Το να λες ότι ο Κωστόπουλος είναι υπεύθυνος για την "κρίση προτεραιοτήτων" που πέρασε (και ακόμα περνά) η κοινωνία μας είναι το ίδιο σαν να λες ότι ο Φοίβος (ναι ντε, της Γαρμπή και της Βανδή) φταίει για την κατάντια του Ελληνικού τραγουδιού, που πέθανε ο Χατζιδάκης και που ο Θεοδωράκης δεν βγάζει εδώ και 20 χρόνια καλούς δίσκους.
Από την άλλη όμως, σίγουρα η Κωσταυτοκρατορία δεν λειτούργησε ΜΟΝΟ ως έκφανση και σύμπτωμα της αλλαγής στην Ελληνική κοινωνία. Διαμόρφωσε αισθητική, λεξιλόγιο, νοοτροπίες, αξιακό σύστημα, έφτιαξε κώδικες επικοινωνίας και επαφής των ανθρώπων. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά - το μέσο είναι το μήνυμα. Ναι, είναι, αν σκεφτείς ότι περνάμε όλοι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας καταναλώνοντας κάποιο μέσο (βιβλίο θες, περιοδικό, site, οθόνη κινητού;)
Η πραγματική "σημασία" του Κωστόπουλου και όλου αυτού που κόμισε είναι συμβολική. Ούτε κύριος υπεύθυνος είναι, αλλά ούτε και από τους σχετικά αμέτοχους. Όπως και όλοι μας. Ο καθένας από μας, ανάλογα με την κοινωνική του παρουσία διαμόρφωσε αλλά και διαμορφώθηκε από την κουλτούρα life style - σημαντικό σύμβολο της οποίας είναι ο Κωστόπουλος. Έτσι θα περάσει στην "ιστορία", όταν θα ησυχάσουμε και θα δούμε το πράγμα ψύχραιμα. Πώς μιλάμε σήμερα για τον τύπο που ενέπνευσε τον Πολίτη Κέιν; Κάτι τέτοιο. Αν είναι τυχερός θα τον περιλάβει ο νέος Γουέλς και θα κάνει μία καλή ταινία βασισμένη στην ζωή του - όπως Πολίτης Κέιν, πάλι.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το πρόβλημα που οδήγησε στις κατασχέσεις και τα άλλα δραματικά είναι απόρροια μόνο της κρίσης. Υπήρξε και κάποια... αμέλεια(;). Την πρώτη φορά που είχα ακούσει για προβλήματα στην ΙΜΑΚΟ ήταν τουλάχιστον μία πενταετία πριν, όταν από φίλο φίλου φίλου φίλης (... ... ...) είχα μάθει ότι βγήκε φιρμάνι να κοπούν τα σαντουιτσάκια που έβγαζαν στις συναντήσεις και να γίνουν και άλλες τέτοιου είδους "αστείες" περικοπές. Λίγο μετά, πολύ λίγο, από άλλη άκρη, έμαθα ότι κάποιες πληρωμές που δεν ήταν βαλμένες στο χαρτί "ξεχνιόνταν" και ότι κάποιοι μισθοί τελικά ήταν μικρότεροι από ότι ήταν η προφορική συμφωνία. Άρα, από τότε υπήρχαν δείγματα. Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι υπήρχε χρόνος για πιο έγκαιρη αντίδραση; Αν ναι, να ένα λάθος. Εκτός και αν...
Αν υπάρχει κάτι που με απογοητεύει στην όλη ιστορία είναι αυτό: Τα περιοδικά της Κωσταυτοκρατορίας δεν έβγαιναν μόνα τους. Έβγαιναν από ανθρώπους που έγραφαν κείμενα, είχαν απόψεις, κατέβαζαν ιδέες, χρησιμοποιούσαν το ταλέντο τους για να τα δημιουργήσουν. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που διαμόρφωσαν τότε την κουλτούρα life style σήμερα πρωτοστατούν στις λαϊκές διαμαρτυρίες και υποψιάζομαι, είμαι σχεδόν σίγουρος να πω την αλήθεια, πως τις καπηλεύονται. Καταδικάζουν περισσότερο και πιο φανατισμένα από όλους το αξιακό σύστημα της κατανάλωσης, της εικόνας, του περιτυλίγματος, της εντύπωσης - και ας τους έδινε ψωμί. Ας είμαι καλοπροαίρετος όμως! Ας πείσω, αμέσως, τον εαυτό μου ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι απλά από τότε άλλαξαν και πως δεν αποτελούν ένα παράδειγμα του "όπου φυσάει ο άνεμος πάω".
Υπήρχε μία εποχή που οι συνομήλικοί μου θα πουλούσαν την ψυχή τους σταδγιάλα να δούλευαν για τον Κωστόπουλο. Εννοείται και εγώ. Ακριβώς για αυτό τον λόγο τώρα μετράω, λίγο, τα λόγια μου.
Έχω γνωστούς οι οποίοι χαιρέκακα ηδονίζονται όταν μιλάνε για την κατάρρευση της Κωσταυτοκρατορίας. Κάποτε οι ίδιοι άνθρωποι το είχαν παράσημο ότι τον ήξεραν. Go figure. Ζούμε άγριες έποχες. Όχι επειδή αλλάξαμε οι άνθρωποι, γίναμε χειρότεροι, όχι, πάντα έτσι είμαστε, φτύνουμε εκεί που κάποτε κοιμόμασταν αν ανατραπούν οι συνθήκες - αλλά επειδή αυτές τις εποχές έχει γίνει πολύ εύκολο να βγάλουμε και να κάνουμε σημαία την σκοτεινή μας πλευρά. Γιατί; Ακόμα δεν ξέρω, αν και υποψιάζομαι.
Δεν υπάρχει περίπτωση ο Κωστόπουλος να μην έχει φροντίσει την οικογένειά του. Αν δεν το έχει κάνει, εγώ που είμαι επίσης από τον Βόλο, έχω να πω ότι.... βασικά δεν έχω τίποτε να πω, το αποκλείω. Έχει φροντίσει.
Όσους συμβολισμούς και να κουβαλά η όλη ιστορία, στην ουσία χρεοκόπησε μία επιχείρηση. It is not the end of the world. Και το γεγονός ότι χύνουμε τόσο μελάνι και τόσα bites για το θέμα, όταν υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω που δεν έχουν τρόπο να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, όταν διαλύεται η παιδεία, οι βασικές κοινωνικές υποδομές, η δημόσια διοίκηση, είναι ακόμα ένα σύμπτωμα της ιδιαιτερότητας της εποχής. Δεν την στηλιτεύω, ούτε ηθικολογώ. Την περιγράφω. Για να την διαχειριστώ.
Λυπάμαι αν ακουστώ σκληρός, αλλά 500 άνθρωποι που κάποτε έβγαζαν 3-4-5 χιλιάδες ευρώ το μήνα και τώρα είναι άνεργοι, με συγκινούν πολύ λιγότερο από εκατοντάδες χιλιάδες που επίσης είναι χωρίς δουλειά αλλά έβγαζαν μόνο 800 το μήνα.
Και για να το επεκτείνω και λίγο... οι δυσκολίες που περνά η "γενιά" μου συνεχίζουν να με συγκινούν πολύ λιγότερο από τις δυσκολίες γενιών που πέρασαν Κατοχές, Πολέμους, Εμφύλιους, Μικρασιατικές Καταστροφές, Δικτατορίες, Βασανιστήρια, Βαλκανικούς, Επιδημίες, Σκληρούς Χειμώνες του 43... Ακόμα, ναι, ακόμα και τώρα παραμένουμε τυχεροί που γεννηθήκαμε αυτήν την εποχή, σε αυτόν τον τόπο. Αν μπορούσαμε να το καταλάβουμε αυτό, να ανατρέψουμε την ψυχολογία μας και να περισώσουμε ότι ακόμα έχουμε, αφού το μετρήσουμε, θα είχαμε πετύχει μεγάλη νίκη. Τότε θα αρχίσει να αλλάζει το πράγμα.
Το πραγματικό λάθος του Κωστόπουλου δεν είναι ότι αφέθηκε να χρεοκοπήσει. Είναι ότι δεν είδε πώς και πόσο το internet αλλάζει τον τρόπο που οι δυνητικοί του πελάτες (οι αναγνώστες) θα κατανάλωναν το περιεχόμενο που κάποτε κατανάλωναν μέσω των περιοδικών του (άρθρα, ρεπορτάζ, φωτογραφίες κλπ κλπ). Από την άλλη αν είχε πετύχει και τώρα αυτό που έκανε το 80 και το 90, δηλαδή για τρίτη φορά, ε θα ήταν ύβρις!
Η ζωή είναι είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή - είναι αλήθεια. Αλλά υπάρχει μία εξαιρετικά σημαντική "λεπτομέρεια"... το αντίθετο της θλίψης δεν είναι η χαρά. Το "βάθος" είναι. Αυτό το βάθος που σου δίνει την αυτογνωσία. Είναι το να γνωρίζεις τι σου προκαλεί στενοχώρια, τι σε αποξενώνει από τον εαυτό σου, τι μπορεί να σου προσφέρει ευδαιμονία, τι σε γεμίζει χυμούς. Είναι να έχεις την στωικότητα να διακρίνεις την διαφορά ανάμεσα σε κάτι που θα σε ξεβολέψει και σε κάτι που θα σε κάνει πραγματικά δυστυχισμένο. Είναι να έχεις την ψυχραιμία να μην καταρρέεις επειδή ξεβολεύτηκες.
Από το βάθος έρχεται η χαρά. Αν είσαι τυχερός και γεννήθηκες την σωστή στιγμή, σε μία καλή εποχή της ανθρωπότητας. Και μετά η ζωή όντως μπορεί να μην είναι θλιβερή.
Friday, February 24, 2012
Friday, February 17, 2012
Στον τοίχο του γαλάζιου σπιτιού στην Αχαρνών
Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα για κάποια δουλειά. Ήταν 12 η ώρα το μεσημέρι, ψιλόβρεχε, έκανε και λίγο κρύο και απολάμβανα την βόλτα από την Πλατεία Βικτωρίας μέχρι τον προορισμό μου.
Κάποτε, στις εποχές που ακόμα δεν υποψιαζόμασταν ότι αυτό που απολαμβάναμε δε μας ανήκε και που ήμασταν σίγουροι ότι τα πράγματα μόνο προς το καλύτερο θα πάνε, μου ήταν δύσκολο να κυκλοφορώ σε τέτοιες περιοχές, τις υποβαθμισμένες. Δεν ξέρω τι συνδέσεις είχα κάνει στο μυαλό μου, αλλά αισθανόμουν ότι το περιβάλλον με τις αφρόντιστες πολυκατοικίες, τους στενούς δρόμους, την έλλειψη φωτός, τα μικρά μίζερα μαγαζιά κάπως σαν να με... μόλυνε. Ήταν ναρκισσισμός τύπου "τι δουλειά έχω εγώ εδώ; εγώ είμαι για τις περιοχές με φως, ήλιο, μεγάλα πεζοδρόμια, ευγενικούς ανθρώπους στν δρόμο, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια και bar για τα οποία γράφουν στα περιοδικά!"; Πιθανώς. Δεν με πειράζει και να μην το ψάξω. Είμαι πάντως ικανοποιημένος που διαπίστωσα ότι την ξεπέρασα αυτή η φάση, δεν με στενοχωρεί πια η βόλτα στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κυψέλη, στα Κάτω Πατήσια.
Ο ευδιάθετος άνθρωπος είναι και παρατηρητικός. Και βρίσκει περισσότερες αιτίες να είναι ευδιάθετος. Είδα, και χαμογέλασα, έναν μαύρο μπαμπά να κρατά με τρόπο μία σακούλα με ψώνια, ώστε το κοριτσάκι που ήταν μαζί του, το πολύ 5 χρονών, μάλλον κόρη του, να μην καταλάβει ότι εκείνος ήταν που κρατούσε στην πραγματικότητα την βαριά σακούλα. Η μικρή την κρατούσε, πολύ ευχαριστημένη με την ευθύνη που της είχε ανατεθεί, αλλά δύσκολα θα την έφερνε βόλτα, αν το χέρι του μπαμπά της στρατηγικά τοποθετημένο δεν έκανε, κρυφά και τρυφερά, όλη την δουλειά.
Είδα ακόμα πώς μου χαμογέλασε ένας νεαρός ξένος όταν του έκανα χώρο να περάσει πρώτος ανάμεσα από δύο αυτοκίνητα και με τι κέφι μου είπε ένα σπαστό ευχαριστώ - εκπλήσσει η ευγένεια, ακόμα και η πιο ασήμαντη.
Λίγο πριν φτάσω στην δουλειά μου έχω μπει σε ένα στενό δρομάκι και κοιτάζω στο απέναντι πεζοδρόμιο, εντελώς μηχανικά. Βλέπω μία δίπατη μονοκατοικία. Δεν είναι νεοκλασικό, πρέπει να χτίστηκε τα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές 70, έχει ανέμπνευστη αρχιτεκτονική της εποχής, πρόκειται για ένα κουτί με κολώνες και μία μικρή βεράντα μπροστά, τίποτε ιδιαίτερο. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το χρώμα του, ένα γαλάζιο μωρουδιακού δωματίου που δεν το βλέπεις συχνά σε σπίτια, παραείναι ελαφρύ. Ακόμα, παρατηρώ και τα ερμητικά κλεισμένα πατζούρια, σκονισμένα πολύ, τα κάγκελα της μικρής βεράντας του ισογείου που έχουν σημάδια σκουριάς, και τα πολλά γράμματα και διαφημιστικά που είναι ριγμένα μπροστά από την εξώπορτα. Περισσότερα ακόμα διακρίνονται σπρωγμένα, καιρό πριν, κάτω απο την πόρτα.
Ένα κλειστό γαλάζιο σπίτι. Με συγκινεί η αντίθεση. Φαντάζεσαι ότι κάποιος που βάφει το σπίτι του γαλάζιο είναι χαρούμενος άνθρωπος, χαίρεται την ζωή, προσπαθεί να βρει την ομορφιά - και σε πολύ πρακτικό επίπεδο, αγαπά το μέρος που ζει και το φροντίζει. Τι, λοιπόν, μπορεί να τον έκανε να κλείσει το σπίτι του και να φύγει άρον άρον, χωρίς να ειδοποιήσει καν το ταχυδρομείο για την νέα του διεύθυνση; Τι συνέβη; Και τότε, στον τοίχο γύρω από την πόρτα, βλέπω τα γραμμένα. Με μαύρο χοντρό μαρκαδόρο. Φράσεις. Που υπάρχουν σχεδόν σε όλη την πρόσοψη του σπιτιού, και στον τοίχο κάτω από την βεράντα.
******
Στα τέλη του 2000, αρχές του 2001, 4 χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς, βρισκόμασταν ήδη στο μάτι του κυκλώνα της "κρίσης προτεραιοτήτων" που τελικά μας έφερε και την οικονομική κρίση. Δεν το ξέραμε τότε ότι κάτι δεν πάει καλά και δεν το φανταζόμασταν κιόλας. Εκείνο ακριβώς το διάστημα είχαν βγει δύο από τους πιο εμπορικούς δίσκους στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Και οι δύο μαζί πρέπει να πούλησαν γύρω στο ένα εκατομμύριο αντίτυπα... ήταν η Κραυγή της Άννας Βίσση και το Γεια της Δέσποινας Βανδή.
Ακριβώς την ίδια περίοδο, Με διαφορά μερικών εβδομάδων, μέσα στο κλίμα της "Κραυγής" και του "Ανάβεις Φωτιές" και του "Δέστε μου τα Μάτια" ο Γιάννης Κότσιρας έβγαλε έναν δίσκο που ήταν "καταδικασμένος" να "αποτύχει". "Είναι δική μας η ζωή μας" λεγόταν. Τον είχα αγαπήσει αυτόν τον δίσκο, πολύ. Όχι μόνο γιατί ένας από τους συντελεστές του είναι οικογένεια σχεδόν, άρα του έδωσα χρόνο και τον ανακάλυψα, αλλά κυρίως διότι έχει μία προσέγγιση στην ζωή αληθινή, τρυφερή, που δεν απωθεί και δεν κρύβει τις σκοτεινές πλευρές της αλλά τις αναγνωρίζει και, κατά κάποιον τρόπο τις "γιορτάζει". Πως θα αγαπήσεις αν δεν πονέσεις; Πως να μην πονέσεις αφού αγάπησες; Φευ, αυτή η νοοτροπία δεν είχε ελπίδες να σταθεί απέναντι στην ευθυμία και την εκτόνωση της εποχής - που εκφραζόταν με κραυγές και γειά.
Ο δίσκος, μετά τις απίστευτες πωλήσεις του "τσιγάρου" θεωρήθηκε αποτυχία - δεν παιζόταν καθόλου στα ραδιόφωνα, δεν πούλησε ιδιαίτερα. Ωστόσο έβγαλε μερικές "μικροεπιτυχίες", με τα σημερινά δεδομένα είναι θρίαμβος - και κυρίως, όσοι άνθρωποι τότε είχαν το κριτήριο να τον ανακάλυψαν ακόμα τον ακούν και τον απολαμβάνουν.
Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ ήταν και αυτό:
Ένας Έρωτας Φτηνός. Σκληρό τραγούδι χωρισμού, εκδίκησης και θυμού, σχεδόν μίσους. Του μίσους που παίρνει τον χώρο της μεγάλης αγάπης. Του μίσους που έρχεται μετά από μία ξαφνική, άδικη εγκατάλειψη.
*****
"γεια σου ρε Πέτρο - θα μου λείψεις"
"δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Η παρέα σου"
"γιατί ρε φίλε; γιατί δεν κρατήθηκες;"
τέτοιου είδους ήταν τα γραμμένα στον τοίχο του γαλάζιου σπιτιού στην Αχαρνών. Αφιερώσεις φίλων και αγαπημένων σε ένα Πέτρο που χάθηκε. Μηνύματα για τον ταξιδιώτη. Πολλά από αυτά ανορθόγραφα, κακογραμμένα... όλα ξεχειλίζαν αγάπη. 2008. Τότε έφυγε ο Πέτρος - και ήταν νέος. "σε 24 χρόνια έζησες όσα έζησαν άλλοι σε 74" είχε γράψει μία κοπέλα. Μαρία, αν δεν κάνω λάθος.
Το πιο μεγάλο από όλα τα μηνύματα το είδα με την άκρη του ματιού μου στον τοίχο δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού του Πέτρου. "Να κάποια που αγάπησε πολύ, που είχε πολλά ακόμα να πει" σκέφτηκα και πλησίασα για να διαβάσω με την αρρωστημένη περιέργεια που με πιάνει στα μεγάλα δράματα της ζωής. Όταν διάβασα τους δύο πρώτους στίχους και αναγνώρισα το τραγούδι έκανα ένα βήμα πίσω από την έκπληξη. Νομίζω μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός. Ήταν οι στίχοι από το Ένας Έρωτας Φτηνός. Σκέφτηκα πώς θα συγκινηθεί ο Άρης όταν του το δείξω, είπα μία γρήγορη προσευχή για τον Πέτρο και τους Πέτρους των ζωών μας και πριν συνεχίσω το δρόμο μου έβγαλα φωτογραφία με το κινητό:
Κάποτε, στις εποχές που ακόμα δεν υποψιαζόμασταν ότι αυτό που απολαμβάναμε δε μας ανήκε και που ήμασταν σίγουροι ότι τα πράγματα μόνο προς το καλύτερο θα πάνε, μου ήταν δύσκολο να κυκλοφορώ σε τέτοιες περιοχές, τις υποβαθμισμένες. Δεν ξέρω τι συνδέσεις είχα κάνει στο μυαλό μου, αλλά αισθανόμουν ότι το περιβάλλον με τις αφρόντιστες πολυκατοικίες, τους στενούς δρόμους, την έλλειψη φωτός, τα μικρά μίζερα μαγαζιά κάπως σαν να με... μόλυνε. Ήταν ναρκισσισμός τύπου "τι δουλειά έχω εγώ εδώ; εγώ είμαι για τις περιοχές με φως, ήλιο, μεγάλα πεζοδρόμια, ευγενικούς ανθρώπους στν δρόμο, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια και bar για τα οποία γράφουν στα περιοδικά!"; Πιθανώς. Δεν με πειράζει και να μην το ψάξω. Είμαι πάντως ικανοποιημένος που διαπίστωσα ότι την ξεπέρασα αυτή η φάση, δεν με στενοχωρεί πια η βόλτα στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κυψέλη, στα Κάτω Πατήσια.
Ο ευδιάθετος άνθρωπος είναι και παρατηρητικός. Και βρίσκει περισσότερες αιτίες να είναι ευδιάθετος. Είδα, και χαμογέλασα, έναν μαύρο μπαμπά να κρατά με τρόπο μία σακούλα με ψώνια, ώστε το κοριτσάκι που ήταν μαζί του, το πολύ 5 χρονών, μάλλον κόρη του, να μην καταλάβει ότι εκείνος ήταν που κρατούσε στην πραγματικότητα την βαριά σακούλα. Η μικρή την κρατούσε, πολύ ευχαριστημένη με την ευθύνη που της είχε ανατεθεί, αλλά δύσκολα θα την έφερνε βόλτα, αν το χέρι του μπαμπά της στρατηγικά τοποθετημένο δεν έκανε, κρυφά και τρυφερά, όλη την δουλειά.
Είδα ακόμα πώς μου χαμογέλασε ένας νεαρός ξένος όταν του έκανα χώρο να περάσει πρώτος ανάμεσα από δύο αυτοκίνητα και με τι κέφι μου είπε ένα σπαστό ευχαριστώ - εκπλήσσει η ευγένεια, ακόμα και η πιο ασήμαντη.
Λίγο πριν φτάσω στην δουλειά μου έχω μπει σε ένα στενό δρομάκι και κοιτάζω στο απέναντι πεζοδρόμιο, εντελώς μηχανικά. Βλέπω μία δίπατη μονοκατοικία. Δεν είναι νεοκλασικό, πρέπει να χτίστηκε τα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές 70, έχει ανέμπνευστη αρχιτεκτονική της εποχής, πρόκειται για ένα κουτί με κολώνες και μία μικρή βεράντα μπροστά, τίποτε ιδιαίτερο. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το χρώμα του, ένα γαλάζιο μωρουδιακού δωματίου που δεν το βλέπεις συχνά σε σπίτια, παραείναι ελαφρύ. Ακόμα, παρατηρώ και τα ερμητικά κλεισμένα πατζούρια, σκονισμένα πολύ, τα κάγκελα της μικρής βεράντας του ισογείου που έχουν σημάδια σκουριάς, και τα πολλά γράμματα και διαφημιστικά που είναι ριγμένα μπροστά από την εξώπορτα. Περισσότερα ακόμα διακρίνονται σπρωγμένα, καιρό πριν, κάτω απο την πόρτα.
Ένα κλειστό γαλάζιο σπίτι. Με συγκινεί η αντίθεση. Φαντάζεσαι ότι κάποιος που βάφει το σπίτι του γαλάζιο είναι χαρούμενος άνθρωπος, χαίρεται την ζωή, προσπαθεί να βρει την ομορφιά - και σε πολύ πρακτικό επίπεδο, αγαπά το μέρος που ζει και το φροντίζει. Τι, λοιπόν, μπορεί να τον έκανε να κλείσει το σπίτι του και να φύγει άρον άρον, χωρίς να ειδοποιήσει καν το ταχυδρομείο για την νέα του διεύθυνση; Τι συνέβη; Και τότε, στον τοίχο γύρω από την πόρτα, βλέπω τα γραμμένα. Με μαύρο χοντρό μαρκαδόρο. Φράσεις. Που υπάρχουν σχεδόν σε όλη την πρόσοψη του σπιτιού, και στον τοίχο κάτω από την βεράντα.
******
Στα τέλη του 2000, αρχές του 2001, 4 χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς, βρισκόμασταν ήδη στο μάτι του κυκλώνα της "κρίσης προτεραιοτήτων" που τελικά μας έφερε και την οικονομική κρίση. Δεν το ξέραμε τότε ότι κάτι δεν πάει καλά και δεν το φανταζόμασταν κιόλας. Εκείνο ακριβώς το διάστημα είχαν βγει δύο από τους πιο εμπορικούς δίσκους στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Και οι δύο μαζί πρέπει να πούλησαν γύρω στο ένα εκατομμύριο αντίτυπα... ήταν η Κραυγή της Άννας Βίσση και το Γεια της Δέσποινας Βανδή.
Ακριβώς την ίδια περίοδο, Με διαφορά μερικών εβδομάδων, μέσα στο κλίμα της "Κραυγής" και του "Ανάβεις Φωτιές" και του "Δέστε μου τα Μάτια" ο Γιάννης Κότσιρας έβγαλε έναν δίσκο που ήταν "καταδικασμένος" να "αποτύχει". "Είναι δική μας η ζωή μας" λεγόταν. Τον είχα αγαπήσει αυτόν τον δίσκο, πολύ. Όχι μόνο γιατί ένας από τους συντελεστές του είναι οικογένεια σχεδόν, άρα του έδωσα χρόνο και τον ανακάλυψα, αλλά κυρίως διότι έχει μία προσέγγιση στην ζωή αληθινή, τρυφερή, που δεν απωθεί και δεν κρύβει τις σκοτεινές πλευρές της αλλά τις αναγνωρίζει και, κατά κάποιον τρόπο τις "γιορτάζει". Πως θα αγαπήσεις αν δεν πονέσεις; Πως να μην πονέσεις αφού αγάπησες; Φευ, αυτή η νοοτροπία δεν είχε ελπίδες να σταθεί απέναντι στην ευθυμία και την εκτόνωση της εποχής - που εκφραζόταν με κραυγές και γειά.
Ο δίσκος, μετά τις απίστευτες πωλήσεις του "τσιγάρου" θεωρήθηκε αποτυχία - δεν παιζόταν καθόλου στα ραδιόφωνα, δεν πούλησε ιδιαίτερα. Ωστόσο έβγαλε μερικές "μικροεπιτυχίες", με τα σημερινά δεδομένα είναι θρίαμβος - και κυρίως, όσοι άνθρωποι τότε είχαν το κριτήριο να τον ανακάλυψαν ακόμα τον ακούν και τον απολαμβάνουν.
Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ ήταν και αυτό:
Ένας Έρωτας Φτηνός. Σκληρό τραγούδι χωρισμού, εκδίκησης και θυμού, σχεδόν μίσους. Του μίσους που παίρνει τον χώρο της μεγάλης αγάπης. Του μίσους που έρχεται μετά από μία ξαφνική, άδικη εγκατάλειψη.
*****
"γεια σου ρε Πέτρο - θα μου λείψεις"
"δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Η παρέα σου"
"γιατί ρε φίλε; γιατί δεν κρατήθηκες;"
τέτοιου είδους ήταν τα γραμμένα στον τοίχο του γαλάζιου σπιτιού στην Αχαρνών. Αφιερώσεις φίλων και αγαπημένων σε ένα Πέτρο που χάθηκε. Μηνύματα για τον ταξιδιώτη. Πολλά από αυτά ανορθόγραφα, κακογραμμένα... όλα ξεχειλίζαν αγάπη. 2008. Τότε έφυγε ο Πέτρος - και ήταν νέος. "σε 24 χρόνια έζησες όσα έζησαν άλλοι σε 74" είχε γράψει μία κοπέλα. Μαρία, αν δεν κάνω λάθος.
Το πιο μεγάλο από όλα τα μηνύματα το είδα με την άκρη του ματιού μου στον τοίχο δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού του Πέτρου. "Να κάποια που αγάπησε πολύ, που είχε πολλά ακόμα να πει" σκέφτηκα και πλησίασα για να διαβάσω με την αρρωστημένη περιέργεια που με πιάνει στα μεγάλα δράματα της ζωής. Όταν διάβασα τους δύο πρώτους στίχους και αναγνώρισα το τραγούδι έκανα ένα βήμα πίσω από την έκπληξη. Νομίζω μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός. Ήταν οι στίχοι από το Ένας Έρωτας Φτηνός. Σκέφτηκα πώς θα συγκινηθεί ο Άρης όταν του το δείξω, είπα μία γρήγορη προσευχή για τον Πέτρο και τους Πέτρους των ζωών μας και πριν συνεχίσω το δρόμο μου έβγαλα φωτογραφία με το κινητό:
Monday, February 06, 2012
Οι 10 πιο καγκούρηκες διαφημίσεις του φετεινού Σούπερ Τάπερ
Audi, παίζει έξυπνα με την μανία για βρυκόλακες σε ταινίες, βιβλία, παντού:
TaxAct, ίουκ:
Toyota, έχει και gay χιούμορ, γιατί όχι:
Kia - καλά ξεκινά και μετά επειδή δεν πρέπει να αποξενώσει την Οκλαχωμιότισσα γίνεται λίγο νιανιά:
Pepsi - δεν είναι τόσο καγκούρικη όσο ΤΡΑΓΙΚΑ αδιάφορη. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα σε αυτήν είναι τα τακούνια του Elton... (θέμου πες ότι δεν έγραψα μόλις την φράση αυτή):
Doritos. αυτή, των Doritos είπε ο κόσμος στην Αμερική ότι του άρεσε περισσότερο από όλες τις άλλες που είδε κατά τον αγώνα. Γκο φίγκιαρ. Αν έχεις γατί, μην δεις:
Suzuki - καγκούρικη αλλά με ωραία φάτσα ο Λάπωνας, όχι;:
M&M's - αν αναρωτιέσαι για το αν τα M&M έχουν τσουτσούνι, ήρθε η ώρα να λυθεί η απορία σου:
Chevy (κινείται στα όρια του κάγκουρα και του ωραίου χιουμορίστα, μία χαρά):
και δύο διαφημίσεις με ελληνικό ενδιαφέρον, O ομορφάντρας έφτασε και στην Αμερική:
Το ομορφογιαούρτι έφτασε και στην Αμερική:
(αυτή, αν και δεν είναι τίποτε σπουδαίο σαν σενάριο, έγραψε πολύ...)
και η πιο αγαπημένη μου από όλες τις φετεινές διαφημίσεις - γέλαγα τόσο πολύ που μου τηλεφώνησαν κάτι κουλτουριάρηδες πρώην Πασόκοι πρώην πρώην Νεοδημοκράτες από τον 7ο (μένω στον 2ο) ότι δεν είναι δυνατόν να καταστρέφεται η χώρα και εγώ να γελάω έτσι, και τι προδότης είμαι εγώ, ξεπουλιόμαστε στην Μέρκελ και εγώ γελάω, και επιτέλους, ανεργία 22 τοις εκατό, κρίση, σαπίλα του πολιτικού συστήματος, και να πεις ότι δεν έχεις διαβάσει στην ζωή σου, και πόση πια αναλγησία, αλλά εγώ απλά πέθανα στα γέλια με το casting τις φάτσες των γονιών τα ουρλιαχτά πέθανα σου λέω:
TaxAct, ίουκ:
Toyota, έχει και gay χιούμορ, γιατί όχι:
Kia - καλά ξεκινά και μετά επειδή δεν πρέπει να αποξενώσει την Οκλαχωμιότισσα γίνεται λίγο νιανιά:
Pepsi - δεν είναι τόσο καγκούρικη όσο ΤΡΑΓΙΚΑ αδιάφορη. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα σε αυτήν είναι τα τακούνια του Elton... (θέμου πες ότι δεν έγραψα μόλις την φράση αυτή):
Doritos. αυτή, των Doritos είπε ο κόσμος στην Αμερική ότι του άρεσε περισσότερο από όλες τις άλλες που είδε κατά τον αγώνα. Γκο φίγκιαρ. Αν έχεις γατί, μην δεις:
Suzuki - καγκούρικη αλλά με ωραία φάτσα ο Λάπωνας, όχι;:
M&M's - αν αναρωτιέσαι για το αν τα M&M έχουν τσουτσούνι, ήρθε η ώρα να λυθεί η απορία σου:
Chevy (κινείται στα όρια του κάγκουρα και του ωραίου χιουμορίστα, μία χαρά):
και δύο διαφημίσεις με ελληνικό ενδιαφέρον, O ομορφάντρας έφτασε και στην Αμερική:
Το ομορφογιαούρτι έφτασε και στην Αμερική:
(αυτή, αν και δεν είναι τίποτε σπουδαίο σαν σενάριο, έγραψε πολύ...)
και η πιο αγαπημένη μου από όλες τις φετεινές διαφημίσεις - γέλαγα τόσο πολύ που μου τηλεφώνησαν κάτι κουλτουριάρηδες πρώην Πασόκοι πρώην πρώην Νεοδημοκράτες από τον 7ο (μένω στον 2ο) ότι δεν είναι δυνατόν να καταστρέφεται η χώρα και εγώ να γελάω έτσι, και τι προδότης είμαι εγώ, ξεπουλιόμαστε στην Μέρκελ και εγώ γελάω, και επιτέλους, ανεργία 22 τοις εκατό, κρίση, σαπίλα του πολιτικού συστήματος, και να πεις ότι δεν έχεις διαβάσει στην ζωή σου, και πόση πια αναλγησία, αλλά εγώ απλά πέθανα στα γέλια με το casting τις φάτσες των γονιών τα ουρλιαχτά πέθανα σου λέω:
Thursday, February 02, 2012
Τα πήρε η Microsoft και βρίζει την Google
Η Νίτσα και η Πιπίτσα (Microsoft και Google) έχουν βγει στα μπαλκόνια και βρίζονται.
Την αρχή την έκανε η Νίτσα που έβγαλε αυτήν την διαφήμιση σε όλες τις μεγάλης κυκλοφορίας καθημερινές εφημερίδες στην Αμερική, για να κατηγορήσει την Πιπίτσα η οποία αλλάζει την πολιτική απορρήτου της. Κάνε κλικ να δεις τι της σούρνει δεν έχει και άδικο η Νίτσα, εδώ που τα λέμε, αλλά από την άλλη δεν την λες και πιο κατάλληλη να κατηγορήσει την Πιπίτσα για "πονηρές τακτικές". Αναμένουμε την επίσημη απάντηση της υβρισθήσης - υποθέτω θα είναι mighty! λασπομαχία με μπικίνι μου μυρίζει, ήδη.
Τέλος πάντων, ας τα βρούνε μεταξύ τους, τα βλέπουμε εμείς όλα αυτά και θυμόμαστε ότι στην πραγματικότητα καμία άπό τις δωρεάν υπηρεσίες δεν είναι δωρεάν. Από παλιά αυτό, πολύ παλιά...
Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, που υποτίθεται ότι δεν τα πληρώνουμε στην πραγματικότητα μας "αποσπούν" την προσοχή και την πουλάνε, με κέρδος φυσικά, σε όποιον θέλει να την αγοράσει. Δηλαδή τους χαρίζουμε κάτι που το εμπορεύονται για να κερδίσουν. Καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, ότι δηλαδή όταν βλέπουμε ή ακούμε μία εκπομπή ή διαβάζουμε ένα δωρεάν έντυπο, η επιλογή μας έχει μεγάλο ειδικό βαρός! (Homework: να το σκεφτείς αυτό, έχει ΠΟΛΥ ψωμί...)
Στην εποχή μας, με τα δωρεάν gmail, facebook, twitter και δεν συμμαζεύεται, το συστηματάκι γίνεται από πολλές μπάντες και είναι πιο επιτηδευμένο αλλά και απροκάλυπτο (χμ, τι λες πρόβατο πως είναι δυνατόν κάτι να είναι και απροκάλυπτο αλλά και επιτηδευμένο... εμ αυτά είναι τα παράδοξα/ωραία της εποχής μας!).
Γι' αυτό Νίτσα και Πιπίτσα αφήστε τους καυγάδες για το ποιας η μπουγάδα είναι πιο αδιάκριτη. Άντε γιατί θα φωνάξω την Κίτσα (facebook) και θα σου πω εγώ μετά ΠΟΙΑ από τις 3 είναι πραγματικά σατανικιά και ραδιούργα και βγάζει λεφτά στην πλάτη του χρήστη. Που επειδή είναι και πιο μικρή και καπάτσα μας κάνει την καλή και δεν έχουμε πάρει πρέφα το πόσο μας χειραγωγεί.
Επίσης, μην ξεχνάτε, όλες σας, ότι το μόνο που χρειάζεται για να σας κοπούν τα ήπατα είναι να κοπεί το ρεύμα. ένα διακοπτάκι και... the end
Την αρχή την έκανε η Νίτσα που έβγαλε αυτήν την διαφήμιση σε όλες τις μεγάλης κυκλοφορίας καθημερινές εφημερίδες στην Αμερική, για να κατηγορήσει την Πιπίτσα η οποία αλλάζει την πολιτική απορρήτου της. Κάνε κλικ να δεις τι της σούρνει δεν έχει και άδικο η Νίτσα, εδώ που τα λέμε, αλλά από την άλλη δεν την λες και πιο κατάλληλη να κατηγορήσει την Πιπίτσα για "πονηρές τακτικές". Αναμένουμε την επίσημη απάντηση της υβρισθήσης - υποθέτω θα είναι mighty! λασπομαχία με μπικίνι μου μυρίζει, ήδη.
Τέλος πάντων, ας τα βρούνε μεταξύ τους, τα βλέπουμε εμείς όλα αυτά και θυμόμαστε ότι στην πραγματικότητα καμία άπό τις δωρεάν υπηρεσίες δεν είναι δωρεάν. Από παλιά αυτό, πολύ παλιά...
Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, που υποτίθεται ότι δεν τα πληρώνουμε στην πραγματικότητα μας "αποσπούν" την προσοχή και την πουλάνε, με κέρδος φυσικά, σε όποιον θέλει να την αγοράσει. Δηλαδή τους χαρίζουμε κάτι που το εμπορεύονται για να κερδίσουν. Καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, ότι δηλαδή όταν βλέπουμε ή ακούμε μία εκπομπή ή διαβάζουμε ένα δωρεάν έντυπο, η επιλογή μας έχει μεγάλο ειδικό βαρός! (Homework: να το σκεφτείς αυτό, έχει ΠΟΛΥ ψωμί...)
Στην εποχή μας, με τα δωρεάν gmail, facebook, twitter και δεν συμμαζεύεται, το συστηματάκι γίνεται από πολλές μπάντες και είναι πιο επιτηδευμένο αλλά και απροκάλυπτο (χμ, τι λες πρόβατο πως είναι δυνατόν κάτι να είναι και απροκάλυπτο αλλά και επιτηδευμένο... εμ αυτά είναι τα παράδοξα/ωραία της εποχής μας!).
Γι' αυτό Νίτσα και Πιπίτσα αφήστε τους καυγάδες για το ποιας η μπουγάδα είναι πιο αδιάκριτη. Άντε γιατί θα φωνάξω την Κίτσα (facebook) και θα σου πω εγώ μετά ΠΟΙΑ από τις 3 είναι πραγματικά σατανικιά και ραδιούργα και βγάζει λεφτά στην πλάτη του χρήστη. Που επειδή είναι και πιο μικρή και καπάτσα μας κάνει την καλή και δεν έχουμε πάρει πρέφα το πόσο μας χειραγωγεί.
Επίσης, μην ξεχνάτε, όλες σας, ότι το μόνο που χρειάζεται για να σας κοπούν τα ήπατα είναι να κοπεί το ρεύμα. ένα διακοπτάκι και... the end
Wednesday, February 01, 2012
Artists news
το καινούργιο cd των Pet Shop Boys, Format:
Με τα b-sides και bonus tracks που έβγαλαν μέχρι το 2009. Μερικά από αυτά είναι υπέροχα, καλλίτερα και από τα "κανονικά τραγούδια". όπως το πρώτο τραγούδι του δεύτερου cd, το Always, ήταν b-side στο High and Dry και πολύ καλλίτερό του:
με την ευκαιρία, διαβάσατε το Χριστουγεννιάτικο διήγημα της εφημερίδας Metropolis; :-)
Με τα b-sides και bonus tracks που έβγαλαν μέχρι το 2009. Μερικά από αυτά είναι υπέροχα, καλλίτερα και από τα "κανονικά τραγούδια". όπως το πρώτο τραγούδι του δεύτερου cd, το Always, ήταν b-side στο High and Dry και πολύ καλλίτερό του:
με την ευκαιρία, διαβάσατε το Χριστουγεννιάτικο διήγημα της εφημερίδας Metropolis; :-)
Subscribe to:
Posts (Atom)