Friday, April 27, 2012

H Meryl και τα παιδιά της τα αρκούδια, η ερμηνεία της J Lo και ο πιο υποκειμενικός και ζουμερός οδηγός νέων ταινιών που έγινε ποτέ.

Μετά από έναν ολάκερο χρόνο σχεδόν, το σινεσέντονο που έχει αναθρέψει γενιές και γενιές σινεφίλ στην Ελλάδα, το ποστ με τις ταινίες που όλοι εμείς, για τους δικούς μας ανορθόδοξους, κουλούς, βαθείς, ανεξήγητους, αστείους, παράδοξους, τρελούς, αλλά και απολύτως δικαιολογημένους, λόγους, θέλουμε να δούμε (ή απλά να συζητήσουμε για αυτές) είναι εδώ.

Ξέρεις τι να κάνεις: κλείσε κινητό, αποχαιρέτα μαμά και γκόμενο και πάρε ξηρά τροφή (ποπ κορν) και νερό μαζί σου να έχεις να πορεύεσαι. Θα είναι ένα υπέροχο ταξίδι, στις ταινίες που θα βγουν την καλοκαιρινή σεζόν στην Αμερική - και μέσα σε δύο τρεις μέρες, το πολύ, από την έξοδό τους θα μπορείς να κατεβάσεις να τις δεις και εσύ - σε αντίθεση με παλιά που έπρεπε να αγωνιάς για το αν θα βγουν ποτέ στην Ελλάδα και βέβαια να περιμένεις την ημερομηνία εξόδου. (Όχι πως εγκρίνουμε αυτή την συμπεριφορά, του κατεβάσματος δηλαδή. Απλά την περιγράφουμε! Το πρόβατο θέλει να πληρώνονται οι καλλιτέχνες για τον κόπο τους...)

Are you ready? Πάμε!

Magic Mike
 Ξεκινάμε με τα σκληρά, κατευθείαν. Ένας από τους πιο χοτ νέους ηθοποιούς, ο Channing Tatum (για το Θεό, αν δεν τον ξέρεις google him - αλλά καλύτερα να μην είναι ο Μήτσος μπροστά και σε δει να σαλιαρίζεις...)  παίζει έναν βετεράνο του αντρικού (straight) στριπ τηζ που βάζει στο κόλπο ενός μεγάλου και θρυλικού club έναν νέο, αθώο επαγγελματία με πολλές φιλοδοξίες. Θέλει να τον μάθει τα μυστικά του να αποπλανεί milf και cougar και να βγάζει εύκολο χρήμα.
Γιατί θέλω να το δω: Σκηνοθετεί ο Steven Soderbergh, που όταν έχει κέφια και έμπνευση, μας "καυλώνει" (pun intended). Επίσης, ποτέ δεν λέμε όχι σε λίγο γυμνάκι στην ζωή μας! Επίσης, αν γκούγκλαρες που σου είπα, δεν χρειαζόταν όλη αυτή η παράγραφος.
Γιατί δεν θέλω να το δω: Σκηνοθετεί ο Steven Soderbergh, που νομίζω πως έχει χρόνια να έχει κέφια - επίσης, παίζει ο Matthew McConaughey - τον ιδιοκτήτη του club... χμ χμ χμ

Beasts of the Southern Wild

Η ταινία που πήρε τις καλλίτερες κριτικές και ένα μεγάλο βραβείο φέτος στο προχωρημένο φεστιβάλ του Sundance και αγαπήθηκε από κριτικούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Περίεργο έργο όπου εξάχρονο χαρισματικό πιτσιρίκι προσπαθεί να βρει την μαμά του, παρέα με τον αλκοολικό πατέρα του σε μία απροσδιόριστη μελλοντική εποχή όπου η οικολογική καταστροφή εκτός από καταιγίδες και πλημμύρες και διάφορα άλλα τέτοια ευχάριστα έχει προκαλέσει και την επάνοδο στην γη... τεράστιων προϊστορικών πλασμάτων. Γκούλπ!!!
Γιατί θέλω να το δω: Επιστημονική ecology φαντασία που λειτουργεί ως πλαίσιο για αρχετυπικά θέματα όπως η σχέση με τους γονείς; Σου ανοίγει την όρεξη.
Γιατί δεν θέλω να το δω: Δεν με πειράζει που ο σκηνοθέτης είναι πρωτομεφανιζόμενος πιτσιρικάς. Δεν με πειράζει που όλοι οι ηθοποιοί δεν είναι ηθοποιοί αλλά φίλοι της θείας του σκηνοθέτη. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι όπου ακούω πολύ trend και εκθειαστικές κριτικές, καμιά φορά το καρπούζι είναι πολύ μάπα. επίσης... θα το δούμε ποτέ αυτό στην Ελλάδα;... αμφιβάλλω... χμφ χμφ χμφ

Sparkle

Τι τα θες. Τούτη η γης όπου πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε. Το Σπάρκωλλ (προφέρεται ΣπάρΚΩλλ) είναι η τελευταία ταινία της Whitney Houston που, τα έμαθες βέβαια, πήγε στην γειτονιά των Αγγέλων παρέα με τον Μάνο, τον Χορν, τη Μελίνα, τον Μητροπάνο. Όπου η μακαρίτισα παίζει την μαμά παρέας κοράσιων - μουσικού γκρουπ, που ονειρεύονται την διασημότητα, τα νούμερο 1, τον πλούτο και τις μεγάλες περιοδείες ενός σταρ της μουσικής. Ε, αυτά.
Γιατί θέλω να το δω: Αχ Whitney Whitney...ποιος να το έλεγε όταν άκουα το I wanna dance with somebody ότι θα γινόσουν παράδειγμα μοναχικής ζωής...
Γιατί δεν θέλω να το δω: Ντάξει, το trailer είναι πιο βαρετό και από το να παρακολουθείς το πρώτο μάθημα γέρων που θέλουν να μάθουν πιγκ πογκ. Κάτι το οποίο μάλλον αφορά και όλη την ταινία - και επειδή προφανώς το ξέρουν αυτό οι υπεύθυνοι και το κράτος, εξ ου και στην διαφημιστική καμπάνια της ταινίας παίζουν πολύ το χαρτί "η ταινία που 3 μήνες μετά που την ολοκλήρωσε, πέθανε η Whitney". Και ρωτώ εγώ κύριοι μάρτυρες, κύριε συνήγορε, κύριοι δικασταί, κύριε πρόεδρε; Μήπως πέθανε από βαρεμάρα όταν είδε το έργο ολοκληρωμένο; ρητορικό το ερώτημα... μην απαντήσεις! (Whitney, μην κοιτάς που θάβω την ταινία, ακόμα σε αγαπώ. σνηφ)

Hysteria
Και όμως, θα το δούμε και αυτό. Κομεντύ που έχει να κάνει με την ανακάλυψη του ηλεκτρικού δονητή, ως μέσο θεραπείας της γυναικείας υστερίας. Αν μη τι άλλο, πρωτότυπο. Η πρωταγωνίστρια του φιλμ  Maggie Gyllenhaal, γλυκειά και ανάλατη σαν κολοκυθόπιτα, παίζει μία πρώιμη φεμινίστρια που ερωτεύεται τον εφευρέτη του δονητή και προσπαθεί να τον πείσει: O Λόγος που οι γυναίκες του 19 αιώνα έχουν υστερία δεν είναι βέβαια μυϊκός (!) αλλά κοινωνικός! Και ψυχολογικός.
Γιατί θέλω να το δω: Ο μόνος, μα πραγματικά μόνος, λόγος είναι για να διαπιστώσω πως αναπτύσεται η πλοκή. Ποιος πχιουστ το σκέφτηκε αυτό το σενάριο; ρησπέκτ!
Γιατί δεν θέλω να το δω: Φεμινισμός; Πχιότητα στις σχέσεις; Ισότητα; Μάγκυ; Μισό λεπτό να πλέξω το βελονάκι και έρχομαι, Θεία Αγκνέθα!

Prometheus
 Kαι πάμε στο πρώτο "θέλω-σαν-τρελός-να-γίνω-ΠΕΛΩΡΙΟ-μπλοκμπάστερ-αλλιώς- θα-καταστραφούν-ίσαμε-καμιά-πενηνταριά-καριέρες-για-πάντα" έργο του αφιερώματος. Ο Προμηθέας. Η πιο αρχετυπική από όλες τις ιστορίες. Με σκηνοθέτη τον Ridley Scott. Prequel της μυθολογίας Alien. Με τεράστιο budget. Με ακόμα πιο τεράστια μυστικότητα. Από όπου και να την πιάσεις αυτήν την ταινία, θα βρεις κάτι να θες να το κουβεντιάσεις.... Τι ξέρουμε για την επτασφράγιστη πλοκή της; Ομάδα ανθρώπων φθάνει με high tech διαστημόπλοιο σε μακρινό πλανήτη για να εξερευνήσει την προέλευση του ανθρώπινου είδους. Και βρίσκει κάτι που δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό. ή διαφωτιστικό. ή μη-βίαιο. ή έστω ακίνδυνο. 
Γιατί θέλω να το δω: Ridley Scott,  ο άνθρωπος που έκανε το Blade Runner. Alien, η πιο αγαπημένη μου (όπως και σε πολλούς άλλους) μυθολογία στον κινηματογράφο (μαζί με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών). Επιστημονική φαντασία, που λατρεύω. 
Γιατί δεν θέλω να το δω: Ο Ridley είναι πια 73. Τα trailer που έχουν κυκλοφορήσει δεν μπορώ να πω ότι έχουν ριγήσει το είναι μου. Και γενικά υπάρχει μία αμηχανία στην ατμόσφαιρα σχετικά με το όλο πράγμα. (θα στο πω το κρίμα μου, την ταινία την έχω δει.... μεγάλη ιστορία... να ξέρεις, είναι πολύ καλύτερη από όσο θα περίμενες, αλλά λιγότερο καλή από όσο θα ήλπιζες...)

To the arctic
 Μαμά λευκή αρκούδα με παιδιά ακόμα πιο αστραφτερά λευκά αρκουδάκια περιδιαβαίνουν στην Αρκτική, που έχει αλλάξει πολύ και συνεχίζει να αλλάζει, συνέπεια της οικολογικής κρίσης. Πρόκειται για ένα road movie γεμάτο εκπλήξεις όπου τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται (ερμ... σόρη με έπιασε το μικρόβιο του διαφημιστή...)
Γιατί θέλω να το δω: Χιόνι, άπλετο χιόνι και φως και ήλιος αρκτικού κύκλου, οικογένεια χνουδάτων αρκούδων, η ομορφιά της γης, υπέροχα πλάνα... και βέβαια... η ΠΟΛΥΛΑΤΡΕΜΕΝΗ Meryl Streep αφηγήτρια στο "ρόλο" της Μαμάς Γης (πιο αρχετυπικό πεθαίνεις). Υπέροχο το trailer! Υπέροχο! Πρώτη φορά τέτοια ανυπομονησία για ένα ντοκυμοντέρ.
Γιατί δεν θέλω να το δω: Ε θα δω τις καταστροφές που κάνουμε στον πλανήτη και θα μου έλθει ο τρελός ντουβρουτζάς, το ξέρω. Ειδικά όταν το βλέμμα μου παίζει στο τεράστιο, μίας γαμοχρήσης, χάρτινο κουτί ποπ κορν που θα κρατάω και στο πλαστικό καλαμάκι της Κοκακόλας. Σνιφ σνιφ

The amazing Spider-Man

Και αυτή η ταινία, όπως και ο Προμηθέας είναι μεγάλο στοίχημα. Έχει στοιχίσει άπειρα εκατομμύρια δολλάρια, το marketing budget της είναι ισόποσο με το κόστος να γυριστεί και επιπλέον έχει άλλο πρωταγωνιστή και άλλο σκηνοθέτη από την προηγούμενη τριλογία Spider-Man που ήταν ένας παγκόσμιος διαγαλαξιακός θρίαμβος.
Γιατί θέλω να το δω: Εμείς τα αγοράκια έχουμε ένα μεγάλο κόλλημα με τον άνθρωπο αράχνη. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Επίσης, γενικά οι άνθρωποι της εταιρίας φαίνονται να έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση για το έργο και λένε ότι εκτός από πολύ εμπορικό έχει και βάθος, ωραίους χαρακτήρες, γερή πλοκή και πολύ πολύ έκπληξη. Σε αυτό συνηγορεί το ότι ο σκηνοθέτης είναι ο ίδιος που έκανε το 500 days of Summer - νομίζω μας άρεσε αυτό, όχι;
Γιατί δεν θέλω να το δω: Χμφ... δεν μου αρέσει γμτ ο πρωταγωνιστής, ο Andrew Garfield. Θα μου λείψει ο Tobey Maguire... λυγμ λυγμ... σνιφ σνιφ... Τουλάχιστον παίζει η Sally Field, η αγαπημένη μου Οκλαχωμιότισσα ηθοποιός. Τη θεία του Σπάηντη. Yes!

 

Seeking a Friend for the End of the World

 ...ψάχνοντας έναν φίλο για το τέλος του κόσμου... άκου τώρα τίτλο! Ακόμα μία ταινία με θέμα την καταστροφή της γης (χμ, λες να θένε να μας πούνε κάτι; ελπίζω όχι, έχω να πληρώσω λογαριασμούς την Δευτέρα...) όπου ο Steve Carell παίρνει τον δρόμο για να βρει τον γυμνασιακό του έρωτα και με κάποιο περίεργο τρόπο του φορτώνεται η Κήρα Νάητλη. Αυτό με το δεδομένο ότι πολύ σύντομα, (σε 3 βδομάδες να σου λέω;) ένας αστεροειδής θα χτυπήσει την Γη και θα φέρει το τέλος του πολιτισμού. Και των λογαριασμών των πιστωτικών καρτών μου as well.
Γιατί θέλω να το δω: Ok, θα το έχεις καταλάβει ήδη, το end-of-the-world porn είναι κάτι που δεν μπορώ να αντισταθώ. Ειδικά όταν είναι σχετικά καλοφταγμένο όπως αυτό, και έχει και έξυπνο χιούμορ. Επίσης να πω εδώ ότι απ' ότι φαίνεται στο trailer η χημεία του αγαπημένου μου Carell (σε παρακαλώ μη με λοιδορήσεις, τον αγαπώ) με την κυρα-Νάητλη... λειτουργεί!
Γιατί δεν θέλω να το δω: Α να σου πω, μη με εκνευρίζεις! Ντάξει, δεν είναι και η ταινία που θα φέρει το τέλος του κόσμου (....) αλλά είμαι σίγουρος ότι θα περάσω πολύ καλά. Γι αυτό θα την δω σίγουρα! και θα έρθεις μαζί μου (επίσης να πω εδώ ότι ελπίζω η κυρά-Νάητλη να πήρε κάνα κιλόμ όποτε την βλέπω σε ταινία μου έρχεται να πετάξω πολυβιταμίνες στην οθόνη...)

Dark Shadows
H καινούργια ταινία του Tim Burton βασίζεται σε cult σήριαλ της δεκαετίας του 70 με οικογένεια λαλημένων βρυκολάκων... Όπου κακό αρχαίο βαμπύρ, μετά από κατάρα μάγισσας που τον είχε αναίσθητο για 2 αιώνες, "ξυπνάει" στο 1972 - μία εποχή με μυτερούς γιακάδες, τηλεόραση, και φλοράλ φορέματα. Τζη, πολύ εξάητηνγκ. Γιων γιων. (άμα δεν πρόσεχες στο μάθημα προβατικών, γιων γιων είναι ηχητικό εφέ χασμουρητού)
Γιατί θέλω να το δω: Παίζει η Michel Pfeiffer, παίζει ο Johnny Depp, παίζει γενικά μία ομάδα από ωραίες φάτσες... επίσης, το όλο πράγμα φαίνεται να έχει μία αυτοαναιρετική προσέγγιση που το νοστιμεύει και το πάει ωραία αλλού...τέλος, όταν και αν δεις το trailer να είσαι έτοιμος να σοκαριστείς με την φοβερή καλλιτεχνική διεύθυνση, τα κοστούμια και τα σκηνικά.
Γιατί δεν θέλω να το δω: ρε παιδιά, δικάστε με καταδικάστε με, είμαι guilty as charged αλλά δεν τον μπορώ πια τον Barton. Μου φαίνεται σαν να τρώω ένα καλό μπουτάκι κοτόπουλο. Απόλαυση όσο το ξεκοκαλλίζεις, ωραίο art direction, ωραία σκηνικά και όλα... αλλά καμία θρεπτική αξία μετά - ουσία μηδέν. #peste_na_me_fate

To Rome with Love

Να και ο νέος Woody Allen, άλλος ένας σκηνοθέτης - ξεροψημένο μπουτάκι κοτόπουλο... Η επόμενη ταινία του μετά το άκρως γοητευτικό Midnight In Paris, που ήταν και το πιο επιτυχημένο στην Αμερική έργο του (οι μαλάκες εκεί αγνόησαν το Scoop), διαδραματίζεται στην Ρώμη και είναι μία σειρά από συνδεδεμένες ερωτικές ιστορίες. Ok. Ξέρεις, τσαχπινιά, εξυπνάδα, χιούμορ, ρομαντισμός, ωραία πλάνα, χρώματα, ιταλιάνικες μουσικές... όλα σε αριστοτεχνικά μελετημένες και με ακρίβεια προβλέψιμες ποσότητες και συνδυασμούς... (αν γίνω πολύ κυνικός, απλά στείλε μου ένα χαμόγελο και ένα γλυκό φιλί και θα προσπαθήσω να συνέλθω - δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω αλλά σου υπόσχομαι να προσπαθήσω). Δηλαδή για να καταλάβεις το πόσο προβλέψιμο είναι το to rome with love, το trailer έχει και σκηνή όπου κουστουμάτος τύπος την ώρα που πίνει ακούει κάτι και φτύνει το ποτό του από την έκπληξη...
Γιατί θέλω να το δω: Δεν λέμε όχι σε κανένα μπουτάκι κοτόπουλο πότε πότε - και ας μας αφήνει με μία αίσθηση "πολύ κακό για το τίποτε". Ακόμα, παίζει η Πενέλοπε Κρουθ που όλο και ομορφαίνει όλο και ομορφαίνει όλο και ομορφαίνει... την αγαπώ! Τέλος... αχ η Ρώμη είναι τόσο μαγεμένη πόλη, τόσο όμορφη - αν ο Woody έκανε θαύματα με το υπερεκτιμημένο Παρίσι, την Neoset των πόλεων του κόσμου, με την αυθεντικά μοναδική Ρώμη θα χτυπήσει κόκκινο στην δημιουργία μαγείας και ατμόσφαιρας.
Γιατί δεν θέλω να το δω: Μετά από αρκετές ταινίες που δεν είχαμε την χαρά, σε αυτή θα δούμε και τον ίδιο τον μεγάλο δημιουργό να παίζει... δεν έχω χειρότερο. Επίσης, παίζει και η ιταλική, αλλά χειρότερη εκδοχή του, ο Roberto Benini. Σκοτώστε με τώρα. Άντε.

What to expect when you are expecting
Ζήτω η Αμερική. Ζήτω η χώρα όπου ακόμα και ένας οδηγός εγκυμοσύνης και μητρότητας για τις νέες μαμάδες μπορεί να "μεταμφιεστεί" σε κομεντή. Δατ'ς μα γκέρλ (ερμ... καλά λέω πως γκερλ είναι η Αμερική, έτσι δεν είναι;). Φυσικά, δεν το συζητώ, και εγώ αν ήμουν στην θέση της Αμερικής και είχα ένα βιβλίο που έχει πουλήσει τριακόσια δις αντίτυπα, έχει μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες του σύμπαντος (μέχρι και τον πλανήτη του Prometheus έχει φτάσει η χάρη του) και πουλά όλο και περισσότερα με κάθε μούλικο που έρχεται στον κόσμο, το πρώτο που θα σκεφτόμουν θα ήταν πως να το κάνω και film! Οπότε ας σταματήσω το ντράμα και ας επιστρέψω στην χαζοκωμωδία! Στο έργο παίζει η Cameron Diaz, μεγάλη καλλιτέχνιδα, αλλά και η άλλη μεγάλη ιέρεια της σινεφίλ πχιότητας η Jeniffer Lopez που με την ερμηνεία της είναι υποψήφια για το μεγάλο βραβείο της Μεθόδου Στανισλάφσκι και της Κατίνας Παξινού. Πληροφορίες λένε ότι η Meryl Streep λύσσιαξε από τη ζήλια με το βάθος και το εύρος της ηθοποιίας της J Lo - επιβεβαιωμένες πληροφορίες, έτσι; (ok, ok, το κόβω...) 
Γιατί θέλω να το δω: E εντάξει, βρίσε με ταπείνωσέ με κάνε μου μήνυση... αλλά ΠΩΣ στο διάλο κάνανε ταινία οδηγό εγκυμοσύνης; όχι σε παρακαλώ, πες, πως; πως; Επίσης, θέλω να δω την Jennifer να ερμηνεύει, να βάζει όλη της την ψυχή στην απόδοση του ρόλου. Της γκαστρωμένης. Που αν και γκαστρωμένη/λεχώνα διατηρεί, ρεαλιστικότατα, το κορμί λαμπάδα. Τρώγοντας τόνους KFC. 
Γιατί δεν θέλω να το δω: Και ναι, όπως υποψιάζεσαι, το trailer είναι πιο cheesy και από τα κεντρικά της Φέτας Ήπειρος. Κάνει το trailer του Sex and The City να μοιάζει Κυνόδοντας (γκού χου γκούχου). Επίσης εδώ να κάνουμε ειδική μνεία στην αντρική παρουσία στην ταινία. ΚΑΘΟΛΟΥ διακοσμητική, ΚΑΘΟΛΟΥ σεξιστική. ΚΑΘΟΛΟΥ όμως.

The dark knight rises (σκάσε τελειώνουμε)


Aπό τον καινούργιο μπάτμαν βάζουμε δύο αφίσες, γιατί είναι σκέτη καύλα και οι δύο (κάνε κλικ να τις δεις, είναι έργα τέχνης - όχι βέβαια σαν την ερμηνεία της J Lo αλλά οκ). Το Dark Knight Rises είναι το τρίτο μέρος της Nolanικής τριλογίας του Batman και ψιθυρίζεται ότι είναι αυτό ακριβώς που θα περιμέναμε για κλείσιμο μίας σειράς ταινιών που μας πήρε τα σώβρακα. Φυσικά, a la maniere Nolan, δεν ξέρουμε πόση ώρα κρατά το έργο, αν είναι βουβός κινηματογράφος, δεν ξέρουμε τίποτε για την υπόθεση, δεν ξέρουμε ποιος πεθαίνει και ποιος ζει, δεν ξέρουμε αν ο Batman θα υπάρχει στο τέλος του έργου και αν υπάρχει με τι κόστος...
Γιατί θέλω να το δω: O Nolan (ίσως και να) είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης της εποχής μας. Με μεγάλη διαφορά από τον επόμενο. Ξέρει να σε πείθει με έναν μοναδικό τρόπο ακόμα και για τα πιο παράλογα πράγματα (θυμήσου Ηνσέψηο). Ακόμα, παίζει ο ΘΕΟΣ του σεξ Tom Hardy, αν και η φάτσα του δεν φαίνεται γιατί κάνει τον "παραμορφωμένο" κακό -  ένα έχω να πω εδώ και αυτό είναι σνηφ. Επίσης παίζει και άλλο κάστ από το Inception, ας πούμε η αξιαγάπητη Marion Cotillard η οποία είναι η γκόμενα του Batman - Bale. Να καταθέσω τέλος ότι το trailer είναι ανατριχιαστικό. Για τους σωστούς λόγους. Ψάξτο. Δέστο.
Γιατί δεν θέλω να το δω: Αχ, τι θα κάνω, πως θα ζήσω, μετά από αυτό δεν έχει άλλο Batman by Nolan γαμώτο... Α, επίσης τα κοτσομπολιά λένε ότι το φαγητό στην καντίνα της παραγωγής της ταινίας ήταν τρα-γι-κό!

Hope Springs

Kαι τώρα αγαπημένε σέξη βγιούερ, καθώς φτάνουμε στο τέλος, θα κάνεις ένα διάλειμμα, θα πας στο δωμάτιο, θα φέρεις το χαλάκι προσευχής, θα το στρώσεις εδώ μπροστά στο υπερσύγχρονο σου lap-top και θα πέσεις να προσκυνήσεις... διότι όπως έχεις καταλάβει θα γίνει λόγος για την μεγάλη Meryl. To Hope Springs είναι μία ταινία που δεν μας νοιάζει τι είναι, δεν μας ενδιαφέρει η πλοκή της, χεστήκαμε για το ποιος άλλος παίζει, δεν μας αφορά ποιος την σκηνοθετεί, δεν δίνουμε δεκάρα για τους συμπρωταγωνιστές  και τα προντάξηο βάλιους... το μόνο που έχει σημασία είναι ότι παίζει η Meryl. Αυτό.
Γιατί θέλω να το δω: όλοι μαζί παιδιά, με ρομποτική φωνή, χέρια τεντωμένα και περπάτημα διασταύρωση ρομπότ με ζόμπη: We love Meryl. We love Meryl. We love Meryl. We love Meryl. We love Meryl. (Παίζει το ρόλο εξηντάρας συζύγου που πάνε μαζί με τον άντρα της, το Tommy Lee Jones, σε σύμβουλο γάμου - τον αγαπημένο μου Steve Carell -  για να σώσουν τον γάμο τους. Και από ότι κατάλαβα στο trailer όση ώρα δεν θαύμαζα την Meryl υπάρχει και ένας υπαινιγμός περί κρυφής ομοφυλοφιλίας του άντρα της Meryl. Σα δε ντρεπόμαστε λέω γω, να είσαι παντρεμένος με την Μeryl και να την gays την βάτα.)
Γιατί δεν θέλω να το δω: Tόλμησες να σκεφτείς τέτοιο πράγμα; Δευτέρα με τον κηδεμόνα σου! Αλήτη. (συγγνώμη Meryl, είναι μικρός δεν ξέρει....) [αγκύλη μετά την παρένθεση; ναι για να σου πω αυτό: δες το trailer και δες την πως βγάζει με το βλέμμα μόνο την ανακούφιση στην σκηνή στο αεροπλάνο...θα καταλάβεις τι εννοώ, άντε δες!)

Τελειώσαμε, τελειώσαμε! Ευχαριστώ για την προσοχή και να ξέρεις, πολύ θα ήθελα να μάθω ποιά από όλες τις ταινίες σου έκανε πόθο να την δεις! Α και θυμήσου, τα εισιτήρια στον κινηματόγραφο πέφτουν πέφτουν και πέφτουν. Και πολλοί λένε πως από του χρόνου θα είναι ακόμα πιο κάτω! Οπότε... go for it!

Monday, April 23, 2012

Άνθρωποι που έχουν ακόμα μεροκάματο και δεν καταλαβαίνουν πόσο τυχεροί είναι

Το Σάββατο, μετά από αρκετό καιρό, έκανα κάτι που κάποτε, την εποχή της αφθονίας το είχα σχεδόν κάθε βδομάδα στο πρόγραμμα. Βγήκα στο κέντρο για "ψώνια".Υπήρχε καιρός που η βόλτα στα μαγαζία ήταν αγαπημένη συνήθεια, που εκτός από διασκέδαση μου έδιδε και την ικανοποίηση να οσμίζομαι και να ζω στο πετσί μου τον παλμό της πόλης. Τότε ακόμα η κρίση δεν είχε χτυπήσει το πορτοφόλι μου και έτσι η λέξη ψώνια δεν χρειαζόταν εισαγωγικά. Όλο και κάτι αγόραζα, ένα πουκάμισο, ένα cd, ένα δώρο για ένα φίλο...

Αυτό το Σάββατο όμως τα ψώνια ήταν υπό τις νέες συνθήκες, τις μεταμνημονιακές - θέλουν εισαγωγικά, λοιπόν. Ο βασικός λόγος που κατέβηκα στο κέντρο δεν ήταν να χαζέψω - τι να χαζέψω; τα κλειστά μαγαζία; τους εκνευρισμένους ανθρώπους; τα ίχνη της διάλυσης της πόλης στις προσόψεις των ξενοδοχείων, στις βιτρίνες, και στα σώματα των άστεγων; Ούτε και για να ψωνίσω πήγα στο κέντρο... ένα δώρο ήθελα να αλλάξω στο μεγάλο πολυκατάστημα, και να περάσω μία βόλτα από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, να χαζέψω τα βιβλία μίας συγγραφέως που ανακάλυψα πρόσφατα και μου αρέσει πολύ.


Το μεσημέρι ήταν ολόλαμπρο. Είχα τα κέφια και τις ομορφιές μου - το προηγούμενο βράδυ ήμουν σε μία πολύ όμορφη γιορτή, η συνάφεια με φίλους είχε γεμίσει χαρά την καρδιά μου και ξέροντας πόσο γρήγορα χάνεται η χαρά απολάμβανα κάθε στιγμή της. Είχα μάτια γύρω μου μόνο για το όμορφο. Ούτε τα άδεια μαγαζιά έβλεπα, ούτε τα σπασμένα μάρμαρα, ούτε τους καταθλιμένους Έλληνες, ούτε τα ίχνη της κρίσης. Beauty is in the eye of the beholder - έβλεπα μόνο ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι, κάτω από τον περιβόητο Αττικό ήλιο, ανάμεσα σε ανθρώπους με πολύχρωμα ρούχα, σε μία πόλη χωρίς πολύ κίνηση και φασαρία...

Τι τα θες όμως. Γρήγορα στεναχωρήθηκα. Μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο. Γνωστό, ιστορικό, ακριβό - που πρόσφατα έκανε περικοπές και προσπάθειες να εξοικονομήσει χρήματα... Πλησιάζω να ρωτήσω μία κοπέλα για τα βιβλία που έχουνε από την συγγραφέα. Με κοιτάζει αδιάφορα και μελαγχολικά. "Δεν μου λέει κάτι το όνομα". "Έχει βγει πρόσφατα ένα βιβλίο της στο Ελληνικά, που μάλιστα πουλάει κιόλας...". Με κοιτάζει ενοχλημένη. Σέρνεται ως τον υπολογιστή. Πάνω από την οθόνη με ρωτά τρεις φορές το όνομα της συγγραφέως. Κοιτάζοντας με με το ίδιο ενοχλημένο ύφος.. Πληκτρολογεί, με το ένα δάχτυλο, μετακινώντας το ποντίκι σαν να μετακινεί όλες τις αμαρτίες του κόσμου. "Δεν μου βγάζει κάτι..." λέει και κάνει να φύγει. "Δεν μπορεί, το βιβλίο το τελευταίο της τουλάχιστον θα πρέπει να το βγάζει, είναι καλοπουλημένο...". Με κοιτάζει ακόμα πιο θιγμένη, και πριν ξαναβάλει το όνομα στον υπολογιστή κάνει και μία παύση μερικών δευτερολέπτων κοιτώντας με νόημα, για να μου τονίσει... τι; ότι την ενοχλώ; ότι της είμαι βάρος;

Η επικοινωνία μας για κάμποσα λεπτά συνεχίζεται σε αυτόν τον ρυθμό. Άφου με διαβεβαώσε ότι δεν έχουν βιβλία της συγγραφέως, πήγα μόνος μου στο ράφι - και βρήκα 3.

Λίγο μετά, σε άλλο κατάστημα στο Σύνταγμα, αναζητώντας απεγνωσμένα την συγγραφέα/νέα ανακάλυψή μου. Εκεί ευτυχώς οι άνθρωποι που με εξυπηρέτησαν δεν ήταν κατηφείς και αγέλαστοι - με χαιρέτησαν, χαμογελούσαν. Όμως το βιβλίο που έψαχνα δεν μπόρεσαν να μου το δώσουν. "Πρέπει να έχει τελειώσει, αν θέλετε να το παραγγείλουμε". Το βρήκα εγώ, στο stand με τα best seller, κοντά στα ταμεία.

Και ύστερα, στο Αttica. Όπου θέλω να αλλάξω το δώρο - αλλά δεν ξέρω τι θα πάρω. Στην εταιρία της οποίας το αντικείμενο θέλω να επιστρέψω, μόλις τους είπα ότι δεν με ενδιαφέρει να πάρω κάτι από αυτούς αλλά να μου δώσουν ένα πιστωτικό, ο νεαρός μάλλον θύμωσε. "Αν και κανονικά δεν γίνονται αλλαγές το Σάββατο θα σας την κάνω". Γύρω του άδειος ο χώρος, μάλλον ήμουν και ο πρώτος πελάτης της ημέρας - δεν ήταν ότι τον απασχολούσα απο την εξυπηρέτηση κάποιου άλλου. Έψαχνε με θόρυβο να βρει στιλό, ανοιγόκλεινε φουριόζικα τα συρτάρια, εξοργισμένος... και να πεις να ήμουν και κανένας αγενής.

Ακεφιά. Θυμός. Αυστηρότητα. Αγένεια. Γιατί; Δεν έχουμε ήδη πολλά, πολλά προβλήματα για να προσθέτουμε και άλλα στους εαυτούς μας; Ακόμα... με ποιο δικαίωμα στερείς μία πώληση στον εργοδότη σου; Με ποιο δικαίωμα κρίνεις και απαξιείς έναν άνθρωπο, ένα επάγγελμα, μία θέση, μία βάρδια;

Γνωρίζω καλά ότι οι δουλειές που έχουν να κάνουν με εξυπηρέτηση πελατών δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα. Μας οξύνουν τον κομπλεξισμό και την μικροπρέπειά μας. "Ε όχι και να σου κάνω τον υπηρέτη". Το έχω ζήσει και στο πετσί μου - υπήρξαν στιγμές που έλεγα για κάποιες από τις δουλειές που έχω κάνει και έβλεπα την απαξίωση στο βλέμμα του τεμπέλη κακομαθημένου.

Ήλπιζα όμως, μη σου πω ήμουν σίγουρος,  ότι τα νέα δεδομένα θα άλλαζαν αυτήν την ανόητη νοοτροπία. Φαίνεται όμως πως είναι νωρίς ακόμα για κάποιους από μας. Που δεν έχουν καταλάβει πόσο μα πόσο τυχεροί είναι που έχουν δουλειά. Και πόσο ανόητοι που δεν την αντιμετωπίζουν ως ευλογία - ή έστω ως ευκαιρία.

Saturday, April 21, 2012

Ο κίτρινος στρατιώτης

Ο κόσμος γύρω καίγεται... και εγώ επιμένω να διαβάζω σαν τον μανιακό.

Όταν ήμουν μικρός τα βιβλία ήταν η διαφυγή μου από την τότε πραγματικότητα που τα είχε τα θέματά της, για να το πω φλεγματικά. Σήμερα που υπάρχουν τόσα και τόσα από τα οποία θες να ξεφύγεις, έστω και προσωρινά, τα βιβλία έχουν αποκτήσει έξτρα ενισχυμένη δύναμη στην καθημερινότητά μου. Είμαι μόνιμα με ένα τόμο στο χέρι. Διαβάζω ό,τι μπορείς να φανταστείς και με ταχύτητα που δεν φαντάζεσαι... έχω αρχίσει και ανησυχώ, μήπως υπερβάλλω και δεν δίνω τον χρόνο να βυθιστούν μέσα μου όλα μου τα διαβάσματα, έτσι που μόλις τελειώσω ένα βιβλίο σχεδόν αμέσως πάω στο επόμενο. Όπως και νά 'χει, εκτός του ότι τα απολαμβάνω ως διαδικασία, τα βιβλία με παρηγορούν, με βοηθούν να ανταπεξέλθω, με χαλαρώνουν και με γλυκαίνουν... οπότε όχι, δεν έχω αυτήν την στιγμή την πρόθεση και την αντοχή να κάνω δίαιτα ανάγνωσης. 

Την προηγούμενη βδομάδα, την Μεγάλη Παρασκευή, διάβασα ένα άξιο ελληνικό βιβλίο, που έχει εκδοθεί λιγότερο από μήνα, τον Κίτρινο Στρατιώτη του Ανδρέα Μήτσου. Ο συγγραφέας κάνει την εξαίρεση στα Ελληνικά γράμματα και ασχολείται με το διήγημα, το είδος που είναι το αντίστοιχο της McJob στην λογοτεχνία, όλοι λένε ότι δεν έχει προοπτική, δεν έχει ελπίδα, δεν θα το κλάψει καμιά πατρίδα (μπούρδες κατά τη γνώμη μου... τα μυθιστορήματά δεν είναι παρά τεντωμένα διηγήματα...).  - τα περισσότερα βιβλία του είναι συλλογές, από τις οποίες τον γνώρισα και τον αγάπησα και εγώ. Πιθανώς σε αυτό οφείλεται η γοητεία που άσκησε πάνω μου το μυθιστόρημα αυτό το τόσο μυστήριο και με το εντελώς αναπάντεχο τριπλό (ναι, τριπλό) τέλος... ότι δηλαδή ο συγγραφέας γράφει με την προσέγγιση του σαν διηγηματογράφου μία μεγάλη ιστορία. 

Λίγα λόγια για την υπόθεση: Ο ήρωας του βιβλίου, ο Κίτρινος Στρατιώτης, είναι ένας πανέμορφος βουνίσιος, τρυφερά (....) πειραγμένος (....) που στον αγώνα για την επιβίωση, θύμα των καταιγίδων της ιστορίας, ζει την τρελή περιπέτεια του Β παγκοσμίου πολέμου σε όλο της τον παραλογισμό και τυχοδιωκτισμό. Είναι ιδιαίτερος άνθρωπος, με πολύ αυθεντική και γενναία ματιά στα πράγματα, άφοβος, ατρόμητος... νομίζει, και για πολύ χρόνο δεν κάνει λάθος, πως η ομορφιά του, του δίδει το ελεύθερο να ζει χωρίς να σκέφτεται  τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι αντικομφορτιστικές επιλογές του. Η αναμπουμπούλα του πολέμου κάνει ακόμα χειρότερη την τάση του να μην δίνει δεκάρα για τίποτε... Έτσι, ελεύθερος στο μυαλό (η πιο ενοχλητική μορφή ελευθερίας για τους άλλους) ξεκινά από τις βουνοκορφές της Ηπείρου, το χωριό του, καταλήγει μέσω Τουρκίας στο Μεσανατολικό Μέτωπο, και περνά από την Ιταλία...  και τελικά, υπερήφανος, αναγνωρισμένος, επιστρέφει στον τόπο του ώστε (νομίζει) να απολαύσει τους καρπούς του ηρωισμού του.

'Ομως ο πόλεμος έχει τελειώσει... και αν δεν είσαι έτοιμος να δεις το νέο τοπίο, αν νομίζεις ότι μπορείς να συνεχίσεις να είσαι Κίτρινος Στρατιώτης σε καιρό ειρήνης... διαπράττεις ύβρη. Και θα την πληρώσεις. Και μετά, αυτόν που σε τιμώρει... θέλεις να τον τιμωρήσεις... πάση θυσία... με όποιου κόστος... φτάνει όμως με τα σπόηλερ, φτάνει... 

Το βιβλίο έχει μία ποιητικότητα στην γλώσσα που ρέει πολύ αβίαστα και στρωτά, με μία στιβαρή γλύκα. Το διάβασα σε ένα μεσημέρι (αργίας, είπαμε, δεν είμαι τόσο υστερικός να το διαβάσω σε λάντς μπρέηκ) και είναι εξαιρετικά σύγχρονο στο ότι η ιστορία δίνεται με μία τεχνική που δεν την έχω ξανασυναντήσει και η οποία είναι ότι πρέπει για τα ADHD μυαλά της εποχής και της γενιάς μας: πώς είναι οι ;έντονες πινελιές ενός ζωγράφου που τονίζουν το περίγραμμα ενός θέματος, το οποίο δεν φαίνεται ξεκάθαρα αλλά το εισπράττεις από τις λεπτομέρειες που έχει διαλέξει να τονίσει ο καλλιτέχνης; Κάτι τέτοιο γίνεται και με τις ιστορίες της ζωής του Κίτρινου Στρατιώτη. Ειπώνονται μέσω κάποιων σημαντικών επιμέρους στοιχείων που σε βάζουν στην πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία να συνθέσεις μόνος σου τη μεγάλη εικόνα... είναι λες και συμμετέχεις και εσύ ο ίδιος στο γράψιμο!

Άλλη τεράστια δύναμη του βιβλίου είναι οι ατάκες του... Ξέρεις, αυτό: που διαβάζεις αμέριμνα και αθώα σφυρίζοντας ανέμελα και ξαφνικά μία πρόταση σκάει σαν πυρηνική βόμβα 56 Ναγκασακιών (Ναγκασάκι, πληθυντικός Ναγκασάκια, γενική πληθυντικού Ναγκασακιών) στον μυαλό και σηκώνεις, όπως είσαι ξαπλωμένος με το βιβλίο αγκαλιά στον καναπέ, το κεφάλι και λες "γουανταφάκ;". Και περνάς πέντε λεπτά να σκέφτεσαι το νόημα της πρότασης και να κάνεις αναγωγές στην δική σου ζωή και να λες "τζήζας, γιατί δεν το διάβαζα αυτό όταν ήμουν 17, θα τα είχα ακόμα με τον ζάμπλουτο το Μήτσο το χασάπη/δεν θα είχα απορρίψει την πρόταση από το μάνατζερ της Ριχάνας να με κάνει ποπ τραγουδιστή/θα ήμουν πιο στωϊκός με την ζωή μου/γουοτέβερ". Λατρεύω όταν μου το κάνουν αυτό κείμενα... και ο Κίτρινος Στρατιώτης το κάνει συνέχεια.

Τι τα θες... ευτυχώς που ακόμα η λογοτεχνία μπορεί να σώζει κάποια κομμάτια της μέρας μας. Και μακρυά από μας ο πόλεμος. Σε όλες τις εκδοχές του - με ή χωρίς στρατούς, εναντίον εξωτερικών ή ακόμα χειρότερα εσωτερικών εχθρών...

Thursday, April 19, 2012

Σονέτο στον Αθλητισμό και το Σεξ. ή μόνο στο σεξ. ή μόνο στα σπορ. Χουατέβερ. Σονέτο, πάντως

Όσοι παίζουν water polo
πέτρα τον έχουνε τον κόλο
και οι μπασκετμπολίστες
στο κρεβάτι είναι αρτίστες

Το box σε όσους αρέσει
δεν κάνουνε για σχέση
και αν είναι του καράτε
εσύ πηδάς, και αυτός κοιμάται

Αν του αρέσει η μπάλα
κολπάκια θέλει απ' τ άλλα
και αν κάνει πολύ σκι
τέλεια! θα πήξεις στο ξεσκί

Αν κάνει μόνο βάρη
στο σεξ δε θα έχει χάρη
και αν είναι του διαδρόμου
το κάνει λες κ είναι του δρόμου

Γκόμενα του αερόμπι
βλέπει το σεξ σαν χόμπυ
και γιόγκα αν πηγαίνει
με χειροπέδες θα σε δένει

Οι αθλητές του στίβου
στον πιάνουν και τον στύβουν
και όσοι αγαπούν το τένις
πασά στο 'χουν το πένις

του ράγκμπη αν του αρέσει
κάνε ξόρκι να τον δέσει
μα αν αγαπά τη φόρμουλα ένα
πηδιέται κι αλλού εκτός από σένα

Μαραθώνιο αν τρέχει
στα ώπα ώπα θα σε έχει
και αν είναι κολυμβηταράς
αχ τυχερή, καλά θα φας!!

Αφιερωμένο στην μεγάλη αγάπη της ζωής μου - σαν σήμερα κλείνουν 8 χρόνια από την μέρα που γυρίζοντας σπίτι από την δουλειά στην φάμπρικα, στο γιαπί, το μυστρί, την έπιασα να θυσιάζει το κορμί και την παρθενία της για να δείξει την πατροπαράδοτη Ελληνική φιλοξενία στην ομάδα πόλο του Καναδά

Wednesday, April 18, 2012

εξαιρετικά Linkia από φίλους μου - και έναν άγνωστο as well

ένα ποστ που με λίγη, λίγη λέμε, δουλειά μπορεί να γίνει ένα εξαιρετικό Πασχαλινό διήγημα (αν δεν το κάνει ο Πα.Νίκος, θα το γράψω γω, και θα πω ότι είναι και δική μου ιδέα χοχοχοχοχο)

κλικ εδώ

και μία παράγραφος που θα πέσει δύσκολη στους αδύναμους στην καρδιά, από την Μικρή Ολλανδέζα.

εδώ είσαι... πολύ πολύ φουντ φορ θόουτ...

Να και η kihli που έχει έναν τρόπο να χτυπά την καρδιά σου.

Χτυπά η καρδιά, χτυπά την καρδιά

και τελευταίος αλλά όχι λιγότερο καλός ο SilentCrossing. Με διπλό κέρασμα

όλη η άνοιξη σε ένα κορμί

και

όλοι είμαστε ποιητές

Και επειδή πόστ χωρίς βιντεάκι δεν είναι ποστ δες έστω μερικά δευτερόλεπτα από αυτό το εξαιρετικό video. θυμίσου, εκτός από 7 αγκαλιές την μέρα ο μέσος άνθρωπος χρειάζεται και μερικά λεπτά ομορφιάς! :-)

Tuesday, April 17, 2012

Η ημέρα που πέθανε ο Δημήτρης Μητροπάνος

Ξεκινάω να γράφω και έχουν περάσει λιγότερα από 60 δευτερόλεπτα από την στιγμή που έμαθα για την Θάνατο του Έλληνα λαϊκού τραγουδιστή που αγαπάω όσο κανέναν άλλο, του Δημήτρη Μητροπάνου.

Τα τραγούδια του, η φωνή , η στάση του, το σώμα του όταν τραγουδούσε, ο τρόπος του να ερμηνεύει, τελικά ο ίδιος, είχαν μεγάλη και σημαντική, προσωπικά συναισθηματική παρουσία στην ζωή μου. Θα θυμηθώ μερικά περιστατικά, με τον αυθορμητισμό και την συγκίνηση που αισθάνομαι... Είναι ο τρόπος μου να τον τιμήσω αλλά και να τον ευχαριστήσω.

1997. Καλοκαίρι. Βρίσκομαι σε μία ας την πούμε πολύ απαιτητική περίοδο της ζωής μου. Σε ηλικία 24 χρονών έχω πρώτη φορά πιάσει σπίτι, για να τα βγάλω πέρα δουλεύω σε δύο δουλειές... πιέζομαι πολύ. Κοιμάμαι ελάχιστες ώρες, δεν τρώω καλά, για να κάνω οικονομία (βλακωδώς, δεν ήταν πια και τόσο άσχημα τα πράγματα ώστε να χρειάζεται να περιορίζομαι και στο φαγητό), δεν έχω φίλους και παρέες να μιλήσω, να ξεσπάσω, να στηριχθώ. Το ηθικό μου βρίσκεται στα τάρταρα.

Επιπλέον είμαι και σε περίοδο μεγάλης κρίσης με την αγάπη μου. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, αρχίζουμε και αγαπιόμαστε πολύ και αυτό μας κάνει να φοβόμαστε. Υπάρχει η αγάπη αλλά δεν την βλέπουμε, οι ανόητοι - κάνουμε να μιλήσουμε ολόκληρες μέρες - και περνούν βδομάδες χωρίς να ειδωθούμε. Μεγάλη έλλειψη αγάπης, που μου κοστίζει. Για μήνες.

Βράδυ αργά, σχεδόν ξημερώματα. Έχω γυρίσει από την νυχτερινή δουλειά σε ένα bar στο Τουρκολίμανο και είμαι σαν απότιστο φυτό από την κούραση. Ευτυχώς την επόμενη είναι Σάββατο, δεν δουλεύω στην πρωϊνή απασχόληση, θα μπορέσω να κοιμηθώ. Όμως... πως να ησυχάσω; Aισθάνομαι τόσο βαριά μοναξιά λες και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στην γη. Έχω μία θλίψη βαθιά και πικρή και είμαι σίγουρος, χωρίς κανένα ελαφρυντικό, καμία παρηγορία, ότι δεν θα χαρώ ποτέ, θα είμαι για όλη μου την ζωή μόνος, κουρασμένος, απελπισμένος. Το μυαλό μου έχει νικηθεί κατά κράτος από την λύπη και μου εγγυάται σχεδόν, ότι ποτέ, ποτέ δεν θα αλλάξει τίποτε, ποτέ δεν θα ξεκουραστώ ούτε θα γελάσω, ποτέ δεν θα φτιάξουν τα πράγματα...

Είμαι ξαπλωμένος στο μονό κρεβάτι. Δίπλα μου στο κομοδίνο ένα ηλεκτρονικό ρολόι-ραδιόφωνο Sony (τι να απέγινε άραγε; πρόλαβα και το αγάπησα) που το έχω ανοιχτό στον Antenna. Και ξαφνικά παίζει αυτό το τραγούδι...

Δεν το πιάνω από την αρχή, δεν το έχω ξανακούσει. Με τραβά η φωνή του Μητροπάνου και όταν δίνω προσοχή και ακούω το ρεφρέν, ενώ δεν με αφορά, ενώ δεν έχει να κάνει καθόλου με την δική μου δυσκολία ούτε με την φάση μου και την ζωή μου... λειτουργεί σαν το χάδι της μητέρας που όταν είσαι μικράκι στεναχωρημένο σου λέει "είναι εντάξει, κλάψε, δεν πειράζει, κλάψε". Η λύπη σκάει εκεί στο μικρό ισόγειο δωματιάκι στου Μακρυγιάννη και ξεσπάω σε δάκρυα. Όση ώρα παίζει το τραγούδι αλλά και για πολύ πολύ μετά. Πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια. Ό,τι χρειαζόμουν περισσότερο εκείνη την στιγμή. Ένα βαθύ, παιδικό ξέσπασμα.

... ... ... ... ...

Πριν από 6 μήνες. Συζητάμε με την αγάπη μου πως θα περάσουμε το Σαββατόβραδό. Δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο, προτείνει να πάμε να δούμε και να ακούσουμε τον Μητροπάνο. Τραγουδά μαζί με τον Κότσιρα και τον Μπάση. Είναι μαζί μας δύο φίλοι. Το κέντρο είναι γεμάτο κόσμο, σερβιτόροι πηγαινοέρχονται, η παρέα μας βολεύεται όρθια κάπου κοντά στην είσοδο. Βλέπουμε τον Μπάση, βγαίνει ο Κότσιρας, όλα καλά... και μετά εμφανίζεται στην πίστα ο Μητροπάνος. Το κέντρο μεταμορφώνεται. Οι θαμώνες από αντιπαθητικοί Ελληνάρες γίνονται σεβαστικοί εραστές της τέχνης. Η αίθουσα από κουλτουριάρικο μπουζούκι γίνεται αρχαίο θέατρο. Ο Δημήτρης μας πιάνει από το λαιμό και δεν μας αφήνει στιγμή - χωρίς να δείχνει ότι κάνει την παραμικρή προσπάθεια να μας πείσει για τίποτε. Σχεδόν σαν να μην είμαστε εκεί - λες και ξέρει ότι ο καλύτερος τρόπος να σεβαστείς τον άνθρωπο που έχει έλθει να σε ακούσει είναι να τον αγνοήσεις ώστε να μπορέσεις να του δώσεις το καλύτερο που έχεις...

Τον κοιτάζουμε όλοι γοητευμένοι, αμίλητοι, σεβαστικοί. Φυσικά, δεν τολμά κανείς να ανέβει να χορέψει όσο τραγουδά ο αρχιερέας. Δύο στιγμές θυμάμαι από τη βραδιά: Το πως αντέδρασε ο κόσμος όταν χόρεψε μερικές στροφές από ένα ζεϊμπέκικο. Και την πιο αξέχαστη, ίσως, εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ σε live καλλιτέχνη. Την μυστικιστική ενέργεια που πλημμύρισε το μαγαζί όταν μας αποχαιρέτησε και έκλεισε το πρόγραμμά του με αυτό:


... ... ... ... ... ... ... ...

Γνώρισα τον πατέρα μου όταν ήμουν 28 χρονών. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα γι' αυτόν ήταν ότι του άρεσε πολύ ο Μητροπάνος. Η "σύμπτωση" να αγαπάμε περισσότερο από κάθε άλλον τον ίδιο τραγουδιστή με είχε συγκινήσει πολύ. Όσο και αν ο Μητροπάνος είναι όλης της Ελλάδας σχεδόν ο εκλεκτός, την είχα θεωρήσει μεγάλο θρίαμβο των γονιδίων. Δικαίως, όχι;

Κάτι άλλο, που μου είπαν, "μυστικά", άνθρωποι του περιβάλλοντος του πατέρα μου είναι ότι τραγουδούσε εξαιρετικά μερικά από τα τραγούδια του εθνικού μας Δημήτρη. Ήθελα να τον ακούσω, και μία βραδιά που ήμασταν οι δύο μας σε ένα μπουγατσάδικο του το ζήτησα. Αλλά ακόμα δεν είχε ο μπαμπάς μου το θάρρος να μου κάνει την χάρη - ήταν πολύ λίγος καιρός που είχαμε γνωριστεί. Κοκκίνησε, ντράπηκε, με ρώτησε ποιος μου το είπε και είπε ότι θα το κάνει κάποια άλλη φορά...

Ώσπου ένα βράδυ λίγο καιρό μετά, σε μία επίσκεψη για το Σαββατοκύριακο στην πόλη, ο πατέρας μου, λίγο μεθυσμένος και χαλαρός μου έκανε το χατήρι και είπε ένα Μητροπανικό τραγούδι. Το τραγούδησε τόσο καλά όσο έλεγαν οι φήμες. Και καλύτερα. Από τα γύρω τραπέζια της ψησταριάς στην λαϊκή συνοικία της Σαλονίκης οι πελάτες σταμάτησαν να μιλάνε, κοιτούσαν εμάς, άκουγαν τον μπαμπά μου. Το τραγούδι που είχε διαλέξει να πει είναι το πιο αγαπημένο μου από όλα τα τραγούδια του - και αν κάνω λάθος και δεν ήταν τότε, φυσικά έχει γίνει τώρα. Αλλά θα το κρατήσω για μένα το ποιο.

Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο ως πατέρα στα 28 σου, ή όταν γνωρίζεις το παιδί σου στα 47 δεν είναι εύκολο και απλό να μπεις στην ζωή του και να τον βάλεις στην δική σου. Θα σε γλυτώσω τις λεπτομέρειες, κουραστικές και περιττές, αλλά στην διαδικασία να γνωριστούμε και να δημιουργήσουμε σχέση με τον μπαμπά μου περάσαμε ένα διάστημα που δεν είχαμε επαφή. Για αρκετούς μήνες, σχεδόν χρόνο. Εκεί μπορεί και να κινδυνέψαμε να μην ειδωθούμε και μιλήσουμε ποτέ ξανά... Την γλυτώσαμε ευτυχώς. Πάντως για όσο διάστημα ήμασταν χωρίς επικοινωνία, για να τον αισθάνομαι κοντά μου, άκουγα συνεχώς ένα cd με τα καλύτερα του Μητροπάνου. Και φανταζόμουν ότι τα τραγουδά ο πατέρας μου.

Ευχαριστώ Δημήτρη.

... ... ... ... ... ... .... ... ...

και μία τελευταία σκέψη - η πατρίδα μας αλλάζει. Φεύγουν οι άνθρωποι που την έκαναν αυτό που είναι - όπως εξάλλου είναι φυσιολογικό. Θέλετε να προσπαθήσουμε η απουσία τους να μην γίνει έλλειψη όλων των ωραίων; Θέλετε να προσπαθήσουμε να γίνουμε "καλύτεροί" τους; Προλαβαίνουμε ακόμα

Επειδή δεν το ξέρεις, δε πα να πει ότι δεν είναι ωραίο

Οι Pet Shop Boys έγραψαν ένα (υπέροχο) τραγούδι για το νέο solo άλμπουμ του τραγουδιστή των A Ha, Morten Harket. ...που ήσουν σίγουρος, σίγουρος λέμε, ότι το παρελθόν και η ιστορία πεθαίνουν οριστικά. Και αμετάκλητα.

Το πρόβατο ήταν εκεί και σου μεταδίδει σκηνές από την επικοινωνία των δύο ογκόλιθων της 80ζ pop κουλτούρας:

Ντριν Ντριν Ντριν. Ντριν Ντριν. Το τηλέφωνο στο ΚΑΠΗ Κεντρικού Λονδίνου σπάει την σιγαλιά της διακοσμημένης με πουά κουρτίνες αίθουσας. Εκεί όπου παππούδες με φράτζες και σακάκια με βάτες και γυρισμένο μανίκι, και γιαγιάδες με λαχούρι και μπλε σκιά παίζουν πρωτάθλημα Σουμπούτεο και Μπίμπι Μπο. Απολαμβάνοντας παγωτό Tongo και φοφίκο φυσικά.

- Ναι; απαντά η νοσοκόμα Ντόροθυ
- Καλησπέρα, λέει μία φωνή με βαριά βορειοδανέζικη προφορά. Εδώ Αγκνέτα Άστριντ, υπεύθυνη βάρδιας στο ΚΑΠΗ Κεντρικού Όσλο. Ένα μέλος μας επιθυμεί να μιλήσει με κάποια μέλη σε σας εκεί για το ενδεχόμενο μία συνεργασίας...


and the rest is history, όπως λένε στον παγωμένο Βορρά. Να πούμε μόνο εδώ ότι την ώρα της ηχογράφησης στο στούντιο δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από το πολλά π και τις μανούβρες για να τα παρκάρουν.

το τραγούδι γλυκά υπνωτικό, ταιριάζει απίστευτα με την αιθέρια αίσθηση της φωνής του Morten και την φωτίζει με έναν ανελέητο λυρισμό και μία υπαινικτική μελαγχολία. Μου αρέσει πολύ. Μερικά σημεία του είναι μικρά χνουδάκια που χρειάζονται αυτοκόλητη ταινία για να ξεκολλήσουν από το μυαλό σου, ας πούμε το 2:35 και τα 20 επόμενα seconds. Όσο για τους στίχους.... άσε καλύτερα, ας μην πάμε εκεί, ειλικρινά, δεν θα το αντέξω αυτές τις μέρες... Και Φυσικά ο Neil, ο τραγουδιστής των Pet, κάνει σούπερ καψούρικα φωνητικά, τι Βιτάλη μου λες τώρα:

Bravo Boys