που δεν το πήρα χαμπάρι όσο ήταν στο 1 της Αγγλίας δύο βδομάδες τον απρίλη. Δηλαδή έλεος, πόσο μικρό βλαχάκι μπορώ να είμαι πια! Και όχι τίποτε άλλο μου αρέσει που μου το παίζω ότι ακούω και ηλεκτρονική παπ. είμαι τεράστιο μικρό βλαχάκι, τέλος. τέλος είπα, δεν ακούω κουβέντα, μην επιμένεις.
εδώ το ακούς σε ένα πολύ γαμάτο remix από τον Tiesto:
αυτά, πά' να φάω ρύζι με σάλτσα. Σήμερα κολύμπησα 3 χιλιόμετρα, εχτές άλλα τόσα, είμαι πεσμένος ψυχικά και χρειάζομαι υδατάνθρακες. ελπίζω το ρύζι να έχει (υδατάνθρακες). τι να πω, όσο μεγαλώνω εκτός από όλα τα άλλα βρίσκω και καινούργιους τρόπους να μελαγχολώ. τι να πω.
α - δεν είχε πρωταγωνιστές σταρ
βου - δεν είχα γράψει ΕΓΩ το σενάριο
γ- γενικά το Star Trek θεωρείτο ψιλοπεθαμένο εμπορικά...
Ο J.J. Abrams όμως, κατάφερε να το ξανακάνει cool και σούπερ τρέντι.
Την είδα την ταινία την Πέμπτη και την απόλαυσα τα μάλα. Εκτός από τα κλασικά (καλόφτιαγμένα εφέ, ωραίο ρυθμό και άλλα που σχεδόν τα έχουμε πια δεδομένα από ένα αμερικάνικο blockbuster) μου άρεσε διότι με είχε σε εγρήγορση και οι ανατροπές στην πλοκή, ήταν όχι μόνο πολύ ανατρεπτικές (γι αυτό εξάλλου και τις είπανε "ανατροπές"... αλλιώς θα τις λέγανε "αναμενόμενες") αλλά και "πιστευτές" στα πλαίσια του σεναρίου και της πλοκής. trailer κι έφυγες:
Μου άρεσε πάρα πολύ ο κακός, τον παίζει ο Eric Bana! Και εκείνη τη σκηνή στα χιόνα όπου ο μπλα μπλα μπλα μπλα ξαφνικά μπλαμπλάρει μπροστά στα μάτια του μπλα μπλα μπλα για να το σώσει από το απίστευτο μπλα μπλα μπλα που είναι από τα πιο τρομακτικά μπλα μπλα μπλα μπλα που έχω δει στην οθόνη του σινεμά - ε αυτή θα ήθελα να την ξαναδώ! Πολύ ωραία σου λέω. Κοντολογίς, να πας να την δεις και να πας με μυαλό καθαρό για να πρακολουθήσεις την πλοκή που είναι για εξυπνοπούλια.
Γενικά η ταινία πουσάρεται απίστευτα εδώ και πολλούς μήνες (οι πρωταγωνιστές της ήταν οξώφυλλο στο EW πριν από περισσότερο από 7 μήνες - πρωτοφανές για ταινία να αγοράζει εξώφυλλο περιοδικού 7 μήνες πριν βγει στις αίθουσες) και όλοι μα όλοι οι κριτικοί (και ένας κερκυραίος) την έχουν εκθειάσει. Πράγμα που σημαίνει ότι όσο περνά ο καιρό θα συνεχίσει να μαζεύει λεφτάκια.
By the way, είδα και τον Wolverine, καλό ήταν, καλό, αλλά για άλλους λόγους.
Και αφού είδαμε και αποείδαμε με το σινεμά, πάμε και για ένα σφηνάκι ενημέρωσης στην άλλη πλευρά του Ατλάντα Ωκεανού. Στη Βρετανία λοιπόν νούμερο 1 για ακόμα μία βδομάδα, τρίτη στην σειρά είναι αυτό εδώ που να σου πω την αλήθεια δεν μου πολυαρέσεις... σναφλ σναφλ σναφλ:
Tinchy Stryder Ft. N-Dubz - Number 1
αυτό όμως που μου αρέσει πάρα πολύ, πάρα πολύ, πάρα πολύ, είναι το προηγούμενο νούμερο ούνο της Αγγλίας, το I am not Alone του Clive Harris. Αυτός είναι πολύ μούρη κι έτσι, και το τραγούδι αυτό το παίζουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε μέχρι και στα clubs στο μεσολόγγι, να σου λέω. Πράγμα που, απλά, αποδεικνύει πόσο ΠΕΛΩΡΙΟ μικρό βλαχάκι είμαι που δεν το πήρα χαμπάρι όσο ήταν στο 1 της Αγγλίας δύο βδομάδες τον απρίλη. Δηλαδή έλεος, πόσο μικρό βλαχάκι μπορώ να είμαι πια! Και όχι τίποτε άλλο μου αρέσει που μου το παίζω ότι ακούω και ηλεκτρονική παπ. είμαι τεράστιο μικρό βλαχάκι, τέλος. τέλος είπα, δεν ακούω κουβέντα, μην επιμένεις.
εδώ το ακούς σε ένα πολύ γαμάτο remix από τον Tiesto:
αυτά, πά' να φάω ρύζι με σάλτσα. Σήμερα κολύμπησα 3 χιλιόμετρα, εχτές άλλα τόσα, είμαι πεσμένος ψυχικά και χρειάζομαι υδατάνθρακες. ελπίζω το ρύζι να έχει (υδατάνθρακες). τι να πω, όσο μεγαλώνω εκτός από όλα τα άλλα βρίσκω και καινούργιους τρόπους να μελαγχολώ. τι να πω.
Friday, May 08, 2009
Τα δάκρυα της Όλιβ Όιλ και της Λόλας
Σκέφτομαι καμία φορά την Όλιβ Όιλ. Τι έχει τραβήξει και αυτή η κακομοίρα.
Απαγωγές, φυλακίσεις, παραλίγο βιασμούς από αυτόν τον χοντρό με τα μούσια που ήθελε να της τον εσφυρίξει... Φυσικά, πάντα και σε κάθε περίσταση ο Πάπαη , σούπερ δυνατός και σούπερ ηρωϊκός σαν σπανακόπιτα, την σώζει. Κ έτσι εκείνη επιστρέφει στην ασφάλεια και την ηρεμία της!
ή μήπως όχι; χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ...
σκεψ
σκεψ σκεψ εντατίκ
Νομίζω ότι έχουμε συνηθίσει από τις ταινίες, τα περιοδικά και τα (μέτρια) βιβλία στην εικόνα που λέει ότι ο ήρωας που ζει ένα δράμα, ο πρωταγωνιστής που περνά μία μεγάλη απειλή, όταν εμφανιστεί ο από μηχανής θεός που θα τον σώσει απλά επιστρέφει στην παλιά του κατάσταση, στην πρηγούμενη ευτυχία! Την εποχή πριν την απειλή...
Όμως χιλιάδες παραδείγματα έχω πως η πραγματική ζωή είναι αλλιώς.
Στην πραγματικότητα υποψιάζομαι (χμφ... καλά, δεν υποψιάζομαι - είμαι σίγουρος) πως η Όλιβ μένει με κουσούρια. Ανασφάλειες, τραύματα, φόβους, άγχη, φοβίες, σοκ, άμυνες, τρόμους, αδυναμίες να εμπιστευτεί...
Πάρε την Λόλα για παράδειγμα, αυτή που έσωσε από την φωτιά ο Καρνέησον. Είναι γνωστή ενός φίλου μου και έχω μάθει τι απέγινε μετά την διάσωσή της από τον Καρνέησον. Και σε πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου χάπι έντ αυτά που θα σου πω. Από που να αρχίσω...
Από το ότι έχει απόλυτη αδυναμία να εμπιστευτεί άντρα;
Από το ότι ήταν 3 χρόνια σε κέντρο αποκατάστασης γιατί είχε πάθει φοβία από την φωτιά;
από το ότι μία φορά την έπιασε σήζουρ σε ένα αποκριάτικο πάρτυ ενός νηπιαγωγείου και τσάκισε στο ξύλο 3 πιτσιρικάκια, αθώα τα καημένα, απλά επειδή είχαν ντυθεί καουμπόηδες;
Από το ότι δεν μπορεί να μπει σε τρένο;
... γι' αυτό σου λέω. Επειδή έχουμε χάπη έντ, δεν σημαίνει ότι το δράμα τελειώνει. Η ζωή δεν ξοφλιέται όπως εσύ θέλεις. Και μία εμπειρία που σε τρόμαξε, σε πόνεσε, σε αναστάτωσε πολύ μπορεί να έχεις σχεδόν ξεχαστεί πριν αρχίσεις να την ξοφλάς ψυχικά...
Ναι αγαπημένε αναγνώστη. Έχω βάσιμες υποψίες ότι η Όλιβ και η Λόλα τα βράδυα κλαίνε στο μαξιλάρι τους.
Απαγωγές, φυλακίσεις, παραλίγο βιασμούς από αυτόν τον χοντρό με τα μούσια που ήθελε να της τον εσφυρίξει... Φυσικά, πάντα και σε κάθε περίσταση ο Πάπαη , σούπερ δυνατός και σούπερ ηρωϊκός σαν σπανακόπιτα, την σώζει. Κ έτσι εκείνη επιστρέφει στην ασφάλεια και την ηρεμία της!
ή μήπως όχι; χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ...
σκεψ
σκεψ σκεψ εντατίκ
Νομίζω ότι έχουμε συνηθίσει από τις ταινίες, τα περιοδικά και τα (μέτρια) βιβλία στην εικόνα που λέει ότι ο ήρωας που ζει ένα δράμα, ο πρωταγωνιστής που περνά μία μεγάλη απειλή, όταν εμφανιστεί ο από μηχανής θεός που θα τον σώσει απλά επιστρέφει στην παλιά του κατάσταση, στην πρηγούμενη ευτυχία! Την εποχή πριν την απειλή...
Όμως χιλιάδες παραδείγματα έχω πως η πραγματική ζωή είναι αλλιώς.
Στην πραγματικότητα υποψιάζομαι (χμφ... καλά, δεν υποψιάζομαι - είμαι σίγουρος) πως η Όλιβ μένει με κουσούρια. Ανασφάλειες, τραύματα, φόβους, άγχη, φοβίες, σοκ, άμυνες, τρόμους, αδυναμίες να εμπιστευτεί...
Πάρε την Λόλα για παράδειγμα, αυτή που έσωσε από την φωτιά ο Καρνέησον. Είναι γνωστή ενός φίλου μου και έχω μάθει τι απέγινε μετά την διάσωσή της από τον Καρνέησον. Και σε πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου χάπι έντ αυτά που θα σου πω. Από που να αρχίσω...
Από το ότι έχει απόλυτη αδυναμία να εμπιστευτεί άντρα;
Από το ότι ήταν 3 χρόνια σε κέντρο αποκατάστασης γιατί είχε πάθει φοβία από την φωτιά;
από το ότι μία φορά την έπιασε σήζουρ σε ένα αποκριάτικο πάρτυ ενός νηπιαγωγείου και τσάκισε στο ξύλο 3 πιτσιρικάκια, αθώα τα καημένα, απλά επειδή είχαν ντυθεί καουμπόηδες;
Από το ότι δεν μπορεί να μπει σε τρένο;
... γι' αυτό σου λέω. Επειδή έχουμε χάπη έντ, δεν σημαίνει ότι το δράμα τελειώνει. Η ζωή δεν ξοφλιέται όπως εσύ θέλεις. Και μία εμπειρία που σε τρόμαξε, σε πόνεσε, σε αναστάτωσε πολύ μπορεί να έχεις σχεδόν ξεχαστεί πριν αρχίσεις να την ξοφλάς ψυχικά...
Ναι αγαπημένε αναγνώστη. Έχω βάσιμες υποψίες ότι η Όλιβ και η Λόλα τα βράδυα κλαίνε στο μαξιλάρι τους.
Sunday, May 03, 2009
Τοπ τεν καλλίτερων αδελφών του κόσμου, κατά πρόβατο
Οι αδελφές είναι από τα σημαντικότερα πράγματα της σύγχρονης ζωής. Όπου και να κοιτάξεις μία αδελφή κρύβεται από κάτω, όσο και αν δεν το βλέπεις. Σε όλα τα σημαντικά και σπουδαία, σε όλα τα διασκεδαστικά και ευχάριστα μία αδελφή έχει βάλει το νύχι της. Σήμερα το πρόβατο σου το αγαπημένο, σέξυ βιούερ, που φροντίζει για την κουλτούρα σου, σου παρουσιάζει τις δέκα σημαντικότερες αδελφές του κόσμου... Γιατί, και στην αδελφή, η γνώση είναι δύναμη! Φύγαμε!
νούμερο 10:
Sisters Of Mercy
Δεν είναι όλες οι αδελφές μη μου άπτου και λεπτεπίλεπτες. Υπάρχουν και αδελφές Γκόθηκ και ροκούδες. Για παράδειγμα οι Sisters Of Mercy, από τις πιο άγριες αδελφές της μουσικής. Βρίσκονται στο νούμερο 10 της λίστας μας, μόνο και μόνο για αυτό το τραγούδι:
Νούμερο 9:
Αδελφές Μαγγίρα
Οι αδελφές Μαγγίρα μπορεί να μην σου αρέσουν, μπορεί να μην τις βρίσκεις διασκεδαστικές, μπορεί να τις θεωρείς μέτριες... Όμως αν μη τι άλλο καταφέρνουν να συμπυκνώσουν, όσο καμία αδελφή, αυτό που στο εξωτερικό είναι γνωστό ως το μεγαλύτερο οξύμωρο όλων των εποχών: "ελληνική show biz"! Μόνο και μόνο γι' αυτό κερδίζουν, με το σπαθί τους, την 9η θέση.
Νούμερο 8:
Pointer Sisters
Εσύ το ξέρεις από το Love Actually, αλλά αυτές το έχουν πει πρώτες αυτό το τραγούδι! Οπότε δικαίως βρίσκονται στην 8 θέση της λίστας μας:
Νούμερο 7:
Αδελφές Joan και Jackie Collins
Η μία έχει γράψει 26 μυθιστορήματα γεμάτα σεξ, έγκλημα και μόντελινγκ τα οποία, και τα 26, μπήκαν στην λίστα με τα best sellers των New York Times (...άσε καλλίτερα, ας μην το αναλύσουμε τώρα!). Η άλλη ήταν ο βασικός λόγος που όλοι εμείς τα παιδιά των 80ζ βλέπαμε Δυναστεία σχεδόν με θρησκευτική αφοσίωση... Ε ναι, οι αδελφές Collins αξίζουν την 7η θέση στην λίστα με τις 10 μεγαλύτερες αδελφές του κόσμου.
Νούμερο 6:
Αδελφές Μπρόγιερ
Και όμως, υπάρχουν αδελφές στην ελληνική σκηνή που είχαν ταλέντο και έχουν γίνει παράδειγμα για όλες τις νεότερες (ή σχεδόν όλες, γκούχου γκούχου...). Η φιγούρα πλάτη με πλάτη, που πρώτες αυτές καθιέρωσαν στο Hollywood, είναι η μεγαλύτερή τους συνεισφορά στο παγκόσμιο πολιτισμικό προϊόν, ακόμα και σήμερα την χρησιμοποιούν κάποιοι στο εσωτερικό και κάποιοι άλλοι στο εξωτερικό. Φυσικά η 6η θέση στην λίστα μας είναι όλη δική τους.
Νούμερο 5:
Αδελφές Γυμναστηρίου
Πάντα βρίσκουν ένα τρόπο να μας εκπλήσσουν. Πότε με τα σπασουάρ που φοράνε - ειδικά μελετημένα για να τονίζουν το κωλομάγουλο! Πότε με τα εξωφρενικά σλιπάκια - που το μόνο που τους λείπει είναι το φωτορυθμικό. Πότε με το μόνιμα ξυνισμένο ύφος - κάτι ανάμεσα σε πόνο μοναξιάς και φόβο επικοινωνίας! Πότε με την απόλυτη αδιαφορία που δείχνουν σε οτιδήποτε δεν τις αφορά άμεσα (όπως η καθαριότητα του χώρου). Πότε με τον χυδαίο τρόπο που σε κοιτάνε ακόμα και όταν έχεις δείξει ότι δεν ψήνεσαι. Πότε με την επιμονή τους να μιλάνε με δυνατή τσιριχτή φωνή. Πότε με το εξεταστικό ύφος αν το ρούχο σου είναι αρκετά ακριβή μάρκα! Ε, τους αξίζει η 5η θέση. Μπρος κορίτσια, κηπ απ δη γκούντ γουόρκ, συνεχίστε αυτές τις συμπεριφορές και είμαι σίγυορος ότι στην ίδια λίστα του χρόνου θα έχετε χτυπήσει τοπ 3!
Νούμερο 4:
Αδελφές Minogue
βασικά, την δίακριση αυτή την κέρδισε με την προσπάθειά της μόνο μία από τις δύο αδελφές... η Kylie βέβαια, που από εδώ
έφτασε εδώ:
ρησπέκτ γκέρλ
Νούμερο 3:
Αδελφές Ντουλαπίστριες
Ο γκάντ, ντον γκέτ μη στάρτεντ! Δεν θα κρίνω το πως ζουν την ζωή τους, άσε που δεν ξέρω τι τις έβαλε στην ντουλάπα, ποτέ δεν είναι δυνατό να ξέρουμε τι δράματα κουβαλά κάθε άνθρωπος στην προσωπική του ιστορία... Αυτό όμως που δεν αντέχεται είναι οι ντουλαπίστριες που όταν το φέρνει η κουβέντα είναι λάβρες και υστερικές κατά των "αδελφών που χαλάνε τον κόσμο και την κοινωνία μας και έχουν καταστρέψει τα παιδιά μας και το σταρ σύστεμ". Ε κορίτσια μαζί με την 3η θέση σας προσφέρω και μία μπουκίτσα σκέψης: Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε! Συγχαρητήρια!
Νούμερο 2:
Αδελφές Κανονίδου
Έλα τώρα που θες και αιτιολόγηση γιατί οι αδελφές Κανονίδου είναι στο νούμερο 2 της λίστας με τις καλλίτερες αδελφές του κόσμου. Αν θες την γνώμη μου, θα έπρεπε όλοι τώρα να είμαστε στους δρόμους και να κάνουμε το χαμό που έγινε τον Δεκέμβρη του 2008 ως ΕΛΑΧΙΣΤΗ διαμαρτυρία για την εξαφάνισή τους από την ελληνική τηβή. Είμαι σίγουρος ότι τις φάγανε τα κυκλώματα!
Νούμερο 1:
Αδελφές Τατά
2 χρόνια μετά το Oscar για τα παιδιά του Πειραιά, ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει την μουσική για την Οδό Ονείρων. Ήταν μία παράσταση περίεργη, με πρωταγωνιστές τους κατοίκους μίας Αθηναϊκής Γειτονιάς που έπαιζαν ο Χορν, η Βλαχοπούλου, η Κοντού, ο Μαρίνος και πολλοί άλλοι... όλοι αυτοί τραγούδησαν τα πασίγνωστα τραγούδια του έργου όπως το "ηθοποιός σημαίνει φως", το "κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά", το "μια μαύρη φόρντ, μοντέλο του 23", το "πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ"... Οι Αδελφές Τατά είναι οι πρωταγωνίστριες ενός από τα πιο αστεία αλλά και τραγικά τραγούδια της Οδού Ονείρων. Ενδεικτικά αναφέρω ένα μόνο από τους στίχους του Μα η μοίρα κυβερνά κι εγχειρίστηκε η μιά/κι έγινε κι έγινε αρσενικιά. Εδώ βλέπεις το τραγούδι να το τραγουδούν οι Μαρινέλλα, Μοσχολιού και Βίσση!!!
Μα τόσο ωραίο τραγούδι, πως οι αδελφές αυτές να μην είναι στην κορυφή της λίστας με τις καλλίτερες αδελφές του κόσμου; Γίνεται; Δεν γίνεται!!!
Και εδώ ολοκληρώνεται το τοπ 10 με τις καλλίτερες αδελφές του κόσμου! Ελπίζω να σου άρεσε σέξυ βιούερ και να θες και άλλα τέτοια τοπ 10! και μην ξεχνάς, αδελφές υπάρχουν πολλές, τοπ 10 στο πρόβατο, μόνο 10 μπορούν να γίνουν. :-)
νούμερο 10:
Sisters Of Mercy
Δεν είναι όλες οι αδελφές μη μου άπτου και λεπτεπίλεπτες. Υπάρχουν και αδελφές Γκόθηκ και ροκούδες. Για παράδειγμα οι Sisters Of Mercy, από τις πιο άγριες αδελφές της μουσικής. Βρίσκονται στο νούμερο 10 της λίστας μας, μόνο και μόνο για αυτό το τραγούδι:
Νούμερο 9:
Αδελφές Μαγγίρα
Οι αδελφές Μαγγίρα μπορεί να μην σου αρέσουν, μπορεί να μην τις βρίσκεις διασκεδαστικές, μπορεί να τις θεωρείς μέτριες... Όμως αν μη τι άλλο καταφέρνουν να συμπυκνώσουν, όσο καμία αδελφή, αυτό που στο εξωτερικό είναι γνωστό ως το μεγαλύτερο οξύμωρο όλων των εποχών: "ελληνική show biz"! Μόνο και μόνο γι' αυτό κερδίζουν, με το σπαθί τους, την 9η θέση.
Νούμερο 8:
Pointer Sisters
Εσύ το ξέρεις από το Love Actually, αλλά αυτές το έχουν πει πρώτες αυτό το τραγούδι! Οπότε δικαίως βρίσκονται στην 8 θέση της λίστας μας:
Νούμερο 7:
Αδελφές Joan και Jackie Collins
Η μία έχει γράψει 26 μυθιστορήματα γεμάτα σεξ, έγκλημα και μόντελινγκ τα οποία, και τα 26, μπήκαν στην λίστα με τα best sellers των New York Times (...άσε καλλίτερα, ας μην το αναλύσουμε τώρα!). Η άλλη ήταν ο βασικός λόγος που όλοι εμείς τα παιδιά των 80ζ βλέπαμε Δυναστεία σχεδόν με θρησκευτική αφοσίωση... Ε ναι, οι αδελφές Collins αξίζουν την 7η θέση στην λίστα με τις 10 μεγαλύτερες αδελφές του κόσμου.
Νούμερο 6:
Αδελφές Μπρόγιερ
Και όμως, υπάρχουν αδελφές στην ελληνική σκηνή που είχαν ταλέντο και έχουν γίνει παράδειγμα για όλες τις νεότερες (ή σχεδόν όλες, γκούχου γκούχου...). Η φιγούρα πλάτη με πλάτη, που πρώτες αυτές καθιέρωσαν στο Hollywood, είναι η μεγαλύτερή τους συνεισφορά στο παγκόσμιο πολιτισμικό προϊόν, ακόμα και σήμερα την χρησιμοποιούν κάποιοι στο εσωτερικό και κάποιοι άλλοι στο εξωτερικό. Φυσικά η 6η θέση στην λίστα μας είναι όλη δική τους.
Νούμερο 5:
Αδελφές Γυμναστηρίου
Πάντα βρίσκουν ένα τρόπο να μας εκπλήσσουν. Πότε με τα σπασουάρ που φοράνε - ειδικά μελετημένα για να τονίζουν το κωλομάγουλο! Πότε με τα εξωφρενικά σλιπάκια - που το μόνο που τους λείπει είναι το φωτορυθμικό. Πότε με το μόνιμα ξυνισμένο ύφος - κάτι ανάμεσα σε πόνο μοναξιάς και φόβο επικοινωνίας! Πότε με την απόλυτη αδιαφορία που δείχνουν σε οτιδήποτε δεν τις αφορά άμεσα (όπως η καθαριότητα του χώρου). Πότε με τον χυδαίο τρόπο που σε κοιτάνε ακόμα και όταν έχεις δείξει ότι δεν ψήνεσαι. Πότε με την επιμονή τους να μιλάνε με δυνατή τσιριχτή φωνή. Πότε με το εξεταστικό ύφος αν το ρούχο σου είναι αρκετά ακριβή μάρκα! Ε, τους αξίζει η 5η θέση. Μπρος κορίτσια, κηπ απ δη γκούντ γουόρκ, συνεχίστε αυτές τις συμπεριφορές και είμαι σίγυορος ότι στην ίδια λίστα του χρόνου θα έχετε χτυπήσει τοπ 3!
Νούμερο 4:
Αδελφές Minogue
βασικά, την δίακριση αυτή την κέρδισε με την προσπάθειά της μόνο μία από τις δύο αδελφές... η Kylie βέβαια, που από εδώ
έφτασε εδώ:
ρησπέκτ γκέρλ
Νούμερο 3:
Αδελφές Ντουλαπίστριες
Ο γκάντ, ντον γκέτ μη στάρτεντ! Δεν θα κρίνω το πως ζουν την ζωή τους, άσε που δεν ξέρω τι τις έβαλε στην ντουλάπα, ποτέ δεν είναι δυνατό να ξέρουμε τι δράματα κουβαλά κάθε άνθρωπος στην προσωπική του ιστορία... Αυτό όμως που δεν αντέχεται είναι οι ντουλαπίστριες που όταν το φέρνει η κουβέντα είναι λάβρες και υστερικές κατά των "αδελφών που χαλάνε τον κόσμο και την κοινωνία μας και έχουν καταστρέψει τα παιδιά μας και το σταρ σύστεμ". Ε κορίτσια μαζί με την 3η θέση σας προσφέρω και μία μπουκίτσα σκέψης: Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε! Συγχαρητήρια!
Νούμερο 2:
Αδελφές Κανονίδου
Έλα τώρα που θες και αιτιολόγηση γιατί οι αδελφές Κανονίδου είναι στο νούμερο 2 της λίστας με τις καλλίτερες αδελφές του κόσμου. Αν θες την γνώμη μου, θα έπρεπε όλοι τώρα να είμαστε στους δρόμους και να κάνουμε το χαμό που έγινε τον Δεκέμβρη του 2008 ως ΕΛΑΧΙΣΤΗ διαμαρτυρία για την εξαφάνισή τους από την ελληνική τηβή. Είμαι σίγουρος ότι τις φάγανε τα κυκλώματα!
Νούμερο 1:
Αδελφές Τατά
2 χρόνια μετά το Oscar για τα παιδιά του Πειραιά, ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει την μουσική για την Οδό Ονείρων. Ήταν μία παράσταση περίεργη, με πρωταγωνιστές τους κατοίκους μίας Αθηναϊκής Γειτονιάς που έπαιζαν ο Χορν, η Βλαχοπούλου, η Κοντού, ο Μαρίνος και πολλοί άλλοι... όλοι αυτοί τραγούδησαν τα πασίγνωστα τραγούδια του έργου όπως το "ηθοποιός σημαίνει φως", το "κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά", το "μια μαύρη φόρντ, μοντέλο του 23", το "πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ"... Οι Αδελφές Τατά είναι οι πρωταγωνίστριες ενός από τα πιο αστεία αλλά και τραγικά τραγούδια της Οδού Ονείρων. Ενδεικτικά αναφέρω ένα μόνο από τους στίχους του Μα η μοίρα κυβερνά κι εγχειρίστηκε η μιά/κι έγινε κι έγινε αρσενικιά. Εδώ βλέπεις το τραγούδι να το τραγουδούν οι Μαρινέλλα, Μοσχολιού και Βίσση!!!
Μα τόσο ωραίο τραγούδι, πως οι αδελφές αυτές να μην είναι στην κορυφή της λίστας με τις καλλίτερες αδελφές του κόσμου; Γίνεται; Δεν γίνεται!!!
Και εδώ ολοκληρώνεται το τοπ 10 με τις καλλίτερες αδελφές του κόσμου! Ελπίζω να σου άρεσε σέξυ βιούερ και να θες και άλλα τέτοια τοπ 10! και μην ξεχνάς, αδελφές υπάρχουν πολλές, τοπ 10 στο πρόβατο, μόνο 10 μπορούν να γίνουν. :-)
Friday, May 01, 2009
Καινούργιο μετάλλειο τώρα στην ζωή μας....
Τι συμβήκε ρε παιδιά πάλι; δηλαδή θα με τρελάνει εντελώς αυτός ο κόσμος;
Τον τελευταίο καιρό ένα καινούργιο status sumbol έχει πέσει στην αντίληψη μου και πολύ με φρικάρει!! Βλέπεις ας πούμε τον φίλο σου τον Χ στο μπαρ και του λες "τι κάνεις;" και σου λέει ανάμεσα στα άλλα του νέα "χώρισα" και προτού προλάβεις να πεις κουβέντα, ένα συλλυπητήριο, ένα "ευτυχώς αγάπη μου, σε είχε όλη μέρα να του φτιάχνεις τα υδραυλικά, ένα ευχαριστώ δεν άκουσες από το στόμα του" πετάγεται ο άλλος και σου λέει "εγώ τον χώρισα, εγώ το θέλησα!!!"
Και σου το λέει με ένα ύφος και ένα άτητχιουντ ότι τι; Είναι καλό να παίρνεις εσύ την πρωτοβουλία για ένα χωρισμό; Δηλαδή πόσο χαζός πρέπει να είσαι για να το νομίζεις αυτό;
Συγγνώμη αλλά εγώ είτε μου έχουν δώσει τα camper στο χέρι, είτε τα έχω δώσει τ' αλλουνού το ίδιο "πόνεσα" και χτυπήθηκα. Εντάξει, άλλος πόνος είναι ο ένας και άλλος ο άλλος, αλλά πόνος παραμένει!
Άμα σε χωρίζουν πες ότι υπάρχει και ένα επίπεδο "απόρριψης" που πρέπει να χειριστείς και το οποίο ο άλλος μάλλον δεν το βιώνει. Αλλά και ο δύσμοιρος ο χωριστής έχει πολλά να διαχειριστεί... Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό το βάρος ότι πληγώνεις έναν άθρωπα, η αμφιβολία αν πήρες την σωστή απόφαση, το όλο κουλό που σίγουρα θα τράβηξες το διάστημα που ίσως δεν ήσουν καλά και προσπαθούσες να καταλάβεις τι σου συμβαίνει... είμαι σίγουρος ότι κ άλλα υπάρχουν που συνοδεύουν το να λες σε πρώην γκομενάκι ότι θες να το πας αλλού το κουβαδάκι σου.
Οπότε δεν παίζει ότι όποιος χωρίζει είναι καλλίτερα (να διευκρινίσω ότι μιλάμε τώρα για ανθρώπους με αισθήματα και ευαισθησίες και μία σχετική ωριμότητα, και για σχέσεις με περεχόμενο, ναι;, όχι για την "σχέση" που νομίζεις ότι έχεις με ένα παντρεμένο...).
Όπως επίσης με τίποτε δεν παίζει και το άλλο κουλό, ότι "εγώ τον χώρισα, άρα είμαι πολύ πρωταθλητής και πέστε όλοι τώρα να παίρνετε τα τρελά ρησπέκτια γιατί ΕΜΕΝΑ κανείς δεν με απορρίπτει ΕΜΕΝΑΝΕ!" δηλαδή έλεος πότε ρε πούστη μου έγινε αυτό κάτι καλό και μου το λένε διάφοροι ως τύπου κατόρθωμα;
Εντάξει δεν είπα να μη μου πεις την λεπτομέρεια, ειδικά αν είσαι κολλητάρι και τα λέμε πάνω από ένα μπέηκον μάσρουμ μέλτ και μου εξιστορέις τον πόνο σου και εγώ σε παρηγορώ και σου λέω "μη φας άλλο μάσρουμ μέλτ, δώστο εδώ, πρέπει να μην παχύνεις, είσαι ξανά διαθέσιμος"...
αλλά τώρα, να πηγαίνεις να λες στον γνωστό που έχεις να δεις 24253647899676322343 χρόνια και σε ρωτάει τι κάνεις ότι χώρισες και "εγώ εννοείται τον χώρισα έτσι, μη νομίζεις τίποτα..." είναι εκτός από απρεπές και ανώριμο! γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ
αμάν πια, αυτό το μικρόβιο του ανταγωνισμού στις φιλικές και ερωτικές σχέσεις είναι τόσο καταστροφικό... ουφ
Τον τελευταίο καιρό ένα καινούργιο status sumbol έχει πέσει στην αντίληψη μου και πολύ με φρικάρει!! Βλέπεις ας πούμε τον φίλο σου τον Χ στο μπαρ και του λες "τι κάνεις;" και σου λέει ανάμεσα στα άλλα του νέα "χώρισα" και προτού προλάβεις να πεις κουβέντα, ένα συλλυπητήριο, ένα "ευτυχώς αγάπη μου, σε είχε όλη μέρα να του φτιάχνεις τα υδραυλικά, ένα ευχαριστώ δεν άκουσες από το στόμα του" πετάγεται ο άλλος και σου λέει "εγώ τον χώρισα, εγώ το θέλησα!!!"
Και σου το λέει με ένα ύφος και ένα άτητχιουντ ότι τι; Είναι καλό να παίρνεις εσύ την πρωτοβουλία για ένα χωρισμό; Δηλαδή πόσο χαζός πρέπει να είσαι για να το νομίζεις αυτό;
Συγγνώμη αλλά εγώ είτε μου έχουν δώσει τα camper στο χέρι, είτε τα έχω δώσει τ' αλλουνού το ίδιο "πόνεσα" και χτυπήθηκα. Εντάξει, άλλος πόνος είναι ο ένας και άλλος ο άλλος, αλλά πόνος παραμένει!
Άμα σε χωρίζουν πες ότι υπάρχει και ένα επίπεδο "απόρριψης" που πρέπει να χειριστείς και το οποίο ο άλλος μάλλον δεν το βιώνει. Αλλά και ο δύσμοιρος ο χωριστής έχει πολλά να διαχειριστεί... Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό το βάρος ότι πληγώνεις έναν άθρωπα, η αμφιβολία αν πήρες την σωστή απόφαση, το όλο κουλό που σίγουρα θα τράβηξες το διάστημα που ίσως δεν ήσουν καλά και προσπαθούσες να καταλάβεις τι σου συμβαίνει... είμαι σίγουρος ότι κ άλλα υπάρχουν που συνοδεύουν το να λες σε πρώην γκομενάκι ότι θες να το πας αλλού το κουβαδάκι σου.
Οπότε δεν παίζει ότι όποιος χωρίζει είναι καλλίτερα (να διευκρινίσω ότι μιλάμε τώρα για ανθρώπους με αισθήματα και ευαισθησίες και μία σχετική ωριμότητα, και για σχέσεις με περεχόμενο, ναι;, όχι για την "σχέση" που νομίζεις ότι έχεις με ένα παντρεμένο...).
Όπως επίσης με τίποτε δεν παίζει και το άλλο κουλό, ότι "εγώ τον χώρισα, άρα είμαι πολύ πρωταθλητής και πέστε όλοι τώρα να παίρνετε τα τρελά ρησπέκτια γιατί ΕΜΕΝΑ κανείς δεν με απορρίπτει ΕΜΕΝΑΝΕ!" δηλαδή έλεος πότε ρε πούστη μου έγινε αυτό κάτι καλό και μου το λένε διάφοροι ως τύπου κατόρθωμα;
Εντάξει δεν είπα να μη μου πεις την λεπτομέρεια, ειδικά αν είσαι κολλητάρι και τα λέμε πάνω από ένα μπέηκον μάσρουμ μέλτ και μου εξιστορέις τον πόνο σου και εγώ σε παρηγορώ και σου λέω "μη φας άλλο μάσρουμ μέλτ, δώστο εδώ, πρέπει να μην παχύνεις, είσαι ξανά διαθέσιμος"...
αλλά τώρα, να πηγαίνεις να λες στον γνωστό που έχεις να δεις 24253647899676322343 χρόνια και σε ρωτάει τι κάνεις ότι χώρισες και "εγώ εννοείται τον χώρισα έτσι, μη νομίζεις τίποτα..." είναι εκτός από απρεπές και ανώριμο! γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ
αμάν πια, αυτό το μικρόβιο του ανταγωνισμού στις φιλικές και ερωτικές σχέσεις είναι τόσο καταστροφικό... ουφ
Πως μπορείς να δεις 2 απ τους ωραιότερους άνδρες στον κόσμο να παριστάνουν τις αδελφές Μπρόγιερ, πάνω στα σαρκώδη χείλη ενός πυρηνικού αντιδραστήρα!
Αν θες να δεις τον Liev Schreiber, ωραιότερο άνδρα στον κόσμο, χωρίς συζήτηση
μαζί με τον Hugh Jackman, καθ' ομολογίαν πολλών έναν από τους ωραιότερους να κάνουν στο χείλος του φουγάρου ενός πυρηνικού αντιδραστήρα τη φιγούρα "πλάτη με πλάτη" που καθιέρωσαν στο Hollywood οι αδελφές Μπρόγιερ, δεν έχεις παρά να πας να δεις το Wolverine.
Είναι η καλλίτερη σκηνή τόυ έργου, πλας σε γεμίζει με αίσθημα υπερηφάνιας διότι ξέρεις ότι αυτή η φιγούρα είναι εφεύρεση ελληνίδων αδελφών (κανονικών αδελφών, των Μπρόγιερ στην προκειμένη περίπτωση).
Όσο για την ταινία, είναι τσίλικη, έχει πολύ πολύ πολύ καλή επιλογή ηθοποιών, και σαν φάτσες αλλά και πως παίζουν, ωραία περίεργα εφεδάκια που δεν την πνίγουν, και πλοκή που παραδόξως γίνεται πιστευτή. Η σχέση, μάλιστα, του Wolverine με τον αδελφό του, που τον παίζει ο Liev σχεδόν βγαίνει και "συγκινητική" μη σου πω... (ή αυτό ή που έχω εντελώς πια αποκουλαθεί και συγκινούμαι μέχρι και με ταινίες σαν το Wolverine... μη γελάς, είμαι ικανός να έχω φτάσει μέχρι αυτού του σημείου...)
μαζί με τον Hugh Jackman, καθ' ομολογίαν πολλών έναν από τους ωραιότερους να κάνουν στο χείλος του φουγάρου ενός πυρηνικού αντιδραστήρα τη φιγούρα "πλάτη με πλάτη" που καθιέρωσαν στο Hollywood οι αδελφές Μπρόγιερ, δεν έχεις παρά να πας να δεις το Wolverine.
Είναι η καλλίτερη σκηνή τόυ έργου, πλας σε γεμίζει με αίσθημα υπερηφάνιας διότι ξέρεις ότι αυτή η φιγούρα είναι εφεύρεση ελληνίδων αδελφών (κανονικών αδελφών, των Μπρόγιερ στην προκειμένη περίπτωση).
Όσο για την ταινία, είναι τσίλικη, έχει πολύ πολύ πολύ καλή επιλογή ηθοποιών, και σαν φάτσες αλλά και πως παίζουν, ωραία περίεργα εφεδάκια που δεν την πνίγουν, και πλοκή που παραδόξως γίνεται πιστευτή. Η σχέση, μάλιστα, του Wolverine με τον αδελφό του, που τον παίζει ο Liev σχεδόν βγαίνει και "συγκινητική" μη σου πω... (ή αυτό ή που έχω εντελώς πια αποκουλαθεί και συγκινούμαι μέχρι και με ταινίες σαν το Wolverine... μη γελάς, είμαι ικανός να έχω φτάσει μέχρι αυτού του σημείου...)
Subscribe to:
Posts (Atom)