Πτυχές της Ιστορίας

Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ πραγματοποίησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον Τούρκικο λαό ότι θα φτάσει νικητής με τα στρατεύματα του στις ακτές της Μεσογείου μέσα σε 14 μέρες από την ημέρα που θα ξεκινούσε την μεγάλη εκστρατεία για να διώξει τους Έλληνες από την Μικρά Ασία, είχε πια αποκτήσει την θέση ημίθεου στα μυαλά τις καρδιές και το υποσυνείδητο των συμπατριωτών του. (παναγία μου, επιτέλους μία τελεία!!).

Στην Σμύρνη μπήκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1922. Αφού έμεινε για μερικές μέρες σε ένα απλό σπίτι στην τούρκικη γειτονιά οι άνθρωποι που τον «φρόντιζαν» κανόνισαν να μεταφερθεί σε μία εντυπωσιακή έπαυλη σε ένα από τα κυριλέ περίχωρα της πόλης… Η Σμύρνη πια είχε σχεδόν εξ ολοκλήρου καταληφθεί από τους Τούρκους, όσοι Έλληνες είχαν απομείνει κάθε άλλο παρά απειλή μπορούσαν να θεωρηθούν για τον «Γκρίζο Λύκο».

Μία εντυπωσιακή πομπή ξεκίνησε από το κέντρο της πόλης (που μερικές μέρες μετά θα αντιμετώπιζε την μεγάλη τραγωδία – την φωτιά που την κατάστρεψε ολοσχερώς) με κατεύθυνση την έπαυλη στην περιοχή Κερσίγιακα (ελπίζω να το τονίζω σωστά… αν κανείς από τους sexy, εστετ, ουσιαστικά καλλιεργημένους αναγνώστες του www.provato.gr γνωρίζει την ελληνική ονομασία της περιοχής που, αν θυμάμαι καλά, ήταν στο νότιο άκρο της πόλης, ας κάνει έναν κόπο να μας ενημερώσει...).

Ο Κεμάλ, γοητευτικός όσο ποτέ, ευχαριστημένος με τον εαυτό του όσο μπορεί να είναι κάποιος που είχε εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο να είναι, παγκοσμίως σχεδόν, αναγνωρισμένος ως ο σωτήρας της Τουρκίας, ήταν όρθιος σε ένα ανοιχτό αυτοκίνητο και χαιρετούσε τα πλήθη. Γύρω, του στρατιώτες του ιππικού συνόδευαν στην πορεία και προστάτευαν τον μεγάλο αγαπημένο πατέρα από τις εκδηλώσεις λατρείας που έφταναν στα όρια της υστερίας. Το αυτοκίνητο ήταν γεμάτο με γαρύφαλλα κόκκινα και άσπρα – τα εθνικά χρώματα της Τουρκίας.

Η πομπή έκανε αρκετή ώρα να φτάσει στην έπαυλη που είχε διαμορφωθεί ήδη ως κατάλυμα για τον Κεμάλ. Όταν εκείνος κατέβηκε από το αυτοκίνητο ένα άσχημο θέαμα του τράβηξε την προσοχή… Πάνω στην μεγάλη μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε από τους κήπους στην κύρια είσοδο του σπιτιού, ήταν απλωμένη μία ελληνική σημαία. Ο Κεμάλ θα έπρεπε να πατήσει επάνω της για να μπει στο σπίτι.

Ο Κεμάλ έγινε έξαλλος με το θέαμα. Άρχισε να φωνάζει και να χτυπιέται, εκτός εαυτού, να ρωτά ποιος και γιατί έκανε αυτή την γελοιότητα. Κάποιος από την ακολουθία του τον πληροφόρησε: Η έπαυλη αυτή ήταν το μέρος που έμεινε ο Έλληνας Βασιλιάς Κωνσταντίνος όταν είχε φτάσει στην Σμύρνη για να «ηγηθεί» (My ass – πολύ επιτυχημένος ηγέτης…) της Μικρασιατικής Εκστρατείας (για αυτό, του εξήγησαν, και την είχαν επιλέξει ως κατάλυμα και για τον ίδιο). Μάλιστα ο Κωνσταντίνος την πρώτη φορά που μπήκε πάτησε πάνω σε μία Τουρκική Σημαία που οι επιτελείς του είχαν στρώσει στην ίδια ακριβώς μαρμάρινη σκάλα.

Ο Κεμάλ, πατρικός πάντα με τους «υπηκόους» του μαλάκωσε όταν άκουσε την «δικαιολογία» τους. Απάντησε ότι η σημαία ενός έθνους πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό αφού είναι το κύριο εθνικό σύμβολο και ότι δεν θέλει σε καμία περίπτωση να επαναλάβει την απρέπεια και το λάθος του Βασιλιά Κωνσταντίνου…. Έτσι οι άνθρωποι του σήκωσαν την σημαία, που η ιστορία δεν μας λέει τι απέγινε, και ο Κεμάλ μπόρεσε να μπει στο σπίτι, στο οποίο και βρισκόταν όταν η Σμύρνη παραδόθηκε ολοκληρωτικά στους Τούρκους… … … … …

Άραγε να είναι αλήθεια αυτό το περιστατικό; Το βρήκα σε αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες, μία ψυχοβιογραφία του Κεμάλ Ατατούρκ.

Ίσως να είναι – αλλά μπορεί και όχι. Οι Τούρκοι είναι πολύ μάγκες στην προπαγάνδα και την διπλωματία και η αλήθεια είναι ότι τους συμφέρει να έχουν διαμορφωμένη μία εικόνα πολιτισμένου και ευαίσθητου ηγέτη για τον Κεμάλ. Από την άλλη, υπάρχουν αποδείξεις ότι όταν ο Κεμάλ με τα στρατεύματα του μπήκε στην Σμύρνη έδωσε όντως εντολή να μην πειραχτεί κανένας χριστιανός άοπλος, διαφορετικά όποιος Τούρκος στρατιώτης θα έκανε την μαλακία θα την πλήρωνε πολύ ακριβά. Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι οι ακρότητες του ελληνικού στρατού, όταν μετά την πρώτη χαμένη μάχη της Μικρασιατικής εκστρατείας, στο Σαγγάριο, άρχισε να υποχωρεί προς την Μεσόγειο, είναι φρικαλέες (τις Τούρκικες πόλεις που συνάντησε στην πορεία του, τις κατάστρεψε ολοκληρωτικά, δεν άφηναν πέτρα πάνω σε πέτρα – και από την οργή του δεν ξέφυγαν ούτε οι άμαχοι, βέβαια…).

Σκέφτομαι ότι η Ιστορία και οι σχέσεις των εθνών είναι πολύπλοκα τρένα… όπως ακριβώς και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ξέρω αν ποτέ μπορούμε να μιλάμε για μία απόλυτη αλήθεια στα ιστορικά γεγονότα – υποψιάζομαι όμως ότι δεν έχει καν σημασία να την ψάχνουμε. Απλά κάποια στιγμή αποφασίζεις να κάνεις μία καινούργια αρχή. Γιατί; Γιατί είναι άλλες εποχές, γιατί ξέρεις περισσότερα, γιατί δεν έχει νόημα να κλαις πάνω από το γάλα που χύθηκε και τις ζημιές που έγιναν…

Από την άλλη όμως, η αλήθεια είναι ότι η σύγκρουση είναι η μαμά της προόδου και της εξέλιξης…

όμως, το βάρυνα πολύ. Εγώ απλά ήθελα να σου μεταφέρω ένα περιστατικό που πολύ με εντυπωσίασε εχτές που κουκουλωμένος με ένα σεντόνι, γυμνός και σέξυ τα διάβασα πριν κοιμηθώ... Πάω να δω Μενεγάκη! Καλημπεεεεέρα!!