Wednesday, February 20, 2013

Εγώ, πάλι, δεν θα έφευγα από την Ελλάδα...

...διότι, το γεγονός πως μία μεγάλη πλειοψηφία κοιτάζει την πάρτη της και τον κύκλο της δεν θα μου στερήσει το δικαίωμα, το προνόμιο, τη χαρά και την μεγάλη, ανεξήγητη γαλήνη να ζω στον τόπο που με διαμόρφωσε, του οποίου είμαι γέννημα και που με έχει κάνει αυτό που είμαι τόσο όσο και οι γονείς μου.

Διότι δεν μπορώ, δεν μου πάει καρδιά, δεν έχω το δικαίωμα να απαιτώ από έναν άνθρωπο που τα τελευταία τρία χρόνια έχει ανατραπεί ότι ήξερε ως ζωή, που ζει έναν πόλεμο χωρίς όπλα αλλά με πρωτόγνωρη βία και ανασφάλεια, να φροντίζει να μοιάζει η καθημερινότητά μου με Αμερικάνικο Σήριαλ. Ναι, γουστάρω και είναι ωραία να μου χαμογελάνε, ακόμα και ψυχαναγκαστικά, και να τηρούνε τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς, ακόμα και ξύλινα. Ωστόσο μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος δεν το κάνει... ειδικά αυτές τις εποχές. Μπορώ να νιώσω την μαυρίλα μέσα του και να αισθανθώ πόσο τον εμποδίζει να είναι ηλιόλουστος.

Διότι, ακόμα, αν κάποιος δεν μου πει ευχαριστώ ή παρακαλώ, δεν σημαίνει πως είναι κατώτερος ή ασήμαντος ή αμόρφωτος ή αγενής. Μπορεί απλά να σημαίνει ότι και αυτός έπεσε άκλαφτο θύμα της νοοτροπίας "εγώ ρε αξίζω να πάω να ζήσω στο Μανχάταν ρε, να μεγαλουργήσω και σιγά μην κάθομαι τώρα να χαιρετάω και να είμαι ευγενικός με τον κάθε γύφτο που με περιστοιχίζει, ω μον ντιέ ω μον ντιε!"

Διότι, ναι, εμείς εδώ πετάμε δυστυχώς σκουπίδια στον δρόμο - αλλά και στην Νέα Υόρκη κάθεσαι σε ένα πάρκο δίπλα στην Times Square να φας ένα σάντουϊτς και περνά κάτω από το παγκάκι ξαφνικά ένας αρουραίος μεγάλος σαν καλοζωισμένη γάτα. Ενώ στο Λονδίνο κάτω από τις βιτρίνες και τα ωραία κόκκινα λεωφορεία και τα docks «ουρλιάζει» μία μυρωδιά ούρων και μπύρας. Για να μη σου πω τι γίνεται στην Μόσχα, τη Βαρσοβία, το Παρίσι, τη Ρώμη (έχω ίδια γνώση και ας πήγα για βδομάδα, άντε το πολύ δεκαήμερο). Και κανένα από αυτά τα παραδείγματα δεν είναι χειρότερα από το άλλο – χειρότερο είναι να μην έχεις λύσει τα θέματα σου τα ψυχολογικά και ακόμα να λειτουργείς, τέτοιες κρίσιμες εποχές για την χώρα, με την εφηβική νοοτροπία «το γρασίδι από την άλλη πλευρά του φράχτη είναι τόσο τέλειο ρε γαμώτιιιιιιιιι– και εμένα αυτά μου αξίζουν, τα καλλίτερα, τα καλλίτερα».

Διότι, ναι στο εξωτερικό μπορεί να μην προσπαθήσει να μου κλέψει κάποιος την ουρά στα σαλάμια. Αλλά, ποτέ, ΠΟΤΕ στο ταμείο ένας άγνωστος δεν θα πει στην ταμία (αυτή που δεν χαμογελά, μα γιατί μου χαλά την μέρα, πως τολμά;) «θα τα πληρώσω εγώ αυτά» - εννοώντας το λογαριασμό ενός άστεγου που μετράει τα φραγκοδίφραγκά του για να αγοράσει ένα σάντουιτς και ένα γάλα. Και δεν αξιολογώ τώρα τι είναι καλύτερο από τα δύο να έχεις ως ικανότητα (αν και μεταξύ μας, η καρδιά μου το αξιολογεί μία χαρά...) αλλά μετά λόγου γνώση θα ήθελα να ζω εκεί που οι ικανότητες των ανθρώπων είναι πιο συγγενείς με την δική μου ικανότητα. Και όπου οι ελλείψεις τους είναι κοντά στις δικές μου ελλείψεις.

Διότι, ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια και τόση πίεση, ακόμα και μετά τους φασίστες που θέλουν και αυτοί να κάνουν αυτή τη χώρα κάτι διαφορετικό από τη φύση της (πιο αστραφτερό, πιο παρουσιάσιμο) έχω την χαρά και την δυνατότητα να αποφασίσω 2 η ώρα τη νύχτα να βγω να περπατήσω στο κέντρο, έτσι επειδή μου ήρθε και μόνο. Και ξέρω πως οι μπάτσοι δεν θα με σταματήσουν να ελέγξουν τι ύποπτο κάνω (όπως μου έχει συμβεί στην Βοστώνη στις 11 τη νύχτα) ενώ μάλλον θα πετύχω και κανέναν άλλο ρομαντικό φίλο στο δρόμο που έχει βγει να πνίξει την καψούρα του περπατώντας. Ενώ αν πάω στην «ποιότητα ζωής» από τις 9 το βράδυ θα ερημώνει η πλάση. Και ξαναλέω, δεν το θεωρώ αυτό χειρότερο ή καλύτερο από αυτό που κάνουμε εδώ... αλλά αυτό που κάνουμε εδώ είναι δικό μου. Και θέλω την ζωή μου να την ζήσω ανάμεσα σε εκλεκτές ατελείς συγγένειες, όχι σε ψυχρές λειτουργικότητες...

Διότι έχω συνείδηση πως μέσα σε αυτήν την λαίλαπα που έχει πέσει στην χώρα, το πρόβλημα δεν είναι η ομοιόμορφη διακόσμηση των σπιτιών (πήγαινε σε μία μεσοκατώτερης τάξης γειτονιά της Βοστώνης και θα σου πω εγώ ομοιομορφία και σεβασμό στον δημόσιο χώρο). Ούτε βέβαια το να μου χαμογελά η ταμίας στο Super market σαν να είμαι ο Mr Big που κάνει γύρισμα στο μαγαζί της (και τέλος πάντων, ας αναγνωρίσουμε κάποτε το δικαίωμα στους ανθρώπους να μην δίνουν συνεχώς παράσταση, να χαλαρώνουν). Το πρόβλημα είναι όσοι ακόμα έχουμε, δόξα Τω Θεώ, έναν τρόπο να επιβιώνουμε σε αυτήν την κοινωνία όπου τόσοι πολλοί και τόσο κοντά μας δυσκολεύονται και υποφέρουν (και που αυτό τους δίδει για μένα ΑΜΕΣΩΣ το δικαίωμα να μην μου χαμογελάνε) να αποβάλλουμε τον ραγιαδισμό. Να αλλάξουμε πια την κλισέ και κυρίως ρηχή θεματολογία περί "θέμου σε τι χώρα ζω" και την οποία, θυμήσου, την ακούγαμε και στις εποχές των παχιών αγελάδων. Να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με όρους «έξω είναι καλύτερα» - «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά». Έξω δεν είναι καλύτερα. Είναι αλλιώς. Και ναι, μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά. Αλλά στο εξωτερικό γίνονται άλλα. Που επειδή είσαι Έλληνας, όχι καλύτερος, όχι χειρότερος, κάτι άλλο, θα σου κάθονται ως πολύ χειρότερα...

Διότι προτιμώ χίλιες φορές να ανησυχώ για το κακό γούστο των συμπατριωτών μου, να εκνευρίζομαι που δεν θα καθαρίσουν το χιόνι από την αυλή εθελοντικά (ποιό χιόνι ωρέ; α ξέχασα, στο Fringe χιονίζει πάλι απόψε...) παρά για το αν μία μέρα στο σχολείο του αξιολάτρευτου του πιτσιφρικιού του ανηψιού μου θα μπει ένας 19χρονος με ευγενική χαμογελαστή μάνα που όμως τον μεγάλωσε χωρίς κανένα αυθεντικό συναίσθημα, για να σκοτώσει, πυροβολώντας σαν σε video game, είκοσι εξάχρονα. Ε και τώρα ό,τι και να λέμε ακόμα, ακόμα, (αλλά για πόσο ακόμα;) η ελληνική κοινωνία δεν δημιουργεί τέτοιες στρεβλώσεις.

Διότι έμαθα πια, στα 40 μου ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει να γίνεις καλύτερος, το καλύτερο που μπορείς – σαν άνθρωπος ή σαν χώρα. Να σταματήσεις να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους και με αγάπη και συγκέντρωση να σκύψεις να τον γνωρίσεις. Και αφού τον γνωρίσεις και καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις καλλίτερο, να ξεκινήσεις. Το ταξίδι το σημαντικό δεν είναι να βρεις μία δουλειά και να πας εκεί που λανθασμένα και κρίνοντας από τα σήριαλ πιστεύεις πως είναι καλλίτερα. Το ταξίδι το σπουδαίο είναι να φτάσεις σε άλλους πιο όμορφους προορισμούς εδώ, στον τόπο σου. Και έτσι, με αυτόν τον τρόπο να το κάνεις και τον τόπο σου έναν καλύτερο προορισμό. Αν όχι για σένα, γιατί μάλλον δεν προλαβαίνεις πια, είναι και οι εποχές γεμάτες προκλήσεις, για το ανήψι σου.

Tuesday, February 19, 2013

Περί υπερηφάνιας και ηρωισμού

Η μητέρα μου πέθανε στα 47 της από καρκίνο - ή, όπως υποψιάστηκα μεγαλώνοντας και καταλαβαίνοντας πόσο βαρύ πράγμα είναι ο αγώνας για επιβίωση, από στρες: Μεγάλωσε δύο παιδιά, εμένα και την αδελφή μου, απολύτως μόνη της, στις δεκαετίες του 70 και του 80, δηλαδή σε εποχές πριν τα καταναλωτικά πάρτυ που ακολούθησαν για είκοσι χρόνια σχεδόν.

Ήμουν 20 χρονών όταν περασε στην από κει όχθη. Τότε και για αρκετά χρόνια μετρούσα τις ελλείψεις και τις παραλείψεις της. Τι δεν έκανε, τι έκανε που δεν έπρεπε να κάνει. Πως δεν φρόντιζε τον εαυτό της, πως απουσίαζε, πως λύγιζε πότε πότε κάτω από το βάρος της ζωής της.

Μετά γλύκανα κάπως μέσα μου και άρχισα να την βλέπω αλλιώς. Τι δύσκολο έργο έχει πραγματοποιήσει, σε άγριες εποχές. Πως με έμαθε να προσπαθώ να αναζητώ το πέρα από την επιφάνεια στην ζωή. Πως προσπάθησε να με κάνει τίμιο "αγωνιστή" της επιβίωσης και όχι λυσσασμένο, άγριο σκυλί. Πως με έκανε να αγαπήσω με την ψυχή αλλά και το σώμα, βιωματικά, τα βιβλία. Πως μου έμαθε ότι η τρυφερότητα που ανταλλάσουν με την θέλησή τους και από καύλα δύο σώματα είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που μπορεί να αποκτήσει ένας άνθρωπος - και μάλιστα θησαυρός που δεν εκπίπτει ποτέ.Πως μου έδειξε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι κατώτεροι, λιγότερο σημαντικοί, βλαμμένοι - και ότι κάποιοι από εμάς γεννιόμαστε εγκληματίες, νοητικά υστερημένοι, αλαζόνες καθαρά από θέμα τύχης, επειδή βρεθήκαμε σε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες, εποχές, οικογένειες...

Η μαμά μου πέρασε δύσκολα, πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, ακόμα και για την σκληρή εποχή που έζησε... Δεν πήγε σχολείο και δεν μορφώθηκε. Αλλά ήξερε, από ένστικτο και βαθιά στην καρδιά της  μία αλήθεια που φαίνεται πως η καλλιέργεια και η μόρφωση, ο πλούτος, η κοινωνική θέση δεν την προσφέρουν στον άνθρωπο. Ό,τι κάθε αλλαγή που γίνεται με αίμα αθώων ανθρώπων, με άσκοπη βία, είναι αλλαγή καταδικασμένη να αποτύχει.

Αυτές τις μέρες που γίνεται μεγάλη συζήτηση για τις σχέσεις γιών και μανάδων, για την υπερηφάνεια, σκέφτομαι την απούσα Κατερίνα, που φέτος θα έκλεινε τα 67, συχνά, και σκουπίζοντας διακριτικά το εκνευριστικό δάκρυ που ξεμυτά από το δεξί μάτι, το ευαίσθητο, λέω από μέσα μου: ο ηρωισμός είναι τελικά τόσο παρεξηγημένη, τόσο περιορισμένη στο μυαλό μας έννοια.

Friday, February 15, 2013

είμαστε Τέντη Μπόης και ακούμε Πετσοπμπόηζ

Από σήμερα και κάθε Παρασκευή με βρίσκεις στο ιντερνετικό υπέροχο ραδιόφωνο Sin Radio.

Η εκπομπή θα είναι από τις 9 μέχρι τις 11, ξέρεις την ώρα που βάφεις βλεφαρίδα και διαλέγεις πουκάμισο για να βγεις, και δεν έχω ιδέα τι θα είναι, αλλά....

είμαι αισιόδοξος πως θα είναι καλή γιατί το προσεγγίζω το όλο πράγμα με πολύ ενθουσιασμό και χαλαρότητα (κατάλαβες, με τέτοια προσέγγιση θα γίνουν ΤΑ ΔΡΑΜΑΤΑ και τα ΑΠΕΙΡΑ ΤΑ ΛΆΘΗ φτου σκόρδα).

περισσότερες λεπτομέρειες εδώ

α ο τίτλος του νέου ραδιοφωνικού μωρού-εκπομπής είναι....

ΕΊΜΑΣΤΕ ΤΕΝΤΗΜΠΟΥΖ ΚΑΙ ΑΚΟΥΜΕ ΠΕΤΣΟΠΜΠΗΖ!!!

(α καλό)

Tuesday, February 05, 2013

Για να μην γίνεις Δαίνδηας στην επόμενη ζωή...

ή κατσαρίδα, ή σκατούλα που δεν κατεβαίνει όσες φορές και αν τραβήξεις το καζανάκι,

κάνε ένα κλικ εδώ και βοήθα τα παιδιά να κάνουν την μετακόμισή τους. Και αν δεν θες να αγοράσεις κάτι, ε κάντο κανένα share.Ξέρεις. Σερ. Σερ: 
Μπρος! Μπρος!

OMG!!! Αυτή είναι η καλύτερη διαφήμιση του Super Bowl 2013;!!!!!!!!


ναι, είναι και αυτό είναι πολύ σοκαριστικό διότι πρόκειται για διαφήμιση για το... TIDE!!! όχι για αναψυκτικό, όχι για αυτοκίνητο, όχι για Internet start up, όχι για μπύρα...

η καλύτερη διαφήμιση του Super Bowl είναι για το παλιό καλό αγαπημένο μας Tide... της Procter&Gamble

αυτό είναι σαν να πηγαίνεις για ποτό στο πιο χίψτερ μπαρ της αθήνας και να σου λένε ότι απόψε ο dj έχει κατάθλιψη και γι αυτό θα τραγουδήσει Live με την μπάντα του ο Μπίγαλης. Ή ο Κορκολής. Η ο Κόκκοτας. Και όχι μόνο αυτό αλλά να διαπιστώσεις στο τέλος της βραδιάς ότι πέρασες υπεργαμάτα!!!! 

go figure.

πάντως είναι όντως πολύ αστεία διαφήμιση!