Monday, March 30, 2009

φούντ φορ θόουτ!

(στο ρόλο του φούντ μία καλοψημένη πριζόλα):
(και στο ρόλο του θόουτ το παρακάτω σεντονάκι):

Λοιπόν, άκου τώρα, να δεις τι μου συνέβη σέξυ βιούερ.

Διάβαζα εχτές μία συνέντευξη του Μιχάλη Ρέππα σε ένα περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας και έπιασα να εντυπωσιάζομαι που ο τύπος σε ηλικία περίπου 30 ετών έγραψε το σενάριο για τις Τρεις Χάριτες (εγώ στα 30 μου μόλις είχα μάθει να σκουπίζουμαι μετά τα κακά μου, άσε μην αρχίσω)!

Και αναρωτιόμουν...

σκεψ σκεψ εντατίκ

σκεψ σκεψ

ενδοσκόπ ενδοσκόπ εντατίκ...

πως σταδγιάλα ο άθρωπας έγραψε στα 30 του το σενάριο για τις 3 Χάρητες; Kαι πως σταδγιάλα η Λίνα, ας πούμε, έγραψε γύρω στα 25 της την Σωτηρία της Ψυχής;

και έπαθα μία τρελή φρίκη...

γιατί μου ήρθε αποκάλυψη, epiphany που λέμε και στον Βόλο, ότι ίσως ο λόγος που όλοι αυτοί οι άθρωπες ήταν τόσο "ταλαντούχοι" και "δημιουργικοί" τόσο νωρίς...

είναι επειδή, όταν ήταν στην εφηβεία τους (όπως ήμουν εγώ όταν έβλεπα Τρεις Χάρητες και άκουγα Σωτηρία Ψυχής)...

δεν άκουγαν πράγματα σαν την Σωτηρία της Ψύχής και δεν έβλεπαν θεάματα σαν τις Τρεις Χάρητες, και δεν ήταν βομβαρδισμένοι από εξυπνάδες τύπου Απαράδεκτοι...

Όχι πως όλα αυτά που αναφέρω είναι κακά - μην με παρεξηγήσεις, καθόλου κακά δεν είναι... Απλά το θέμα είναι ότι δεν είναι από μόνα τους αρκετά για να ταϊσουν ένα μυαλό. Και η αλήθεια είναι ότι πολλά μυαλά είναι ταισμένα μόνο με τέτοια πράγματα.

Αρονό.

Επίσης δεν θέλω να σκεφτώ τι θα είναι η παραγωγή των τωρινών μυαλών που τρέφονται μόνο με Σεξεδεσήρη και Μάτρηκς και Μετζένες και Λώστ και δεν συμμαζεύεται.

πραγματικά αρονό.

Κινέζε, άσε τις φιλοσοφίες και κάνε κανένα νηστίσιμο ντάμπλινγκ να φάμε.


Έχουν μία παροιμία οι Κινέζοι... την οποία πολλές φορές έχω ακούσει να επαναλαμβάνουν με έγκριση εντατίκ διάφορα νιου έητζ τυπάκια και Γιαλόμες τάχα μου προχωρημένες και "θετικές" στην ζωή γκόμενες με μουστάκι και 50άρηδες που ακόμα κάνουν στριφτά και άφιλτρα...

κάτσε στην όχθη του ποταμού και περίμενε ήσυχος. Κάποια στιγμή, θα δεις το πτώμα αυτού που σε έβλαψε να περνά μπροστά σου, παρασυρμένο από το ρεύμα του ποταμού.

Ομολογώ ότι κι εμένα, που δεν είμαι ούτε Γιαλόμα, ούτε κάνω στριφτά, ούτε είμαι νιου έητζ τυπάκι με γοήτευε αυτή η φράση... Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια γιατί... Ίσως επειδή είναι ωραίο να ξέρεις ότι κάποια ανώτερη δύναμη θα φροντίσει να "τιμωρηθούν" όσοι σου πήραν το αρκουδάκι σου... Ίσως επειδή για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει (όχι από πχιότητα ψυχής, μάλλον από δειλία) να γίνομαι επιθετικός και σπασαρχίδης και έτσι προτιμώ να αφήνω άλλους να κάνουν την δουλειά που η εκδικητικότητα μου θα ήθελε αλλά η δειλία μου δεν με αφήνει.

Όπως και να έχει, αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι σήμερα έμαθα πως μία εταιρία στην οποία μου είχαν φερθεί πολύ άπρεπα επαγγελματικά, έκλεισε.

Από κακό μάνατζμεντ και από κακή κρίση... Την ίδια κρίση που είχε σαν αποτέλεσμα να διώξουν κι εμένα, έναν άθρωπα που συνέβαλε πολύ και μετρήσιμα στο να πάει καλά η εταιρία όσο καιρό ήταν συνεργάτης της. Η κρίση αυτή λοιπόν έφερε το τελειωτικό κλείσιμο της εταιρίας.

Ναι, η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση που αποδείχτηκε με τον πιο περίτρανο τρόπο πόσο άχρηστοι, τενεκέδες και υποκριτές ήταν οι άνθρωποι που με απέλυσαν. Οκ, από αυτήν την άποψη όλα καλά...

Αλλά από την άλλη, αναρωτιέμαι...

Πόσο μπορούμε να χαιρόμαστε για το κακό που έπεσε στο κεφάλι κάποιου που μας έβλαψε όταν αυτό το κακό χτυπάει και άλλους άνθρώπους που δεν έχουν ανάμειξη στην υπόθεση αυτή; Το λέω αυτό γιατί με το κλείσιμο της εταιρίας, έχασαν την δουλειά τους και μερικοί άνθρωποι που δεν είχαν ανάμιξη ούτε στο κακό μάνατζμεντ ούτε στην κακή συμπεριφορά προς εμένα.

Ρητορικό το ερώτημα... δεν μπορούμε, και δεν πρέπει ούτε να χαιρόμαστε με το κακό που πέφτει στα κεφάλια άλλων, ούτε και να ευχόμαστε να συμβεί!

Η ζωή είναι πολύ πολύπλοκη για να την κάνουμε ακόμα πιο πολύπλοκη με το να φορτίζουμε το σύμπαν με κατάρες και μαλακισμένες ευχές για τους άλλους. Ένας γελοίος αποφάσισε να παίξει με την επαγγελματική ζωή μερικών ανθρώπων και να τα κάνει μαντάρα στην πορεία... ε και τι σημαίνει αυτό; ότι πρέπει εγώ να σπαταλήσω την ευχή μου για να εύχομαι να τιμωρηθεί; όχι, όχι, όχι.

Καταρχήν, προτιμώ τις ευχές μου να τις σπαταλάω σε πράγματα που θα με φέρουν κάπου καλλίτερα (πιχι έχω κελάρει ένα παντελονάκι Brooks Brothers το οποίο είναι τέλειο, θα στενάξουν τα γκομενάκια και κάνει μόνο 60 ευρώ, όμαγκοοοοοοντ, εύχομαι να το αποκτήσω σύντομα χεχε)

Κατά δεύτερον θεωρώ ότι η κακία/ανικανότητα/υστεροβουλία/υποκρισία/μαλακία/γιουνέημ ητ των ανθρώπων ΔΕΝ τιμωρούνται από κάποια ανώτερη δύναμη που μπορεί να εππηρεαστεί από τις ευχές μου και τις κατάρες μου.

Αν τιμωρούνται από κάτι είναι από την άμεση ανταπόκριση του "κόσμου" και του "περιβάλλοντος" του μαλάκα στον κακό/ανίκανο/υστερόβουλο/υποκριτικό/γιουνέημ ητ χαρακτήρα του. Άρα...

άρα, γιατί να κάθομαι στην άκρη του ποταμού και να περιμένω να περάσει το πτώμα του μαλάκα όταν λίγο πιο 'κει υπάρχει παραλία με χρυσή άμμο και τέλεια γκομενάκια (που έχω μάθεί ότι τρελαίνονται για 35άρηδες Έλληνες με σέξυ τριχωτό κοιλάκι που έχουν καλή τεχνική στο κολύμπι); To hell with the river, τρέχω για γκομενάκια!

Friday, March 27, 2009

Νέα Ελευθερία


Δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ! (γιατί αγάπη, τι πρόβλημα υπάρχει, πως θα εξαργυρωθούν τόσα κουπόνια αν είναι να κάνουμε μακροχρόνια σεξάκια; χμφ χμφ χμφ χμφ)
Με παραδοσιακή μουσική, στίχους Νίκου Μωραΐτη και σκηνοθεσία clip Κωνσταντίνου Ρήγου (έξαλλή η Πέγκυ, πληροφορίες λένε ότι έχει σπάσει στο ξύλο 4 κομμώτριες από τα νεύρα λολ)

ωραίο είναι!

Tuesday, March 24, 2009

Jumbo ιδέα

έχεις ακούσει την τελευταία διαφημιστική καμπάνια του Τζάμπο; Θα την έχεις ακούσει σίγουρα, ακόμα και αν ζεις σε σπηλιά, τόσο πολύ που την μεταδίδουν τα ραδιόφωνα.

Κινείται στο γνωστό πλαίσιο όλων των ραδιοφωνικών Τζάμπο, όπου οι δημιουργοί της παίρνουν ένα είδος έθνικ μουσικής και με ελληνικούς στίχους το κάνουν όχημα για να περάσουν το μήνυμα τους.

Πρόκειται για μία καμπάνια που τρέχει χρόνια τώρα και είναι ιδιαίτερα αγαπητή από κάποιους - και ιδιαίτερα μισητή από κάποιους άλλους. Στο παρελθόν έχουμε ακούσει τραγούδια λάτιν, δημοτικά, ρεμπέτικα, όπερα, χηπ χοπ και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς...

Αυτή την φορά ο τραγουδισταράς στην διαφήμιση είναι ένας μαύρος σκλάβος που σκάβει πέτρες ενώ τραγουδά για το μεταλλικό κουνούπι που θα έρθει να τον πάρει να τον πάει στην χώρα του φτηνού παιγνιδιού.

Μα πως το σκέφτηκαν να βάλουν ένα μαύρο σκλάβο να τραγουδήσει... πως; Και τι ιδεάρα είναι αυτή, και πόσους δρόμους ανοίγει...

Ξέρεις, αυτός είναι ένας τρόπος να καταλάβεις αν μία ιδέα είναι καλή, από το αν σε γεμίζει έμπνευση. Και μένα αυτό το ραδιοφωνικό, με τον μαύρο που σπάει πέτρες και τραγουδά για το Jumbo, με έχει γεμίσει έμπνευση για τις επόμενες καμπάνιες.

Ας πούμε θα μπορούσε η επόμενη ραδιοφωνική διαφήμιση Jumbo να έχει σαν πρωταγωνιστή μία μικρή εβραιοπούλα. Η οποία μάλιστα είναι στο Άουσβιτς... Χάου κουλ ηζ δατ!!!

Η εβραιοπούλα, με μουσική υπόκριση εβραϊκής έθνικ μουσικής θα τραγουδά...

Την Πέμπτη πήραν τους γονείς μου για ντουσάκι
Και από τότε δεν τους έχω ξαναδεί
Μου το περιέγραφαν αλλιώς το Αουσβιτσάκι
μα είμαι γουλί, πως να τραβήξω το μαλλί;

Προχτές μας δώσανε σούπα με κατσαρίδες
Πάνε 6 μήνες που έχω να γευτώ ψωμί
Ο αδελφός μου βάζει συνέχεια τις τσιρίδες
εφιάλτες βλέπει ότι τον δέρνουν με σφυρί.

Απ' τον παππού έχει απομείνει μόνο στάχτη
Και η γιαγιά μου έχει γίνει πορτατίφ
Σκοτώσαν κάποιους που πηδήξανε τον φράχτη
Κι όταν μας δέρνουνε το ξύλο... είναι μασίφ

Όταν θα φύγω και ελεύθερη θα γίνω
(θε μου, το σκέφτομαι και από μέσα λάμπω)
φούστες θα βάζω, τα μαλλιά μου θα μακρύνω
και τα παιγνίδια μου θα παίρνω από το Τζάμπο!

ΕΚΦΩΝΗΣΗ: ΑΠΟΔΡΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΩΝ ΑΚΡΙΒΩΝ ΤΙΜΩΝ.
ΤΖΆΜΠΟ ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ!


όχι πες δεν είναι τέλειο; όχι, πες! πες είπα!

εν τω μεταξύ σκέφτομαι και πόσο χώρο για ανάπτυξη έχει όλο αυτό το πράγμα. Τι ωραίο που θα ήταν πιχι να βάζανε μία χαροκαμένη από το Δίστομο να τραγουδάει στην επόμενη διαφήμιση. Ή κάποιον από τα θύματα της 9ης Σεπτεμβρίου που πριν πηδήξει από έναν από τους δίδυμους πύργους τραγουδά Μανχατανιώτικη Τζάζ τι ωραία είναι που στο τζάμπο έχει τραμπολίνα και πυροσβεστικά οχήματα. Ή ένα από τα θύματα του Πολυτεχνείου, ή έναν από την Σάμαινα, ή ...λίμητλες ποσιμπίλιτης. λήμητλες.

Monday, March 23, 2009

Μηχανισμός επιβίωσης.

Μετά από τόσα χρόνια στην πιάτσα και την κυκλοφορία, ένα έχω να πω...

Δεν υπάρχει καλύτερος μηχανισμός επιβίωσης από το να μην αφήνεις τους μηχανισμούς επιβίωσης να έχουν το πάνω χέρι.

τελεία και παύλα.

Όταν φρενάρεσαι, όταν σταματάς τον εαυτό σου από το να εκφράζεται όπως θέλει, όταν ακολουθείς τακτικές και σχέδια... το μόνο που καταφέρνεις είναι να βγαίνεις στους ανθρώπους κάλπης και ψεύτικος.

Με αποτέλεσμα να μην νιώθουν άνετα και καλά μαζί σου, άρα από εκεί που ήθελες να γίνεις σούπερ δημοφιλής και αγαπημένος και πόθος κρυφός για όλους, πετυχαίνεις το αντίθετο - στην καλύτερη περίπτωση να είσαι αγνοημένος και αδιάφορος. Και στην χειρότερη, ψεύτικος και κούφιος.

Άσε που επιπλέον όταν καταπιέζεσαι και πνίγεσαι, καταλήγεις από όλο αυτό το μπλοκαρισμένο που κρατάς μέσα σου σαν την Τασώ Καββαδία στην Στέλλαμε μία ξυνίλα που αιωρείται μόνιμα γύρω και πάνω από ό,τι λες και ό,τι κάνεις, πράγμα που σε κάνει ακόμα πιο αποξενωμένο από το γύρω σου.

(γιατί τι είναι αυτό που μας απομακρύνει από τον κόσμο που μας περιβάλλει παρά η ανασφάλειά μας να του "προσφέρουμε" αυτό που πραγματικά είμαστε;) σνιφ σνιφ

Ενώ αντίθετα... όταν αφήνεις τα ζουμάκια της προσωπικότητάς σου να τρέχουν και να κυκλοφοράνε, όταν αφήνεις τον χαρακτήρα σου να μυρίζει όπως είναι η μυρουδιά του, όταν λες αυτό που σκέφτεσαι και νιώθεις (τηρουμένων των αναλογιών και των σεβασμών στις περιστάσεις και στην ελευθερία και την προσωπικότητα του άλλου, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ...) τότε, ναι, όντως μπορεί κάποιοι να σε αντιπαθήσουν και να μη σε γουσταρήσουν...

αλλά αυτοί που θα σε συμπαθήσουν και θα σε γουσταρήσουν θα είναι 100 φορές καλλίτεροι, γιατί θα είναι δικοί σου...

Και αυτό, επειδή θα έχουν αγαπήσει κάτι αληθινά δικό σου, την αλήθεια σου που βγάζεις εκεί έξω.

και τι με έπιασε τώρα με όλα αυτά τα λίγο θεωρητικά; ε, ομολογώ. Τα λέω της νύφης, δηλαδή εσένα σέξυ βιούερ, για να ακούει η πεθερά, δηλαδή ο γιόρζ τρούλη.

Υπήρξα για μεγάλο διάστημα της ζωής μου (και είμαι ακόμα, αλλά πολύ λιγότερο και πιο σπάνια και για πιο μικρή διάρκεια) πολύ φοβισμένος και αγχωμένος και αχάλαρος και σφιγμένος και ανήσυχος και περιμένα από τους ανθρώπους το χειρότερο. Αλλά μεγαλώνοντας κάνω την προσπάθειά μου να είμαι πιο τρυφερός με τον κόσμο γύρω μου, πιο αληθινός και πιο εντάξει.

Και έτσι από εκεί που άνησυχούσα για το τι θα μου συμβεί, λύνομαι και καταλαβαίνω πως ακόμα και το κουλό είναι κομμάτι της ζωής και από όλα τα ερεθίσματα που έχω γύρω μου προτιμώ να μην είναι αυτό που θα καθορίσει την συμπεριφορά μου, αλλά κάτι άλλο λίγο πχιο πχιοτικό σαν ερέθισμα.

Δεν το κάνω για τους άλλους, καθόλου καθόλου (πρόβατο είμαι όχι η Μόδα Τιρίσα) αλλά για μένα - ναι, στεναχωριέμαι που κάποιοι άνθρωποι δεν με γουστάρουν όταν δεν είμαι σφιγμένος και μαζεμένος, από την άλλη όμως οι άνθρωποι που κερδίζω είναι συνήθως πιο ταιριαστοί με την πραγματικότητα και τον χαρακτήρα μου.

Ενώ οι φιλίες που έγιναν πάνω σε μία άλλη εκδοχή της προσωπικότητάς μου, καταπισεμένης και υπό την λειτουργία των μηχανισμών επιβίωσης δεν φτουρήσανε.

Γι αυτό σου λέω. Άσε τους μηχανισμούς επιβίωσης όσο μπορείς έξω από την συμπεριφορά σου. Την επιβίωσή σου (ίσως) θα την εξασφαλίσουν... αλλά θα χαντακώσουν το ευ ζειν σου. Σίγουρα.

κοντολογίς - πχιότητα στις σχέσεις μας ΤΩΡΑ. χεχε :-))

Saturday, March 21, 2009

Γιατί την λένε Qatar Airlines

Πήγα για μερικές μέρες στο Ντουμπάι... το μυαλό μου έχει σχεδόν τεντωθεί από τις εντυπώσεις και τα ερεθίσματα και όσα είδα... όμως ο λόγος που γράφεται αυτό το πόστ είναι άλλος. έχω ένα χρέος να ξεπληρώσω...

Λοιπόν, έχω ταξιδέψει με πολλές πολλές πολλές εταιρίες αεροπορικές - Λουφτχάνσα, Ντέλτα, KLM, ΑιρΦράτζ, Αλίκη Βουγιουκλάκη Αιργουέηζ, Ελένη Ερήμου-Νίκος Γαλανός Αιρλάηνζ και πολλές άλλες.

έχω να δηλώσω ότι καμμία τους δεν πιάνει μία μπροστά στην Qatar Airlines. Είναι πραγματικά 5άστερη και 242985776663906077498748 φορές καλλίτερη από την αμέσως επόμενη. Βασικά, γι αυτό την λένε Qatar, γιατί οι άλλες ζηλεύουν τόσο πολύ την πχιότητα και καλωσύνη της ώστε κάνουν πάρτυ που μαζεύονται όλες μαζί στο σπίτι μίας από όλες (οι εταιρίες οι αεροπορικές όλα αυτά, έτσι;) και την βρίζουν από την ζήλια και την καταριούνται. Ε και επειδή την καταριούνται που είναι τόσο καλλίτερή τους της έμεινε το όνομα Qatar Airways.
εμένα πάντως η εμπειρία μου μαζί της ήταν απίστευτη. Τι να πρωτοθυμηθώ!!

Μας έδωσαν για πρωινό ένα σαντουιτσάκι με σπανάκι και τυράκι που ήταν τόσο νόστιμο και ζουμερό και αφράτο και ντηλίσχιους που αν το έβλεπε ο Μαμαλάκης ακόμα θα έκλαιγε από την ζήλια...

Τα περιοδικά για το σύστημα ψυχαγωγίας της πτήσης ήταν πιο καλοστημένα και πχιοτικά από την Αμερικάνικη Vogue, χωρίς πλάκα. Οι δε ταινίες που μπορούσες να δεις, ήταν περίπου 2425364747. Πραγματικά το μόνο είδος κινηματογράφου που δεν ύπηρχε ήταν τσόντα! Όλα τα άλλα είδη ταινιών ύπηρχαν και μάλιστα με πολλά και σούπερ καινούργια δείγματα!

Φυσικά, όλες οι αεροσυνοδές ήταν ή άντρες ή Γιαπωνέζες. (Λογικό αφού στις ισλαμικές χώρες η θέση της γυναίκας είναι δίπλα του αντρού της, όχι να μου τρέχει για καριέρα και μισθούς. Έχει παιδιά να μεγαλώσει.) Η ευγένειά τους ήταν σαν να την ένοιωθαν πραγματικά, όχι σαν τις Γαλλίδες ας πούμε που απλά είναι γουρούνες, ή σαν τις Αμερικάνες που απλά είναι χαζές και ψευτοευγενικές.

Όσο για την ακρίβεια στο πρόγραμμα... τι να πω, πρωτοφανής! Φτάσαμε και στους δυο προορισμούς (ο πρώτος ήταν για transfer και ο δεύτερος ο καταληκτικός εδώ στην Αθήνα) με ακρίβεια λεπτού. Αλήθεια λεπτού! απίστευτο.

Όμως ο βασικός λόγος που λάτρεψα την Qatar είναι διότι... χάρη στην μεγαλοψυχία ενός υπαλλήλου της δεν έχασα την πρώτη από τις δύο πτήσεις που θα με έφερναν πίσω στο σπίτι. Πραγματικά, δεν ξέρω τι να του ευχηθώ του άθρωπα και πως να του εκφράσω την αιώνια αιώνια αιώνια ευγνωμοσύνη που του έχω.

Προς στιγμή, και αφού είχε περάσει όλος ο πανικός και ήταν σίγουρο ότι θα ταξιδέψω, σκέφτηκα να του αφήσω μερικά κουπόνια για σεξάκοι (τι κουπόνια, μπλοκ, δηλαδή...) αλλά μετά σκέφτηκα τις πολιτισμικές διαφορές με μία άλλη θρησκεία και μπλα μπλα μπλα και ότι επειδή μπλα μπλα μπλα μου αρέσει εμένα κάτι δεν πα να πει ότι μπλα μπλα μπλα. Οπότε περιορίζομαι να κάνω μαρτυρία για το καλό που μου έκανε και να του ευχηθώ ο Αλλάχ να του δίνει ό,τι θέλει, ό,τι ό,τι ό,τι... Είμαι σίγουρος ότι το σύμπαν διαβάζει πρόβατο, θα δει αυτό το ποστ και θα κάνει μέριμνα για τον άθρωπα που με έσωσε.

Ούτε που θέλω να φανταστώ τι περιπέτειες θα είχα αν έχανα το αεροπλάνο και έμενα στο Ντουμπάι.... Όλες οι πτήσεις οι επόμενες ήταν γεμάτες, Παρασκευή γαρ, χώρια που θα έπρεπε να πληρώσω από την τσέπη μου και το εισιτήριο και το δωμάτιο που ίσως θα έπρεπε να μείνω. Αλλά ο Θεός έριξε στο δρόμο μου αυτόν τον άγιο άθρωπα που έφτασε μέχρι του σημείου να έρθει μαζί μου ως τον έλεγχο των χειραποσκευών και των διαβατηρίων για να παρακάμψω τις τεράστιες σειρές!!!

δικαιλογημένο αναστενάγμ αναστενάγμ ευγνομωσύν εντατίκ.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι κι εγώ παρακάλεσα πολύ. Τι "παρακάλεσα" δηλαδή, ικεύτευσα. Τι "ικεύτευσα"... σουρομαδήθηκα, όταν διαπίστωσα πόσο σοβαρη ήταν η κατάσταση. Για να καταλάβεις, όταν εμφανίστηκα στο αεροδρόμιο, στους πίνακες η πτήση έγραφε departing... Και το γκισέ που έγινε τσεκ ιν από τους επιβάτες, ήταν κλειστό!

εκείνη την στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ την σοβαρότητα της κατάστασης. Νομίζω ότι αισθάνθηκα την χλωμάδα να απλώνεται στο πρόσωπό μου σαν τυρί φιλαδέλφεια, παχιά και άσπρη. Κοιτάζω πανικόβλητος γύρω και βλέπω σε διπλανό γκισέ που γίνεται τσεκ ιν επόμενης πτήσης τον άθρωπα που του τα οφείλω όλα.

Πλησιάζω και του λέω ότι ήρθα να επιβιβαστώ σε μία πτήση που φεύγει σε 35 λεπτά, δηλαδή που έχει κλείσει το τσεκ ιν της πριν από 25 λεπτά. Η αντίδρασή του; Θυμάσαι πως γελούσε η Βάντα στο Σπόρτ Μπίλι;
ε γέλαγε έτσι για τρία λεπτά! Αφού τελείωσε αυτό, και ενώ το πρόσωπό του είχε γίνει πετρωμένω σαν της Αγάπεις Βαρδηνογιάννενας μου λέει "εξκιούζ μη σάιαρ, δε πλέην ηζ ρεντη φο τεηκ οφ, γιου χαβ μήσντ δη φλάητ"...

ΓΟΥΝΤΑΦΑΚ!!!! ΓΟΥΝΤΑΦΆΚ!!!

Ευτυχώς που είχα μαζί μου πρόχειρο προτζέκτωρα και έβαλα να παίζει σκηνή όπου ο Κούρκουλας χορεύει με πόνο ψυχής "ΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑΑΑΑΑΑΑΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩΩΩΩΩ ΣΕ ΠΤΗΣΗ ΤΗΣ QATAR AIRLINES ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΓΗΣΩ ..." και ταυτόχρονα άρχισα να το χορεύω με το πουκάμισο ανοιχτό και με τσιγάρο που το μισό ήταν στάχτη να κρέμεται στα χείλη και να χτυπάω την παλάμη στο πάτωμα του αεροδρομίου ντουμπάι και τελικά έτσι έγινε και όλο αυτό το δράμα έκανε τον αρχικά σκληρό και άκαρδο ελεγκτά να γίνει ο πολυτιμότερος σύμμαχος στον αγώνα μου για την επιστροφή από την ξενιτιά...

αχ θεέ μου. στο τσακ την γλύτωσα.

όμως...για ποιον λόγο άργησα να φτάσω στο αεροδρόμιο; ποια ήταν η αιτία να γίνει όλο αυτό; λοιπόν, άκου....

ουπς μα τι ακούω; σαν χτυπάει το κουδούνι... είχαμε κανονίσει να πάμε για ποτά με τον φίλο μου τον Κλιφ Χάνγκερ... οπότε, η αποκάλυψη της αιτίας της καθυστέρησης θα γίνει άλλη φορά... χεχεχε. :-)))

Wednesday, March 18, 2009

Σούπερ αστεία αντίστροφη αναλογία



όσο πιο μικρό βλαχάκι είναι κάποιος ή κάποια, τόσο περισσότερες ιδιωματικές φράσεις χρησιμοποιεί στα Αγγλικά για τους πιο άσχετους λόγους.

το αστείο είναι ότι οι φράσεις κάνουν κρα ότι είναι από αμερικάνικες σειρές τύπου ντέσπερέητ και γκάσηπ γκέρλ οπότε..

είσαι σε επαγγελματικό μήτηγκ και ακούς από ελληνάκι που πάει να το παίξει προχώ και πολύ πραγκρέσιβ και ίνγκλισ κάλτσουρντ κάτι κουλά του τύπου, ...

δις θίγκ γκέτσ ιν μάη χερ έβρη τάημ

ή

δε γκάη ρήλη χάζ το σταπ τζάμπινγ ντάουν μάη θρότ!!!

και εμείς γελάμε κάτω από τα μουστάκια μας.

Tuesday, March 17, 2009

Yes, όπως παλιά που ακούγαμε γραμμένες κασέτες


Η γιαγιά μου πήγε σήμερα βόλτα και σε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι και τυχαία μου βρήκε το νέο άλμπουμ των Pet Shop Boys, Yes.

Δεν το έχω ακούσει πάνω από δύο φορές. Να η πρώτη εντύπωση μου για τα τραγούδια (που θα με κατατρέχει για πάντα πια, όπως γίνεται με κάθε πρώτη εντύπωση που έχουμε και για οποιοδήποτε πράγμα... σκεψ σκεψ εντατίκ)

1. Love Etc
Συγκινεί πολύ το μυαλό μου, αρκετα τα αυτιά μου και... χμφ χμφ χμφ ελάχιστα την καρδιά μου... χμφ χμφ χμφ ξανά. Ίσως όμως και να μου έχει τελειώσει, γιατί το ακούω εδώ και δύο μήνες και το έχω κάψει φλάτζα.

2. All Over The World
Το περιβόητο, με το Sampling του Προκόφιεβ. Έχει περίεργο ρυθμό, διαστημικά μπλιμπλίκια, ένα ωραίο οέο, και μου θυμίζει παρέα από Αμερικάνες αδελφές με καυτά τζην σορτσάκια που βολτάρουν στην παραλία του Μαϊμι καθ οδόν προς το gay bar. Μου αρέσει.

3. Beautiful People
Αν ήταν παιδί σε σχολική τάξη, θα ήταν φρόνιμο, ομορφούλι και με μέτριους βαθμούς.

4. Did You See Me Coming?
Θυμάσαι το παιδάκι του αμέσως προηγούμενου τραγουδιού; Έχει μία αδελφή μεγαλύτερη που πάει Λύκειο. Είναι ντάνα, βάφεται από τα 14 και της αρέσει να πιάνει τους κώλους των αγοριών στην τάξη. ε, αυτή είναι αυτό το τραγούδι χεχεχε

5. Vulnerable
"ok, εσύ μπορεί να νομίζεις ότι είμαι δυνατός και δεν κάνω ποτέ λαθή - αλλά είμαι ευάαααααααλωτος, τόσο ευάααααλωτος... χωρίς εσένα". Δηλαδή, τώρα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ περιμένεις να μην λατρέψω τραγούδι που ξεκινά με αυτόν το στίχο; νο φάκην γουέη! η μουσική του γέφυρα είναι μελαγχολική σαν μάτια κουταβιού που ξέρει ότι σε λίγο θα το φάνε με νούντλς κάποιοι κακοί Κινέζοι. Α, αυτό το τραγούδι είναι η απάντηση στο stepping stone αυτής της χοντρής Ουαλέζας που τόσο σου άρεσε (μπλιάχ).

6. More Than A Dream
Καλομελετημένο και τόσο... υποσχόμενο. Σαν καρό τραπεζομάντηλο πάνω σε σούπερ περιποιημένη γκαζονία (το θηλυκο του γκαζόν) στο οποίο σε λίγο ένα τέλειο γκομενάκι με σέξυ κοιλάκι θα απλώσει υπέροχα φαγώσιμα για να κάνετε μαζί πικ νικ.

7. Building A Wall
Αρχίζει αλλιώς, αλλιώς προκύπτει και αλλιώς τελειώνει. Διαμαντάκι, διαμαντάκι. Φοβερή παραγωγή και ο στίχος του ρεφρέν είναι σούπερ σκεψ σκεψ εντατίκ.

8. King Of Rome
Ο Βασιλιά της Ρώμης.... Είναι ένας 45χρονος κύριος, ξαπλωμένος γυμνός στο σκοτεινό δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Είναι μεσημέρι. Βρίσκεται σε μία πόλη του εξωτερικού για δουλειές. Λίγη ώρα πριν πέσει για ξάπλες είχε προσπαθήσει αποτυχημένα να κάνει ντροπαλό καμάκι σε έναν νεαρό σερβιτόρο σε ένα καφέ της ξένης πόλης. Το ίδιο βράδυ πρόκειται να επιστρέψει στο σπίτι του και την οικογένειά του. Έχει δύο γιους και μία μικρή κόρη με σύνδρομο down.

9. Pandemonium
Βάλε μωρή την γκέτα την ροζ και το κολάν και σήκω να πάμε να κάνουμε αμέσως Ζωηρόμπικς στο τζειμ, και άσε τα κουλά "είμαι κουρασμένη δεν έχω όρεξη για γυμναστική" γιατί θα σου ξεριζώσω την βάτα από το ταγιέρ και θα στην κάνω γαργάρα. ...αυτό το τραγούδι, λένε οι πληροφορίες, όταν το άκουσε η Τζέην Φοντά άρχισε να κλαίει όλο νοσταλγία πάνω από τις κασέτες γυμναστικής που είχε βγάλει στα 80ζ.

10. The Way It Used To Be
Το τραγούδι που όλοι λένε ότι είναι το καλύτερο του άλμπουμ. Όχι άδικα. Όχι χωρίς λόγο. ΟΜΩΣ σε προειδοποιώ. Μην το ακούς πάνω από 3 φορές την μέρα, αυξάνει τα θλιψόνια και τα μελαγχολόνια στο αίμα σε επικίνδυνο βαθμό. Μπρίλιαντ.

11. Legacy
Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ μου θυμίζει λίγο τις μεταεπικές μουσικές που ακούγονται στους ατέλειωτους τίτλους τέλους ταινιών δράσης τύπου Terminator Εναντίον Σακαφιορέτ 2. Είναι πολυεπίπεδο σαν μιλφέιγ. Δεν το έπιασα με τα δύο πρώτα ακούσματα, υποψιάζομαι όμως μετά βεβαιότητας ότι θα μου κάνει εσωτερική ταραχή με μερικά λίσενινγκζ.

12. We're All Criminals Now (Bonus Track)
Αυτό είναι το b side στο Love etc και είναι γραμμένο για τον Jean Charles De Menezes, τον αντίστοιχο Αλέξη των Βρετανών (για να θυμηθείς ποιος είναι google him). Οh God, The Pet Shop Boys get political... αξιοπρεπές σαν B side.

το άλμπουμ είναι καλό. ναι! Yes!

Φωτεινά πρόβατα! φωτεινά πρόβατα!!!!!!!!!

Ξανά μανά παρατήρηση

Πριν από μερικές μέρες έτρωγα στο πασάζη και την ώρα που έτρωγα ένας nti gay έβαλε το Frozen της Μετζένας και ένας κοντά 50 άντρας που καθόταν λίγο παραπέρα, ξέρεις από αυτούς με τα πρησμένα γκρι πρόσωπα από τα ξενύχτια και τις σκοτεινές μέρες, και την παντελή έλλειψη σεβασμού και αγάπης προς τον εαυτόν του, γύρισε προς το μέρος του και άρχισε να χειροκροτάει, να χειροκροτάει αν έχεις τον θεό σου, ο τύπος άρχισε να χειροκροτάει τον ντήτζέη επειδή έβαλε το Frozen της Μετζένας...

είχε βαμένα μαλλιά και χτενισμένα με γυναικείο τρόπο, και χειροκροτούσε με ένα αργό, πλαδαρό και επιτηδευμένο χειροκρότημα που κράτησε ώρα και έκανε όλο το μαγαζί, που ήταν μισογεμάτο, να γυρίσει να τον κοιτάξει ενοχλημένο. Και δύο χοντρές γκόμενες που κάθονταν μαζί του αισθάνθηκα ότι ντρέπονταν και για τον εαυτό τους και για λογιαριασμό του με αυτήν την επίδειξη (τίνος πράγματος άραγε;).

Και μετά από μερικά λεπτά το πλαδαρό χειροκρότημα σταμάτησε και ο ντι τζέη είχε γίνει μπλαβής από την ντροπή του, ο μεθυσμένος κύριος είχε ξαναβουτήξει εκεί από είχε προσπαθήσει να πάρει μία ανάσα με το χειροκρότημα.

καμία φορά τα πιο κωμικά πράγματα μπορεί να σε κάνουν να θλιβείς πολύ.

Monday, March 16, 2009

Παρατήρηση

Απόψε το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας δεν υπήρχε ούτε ένα ATM Εθνικής Τράπεζας το οποίο να δέχεται κατάθεση (μην χαίρεσαι, δεν ήθελα να κάνω κομπόδεμα, κάρτα έπρεπα να πληρώσω).

Τα ATM στην αρχή της Πανεπιστημίου, στην γωνία με Βασιλίσης Σοφίας δεν δέχονται καταθέσεις. Τα ATM στην Καραγιώργη Σερβίας ήταν κλειδαμπαρωμένα. Τα ATM στην Σκουφά ήταν σπασμένα. Τα ATM στην Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου επίσης σπασμένα. Όλα αυτά της Εθνικής.

Αλλά και με τις άλλες τράπεζες, το ίδιο. Τα βράδια και τα σουκού η πρόσβαση είναι πολύ δύσκολη. Τα Σάββατα πια, αν δεν έχεις φροντίσει να πάρεις χρήματα από την Παρασκευή, υπάρχει κίνδυνος να βρεθείς χωρίς €. Ακόμα και τα πιο κεντρικά ATM είναι με κατεβασμένα ρολά: Της Eurobank στην Κοραή και στην Σόλωνος, της Alpha Bank στην γωνία Ιπποκράτους και Καλλιδρομίου απέναντι από το σπίτι μου, αλλά και στην Πανεπιστημίου...

Γιατί ξαφνικά αυτή η δυσκολία; Αυτονόητο, προφανώς για να προστατεύσουν τα μηχανήματά τους από τους βανδαλισμούς.

Όμως εμένα όλο αυτό το πράγμα αποκτά τεράστιες διαστάσεις στο μυαλό μου.

Σκέφτομαι πως ακόμα και οι πιο μεγάλες αλλαγές στην ιστορία της αθρωπάτητας ξεκίνησαν από ένα μικρό σημαδάκι, ένα ασήμαντο κάτι που ελάχιστοι του έδωσαν ίσως σημασία.

(ένα άστρο που έλαμπε με ένα ιδιαίτερο τρόπο στον ουρανό, μία σπίθα που βγήκε από δύο πέτρες που τρίφτηκαν, μία αγγελία με την οποία ο Κολόμβος αναζήτησε ναύτες, μία ερώτηση στο κεφάλι ενός έφηβου σαν τον Νίτσε, τον Τσέχωφ...)

Και όπως λοιπόν γυρνάω στην Αθήνα αναζητώντας ένα αυτόματο ταμειακό μηχάνημα να κάνω την δουλειά μου, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι...

Λές η επανάσταση να ξεκίνησε ήδη από τα ATM's;

Saturday, March 14, 2009

Ήρθε η ώρα να κλείσει η μικρή παρένθεση

Ίσως τελικά η γενιά μου να είναι η γενιά στην οποία θα πέσει ο κλήρος να κλείσει αυτή την μικρή παρένθεση στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ξέρεις, την παρένθεση που λέει ότι "η ευτυχία βρίσκεται στην ευμάρεια, τα υλικά αγαθά, τα Σαββατοκύριακα στη Μύκονο και την Αράχοβα, το μεγάλο αυτοκίνητο και τα ωραία ρούχα".

Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, ο άθρωπας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχε το πολύ την δυνατότητα να προβλέψει αν θα φάει κάτι σε μερικές μέρες... (αυτό γίνεται και τώρα ακόμα σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της γης). Τώρα, προβλέπουμε τα σαββατοκύριακά μας αν θα είναι στο Ναύπλιο ή την Θεσαλλονίκη και αν θα αλλάξουμε αυτοκίνητο σε 2 ή σε 2μιση χρόνια....

θα κλείσει λοιπόν η παρένθεση και θα ξαναβρεθούμε σε μία άλλη κατάσταση μυαλού, όπου από εκεί που βρίσκαμε την ευτυχία στις εκφάνσεις της ευμάρειας και της καλοπέρασης, θα την βρίσκουμε στο απλό γεγονός ότι για παράδειγμα είμαστε ζωντανοί και μπορούμε να πάμε μία βόλτα έστω και με τα ποδάρια μας εκεί που κάποτε θέλαμε αυτοκίνητο.

ε και λοιπόν; έλα, λοιπόν, περιβόητη κρίση... είμαι έτοιμος και σε περιμένω.

δεν λέω ότι δεν ψιλοφφοβάμαι, δεν λέω ότι δεν θα τεντωθώ και δεν θα ψιλοπονέσω (μην ξεχνάς ότι κάθε φορά που αλλάζουμε ένα modus operandi μας υπάρχει ένα μικρό πονάκι)

αλλά, πόσο, πια, οδυνηρό να είναι αυτό το κλείσιμο της παρένθεσης; πόσο να με πληγώσει που για πάράδειγμα θα φοράω τριμμένο πανταλόνι ή δεν θα μπορώ να πάω συχνά στο σινεμά;

Ή για να το κάνω πιο υπερβολικό, και τι θα γίνει αν πρέπει να τρώω ρύζι ρύζι ρύζι ρύζι συνέχεια; Ας τρώω...

αν ανησυχώ πολύ για κάποιους, είναι για όλους εκείνους που η οικονομική τους ανεξαρτησία βασίζεται σε επαγγέλματα που όταν τρώω ρύζι ή όταν σταματήσω να αγοράζω παντελόνι θα βρεθούν χωρίς αντικείμενο... ναι, τι θα γίνουν όλοι αυτοί με στεναχωρεί ΠΟΛΥ!

και ταυτόχρονα καταλαβαίνω και κάτι ακόμα. Ότι ίσως τελικά το πρόβλημα είναι λίγο πιο πολύπλοκο και πολυεπίπεδο από όσο το έχω αυτήν την στιγμή στο μυαλό μου.

αλλά παρόλα αυτά επιμένω. Όσο και αν ακούγεται οξύμωρο:

Το κλείσιμο της παρένθεσης θα είναι πολύ οδυνηρό για πολλούς ανθρώπους, αλλά συνολικά ωφέλιμο για την ανθρωπότητα.

αρονό... σκεψ σκεψ εντατίκ

Friday, March 13, 2009

Σημασία έχει να ονειρεύεσαι... (νομίζω ερμ ερμ ερμ ερμ)

Όνειρο 1

Είμαι ξαπλωμένος σε μία σούπερ άνετη ξαπλώστρα δίπλα από μία πισίνα 1321441411 μέτρων. Ο ήλιος λάμπει, το αεράκι φυσάει ευχάριστα... Λίγο πιο πέρα είναι το μπαρ. Εκεί βρίσκεται ένας παχουλούλης κύριος γύρω στα 40, με σέξυ κοιλίτσα που σε ένα μπάρμπεκιου. ψήνει διάφορα κρέατα .... Μου ετοιμάζει ένα διπλόπιττο με έξτρα κεμπάμπ. Το βάζει σε ένα πιάτο γεμάτο πατάτες περιχυμένες με σάλτσα τσένταρ και μπέηκον. Γδύνεται ολόγυμνος ολόγυμνος και μου φαίρνει το πιάτο εκεί που είμαι ξαπλωμένος. Το βλέμμα του είναι όλο υποσχέσεις για υπέροχες στιγμές. Πάνω που πάω να δαγκώσω το σουβλάκι μου και να του χαιδέψω το ποπουλίνο... ξυπνάω...

Όνειρο 2

βρίσκομαι στην χώρα του μπέηκον μάσρουμ μέλτ. Ο πρόεδρος μου απονέμει το μετάλλιο του Μεγάλου Ευεργέτη γιατί ανακάλυψα ένα τρόπο να στερεώνω ακόμα περισσότερη σάλτσα μέσα στο φρατζολάκι χωρίς να χαλάει το μπέργκερ. Το κοινό χειροκροτεί ενθουσιασμένο την βράβευση μου. Με οδηγούν σε μία αίθουσα δεξιώσεων όπου θα παραλάβω το βραβείο που συνοδεύει το μετάλλιο.
Πάνω σε ένα υπέροχο βάθρο από τυροστήλες ένα τεράστιο μπέηκον μάσρουμ μέλτ κουνάει όλο υποσχέσεις την μέση του και μου κλείνει πονηρά το μάτι... (μην ρωτάς πως γίνεται, για αυτό τα λέμε όνειρα, επειδή βλέπεις να πραγματοποιούνται απίστευτα πράγματα - αλλιώς θα τα λέγανε ρεαλισμούς, όχι όνειρα...γκρ γκρ γκρ γκρ χαζοβιόλη!). Βγάζω τα ρούχα μου και μένω με το σέξυ μαύρο σωβρακάκι μου... Πάνω που πάνω να του χώσω την πρώτη δαγκωματιά... ξυπνάω.

Όνειρο 3

Βρίσκομαι στην Αθήνα στην περίδο της κατοχής. Γύρω μου χιλιάδες πτώματα, σκελετωμένα, από άμοιρους που έχουν πεθάνει από την ασιτία. Εγώ κλαίω, λίγο από την λύπη, λίγο από την πείνα και πλησιάζω μία ομάδα φρικτών αποστεωμένων πτωμάτων στην γωνία Ακαδημίας και Κανάρη. Καθώς πλησιάζω βλέπω με τρόμο ότι ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ όλα τα πτώματα έχουν... το δικό μου πρόσωπο!!! Γκάσπ. Ξυπνάω από τα ουρλιαχτά μου.

Όνειρο 4

Είμαι στους τελικούς κολύμβησης στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου 2012. Πρόκειται να συναγωνιστώ με τον Φέλπς και τον Ποπόφ στους τελικούς 200 μέτρων ελεύθερο. εγώ στον κεντρικό βατήρα, δεξιά μου ο Φέλπς, αριστερά μου ο Ποπόφ. Ο αθλοθέτης δίνει το σύνθημα της έναρξης του αγώνα. Δίνω ώθηση από τον βατήρα και βουτάω στην πισίνα. Αντί για νερό πέφτω σε εκατομμύρια λουκανικάκια φρανκφούρτης τυλιχτά σε μπέηκον περιχυμένα με σάλτσα ροκφόρ. Καθώς κάνω μεγάλες λεβέντικες απλωτές και βγαίνω μπροστά από τα πρώτα μέτρα του αγώνα δαγκώνω και μερικά λουκανικάκια που είναι το ύψος του στόματός μου.... Επόμενη σκηνή, παίρνω το χρυσό μετάλλιο στο νέο άθλημα "200μέτρα ελεύθερο σε λουκανικάκια φρανκφούρτης τυλιχτά με μπέηκον και με σάλτσα ροκφόρ". Ο πίνακας στο βάθος του σταδίου γράφει ότι έχω κάνει γουάρλντ ρέκαρντ. Ο σέξυ κρεοπώλης ψήστης του πρώτου ονείρου μου απονέμει το μετάλλιο που δεν είναι τίποτα άλλο από μία τεράστια μακαρονάδα με κιμά και πολύ πολύ πολύ τυρί.... πάνω που πάνω να χωθώ ολάκερος μέσα της.... ξυπνάω.

Όνειρο 5

Χιλιάδες γαρίδες, χιλιάδες καλαμαράκια πανέ, χιλιάδες σπανακόπιτες νηστίσιμες, χιλιάδες σάντουιτς χωρίς τυρί ή μαγιονέζα έρχονται καταπάνω μου ουρλιάζοντας ΦΑΕ ΜΑΣ ΦΑΕ ΜΑΣ ΦΑΕ ΜΑΣ ΦΑΕ ΜΑΣ... τα μάτια τους είναι γεμάτα μίσος και απειλή.... ταυτόχρονα τινάζουν με μίσος και πχιότητα την διαβολική τους φράτζα ΦΑΕ ΜΑΣ ΦΑΕ ΜΑΣ ΦΑΕ ΜΑΣ ΦΑΕ ΜΑΣ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΘΡΕΦΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΡΩΓΕ ΤΡΩΓΕ ΤΡΩΓΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ... ξυπνάω από το εκωφαντικό βουβό μου εσωτερικό κλάμα. άχου...

(ναι, ομολογώ, η νηστεία φέτος μου έχει πέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ. έχω φρικάρει τόταλη και είμαστε ακόμα στην δεύτερη βδομάδααααΑΑΑΑΑ! αλλά, θα κρατήσω, τι να κάνω.... σνιφ σνιφ σνιφ λυγμ λυγμ λυγμ)

Wednesday, March 11, 2009

Η μυστική μου και σούπερ αποδοτική συμβουλή για εξοικονόμηση χρόνου...

δες το σαν όψιμο χριστουγεννιάτικο δώρο.

Όποτε σε παίρνει στο κινητό κάποιος πριξαρχίδης από αυτούς που χρειάζονται 353636363636346436476475675858969769 λέξεις για να σου πουν κάτι που χρειάζεται το πολύ 14 για να ειπωθεί....

λέγε στην αρχή της συνομιλίας "δεν έχω καθόλου μπαταρία, αν κλείσει το κινητό θα σε πάρω εγώ μετά..."

Ο συνομιλητής θα αναγκαστεί να σου πει αυτό που θέλει σε 15 δευτερόλεπτα. χεχεχε

γλυτώνεις ΑΠΕΙΡΟ χρόνο

χεχεχε

Δωρεάν διακοπές!

(....για διαφημίσεις... τι νόμιζες μαλακιζζζζζζζζμενο ότι θα σε στείλω σε κάνα νησί να αράξεις την αρίδα σου, χα!).

Η σαμπάνια του φτωχού, το επίσημο πιοτί της ανθρωπότητας, η εγγύηση ότι αυτός ο κόσμος δεν θα καταστραφεί ποτέ, το επόμενο βήμα στην εξέλιξη του πολιτισμού (ας με σταματήσει κάποιος άθρωπας) η μεγάλη μητέρα όλων των ιδεών, το ζουμί που συμπυκνώνει ότι μας κάνει άθρωπες... αποφασίζει να ασχοληθεί με την κρίση. Δες πως:

αχ, αχ! να κάτι τέτοια κάνει η κόουκ και πηγαίνω μετά κρυφά, όταν κάνω μπέημπη σίτιν στα μωρά φίλων μου, και τους δίνω να πίνουν κόκακόλα αντί για το γάλα που μου άφησαν στο μπιμπερό (για να μαθαίνει το μωρό να γίνει άθρωπας από μικρό - το γάλα το πετάω και λέω ότι το ήπιε όλο το μούλικο, εννοείται - μην το πεις, έτσι;)

Η Loewe κάνει μαγκιές. Φταίω τώρα να πάω να την ξετινάξω την κάρτα, να αγοράσω μέχρι και χαρτί υγείας Loewe, όχι πες, φταίω;:


Η ζωή λέει κυλά πιο εύκολα με μία VISA! tell ME about it bitch, τις έχω ξετινάξει τις πιστωτικές μου, χεχεχε. ωραιούλι το λες, αλλά δεν τρελλαίνομαι κιόλα:


αυτή η διαφήμιση για μία εταιρία κινητής στην αργεντινή ή στη χιλήης (που θα έλεγε και η Άντζελα) είναι λίγο πουστέ, το περνάει το κοινωνικό μήνυμα υπέρ της αδελφής ή μου φαίνεται; χμφ χμφ χμφ σκεψ σκεψ εντατίκ... για δες και πες.

Tuesday, March 10, 2009

Ο θάνατος του drama queen

"Σήμερα το πρωί σηκώθηκα και πήγα να κάνω κακά μου και μετά που κοίταξα τις κουράδες που είχα κάνει είδα ότι ήταν και οι δύο γεμάτες αίματα, αίματα, αίματα ΑΙΜΑΤΑ!!!

ΟΧΙ ΘΕΕ ΜΟΥ! ΑΑΑΑΧΟΥ ΑΑΑΑΑΧΟΥ... :-((


Αμέσως κατάλαβα τι έχει συμβεί. Στην οικογένειά μου υπάρχει μακρύ ιστορικό καρκίνου για πολλές γενιές, από αυτό έχουν πεθάνει προπαπούδες και προπρογιαγιάδες και από τις δύο πλευρές, αλλά και η μάνα μου, οπότε τι τα ήθελα, είχε έρθει η ώρα να πληρώσω κι εγώ το χρέος μου στην επάρατο..... ΑΧΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟ ΠΕΘΑΙΝΩΩΩΩΩΩΩΩΩ... :-((

Για μερικά λεπτά έμεινα πάνω από την λεκάνη να κοιτάζω τις ματωμένες κουράδες και να κλαίω με μαύρο δάκρυ. Θυμόμουν τον παππού μου από την μεριά της μάνας μου που πέθανε από καρκίνο του παχέος εντέρου, θυμόμουν πόσο είχε υποφέρει, θυμόμουν που του είχαν βάλει παρα φύσι ποπουλίνο, παρά φύσι παρά φύσι και έκλαιγα, έκλαιγα... :-((

Μετά θυμήθηκα την μάνα μου και ένα άρθρο που είχα διαβάσει ότι ο καρκίνος είναι κληρονομικός και πάει από μάνα σε κόρη... και άρχισα να κλαίω ακόμα πιο βουβά... (εντάξει, δεν με λες ακριβώς κόρη αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ...).

Λίγο μετά το γκομενάκι μου που κοιμόταν στο δωμάτιο ξύπνησε και ήρθε κατουρήσει... ευτυχώς είχα προλάβει να σκουπίσω τα δάκρυα μου τα καυτά, και έτσι δεν προδόθηκα. Βλέπεις είχα ήδη αποφασίσει να αντιμετωπίσω μα αξιοπρέπεια το όλο δράμα μου, να μην το πω σε κανέναν, να μείνω κιουρία με Q κιουφαλαίο...

Τράβηξα το καζανάκι, αποχαιρέτησα τα ματωμένα σκατά, τις φρικτές αυτές Κασσάνδρες (ή μήπως να τις πω κακά-σσάνδρες) και βγήκα από την τουαλέτα...

Έσφιξα τα δόντια και χρησιμοποίησα όσο κουράγιο μου είχε απομείνει για να χαιρετήσω χαρωπά τον Αντρέα μου...

- Καλημέρα Ανδρέα... είπα πονώντας βουβά από μέσα μου.
- Καλημέρα Μιχάλη μου απάντησε αυτός... Νυστάζω τρελά, εχτές τελείωσα 4 και από το μαγαζί... Θα κοιμηθώ ακόμα.

Τον κοίταξα με πόνο ψυχής (που όμως αυτός δεν τον κατάλαβε, επίτηδες το έκανα) και πήγα στην κουζίνα. Έβγαλα το γκαζάκι από του ντουλάπι για να κάνω ένα καφέ... χάιδεψα το μπρίκι, χάιδεψα το Gossip Girl themed μπολ με την ζάχαρη, χάιδεψα το πλαστικό δοχείο του ελληνικού καφέ (αχ, θυμήθηκα που το είχα φέρει στο κεφάλι ενός γκόμενου σε ένα καυγά πριν από καιρό...) για να τα αποχαιρετήσω τώρα που θα πέθαινα με φριχτούς πόνους.

Ο ποπός μου είχε ήδη αρχίσει να με τρώει, ο φρικτός καρκίνος :-(( ΑΑΑΑΑΧΟΥΟΧΟΥΟΧΟΥΤΟΧΟΟΧΟΟΧΟΥΧΟΥΟΧΟΥΟΧΟΥ :-(( ήδη μου έκοβε το νήμα της ζωής λυγμ λυγμ.

Μέχρι να πιω τον καφέ μου, ο Ανδρέας είχε ξαναπέσει στο κρεβάτι και τον έπαιρνε κανονικά. Έτσι βρήκα την ευκαιρία που ήθελα...

Πήγα στο δωμάτιο-γκαρνταρόμπα μου, πήρα μία μαύρη μαντήλα, την έδεσα στο κεφάλι και έγειρα πάνω από το κοιμισμένο γκομενάκι μου για να το αποχαιρετήσω (έτσι το έχουμε εμεείς από την Μάνη να δίνουμε φωνή στο μοιρολόι μας). Για να μπω στο μούντ εβαλα και τα ακουστικά για να μη το ξυπνήσω... Επέλεξα Μαρινέλλα ΑΑΑΑΑΑΧΟΥΧΟΥΟΧΟΟΧΟΥΤΟΧΟΟΥΟΧΥΟΧΟΥΟΧΟΥ άνοιξε πέτρα ΑΑΑΑΑΑΑΝΟΙΞΕ ΠΕΤΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ενώ εγώ θρηνώντας βουβά χάιδευα με λυγμό τον αέρα πάνω από το κεφάλι του Αντρέα.

Την ώρα ακριβώς που έπνιγα ένα κλαυθμό δαγκώνοντας τα χείλη μου ο ΠΑΠΑΡΑΣ ξύπνησε. Με είδε λοιπόν με μαύρη μαντήλα, με ακουστικά, μα δακρυσμένα μάτια να δαγκώνω τα χείλη μου και να χαιδέυω τον αέρα πάνω από το κεφάλι του... ΜΑΛΑΚΑΣ, δεν μπορούσε να μην ξυπνήσει ασταδγιάλα....

- Μιχάλη... τι κάνεις; μου λέει...

Τι να του πω τώρα μου λες; Τι να πω; Ότι έχω μερικά εικοσιτετράωρα ζωής; Ότι πεθαίνω τώρα που είμαι έτοιμος να κάνω ανταύγειες; Ότι ζβήνω, χάνομαι τώρα που μόλις κατέβασα τον τελευταία κύκλο των Απελπισμένων; ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΘΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ; ΑΑΑΑΑΑΧΟΥ ΑΧΟΥ είναι νέο παιδί, πως θα αντέξει ότι ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΒΗΝΩ ΧΑΝΟΜΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ! είναι νέο παιδί θέμου, γιατί έπρεπε να του συμβεί και αυτό; γιατί ΓΙΑΤΙ. :-((

Ο Ανδρέας εν τω μεταξύ τώρα που δεν του απαντούσα κιόλας είχε αρχίσει όντως να ανησυχεί...

- Τι γίνεται ρε πούστη μου πάλι;

Αυτό ήταν, έσπασα εκείνη την στιγμή. Έχασα τον κόσμο από τα μάτια μου... απ' τα νεύρα.

- ΠΑΛΙ; ΠΑΛΙ; τι εννοείς "πάλι", Ανδρέα, ε; ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΟΥΟΑΑΑΑΧΟΥ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΘΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΦΕΡΕΣΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΜΙΑ ΥΣΤΕΡΙΚΙΑ ΠΟΤΕΕΕΕΕ ΘΕΜΟΥ ΘΕΜΟΥ ΘΑ ΧΑΘΩ ΚΑΙ ΘΑ ΕΡΧΕΣΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΕΣ ΜΕ ΑΥΤΑ ΣΟΥ ΤΑ ΛΟΓΙΑ, (βαθιά ανάσα) ΑΛΛΆ ΑΑΑΑΑΑΧΟΥΟΧΟΥΟΧΟΥΧΟΥΟΧΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟ ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΗ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΕΚΡΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΩ (βαθιά ανάσα) ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΠΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΙΣΩ ΟΣΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ.

Πέταξα το μαντήλι και βγήκα από το δωμάτιο πατώντας πάνω στα καλλυντικά που είχα πετάξει στο πάτωμα την ώρα του τάντρουμ μου. Δεν με ένοιαζε όμως, δεν μπορούσα άλλο να ανεχτώ εμένα ένα τόσο ήρεμο άτομο να με αντιμετωπίζουν σαν να είμαι καμία υστερικιά.

Πήγα στο σαλόνι προσπαθώντας να ελέγξω την θλίψη μου για τον επικείμενο χαμό μου αλλά και τα νεύρα μου για την αχαριστία του Ανδρέα...

Κοίταξα γύρω μου και είδα τα βιβλία μου και τα σιντι μου και μία μαχαιριά μου πάγωσε την καρδιά... πως θα αποχαιρετούσα όλα αυτά τα βιβλία; πως θα έλεγα τα γκούντμπάηζ μου σε όλα αυτά τα σιντί; Η Χρύσπα μου τραγουδούσε από ένα σιντοεξώφυλλο "στον άλλο κόσμο που θα πας κοίτα μην γίνεις σύννεφο" ενώ ο Μαρκόπουλος μου κουνούσε το μαντήλι στο ρυθμό του "κουρασμένο παλληκάρι"... ΑΑΑΑΑΧΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟ ΠΕΘΑΙΝΩ ΘΕ ΜΟΥ ΤΟΣΟ ΝΕΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΤΟΣΟ ΑΓΝΗ....

Το ποπουλίνο μου με πονούσε πια πολύ... δι ντεθ τολ είχε γίνει δη ντεθ κολ.

Σκεφτόμουν αν και πως θα το πω στους φίλους μου και στους δικούς μου... Για μια στιγμή σκέφτηκα να δώσω μονάχος μου τέλος στην ζωή μου για να γλυτώσω από τον πόνο και την οδύνη και τον εαυτό μου αλλά και όσους αγαπώ... ΑΑΑΑΧΟΥΧΟΥΟΧΟΥΧΟΥΧΟΥΧΟΥ ΔΥΣΜΟΙΡΗ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΟΥ! αλλά τελικά η λογική πρυτάνευσε και αποφάσισα να δώσω την μάχη μου...

έκατσα στον καναπέ και χαίδεψα το ριχτάρι... αγαπημένο μου, που να ήξερες ότι ο κωλαράκος που τόσο σε είχε τιμήσει θα είχε τέτοια κατάληξη....

- Να σου πω... τι έχεις πάθει; Μιλάς και με τον καναπέ τώρα;ο Ανδρέας είχε έρθει στο σαλόνι... έξυσε το κεφάλι του και συνέχισε... Καλά, να σου πω τι κουλό που φάγαμε παντζάρια εχτές στην ταβέρνα... έχεσα και τα κακά μου ήταν κατακόκκινα. Ή μήπως να τα έλεγα ΚΑΚΑκόκκινα, χεχεχε...."

Monday, March 09, 2009

ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο

Ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο είναι κατά έναν περίεργο τρόπο πιο γεμάτο και από μία γεμάτη εβδομάδα.

Ή τουλάχιστον αυτό έγινε με το Σαββατοκύριακο μου που τελείωσε εχτές... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Ομολογώ ότι την Παρασκευή δεν είχα πολύ όρεξη για δουλειά, όχι με την κακή έννοια, απλά με την έννοια ότι ...δεν είχα όρεξη για δουλειά!

Υπολόγιζα ότι θα τελειώσω σχετικά νωρίς και μετά θα πάω σπίτι να ξεκουραστώ και μετά θα έκανα "κυριακή γιορτή και σχόλη να ήταν η βδομάδα όλη...". Αμ δε. Κατά τις 6 το απόγευμα έσκασε αναπάντεχο πρότζεκτ και βρέθηκα να δουλεύω μέχρι τις 8 και κάτι που γενικά το λες σπαστικό ψιλοσπαστικό πολύ. Τουλάχιστον η δουλειά δεν πήγε στράφι, και αυτό που ετοίμασα ήταν καλό και σέξυ, πάλι καλά...

Αφού ξεμπέρδεψα Παρασκευή βράδυ λοιπόν, πήγα στο γυμναστήριο για να κολυμπήσω. Και μετά αν είχα όρεξη να βγω. Αλλά δεν είχα. Και δεν βγήκα. Γύρισα σπίτι και καθόμουν και χάζευα την "παγιδευμένη στο Δίκτυο" που μου φάνηκε πιο παλιακό και από το Τζάμπιν Τζάκ Φλάσ και γι αυτό το σούπερ απόλαυσα...

και μετά έπεσα για ύπνο. για να ξυπνήσω το πρωί του Σαββάτου ορεξάτος και με μπόλικη ενέργεια. Πράγμα που μου βγήκε σε καλό διότι έκατσα και έβγαλα κάτι γραψίματα που έπρεπε να κάνω και τα οποία αν δεν τα είχα κάνει θα με είχα στοιχειώσει όλο το Σαββατοκύριακο... Αλλά, όπως είπα, τα έβγαλα μία χαρά.

Και αφού ξεμπέρδεψα με τη δουλειά, βγήκα για φαγητό με τον φίλο μου τον Θ ο οποίος είναι συμπαθέστατος και πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστα πολυλογάς. Ύστερα, πήγα στην πισίνα, όπου μου έκανε απίστευτη εντύπωση πόσο διαφορετικά κολυμπάς όταν είσαι ξεκούραστος από όταν είσαι κουρασμένος από την μέρα σου και την δουλειά και τα υπόλοιπα μίας κανονικής καθημερινής. θα μου πεις, σιγά το πράγμα που ανακάλυψες βρε αγάπη μου, πο πο μεγάλη ανακάλυψη και χαρά! Αλλά παρόλα αυτά εμένα αυτές οι παρατηρήσεις με εντυπωσιάζουν γιατί... ίσως γιατί κάθε φορά που αποδεικνύεται ότι αυτό που δεν διακρίνουμε παίζει τόσο μεγάλο ρόλο όσο και αυτό που διακρίνουμε ψαρώνω.

και ύστερα... και ύστερα πήγαμε στην φετεινή παράσταση της Σπείρας Σπείρας και του Κραουνάκη.

Εντάξει, τον Κραουνάκη τον αγαπάμε πολύ - που θα πει ότι όχι 1, αλλά 456 μαλακίες θα του συγχωρέσουμε. Γιατί, είμαστε σίγουροι, ότι μπορεί φέτος να μην του βγήκε, άλλα του χρόνου θα του βγει και θα τον θαυμάσουμε και θα τον χειροκροτήσουμε πάλι με την καρδιά μας και όχι επειδή πρέπει... Δυστυχώς λοιπόν, αυτή η παράσταση του φίλου μας του Σταμ δεν ήταν καλή. Και, τι περίεργο, αυτό φαινόταν και στο κοινό της... ειλικρινά έχω πολύ πολύ πολύ καιρό να δω τόσους πολλούς άσχημους άνθρώπους μαζεμένους. Ενώ παλιά πήγαινες στις παραστάσεις της Σπείρας και έπηζε το μάτι σου στο γκομενάκι το σούπερ σέξυ. Πάντως τα πρωτότυπα τραγούδια της παράστασης ήταν πολύ καλά. Και 2-3 από αυτά ήταν συγκλονιστικά, με στοιχειώσαν οι μελωδίες τους και οι στίχοι τους.

και ύστερα ήρθε η κυριακή. το πρωί πήγα στο πισινάκι, το μεσημέρι πήγα στην φίλη μου την Μ και το βράδυ πήγα την άλλη φίλη μου την Σ που μένει στο Χαλάνδρι στου δγιαόλουτημάνα. Και επιστρέφοντας βρέθηκα 11 η ώρα την νύχτα να κυκλοφορώ σε κάτι δρόμους του Χαλαντρίου με δέντρα και ερημιά και ησυχία και μία γενικότερη ηρεμία τόσο διαφορετική από την κατάσταση που έχω συνηθίσει εγώ εκεί που μένω...

Μου άρεσε, αλλά δεν μου άρεσε κιόλας... Σκεφτόμουν ότι ίσως ο λόγος που μου αρέσει τόσο πολύ το κέντρο είναι επειδή πολλές φορές "κρύβομαι" στο σπίτι ανάμεσα στις μουσικές και τα βιβλία και τα ντηβιντή μου, άρα αποκόβομαι και απομονώνομαι, και έτσι θέλω να αισθάνομαι ότι ακόμα και αν κρύβομαι είμαι στο κέντρο των πραγμάτων, δηλαδή στο Εξάρχεια. Προσπάθησα να σκεφτώ τον εαυτό μου να μένει στο Χαλάντρι ας πούμε, σε έναν ήσυχο δρόμο όπου περπάταγα 30 λεπτά και δεν πέρασε ούτε ένα αυτοκίνητο, και έπαθα τρελή φρίκη, μόνο ο Τζακ Νίκολσον έλειπε με το τσεκούρι του.

Και μετά ήρθε το ταξί και έφτασα στο σπίτι και έπεσα να κοιμηθώ με το βιβλίο μου, και ύστερα ήλθε η Δευτέρα το πρωί, η οποία ήδη όμως έχεις τελειώσει, κοντεύει 7 η ώρα και ο χρόνος περνά τόσο ανελέητα και όμως δεν με πειράζει αυτό, καθόλου δεν με πειράζει, απλά με εντυπωσιάζει τόσο. Σαν χτες ήταν που ξεκινούσα την Παρασκευή έχοντας μπροστά μου ένα Σαββατοκύριακο και ήδη έχει τελειώσει και η δευτέρα. Χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ.

και γιατί στα γράφω όλα αυτά.... αναρωτιέμαι. Αλλά κατά βάθος ξέρω γιατί. Είναι διότι όλα αυτά τα τόσο φυσιολογικά και κατακτημένα και συνηθισμένα και του μέσου όρου... ε λοιπόν κάποτε, όχι πολύ παλιά, όχι πολύ μακριά ήταν άπιαστα και μακρινά.. για να μην σου πω κιόλας ότι όχι μόνο μακρινά ήταν, αλλά επιπλέον δεν ήταν καν ορισμένα, δεν φανταζόμουν καν ότι γίνονται έτσι απλά και αβίαστα και χωρίς πολλά πολλά δράματα και ιστορίες.

Λοιπόν, ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. και ότι κατεβαίνει ανεβαίνει. Μην το ξεχνάς αυτό ντήαρ σέξι βιούερ. Έχει σημασία να το θυμάσαι αυτές τις μέρες που όλα είναι τόσο πιεστικά, και όλοι έχουμε φίλους που δεν έχουν δουλειές, που η οικονομκή κατάσταση είναι στο χείλος του γκρεμού, που όλο ακούμε κακά κακά κακά νέα.

Α και σήμερα το πρωί καθώς ερχόμουν στο γραφείο έσκασε το λάστιχο και βρέθηκα στην μέση της Κηφισίας ανάμεσα σε δεκάδες αυτοκίνητα που πηγαίναν σαν δαιμονισμένα να προσπαθώ να κρατήσω όρθιο το μηχανάκι που λόγω του σκασμένου πίσω λάστιχου έκανε μαουνιές και κουνήματα και πραγματικά φοβήθηκα γιατί νομίζω ότι είχα άγιο που δεν σαβουρντίστηκα κάτω από τις ρόδες του ταξί που ήταν ακριβώς από πίσω μου, και ύστερα καθόμουν εκεί στην άκρη της κηφισίας μέχρι να βρω ταξί και πως γίνεται ενώ την γλύτωσα από του χάρου τα δόντια μπόρεσα να συνεχίσω έτσι απλά την ημέρα μου, να μπω 5λεπτά μετά σε ένα ταξί και να χαμογελάσω κανονικά, να έρθω στο γραφείο και να κάνω ότι κάνω συνήθως, αναρωτιέμαι - είναι που έχω μεγαλώσει, είναι που έχω γουρουνιάσει, είναι που είμαι φιλοσοφημένος, είναι που καταλαβαίνω και ξέρω ότι, και να τρομάξω τόσο όσο θα ήθελα, δεν θα εξυπηρετήσει σε τίποτε;

χμφ χμφ χμφ σκεψ σκεψ εντατίκ.

Friday, March 06, 2009

break free

Ήθελε να φύγει νωρίς την τελευταία μέρα στο γραφείο αλλά τελικά δεν τα κατάφερε.

Όχι πως τον ενόχλησε η καθυστέρηση. Το αντίθετο μάλιστα. Γιατί ήταν καθυστέρηση αγαπησιάρικη. Όταν έστειλε κατά τις 5 το mail σε όλη την εταιρία που έλεγε ότι η σημερινή θα ήταν η τελευταία του μέρα δεν το περίμενε να έχει τέτοια καταιγίδα από τηλεφωνήματα, επισκέψεις στο γραφείο του, από mail.

Βρέθηκε να έχει 10 άτομα στο γραφείο του να του λένε αποχαιρετισμούς και πόσο θα τους λείψει και να ρωτάνε τι θα κάνει και λοιπά και λοιπά...

Καθώς έβαζε το κράνος του και έβαζε μπρος την μηχανή ήταν συγκινημένος...

Όχι με τίποτε δεν το περίμενε να έχει τέτοια αντίκτυπο η αναχώρησή του. Σκεφτόταν, καθώς πάνω στο μηχανάκι πλησίαζε το Υγεία μέσα στην κίνηση, πόσο ασύνδετος ήταν ο σημερινός αποχαιρετισμός με τα τόσο αρνητικά συναισθήματα που είχε για την δουλειά και για όλους σχεδόν τους συναδέλφους του και με το πόσο του σκοτείνιαζαν τις μέρες του πολύ συχνά... και όμως τελικά να που πολλοί από αυτούς έδειξαν πραγματικά να στενοχωριούνται που θα τον έχαναν από συνεργάτη.

Έτσι είναι όμως η ζωή. Δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι.... τον βλέπουμε όπως εμείς ήμαστε. Είχε βαρεθεί την δουλειά και την εταιρία του, και αυτή η κακή διάθεση τον έκανε να βλέπει με αρνητικότητα και αντιπάθεια ότιτην αφορούσε, δηλαδή ακόμα και εκείνους τους συναδέλφους του που, όπως αποδείχτηκε, καθόλου δεν είχαν πρόβλημα μαζί του. "Ο ανικανοποίητος άνθρωπος γίνεται μεγάλη πηγή μιζέριας" σκεφτόταν όταν στο ύψος της Φιλοθέης άρχισε να βρέχει.

Γαμώτο, αν δεν είχε καθυστερήσει με τους αποχαιρετισμούς θα είχε γλυτώσει την βροχή. Δεν πειράζει όμως, από σήμερα δεν θα είχε πια λόγο να ανεβοκατεβαίνει καθημερινά την καταραμένη Κηφισίας, άρα θα ήταν πολύ σπάνιο να έπεφτε θύμα βροχής με το μηχανάκι του....

Η βροχή δυνάμωσε. Προς στιγμήν σκέφτηκε να σταματήσει κάτω από καμία γέφυρα της Κηφισίας, αλλά "έλα μωρέ τώρα" είπε "και να βραχώ τι έγινε"... Και συνέχισε την πορεία του.

Περνώντας έξω από το σινεμά στην γωνία Κηφισίας και Πανόρμου έσκασε ένα χαμόγελο μέσα από το κράνος του... Αναρωτήθηκε αν η ταινία του θα προβαλλόταν σε αυτήν την αίθουσα όταν θα ξεκινούσε η προβολή της. Και έδωσε υπόσχεση στον εαυτό του να θυμηθεί αυτή την στιγμή - που αναρωτιόταν αν η ταινία του, όταν ολοκληρωθεί και βγει, θα παιχτεί στην αίθουσα ...

Η βροχή εκεί, να πέφτει. Το καφέ του παντελόνι είχε αλλάξει χρώμα, σχεδόν μαύρο, από το νερό. Ήταν όλος μούσκεμα. Το μόνο στεγνό του κομμάτι ήταν το κεφάλι του που το προστάτευε το κράνος του.

Κηφισίας και Αλεξάνδρας ένας μαλάκας με ένα μίνι κούπερ πέρασε πολύ κοντά του στην προσπέραση και πέταξε πάνω του νερά... εκεί άρχισε να εκνευρίζεται πραγματικά, αλλά μετά θυμήθηκε ότι είχε πια την δυνατότητα να αγοράσει το δικό του Μινι Κούπερ και αποφάσισε να μην χαλάσει το κέφι του.

Τι ωραίες εκπλήξεις που ετοιμάζει η ζωή καμιά φορά. Πάνω που είχε αρχίσει να απελπίζεται και να το παίρνει απόφαση ότι θα περνούσε όλη του την ζωή χαμένος πίσω από ένα γραφειάκι, να γλυκαίνει καημούς μηδαμινούς και να προσπαθεί να ελέγξει τα απωθημένα του για επαγγελματική επιτυχία, δόξα και δημιουργικότητα που ποτέ δεν θα έρχονταν...

ω του θαύματος του τηλεφώνησαν από μία εταιρία παραγωγής για να του πουν ότι ένας μεγάλος σκηνοθέτης είχε διαβάσει μία ιστορία του σε ένα μπλογκ και ήθελε... να την κάνει ταινία!!! Κλασικά στην αρχή δεν το πίστεψε, νόμισε ότι του έκαναν πλάκα, όταν τελικά πείστηκε ήταν τόσο χαρούμενος που παραλίγο να τους πει ότι δεν ήθελε λεφτά.

Ευτυχώς πριν τους το πει, πρόλαβαν αυτοί και του είπαν πόσα λεφτά θα του έδιναν για να αγοράσουν την ιστορία και πόσα επιπλέον για να την κάνει σενάριο σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη. Κόντεψε να κατουρηθεί από τη χαρά του, πως έκανε ο Χορν σε κάτι παλιές ταινίες, ε έτσι!

Και πήρε την απόφαση... να παραιτηθεί από την δουλειά και να προσπαθήσει να αφιερωθεί στο γράψιμο. Καλύτερη στιγμή από αυτήν μάλλον δεν θα έβρισκε, τώρα υπήρχε το μομέντουμ, τώρα... "αν όχι τώρα, πότε - αν όχι εγώ, ποιος..." έλεγε και ξανάλεγε το μάντρα από μέσα του καθώς πλησίαζε την Ιπποκράτους, όπου έστριψε για να πάει προς το σπίτι του.

Τώρα πια ήταν βρεγμένος για τα καλά, σαν να τον είχαν βουτήξει στη θάλασσα, ανησύχησε λόγο για το κινητό του, πρέπει να είχε γίνει μούσκεμα στην τσέπη του, γαμώτο γαμώτο. ευτυχώς σε λίγο έφτανε στο σπίτι του...

Πάρκαρε, κατέβηκε από το μηχανάκι, καθώς περπατούσε προς την είσοδο της πολυκατοικίας του πλατς πλατς έκαναν τα παπούτσια του...

Λέρωσε την είσοδο της πολυκατοικίας, λέρωσε το ασανσέρ, όταν έφτασε στην είσοδο του διαμερίσματος του άνοιξε την πόρτα και χωρίς να προσωρήσει παραμέσα άρχισε εκεί, στο όριο του διαμερίσματός του με το χωλ της πολυκατοικίας να βγάζει τα βρεγμένα του ρούχα.

όταν γδύθηκε και έμεινε με το σώβρακο (κι αυτό βρεγμένο) μπήκε στο σπίτι, και αφού έκλεισε πίσω του την πόρτα προχώρησε προς την γωνία του δωματίου για να ανάψει το πορτατίφ . ήταν τόσο χαρούμενος, επιτέλους η τελευταία μέρα στην δουλειά είχε τελειώσει, είχε μπει σε άλλο επίπεδο πια, σε άλλο, και τώρα θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μείνει σε αυτό, να ζει από το γράψιμο, να μην σπαταλά τις δυνάμεις του, να ασχολείται με πράγματα που του αρέσουν, να γράφει, να γράφει, να γράφει...

Αναρωτιέμαι ακόμα αν πρόλαβε να καταλάβει ότι τον χτύπησε το ρεύμα. Αναρωτιέμαι αν και πόση ώρα μεσολάβησε από την ώρα που πάτησε τον διακόπτη του φτηνού νορβηγικού πορτατίφ μέηντ ην τσάηνα μέχρι να πεθάνει. Εγώ εύχομαι να πέθανε ακαριαία, προσεύχομαι, τα βράδια που τον σκέφτομαι, να πέθανε πριν καν το σώμα του χτυπήσει το πάτωμα, πριν καταλάβει τίποτα, ότι την ελευθερία που πίστευε ότι είχε κατακτήσει δεν την είχε κατακτήσει, ότι η ηλεκτρική εκκένωση είχε προκαλέσει χαλάρωση του σφικτήρα του και ότι είχε χεστεί.

Τον βρήκαμε 4 μέρες μετά. Μπήκα μέσα στο σπίτι του με την αστυνομία. Το σπίτι βρωμούσε σκατίλα και αποσύνθεση και μούχλα από τα ρούχα που είχαν στεγνώσει διπλωμένα εκεί που τα είχε αραδιάσει. . Τα σκατά είχαν ξεραθεί πάνω στο σώβρακό του. Με έπιασε μία μαλακία και ήθελα να κρύψω αυτήν την εικόνα από τους δύο αστυνομικούς που ήταν μαζί μου, άκου τι χαζά σκεφτόμουν, ο άλλος πέθανε έτσι ηλίθια μόνο 36 χρονών και εγώ σκεφτόμουν μην τον δουν χεσμένο.

Wednesday, March 04, 2009

Άνθρωποι που γίνονται λέξεις

Υπάρχουν άνθρωποι που στην πορεία της ζωής τους, νωρίς ή αργά, υπόκεινται σε κάτι που τους σημαδεύει τόσο πολύ ώστε μετά να γίνονται, ολόκληροι, μία λέξη.

Πεθαίνουν και έχουν ζήσει την ζωή τους μέσα, γύρω, πάνω ή κάτω από αυτήν. Κάθε τους στιγμή ήταν σε σχέση με αυτήν την λέξη.

Ένας άνθρωπος κρύβει κάτι ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό και γίνεται ΨΕΜΑ.

Ένας άλλος δεν μπορεί να ξεχάσει τον τρόπο που του χαμογελούσε η πρώτη του αγάπη, τότε, πριν την χάσει, και γίνεται ΠΟΝΟΣ.

Μία γυναίκα δεν έχει αίσθηση του εαυτού της και γίνεται ΞΕΝΟ

Κάποιος θέλει να αποφύγει την ενδοσκόπηση και την ουσία και γίνεται ΡΗΧΟ

ΝΥΧΤΑ ουρλιάζει με την ζωή της μία γυναίκα που δεν μπορεί να βρει τίποτε να εκτιμήσει πάνω της

Ένας άντρας με πάθη γίνεται ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ

ή ίσως να γίνεται ΗΔΟΝΗ.

Ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε αφήνει την ζωή του να γίνει παρανάλωμα της ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Κάποιος βαριέται τους ανθρώπους και γίνεται ΑΠΟΣΤΑΣΗ.

...αλλά μην νομίζεις ότι όλα τα παραδείγματα είναι αρνητικά... κάποιοι γίνονται ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ, ΦΙΛΟΣ, ΣΟΦΙΑ, ΜΑΖΙ...

χιλιάδες λέξεις...

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ, ΦΥΓΟΠΟΝΟ, ΚΡΥΦΟ, ΔΕΟΣ, ΜΥΣΤΙΚΟ, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ, ΜΑΤΑΙΩΣΗ...

ακούμε και χρησιμοποιούμε αυτές τις λέξεις τόσο πολύ, αλλά για κάποιους ανθρώπους είναι όλη η ζωή τους.

αναρωτιέμαι. Είναι τυχεροί οι άνθρωποι αυτοί που μπορούν να ισχυριστούν ότι η ζωή τους χωρά σε μία λέξη;

Μην βιαστείς να απαντήσεις... το πράγμα είναι πολύ πολύ πολύ πιο πολύπλοκο από όσο μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις.

Αλήθεια ξέρεις κάποιο παράδειγμα ανθρώπου που να σου έδωσε την αίσθηση ότι όλη η ζωή του ήταν μία λέξη;

και, ακόμα πιο ενδοσκόπ ενδοσκόπ εντατίκ ερώτηση... εσύ, τι λέξη θα ήσουν αν ήσουν μία μόνο λέξη;

εγώ για παράδειγμα αν ήμουν μία θετική λέξη θα ήμουν ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. και αν ήμουν μία αρνητική θα ήμουν ΑΡΝΗΣΗ. άλλά δεν πρόκειται να κάνω περισσότερο ελάμπορέητ, μπορεί να κάνω στο μέλλον, να διαβάζεις πρόβατο τακτικά γιατί ποτέ δεν ξέρεις, χεχεχε

(επίσης θα ήθελα να πω ότι θα μπορούσα να είμαι και ΤΕΛΕΙΟΜΑΝΙΑ, και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερό μου ελλάτωμα , καθώς και ότι με τους συνεργάτες μου απαιτώ το καλύτερο, όπως επίσης και ότι η θεσσαλονίκη είναι πολύ ερωτική πόλη, και ότι το κλίμα που βγαίνει στον κόσμο είναι επειδή είμαστε μία παρέα στα καμαρίνια χεχε)

Monday, March 02, 2009

μαλλί με μαλλί ηλεκτροπόπ -Depeche Mode vs Pet Shop Boys

έλα ψήφισε. ποιο είναι καλύτερο από τα δύο;

το καινούργιο των Depeche Mode, Wrong.


ή το καινούργιο των Pet Shop Boys, Love etc;


ποιο από τα δύο υπάρχουν πιθανότητες να αγοράσεις;

Και ακόμα:

είναι κάποιο απο τα δύο ικανό να σε κάνει να αναζητήσεις το νέο άλμπουμ των δύο καλλιτεχνών (ή θα μείνεις κολλημένος στην Μαριάντα Πιερίδη);

και ποιό πιστεύεις ότι θα τα πάει καλλίτερα στα τσάρτς;

ή μήπως δεν θα τα πάνε καθόλου καλά γιατί απλά όλο αυτό των ηλεκτροπόπ συγκροτημάτων είναι ξεπερασμένο και παλιακό; σε ενοχλεί που και οι δύο καλιτέχνες ηλικιακά έχουν καβατζώσει τα 50;

Και σαν video clip, ανεξάρτητα απο το τραγούδι, ποιό από τα δύο προτιμάς;

discuss! (μην ανησυχείς, δεν είμαι κατάσκοπΑς των δισκογραφικών, απλά γιορτάζω τα Δεβαλαμεκατοκώλια 2009 είμαι όλη μέρα στο δρόμο και που μυαλό για κανονικό ποστ με έμπνευση, χεχε. απάντα όμως ε; Καλή σαρακοστή!)