Κυριακή των Βαΐων ξημερώνει - αλλά απόψε είναι Σάββατο

Η είσοδος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, θριαμβευτική, δοξαστική, γεμάτη αγάπη από το λαό είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής του ιερατείου, δηλαδή των Γραμματέων και των Φαρισέων που έψαχναν μήνες ολόκληρους να βρουν μια αφορμή να τον βγάλουν από την μέση.

Ακριβώς πριν από αυτό το γεγονός είχαν προηγηθεί δυο ακόμη που είχαν μεγαλώσει την αγάπη του λαού προς αυτόν αλλά και είχαν κάνει την παρουσία του ακόμα πιο ενοχλητική στο ιερατείο και το κατεστημένο.

Το ένα ήταν το επεισόδιο με την πόρνη – εκεί οι Γραμματείς και Φαρισαίοι φέρνουν μπροστά στον Ιησού μία πόρνη που το αμέσως προηγούμενο βράδυ είχε συλληφθεί να διαπράττει μοιχεία.

Τον ρωτούν: «Ο νόμος του Μωϋσή λέει ότι αυτή τη γυναίκα πρέπει να την λιθοβολήσουμε μέχρι θανάτου για το αμάρτημά της – εσύ τι λες;». Η σκέψη τους πονηρή. Αν ο Ιησούς απαντούσε «λιθοβολήστε την» θα τον κατηγορούσαν ως απάνθρωπο τηρητή του νόμου και σκληρό, αν, πάλι, έλεγε να την συγχωρήσουν θα τον κατηγορούσαν ως ασεβή και περιφρονητή του νόμου που ήταν η ακρογωνιαία λίθος της Ισραηλιτικής κοινωνίας.

Ο Ιησούς δεν μασά… ξέρει ότι η ουσία δεν είναι στην αμαρτία της γυναίκας αλλά αλλού… και δίνει μία απάντηση γεμάτη αγάπη που κάνει όλους τους προβοκάτορες να φύγουν οργισμένοι. Λέει: «ναι, να την λιθοβολήσετε… αλλά την πρώτη πέτρα να την ρίξει αυτός που δεν έχει κάνει καμία αμαρτία…». Και ύστερα γυρίζει και λέει στην μοιχαλίδα: «… δεν μπορώ να σε κατακρίνω… πήγαινε και συνέχισε την ζωή σου. Αλλά στο εξής προσπάθησε να μην πληγώνεις τον εαυτό σου…».

Το δεύτερο γεγονός που έκανε ακόμα πιο πολύ στόχο τον Ιησού είναι η στιχομυθία ανάμεσα σε αυτόν και τους κυνηγούς του μετά την ευθεία ερώτηση που του κάνουν αν είναι ο Μεσσίας.

Ο Ιησούς πάλι απαντά διφορούμενα. Τους λέει ότι δεν είναι ο Μεσσίας, αλλά εννοεί ότι δεν είναι ο Μεσσίας που οι υποδουλωμένοι στους Ρωμαίους Ιουδαίοι θα ήθελαν. Αυτός είναι ένας άλλος Μεσσίας που ήρθε να σώσει τον κόσμο, τον άνθρωπο και την ψυχή του και όχι να απελευθερώσει ένα έθνος και να του χαρίσει ευημερία.

Τους λέει λοιπόν ότι τα έργα του, τα θαύματά του, που μπορεί και τα κάνει γιατί επικαλείται το όνομα του Πατρός, μιλούν καλύτερα για το ποιος είναι. Αλλά τους επισημαίνει και κάτι ακόμα. Ότι εκείνοι δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι γιατί απλά οι κακές διαθέσεις τους δεν τους αφήνουν να δουν την αλήθεια. Γιατί δεν ανήκουν στα φωτισμένα πρόβατά που αυτός καθοδηγεί (μπεεεεε, μπεεεε).

Μετά από αυτές τις δύο φριχτές προκλήσεις ο Ιησούς φεύγει για εκείνη την περιοχή της Ιουδαίας που είναι έξω από την δικαιοδοσία του Ηρώδη και της θρησκευτικής και πολιτικής ηγεσίας των Ιεροσολύμων. Έτσι οι διώκτες του δεν μπορούν να τον αγγίξουν. Υπάρχει όμως κάτι άλλο που μπορούν να κάνουν ...και το κάνουν πολύ καλά. Μιλάνε εναντίον του στους Ρωμαίους κατακτητές χαρακτηρίζοντάς τον «προδότη» και «εχθρό της αυτοκρατορίας» και «επαναστάτη». Προετοιμάζουν δηλαδή την κατηγορία ότι είναι εχθρός της Ρώμης.

Λίγο καιρό μετά φτάνει νέο στον Ιησού ότι ο αγαπημένος του φίλος ο Λάζαρος είναι ετοιμοθάνατος και τον χρειάζεται. Οι μαθητές προσπαθούν να πείσουν τον δάσκαλό τους να μην πάει να συνδράμει τον φίλο του: Κινδυνεύει να τον συλλάβουν αφού ο Λάζαρος κατοικεί στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ δηλαδή εντός της δικαιοδοσίας του ιερατείου. Προς στιγμήν τον πείθουν. Αλλά τελικά ο Ιησούς αποφασίζει να κάνει το ταξίδι.

Ο Ιησούς, που ταξιδεύει πάντα με τα πόδια, κάνει περίπου μία βδομάδα να φτάσει στο σπίτι του αγαπημένου του φίλου. Όταν φτάνει είναι ήδη πια τέσσερις μέρες που αυτός είναι πεθαμένος. Το πτώμα του έχει αρχίσει και μυρίζει από την αποσύνθεση.

Μπροστά σε μεγάλο πλήθος ανθρώπων ο Ιησούς φωνάζει τον φίλο του. Και ο Λάζαρος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του φίλου και βγαίνει από τον τάφο, τυλιγμένος φρικιαστικά με βρώμικους επιδέσμους που ζέχνουν, αλλά ζωντανός ξανά.

Στα Ιεροσόλυμα γίνεται χαμός. Πρώτα η ιστορία με την μοιχαλίδα, μετά το θέμα με το αν είναι ο Ιησούς Μεσσίας ή όχι και τώρα η ανάσταση του Λαζάρου (που έγινε μπροστά σε χιλιάδες μάτια, πολλά από τα οποία ήταν εξαιρετικά κριτικά απέναντι στη διδασκαλία και την προσωπικότητα του Ιησού, αλλά τώρα τον πιστεύουν). Το θέμα είναι πια πολιτικό, όχι μόνο θεολογικό. Οι άνθρωποι αρχίζουν και αμφισβητούν την θρησκευτική εξουσία, έχουν αρχίσει και πιστεύουν (και ακόμα χειρότερα να αγαπάνε) τον γιο του μαραγκού.

Συγκαλείται μεγάλο αρχιερατικό συμβούλιο! Συμμετέχουν όλοι. Το πρόβλημα είναι μεγάλο. Η απόφαση είναι ότι πρέπει ο ενοχλητικός αυτός τύπος να βγει από την μέση. Αλλά πώς να το κάνεις αυτό χωρίς να προκαλέσεις την οργή του κόσμου που τον λατρεύει; Το συμβούλιο τελειώνει αναθέτοντας στον Καϊάφα να λύσει αυτό ακριβώς το μεγάλο θέμα. «Βρες τρόπο να ξεφορτωθούμε τον Ιησού χωρίς να διχάσουμε τον λαό, χωρίς να γίνει αυτό με άνομο τρόπο».

Ο κύβος ερρίφθη.

Όχι όμως μόνο για τους αρχιερείς αλλά και για τον ίδιο τον Ιησού. Που ξέρει ότι είναι η ώρα οι προφητείες για την σύλληψη, την σταύρωση και την ανάσταση να αρχίσουν να εκπληρώνονται μπροστά στα μάτια του λαού. Δίνοντας έμμεσα και μία απάντηση στο αν είναι τελικά ο Μεσσίας αποφασίζει να μπει στην Ιερουσαλήμ ενώ ο λαός τον επευφημεί και του δείχνει την μεγάλη αγάπη του, τον υποδέχεται δηλαδή ως …Μεσσία.

Είναι Κυριακή. Λίγο πριν φτάσει την Ιερουσαλήμ ο Ιησούς στέλνει δύο από τους μαθητές του να του φέρουν μία γαϊδούρα και το πουλαράκι της. Με αυτό εισέρχεται στα τείχη της πόλης συνοδευόμενος από τεράστιο πλήθος θαυμαστών που έχουν έρθει από όλη την Γαλιλαία να προσκυνήσουν στον ναό, για το Πάσχα, αλλά και για να δουν τον αναστημένο Λάζαρο που γερός δυνατός ακολουθεί τον φίλο του στην πορεία του.

Ο λαός κρατά κλαδιά από φοινικιές και βάγια. Όλοι φωνάζουν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Θεού… ωσαννά στον ύψιστο…». Στρώνουν τα ρούχα τους να πατήσει πάνω το πουλαράκι που μεταφέρει το Ιησού. Και μιλάνε σε όσους δεν το είδαν με τα ίδια τους τα μάτια για το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου.

Άραγε ο άνθρωπος Ιησούς γνώριζε ότι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που τώρα τον υποδέχονται όλο αγάπη, λίγες μέρες μετά θα ζητούν την γρήγορη σταύρωσή του;

Οι αρχιερείς είναι έξαλλοι με αυτή την τελευταία και μεγάλη πρόκληση. Ο Ιησούς μπαίνει στο γήπεδό τους, δεν είναι πια μία φωνή που μιλά κάπου εκεί, μακριά, στα λιβάδια και τα βουνά της Γαλιλαίας. Είναι εδώ, τώρα, σήμερα! Έχουν ήδη αποφασίσει να τον θανατώσουν, αλλά τώρα αρχίζουν και βιάζονται. Καταλαβαίνουν ότι κάθε χαμένη μέρα είναι μεγάλη απώλεια. Όλο και περισσότερος κόσμος μαθαίνει για αυτόν και τον ακολουθεί…

Το πλήθος που υποδέχτηκε τον Ιησού έχει πια διαλυθεί. Εκείνος περνάει από τον ναό για να προσκυνήσει όμως λόγω του προχωρημένου της ώρας αποφασίζει να μην κηρύξει σε αυτόν όπως το σχεδίαζε αλλά να επιστρέψει στην Βηθανία, στη βάση του, για να ξεκουραστεί και να κάνει το κήρυγμα την επόμενη...

(καλή μεγαλοβδομάδα αδέλφια μου - ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε, είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου θεού και της ίδιας αγάπης...)

(p.s. για την archive που ξέρω ότι πιστεύει στην ανάσταση...)