Friday, September 30, 2011

συνειδητοποίησεις

Η ζωή δεν είναι έρωτες υπέροχοι, καύλες, επιτυχία, λεφτά, αναγνώριση, πάρτυ, χειροκροτήματα, χαρά, διασκέδαση, βόλτες με το αμάξι στην παραλιακή, ταξίδια και πότε πότε ανάμεσα σε αυτά και ένα μικρό διάστημα μίνιμαλ ηρεμίας για να ερχόμαστε στα ίσα μας.

Όχι... η ζωή δεν είναι έτσι! Είναι σκληρή, βάρβαρη, γεμάτη αναπάντεχες εξελίξεις, αρρώστια, θανάτους, αγώνα επιβίωσης, ανατροπές, πόνο, δάκρυα, απώλεια, σύννεφα, καταιγίδα, ξαφνικά σπασίματα. Έτσι πορεύονταν οι άνθρωποι πάντα, και παρά τα λίγα χρόνια που τα νομίζαμε αλλιώς, έτσι θα συνεχίσουν να προχωρούν.

Πολλοί από εμάς όμως αυτήν την απλή αλήθεια τώρα την μαθαίνουμε. Με μεγάλο κόστος! Αλλά ακόμα και έτσι, τυχεροί είμαστε που το κόστος είμαι μόνο μεγάλο και όχι ολέθριο.

Μέσα σε όλα τα της ζωής, θέση κατέχει και η απελπισία. Αυτό που λες "τίποτε δεν έχει νόημα, τίποτε δεν έχει αξία, τίποτε δεν είναι δικό μου, τίποτε δεν περιέχει χαρά" - Ακόμα και αν γύρω σου υπάρχουν τόσα που περιέχουν χαρά.

Η απελπισία... το μεγαλύτερο από όλα τα αμαρτήματα, αφού στρέφεται καίρια και πλήττει ό,τι πολυτιμότερο έχει ο καθένας από εμάς, τον εαυτό του, την σχέση με την ψυχή του.

Οι στιγμές, της απελπισίας, αν είσαι τυχερός και συνειδητοποιημένος, ξέρεις ότι είναι παροδικές. Όπως και κάθε τι άλλο στην ζωή, περνάνε. Το να το ξέρεις δεν κάνει τον πόνο λιγότερο, αλλά παρόλα αυτά σου δίνει μία παρηγοριά. Λες "θα περάσει, μόνο να κάνω λίγο υπομονή και θα περάσει". Στον αντίποδα της απελπισίας, η πιο μεγάλη από όλες τις αρετές, η πιο ουσιαστική στήριξη. Η υπομονή.

Και εκτός από την υπομονή, στρέφεσαι και στους φίλους, να σε στηρίξουν, να μην κάνεις την απελπισία πράξη και δράση εναντίον εαυτού.

Και όντως, περνάει - και έρχεται το άλλο, το φωτεινό! Μία είδηση, ένα χαμόγελο, κάτι στην δουλειά, ένα χάδι, μία καλή ξεκούραση, ένας ύπνος, οτιδήποτε μπορεί να είναι, φέρνει το φωτεινό. Και παίρνεις μία ανάσα, άντε δύο, τρείς.

Αλλά και αυτό θα περάσει. Και θα έλθει πάλι η απελπισία. Και θα περάσει. Και θα έλθει πάλι το φωτεινό.

Υπομονή, λοιπόν. Η ζωή δεν είναι γλέντια και χαρές μόνο και επιτυχία. Είναι και το άλλο. Χαρμολύπη. Θλίψη. Αγώνας. Απορία. Γκρεμός. Πίσω. Μπρος. Πίσω. Πάνω. Κάτω. Μέσα. Πιο μέσα. Ακόμα πιο μέσα. Ζωή.

Wednesday, September 28, 2011

Συμβουλές για τις μέρες που έχουν απεργία οι συγκοινωνίες και τα ταξί

σήμερα απεργούνε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

οπότε, για τις μετακινήσεις μας βασιζόμαστε στο δεύτερο πιο σεξουαλικό όργανο πάνω μας, το πόδι

μικρές συμβουλές επιβίωσης:

αποφεύγουμε τα ψηλοτάκουνα. το ίδιο και τα ψιλοτάκουνα (ξέρεις εσύ τι εννοώ)

όχι καινούργια παπούτσια, που μπορεί να μας χτυπάνε

όχι κάλτσες φορεμένες και χτες, γιατί με το πολύ περπάτημα θα ιδρώσει ο ποδάρης και θα έρθει το σύνολο να κάνει τραγικότητες σε επίπεδο όσφρησης. Γενικά αλλάζουμε κάλτσα ΚΑΘΕ φορά που για κάποιο λόγο βγάζουμε τα παπούτσια, για να είμαστε καθαροί και κύριοι.

Στο δρόμο χαμογελάμε στους περαστικούς με ευγένεια, ειδικά αν ο περαστικός είναι γκομενάκι. Αλλά ακόμα και αν δεν είναι, δεν πειράζει, τα χαμόγελα έχουν σαφή ευεργετική επίδραση και στον χαμογελούσο και στην χαμογελοδέκτη.

Εννοείται ότι πριν βγούμε από το σπίτι κάνουμε καλό ντους, βάζουμε αποσμητικό, αλλάζουμε σωβρακάκι. Το περπάτημα, ειδικά αν είμαστε άμαθοι σε αυτό, προκαλεί ίδρω. Δεν θέλεις να λένε για σένα ότι έχεις αδιάκριτη στην μύτη αμασχάλη, έτσι δεν είναι;

Καθώς πηγαίνουμε όπου έχουμε να πάμε δεν στεκόμαστε να χαζολογάμε όποτε βλέπουμε γκομενάκι/βιτρίνα βιβλιοπωλείου/σαντουϊτσάδικο. Είναι που είναι χρονοβόρο το περπάτημα αν είναι να καθόμαστε να ζαχαρώνουμε το τεκνάκι/το βιβλίο/την κασερόπιτα δεν θα φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας.

Αν κάποιος άγνωστος μας χαρίσει ξαφνικά λέλουδα, έχουμε τρεις εκδοχές αντίδρασης:
α - είναι νόστιμος: λέμε ευχαριστώ με μπλαζέ ύφος, τάχα μου ότι είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια, την ίδια στιγμή κανονίζουμε να πάμε Νεοσέτ να φτιάξουμε το παλατάκι μας για όταν παντρευτούμε
βου - είναι άσκημος: παίρνουμε διακριτικά μία μέλισσα από αυτές που πάντα κουβαλάμε στο νεσεσέρ μας, την βάζουμε στο μπουκέτο και κάνουμε σαματά "δεν ντρέπεσαι μου δίνεις λουλούδι με επικίνδυνο αν και ευεργετικό έντομο"
γου - είναι άσχημος αλλά φακάμπλ: ε, σκέψου και κάτι μόνος σου, πάρε μία πρωτοβουλία! όλα εγώ;

Περπατάμε με σιγουριά, με αυτοπεποίθηση, με κέφι. Το γεγονός ότι δεν καταβαίνουμε ανέμελοι την Πέμπτη Λεωφόρο στο Μανχάταν ανάμεσα στους υπερτρέντη φίλους μας πηγαίνοντας σε book signing της Alice Monro, αλλά την μαραζωμένη Ακαδημίας/Τσιμισκή μόνοι μας και με νεύρα για την γαμωαπεργία δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τις κατεβαίνουμε ΣΑΝ να κατεβαίνουμε ανέμελοι την Πέμπτη Λεωφόρο στο Μανχάταν ανάμεσα στους υπερτρέντη φίλους μας. Γενικά, μοίραζε κέφι και καλή διάθεση στον κόσμο γύρω σου - θα σου επιστραφεί πολλαπλάσιο. Το ξέρω, το έχω δει να γίνεται.

Αν, παρά το ότι είσαι ενήλικας, βρίσκεσαι ακόμα σε επίπεδο μαθητού 2 Γυμνασίου και σαν αυτιστικό κυκλοφορείς με ακουστικά ακούγοντας εναλλακτική μουσική που σου πουλάνε πολυεθνικές εταιρίες τάχα μου "ΕΓΩ δεν έχω σχέση με σας, με αυτόν το κόσμο, με αυτήν την μιζέρια, εγώ ακούω α φόλο ρήβερζ και ξεχνιέμαι" είναι ώρα να αρχίσεις ψυχανάλυση. Για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει αν έχεις επαφή με τον κόσμος. Να κάνεις διάλογο μαζί του. Sad and tough.... but true.

Όταν μιλάμε στο κινητό, ε έλεος, θυμόμαστε ότι είμαστε σε δημόσιο χώρο, δηλαδή κάνουμε πιο σιγά, και λέμε πράγματα που μπορούμε να τα πούμε σε δημόσιο χώρο (και όχι "μου λείπει η κ****** σου τόσο πολύ ρε μωρό" - και ναι το έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά προσωπικά εγώ ο ίδιος με τα ίδια μου τα χέρια)!

Όπως είδες δεν τίθω (α ρε Άντζελα, μεγάλη Lady της Γραμματικής) ως θέμα το να πάρεις αυτοκίνητο, αν είσαι από αυτούς που τέτοιες μέρες παίρνουν αυτοκίνητο τότε σίγουρα δεν διαβάζεις internet, ίσως και να μην ξέρεις καν ότι υπάρχει.

Monday, September 26, 2011

στιγμιότυπο

Σήμερα, στο super market, στο κρεοπωλείο η γυναίκα υπάλληλος έλεγε στον άντρα συνάδελφό της...

- Ξέρεις από που ήρθα σήμερα με τα πόδια λόγω της απεργίας της συγκοινωνίας; ...από την Άνω Γλυφάδα.

Ο υπάλληλος έμεινε ξερός πάνω από την μηχανή του κιμά. Εγώ, περίμενα την Ανωγλυφαδιώτισσα να μου βάλει το κοτόπουλο, και ήμουν ακόμα πιο έκπληκτος... Όχι μόνο με το νέο, όσο με το ότι η κοπέλα το έλεγε αυτό με μία χαλαρότητα και ένα "σιγά-το-πράγμα" ύφος που λες και είχε έλθει από 3 τετράγωνα απόσταση και όχι από την άλλη άκρη της Αττικής.

- Και πόση ώρα έκανες; ρώτησε ο άλλος ενώ έκοβε κιμά.
- 1 ώρα και 3 τέταρτα, απάντησε η περιπατήτρια, με ακόμα πιο πλατύ χαμόγελο... παχουλούλα, με άψογα δόντια και μεγάλα μάτια, τίποτε στο πρόσωπό της δεν φανέρωνε κούραση ή αυπνία....

φαντάσου - να περπατάς τόση ώρα για να πας στην δουλειά σου, όπου για ένα οχτάωρο είσαι όρθια, πας πάνω κάτω, κουβαλάς κρέατα, στο τέλος της βάρδιας καθαρίζεις και πλένεις πάγκους και ψυγεία, και μετά να χρειάζεσαι άλλη τόση ώρα να επιστρέψεις.

Σκέφτηκα τι θα έκανα εγώ σε ανάλογη περίπτωση. Θα έπαιρνα το αυτοκίνητο. Ή θα έπαιρνα ταξί. Ή αν δεν μπορούσα τίποτε από τα δύο, θα έκανα τον άρρωστο.

τι οδήγησε όμως την κυρία στο κρεοπωλείο να μακρύνει την εργάσιμή της μέρα κατά τρεισίμιση ώρες; ανάγκη; φιλοτιμία; φόβος απόλυσης; αυταπάρνηση;

θα ήθελα να την ρωτήσω.

Cyprus Ad Watch

έλα και ανακάλυψα θησαυρό. Κυπριακές διαφημίσεις για λατρεμένο super market με όνομα όλο υπονοούμενο!

Ό,τι καλλίτερο: πειστικές, υψηλά standards παραγωγής, υπέροχο casting και ηθοποιείες και μουσική αριστοτέχνημα.
μία

και μία ακόμα:

Ορφανίδη, είσαι τρέλα - άνοιξε μαγαζί στην Ελλάδα για να γίνω μέγας ύπερ-σόπερ

Thursday, September 22, 2011

αλλού οι τράπεζες όχι μόνο συνεχίζουν να λειτουργούν, αλλά διαφημίζονται κιόλας...

...και μάλιστα με εξυπνάδα, ελαφρότητα και χιούμορ.

Πλας, παίζει και ο Γιώργος Κλούνης (πολλά λεφτά από διαφημίσεις αυτός ο άθρωπας, σε καλή μεριά, τι να πω... α, και στα δικά μας!)



πόσο τέλεια η επιλογή της μουσικής, ε;

Sunday, September 18, 2011

Την ωρά που εσύ καταστρεφόσουν η Sarah έκανε ακόμα μία αποτυχία

...είναι όμως και αυτή μοναχοφαγού και πλεονέχτρα φρικτή.

Βρε αγάπη Σαράκι, αφού με το Σεξεδεσέρε έχεις:

α - βγάλει τόσα πολλά λεφτά που μπορείς να σώσεις την Ελλάδα από την χρεοκοπία και θα σου μείνουν να κληροδοτήσεις και στα εγγόνια σου.

βου - γίνει τόσο διάσημη που συγκρίνεσαι πια απευθείας με τις αψίδες των McD's, την μυτόγκα της Lady MytoGaga, το λογότυπο της Coca Cola (επίσημο πιοτί της ανθρωπότητας και σαμπάνια του φτωχού...) σε αναγνωρισιμότητα...

τι, ρωτώ, τι τις θες τις ταινίες που το μόνο που κάνουν είναι να αποτυγχάνουν παταγωδώς και με εκκωφαντικό θόρυβο;

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις. ειλίκρινά δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις και ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ οι ταινίες σου εκτός Σεξεδεσέρε είναι τεράστιες, υπέροχες, πελώριες φλόπες...

η τελευταία, το I Don't Know How She Does It άνοιξε σε 2500 αίθουσες (στην Αμερική αυτά, όχι εδώ) και μάζεψε ελάχιστα λεφτά. Λιγότερα από όσο στοίχισαν τα κοστούμια του Σεξεδεσέρε 1 κ 2.

κρίμα. να και το trailer. δεν το λες κακό:

αλλά ούτε και καλό το λες. παρά το ότι παίζει ο Frazier. και ο μηδέν μηδέν εφτά.

Δεν πειράζει όμως ρε Σαράκι. έχεις γράψει τόσο πολύ ως Κάρη που πραγματικά δεν μας πειράζει κάμία αποτυχία σου. Και φυσικά, εννοείται, πως όταν το έργο έρθει στην δοκιμασμένη Ελλάδα, θα τρέξουμε να σε δούμε. for old times' sake.

Thursday, September 15, 2011

The Artist - Η πιο γεμάτη χρώματα ταινία που έχω δει εδώ και πολύ καιρό, είναι βουβή και ασπρόμαυρη

μα τι ταινιάρα αυτή που είδαμε εχθές στις Νύχτες Πρεμιέρας, στην τελετή έναρξης! τι απόλαυση!

έξυπνη, ευαίσθητη, γοητευτική, γεμάτη εκπλήξεις, συγκινητική και περισσότερο από κάθε τι άλλο, ανεπιτήδευτη!

Βασισμένη σε μία σχετικά απλή και αρχετυπική ιστορία "άντρας επιτυχημένος χάνει όσα έχει από αλαζονεία, άντρας ξαναβρίσκει πολλά από όσα έχασε με την βοήθεια του έρωτα - φυσικά αφού πρώτα συνειδητοποίησε τα σφάλματά του" μου μίλησε κατευθείαν στην καρδιά με έναν τρόπο καθόλου διδακτικό, επιτηδευμένο και συνηθισμένο αλλά ζουμερό, ουσιαστικό και πρωτότυπο.

Το έργο δεν έχει διαλόγους, είναι στο στιλ των ταινιών του βωβού κινηματογράφου με καρτέλες στις οποίες διαβάζεις αυτά που λένε οι ήρωες. Όμως παρά την έλλειψη του λόγου, δεν γίνεται ούτε για ένα δευτερόλεπτο βαρετό. Και πως να γίνει; οι χαρακτήρες είναι σαν αληθινοί άνθρωποι, οι ηθοποιοί γεμάτοι αλήθεια, η μουσική σε βάζει στην υπόθεση και χτίζει κλίμα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ το σενάριο... κεντημένο και καλοδουλεμένο δεν σταματά να σε εκπλήσει με κάτι ακόμα πιο έξυπνο, πιο τρυφερό, πιο αστείο, πιο ευαίσθητο, πιο σκεφτικό.

Μία σπουδαία εμπειρία! Μην τη χάσεις όταν βγει στις αίθουσες. Ο Καλλιτέχνης είναι καλλιτέχνης ιντήντ.

Wednesday, September 14, 2011

ελέγχεται το random?

το Music Video Genome είναι η απόλαυση του τολμηρού αλλά όχι και τόσο γενναίου εραστή video clips.

Βάζεις το όνομα του αγαπημένου σου καλλιτέχνη, και ο μυστικός σούπερ ντούπερ αλγόριθμος αρχίζει να σου παρουσίαζει μία σειρά video που θεωρεί ότι είναι σχετικά με αυτόν.

Βάζεις, ας πούμε Pet Shop Boys και σε αλλαλιάζει στους Erasure, τους OMD, τους Erasure και ότι άλλο ηλεκτροπόπ υπάρχει.

Μία χαρά ιδέα, δεν λέω, αλλά θα ήθελα να μου εξηγήσει ο αλγόριθμος πως στο καλό από τον Καζαντζίδη με πήγε στον Μπουγά (έλα στον παππού) και μάλιστα μέσω Πουλόπουλου και Μπιθικώτση...

Το όλο πράγμα βέβαια γίνεται πολύ διασκεδαστικό όταν αρχίζεις και βάζεις πιο περίεργα πράγματα, ας πούμε Rena Pagkrati... όπου διαπιστώνεις με μεγάλη έκπληξη ότι τα ΟΛΑ τα βίντεο που ακολουθούν μετά είναι του Δημήτρη Κοργιαλά. Μα όλα; τι θέλει να πει το σύμπαν στον Δημήτρη; ότι he has to take it easy with the make up? Καλλίτερα πάντως να μην του το καρφώσει κανείς, θα γίνει έξαλλος.... και με το δίκιο του.

Ωστόσο, ίσως και να του συγχωρήσου του αλγόριθμου τα μικρά λάθη στο sequence, αφού χάρη σε αυτόν έμαθα ότι ο Κοργιαλάς και η Ευρυδίκη έχουν διασκευάσει το Halo, ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια των Depeche Mode

σοκ και δέος. για τους λάθος λόγους

Monday, September 05, 2011

Η ζωή μου χωρίς εσένα δεν θα ήταν ίδια

Σήμερα γιορτάζουν δύο πολύ αγαπημένοι μου άνθρωποι.

Ο ένας ο Ζ. έχει τη γιορτή του, ενώ η Λ. έχει τα γενέθλιά της.

Θέλω με αυτό εδώ το ποστ, που μάλλον δεν θα το διαβάσουν, να τους πω μερικά πράγματα που έχω στην ψυχή μου για αυτούς. Αυθόρμητα και με αυτόματη μπλογκογραφή. Πρώτα η κυρία.

Λ. μου. Χρόνια σου πολλά και καλά. Αν και είσαι μεγαλύτερη από μένα, από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα σε έβλεπα σαν μικρότερη αδελφή μου, μου ξυπνάς προστατευτισμό και οικογενειακό νοιάξιμο -(Γι αυτό εξάλλου και έχω κάνει ουκ ολίγες γκάφες μπροστά σε φίλους ή δικούς σου ανθρώπους, αλλά ευτυχώς αυτό είναι άλλη ιστορία). Είσαι πολύ μάγκας και ηρωίδα. Θέλω να ξέρεις ότι σε θαυμάζω και σε σέβομαι πάρα πολύ γιατί η καθημερινή σου ζωή είναι πολύ απαιτητική και συχνά με μεγάλες αναταράξεις. Παρόλα αυτά, καταφέρνεις να είσαι συνεπής, να ανταπεξέρχεσαι και να στηρίζεις τους ανθρώπους. Ένας από αυτούς που στηρίζεις είμαι και εγώ. Ειδικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που μπερδεύτηκα λίγο με τον εαυτό μου και τα έχω κάνει μούτι, είσαι δίπλα μου με έναν πολύ ουσιαστικό τρόπο και αυτό το εκτιμώ όσο δεν μπορείς να καταλάβεις. Θα ήθελα να είχα και εγώ σε σένα την ίδια ευεργετική επίδραση που έχεις εσύ σε μένα. Η ευτυχία σου είναι και δική μου ευτυχία. Σου εύχομαι να έχεις την ζωή που ονειρεύεσαι, να γίνεις αυτή που πράγματικά είσαι, να εξελίσεσαι. Και βέβαια να παραμείνεις έτσι ουσιαστικά και γαλήνια όμορφη, που όλοι να σε θαυμάζουν. Ζηλεύω το ταλέντο σου στην τέχνη σου. Και πιστεύω ότι θα γίνεις μεγάλη καλλιτέχνης. Να ξέρεις ότι μπορείς να υπολογίζεις και να στηρίζεσαι σε μένα, ό,τι, ό,τι, ό,τι θες είμαι εδώ. Χρόνια πολλά! Να φτάσεις τα 105 και μέχρι τότε να είσαι τόσο φινετσάτη, με χάρη και ευγένεια και ζωτικότητα όπως τώρα. Σε αγαπάω.

και τώρα ο κύριος, γκούχου γκούχου βηχαλάκι από το πολύ μπλα μπλα
Ζ. μου. Αν δεν σε είχα στην ζωή μου θα ήμουν πολύ διαφορετικός άνθρωπος. Σκέφτομαι πολύ συχνά ότι ο Θεός μας γνώρισε για να μου αναπληρώσει κάποια πράγματα που η ζωή μου στέρησε, τόσο πολύτιμη συμβολή έχεις στην διαμόρφωσή μου. Τα "σε εκτιμώ" και "σε αγαπάω" είναι μικρές λέξεις για να περιγράψουν τι πλούτος και ένταση συναισθημάτων υπάρχει στην ψυχή μου για σένα. Είσαι ένας φάρος που σκορπίζεις φως στην ζωή των ανθρώπων, ακόμα και αυτών με τους οποίους έχεις σποραδική επαφή, πόσο μάλλον με μένα που είμαστε σαν αδέλφια. Όταν είμαι πολύ στεναχωρημένος με τα δικά μου και δεν μπορώ να σε βρω να σου μιλήσω, για να ξεσπάσω φαντάζομαι ότι σου τα λέω... και γαληνεύω. Είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης, ακόμα πιο σπουδαίος άνθρωπος και οι δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει, άδικες πολύ κάποιες από αυτές, μπορεί να σε φρέναραν αλλά ξέρω ότι δεν θα σε σταματήσουν. Όταν δεν σε βλέπω μου λείπεις. Σε ξέρω σχεδόν 20 χρόνια, και ήδη μία φορά μου "έσωσες" την ζωή, τότε στα σκοτεινά και δύσκολά μου. Γι αυτό σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου - όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που σε αγαπάω. Σκέφτομαι ότι η διαφορά ηλικίας μας σημαίνει πως ίσως χρειαστεί να ζήσω κάποια χρόνια της ζωής μου χωρίς να σε έχω κοντά μου και αυτό αποτελεί έναν από τους πιο μεγάλους εφιάλτες μου. Αλλά ας μην κάνω μελαγχολία μία τέτοια μέρα. Χρόνια σου πολλά. Η ζωή σου να είναι γεμάτη αγάπη και γαλήνη. Να φτάσεις τα 105 και μέχρι εκείνη την ηλικία να κολυμπάς κάθε μέρα 3 χιλιόμετρα. Σε αγαπάω!

Friday, September 02, 2011

Αναγνωρίζοντας ένα μεγάλο πρόβλημα

You dreaded the boredom of being alone, as well as the boredom of several people. But most of all you dreaded two-person boredom, the face-to-face. You attributed no virtue whatsoever to moments of waiting, moments without anything perceptible at stake. You believed that only action and thought, which seemed absent here, carry life. You underestmated the value of passivity, which is not the art of pleasing but of placing oneself. Being in the right place at the right time requires accepting long moments of boredom, passed in gray spaces. Your impatience deprived you of the art of succeeding by being bored.

Απεχθανόσουν την πλήξη του να είσαι μόνος, όπως και την πλήξη του να είσαι μαζί με πολλούς ανθρώπους. Όμως περισσότερο από οτιδήποτε, απεχθανόσουν την πρόσωπο-με-πρόσωπο πλήξη μίας παρέας δύο ανθρώπων. Δεν έβρισκες απολύτως τίποτε καλό στις στιγμές αναμονής, όπου δεν συνέβαινε κάτι να σε εντυπωσιάζει. Πίστευες ότι μόνο η δράση και η σκέψη, απούσες σε τέτοιες στιγμές, έχουν μέσα τους ζωή. Υποτιμούσες την αξία της παθητικότητας, που είναι η τέχνη του να τοποθετείς τον εαυτό σου στον κόσμο και όχι να του προσφέρεις απόλαυση. Το να είσαι στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή απαιτεί να αποδέχεσαι μεγάλες περιόδους πλήξης, που τις περνάς σε γκρίζες ζώνες. Η ανυπομονησία σου σου στερούσε την ικανότητα να πετύχεις, ικανότητα που απαιτεί την ανοχή στην πλήξη.

Από το βιβλίο SUICIDE του Edouard Leve

....και ξαφνικά σκέφτομαι ότι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ίσως να μου τα έλεγε λίγο λάθος:

never being boring? what is wrong with being boring whatsoever?