Το PBS είναι το μη κερδοσκοπικό, δημόσιο κανάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες (η δική τους ΕΡΤ, καλή της ώρα... αχέμ). Όπως όλα τα κανάλια που το budget και η κερδοφορία δεν είναι το πρωταρχικό κριτήριο λειτουργίας, δίνει έμφαση σε εκπομπές πολιτισμού, πιο καλοφτιαγμένες, με πιο ουσιαστικά θέματα, με έρευνα, με δημοσιογραφία, με αντίκτυπο - όχι με στόχο να κολλήσει η αμόρφωτη Οκλαχωμιότισσα. Γιατί αυτό γίνεται όταν είσαι δημόσιο κανάλι, ακόμα και οι υπερκαπιταλίστες Αμερικάνοι το ξέρουν, αυτό που κάνει "ποιότητα" το στηρίζεις. Τέσπα ας μην συγχιστώ.
Το PBS όμως δεν πάει να πει ότι δεν έχει χιούμορ, επειδή είναι των γραμμάτων και των τεχνών (μεταξύ άλλων εκπομπών, να πω εδώ, δικό του είναι και το υπερλατρεμένο Sesame Street, πάμε όλοι μαζί τώρα να μετρήσουμε ανάποδα τραγουδιστά 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1....). Έβγαλε πρόσφατα στον αέρα μία διασκεδαστική διαφημιστική καμπάνια, για να ζητήσει την στήριξη του κοινού με δωρεές, αλλά και να δηλώσει τι είναι ακριβώς. Με ένα ζμπάρο δγιό τρυγώνια. Σμαρτ εν σέξυ. Σαν το πρόβατο καλή ώρα γκούχου γκούχου.
Η σειρά από τηλεοπτικά, που τρέχει ΜΟΝΟ στο Internet είναι πανέξυπνη, ανατρεπτική, και βέβαια έχει γίνει μεγάλο σουξέ. Η αγαπημένη μου από τις τρεις διαφημίσεις:
Η δεύτερη αγαπημένη μου
πρόσεξε τι λένε οι "πρωταγωνιστές" και βέβαια ο εκφωνητής, πόσο τέλεια καλογραμμένο και βγαλμένο από τον κόσμο της reality tv είναι... και μετά, δες και το μήνυμα (όταν σκάει η κλασική μουσική, αμ πως....)
αυτά, πίσω στην καλοκαρινή ραστώνη τώρα.
Thursday, July 25, 2013
Wednesday, July 24, 2013
φτηνά βιβλία, ακριβή λογοτεχνία
όταν ήμουν μικρός ονειρευόμουν πάρα πολύ συχνά ότι λέει έμπαινα με ένα καροτσάκι του Super Market σε ένα βιβλιοπωλείο, σε ώρες που ήταν κλειστό, το γέμιζα με ό,τι βιβλία ήθελα και έφευγα χωρίς να πλερώσω (ενώ με ραίνανε με πεντοχίλιαρα, όχι εντάξει πλάκα κάνω - για τα πεντοχίλιαρα).
που να ήξερα, ο δύσμοιρος, δεν δάγκανα την γλώσσα μου καλλίτερα; διότι το όνειρό μου έγινε μεν πραγματικότητα... αλλά για τους λάθος λόγους. Η κρίση και η καταστροφή και ο πόλεμος (drama mode on - αλλά όχι αδίκως και το ξέρεις) που ζούμε έχει κάνει τα πράγματα σχεδόν σαν το όνειρό μου... μπαίνω δηλαδή σε ένα βιβλιοπωλείο και φεύγω με μία αγκαλιά βιβλία έχοντας πληρώσει ένα ποσό με το οποίο κάποτε έπαιρνες έναν μόνο τόμο.
το οποίο μας φέρνει στο παλιό καλό τσιτάτο των αρχαίων Ελλήνων "πρόσεχε τι εύχεσαι προβ γιατί μπορεί να το αποκτήσεις...".
εν τω μεταξύ μέσα στην ατυχία μας (διότι, ναι ναι ομολογώ, χίλιες φορές θα προτιμούσα να μην μπορούσα να αγοράζω φθηνά βιβλία, να μην διάβαζα σελίδα, αρκεί να ήταν η χώρα σε κανονική κατάσταση) υπάρχει και η τύχη ότι τα βιβλία που βρίσκεις σε πολύ πολύ χαμηλές τιμές είναι ΘΗΣΑΥΡΟΙ.
διαμάντια από τα λίγα. τρελά κλασίκια που έχουν σταματήσει να πουλάνε ή σούπερ μοντέρνα και αναγνωρισμένα πράγματα της σύγχρονης λογοτεχνίας που δεν πούλησαν ποτέ στην Ελλάδα... είναι πολλά από αυτά πραγματικά εξαιρετικά.
Ένα τέτοιο διάβασα χτες, την Ζολί του Κόλουμ ΜακΚάν. Για μία Ρομά Σλοβάκα και την απίστευτη ζωή της, για το πως έζησε την λαίλαπα του κομμουνισμού η οποία έπεσε αδυσώπητη πάνω στην κοινότητα και την φυλή της. Εξαιρετικό βιβλίο, όχι μόνο για το θέμα του, που είναι ένα μάθημα κατά του ρατσισμού αλλά κυρίως για τον τρόπο του, το στιλ του, τις πτυχές της μαγικής γραφής του.
Ο ΜακΚάν είναι από τους πιο αναγνωρισμένους συγγραφείς παγκοσμίως - είναι εξαιρετική τύχη ότι μπορεί κανείς να διαβάσει ένα βιβλίο του με τόσα λίγα χρήματα - πλήρωσα λιγότερα από 3 ρούβλια για να το πάρω. Σε αντίστοιχες τιμές βρίσκεις Ιτάλο Καλβίνο, Ντόρις Λέσινγκ, Άλι Σμιθ, Κερτ Βόνεγκατ, Χαρούκι Μουρακάμι, Στήβεν Κίινγκ, Τζώρτζ Σίμενον, Πατρίτσια Χάισμιθ, Πρίμο Λέβι, Τζόζεφ Κόνραντ... δεν κάνω νέημ ντρόπηνγκ, αλλά κάνω νέημ ντρόπηνγκ!! Δικαιολογούμαι όμως διότι πρόκειται για τίτλους και συγγραφείς που βρίσκονται σε ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το πνεύμα και η αγάπη του ανθρώπου.
Άκουσέ με. Ξέρω ακούεται ανόητο, και επιπόλαιο, αλλά πάρε μία μέρα 25 ευρώ και πήγαινε σε δύο τρία βιβλιοπωλεία στο κέντρο, κάνε ένα browse στο τμήμα με τις προσφορές. Θα βρεις και θα αγοράσεις πολλά υπέροχα βιβλία, ακριβής λογοτεχνίας, πολύ φθηνά.
και βέβαια πρόσεχε πολύ τι ονειρεύεσαι.
που να ήξερα, ο δύσμοιρος, δεν δάγκανα την γλώσσα μου καλλίτερα; διότι το όνειρό μου έγινε μεν πραγματικότητα... αλλά για τους λάθος λόγους. Η κρίση και η καταστροφή και ο πόλεμος (drama mode on - αλλά όχι αδίκως και το ξέρεις) που ζούμε έχει κάνει τα πράγματα σχεδόν σαν το όνειρό μου... μπαίνω δηλαδή σε ένα βιβλιοπωλείο και φεύγω με μία αγκαλιά βιβλία έχοντας πληρώσει ένα ποσό με το οποίο κάποτε έπαιρνες έναν μόνο τόμο.
το οποίο μας φέρνει στο παλιό καλό τσιτάτο των αρχαίων Ελλήνων "πρόσεχε τι εύχεσαι προβ γιατί μπορεί να το αποκτήσεις...".
εν τω μεταξύ μέσα στην ατυχία μας (διότι, ναι ναι ομολογώ, χίλιες φορές θα προτιμούσα να μην μπορούσα να αγοράζω φθηνά βιβλία, να μην διάβαζα σελίδα, αρκεί να ήταν η χώρα σε κανονική κατάσταση) υπάρχει και η τύχη ότι τα βιβλία που βρίσκεις σε πολύ πολύ χαμηλές τιμές είναι ΘΗΣΑΥΡΟΙ.
διαμάντια από τα λίγα. τρελά κλασίκια που έχουν σταματήσει να πουλάνε ή σούπερ μοντέρνα και αναγνωρισμένα πράγματα της σύγχρονης λογοτεχνίας που δεν πούλησαν ποτέ στην Ελλάδα... είναι πολλά από αυτά πραγματικά εξαιρετικά.
Ένα τέτοιο διάβασα χτες, την Ζολί του Κόλουμ ΜακΚάν. Για μία Ρομά Σλοβάκα και την απίστευτη ζωή της, για το πως έζησε την λαίλαπα του κομμουνισμού η οποία έπεσε αδυσώπητη πάνω στην κοινότητα και την φυλή της. Εξαιρετικό βιβλίο, όχι μόνο για το θέμα του, που είναι ένα μάθημα κατά του ρατσισμού αλλά κυρίως για τον τρόπο του, το στιλ του, τις πτυχές της μαγικής γραφής του.
Ο ΜακΚάν είναι από τους πιο αναγνωρισμένους συγγραφείς παγκοσμίως - είναι εξαιρετική τύχη ότι μπορεί κανείς να διαβάσει ένα βιβλίο του με τόσα λίγα χρήματα - πλήρωσα λιγότερα από 3 ρούβλια για να το πάρω. Σε αντίστοιχες τιμές βρίσκεις Ιτάλο Καλβίνο, Ντόρις Λέσινγκ, Άλι Σμιθ, Κερτ Βόνεγκατ, Χαρούκι Μουρακάμι, Στήβεν Κίινγκ, Τζώρτζ Σίμενον, Πατρίτσια Χάισμιθ, Πρίμο Λέβι, Τζόζεφ Κόνραντ... δεν κάνω νέημ ντρόπηνγκ, αλλά κάνω νέημ ντρόπηνγκ!! Δικαιολογούμαι όμως διότι πρόκειται για τίτλους και συγγραφείς που βρίσκονται σε ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το πνεύμα και η αγάπη του ανθρώπου.
Άκουσέ με. Ξέρω ακούεται ανόητο, και επιπόλαιο, αλλά πάρε μία μέρα 25 ευρώ και πήγαινε σε δύο τρία βιβλιοπωλεία στο κέντρο, κάνε ένα browse στο τμήμα με τις προσφορές. Θα βρεις και θα αγοράσεις πολλά υπέροχα βιβλία, ακριβής λογοτεχνίας, πολύ φθηνά.
και βέβαια πρόσεχε πολύ τι ονειρεύεσαι.
Friday, July 19, 2013
Τζιτζίκια
τα
τζιτζίκια που κ σήμερα, όπως χιλιάδες χρόνια τώρα, λυσσάνε στα δέντρα
της οδού Ρηγίλλης, μου το υπενθύμισαν με τον πιο βιωμένο τρόπο: κάτω από
τις επισκέψεις των αποικιοκρατών, κάτω από την παραδομένη πολιτική τάξη
υπάρχει ένα φως, ένας λαός κ ένας τόπος που γεννούν: Κυκλαδίτικα
αγαλματίδια. Μινωϊκές θεές. Μυκηναϊκά λιοντάρια. Ομηρικά έπη. Νίκες της
Σαμοθράκης. Ηνίοχους. Μυστράδες. Άγια Όρη. Παπαδιαμάντηδες.
Χατζιδάκιδες. Φιλοσοφία. Σκέψη. Χωριά πάνω σε βράχους. Το χαμόγελό σου
όταν με κοιτάζεις.
Ταλέντο επί τρία ίσον Άνω Τελεία
όταν ένας έμπειρος συνθέτης, με φαντασία, με σύγχρονη προσέγγιση, με φλέβα ευαισθησίας και μελωδικότητας
συναντά έναν σούπερ ταλαντούχο στιχουργό, που είναι βουτηγμένος στο σήμερα και στους κώδικές του και τους χρησιμοποιεί με αξιοζήλευτο τρόπο
και γράφουν για μία φωνή που αλλάζει προς το καλύτερο μήνα το μήνα
έχουμε υπέροχα τραγούδια. σαν αυτό. την άνω τελεία της Μποφίλιου, του Γεράσιμου και του Σέμση
και ξέρεις τι; πέρα από την στιγμιαία απόλαυση του να ακούω ένα τραγούδι τόσο υπέροχα ποπ, τόσο εξαίσια ηλεκτρονικό, τόσο πλούσιο και βαθύ, τόσο σημερινό, υπάρχει και ακόμα κάτι, πιο σημαντικό!
η μεγάλη ανάσα που μου δίνει η αίσθηση ότι παρά τις δυσκολίες και την σκατίλα και την απογοήτευση μπορεί ακόμα να γεννηθεί ομορφιά. Και συγκίνηση. Μέσα στις συνθήκες της εποχής... Παρά τις συνθήκες της εποχής.
συναντά έναν σούπερ ταλαντούχο στιχουργό, που είναι βουτηγμένος στο σήμερα και στους κώδικές του και τους χρησιμοποιεί με αξιοζήλευτο τρόπο
και γράφουν για μία φωνή που αλλάζει προς το καλύτερο μήνα το μήνα
έχουμε υπέροχα τραγούδια. σαν αυτό. την άνω τελεία της Μποφίλιου, του Γεράσιμου και του Σέμση
και ξέρεις τι; πέρα από την στιγμιαία απόλαυση του να ακούω ένα τραγούδι τόσο υπέροχα ποπ, τόσο εξαίσια ηλεκτρονικό, τόσο πλούσιο και βαθύ, τόσο σημερινό, υπάρχει και ακόμα κάτι, πιο σημαντικό!
η μεγάλη ανάσα που μου δίνει η αίσθηση ότι παρά τις δυσκολίες και την σκατίλα και την απογοήτευση μπορεί ακόμα να γεννηθεί ομορφιά. Και συγκίνηση. Μέσα στις συνθήκες της εποχής... Παρά τις συνθήκες της εποχής.
Wednesday, July 17, 2013
Όταν σφίγγουν τα ποπ κωλαράκια
Το 2000, η Χαρούλα Αλεξίου είχε υποχρέωση ενός ακόμα δίσκου με την εταιρία της. Επειδή όμως ήθελε να κάνει το μεγάλο βήμα, να γίνει η ίδια κυρία στην καριέρα της, προκειμένου να εκπληρώσει την υποχρέωσή της στην εταιρία, χωρίς όμως να δώσει και πολλή ενέργεια, έβγαλε ένα άλμπουμ με διασκευές με τον τίτλο "Ψίθυροι". Το άλμπουμ δεν ήταν κακό, καθόλου κακό, είχε όμως ένα προβληματάκι - με τις κατατονικές εκτελέσεις
παλιών τραγουδιών, ήταν κάπως
παράταιρο για την εποχή που βγήκε (σου θυμίζω, το 2000 πηγαίναμε ως χώρα
από την μία νομισματική ενοποίηση στην άλλη, είχαμε μπροστά μας
Ολυμπιακούς, ανάπτυξη, εκσυγχρονισμό, μη χέσω...). Ωστόσο την δουλειά του την έκανε ως μία πολύ καλή λύση για τον καλλιτέχνη: δεν δίνεις τα ωραία σου τραγουδάκια να τα εκμεταλλευτεί ο καπιταλίστας, τα κρατάς για να τα βγάλεις όταν φκιάξεις την δική σου εταιρία.
Στην χτεσινή συναυλία των Pet Shop Boys (συνοπτικά: η καλύτερη που έχουν κάνει στην Ελλάδα - και τις έχω δει όλες) σκεφτόμουν πόσο όταν σφίγγουν τα ποπ κωλαράκια έρχεται η λύση και η άνοδος. Οι Pet είχαν ακόμα μία υποχρέωση για άλμπουμ με την Parlophone. Έβγαλαν το Elysium που δεν ήταν κακό άλμπουμ... αλλά δεν ήταν και καλό. Δεν λέω ότι δεν ήταν δικό τους, δεν λέω ότι δεν ήθελαν να πάει καλά... αλλά όταν είδαν ότι δεν ανταποκρινόταν ο κόσμος στο "μεσήλικο όραμά τους" προχώρησαν στην υλοποίηση του σχεδίου που είχαν, προφανώς, καταστρώσει. Άφησαν την εταιρία τους, έφκιαξαν ένα άλμπουμ απολύτως σύμφωνο με την ντάνς, ποπ, ηλεκτρονική και μπλιμπλικέ εικόνα που έχει ο πολύς κόσμος γι αυτούς (προσοχή, ο κόσμος, όχι οι οπαδοί τους) και ξεκίνησαν μία περιοδεία για να το προωθήσουν 3 μήνες πριν το δισκάκι βγει... διότι ήταν αποφασισμένοι το νέο κεφάλαιο να πάει καλά!
Για το αν και πόσο καλό είναι το νέο άλμπουμ μπορείς να τα διαβάσεις στο προηγούμενο ποστ (ναι, ναι, είναι γεμάτο ενέργεια, μπλιμπλίκια και καλοκαίρι...). Εδώ θα σου πω για την συναυλία τη χτεσινή η οποία ήταν... ακόμα καλύτερη από το άλμπουμ!
Πήγα πολύ νωρίς στην Πλατεία Νερού - ήθελα να είμαι μπροστά στην σκηνή, δεν θα την ξαναπάταγα όπως την πάτησα στους Depeche Mode. Ήμασταν περίπου 8 σκληροπυρηνικοί όταν έφτασα, γενικά θα μπορούσα να είχα πάει αρκετά αργότερα (έως πολύ), απ ότι κατάλαβα δεν είχε και τόσο πολύ κόσμο το Eject, αργότερα το βράδυ μου είπαν φίλοι πως ήταν χαλαρά στην γαλαρία (η οποία ήταν ύποπτα κοντά στην σκηνή, το σώμα του πολύ κόσμου δεν έφτανε πολύ πίσω).
Τα καμάρια μου βγήκαν στην σκηνή με μεγάλη καθυστέρηση, στις 23:20 περίπου. Λίγο πριν εμφανιστούν μπροστά στην σκηνή υπήρχε ένα διάφανο σεντόνι πάνω στο οποίο προβαλόταν αυτό:
Ύστερα "αυτό" έσβησε και οι δυό τους εμφανίστηκαν με το εισαγωγικό τραγούδι του νέου άλμπουμ, το Axis που είναι ότι πρέπει να σε βάλει σε μουντ "οκ, τώρα ξεπατώνομαι". Φορούσαν κάτι απίστευτα αχινέ σακάκια και μυτερά καπέλα (δες την πάνω πάνω φωτό) και ο ήχος ήταν τέλειος. Προσοχή, η αυλαία δεν είχε σηκωθεί, ήταν κάτω, απλά τους έβλεπες πίσω από την αραχνούφαντη κουνουπιέρα. Έτσι είπαν 2 τραγούδια... και ύστερα η αυλαία έπεσε με μία απότομη κίνηση και τους είδαμε πια κανονικά και αρχίσαν τα ουρλιαχτά.
Όπως είπα, ήμουν ακριβώς μπροστά και κέντρο στην σκηνή, πάνω στο κάγκελο που μας χώριζε απο το no man's land, ύστερα από το οποίο ήταν η σκηνή. Σε όλη την διάρκεια του set list, κάτι λιγότερο από 2 ώρες, δεν λικνίστηκα πάνω από 34 δευτερόλεπτα, δεν τραγούδησα περισσότερους από 5 στίχους, δεν σήκωσα τα χέρια πάνω από 5 φορές... ήμουν τόσο γοητευμένος και μαγεμένος και εντυπωσιασμένος και συγκινημένος και αφοσιωμένος και ανήσυχος μην χάσω έστω και μία στιγμή που δεν ήθελα παρά να μεταμορφωθώ σε δύο ακίνητα πελώρια μάτια και δύο ακίνητα πελώρια (καθαρά) αυτιά και να βλέπω και να ακούω. Δεν υπήρχε ενέργεια για χορό, δεν υπήρχε ενέργεια για τραγούδι, δεν υπήρχε ενέργεια παρά μόνο για αντίληψη και πρόσληψη και όσο πιο έντονη βίωση είναι δυνατόν.
Αυτό είναι και η ευγνωμοσύνη που έχω στα παιδιά. Με έκαναν πάλι 4χρονο παιδάκι, που βλέπει τον κόσμο γύρω του για πρώτη φορά και είναι έκπληκτο και μαγεμένο. Το χρειαζόμουν πολύ αυτό, ζω μέσα στον κυνισμό τελευταία, κυλά μέσα στις φλέβες μου, κάνει θρόμβους και δίνες στο αίμα μου... και όμως χτες βρέθηκα χαρούμενος, ικανοποιημένος και κυρίως χωρίς την Αγωνία.
Τα τεχνικά της συναυλίας:
Φωτισμοί: εξαιρετικοί, παρασυρτικοί, πλούσιοι και ηλεκτρονικοί όσο γίνεται. Το παιχνίδι με τις αυλαίες (ναι, ήταν δύο, αργότερα ανέβηκε άλλη μία στο μέσο της σκηνής) στις οποίες γίνονταν προβολή πολύ ωραίων video, με τα λέηζερ, με τα σκοτεινιάσματα και τις ξαφνικές εκρήξεις φωτός μας έστειλε σε ένα πολύχρωμο και φωσφορίζον ποπ ελεντρόνηκ διάστημα, σαν να κολυμπάς σε λίμνη από ενεργειακά ποτά.
Χορευτές: τα χορευτικά των δύο κοριτσιών, που ήταν μέσα στον ενθουσιασμό, δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο. Αυτό που ήταν απίστευτα καλοφτιαγμένο ήταν τα ντυσίματά τους, οι μεταμφιέσεις τους. Φόρεσαν μεταξύ άλλων κεφάλια Μινώταυρου, πορτοκαλί στρογγυλά σφουγγάρια, μυτερά καπέλα, διάφανα κινέζικα αμπαζούρ, διαστημικές κουβαρίστρες από αλουμινόχαρτο... (όχι ταυτόχρονα).
Neil: Ντάξει, ομολογώ ότι δεν έχει το live χάρισμα του Dave Gahan των Depeche Mode... αλλά αυτό το συγκρατημένο "πρόσεχε όπως χορεύεις μην πεταχτεί ίδρως και κάματος και με πάρει καμμιά σταγόνα γιατί θα φρικάρω" είναι γοητευτικό. Κάνει την ίδια πάντα κίνηση όταν ενθουσιάζεται "ανοίγω χέρια στο ύψος της κοιλιάς και σας υποδέχομαι για τσάι στο σαλόνι μου", και όταν ενθουσιάζεται πολύ κάνει έναν κύκλο στην σκηνή. Περπατώντας. Αργά. Φλεγματικά. Καμμία εξαλλοσύνη δηλαδή - ΟΜΩΣ επειδή είναι ακριβώς σαν χαρακτήρας αυτό που δείχνει, μας πείθει, γίνεται αποδεκτός απολύτως, χωρίς να μας στερεί κάτι που ούτως ή άλλως δεν το έχει, άρα δεν το αποζητάμε... Η φωνή του, σίγουρη, ήρεμα δυνατή έχει αυτό το Εγγλέζικο εκφραστικό πληγωμένο που γίνεται καστράτο πότε πότε... αγαπώ. (ερμ να σου πω κάτι που δεν ξέρεις κάποια στιγμή χεχε)
Chris: Ελάχιστη συμμετοχή - αν εξαιρέσεις ότι γράφει τις υπέροχες μουσικές χεχε - μόνο ρούχα άλλαζε και σήκωσε 3 φορές το χέρι να χαιρετήσει, φεύγοντας. Κατά τα άλλα ήταν χωμένος πίσω από το συνθεσάηζερ του και (υποθέτω) πάταγε κουμπιά και γεννούσε μπλιμπλίκια. Πιο μίνιμαλ συμμετοχή πεθαίνεις (κυριολεκτικά - μόνο αν ήταν νεκρός, φτου φτού σκόρδα). Αλλά, αυτά έχει το στιλ. Θέλει θυσίες. Εδώ το συνθεσάηζερ φωτογραφημένο νωρίς το μεσημέρι:
Από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, όταν είπαν το Love etc, έτσι:
τάχα μου ξαπλωμένοι σε όρθια κρεβάτια, εντελώς ακίνητοι, εγλωβισμένοι από βαμβακερά λευκά Πειραϊκή Πατραϊκή... μόνο που πάνω στα σεντόνια, ω τι υπέροχη ιδέα, τι πανέξυπνο παιγνίδι, γινόταν προβολή σώματος χορευτή που έκανε κινήσεις και φούρλες. Μεγαλείο, να το δει ο εθνικός μας τελετάρχης - χορογράφος 4 παραστάσεις θα ξεσηκώσει. μη σου πω και 5.
Γενικά κάθε συναυλία Pet Shop Boys αυτό που δεν έχει σε "τρελοενέργεια καλλιτεχνών και παρασυρτικό χάρισμα" το αναπληρώνει και με το σούπερ παραπάνω χάρη στο εξαιρετικό στήσιμο, την σκηνογραφία, τους φωτισμούς, τις χορογραφίες, τα αντικείμενα και βέβαια τον συνδυασμό και το αρμόνιασμά τους. Η σκηνοθεσία ήταν αριστουργηματική. Εστέτ, γεμάτη ιδέες μικρές και μεγάλες που σε άφηναν άφωνο, αλλά και ενέργεια και πολλά υπονοούμενα. Επίσης, είχε πολλά στοιχεία από την "μυθολογία Pet Shop Boys" και την εικαστική τους ταυτότητα που πρέπει να είσαι φαν να τα αντιληφθείς. Και με αυτή την έννοια λειτούργησε λίγο σαν "αναδρομή της καριέρας τους". Ωστόσο και να μην το έπιανες αυτό το επίπεδο, δεν έχανες από την μαγεία...
Έχω δει όλες τις συναυλίες των αγοριών στην Ελλάδα. Η χτεσινή ήταν η καλλίτερη. Για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και διότι έπαιξαν ποπ ύμνο I am not Scared, και μεγάλες επιτυχίες τους Domino Dancing και Always On My Mind και φυσικά Ητσα Σην και Γουέστ Εντ Γκέρλζ και άλλα (άρα ικανοποιήθηκε και το λιγότερο φανατικό κοινό τους, άρα έγινε ένα ψιλοχαμός ενθουσιασμού που ανέβασε πολύ την ενέργεια της βραδιάς). Επίσης σκέφτομαι και το άλλο - ότι ίσως τα παλληκάρια επειδή πρέπει να πάει καλά αυτό το άλμπουμ και αυτή η περιοδεία το είδαν πιο ζεστά, πιο ενθουσιασμένα και γι αυτό έκαναν μία σειρά από καλές επιλογές που τις στήριξαν με πάθος.
Ο κόσμος ήταν πολύ γκομενοθύελλα, καταρχήν, (τι στο καλό, με casting σέξυνες τα πουλούσαν το εισιτήρια;) και πολύ ενθουσιασμένος κατά δεύτερο. Μία δύο φορές που βγήκα από την ηλεκτρονική μου νιρβάνα και γύρισα να κοιτάξω πίσω είδα υψωμένα χέρια να κινούνται στο ρυθμό, χαμογελαστά γέλια, όξω φωνή τραγούδι... εννοείται έπαιζε πολύ μούσι στα αγόρια και πολύ φόρεμα στα κορίτσια. α, να 'μαι και εγώ με το μπλουζάκι μου:
Στις συναυλίες σκέφτομαι πολύ. Το ίδιο και χτες. Πώς εδώ ο κόσμος καίγεται και εμείς τρέχουμε στους Pet Shop Boys. Πώς, από την άλλη, μιά ζωή την έχομε και αν δεν την γλεντήσομε... Πώς περνώ μία από τις πιο δύσκολες και ανησυχητικές φάσεις της ζωής μου, πώς έχω καθημερινό άγχος για τα πάντα και παρόλα ένας δύο από τους φίλους που με είδαν χτες μου είπαν "σε βλέπω καλύτερα από ποτέ". Πώς όταν είσαι αυτό που είσαι, και δουλεύεις και ψάχνεσαι και αναζητάς, έχεις ενέργεια να γράφεις ωραία άλμπουμ και να κάνεις σούπερ ξεσηκωτικές συναυλίες ακόμα και στα 60 σου και όταν όλοι σε έχουν ξεγραμμένο. Πώς όταν σφίγγουν τα ποπ κωλαράκια, αν είσαι λίγος τυχερός και σε βοηθά και το περιβάλλον μπορείς να ανατρέψεις την κατάσταση και να κερδίσεις την πίστα... (αχ και να μας βοηθούσε, λίγο έστω, το περιβάλλον...)
Θα βγει κάτι από όλη αυτήν την αποσπασματική σκέψη; Δεν ξέρω αλήθεια. Δεν χρειάζεται κιόλας. Δεν είναι πάντα απαραίτητη η πράξη για να δικαιωθεί η σκέψη. Προς το παρόν απολαμβάνω την αίσθηση πάνω στο δέρμα μου από την αξέχαστη χτεσινή βραδιά και την υπερηφάνια το αγαπημένο μου group να έχει γίνει talk of the town σήμερα, για όλους τους σωστούς λόγους.
Πολλές από τις φωτογραφίες του ποστ είναι από εδώ. :-)
Στην χτεσινή συναυλία των Pet Shop Boys (συνοπτικά: η καλύτερη που έχουν κάνει στην Ελλάδα - και τις έχω δει όλες) σκεφτόμουν πόσο όταν σφίγγουν τα ποπ κωλαράκια έρχεται η λύση και η άνοδος. Οι Pet είχαν ακόμα μία υποχρέωση για άλμπουμ με την Parlophone. Έβγαλαν το Elysium που δεν ήταν κακό άλμπουμ... αλλά δεν ήταν και καλό. Δεν λέω ότι δεν ήταν δικό τους, δεν λέω ότι δεν ήθελαν να πάει καλά... αλλά όταν είδαν ότι δεν ανταποκρινόταν ο κόσμος στο "μεσήλικο όραμά τους" προχώρησαν στην υλοποίηση του σχεδίου που είχαν, προφανώς, καταστρώσει. Άφησαν την εταιρία τους, έφκιαξαν ένα άλμπουμ απολύτως σύμφωνο με την ντάνς, ποπ, ηλεκτρονική και μπλιμπλικέ εικόνα που έχει ο πολύς κόσμος γι αυτούς (προσοχή, ο κόσμος, όχι οι οπαδοί τους) και ξεκίνησαν μία περιοδεία για να το προωθήσουν 3 μήνες πριν το δισκάκι βγει... διότι ήταν αποφασισμένοι το νέο κεφάλαιο να πάει καλά!
Για το αν και πόσο καλό είναι το νέο άλμπουμ μπορείς να τα διαβάσεις στο προηγούμενο ποστ (ναι, ναι, είναι γεμάτο ενέργεια, μπλιμπλίκια και καλοκαίρι...). Εδώ θα σου πω για την συναυλία τη χτεσινή η οποία ήταν... ακόμα καλύτερη από το άλμπουμ!
Πήγα πολύ νωρίς στην Πλατεία Νερού - ήθελα να είμαι μπροστά στην σκηνή, δεν θα την ξαναπάταγα όπως την πάτησα στους Depeche Mode. Ήμασταν περίπου 8 σκληροπυρηνικοί όταν έφτασα, γενικά θα μπορούσα να είχα πάει αρκετά αργότερα (έως πολύ), απ ότι κατάλαβα δεν είχε και τόσο πολύ κόσμο το Eject, αργότερα το βράδυ μου είπαν φίλοι πως ήταν χαλαρά στην γαλαρία (η οποία ήταν ύποπτα κοντά στην σκηνή, το σώμα του πολύ κόσμου δεν έφτανε πολύ πίσω).
Τα καμάρια μου βγήκαν στην σκηνή με μεγάλη καθυστέρηση, στις 23:20 περίπου. Λίγο πριν εμφανιστούν μπροστά στην σκηνή υπήρχε ένα διάφανο σεντόνι πάνω στο οποίο προβαλόταν αυτό:
Ύστερα "αυτό" έσβησε και οι δυό τους εμφανίστηκαν με το εισαγωγικό τραγούδι του νέου άλμπουμ, το Axis που είναι ότι πρέπει να σε βάλει σε μουντ "οκ, τώρα ξεπατώνομαι". Φορούσαν κάτι απίστευτα αχινέ σακάκια και μυτερά καπέλα (δες την πάνω πάνω φωτό) και ο ήχος ήταν τέλειος. Προσοχή, η αυλαία δεν είχε σηκωθεί, ήταν κάτω, απλά τους έβλεπες πίσω από την αραχνούφαντη κουνουπιέρα. Έτσι είπαν 2 τραγούδια... και ύστερα η αυλαία έπεσε με μία απότομη κίνηση και τους είδαμε πια κανονικά και αρχίσαν τα ουρλιαχτά.
Όπως είπα, ήμουν ακριβώς μπροστά και κέντρο στην σκηνή, πάνω στο κάγκελο που μας χώριζε απο το no man's land, ύστερα από το οποίο ήταν η σκηνή. Σε όλη την διάρκεια του set list, κάτι λιγότερο από 2 ώρες, δεν λικνίστηκα πάνω από 34 δευτερόλεπτα, δεν τραγούδησα περισσότερους από 5 στίχους, δεν σήκωσα τα χέρια πάνω από 5 φορές... ήμουν τόσο γοητευμένος και μαγεμένος και εντυπωσιασμένος και συγκινημένος και αφοσιωμένος και ανήσυχος μην χάσω έστω και μία στιγμή που δεν ήθελα παρά να μεταμορφωθώ σε δύο ακίνητα πελώρια μάτια και δύο ακίνητα πελώρια (καθαρά) αυτιά και να βλέπω και να ακούω. Δεν υπήρχε ενέργεια για χορό, δεν υπήρχε ενέργεια για τραγούδι, δεν υπήρχε ενέργεια παρά μόνο για αντίληψη και πρόσληψη και όσο πιο έντονη βίωση είναι δυνατόν.
Αυτό είναι και η ευγνωμοσύνη που έχω στα παιδιά. Με έκαναν πάλι 4χρονο παιδάκι, που βλέπει τον κόσμο γύρω του για πρώτη φορά και είναι έκπληκτο και μαγεμένο. Το χρειαζόμουν πολύ αυτό, ζω μέσα στον κυνισμό τελευταία, κυλά μέσα στις φλέβες μου, κάνει θρόμβους και δίνες στο αίμα μου... και όμως χτες βρέθηκα χαρούμενος, ικανοποιημένος και κυρίως χωρίς την Αγωνία.
Τα τεχνικά της συναυλίας:
Φωτισμοί: εξαιρετικοί, παρασυρτικοί, πλούσιοι και ηλεκτρονικοί όσο γίνεται. Το παιχνίδι με τις αυλαίες (ναι, ήταν δύο, αργότερα ανέβηκε άλλη μία στο μέσο της σκηνής) στις οποίες γίνονταν προβολή πολύ ωραίων video, με τα λέηζερ, με τα σκοτεινιάσματα και τις ξαφνικές εκρήξεις φωτός μας έστειλε σε ένα πολύχρωμο και φωσφορίζον ποπ ελεντρόνηκ διάστημα, σαν να κολυμπάς σε λίμνη από ενεργειακά ποτά.
Χορευτές: τα χορευτικά των δύο κοριτσιών, που ήταν μέσα στον ενθουσιασμό, δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο. Αυτό που ήταν απίστευτα καλοφτιαγμένο ήταν τα ντυσίματά τους, οι μεταμφιέσεις τους. Φόρεσαν μεταξύ άλλων κεφάλια Μινώταυρου, πορτοκαλί στρογγυλά σφουγγάρια, μυτερά καπέλα, διάφανα κινέζικα αμπαζούρ, διαστημικές κουβαρίστρες από αλουμινόχαρτο... (όχι ταυτόχρονα).
Neil: Ντάξει, ομολογώ ότι δεν έχει το live χάρισμα του Dave Gahan των Depeche Mode... αλλά αυτό το συγκρατημένο "πρόσεχε όπως χορεύεις μην πεταχτεί ίδρως και κάματος και με πάρει καμμιά σταγόνα γιατί θα φρικάρω" είναι γοητευτικό. Κάνει την ίδια πάντα κίνηση όταν ενθουσιάζεται "ανοίγω χέρια στο ύψος της κοιλιάς και σας υποδέχομαι για τσάι στο σαλόνι μου", και όταν ενθουσιάζεται πολύ κάνει έναν κύκλο στην σκηνή. Περπατώντας. Αργά. Φλεγματικά. Καμμία εξαλλοσύνη δηλαδή - ΟΜΩΣ επειδή είναι ακριβώς σαν χαρακτήρας αυτό που δείχνει, μας πείθει, γίνεται αποδεκτός απολύτως, χωρίς να μας στερεί κάτι που ούτως ή άλλως δεν το έχει, άρα δεν το αποζητάμε... Η φωνή του, σίγουρη, ήρεμα δυνατή έχει αυτό το Εγγλέζικο εκφραστικό πληγωμένο που γίνεται καστράτο πότε πότε... αγαπώ. (ερμ να σου πω κάτι που δεν ξέρεις κάποια στιγμή χεχε)
Chris: Ελάχιστη συμμετοχή - αν εξαιρέσεις ότι γράφει τις υπέροχες μουσικές χεχε - μόνο ρούχα άλλαζε και σήκωσε 3 φορές το χέρι να χαιρετήσει, φεύγοντας. Κατά τα άλλα ήταν χωμένος πίσω από το συνθεσάηζερ του και (υποθέτω) πάταγε κουμπιά και γεννούσε μπλιμπλίκια. Πιο μίνιμαλ συμμετοχή πεθαίνεις (κυριολεκτικά - μόνο αν ήταν νεκρός, φτου φτού σκόρδα). Αλλά, αυτά έχει το στιλ. Θέλει θυσίες. Εδώ το συνθεσάηζερ φωτογραφημένο νωρίς το μεσημέρι:
Από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, όταν είπαν το Love etc, έτσι:
τάχα μου ξαπλωμένοι σε όρθια κρεβάτια, εντελώς ακίνητοι, εγλωβισμένοι από βαμβακερά λευκά Πειραϊκή Πατραϊκή... μόνο που πάνω στα σεντόνια, ω τι υπέροχη ιδέα, τι πανέξυπνο παιγνίδι, γινόταν προβολή σώματος χορευτή που έκανε κινήσεις και φούρλες. Μεγαλείο, να το δει ο εθνικός μας τελετάρχης - χορογράφος 4 παραστάσεις θα ξεσηκώσει. μη σου πω και 5.
Γενικά κάθε συναυλία Pet Shop Boys αυτό που δεν έχει σε "τρελοενέργεια καλλιτεχνών και παρασυρτικό χάρισμα" το αναπληρώνει και με το σούπερ παραπάνω χάρη στο εξαιρετικό στήσιμο, την σκηνογραφία, τους φωτισμούς, τις χορογραφίες, τα αντικείμενα και βέβαια τον συνδυασμό και το αρμόνιασμά τους. Η σκηνοθεσία ήταν αριστουργηματική. Εστέτ, γεμάτη ιδέες μικρές και μεγάλες που σε άφηναν άφωνο, αλλά και ενέργεια και πολλά υπονοούμενα. Επίσης, είχε πολλά στοιχεία από την "μυθολογία Pet Shop Boys" και την εικαστική τους ταυτότητα που πρέπει να είσαι φαν να τα αντιληφθείς. Και με αυτή την έννοια λειτούργησε λίγο σαν "αναδρομή της καριέρας τους". Ωστόσο και να μην το έπιανες αυτό το επίπεδο, δεν έχανες από την μαγεία...
Έχω δει όλες τις συναυλίες των αγοριών στην Ελλάδα. Η χτεσινή ήταν η καλλίτερη. Για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και διότι έπαιξαν ποπ ύμνο I am not Scared, και μεγάλες επιτυχίες τους Domino Dancing και Always On My Mind και φυσικά Ητσα Σην και Γουέστ Εντ Γκέρλζ και άλλα (άρα ικανοποιήθηκε και το λιγότερο φανατικό κοινό τους, άρα έγινε ένα ψιλοχαμός ενθουσιασμού που ανέβασε πολύ την ενέργεια της βραδιάς). Επίσης σκέφτομαι και το άλλο - ότι ίσως τα παλληκάρια επειδή πρέπει να πάει καλά αυτό το άλμπουμ και αυτή η περιοδεία το είδαν πιο ζεστά, πιο ενθουσιασμένα και γι αυτό έκαναν μία σειρά από καλές επιλογές που τις στήριξαν με πάθος.
Ο κόσμος ήταν πολύ γκομενοθύελλα, καταρχήν, (τι στο καλό, με casting σέξυνες τα πουλούσαν το εισιτήρια;) και πολύ ενθουσιασμένος κατά δεύτερο. Μία δύο φορές που βγήκα από την ηλεκτρονική μου νιρβάνα και γύρισα να κοιτάξω πίσω είδα υψωμένα χέρια να κινούνται στο ρυθμό, χαμογελαστά γέλια, όξω φωνή τραγούδι... εννοείται έπαιζε πολύ μούσι στα αγόρια και πολύ φόρεμα στα κορίτσια. α, να 'μαι και εγώ με το μπλουζάκι μου:
Στις συναυλίες σκέφτομαι πολύ. Το ίδιο και χτες. Πώς εδώ ο κόσμος καίγεται και εμείς τρέχουμε στους Pet Shop Boys. Πώς, από την άλλη, μιά ζωή την έχομε και αν δεν την γλεντήσομε... Πώς περνώ μία από τις πιο δύσκολες και ανησυχητικές φάσεις της ζωής μου, πώς έχω καθημερινό άγχος για τα πάντα και παρόλα ένας δύο από τους φίλους που με είδαν χτες μου είπαν "σε βλέπω καλύτερα από ποτέ". Πώς όταν είσαι αυτό που είσαι, και δουλεύεις και ψάχνεσαι και αναζητάς, έχεις ενέργεια να γράφεις ωραία άλμπουμ και να κάνεις σούπερ ξεσηκωτικές συναυλίες ακόμα και στα 60 σου και όταν όλοι σε έχουν ξεγραμμένο. Πώς όταν σφίγγουν τα ποπ κωλαράκια, αν είσαι λίγος τυχερός και σε βοηθά και το περιβάλλον μπορείς να ανατρέψεις την κατάσταση και να κερδίσεις την πίστα... (αχ και να μας βοηθούσε, λίγο έστω, το περιβάλλον...)
Θα βγει κάτι από όλη αυτήν την αποσπασματική σκέψη; Δεν ξέρω αλήθεια. Δεν χρειάζεται κιόλας. Δεν είναι πάντα απαραίτητη η πράξη για να δικαιωθεί η σκέψη. Προς το παρόν απολαμβάνω την αίσθηση πάνω στο δέρμα μου από την αξέχαστη χτεσινή βραδιά και την υπερηφάνια το αγαπημένο μου group να έχει γίνει talk of the town σήμερα, για όλους τους σωστούς λόγους.
Πολλές από τις φωτογραφίες του ποστ είναι από εδώ. :-)
Friday, July 12, 2013
Electric, yes indeed! (ευτυχώς ακόμα πότε πότε μας ενθουσιάζουν ανάλαφρα πράγματα)
Χήαρ ηζ α φέρστ ρηβιού, τραγούδι τραγούδι.
Axis:
Η αρχή του θυμίζει την μουσική στα μεγάφωνα στο Κέντρο Ψυχαγωγίας του Εντερπράηζ, είναι ήρεμη και διαστημικά γαλήνια, και ύστερα μπαίνει το μπητ και η φωνή του Neil και μπλιμπλίκια και ξέρεις ότι πρέπει να διακόψεις την ξεκουρασή σου στο Κέντρο Ψυχαγωγίας και να τρέξεις στον θάλαμο σου να φορέσεις την στολή σου. Ο Λοχαγός σου σε στέλνει ταξίδι στο χρόνο στα 80ζ να αντιμετωπίσεις έναν εγκληματία του περελθόντος.
Βαθμολογία: 8 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10
Bolshy:
το πιο childish τραγούδι του cd, η μελωδία μου κάνει λίγο χαζοχαρούμενη, έχει όμως ένα πολύ ωραίο κονσερβέ κομμάτι στο μέσο του περίπου και παίζει πολύ ωραία με τα φωνητικά και τα ηχητικά εφέ. είναι καψουροτράγουδο, ο τραγουδιστής ζαχαρώνει γκομενάκι που δεν του κάθεται με τίποτε.
Βαθμολογία: 5 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10 - δεν τρελαίνομαι
Love Is a Bourgeois Construct:
ΚΟΜΜΑΤΑΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΕΧΩ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ ΧΟΡΟΠΗΔΑΩ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΙΣΙΝΑ (ναι, θάθελα...) ΚΟΜΜΑΤΑΡΑΑΑΑΑ. Από που να αρχίσω; Από τον υπέροχο κουλτουρέ τίτλο; από τις κλασικές επιρροές; (διάβαζε "ξεσήκωσα κλασικό γνωστό κομμάτι στεγνά και το έβαλα μέσα στο τραγούδι μου γιατί ο συνθέτης του είναι νεκρός εδώ και 300 χρόνια και σιγά μην με μηνύσει!!"); Από τους στίχους που έχουν ιστορία για πέντε διηγήματα; Από την επικότητα; Από τα βιολιά που παραφυλάνε κάπου από κει πίσω; Από τα χορταστικά εξίμιση λεπτά διάρκεια; Από την Ρωσική Χορωδία; αχ βαχ εντατίκ. Λατρεύω. Η ηλεκτροπόπ και το αγαπημένο μου γκρουπ στα καλύτερά του! και είναι εξήντα χρονών και πενήντα πέντε οι μπαγάσηδες!
Βαθμολογία: 11 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10 - ανυπομονώ να το ακούσω λάηβ την Τρίτηηηηηηηηηηηηηη
Fluorescent:
Πριν προλάβουμε να σκουπίσουμε το σαλάκι από το προηγούμενο άνθεμ.... σκάει αυτό!!! Αριστούργημα, έτσι απλά! Και δεν το λέω επειδή μου αρέσουν οι Pet Shop Boys (yeah right....). Είναι κάπως αδύναμο το ρεφρέν, ομολογώ.... αλλά κάνει τόσο τέλεια υπέροχη ισορροπία με το εξαιρετικά δουλεμένο και υπέροχο ποστ-ηλεκτροπόπ κομμάτι του τραγουδιού, τα εξαιρετικά μπλιμπλίκια, από αυτά που σε στοιχειώνουν για πάντα, που είμαι σίγουρος ότι έχει γίνει επίτηδες! Υπέροχο κομμάτι, ειδικά όταν το ακούς δυνατά από cd (όχι από αρχείο). Στίχοι λουκουμάκι, και ο Neil τραγουδά με ένα detachment που με τρελαίνει. Βρομόπαιδο!
You've been living in a looking-glass scene
Since you were seventeen
I can't deny you've made your mark
Βαθμολογία: 11 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10 - ναι, και αυτό και ανυπομονώ να το ακούσω λάηβ την Τρίτηηηηηηηηηηηηηη, ναι και αυτό
Inside a Dream:
Ξεκινά με μουσική από όργανο που θυμίζει εκκλησιαστικό... συνεχίζει με ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο πάνω στο οποίο κάθονται μπλιμπλίκια μπλιμπλίκια και πάλι μπλιμπλίκια (υπέροχα, περίεργα, πλούσια και παιχνιδιάρικα) και το ρεφρέν του... αν έχεις ρε φίλε το θεό σου, το ρεφρέν είναι στίχος από ποίημα του μεγάλου ρομαντικού ποιητή από την Αγγλία του William Blake (The Land of Dreams is better far - Above the light of the Morning Star ). Το κλείσιμό του ονειρικό, απροσδιόριστο, οραματικό.
Βαθμολογία: 8 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10
Last to Die:
Τα αγαπημένα μου παππούδια διασκευάζουν τον άλλο υπεραγαπημένο μου τον Bruce Springsteen. Αυτό είναι ένα επικό πολιτικό τραγούδι, εναντίον του πολέμου που μην αρχίσω να περιγράφω πόσο κακό κάνει στον άθρωπα. Ερμ, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω ότι μου μιλάει πολύ. Είναι ηλεκτρονικό με έναν πιο Mainstream τρόπο, έχει ωραίες διακυμάνσεις και κορυφώσεις και ησυχίες... αλλά μάλλον δεν είναι του στιλ μου. Παίρνει μερικούς έξτρα πόντους γιατί ο Neil κάνει μερικά ωραία λαλαλαλαλαλαλαλαλλα πολύ λαμδερά.
Βαθμολογία: 6 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10
Shouting in the evening:
Ok, και τώρα κυρίες και κύρι (χωρίς οι) σας παρουσιάζουμε και ακούμε το επίσημο άνθεμ της μεγαλύτερης βιομηχανίας πριονιών στο σύμπαν! τι λες τώρα. ένα από τα πιο χορευτικά τους κομμάτια, θα μπορούσε να προκαλέσει καρδιακή προσβολή στην μάνα ρέηβερ και σπασμούς ευχαρίστησης στον ρέηβερ χημσέλφ. Πολύ δυνατό, σύντομο και τακτοποιημένο, σχεδόν instrumental, ξεκινά με ένα ωραιότατο SHOUT! και μετά πάμε όλοι μαζί στο δάσος (ελεγχόμενης καλλιέργειας εννοείται) να κόψουμε ξύλα με τα ηλεκτρικά μας πριόνια, τα καρό πουκαμισάκια μας, και τα κοντά μας τζην σορτσάκια που φαίνεται το τριχωτό μυώδες μπουτάκι του ξυλοκόπα άθρωπα. Ωραιότατο - δεν το περίμενα από ανθρώπους 60 ετών και 55, ωραία, ωραία, ηλικιωμένοι σου λέει μετά, προσέχουν την πχιότητα της κοινωνίας!!!
Βαθμολογία: 9 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10
Thursday:
Είναι Πέμπτη βράδυ και ο Neil προσπαθεί να πείσει γκομενάκι που του κάνει τσαλιμάκια να μείνει μαζί του για το Σαββατοκύριακο. Ε, αυτό!!! Αλήθεια δεν κάνω πλάκα, αυτό είναι το πλοτ του τραγουδιού. Και αυτό μου κάνει λίγο childish, δεν ξέρω, υποτίθεται ότι είναι γραμμένο στην λογική του West End Girls, αλλά ντάξει, οκ πέρασε χωρίς να ακουμπήσει. Μπα, δεν με ενθουσιάζει αμα αφρέηντ. Σόρη Νηλ αλλά δεν μπορώ να μείνω το σουκού, έχει η ξαδέλφη μου γενέθλια και πρέπει να μην πάω στο πάρτυ. (το κομμάτι έχει και επισκέπτη ράπερ αλλά και τραγούδισμα από τον Chris Που συνήθως είναι σιωπηλός άθρωπας, δεν πολυανοίγει το στόμα να τραγουδήσει)
Βαθμολογία: 6 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10
Vocal:
Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, και πρώτο single του. Ό,τι πρέπει για να δώσει τον τόνο, τις προθέσεις και την ενέργεια του Electric, καλή επιλογή. Μπορείς να το ακούσεις εδώ, στο επίσημό του κλήντεο βηπ:
Ακούγεται δυνατά, έχει πολύ καλή παραγωγή, ο Neil τραγουδάει μαγκιόρικα, χορεύεται με πολύ ενέργεια και κέφι... αλλά όχι, δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα γιος μάνας ρέηβερ στοιχεία που έχει και η κορύφωσή του, όμως. Ντάξει, με ακούς λίγο χλιαρό διότι το έχω ακούσει ήδη 67938583324 φορές, οπότε το έχω συνηθίσει...
Βαθμολογία: 7 ξεροψημένα μπουτάκια άουτ οβ 10
Συνολικά, το Electric είναι πολύ δεμένο δισκάκι, ανάλαφρο, με δυνατές και πειστικές συνθέσεις και λόγια. η εναλλαγή από πολύ υπεργαμάτα τραγούδια σε απλώς πολύ καλά λειτουργεί τέλεια, και σίγουρα είναι ενδεικτικό ότι δεν έχει κάποιο τραγούδι χάλια, όπως ήταν μερικά του προηγούμενου άλμπουμ των μπόηζ. Πιστεύω ότι είναι εξαιρετικό να τρέχεις με το αυτοκίνητο Κυριακή απόγευμα από Βάρκιζα προς Βουλιαγμένη, να περνάς έξω από το ρημαγμένο πια Ρήμπας και να το έχεις να παίζει δυνατά για να ξεχάσεις την παρακμή της παρακμής.
Συνολική βαθμολογία: 9 μπουτάκια άουτ οβ 10. Διότι λικνίζομαι, διότι δεν τους το είχα, διότι όσο και αν δεν συμφωνώ ότι οι PSB είναι dance gods (πλήηηηζ δηλαδή, έχουν τις πιο μελαγχολικές μελωδίες και τους πιο πολυεπίπεδους στίχους) το καλοκαίρι θέλει ελαφρότητα και τάνσηγκ που λέει και ένας φίλος, διότι μου αρέσει η εικαστική ταυτότητα του cd, διότι μας αρέσει οι αγάπες μας να κάνουν πράγματα κόντρα από κάτι που έκαναν προηγουμένως, διότι την Τρίτη θα ξεπατωθούμε στο τάνσηγκ, διότι χρειαζόμαστε πράγματα που μας δίνουν ενέργεια.
τα λέμε την Τρίτη στην Συναυλία ε; (Είναι τυχαίο ότι το δισκάκι βγαίνει την προηγούμενη της συναυλίας τους στο Ελληνικά αγαπημένα χώματα; Καθόλου!!! θα γίνει της κολάσεως το ξέρω)
Thursday, July 11, 2013
Σελεμπρέησον
Την Παρασκευή 12 Ιούνη είναι η τελευταία μέρα της "Διεθνούς Θερινής Ακαδημίας Δημιουργικής Γραφής" του Βρετανικού Συμβουλίου, όπου για τέσσερις εβδομάδες μαζί με καταξιωμένους καθηγητές και συγγραφείς από το Πανεπιστήμιο Kingston του Λονδίνου χαρτογραφήσαμε, εξερευνήσαμε και δουλέψαμε τα συγγραφικά μας τάλαντα.
Ήταν μία εξαιρετική πρόκληση, για μένα ακόμα περισσότερο γιατί ποτέ δεν είχα συμμετάσχει σε σεμινάρια τέτοιας ακαδημαϊκής πυκνότητας στα Αγγλικά, ούτε είχα ξαναγράψει σε ξένη γλώσσα και το γεγονός ότι δεν έσκαγαν οι τχιούτορες στα γέλια με τα κείμενά μου το θεωρώ μεγάλη νική (γιου γκο μπόη, γιου γκό ηντήντ! το μα σέλφ).
Θα γράψω κάποια στιγμή (όταν ξεκουραστώ λίγο από το καθημερινό, τρίωρο, για τέσσερις βδομάδες, σε ξένη γλώσσα και πολύ συμπυκνωμένο μάθημα) αναλυτικά για την εμπειρία και όσα αποκόμισα, ωστόσο σήμερα ήθελα να σε καλέσω σε μία εκδήλωση που θα περάσουμε πολύ ωραία (α χόουπ).
Την Παρασκευή λοιπόν στις 8 και 7 λεπτά ακριβώς το βράδυ θα γιορτάσουμε το τέλος της Ακαδημαϊκής Χρονιάς με ανοιχτή εκδήλωση στο Free Thinking Zone όπου θα διαβάσουμε, οι συμμετέχοντες στην ακαδημία, ένα μικρό κειμενό μας. Θα είναι πολύ μεγάλη χαρά για μένα να έρθετε, είναι πολύ χαλαρό το όλο πράγμα το μόνο που απαιτείται είναι να κάνετε κερκίδα, να ουρλιάξετε όταν βγω στην σκηνή, να σκίσετε ένα ρουχάκι, να χειροκροτήσετε λιγότερο δυνατά τους άλλους κειμενίστες και γενικά να δείξετε υποστήριξη. Δεν θα πάρω απουσίες, αλλά μπορεί και να πάρω. :-)
μερικοί από τους συ-σεμιναρίστες είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι και είμαι σίγουρος ότι κάποτε θα μιλάμε για αυτούς!
Ήταν μία εξαιρετική πρόκληση, για μένα ακόμα περισσότερο γιατί ποτέ δεν είχα συμμετάσχει σε σεμινάρια τέτοιας ακαδημαϊκής πυκνότητας στα Αγγλικά, ούτε είχα ξαναγράψει σε ξένη γλώσσα και το γεγονός ότι δεν έσκαγαν οι τχιούτορες στα γέλια με τα κείμενά μου το θεωρώ μεγάλη νική (γιου γκο μπόη, γιου γκό ηντήντ! το μα σέλφ).
Θα γράψω κάποια στιγμή (όταν ξεκουραστώ λίγο από το καθημερινό, τρίωρο, για τέσσερις βδομάδες, σε ξένη γλώσσα και πολύ συμπυκνωμένο μάθημα) αναλυτικά για την εμπειρία και όσα αποκόμισα, ωστόσο σήμερα ήθελα να σε καλέσω σε μία εκδήλωση που θα περάσουμε πολύ ωραία (α χόουπ).
Την Παρασκευή λοιπόν στις 8 και 7 λεπτά ακριβώς το βράδυ θα γιορτάσουμε το τέλος της Ακαδημαϊκής Χρονιάς με ανοιχτή εκδήλωση στο Free Thinking Zone όπου θα διαβάσουμε, οι συμμετέχοντες στην ακαδημία, ένα μικρό κειμενό μας. Θα είναι πολύ μεγάλη χαρά για μένα να έρθετε, είναι πολύ χαλαρό το όλο πράγμα το μόνο που απαιτείται είναι να κάνετε κερκίδα, να ουρλιάξετε όταν βγω στην σκηνή, να σκίσετε ένα ρουχάκι, να χειροκροτήσετε λιγότερο δυνατά τους άλλους κειμενίστες και γενικά να δείξετε υποστήριξη. Δεν θα πάρω απουσίες, αλλά μπορεί και να πάρω. :-)
μερικοί από τους συ-σεμιναρίστες είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι και είμαι σίγουρος ότι κάποτε θα μιλάμε για αυτούς!
Friday, July 05, 2013
Η νέα επικοινωνιακή καμπάνια του Ελληνικού τουρισμού
...προσοχή, επικοινωνιακή καμπάνια, όχι καμπάνια στρατιωτική, ας πούμε, ή έστω κάποιες άλλες από τις άπειρες καμπάνιες που υπάρχουν (....έλεος βρε δελτία τύπου, τι βρωμόπαιδα που είστε, μάθετε να χρησιμοποιείτε τη λέξη καμπάνια σωστά, η καμπάνια είναι, πια, μόνο επικοινωνιακή, χρόνια τώρα)
η νέα καμπάνια λοιπόν του ΕΟΤ είναι αυτή:
και φοβάμαι ότι έχουμε ακόμα μία αστοχία. γιατί; για τον απλούστατο λόγο ότι για να καταλάβεις τι θέλει να κάνει, πρέπει να διαβάσεις το δελτίο τύπου που την συνοδεύει.
Αν δε το διαβάσεις, δεν θα καταλάβεις τι θέλει να κάνει. Το οποίο είναι το βασικό κριτήριο επιτυχίας κάθε απόπειρας επικοινωνίας. Να σε κάνει να κάνεις ή να σκεφτείς κάτι, χωρίς να στο εξηγήσει με δελτίο τύπου.
Αλλά μεταξύ μας και αν το διαβάσεις το Δελτίο, πάλι δεν θα είσαι σίγουρος ότι η πρώτη ταινία από τις τέσσερις κάνει αυτό που λέει ότι προσπαθεί. Δεν είμαι δηλαδή σίγουρος ότι αναδεικνύει, πειστικά, τις ομορφίες της Ελλάδας. Το λέει ότι είμαστε η ομορφότερη χώρα του κόσμου (το είπε και ο Nesγκαφές πριν από καμία 25 χρόνια) και η πιο πλούσια (παρά το ενάμιση εκατομμύριο ανέργων, επίσημα τουλάχιστον) αλλά χωρίς πειθώ και χωρίς καρδιά.
Ούτε βέβαια είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή η πρώτη ανάγκη επικοινωνίας μας στον τουρισμό ήταν να θυμηθούμε οι Έλληνες να προσφέρουμε καλό τουριστικό προϊόν.
Με λίγα λόγια, το πρόβλημα εντοπίζεται στην πρόθεση, την στρατηγική της "επικοινωνιακής" καμπάνιας. Εικαστικά είναι μία χαρά, χαρουμενάκι και όλα, και το χρωματάκι του και τις φατσούλες του - ντάξει, ο Χαραλαμπίδης σαν εκφωνητής με είχε κουράσει από το 2003 ήδη, αλλά that is just me. Υποκειμενικό το κριτήριο, ας μην το βάλουμε στην εξίσωση.
Αναρωτιέμαι αν η αστοχία στην στρατηγική και το χιουμοράκι έχει να κάνει με το γεγονός ότι η "επικοινωνιακή" καμπάνια είναι δημιούργημα design γραφείου της Beetroot.
Τα τελευταία χρόνια, πες η σιγουριά των art directors - designers, πες η έλλειψη πόρων για πληρωμή συνεργατών, υπάρχει πολύ έντονη η τάση και είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να θεωρείται ότι το μόνο που χρειάζεται για να δουλέψει μία καμπάνια είναι πρωτότυπο design, μία εικαστική ιδέα, ένα καλό Layout. Και ότι ο λόγος είναι δευτερεύον παράγοντας, εξάλλου ο οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει και να σκεφτεί Ελληνικά, right? και να ξεπετάξει ένα καλό ζλόγκαν. right?
Έτσι, όλο και πιο συχνά ιδέες βγαίνουν στον αέρα με κείμενο αδούλευτα από επαγγελματία του κειμένου, με ρηχό λόγο, χωρίς πειθώ και πολλές φορές χωρίς καν ξεκάθαρο μήνυμα σε λεκτικό επίπεδο (γκούχου γκούχου, γκούχου). Όλο και περισσότερες εταιρίες "επικοινωνίας" δουλεύουν χωρίς να έχουν κειμενογράφο(υς), let alone υπεύθυνο για την στρατηγική.
Έκανε οικονομία η Beetroot και δεν συνεργάστημε με account planner και με έμπειρους (ναι, πολλούς) κειμενογράφους για την εικαστικά ευχάριστη ταινία της; Δεν ξέρουμε και μάλλον δεν θα μάθουμε. Πάντως, είμαστε σίγουροι για τις καλές προθέσεις - αλλά πολλές φορές ο δρόμος προς την αδιαφορία και την αστοχία είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Όπως είπε και κάποιος στα ήντερνετς, η πρώτη ταινία είναι απλώς ένας άλλος (και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπος αν και αρκετά ευχάριστος) τρόπος να πεις "όχι σγκουμπήδγια όχι μπλαζντηγκά ζε δάλαζες και αγκντέζ". ...και ναι, καλά υποψιάστηκες: το έριξα στην πλάκα για να μην στενοχωρηθώ.
η νέα καμπάνια λοιπόν του ΕΟΤ είναι αυτή:
και φοβάμαι ότι έχουμε ακόμα μία αστοχία. γιατί; για τον απλούστατο λόγο ότι για να καταλάβεις τι θέλει να κάνει, πρέπει να διαβάσεις το δελτίο τύπου που την συνοδεύει.
Αν δε το διαβάσεις, δεν θα καταλάβεις τι θέλει να κάνει. Το οποίο είναι το βασικό κριτήριο επιτυχίας κάθε απόπειρας επικοινωνίας. Να σε κάνει να κάνεις ή να σκεφτείς κάτι, χωρίς να στο εξηγήσει με δελτίο τύπου.
Αλλά μεταξύ μας και αν το διαβάσεις το Δελτίο, πάλι δεν θα είσαι σίγουρος ότι η πρώτη ταινία από τις τέσσερις κάνει αυτό που λέει ότι προσπαθεί. Δεν είμαι δηλαδή σίγουρος ότι αναδεικνύει, πειστικά, τις ομορφίες της Ελλάδας. Το λέει ότι είμαστε η ομορφότερη χώρα του κόσμου (το είπε και ο Nesγκαφές πριν από καμία 25 χρόνια) και η πιο πλούσια (παρά το ενάμιση εκατομμύριο ανέργων, επίσημα τουλάχιστον) αλλά χωρίς πειθώ και χωρίς καρδιά.
Ούτε βέβαια είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή η πρώτη ανάγκη επικοινωνίας μας στον τουρισμό ήταν να θυμηθούμε οι Έλληνες να προσφέρουμε καλό τουριστικό προϊόν.
Με λίγα λόγια, το πρόβλημα εντοπίζεται στην πρόθεση, την στρατηγική της "επικοινωνιακής" καμπάνιας. Εικαστικά είναι μία χαρά, χαρουμενάκι και όλα, και το χρωματάκι του και τις φατσούλες του - ντάξει, ο Χαραλαμπίδης σαν εκφωνητής με είχε κουράσει από το 2003 ήδη, αλλά that is just me. Υποκειμενικό το κριτήριο, ας μην το βάλουμε στην εξίσωση.
Αναρωτιέμαι αν η αστοχία στην στρατηγική και το χιουμοράκι έχει να κάνει με το γεγονός ότι η "επικοινωνιακή" καμπάνια είναι δημιούργημα design γραφείου της Beetroot.
Τα τελευταία χρόνια, πες η σιγουριά των art directors - designers, πες η έλλειψη πόρων για πληρωμή συνεργατών, υπάρχει πολύ έντονη η τάση και είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να θεωρείται ότι το μόνο που χρειάζεται για να δουλέψει μία καμπάνια είναι πρωτότυπο design, μία εικαστική ιδέα, ένα καλό Layout. Και ότι ο λόγος είναι δευτερεύον παράγοντας, εξάλλου ο οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει και να σκεφτεί Ελληνικά, right? και να ξεπετάξει ένα καλό ζλόγκαν. right?
Έτσι, όλο και πιο συχνά ιδέες βγαίνουν στον αέρα με κείμενο αδούλευτα από επαγγελματία του κειμένου, με ρηχό λόγο, χωρίς πειθώ και πολλές φορές χωρίς καν ξεκάθαρο μήνυμα σε λεκτικό επίπεδο (γκούχου γκούχου, γκούχου). Όλο και περισσότερες εταιρίες "επικοινωνίας" δουλεύουν χωρίς να έχουν κειμενογράφο(υς), let alone υπεύθυνο για την στρατηγική.
Έκανε οικονομία η Beetroot και δεν συνεργάστημε με account planner και με έμπειρους (ναι, πολλούς) κειμενογράφους για την εικαστικά ευχάριστη ταινία της; Δεν ξέρουμε και μάλλον δεν θα μάθουμε. Πάντως, είμαστε σίγουροι για τις καλές προθέσεις - αλλά πολλές φορές ο δρόμος προς την αδιαφορία και την αστοχία είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Όπως είπε και κάποιος στα ήντερνετς, η πρώτη ταινία είναι απλώς ένας άλλος (και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπος αν και αρκετά ευχάριστος) τρόπος να πεις "όχι σγκουμπήδγια όχι μπλαζντηγκά ζε δάλαζες και αγκντέζ". ...και ναι, καλά υποψιάστηκες: το έριξα στην πλάκα για να μην στενοχωρηθώ.
Thursday, July 04, 2013
ο τρελός που ερωτεύεται μυθιστορήματα
ερωτεύτηκα ένα μυθιστόρημα. Την Πόρτα στην Σκάλα. Άλλη μιά σχέση χωρίς σέξ στην ζωή μου. :-(
εδώ η συνέχεια
Subscribe to:
Posts (Atom)