Friday, October 31, 2008

οικονομικός ντουβρουτζάς και ελπίδα

Σκέφτομαι με αφορμή τον οικονομικό ντουβρουτζά ότι υπάρχει ελπίδα.

αρκεί εμείς οι άθρωπες να ενεργοποιήσουμε το πιο ώριμο κομμάτι του εαυτού μας.

να κόψουμε κάτι από τις πολυτέλειές μας, για να μην στερηθούν κάποιοι τα απαραίτητα.

το είπε και ο χριστούλης.

Το σημαντικό στην όλη υπόθεση είναι να μην χάσουν άνθρωποι την δουλειά τους. Αυτό είναι το πράγμα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.

Θα μου πεις, πως θα καταφέρεις να μειώσεις τα έξοδα των εταιριών που βλέπουν τα έσοδά τους να μειώνονται χωρίς να κάνεις απολύσεις;

...χμφ χμφ χμφ. σκέψ σκεψ εντατίκ.

ενδοσκόπ ενδοσκόπ εντατίκ.

σολούσηον:

Εγώ αν ήμουν ιθούνουσας νους εταιρίας θα έπαιρνα την πρωτοβουλία να μειώσω τους μισθούς των υπαλλήλων που παίρνουν πάνω από κάποιο ποσό...

Ας πούμε: Ως πρόεδρος/φασίστας της Κόλμπικο Εξαρχείων θα καλούσα όσους παίρνουν πάνω από 1500 καθαρά το μήνα και θα έλεγα:

"μάγκες η οικονομική συγκυρία μούμπλε μούμπλε... γι αυτό μούμπλε μούμπλε μπλα μπλα μπλα. Έτσι έχω να κάνω την έξής πρόταση: Για το διάστημα που θα χρειαστεί, να μειώσουμε τα μιστά μας κατά 10%. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα χρειαστεί να απολυθεί 10% των υπαλλήλων. Όσοι συμφωνούν να φωνάξουν μπράβο πρόβατο προεδράρα, είσαι όντως κάτοχος πέους 41 πόντων και όσοι δεν συμφωνούν και δεν θέλουν να θυσιάσουν κάτι από το πλεόνασμά τους ώστε να μην βρεθούν κάποιοι άθρωπες στο δρόμο... ας περάσουν από το λογιστήριο!"

Κατάλαβες το κόλπο μου; Αν δεν θέλεις να μειωθεί ο μιστός σου ώστε να μην απολυθούν κάποιοι... τότε θα είσαι μέσα σε αυτούς που θα απολυθούν! Το βρίσκω σούπερ δίκαιο και ισορροπημένο κάρμικά.

Επιπλέον από τον δικό μου τον μισθό θα έκοβα διπλάσιο ποσοστό, μη σου πω και τριπλάσιο αν σκεφτείς τι υψηλόμισθος θα είμαι στην εταιρία που εγώ ίδρυσα και διοικώ... και θα φρόντιζα αυτό να το μάθουν όλοι. Όχι για να λένε τι τέλειο πρόβατο/προεδράρα είμαι για την Κόλμπικο, αλλά για να τους ανεβάσω το ηθικό, και γιατί οι άνθρωποι έχουν την τάση να μιμούνται το καλό και το mainstream.


Αυτά θα έκανα εγώ αν ήμουν πρόεδρας... και έτσι θα είχαμε πάλι ελπίδα:


κατέβα




κατέβα





κατέβα και μην κλέβεις


μην κλέβεις ρε πούστη μου




κατέβα



κι άλλο



αλήτη πήγες να κλέψεις σε είδα




κατέβα



σκρόλ ντάουν




κι άλλο



φτάνεις


το έχεις



εδώ είσαι, κλικ πλέη για ελπίδα:

ναι υπάρχει ελπίδα

(άκου αγαπημένε αναγνώστη, κάτω από όλα αυτά τα απάισια στρώματα σεφερλοχιούμορ, υπάρχουν πράγματα που τα λέω σοβαρά, τα εννοώ και τα πιστεύω... μην το ξεχνάς αυτό. Απλά χρειάζεται λίγο να ψάξεις... θα μου πεις, έχεις να κάνεις πιάτο, που χρόνο για σκάψιμο... άλλα ok)

Τσιτάτο παρασκευής -1

όταν θέλεις πάρα πολύ να κάνεις σεξ


το σύμπαν συνομωτεί να φαίνεσαι πάρα πολύ μαλάκας στο γκομενάκι

Τσιτάτο Παρασκευής 1

καμία δουλειά δεν είναι ντροπή...

αλλά μερικές δουλειές είναι εντελώς ηλίθιες...

Τσιτάτο Παρασκευής 2

καλά, δεν σε κάνει καθόλου καχύποπτο το γεγονός ότι όλοι οι ήρωες των αμερικάνικων σήριαλ που θαυμάζεις, στην "ζωή τους" στο σήριαλ δεν βλέπουν τηλεόραση ούτε στιγμή;


... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Thursday, October 30, 2008

Απορία τω αγνώστω, βρετανώ μάρκετηγκ νταϊρεκτώρι

Είσαι εργαζόμενος στο μάρκετινγ μεγάλης τράπεζας.

και μία μέρα η τράπεζα εργοδότης σου βγάζει ένα καινούργιο "προϊόν", μία πιστωτική κάρτα που λειτουργεί με κόντακτλεσ τεκνόλωτζει.


Ως καλός μάρκετοίγκ ντεηραίκτωρ παίρνεις τηλέφωνο την διαφημιστική σου.

Ντριν ντριν.... ντριν.

"παρακαλώωωωωωω?" λέει η ρεσεψιονύστ (από το νύστα, βλέπεις προκαλεί υπνηλία η δουλειά του ρεσεψιονύστα)

"είμαι ο μούμπλε μούμπλε.... και έχουμε μούμπλε μούμπλε μία καινούργια κάρτα μούμπλε μούμπλε... θέλουμε μούμπλε μούμπλε καμπάνια. Περιμένουμε τις προτάσεις σας!" λες εσύ.

... ... ... περνά ο καιρός, και η διαφημιστική σου παρουσιάζει τις προτάσεις της.

Όλα καλά, υπάρχει μία που σου αρέσει ιδιαίτερα και αποφασίζεις να δώσεις το "αντίχειρες πάνω" (thumbs up) για να προχωρήσει.

και προχωρά. γίνεται γύρισμα, γίνεται μοντάζ, γίνεται επιμέλεια παραγωγής... και φτάνει η μέρα που η διαφήμιση βγαίνει στον αέρα... (χτες έγινε αυτό, στην Βρετανία)...

...κακούργε! το κακόμοιρο το πρόβατο που έχει πάθει ημικρανία σε όλο του το κορμί απορώντας "πως σταδγιάλα το πουλήσαν αυτό το σενάριο στην τράπεζα, και πως χάλασαν τέτοιες εποχές τόσα πολλά λεφτά, μου λες;" δεν το λυπάσαι;

λυγμ σνιφ εντατίκ.

σούπερ εντατίκ.

για εγκεφαλικό, δες την εδώ την διαφήμιση.


(αυτό το πόστο θα μπορούσε να γραφτεί και ως εξής: H bbh, η επίσημη διαφημιστική εταιρία του πρόβατου και των σεξυ βγιούερζ του έβγαλε μία μπενχουριάδα διαφήμιση για την καινούργια κάρτα της Barclays που λειτουργεί με κοντακτλες τεχνολογία. Αναρωτιέμαι πως σταδγιάλα την πούλησαν στους υπεύθυνους μάρκετιγκ. Δεν γράφητκε όμως έτσι - ή είμαστε δημιουργικοί άθρωπες ή δεν είμαστε χεχε).

Wednesday, October 29, 2008

Πετάει η ομάδα

Χώλντ μπρέθ

Είσαι στο Bronx της Νέας Υόρκης. 

Είναι 1964. 

H Meryl Streep, σακαφιόρα κυρά-κατίνα καλόγρια, υποψιάζεται ότι ο Philip Saymour Hoffman, κληρικός σλασ δάσκαλος σε καθολικό σχολείο, κακοποιεί σεξουαλικά τον μοναδικό μαύρο μαθητή του.

Είναι αλήθεια; Ή μήπως η Meryl έχει τσατιστεί που ο Phillip προσπαθεί να κάνει το σχολείο λίγο πιο φιλελεύθερο και αθρώπινο για τους μαθητές και θέλει να του σπάσει τα φτερά και να τον εκδικηθεί; 

Doubt ο τίτλος της ταινίας, βγαίνει τον Δεκέμβρη στην Αμερική. 

How more anticipation can you handle ρε πούστη μου; 




Ο Philip είναι τόσο καλός που είναι ο μόνος που θα μπορούσε να απειλήσει τον Χηθ Λετζερ για το Όσκαρ Β ρόλου. (δεν θα το χάσει ο Χηθ με τίποτε, αλλά και μόνο που το λένε...).

can't wait factor: 100%

Saturday, October 25, 2008

Συζήτηση στο γραφείο

Συζητάμε με συνάδελφο διάφορα παλαβά που γίνονται, με καλή διάθεση όμως.

Οπότε αυτός λέει.

Συνάδελφος: Μαλάκα, αν αυτά που ζούμε τα κάνουμε σήριαλ θα σπάσουμε τα μηχανάκια...
Γιώρζ τρούλη που είναι σε τρελά κυνική διάθεση και θέλει όλα να τα καγκουρέυει και να τα τσεκουρώνει: Ναι, ναι. Εσύ θα σπάσεις μία βέσπα και εγώ ένα παπί.

και έτσι έγινε και ο Σεφερλής με πήρε αρχιστάφ ράητερ με μισθό 345 μικτά. How cool is that και πολλά μου δίνει κιόλας.

σάη σάη εντατίκ.

Συζήτηση στο γραφείο ξανά μανά

Συνάδελφοι, ένας άντρας και μία γυναίκα, συζητάνε για το τι θα κάνουν το τετραήμερο της 28ης.

Γυναίκα: Θα πάρω άδεια την δευτέρα μούμπλε μούμπλε γιάγκαντι γιάγκαντι...
Άντρας: A, ωραία μούμπλε μούμπλε μπράβο γιάγκανιτ να ξεκουραστείς μούμπλε...που θα πας;
Γυναικά: Πουθενά, εδώ θα μείνω, γιάγκαντι γιάγκαντι θέλω να κάνω καμία δουλίτσα μούμπλε μούμπλε...
Άντρας: εδω!!!; γουανταφάκ!!!!! ?????? μα τι είδους "δουλίτσες" είναι αυτές, όλο δουλίτσες και δουλίτσες ακούω και δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε εσείς οι γυναίκες μούμπλε μούμπλε
Γιόρζ Τρούλη (που είναι στρατηγικά τοποθετημένος και "κρυφακούει" την συζήτηση): ...ναι Φανούρη, δουλίτσες! Μην εκπλήσεσαι! Εσύ δεν ξέρεις τι είναι η δουλίτσες γιατί έχεις παντρευτεί και στα κάνει άλλος όλα στο σπίτι. Εμείς που είμαστε εργένηδες (γκου χου γκου χου) πρέπει το πανταλόνη που φοράμε να το πλύνουμε και να το σιδερώσουμε, το λογαριασμό της ΔΕΗ να τρέξουμε να τον επληρώσουμε, το ξεσκόνισμα και το σούπερ μάρκετ να τα φροντίσουμε... αυτό εννοεί η γυναίκα "δουλίτσες". Αλλά όταν έχεις την δουλάρα, δεν έχεις δουλίτσες γιατί στα κάνει άλλος.

και έτσι έγινε και βρέθηκε νέα εξίσωση. όποιος έχει δουλάρα, δεν έχει δουλίτσες.

και, επίσης, έτσι έγινε και 5 Φλεβάρη μου απονέμει ο ΠΣΕΕΦ (πανδιαστημικός σύλλογος ελάχιστων εναπομείναντων φεμινιστριών) το μετάλιο στήριξης των σκοπών του σε λαμπρή τελετή σε ένα χωριό κοντά στην ιδιαίτερη πατρίδα της Πασιονάριας.

Friday, October 24, 2008

It' a metaphor you moron

η ζωή μου το τελευταίο διάστημα είναι μία βόλτα από το Six Feet Under




στο Twilight Zone



και ξανά μανά πίσω, και μετά πάλι τα ίδια, και ξανά μανά αγκέην...

(και μην σκεφτείς καν να αφήσεις κανένα σχόλιο τύπου "τι ωραία σήριαλ, τυχεράκια" και λοιπά και λοιπά μούμπλε μούμπλε". IT IS A METAPHOR YOU MORON! είπα)

Σαν χτες γεννήθηκε ο Χατζιδάκις

στην σκιά των γεγονότων που μας μαυρίζουν την ψυχή, ξανανεβάζω αυτό, σαν μία μικρή υπενθύμιση των Ελλήνων που θέλω να έχω στην καρδιά μου, και ελπίζω κάποτε να μπουν και την πραγματικότητά μου:



Μία ανοιξιάτικη Παρασκευή ένα πληγωμένο εφηβάκι που το παράτησε η αγάπη του, άκουσε από ένα ραδιόφωνο που έπαιζε κάπου στο βάθος το "Η πίκρα σήμερα, δεν έχει σύνορα...". Ο μικρός έφηβος κατάλαβε, από το τραγούδι και μόνο, ότι ο πόνος του έρωτα είναι κοινή εμπειρία για κάθε άνθρωπο... είδε την στεναχώρια του πιο ανάλαφρα γιατί κατάλαβε ότι είναι κάτι που όλοι περνάνε και όλοι, τελικά, αντέχουν και έτσι δεν "κλείστηκε" στον εαυτό του, και έμαθε να μην φοβάται να αγαπά. Αυτό τον έκανε πιο ευτυχισμένο.

Ένα βράδυ του χειμώνα, μία μετανάστρια στο Σαν Φρανσίσκο άρχισε στα ξαφνικά να μουρμουράει το "Το πελαγό ειναί βαθύ...". Η νοσταλγία που της γέννησε το τραγούδι την έκανε να καταλάβει ότι καμία οικονομική άνεση δεν αξίζει να την ανταλλάξεις με την χαρά να πατάς το χώμα στο οποίο φύτρωσες - κι ας είναι και άγονο καμία φορά. Την άλλη μέρα αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα, την πατρίδα της, κοντά στην οικογένειά της.

Στα μέσα της δεκαετίας του 70 ένας πιτσιρικάς άκουσε το "Μια μαύρη Ford, μοντέλο του 23...". Το τραγούδι τον έκανε να ξεσπάσει στα γέλια, τα γέλια έκαναν την μαμά του να του χώσει ένα αυθόρμητο τρυφερό φιλί στο τσουλούφι. Αυτή η ανάμνηση, του φιλιού στο τσουλούφι, έκανε τον πιτσιρικά, όταν λίγα χρόνια μετά έχασε τη μαμά του σε δυστύχημα, να καταφέρει να μην χαθεί στο σκοτάδι και την λύπη και να ξεπεράσει τον χαμό της.

Ο ιερέας μίας εκκλησίας στο κέντρο της Αθήνας επιστρέφει στο σπίτι του από την λειτουργία της Κυριακής. Αισθάνεται μοναξιά που θα φάει μόνος του στο "Κυριακάτικο τραπέζι", αλλά διώχνει την θλίψη του γα την οικογένεια και την αγάπη που δεν απέκτησε για να αφιερωθεί στο Θεό τραγουδώντας α λα βυζαντινά: "Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, ήσουν παιδί σαν το Χριστό..."

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ένα μεθυσμένο αγόρι, είναι στο τσακ να ενδώσει σε μία σαρκική αδυναμία για την οποία ξέρει ότι όταν ξεμεθύσει θα μετανοιώσει. Την ώρα που κατεβάζει το παντελόνι του, πίσω από ένα εγκατελελειμένο κτίριο της Πειραιώς, σκάει μέσα στο μυαλό του με όλη τη δύναμη η μελωδία της "μπαλάντας των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων". Θυμάται τι μαγεία είναι ο έρωτας όταν δεν σκορπίζεις τα μαργαριτάρια σου στα γουρούνια, λέει ένα "συγγνώμη δεν είμαι καλά" και φεύγει. Μπορεί να μην κατάφερε να ξεκαυλώσει, αλλά για κάποιο λόγο αυτό δεν τον πειράζει και τόσο.

Σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου Άγιος Σάββας, ο συγγενής ενός καρκινοπαθή στα τελευταία στάδια κάθεται δίπλα στο κρεβάτι του και του σιγοτραγουδάει "Αγάπη μέσα στην καρδιά, φουρτουνιασμένη η λαγκαδιά, κάποια βραδιά πλημμύρισες και μας ξεκλήρισες...". Ο άρρωστος, που είναι μέρες πια που δεν αναγνωρίζει κανέναν από τους συγγενείς του, με το που ακούει μερικές νότες από το τραγούδι, σφίγγει το χέρι του συγγενή του, σαν να τον χαϊδεύει, σαν να καταλαβαίνει ότι είναι δίπλα του... Ο συγγενής, που από υπερβολική αγάπη δεν άφηνε τον άρρωστο να "φύγει" ερμηνεύει σαν αποχαιρετισμό το χάδι, ξεσπάει σε κλάμα και αφήνει τον, ετοιμοθάνατο, δικό του ελεύθερο για να περάσει στην επόμενη διάσταση. Πράγμα που έγινε το ίδιο κιόλας βράδυ.

Ένας Ρώσος λαμόγιος επιχειρηματίας, μαφιόζος, βρίσκεται σε διακοπές στην Χαλκιδική. Μία μέρα ένας κουλτουριάρης έλληνας γνωστός του του βάζει να ακούσει την "Μπαλάντα του Οδοιπόρου". Ο Ρώσος μαγεύεται από την μελωδία, ζητάει να του εξηγήσουν τα λόγια του τραγουδιού και... αποφασίζει να μην σκοτώσει ποτέ ξανά άνθρωπο. Δεν κρατάει την απόφασή του... αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να καταφέρει να την κρατήσει την επόμενη φορά! χεχε.

Τον Σεπτέμβρη του 2005 μία νέα γυναίκα που είναι έτοιμη να παντρευτεί με τον αγαπημένο της συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της να τραγουδά στον μέλλοντα άντρα της το "Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι". ...καταλαβαίνει, έτσι, ότι δεν είναι ερωτευμένη μαζί του και πως θα έκανε το γάμο μόνο και μόνο για να υποκύψει στις πιέσεις της κοινωνίας. Αποφασίζει να χωρίσει. Την μέρα που πάει να επιστρέψει το νυφικό, γνωρίζει τυχαία ένα σούπερ γκομενάκι με το οποίο σήμερα έχουν 3 παιδιά, καρπούς μεγάλου έρωτα και πάθους - και χωρίς γάμο. σούπερ κουλ.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Sexy viewer, δεν τίθεται θέμα: Μόνο ο Χατζιδάκις έχει γράψει τόσα πολλά τραγούδια που να είναι τόσο πολύ μέσα στην ζωή τόσο πολλών και διαφορετικών ανθρώπων.

Στο δικό μου προβατίσιο σύμπαν, ο Χατζιδάκις και ο Χριστός έχουν το ίδιο όνομα ακριβώς. Εμμανουήλ.

α, και αφού διάβασες ως εδώ πάρε και έξτρα μπόνους σούπερ γκοσιπάκι. Μία από τις παραπάνω περιπτώσεις, μπορεί και δύο, αναφέρονται σε μένα, μορ ορ λες. :-)

Thursday, October 23, 2008

Ο ρε μάνα ρεζιλίκια...

Η Bold Ogilvy Athens έβγαλε ένα video clip, με τον εμπνευσμένο τίτλο A ballad for David (Ogilvy), για να δηλώσει την αγάπη της για τον ιδρυτή του δικτύου της και έναν από τους πιο θρυλικούς διαφημιστές, τον David Ogilvy.

(Δεν είμαι πολύ σίγουρος, αλλά νομίζω ότι επειδή κλείνουν 60 χρόνια από την ίδρυση του δικτύου Ogilvy ζήτησαν όλα τα γραφεία να κάνουν ένα video για να τον τιμήσουν)

Η Ogilvy είναι πολύ μουράτη εταιρία, πολλώ δε μάλλον στην Ελλάδα. Έχουν κάνει θρυλικές δουλειές στο παρελθόν και αυτήν την εποχή οι διαφημίσεις που βλέπεις του Γερμανού, της Cosmote, της Πειραιώς είναι δικές τους.

Επίσης από τις τάξεις της Ogilvy προέρχονται οι άνθρωποι που έφτιαξαν την καλλίτερη ελληνική διαφημιστική αυτήν την στιγμή, την Upset (Aegean Air...)

Πάντως αυτό το video μάλλον μας ψιλοέκανε ρεζίλι. κάποιος το ανακάλυψε και το κυκλοφόρησε στο εξωτερικό... και έχει γίνει χαμός. διάβασε τα σχόλια στο blog ενός creative director της BBH στο Λονδίνο, που την ανέβασε στο blog του. Εντάξει, μερικά είναι ρατσιστικά και ανθελληνικά, και σαφώς δεν τα προσυπογράφω...

και επίσης χέστηκα πολύ που οι χαζοσουσούδες οι βρωμιάρηδες οι Βρετανοί γελάνε μαζί μας. μην σου πω το έχω και τιμητικό.

...αλλά, με όλο το σεβασμό, αυτό το video είναι μάλλον ότι πιο lame έχω δει ποτέ στην ζωή μου. και πραγματικά δεν έπρεπε με τίποτα να το αφήσουν να κυκλοφορήσει εκτός του δικτύου Ogilvy. Δεν θα ξεχαστεί ποτέ. ΠΟΤΕ όμως.

στεναχωριέμαι, δε, διότι ξέρω πολύ καλά ότι η ψυχή των παιδιών που δουλeεύουν στην Bold Ogilvy θα μάτωσε που έπρεπε να συμμετάσχουν σε αυτό το πράγμα. ...αλλά και τι να κάνεις; να χάσεις την δουλειά σου, σε τέτοια κρίση; φακ σκατοκατάσταση.

Από την άλλη, χαίρομαι αν μία διαφημιστική κάνει Lame πράγματα για αυτοπροώθηση και καλά για να πουλάει τα προϊόντα των πελατών της.

εδώ είναι το video. εγώ στην θέση σου δεν θα το έβλεπα.



(αν αποφασίσει κανείς να το αποδομήσει, ας έχει 133113131453544366 χιλιάδες χρόνια μπροστά του ελεύθερο χρόνο. ΠΟΛΥ ΥΛΙΚΟ!)

UPDATE UPDATE!! Μάλλον οι υπεύθυνοι (ποιοι;) πήραν πρέφα την κατακραυγή του video και το έκαναν private, έτσι δεν για κάμποση ώρα δεν ήταν διαθέσιμο. Ευτυχώς το έχει ανεβάσει και άλλος χρήστης, κακοπροαίρετος και έτσι μπορούμε ακόμα να απολαύσουμε ότι προσφέρει.


διότι.... πρόβατο - υπηρέτης της ουσιαστικής ενημέρωσης!

Wednesday, October 22, 2008

...όλοι φωνάζουν, διώχτε τον τρελό....

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι και είδα το πιο τρυφερό θέαμα που έχω δει στην ζωή μου.

Μέσα σε μία αρβύλα που είχα αφήσει χύμα, βρίσκονταν 4 νεογέννητα γατάκια...

Η γάτα μου γέννησε το βράδυ, την ώρα που κοιμόμουν...

Τρελάθηκα με την εικόνα. τρελάθηκα. Εντάξει δεν είναι και λίγο πράγμα να ξυπνάς και να βρίσκεις τρία τρυφερά και ένα ξυνισμένο μουσούδι, μέσα στην αρβύλα σου.

Νιάου νιάου νιάου κάνανε τα καημενάκια χωρίς σταματημό... τα πήρα στην αγκαλιά μου, πάνω στο κρεβάτι και άρχισα να τα χαϊδέυω....

Πήγε να σπάσει η καρδιά μου...

Πουρ πουρ έκαναν αυτά. Πουρ πουρ, πουρ πουρ.

Νιουρ νιουρ. Πουρ πουρ. Νιουρ.

Νιουρβάνα.

Νιρβάνα.

Μόνο που κάποια στιγμή, την ώρα που υπό την υπόκρουση Disney music έκανα φούρλες πάνω στο κρεβάτι με τα γατουλίνια να παίζουν και να γελάνε γύρω μου.... μου πάγωσε το αίμα...

...γιου ση, η γάτα μου δεν ήταν έγγυος.

και ίσως θα έπρεπε να ξέρεις και κάτι ακόμα.

δεν έχω γάτα.... ούτε και έχω σχέσεις με κάποια αδέσποτη, που να με επισκέπτεται.

...τότε όμως, πως εγώ έπαιζα με 4 τρυφερά νεογέννητα γατάκια πάνω στο κρεβάτι μου;

ήταν όραμα; ήταν ψευδαίσθηση; μήπως είμαι τρελός; μήπως τα έχω χαμένα;

ανασηκώθηκα στο κρεβάτι... έκανα ένα γουέτζη στον εαυτό μου (είναι αυτό που τραβάς το σώβρακό του άλλου να φτάσει το λάστιχο στον λαιμό του... την ώρα που το φοράει εννοείται και σε ανύποπτο χρόνο. Όταν το κάνεις στον άλλον είναι σούπερ φάνη, όταν στο κάνουν είναι σπαστικό, όταν το κάνεις εσύ στον εαυτό σου είναι απίστευτα ανησυχητικό...) και κατάφερα να συνέλθω.

κοίταξα γύρω. ούτε γάτα ούτε ζημιά δεν υπήρχε. εξαφανισμένα τα γατάκια, εξαφανισμένη η disney μουσική, καθαρή η αρβύλα...

όμως....

τι σταδγιάλα γίνεται και βλέπω όραμα ότι στην γαμωαρβύλα μου έχει γεννήσει η ανύπαρκτη γάτα μου που δεν ήταν έγκυος 4 ανύπαρκτα γατάκια;

έχω ανάγκη από τρυφερότητα; έχω ανάγκη από συντροφιά; έχω ανάγκη από στοργή; με πείραξε το φαγητό; Πρέπει να αρχίσω τα ναρκωτικά;

αρονό.

ειλικρινά αρονό.

...αποφάσισα να το κωλ ητ α ντέη.


γιατί τελικά, είναι κομμάτι της ζωής μερικές μέρες να είσαι εντελώς φάκντ άπ, κουρασμένος ψυχικά και σωματικά, να μην μπορείς να κρατήσεις την ισορροπία στα σωστά της.

και δεν είναι καν ανάγκη αυτό να το κάνεις θέμα και να σε ανησυχεί. such is life.


αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

αρονό...

γουατ α ντού νό είναι ότι μία ώρα γαμιέμαι να βgάλω το λεκέ από αίμα λεχώνας γάτας από το χαλί ΙΚΕΑ και δεν λέει να φύγει. ασταδγιάλα.

Monday, October 20, 2008

Το τέλος της αθωότητας

Αυτό το Σαββατοκύριακο συνειδητοποίησα.

Μπορεί να είναι ωριμότητα. Μπορεί να είναι κυνισμός.

Μπορείς να το πεις παραίτηση. Μπορείς να το πεις και ωχαδελφισμό.

Σίγουρα είναι μηχανισμός επιβίωσης...

Αυτό το Σαββατοκύριακο πήρα απόφαση ότι είναι απολύτως φυσιολογικό και καθόλου μεμπτό να κάνω επανατοποθέτηση της έννοας "εργασία" στο μυαλό και την ζωή μου.

Βλέπεις, είναι πια σούπερ βεβαιωμένο ότι είναι απίστευτα δύσκολο, εώς ακατόρθωτο, να βγάλω την δημιουργικότητά μου σε αυτή.

Και ότι δεν θα είναι από μόνη της η δουλειά ένας λόγος να σηκώνομαι κανά δύο φορές την βδομάδα από το κρεβάτι με χαρά και ενέργεια.

Αυτά τα αισθάνομαι στο πετσί μου εδώ και πολλά πολλά χρονιά. Τα αισθανόμουν ακόμα και όταν βρισκόμουν υπό την επήρρεια του τεράστιου ενθουσιασμού που μου είχε προκαλέσει η επιτυχία μου... (τίποτε φοβερό - τότε που κατάφερα, αν και απεργάμηνος, να μπω σε ένα χώρο "κλειστό" και δύσκολο).

Μπήκα με μεγάλο ενθουσιασμό... και μετά η πραγματικότητα άρχισε να μου ρίχνει στα αυτιά. Φταίω εγώ που ήμουν τρελό αιθεροβαμόνι; Φταίει που το είχα φανταστεί αλλιώς; Φταίει η ζωή που είναι σκληρή; Φταίει η μαλακία των ανθρώπων; Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι εδώ και αρκετό καιρό έχω πάψει να έχω ενθουσιασμό και πόρωση στην καθημερινότητά της δουλειάς μου.

Και αυτό το έφερα πολύ βαρέως σχεδόν από την πρώτη στιγμή που μου συνέβη.

Αλλά τώρα ήρθε η ώρα για το re-framing.

Ναι, ίσως τελικά δουλειά της δουλειάς μας δεν είναι να μας ενθουσιάζει. Ούτε να μας πορώνει. Δουλειά της δουλειάς μας είναι να ζμπρώχνει το μιστό στην τράπεζα και να μας δίνει μία αίσθηση παραγωγικότητας και κοινωνικοποιήσης.

Αλλά το "επί της ουσίας" δεν το βρίσκεις εκεί. Αν θέλεις να είσαι δημιουργικός πρέπει να φτιάξεις το μικρόκοσμό σου (το blog σου, τα βιβλία σου, τις παρέες σου, τα whatevers σου, τα προσωπικά σου γραψίματα) και εκεί να δίνεσαι όσο και όπως θέλεις.

Αλλά στην δουλειά, κινήσου συντηρητικά. Και βαρετά. Σιγά, ποιος άλλαξε τον κόσμο για να τον αλλάξεις εσύ;

Εκτός βέβαια και αν έχεις τα 'ργίδια να ακολουθήσεις τον δικό σου το δρόμο.


Όμως.... Έχεις;

Μπορείς να πληρώσεις το κόστος; Θέλεις;

Και, κυρίως, έχεις την στάμινα να στρώσεις διπλά και τρίδιπλα τον κώλο σου κάτω;

Γιατί... καλό είναι να γκρινιάζεις για την έλλειψη δημιουργικότητας στους σύγχρονους χώρους εργασίας αλλά από την άλλη μία χαρά βολεύεσαι από αυτή (με την έννοια ότι σου επιτρέπει πολύ συχνά να λειτουργείς στο ρελαντί και να μην πολυαπαιτείς από τον εαυτό σου).

σκεψ σκεψ εντατίκ.

σούπερ εντατίκ.


ίσως ωριμάζ ωριμάζ εντατίκ.

Friday, October 17, 2008

ΒαναΜπάρμπια 2008 - αυτό είναι φεστιβάλ

συνέπεια πάντα γα το πρόβατο και μετά την μεγάλη επιτυχία της παγκόσμιας μέρας Βάνας Μπάρμπας ήρθε η ώρα η επιτυχημένη γιορτή να γίνει φεστιβάλ.


φύγαμε


Πέμπτη βράδυ στο σπίτι.

Επιστρέφω από την δουλειά γύρω στις 10, παραγγέλνω από το "Κέντρο Φεστιβάλ Υγιεινής Διατροφής" (Ντόμινος - πίτσα παρμεζάνα και κοτοπουλομπουκιές. Από αυτές που είναι φτιαγμένες από το υλικό που φτιάχνουν τα καστόρινα παπούτσια, ένα στάδιο προετοιμασίας πριν...).

Αφού τηλώνομαι, (πως γράφεται ρε παιδιά αυτή η λέξη;) κάνω τη δεύτερη μεγάλη ανεβαστική κίνηση, ανοίγω το χαζοκούτι.

Ο Αντέννα έχει Grays Anatomy, δεν ψήνομαι, το επεισόδιο που έχει το έχω δει και δεν είναι από αυτά που θα ξανάβλεπα.

Το Mega έχει σε επανάληψη μία από τις καινούργιες του σειρές, την Πολυκατοικία, η οποία στα επόμενα EMMYs έχει στο τσεπάκι το βραβείο στην κατηγορία "Πιο παλιακό σήριαλ της Σεζόν".

Η πολυκατοικία κάνει το Ρετιρέ να μοιάζει σαν Κιούμπρηκ και βάλε... Θα σου πω μόνο ότι η κόρη του Χαϊκάλη έχει στο δωμάτιό της (και καλά μοντέρνα έφηβη), δίπλα δίπλα, αφίσα της Μετζένα από το Κονφέσχιονζ και του Jim Morrison των Doors!!! Δηλαδή, "δικέ μου" πόσο πιο κραυγαλέος μπορείς να γίνεις ότι είσαι γέρος που δεν έχεις ιδέα από νεανική κουλτούρα από αυτό!!!!

Παρόλαυτα κολλάω και βλέπω κάμποση ώρα. Λίγο η παρουσία της Βούρτση, λίγο το gay ζευγάρι, λίγο το τόσο λαϊκό του πράγματος, λίγο οι ατάκες που είναι τόσο αφύσικες ώστε να γίνονται αστείες.... περνάω ένα ευχάριστο μισάωρο.

Αφού τελειώνει όλο αυτό θα ήταν πολύ λογικό για κάποιον να νομίσει ότι είναι αδύνατο να πέσω πιο χαμηλά! (πίτσα + κοτοπουλομπουκιές από τσόχα + κακή τηλεόραση = the lowest form of life)...

Αμ δε!!! Υπάρχει πιο χαμηλά!

Γιατί όπως ζαπάρω πέφτω, και μου κάνει τρελή έκπληξη, στο Comedy Central το οποίο i sooooooo didn't know ότι είχε έρθει στην Ελλάδα!

How cool is that!

Όπου στον ρόλο του Comedy Central, η καινούργια εκπομπή πχιότητας και λόγου της Βάνας Μπάρμπα!

(τώρα, αγαπημένε αναγνώστη σου δίνω λίγο χρόνο να συνέλθεις από το σοκ της γνώσης ότι η Μπάρμπα έχει πχιότητας εκπομπή...)


πάρε χρόνο





κι άλλο





χρόνο





πάρε χρόνο






πάρε χρόνο




πάρε



χρόνο




κι άλλο


πάρε ΕΙΠΑ




μην ανυπομονείς, πρέπει να συνέλθεις, σοκαρίστηκες πολύ,




πάρε χρόνο




κι άλλο




έλα λίγο ακόμα, πρέπει να δυναμώσει ο οργανιμσός σου, σοκαρίστηκες πολύ




εντάξει, καλλίτερα τώρα;


Λοιπόν, αγαπημένε αναγνώστη, ναι είναι αλήθεια, η Βάνα Μπάρμπα έχει εκπομπή λόγου και πχιότητας.


Και εχτές είχε καλεσμένη την Χρύσα Δημουλίδου....

Όπου Χρύσα Δημουλίδου είναι μία συγγραφέας του Alter από αυτές που γράφουν τα βιβλία με τους τίτλους τύπου "Το αηλάηνερ της Παναγιάς φθάρθηκε από την λύπη" και που πουλάνε 1324141414 αντίτυπα (μαλάκα, ζηλεύω ασταδγιάλα).

Αυτήν την τύπισσα εγώ δεν την ήξερα, την έμαθα όταν διάβασα στον έντεκα ότι σε απάντηση ενός ποστ που την ψιλοκαγκούρευε αυτή του έστειλε mail, και ο έντεκα κολακεύτηκε από αυτό (αμάν αυτό το παιδί, τόσο καλόκαρδο, πόσο σεμνός μπορείς να είσαι πια :-P).

Πάντως στην χτεσινή συνέντευξη ήταν μία θεά. Μαλλί τζίβα από την πολύ επεξεργασία. Μαύρα ρούχα τύπου Βίσση στα μέσα της δεκαετίας του 80, ύφος ο τρελός ξερόλας, και ατάκες του τύπου "ο κόσμος με αγαπά γιατί κάθε μου βιβλίο είναι υπέροχο από μόνο του και γράφεται με την καρδιά μου", "είμαι πολύ χορτασμένη ερωτικά διότι ήμουν αεροσυνοδός της Ολυμπιακής" (!!!!!!!!!!!!!!φτου σου κούκλα μου) και διάφορα άλλα.

Βέβαια η μεγάλη απόλαυση ήταν η Βάνα και οι καίριες ερωτήσεις της. Καταρχήν δεν άφηνε κανένα να μιλήσει πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Απάντηση ολοκληρωμένη δεν δόθηκε ποτέ από κανέναν από τους καλεσμένους της, τους έκοβε η Βάνα για να κάνει την ποιοτικιά.

Όσο για τις ερωτήσεις της ήταν του τύπου "πες μας Χρύσα, τελικά η επιτυχία έρχεται μαζί με μια κατάρα στα ερωτικά σου, γιατί όπως έχει πει και ο Κοέλιος, δεν μπορείς να τα έχεις όλα;".

ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΕΙΠΕ ΑΓΑΜΗΤΗ ΣΤΗΝ ΜΟΥΡΗ ΤΗΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ έλεος. αυτή στράβωσε λίγο το πάνω χείλος αλλά που να πει τον πόνο της, έπρεπε να βγάλει εκπομπή.

Μετά, δε, είχε έρθει ο Γιώργος Πολυχρονίου καλεσμένος. Για όσους δεν ξέρουν αυτός ήταν στα τέλη του 80 ραδιοφωνατζής και κονφερασιέ/παρουσιασιέ "του τροχού της ατυχίας" και άλλων εκπομπών θεσμών - κάποια στιγμή γέρασε ο άθρωπος και σταμάτησαν να του δίνουν δουλειά και τώρα έχει μπει σε ψυχολογία "με φαγάν τα κυκλώματα και δεν πέτυχα γιατί δεν έχω δημόσιες σχέσεις". Aσε μας ρε φίλε για 5 χρόνια σε τρώγαμε στην μάπα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ελπίζω να έβαλες καθόλου λεφτά σητν άκρη...

Η Βάνα, το λοιπόν, τον ρώτησε with a straight face αν "τώρα που βρίσκεται στο μηδέν, ελπίζει ότι θα καταφέρει να ξαναρχίσει" και αυτός την κοιτούσε άναυδος αλλά τι να κάνει ο άθρωπας ήταν στην τηλεόραση και αναγκάστηκε να απαντήσει με ένα μούμπλε μούμπλε ακατάληπτο λίγο... και βασικά τον λυπήθηκα λιγάκι.

Και μετά επόμενος καλεσμένος της Βάνας ήταν άλλο ένας ογκόλιθος της Ελληνικής κουλτούρας ο Νίκος, ναι ναι αυτός που φτιάχνει τα σώβρακα, και η Βάνα του έλεγε μπράβο που είναι πρεσβευτής της ελλάδας στο εξωτερικό (επειδή είχε έρθει στην Μύκονο με τον Γκοτιέ να σου λέω; μπορεί ούτε καν....α, και μετά αυτός είπε ότι είναι ΟΝΤΩΣ πορεσβευτής και σημαντικός έλληνας γιατί στο παρίσι έμενε μεσοτοιχία με τον Ζακ Λαγκ, για τέτοιο επίπεδο συζήτησης μιλάμε).

Κι ύστερα ο Νίκος της είπε ότι έχασε δύο δικούς του ανθρώπους το καλοκαίρι (ένας από τους οποίους ήταν η μαμά του, συλλυπητήρια) και η Βάνα του είπε με ύφος μεγάλης σοφού της ζωής "Νίκο δεν είναι όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα της ζωής περίεργα;"

ΔΗΛΑΔΗ ΕΛΕΟΣ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΟ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ, (τύπου ΒάναΚουράγιο) ΓΥΡΙΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ "ΠΕΡΙΕΡΓΟ" ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, έλεος!

Τι να πω, δεν έχω λόγια πια. Πόσο περισσότερο να αγαπήσω έναν σταρ.

Α, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο σκηνικό της εκπομπής:

Μαύροι τοίχοι, από τους οποίους είναι κρεμασμένες κακές εκτυπώσεις Α3 από φωτογραφίες διαφόρων σελέμπρητηζ: Pίσω από την Βάνα φαίνεται ασπρόμαυρη η Μετζένα από το Ray Of Light, να φαίνεται ο κόκος του εκτυπωτή, ενώ στα δεξία της ο Μάνος από την γειτονιά των αγγέλων (... ... ... .... ....).

Η Βάνα κάθεται σε καρέκλα τύπου από αυτές που είχε ο Αλησ ΚΟύπερ στο βίντεο του "Πόηζον ράνην θρου μα βέηνζ", και καλά βγάζει κύρος και αρχοντιά, ενώ το τραπέζι είναι αγορασμένο δεύτερο χέρι από στοκατζίδικο με μονοκόματα μάρμαρα από τάφους.

Κάτω από το τραπέζι έχεις την δυνατότητα να δεις τα πόδια των καλεσμένων που κινούνται φρικαρισμένα από όλο αυτό που ζουν, ενώ πάνω στο τραπέζι έχει κεριά πράκτικερ τα οποία είναι αναμένα και καπνίζουν αισχρά μάυρο καπνό.

Λίγο μπροστά δε από το τραπέζι υπάρχει γύψινο, γκρι αγαλματάκι ο βούδας μωρό με περασμένο κομποσκοίνι στο λαιμό. Πεθαίνω τώρα.

Α, και στο επιτελείο της εκπομπής υπάρχει και μοντέλο γλάστρα, το οποίο τίθει (που θα έλεγε και η άτζελα) στον καλεσμένο ερωτήσεις του κοινού (λογικό - η ιέρεια Βάνα δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της, πρέπει να αυτοσυγκεντρωθεί στο καμαρίνι πριν βγει στο πλατό, γιατί Hellooooooo το κοινό περιμένει πράγματα από εκείνη). Το μοντέλο πάντως στην Χρύσα έθεσε μία (1) ερώτηση, ενώ στους άλλους καμμία (τι να κάνω ρε παιδιά, ένας πήρε τηλέφωνο μόνο, με το ζόρι;).

Η Βάνα έχει μοντέλο να λέει ερωτήσεις! ....λάθος πριν που είπα πεθαίνω τώρα.


ΤΩΡΑ πεθαίνω.

Μαγεία

μαγική διαφήμιση. πολύ μου αρέσει.



(νομίζω ότι it's official. θέλω πια να πάω στην Ινδία)

Thursday, October 16, 2008

Ας σταματήσουμε να count our blessings. Και ας κοιτάξουμε την άβυσσο. (...λέω τώρα...)


Ζούμε σε μία εποχή που είναι ευκολότερο από ποτέ να βρούμε τρόπους να «νιώσουμε καλύτερα», να μην αφήσουμε τίποτε να μας πάρει από κάτω.

Δόξα τω Θεώ, εμείς οι άθρωπες του πρώτου κόσμου έχουμε πολλά πράγματα διαθέσιμα για να ασχοληθούμε όταν θελήσουμε να θάψουμε προβλήματα και να κάνουμε μαλλί στο κομμωτήριο.

Κάποιοι από εμάς, ακολουθούν την τακτική "θάψε την υπαρξιακή σου ανησυχία κάτω από τόνους διασκέδασης, κατανάλωσης, γουρκαχολισμού", γιού νέημ ητ.

Άλλον έχουν λογική πιο "καλλιεργημένη"… αντιμετωπίζουν το σκοτάδι δημιουργώντας ένα προσωπικό σύμπαν, έναν δικό τους κόσμο που αποτελείται π.χ. από τα βιβλία τους, την συμπεριφορά τους που είναι αντίθετη με όλα αυτά που μισούν γύρω τους, τους ανθρώπους τους και τις περιστασιακές δόσεις αποξένωσης και απομάκρυνσης από το καβουρδιστήρι-κοινωνία. Αλλά και αυτό, δεν αλλάζει πολλά πράγματα συνολικότερα. Το μόνο που κάνει ίσως είναι να δημιουργεί γοητευτικά μικροσύμπαντα που όμως πολύ λίγη δυνατότητα έχουν να κάνουν τον πόνο γύρω μας λιγότερο…

Και υπάρχει και ακόμα μία κατηγορία… εκείνων που όλο αυτό το χάος γύρω μας το αντιμετωπίζουν με το να προσπαθούν να βρουν μικρά πράγματα να πιαστούν και να χαμογελάσουν: έναν όμορφο προβατάκο που σου χαμογελά στο μετρό, μία ωραία γωνία πτώσης μίας ηλιαχτίδα πάνω σε ένα μπωλ με εσώρουχα, ένα γλυκό φθινοπωρινό απόγευμα με σεξάκοι με την αγάπη σου.

Μην μακρηγορώ.

Μηχανισμοί επιβίωσης υπάρχουν πολλοί. Ο κάθε ένας έχει τον τρόπο του να αποφύγει να κοιτάξει την άβυσσο. Φαίνεται κάπως κάπου μέσα μας έχει γραφτεί ανεξίτηλα αυτό που είπε ο μεγάλος φιλόσοφος, ότι δηλαδή "αν κοιτάξεις την άβυσσο, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να η άβυσσος να σε κοιτάξει πίσω"…

[Και η ρημάδα η άβυσσος έχει πολλά πρόσωπα. Πολλά είναι εσωτερικά, έχουν να κάνουνε με τα ψυχολογικά μας. Τέτοια βασανίζουν σε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλους.

Άλλα έχουν να κάνουν με την κατάσταση του κόσμου μας. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γιατί δεν ζούμε καλά. Αν θες κοίτα γύρω σου και θα βρεις εκαττομύρια οφορμές να βάλεις την κασσέτα "είμαι θλιμμένος σήμερα".]

Άλλα μία σκέψη με βασανίζει τον τελευταίο καιρό. Γουάτ ήφ;

Τι θα γινόταν αν κοιτούσαμε πολλοί από εμάς, και οργανωμένοι (…η κόρη μου η σοσιαλίστρια) αποφασίζαμε να αντικρύσουμε την άβυσσο;

Αρονό… μπορεί να γράφω και τρελές μπουρδολογίες. Αλλά σκέφτομαι… αν, για παράδειγμα, αποφάσιζα ότι δεν θέλω να ασχολούμαι με δουλειές χωρίς όραμα και ουσία… Ή ότι δεν θέλω να δηλητηριάζομαι από κουλά θεάματα και τροφίματα και ότι δεν θέλω να ζω σε μία πόλη γεμάτη γκρίζο…

Μήπως θα έμενα καθαρός και ανεπηρέαστος και έτσι θα είχα πιο μεγάλη ικανότητα να προτείνω κάτι άλλο; Να δώσω λύσεις ή τουλάχιστον να μην συντηρήσω το σύστημα;

Και τι θα γινόταν αν πολλοί από εμάς, οργανωμένα, και στηρίζοντας ο ένας τον άλλο αποφασίζαμε να κοιτάξουμε την άβυσσο της μοναξιάς και της απομάκρυνσης από όλα αυτά που τώρα προσπαθούμe με φιλότιμες και αρκετά επιτυχημένες προσπάθειες να ωραιοποιήσoυμε;

Άραγε η άβυσσος θα μας ανταπέδιδε το βλέμμα; Ή μήπως θα μας οδηγούσε προς το φως;

Μήπως θα κάναμε το δάκρυ μας χαρά; Και τον καημό μας του γυαλού μαργαριτάρι; ε;

(...αχ νιώθω άβολα να γράφω τέτοια πράγματα… τέλος πάντων, τα βγάζω από το στομάχι μου αν μη τι άλλο. χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ)

Ητσ Μπρήτνη Μπητς

Για το καινούργιο της άρωμα, που βγαίνει όπου νά 'ναι, η Μπρήτνη είχε αποφασίσει δύο πράγματα. Στα οποία ήταν αδιαπραγμάτευτη.

Να μην χρησιμοποιήσει, στην διαφημιστική του καμπάνια, καθόλου photoshop, αφ΄ενός...



Και το μπουκάλι να είναι λιτό, με μίνιμαλ πινελιές και μπαουχάουζ, ιωνική αισθητική.


φοράει στράηκ και καρφώνει! 100% επιτυχία, κληρονομικό χάρισμα!

(μωρέ ας μην είχαμε την ίδια μέρα γενέθλια εγώ, αυτή, η Κάλλας, ο Σαββόπουλος και η Φουρτάδαινα και θα σου έλεγα αν θα ασχολιόμουν μαζί της).

Wednesday, October 15, 2008

Σκεψ σκεψ εντατίκ...


τι είναι πιο ανισόρροπο ως μπλόγκερ και ως άθρωπας;

να αφήνεις στον εαυτό σου, στο ίδιο σου το μπλόγκ, επώνυμα εκθειαστικά σχόλια (αφού έχεις κάνεις Log in κανονικά;) όπου αυτοχειροκροτείσαι και λες τι τέλοιος είσαι και τι υπέροχο ποστ ήταν αυτό;


ή να αφήνεις ανώνυμα σχόλια στον εαυτό σου, όπου αυτοβρίζεσαι και λες τον εαυτό σου κουλή, γελοία, και λοιπά και λοιπά;

το πρώτο λειτουργεί υπέρ της αυτοπεποίθησής σου, το δεύτερο υπέρ της μανούρας φάκτορ.

(κάνω πότε πότε το ένα από τα δύο.... ποιο άραγε;).

Συγγνώμη αλλά την έχεις δει την κοτόσουπα άβαφτη το πρωί αμέσως μόλις ξυπνήσει;

Αριστερή στήλη η φωτό του πακέτου. Μεσαία στήλη κοντινό στην φωτό του τρόφιμου που είναι πανέμορφο. Μέχρι εκεί όλα καλά και όλα ωραία. Και μετά.... βλέπεις δεξιά στήλη, το τρόφιμο άβαφτο, μόλις ανοίξεις το τόσο ωραία φωτογραφημένο πακέτο. Σοκ και δεός. εσύ κάνει κλικ δει φωτό από κοντά.

το ρύζι το ρύζι, την ψυχή μου μαυρίζει.


την σούπα την σούπα θα στην φέρω ατην κουρούπα

σαρδέλα σαρδέλα είσαι άσχημη κοπέλα


βιδάκι βιδάκι καφετί και σιχαμάκι


του ρυζόγαλου η μάπα, ένας βλάχος και μία βλάχα


σούπα τραγικήηηηηη και γαρύφαλο στο αυτίιιιιιιιι


σούπα τραγικιάααααα, πράσινη και εμετικιάααααα


το φυστίκι τι σου φταίει, που το έβαψες σαν gay;


σούπα νερουλήηηηηη, μια νοικοκυρά κουλήηηηηη!


όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και το νουντλ.


ψάρι με σάλτσα αηδία, είσαι κουλή είσαι γελοία


αηδιαστικός κεφτές, το ξέρεις - φταις, το ξέρεις - φταις!

Οι συνταγές της Sikias

Σήμερα βρήκα σε ένα παλιό συρτάρι ένα σχολικό τετράδιο που η Sikia έγραφε τις συνταγές που μου μαγείρευε όταν ήμασταν ζευγάρι.

παραθέτω μερικές, ως ένα μικρό σέρβης στη σύγχρονη νοικοκυρά:

ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΥ

Εκτέλεση
Τηλεφωνείτε στο ηλεκτρολόγο και αρχίζετε να πηδιέστε μαζί του πρόστυχα. Όταν έρθει ο άντρας σας από την δουλειά που φτύνει αίμα για να σας τα έχει όλα στα πόδια σας, του παραγγέλνετε μία μακαρονάδα απ' έξω.

ΠΙΤΣΑ ΤΟΥ ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΥ.

Εκτέλεση
Τηλεφωνείτε στον υδραυλικό και αρχίζετε να πηδιέστε μαζί του πρόστυχα. Όταν έρθει ο άντρας σας από την δουλειά που φτύνει αίμα για να σας τα έχει όλα στα πόδια σας (έντερ Πρόβατο ), του παραγγέλνετε μία πίτσα από το deliveraδικο, ζητώντας από το παιδί να μην αργήσει γιατί εσείς το τιμάτε και το προσέχετε το στεφάνι σας.

ΦΙΛΕΤΟ ΣΤΡΟΓΚΑΝΟΦ Α ΛΑ ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΟ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Καλείτε στο σπίτι την ομάδα πόλο της Σοβιετικής Ένωσης για να της δείξετε τα αξιοθέατα του περίφημου ελληνικού τσιμπουκιού. Αφού το κάνετε με όλα τα μέλη της, και αφού ο άντρας σας γυρίσει από την δουλειά, παραγγέλνετε φιλέτο στρογκανόφ καιτου το σερβίρετε γιατί νιώθετε τύψεις που σε μία μόνο μέρα καταφέρατε να του ρίξετε τόσο μα τόσο πολύ κέρατο.

ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΜΠΑΡΜΠΕΚΙΟΥ

Φωνάζετε έναν αμερικάνο πεζοναύτη, από τον Νότο των ΗΠΑ που φημίζονται για το μπάρμπεκιου τους - κάνετε μαζί του τόσο καυτό σεξ ώστε οι σπίθες να σιγοψήσουν ζουμερά ένα κοτόπουλο που έχετε αφήσει μέσα στην κρεβατοκάματα όσο κερατώνετε τον άντρα σας. Ρίχνετε από πάνω μία κουμούτσα σάλτσα μπάρμπεκιου και το σερβίρετε (αφού προηγουμένος έχετε διώξει τον Αμερικάνο).

Όπως βλέπεις αγαπημένε αναγνώστη η Sikia έχει κατά νου, αγαπά και σέβεται την σύγχρονη ελληνίδα νοικοκυρά που δεν έχει καθόλου χρόνο στην διάθεσή της. Γι αυτό οι συνταγές είναι διασκεδαστικές, φτιαγμένες με αγάπη και σεξ και κυρίως καθόλου χρονοβόρες.

Επ Μανωλάκη! Γρήγορα βγάλε το χεράκι από το σωβρακάκι....



ο καλύτερος τρόπος να δώσεις στατιστικά για το porno ιντερνετ.

(και ναι, έχει πήξει η μούνα μου στην δουλειά γι αυτό βάζω τόσο τεμπέλικα τοστ)

Καφέεεεεεεεεεεεε!!!!



Sunday, October 12, 2008

Όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί να σπάσεις τα νεύρα της παρέας σου.

Εχτές είπα να κάνω τον καλό και αποφάσισανα δεχτώ την πρόσκληση κάποιων φίλων να πάμε να δούμε την νέα ταινία του Γούντη Άλεν....

Με μισή καρδιά δέχτηκα, όλη την ώρα στο δρόμο το τι βουντού έκανα να την αποφύγω δεν λέγεται. Είπα ξόρκια από το Βόλο, είπα ταπ σήκρητ ξόρκια που μόνο οι Μανχατανιώτες ξέρουμε, έκανα απίστευτα σπελ...

...και ω του θαύματος με το που φτάνουμε στο ΑΤΤΙΚΟΝ και βλέπουμε τα πλήθη να περιμένουν απ' έξω, μαθαίνουμε ότι δεν έχει εισιτήρια. how cool is that!

το τι ανακούφιση ένοιωσα που γλύτωσα την παπάρα, δεν λέγεται. Άγιο είχα. Μία λαμπάδα στο μέγεθος του Γούντη θα ανάψω... (ευτυχώς είναι στούμπος, το μπάτζετ δεν θα πεταχτεί στα ουράνια...).

Και έτσι πήγαμε και είδαμε την ΜΟΥΜΙΑ, με τεράστιο ποπ κορν και κοκακόλα 2424424 λίτρα, από αυτές που τις πίνεις και μετά κατουράς για 40 μέρες.

...πολύ ωραία ταινία η ΜΟΥΜΙΑ. εντάξει, κάποια νοήματα δεν τα κατάλαβα καλά, αλλά ιτσοκέη - θα την πάρω όταν βγει σε ντηβηντή για να μπορέσω να την δω πιο αναλυτικά και να νιώσω την πχιότητα της 7ης τέχνης.

φιου φιου φιου ανακούφ ανακούφ εντατίκ που γλύτωσα Γούντη Άλεν.

καλά λένε: όταν δεν θες κάτι με τίποτα το σύμπαν συνομωτεί να σε αντιπαθούν όλοι μετά.

Saturday, October 11, 2008

Πως να αποξενώσεις τους θεατές και να χάσεις όσους είχαν αρχίσει να σε συμπαθούν

Πέρυσι μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της σεζόν ήταν όταν πήγα και είδα τους ΗΡΩΕΣ, μία τύπου εναλλακτική επιθεώρηση στο Μικρό Παλλάς στην Βουκουρεστίου.

Εντάξει, η παράσταση δεν θα σταθεί και δίπλα στον Σεξάκοισπηρ, αλλά ήταν ευχάριστη και κυρίως "χαλαρή" και με κάμποσες καλές ιδέες.

(Μία από αυτές ήταν και ο ρόλος του Θανάση Αλευρά, ο οποίος πήρε για την ερμηνεία του το περυσινό βραβείο Χορν...)

Η παράσταση, λοιπόν, είχε έναν πρωταγωνιστή που πήρε το βραβείο Χορν, διάφοροι έγραψαν για αυτή με καλά λόγια... δεν ήθελε και πολύ να αποφασίσουν οι συντελεστές της ότι δεν υπάρχει λόγος να την ανεβάζουν μόνο κάθε Δευτερότριτο, αλλά κανονικά, όλη την βδομάδα...

Και αφού πια είχαν το Μικρό Παλλάς όλο δικό τους, έπρεπε να φωτογραφηθούν για να ντύσουν τις κολώνες στη οδό Αμερικής, γωνία με στοά Σπυρομήλιου.

Και φωτογραφήθηκαν. Και περνάς εσύ ανέμελος να πας στο γυμναστήριό σου και βλέπεις... 6-7 παιδιά σαν κι εσένα και σαν και εμένα, με μούρες παστωμένες στο μακιγιάζ και από πάνω επεξεργασμένες με την πιο πρόσφατη έκδοση του Photoshop, αυτή που χαρίζει στον φωτογραφημένο την φυσική χάρη του άσπρου καουτσούκ.

Ή για πιο συντομία βλέπεις crash course στην τεχνική του Φώτοσοπ.

Πραγματικά, ούτε οι φωτογραφίες της Ντενίση δεν έχουν τόση πολύ επεξεργασία... Η Βανδή δε, βγαίνει φυσική και απείραχτη αν το συγκρίνεις με αυτό που θα δεις έξω από το μικρό Παλλάς. Τι ασπρισμένα δόντια, τι χαμόγελα χωρίς ούτε μία ρυτίδα έκφρασης στο πρόσωπο, τι μέτωπα που ακτινοβολούν σαν να τα έχεις περάσει με extra δυνατό Viacal Casa, τι μάτια με έξτρα λάμψη γιαπωνέζικου κινούμενου σχέδιου, τι χειλάκια πετροκέρασο...

Μα καλά, γουνταφάκ ηζ χάπενηνγκ? Εγώ που μου άρεσε η παράσταση και την συμπάθησα, περνάω και βλέπω τις φωτογραφίσεις και πραγματικά με πιάνει μία αντιπάθεια για όλο αυτό... φαντάσου κάποιον που δεν την έχει δει τι θα παθαίνει με όλη αυτήν την ψευτίλα...

Άσε που οι φωτογραφίες όπως είναι στημένες δεν έχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμία σχέση με το πνεύμα της παράστασης (για να το εκφράσω με διαφημιστικούς όρους, είναι παράδειγμα πολύ πολύ πολύ κακού branding το οποίο είναι άσχετο με την ουσία του προϊόντος...).

Θα περίμενε κανείς τα νέα μυαλά που είναι ανακατεμένα στην παράσταση να μην πέφτουν θύματα της λογικής "α, θα βγάλω φωτογραφία που θα την δει το qοινό, φέρτε 40 μάστορες και 60 μαθητάδες του φώτοσοπ να φαίνομαι όμορφη...".

Αλλά που. Πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και απαλλάσεται από την ανασφάλειά του.

Friday, October 10, 2008

Panic at the discotheque - (άραγε, εκφράζω ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς μου;)

Σήμερα το πρωί, την ώρα που έκανα μπάνιο, το νερό άρχισε να τρέχει όλο και λιγότερο, όλο και λιγότερο, όλο και λιγότερο... μέχρι που σχεδόν κόπηκε εντελώς. Αυτό κράτησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα, μετά αμέσως όλα επανήλθαν στα κανονικά τους και μπόρεσα να ξεπλύνω το τσουπωτό σέξοι μπόντη από το σαπούνι....

Δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να με φρικάρει, αν σκεφτείς ότι μένω στον 7ο και είναι λογικό να πέφτει η πίεση του νερού...

Έλα όμως που με το που διαπίστωσα την ελάττωση της πίεσης το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "μαλάκα, λες αυτό να είναι το πρώτο σημάδι της διαδικασίας που θα φέρει την καταστροφή του πολιτισμού και αύριο τέτοια ώρα να έχουν όλα αλλάξει;".

Θα μπορούσε να είναι αστείο... Και για να πω την αλήθεια, έτσι το αντιμετώπισα τα πρώτα δευτερόλεπτα που όλα επανήλθαν στην κανονική τους κατάσταση.

Μετά όμως από μερικά λεπτά, καθώς ντυνόμουν (συγκεκριμένα, την ώρα που έβαζα καθαρό σωβρακάκι - είναι φοβερό πόσο μου ενεργοποιεί το μυαλό η επαφή με οποιοδήποτε σώβρακο...χμ χμ χμ) σκεψ σκεψ εντατίκ...

και συνειδητοποίησα ότι η σκέψη που έκανα πως το νερό που λιγόστευε είναι το πρώτο πρακτικό δείγμα μας καταστροφής που έχει ήδη συμβεί κάπου μακριά αλλά πολύ σύντομα θα έρθει και μέσα στην ζωή μου

είναι ένα ακόμα μανιφεστέσηον μίας ψυχικής διάθεσης στην οποία βρίσκομαι εδώ και αρκετό καιρό.

Κοντολιγίς, ένα από τα άγχη μου αυτό το διάστημα είναι η υπαρξιακή μου αγωνία ότι σύντομα όλο αυτό το πράγμα που ζούμε θα ανατραπεί με δραματικό και αιματηρό τρόπο... Είμαι σίγουρος περί αυτού, το μόνο που περιμένω είναι το πότε....

Πιστεύω με απόλυτη βεβαιότητα ότι ή θα γίνει κάτι κλιματικό που θα μας διαλύσει, ή κανένας πόλεμος, ή κάποια τεράστια οικονομική κρίση (καλή ώρα... χμ χμ χμ) ή, ακόμα καλύτερα, ένα πάντρεμα περισσότερων από μίας καταστροφών (αυτό που λένε μοναδικός συνδυασμός που σε παρασύρει)....

Είναι άραγε λόγο του ότι είμαι ενημερωμένο αγόρι και ξέρω πόσο το έχουμε γαμήσει το θέμα περιβάλλον;

Είναι που έχω δοκιμάσει από τον απαγορευμένο καρπό της γνώσης και γνωρίζω πόσο μας καίει και εμάς αλλά και την γη ο τρόπος που ζούμε και είναι απλά θέμα χρόνου να γίνει το μπαμ;

Είναι που βλέπω πολύ ταινία καταστροφής (καταραμένο Χόληγουντ....);


δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εδώ και κάμποσο καιρό μία σκιά βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου, μια αγωνία...

για τι φοβάμαι; φοβάμαι για τον τρόπο ζωής μου; Φοβάμαι για τους δικούς μου ανθρώπους, μην τους έρθει ο θάνατος; (τον δικό μου δεν το φοβάμαι, δεν θα τον καταλάβω κιόλας που λέει ο λόγος φτου σκόρδα ισούς χριστόςνικά κιόλα τακακασκορπά).

Το κακό, δε, είναι ότι με την μαλακισμένη την ανεπτυγμένη μου φαντασία, κάνω και φρικτές εικόνες στο μυαλό μου: Φαντάζομαι να κόβεται το νερό και μετά από τις 3 μέρες να μυρίζει σκατίλα όλο το Λεκανοπέδιο Αττικής, και να πεθαίνουν όλοι από χολέρα λόγω της έλλειψης καζανακίου (εκτός από αυτούς που θα πεθάνουν από δίψα).

Φαντάζομαι να αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ και να τρέχουμε όλοι στις υπαίθρους να ξεριζώνουμε ρίζες να φάμε κατιτίς ελαφρύ και να μην βρίσκουμε και μετα να γίνεται μία τρωμερή εσωτερική μετακίνιση πληθυσμών προς το χωριό μπας και επιβιώσουμε.

φαντάζομαι, φαντάζομαι, φαντάζομαι.... και φρικάρω.

Σκέφτομαι, δε, σκεψ σκεψ εντατίκ... πώς, άραγε, να επηρεάζει όλο αυτό το υπαρξιακό άγχος που βιώνω, την καθημερινότητα και την γενικότερη συμπεριφορά μου;

Άραγε αν δεν φοβόμουν για το μέλλον της ανθρωπότητας θα λειτουργούσα αλλιώς; θα ήμουν ας πούμε πιο δημιουργικός, επειδή δεν θα βίωνα την απειλή της υπέρτατης ματαίωσης που φέρνει μία καταστροφή μεγάλου μεγέθους; Ή μήπως θα ήμουν πιο ηδονιστής και πιο σταργίδια μου (ξέρεις τι λένε, ο φόβος φυλάει τα σέξυ έρημα).

Τι να πω... κλαψ λυγμ, αγχ αγχ εντατίκ, σνιφ σνιφ.


συμπέρασμα δεν έχω να ανακοινώσω γλυκέ και σέξυ αναγνώστη. θα μπορούσα να πω να γίνουμε όλοι μέλη της ΓκρήνΓουόρ, ή να μάθουμε να αγαπάμε τον ουρανό, τα αστέρια, την ελπίδα, τους Ολίμπιανζ... αλλά στην πραγματικότητα το ποστ το έγραψα για να εξωτερικεύσω λίγο την αγωνία μου...

που είναι υπαρκτή. και όλο και πιο απτή, με την παροδο του χρόνου...

(εσύ έχεις την ίδια αγωνία ή είμαι ο μόνος τρελός του χωριού; αν πεις ναι θα με ανακουφίσεις τρελά).

Ο David Fincher σκηνοθετεί διαφήμιση της Nike... και εμείς ψιλοβαριόμαστε

Τα σπάνε

Δύο τέλειες διαφημίσεις της Guinnes που μας έχει σούπερ καλομάθει. Είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους αλλά είναι για διαφορετικές αγορές.

Αυτή εδώ έχει πολύ impressive factor με τα εφέ, τα σέα και τα μέα της - αλλά την βρίσκω λίγο "ρηχή" και "κειμενογραφίλα". Παρόλα αυτά την χαζεύω πολύ χαρούμενος:


Αυτή πάλι, προσωπική αγαπημένη, στηρίζεται στο πολύ πολύ πολύ πολύ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ωραίο κείμενο (και τα εφεδουλίνια παίζουν τον ρόλο τους, αλλά κυρίως το κείμενο είναι που της δίνει αξία). Ελπίζω να μην έκανες κοπάνες στον Στρατηγάκη και τα Αγγλικά σου να είναι αρκετά ξεσκονισμένα για να καταλάβεις τι παίζει στον μονόλογο του νεαρού νεανία (extra points για την διαφήμιση που ο νεαρούλης είναι γκομενάκι χατ, από αυτούς που καυλώνουν την Sikia):

Thursday, October 09, 2008

Η ζωή θριαμβεύει από χαραμάδες....

Εδώ στο εταιριοχωριό που περνάω το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, όπου όλοι οι κουστουμάνθρωποι φοράμε, εκτός από τα κοστουμάκια μας, και μία διαφορετική από την πραγματική μας προσωπικότητα, ώστε να μπορέσουμε να βγάλουμε το παντεσπάνι μας, συμβαίνουν και ωραία πράγματα.

Όπως...

Είμαι στο δρόμο και πηγαίνω προς το Μπάντηζ για να πάρω κάτι να φάω. Διασταυρώνομαι με κύριο περίπου στα 40. Κανονική φάτσα, κανονικό σώμα, ο άβερατζ τζό... αν υπάρχει κάτι που τον διαφοροποιεί, είναι η έκφραση που έχει καθώς μιλάει στο κινητό του.

Χαρούμενη, φωτεινή, γεμάτη ενέργεια και ηρεμία.

Επιταχύνω λίγο το βήμα μου για να φτάσω κοντά του, και να ακούσω τι λέει - τον πετυχαίνω στο κλείσιμο της συνομιλίας του:

"Καλή επιτυχία, είμαι σίγουρος ότι θα πάνε όλα καλά... να μην σε ανησυχεί τίποτα, θα σκίσεις!".

Καθώς λέει τα λόγια το χαμόγελό του πλαταίνει πλαταίνει πλαταίνει... πλαταίνει τόσο πολύ που ρουφάει και εξαφανίζει το εταιριοχωριό και τους κουστουμάνθρωπους.

....η ζωή βρίσκει πάντα χαραμάδες να χώνεται και να θριαμβεύει!

Λαχταριστή πρωτοτυπία που σε παρασύρει.

ορ νότ. μόλις έλαβα τις πρώτες φωτό από το νέο video της Μπροίτνηζ, το γουμανάηζερ (... ... ... ...). Μέσα στην πρωτοτυπία πάλι αυτό το κορίτσι.

Ξανά μανά χορεύει "προκλιετικά" στο λαπ ενός γκόμενου.


Ξανά μανά φοράει περούκες από τρίχα Γκαλερής Μοιραράκη.


Ξανά μανά υψώνει το δάχτυλο στον κακό γκόμενο που την απατάει.(τουλάχιστον εδώ είναι όμορφη).


τι να πω πια. σε λίγο καιρό τα βίντιο κλιέπ της θα είναι πιο βαρετά και από τα κλιπ της Βανδή.

Δίαιτα φιλική στο περιβάλλον

Αριστερά η ποσότητα προϊόντων κρέατος και γαλακτοκομικών που τρώει ο μέσος Εγγλέζος την βδομάδα.

Δεξιά τι θα έπρεπε να τρώει ώστε να μην χρειαστεί να αυξηθεί η παραγωγή τους όσο αυξάνεται ο πληθυσμός της γης.


Μαλάκα, πολύ κρέας και πολύ γάλα τα εγγλεζάκια!!! Μα 6 λουκάνικα την βδομάδα; εμ, μετά πως να μην είναι το 99,99% του πληθυσμού γκέηδες; τισκ τισκ τισκ τισκ. παλιοκουδουνίστρες.

Ο λόγος που είναι πολύ σημαντικό να μην αυξηθεί η παραγωγή κρέατος και γαλακτοκομικών; ευθύνεται για μεγάλο ποσοσστό των εκπομπών αερίων που επιτείνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.


κατάλαβες φίλε μου; για να φάει λουκάνικο η Αγγλίδα πρέπει να καταστραφεί ο κόσμος. Πάω να παραγγείλω διπλόπιτο γύρο, από τα νεύρα μου. γκρ γκρ γκρ ασταδγιάλα.

Ω φάκ!

το καλύτερο και πιο αληθινό ever εξώφυλλο του Economist...
είναι σπούφ. φυσικά αναφέρεται στην κατάσταση στις "αγορές".


από την άλλη το spiegel το θέτει πιο ευγενικά, αλλά εξίσου ακραία.
Το τίμημα της αλαζονείας, είναι η μετάφραση του τίτλου στο εξώφυλλό του:

Tuesday, October 07, 2008

Ένας ανακουφισμένος πόνος φτάνει.

Προσπαθώ να αναπαραστήσω την όλη σκηνή στο μυαλό μου:

Φαντάζομαι έναν άντρα γύρω στα 60. Ξυπνάει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, περίπου 3 το πρωί. Σηκώνεται τόσο νωρίς γιατί έχει να πάει στον όρθρο. Εκεί που βρίσκεται ο άντρας δεν υπάρχει ηλεκτρικό, και δεν συνηθίζεται το πρωί να κάνεις ντους για να "φρεσκαριστείς". Έτσι, το μόνο που κάνει πριν κατέβει στο καθολικό, την κεντρική εκκλησία της μονής, είναι να ρίξει λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό του.

Αναρωτιέμα: Καθώς πλένεται, κοιτάζεται στον καθρέφτη; Εξετάζει το βλέμμα του να δει αν σκοτείνιασε καθόλου, τόσους μήνες μετά τον πανικό που έφερε το έγκλημά του στις ζωές τόσων ανθρώπων (και της δικής του); Ή αποφεύγει την εικόνα του;

...η προσπάθειά μου συνεχίζεται - κάνω εικόνα τον άντρα να στέκεται σε ένα σκοτεινό στασίδι μέχρι το πρώτο ξημέρωμα. Σταυροκοπιέται, γονατίζει όταν πρέπει, προσκυνά, κάνει όλα τα κλασικά που κάνουν στις λειτουργίες οι ευσεβέστεροι. Δεν νομίζω να κάθεται καθόλου στο στασίδι του, ακόμα και όταν επιτρέπεται από το τυπικό της λειτουργίας, μάλλον δεν θα το επιτρέπει ο ίδιος στον εαυτό του. Και οι ώρες περνούν. Φτάνει η ώρα που ο άντρας πρέπει να φύγει για το ταξίδι του...

Διάβασα ότι το πρώτο από τα μεταφορικά μέσα που χρησιμοποιεί είναι ένα γαϊδουράκι. Τον φαντάζομαι πάνω σε αυτό να φτάνει στις Καρυές. Εκεί, παίρνει το λεωφορείο που τον φτάνει μέχρι την Δάφνη, το λιμάνι του Αγίου Όρους. Μετά συνεχίζει με το φέρυ μπόουτ για την Ουρανούπολη, ύστερα Θεσσαλονίκη, εθνική οδός Αθηνών Θεσσαλονίκης, Κατερίνη, Λάρισα, Καμμένα Βούρλα, Λαμία.... και τελικά Αθήνα. (τον αναγνωρίζει κανένας άραγε σε όλη αυτή την διαδρομή; καταλαβαίνουν ποιος είναι και τι έκανε; και αν ναι, πως αντιδρούν; αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπός μας, πως αντιμετωπίζει τα βλέμματα των άλλων, ίσως τις απόπειρες κάποιων να του πιάσουν κουβέντα;).

Και άλλες ερωτήσεις: Αν φτάνει βράδυ στην Αθήνα, άραγε που θα περνάει την βραδιά; του έχουν μείνει καθόλου συγγενείς ή φίλοι πρόθυμοι να τον φιλοξενήσουν μέχρι το επόμενο πρωί; Μένει σε ξενοδοχείο; Μήπως του παρέχει κάποιο κατάλλυμα το μοναστήρι;

ένηγουέη. δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο άνθρωπος αυτός το άλλο πρωί πρέπει να πάει σε ένα αστυνομικό τμήμα όπου ωφείλει να δηλώνει παρουσία κάθε 15 μέρες. Και αφού (φαντάζομαι) τελειώνει τα διαδικαστικά του, υπογράφει όπου πρέπει να υπογράψει, ο άνθρωπος ξεκινά χωρίς καθηστέρηση το ταξίδι της επιστροφής: Αθήνα, Εθνική Αθηνών Λαμίας, Λάρισα, Κατερίνη, Θεσσαλονίκη με το ΚΤΕΛ.

Μετά Ουρανούπολη (εκεί σχεδόν αισθάνομαι την ανακούφισή του που πλησιάζει σιγά σιγά στο ησυχαστήριό του...) πλοίο μέχρι την Δάφνη, παλιό λεωφορείο μέχρι τις Καρυές και.... και επιτέλους, το γαίδουράκι, πάλι, τον πάει στο τέρμα, επιστρέφει στην ησυχιά και την τιμωρία του. Το μοναστήρι.

....

Συγκονίστηκα την Κυριακή. Διάβασα στο εμετικό αυτό κατασκεύασμα που παριστάνει την εφημερίδα, το θαίμα, για τον τύπο αυτόν που σκότωσε τον Διοικητή της ΔΕΗ επειδή είχε γκομενιλίκια με την γυναίκα του. Ο τύπος λέει έχει αποφυλακιστεί (λόγω αναστολής) και βρίσκεται σε ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους. Από κει βγαίνει μόνο κάθε 15 μέρες, για να κάνει το ταξίδι μέχρι ένα αστυνομικό τμήμα στην Αθήνα που πρέπει να "παρουσιάζεται". Το ταξίδι το κάνει με γαϊδουράκι, και ΜΜΜ φτηνά, λέει! Ούτε αεροπλάνα θέλει να πάρει, ούτε τίποτε. Έρχεται, παρουσιάζεται, φεύγει αμέσως. Για να επιστρέψει. Στο ησυχαστήριό του.

Το έχει δει το μοναστήρι που ο άνθρωπος αυτός ησυχάζει. Είναι ένας άγριος τόπος, και ενεργειακά αλλά και σαν τοπίο. Και δεν μπορώ έτσι ντράμα sheep που είμαι να μην φαντάζομαι τι πόνο πρέπει να τραβά αυτός ο άνθρωπος, τι ενοχές και τι τύψεις τον βασανίζουν για χρειάζεται ένα τόσο άγριο τοπίο για να καταφέρει να ηρεμήσει. Άκου, μην με ξεσινερίζεσαι, δεν δίνω κανένα ελαφρυντικό σε έναν άνθρωπο που σκότωσε... Αλλά, μεταξύ μας, και ο πόνος του εγληματία πόνος είναι... και αυτός ο άνθρωπος τον ανακουφίζει αυτόν τον πόνο του εκεί πάνω, στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής, σε ένα από τα μοναστήρια του Αγίου Όρους.

... ... ... ...

Και μετά, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με το να απαλύνουν τον πόνο των άλλων, σαν τους καλόγερους στο μοναστήρι που πάει ο δυστυχισμένος μας φονιάς, αλλά μαζεύουν τίτλους ιδιοκτησίας, λεφτά, περιουσίες και αξιώματα.

Και δυστυχώς με κριτήριο αυτούς τους ανθρώπους, τους Εφρέμηδες τους άπληστους, πολλοί λένε ότι το Όρος είναι άχρηστο και περιττό και ξεπερασμένο και παρωχημένο και δεν ξέρω εγώ τι άλλο....

Να σου πω όμως τι γίνεται; η αλήθεια είναι ότι 100 περιπτώσεις σαν του τραγόπαπα του Εφρέμη δεν μπορούν να αντισταθμίσουν ούτε στο ένα χιλιοστό το καλό που γίνεται εκεί πάνω σε ανθρώπους που υποφέρουν. Κάποτε υπήρξα ένας από αυτούς και ξέρω πολύ καλά.

Ένας ανακουφισμένος πόνος έχει πολύ περισσότερη δύναμη από 100 σκάνδαλα και σκατοεφρέμηδες.

(και όχι, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να δοθεί άφεση αμαρτιών στους μπλεγμένους στην υπόθεση Βατοπαίδι... αντίθετα να τους τιμωρήσουν ακόμα πιο παραδειγματικά χρειάζεται... αλλά επιμένω, τέτοιες περιπτώσεις, δεν μειώνουν την λάμψη αυτού του τόπου... αλήθεια, μόνο ένας άνθρωπος να έχει σωθεί από την άβυσσο επειδή πήγε εκεί και ανακούφισε τον πόνο του, το Άγιο Όρος είναι δικαιωμένο για 11345435353231132131342453555552231313 χιλιετίες...)

Αρχίστε να τα βγάζετε κορίτσια...



εδώ και κάμποση ώρα ακούγεται βρώμα ότι όσοι έχουν λεφτά σε Άλpha, Γιούρομπακγ και Πηρεός να τα βγάλουνε σιγά σιγά γιατί ετοιμάζεται να σκάσει φουσκίτσα.... χμ χμ χμ χμ

λέτε να φτάσει μία μέρα που δεν θα έχουμε βρακάκι να βάλουμε στον ποπό μας;

να ανησυχήσω; κάποιος από κάποια τράπεζα να μας δώσει κουράγιο; Μία ενημέρωση έστω;

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.



τέλειο

τανίλα και πρόβατο λάβ φορ έβα εν έβα

Χτες πήγα για φαή με την Τανίλα

παρακάλια παρακάλια παρακάλια απειλές για την ζωή μου παρακάλια τελικά αποφάσισα να δεχτώ την πρόσκλησή της να περάσουμε καλά.

δεν θες να ξέρεις.

το πως περάσαμε.

υπέροχη εμπειρία.

ένα μόνο έχω να σου πω. την ώρα που έτρωγε, έξω από το γυράδικο πέρναγε ένα πούλμαν με διαιτολόγους - το οποίο εξερράγη!

και νομίζω πως έκοψε κατά λάθος με το κινητό της το πουλί ενός τύπου που της άρεσε και του ζητούσε το τηλέφωνό του.

ευτυχώς κάποια στιγμή πήγε στην τουαλέτα και μπόρεσα να φάω κι εγώ κάτι.

πάντως παρά τα όσα ακούγονται είναι καλή κοπέλα και τζάμπα την βρίζουνε όλοι.

έχει μια απλότητα και μία down to earthness που μόνο οι αναλφάβητοι αγρότες από την Βιρμανία στον θεσσαλικό κάμπο έχουν.

όχι, οφείλω να το πω - την συμπάθησα.

πολλώ δε μάλλον που μου χάρισε και μία φωτό της.

την οποία και σκάναρα.... και με χαρά θα στην δείξω.


την ξέρεις την διαδικασία.... αρχίζουμε


κατέβα




κατέβα είπα



κατέβα





κατέβα αλητάκι σε βλέπω που προσπαθείς να κλέψεις και θα γίνει χαμός.



κατέβα



χητ μη μπέημπη ουάν μορ τάημ




κατέβα



σκρόλ σκρόλ εντατίκ



κάτω



κάτω




έλα φτάνουμε




έλα





κάνε υπομονή, που θα έλεγε και το Αλικάκι




έλα



έλα




εδώ είσαι σχεδόν



φτάνεις




τό έχεις:


tanila in highscool (είχε μείνει μερικές χρονιές)

ά, κάποια στιγμή ήρθε και ο ήθαν με την νέα του σκέση την μονογαμική την εκτός gay κυκλωμάτων. εννοείται βγάλαμε φωτό (μην ανησυχείς, δεν έχεις σκρόλ, λυπήθηκα το δείχτη σου).

ethan:

σκέση ethan εκτός gay κυκλωμάτων:

Monday, October 06, 2008

Φαίηθ



Σε τι πιστεύεις;

Αλήθεια; Σε τι;

Δεν αναφέρομαι στην θρησκεία και τον Ιησού, ή τον Βούδα ή οτιδήποτε τέτοιο... αναφέρομαι σε άλλα πράγματα, που τα πιστεύουμε το ίδιο δυνατά όπως οι "παλιοί" (ας το πούμε έτσι για να γίνουμε κατανοητοί...) πίστευαν στα θρησκευτικά σύμβολα.

Ας πούμε...

...Πιστεύεις στην δύναμη του καπιταλισμού, των αγορών, να φροντίζουν τα πράγματα; Πιστεύεις ότι η τεχνολογία και τα σούπερ μάρκετς θα μας δίνουν πάντα ότι είναι απαραίτητο για να ζήσουμε αλλά και να είμαστε ευτυχισμένοι;

Πιστεύεις ότι στην πραγματικότητα και κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι έχουν κακά κίνητρα; Ότι θέλουν να σου την φέρουν; Και αυτό επηρρεάζει την συμπεριφορά σου σχεδόν σε όλες τις περιστάσεις;

Πιστεύεις στην δύναμη της θετικής σκέψης; Πιστεύεις ότι όταν θέλεις πραγματικά κάτι το σύμπαν συνομωτεί να πουληθεί ακόμα ένα αντίτυπο του Αλχημιστή του Κοέλιου;

Μήπως πιστεύεις στην δύναμη της σκληρής δουλειάς; Ότι όλα κατορθώνονται αρκεί να αφιερώσεις χρόνο και κόπο;

Πιστεύεις στο happy end; Νιώθεις ότι αν έχεις επιμονή και υπομονή στο τέλος θα βρεθείς με λεφτά, γκόμενο με ωραίο σώμα κ καλή καρδιά και με θλιμμένους εχθρούς;

Πιστεύεις στην δύναμη της αγάπης; Νομίζεις ότι τα καλά συναισθήματα θα σώσουν τον κόσμο;

Ή μήπως πιστεύεις στην δύναμη της τέχνης να σώσεις τον κόσμο; Ή της επιστήμης;

...και ας πάμε ένα βήμα πιο πίσω... Πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι κάτι που "χρειάζεται σώσιμο;". Είσαι από εκείνους που θεωρούν ότι μοίρα του ανθρώπου είναι η πρόοοδος, η εξέλιξη του τρόπου που σκεφτόμαστε;

Στην δύναμη των σχέσεων πιστεύεις; Της φιλίας; Θεωρείς ότι μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα προς το καλύτερο;

Στα γκομενικά; Είσαι από εκείνους που πιστεύουν στην δύναμη της καύλας ή μήπως πιστεύεις στην δύναμη της συντροφικότητας και της επικοινωνίας;

Α... και για να δούμε και κάτι ακόμα... τι είναι αυτό που σε σηκώνει το πρωί από το κρεβάτι σου; Η αγωνία σου να φροντίσεις κάποιον που περιμένει από σένα; (Δηλαδή πιστεύεις στο χρέος προς τους άλλους;) Ή μήπως σε σηκώνει η φιλοδοξία; (Πιστεύεις δηλαδή στην δύναμη της υστεροφημίας...). Ή μήπως σε σηκώνει η υποχρέωση να προσφέρεις εργασία ώστε να κερδίσεις χρήματα; (πιστεύεις δηλαδή στον αγώνα για την επιβίωση;).

Πιστεύεις στην δύναμη της απόλαυσης; Είσαι από εκείνους που ζουν για την στιγμή ή μήπως...

...είσαι από τους πιστούς του "σιγά σιγά μεθοδικού χτισίματος" προς κάτι καλύτερο;

...μήπως, τελικά, πιστεύεις ότι τίποτα δεν αξίζει να το πιστέψεις, ότι δεν υπάρχουν patterns που να διέππουν τον κόσμο; Μήπως δηλαδή πιστεύεις στο απόλυτα τυχαίο;

...η πίστη, η κοσμοθεωρία που έχουμε δεν περιλαμβάνει μόνο θυμιατά, εκκλησίες και ναούς. Αποτελεί ένα σύνολο πραγμάτων μερικά από τα οποία είναι πολύ απλά και καθημερινά (εγώ ας πούμε πιστεύω ότι το να φοράω κολώνια Tsar ή Μπε του CK με κάνει πιο γοητευτικό) και άλλα ιδιαίτερα θεμελιώδη και ουσιαστικά (παράδειγμα: πιστεύω ότι τα πράγματα που πιστεύουμε μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες μας....).

Αυτό το σύνολο έχει την δύναμη να καθορίζει κάθε μία πράξη μας - από το τι θα αγοράσουμε στο Σκλαβενίτη, μέχρι πως προσεγγίζουμε την αγάπη μας.

Το να έχει κανείς μία γνώση του συστήματων αξιών του, όλων αυτών που πιστεύει, και κυρίως να τα αναθεωρεί πότε πότε, πιστεύω ότι είναι όχι απλά υγιές και φυσιολογικό, αλλά και σούπερ απαραίτητο για την ωριμότητά και την καθημερινή μας χαρά και ευτυχία.

Αν οι αξίες μας είναι το operating system που διαθέτουμε, τότε το να ξέρουμε να το λειτουργήσουμε είναι σαν να έχουμε έναν ταλαντούχο κομπιουτερά μέσα στο σπίτι, διαθέσιμο κάθε στιγμή να μας κάνει reboot και να μας απαλλάξει από ιούς στις αντιλήψεις.

Εξωφυλλοβίβλια 2008, δη ρηζάλτζ.

Θυμάσαι που σου έγραφα για αυτόν τον διαγωνισμό της penguin που μπλα μπλα μπλα και με αφορμή μπλα μπλα μπλα υπάρχει ένα μπλά μπλά μπλά ώστε μπλά μπλά μπλά ο νικητής;

ασφαλώς και θυμάσαι!


έχουμε τον νικητή:



εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι είναι και το αγαπημένο μου από όλα τα εξώφυλλα. αλλά τουλάχιστον το είχα βάλει στις επιλογές που είχα ξεχωρίσει.

και ναι σωστά περίμενες ότι θα πω αυτό: how cool is that!!!! το μάντεψα!

είναι πολύ ενδιαφέρουσα η αιτιολόγηση της επιλογής της κριτικής επιτροπής: "of all the entries, we thought that his was the most striking, original and powerful image, and we think it will particularly attract the kind of reader that we're trying to reach with this book," said Penguin's Washam. "We were also very impressed by Taylor's approach to his design—rather than using a literal interpretation of the plot, he was inspired by a line in the novel that describes the inner turmoil of the main characters, and this cover image perfectly reflects the mood and vision of The Island at the End of the World."

σούπερ μάρκετιν οριέντεντ το σκεφτικό τους ε; "we think it will particularly attract the kind of reader we are trying to reach with this book"

ναι, τα βιβλία τελικά είναι και καταναλωτικά προιόντα. λυγμ, το ξέρω. και σνιφ. αλλά ίσως όχι και τόσο.

για πες μου όμως εσύ; σου άρεσε η επιλογή τελικά;

Sunday, October 05, 2008

χουάτ ηζ λόβ

αγάπη είναι

να έχεις από γεννησιμιού σου σκουλούκη στον κώλο

να μην μπορείς να μείνεις ακίνητος περισσότερο από 4 δευτερόλεπτα (και πάλι, μόνο υπό την επήρεια ισχυρού αναισθητικού...)

και παρόλα αυτά να περνάς 47 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα (...ναι, πραγματικά, τα μετρούσα)

ΕΝΤΕΛΩΣ ακίνητος μέχρι ασφυξίας

γιατί το γκομενάκι κοιμάται στον ώμο σου.

ψιλοροχαλίζοντας



Now that' s what a call a definition of love - and fuck all the phisosophers of the world.

Friday, October 03, 2008

λες με αυτό να μου φτιάξει λίγο η διάθεση;... ελπίζω

μου το αφιερώνω με τρέλα γιατί μου αξίζει:



αδελφούλα, έχω δίκιο που λέω ότι μου αξίζει, δεν είναι έτσι;

είμαι πτώμα - πάω να κοιμηθώ και μετά τζημ και μετά λίγο έξοδος. σούπερ πρωτότυπο πάλι το παρασκευόβραδο. φιλιά.

This and That

this:
that:

και ανάμεσά τους ο κόσμος.

Απελπισία

κάνε κλικ εδώ.... απελπισία σου λέω.

Ελπίδα

το ωαριότερο τραγούδι της Πρωτοψάλτη. ένα παράδειγμα του γιατί αγαπήσαμε τόσο πολύ την Νικολακοπούλου και τον Κραουνάκη.

πλας, μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.

πλας, "δίπλα μου προχώρα".

πλας, "...και θα περάσουν τα σύννεφα..."



πλας υπέροχα πιτσιφρίκια στο εξαιρετικό κλιπ.