Και εγώ σαν πόλη αφήνομαι... να κάνεις στην αγκάλη μου το γύρο του θανάτου...

Αχ χελιδόνι μου πως να πετάξεις σε αυτόν τον μαύρο τον ουρανό...

Θέε μου την δεύτερη φορά που θα έρθω για να ζήσω, όσο η καρδιά και αν λαχταρά δεν θα ξαναγαπήσω...

Έσπασε το κομπολόι, σκόρπισαν οι χάντρες, έπιασαν το μοιρολόι ένα τσούρμο άντρες...

Ποιός το ξέρει, ποιός το ξέρει που γυρνάς την νύχτα αυτή, πιά φωτιά και ποιο νυχτέρι σου ματώνουν την ψυχή...

Χάθηκες μέσα στο απόβραδο, μέσα στην μπόρα στον καπνό και την νυχτιά, και έγινε το Σαββατόβραδο ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά...


Θυμάμαι τον θάνατο του Μάνου Λοίζου. Όχι πολύ καλά, ήμουν 9 χρονών και εκείνη η εποχή είναι πολύ μπερδεμένη στο μυαλό μου. Θυμάμαι, πάντως να βλέπω στην τηλεόραση σκηνές από την κηδεία, ασπρόμαυρες, και κάτι ατέλειωτα αφιερώματα με τους αγαπημένους τραγουδιστές της μητέρας μου (την Δήμητρα Γαλάνη, την Χάρις Αλεξίου, τον Γιώργο Νταλάρα) να μιλάμε βαθιά στεναχωρημένοι και σεε πολύ κακή κατάσταση...

Μπορεί και να θυμάμαι την μεγάλη στεναχώρια της μάνας μου που τον αγαπούσε πολύ.... αλλά δεν είμαι σίγουρος - ίσως να είναι και εντύπωσή μου...

Μεγαλώνοντας αγάπησα και εγώ τα τραγούδια του Λοίζου – αλλά αλλιώς.... Θέλω να πω, για την γενιά μου ο Λοίζος είναι κάπως κουλτουριάρης και αριστερίζων συνθέτης... άρα βαρετός. Κάπως όμως έγινε και ανακάλυψα τα λαϊκά του τραγούδια – που κατά τη γνώμη μου είναι τα καλύτερα ελληνικά λαϊκά, μακράν...

Κάνε τον κόπο να τα ανακαλύψεις. Αλήθεια σου λέω, θα με θυμηθείς...

ευχαριστώ τον brainsick που μου θύμισε την επέτειο του θανάτου του (17-09-1982)